Εκτιμώ ότι έχουμε πάρει διαζύγιο από την κοινή λογική, με αποτέλεσμα οι αποφάσεις, και οι πράξεις μας, να κατευθύνονται από σκοπιμότητες, ανευθυνότητα, κακώς εννοούμενη ανεκτικότητα, και προχειρότητα χαρακτηριστική. Το κοινωνικό σύνολο καταταλαιπωρείται, αγανακτεί /οργίζεται, διαμαρτύρεται, αλλά τελικά συμβιβάζεται με την νέα δυσπερίγραπτη πραγματικότητα. Σταδιακά η συνείδηση του πολίτη είτε υφίσταται μιθριδατισμό ή υπνώττει ανεπίτρεπτα. Υπάρχουν τομείς /θεσμοί, με τις περίεργες απόψεις και θέσεις των οποίων, είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμφωνήσει ο συνειδητοποιημένος πολίτης όπως η ψήφιση ορισμένων αναποτελεσματικών νόμων, και δικαστικές αποφάσεις, ποινές που μερικές φορές μειώνονται αναιτιολόγητα και βλαπτικά. Είμαστε ιδιαίτερα ανήσυχοι και απαιτητικοί συνολικά στις περιπτώσεις που οι έκνομες, βδελυρές πράξεις /εγκλήματα έχουν σοβαρές επιπτώσεις σε εμάς και τα παιδιά μας. Εύλογα ερωτήματα ανακύπτουν όπως το αν είναι σωστό:
- Να κυκλοφορεί ελεύθερος ένας παιδοβιαστής, μετά από βραχυχρόνιο εγκλεισμό.
- Να υποχρεωνόμαστε να ξεχάσουμε ακόμη και τα στοιχειώδη μαθηματικά, αποδεχόμενοι πχ πως το 401 ισούται (=) με το 12, λες και πάσχουμε από μαθηματικό αυτισμό.
- Ο καταδικασμένος παιδεραστής σε 401 χρόνια φυλάκιση, αποφυλακίζεται επειδή συμπλήρωσε 12 (και κάτι όμως) χρόνια, προφανώς γιατί εκτιμήθηκε/νομοθετήθηκε πως είναι υπέρ αρκετά (σ.σ δηλαδή υπέρτερα των 401;) προκειμένου η απόδοση δικαιοσύνης να αποτελεί … αυτοσκοπό.
- Να καταναλώνουμε φαιά ουσία, προκειμένου να αντιληφθούμε την προσθήκη ενός (1) έτους, στην τεσσάρων αιώνων (!) ποινή, ίσως επειδή τα 400 χρόνια δεν ήταν αρκούντος εντυπωσιακά (!). Προδήλως, προστέθηκε ένας ακόμη χρόνος, για να κάνει την διαφορά. Ή για να …. εγγυηθεί ότι τη φυλάκιση των 400 ετών, η πολιτεία την εννοεί απόλυτα, αδιαπραγμάτευτα , (καθ)οριστικά !. Δυσνόητα, δυσεξήγητα, δυσκατάποτα, δύσληπτα από κοινά ανθρώπινα μυαλά!
- Να σημαίνουν τα «ισόβια» 25 χρόνια και αυτά υπό προϋποθέσεις διαγωγής καλής (σ.σ να μη βιάσει το προσωπικό φύλαξης ή συγκρατουμένους ενήλικες;) ή εργασίας εντατικής, να συρρικνώνονται στα μισά ή και λιγότερα, ώστε τελικά τα ισόβια να καταλήγουν σε φυλάκιση ολιγοχρόνια και (αύριο): ημερόβια (;).
- Να αλληλοκοροϊδευόμαστε: τι νόημα έχουν οι ονομαστικές –γιατί περί αυτού πρόκειται –ποινές; Γιατί να είναι αναντίστοιχες με τις πραγματικές;.
Δεν θα ήταν ειλικρινέστερο, εντιμότερο και αντικειμενικότερο εκ μέρους των αρμοδίων, να ταυτίζονται τα χρόνια φυλακής με τις δικαστικές αρχικές αποφάσεις: πχ τα 10 χρόνια να σημαίνουν πως θα παραμείνει κάποιος έγκλειστος 10 χρόνια, χωρίς … επιπτώσεις και ενστάσεις; Εναλλακτικά ας τιμωρήσουν με πχ 5 χρόνια, αν θεωρούν πως αυτό είναι αρκετό.
Για όσους διαφωνούν υπάρχει και άλλος τρόπος να αντιμετωπιστεί το λογικά ασύμβατο αυτό: Να καταργηθούν οι ποινές εντελώς, να επιβραβεύσει μάλιστα το Κράτος τον κάθε ανώμαλο κατηγορούμενο με ένα δωράκι, ένα παιδάκι αφράτο και στρουμπουλό, για να περάσει ο ψυχανώμαλος ευχάριστα (τον κακό του) τον καιρό. Θυμίζω πως οι παιδεραστές αυτοπροσδιορίζονται ως παιδόφιλοι, με την έννοια ότι οι αποτροπιαστικές πράξεις τους οφείλονται στην .... υπερβολική αγάπη που τρέφουν για τα παιδιά!! Αν λοιπόν η πολιτεία αναγνωρίσει (επιτέλους) το θεάρεστο κοινωνικό τους έργο – προσφορά, τότε αυτό σημαίνει πως εκπολιτιστήκαμε σε ανώτατο επίπεδο, που σίγουρα θα μονιμοποιήσει τον εκφυλισμό, την κοινωνική διαφθορά(!). Επιτεύγματα μοναδικά!. Πόσο άραγε το χιούμορ μπορεί να ανακουφίσει περιστατικά κλαυσιγελαστικά (=για γέλια, και για κλάματα), να φτιασιδώσει τα δράματα τα συγκλονιστικά;
- Να δίνεται άδεια 5νθημερη σε διεστραμμένο παιδοβιαστή και εκείνος να αρνείται (πραγματικό περιστατικό που συνέβη προ ετών) και να ενημερώνει πως: «Αν βγω έξω θα ξαναβιάσω, είμαι άρρωστος, δεν μπορώ να συγκρατηθώ». Παρά ταύτα του δόθηκε (υποχρεωτικά) άδεια –λόγω κανονισμού, βγήκε και …. ξαναβίασε, όπως είχε προειδοποιήσει πως ήταν της ανωμαλίας του το γραφτό! Αλήθεια πόσο ευθύνεται εκείνος –και όχι άλλοι – για τον καινούργιο βιασμό; Είναι καιρός να σοβαρευτούν οι καθ ‘ ύλην αρμόδιοι και οι απαρχαιωμένοι /ξεπερασμένοι νόμοι, να αναθεωρηθούν. Οι δικαστικές αποφάσεις να είναι όχι μόνον σύννομες αλλά και συνετές /ρεαλιστικές. Οι επιδικαζόμενες ποινές να εκτίονται, κανονικά, να μην είναι εικονικές, και οι φυλακές πιο ανθρώπινες και όχι αναχρονιστικές.
ΥΓ. Ειδεχθείς εγκληματίες που δολοφονούν σώματα και ψυχές αθώων παιδιών, που νεκρώνουν όνειρα και προσδοκίες, δημιουργούν ανείπωτα δράματα, τόσο των παιδιών, όσο και των οικογενειών τους, δεν επιτρέπεται να αντιμετωπίζονται με ημίμετρα ή αδιαφορία, αλλά δραστικά, για κοινωνική αυτοπροστασία. Ειδικά εκείνοι που έρχονται σε επαφή με παιδιά –λόγω επαγγέλματος –θα πρέπει να ελέγχονται σχολαστικά και να υποβάλλονται σε τεστ από ειδικούς εξεταστές. Όσο για τις ποινές (αφού η θανατική ποινή, μας τελείωσε καλώς ή κακώς) θα πρέπει να είναι εξοντωτικές και –κατ’ εξοχήν - πραγματικές, όχι πλασματικές ή θωπευτικές. Τέλος η καταφυγή στον ευνουχισμό (με σύγχρονες μεθόδους) θα δώσει λύσεις κοινωφελείς, αποτελεσματικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου