Γράφει ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Με περίσσιο ρεαλισμό αυτό το απόφθεγμα ταιριάζει απόλυτα στη περίπτωση της Ελλάδας και ακόμη περισσότερο ταιριάζει αναφερόμενο ειδικά σε έναν συγκεκριμένο, θα έλεγα εμβληματικό, με το πιο αρνητικό πρόσημο δυστυχώς, πολιτικό άνδρα της.
Και για να μη ομφαλοσκοπούμε και χάνουμε χρόνο, πρέπει να πούμε αμέσως ότι κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει πως εάν σήμερα η Ελλάδα υποφέρει τόσο πολύ και τόσα πολλά από την συμπεριφορά της Τουρκίας, και εάν σήμερα η Τουρκία έχει τόσο «λόγο» για το Αιγαίο ιδιαιτέρως, και γενικά για τα «ελληνικά» σε όλο το φάσμα θεμάτων στην θαλάσσια περιοχή από το βόρειο Αιγαίο έως τη Κρητη/Κυπρο, όλες οι ενδείξεις δείχνουν αυτό να οφείλεται, μάλλον αποκλειστικά, στα πεπραγμένα ενός κυβερνήτη της, τον κύριο Κώστα Σημίτη, πρώην πρωθυπουργό τα έτη 1996-2004, που υπήρξε όχι μόνο ο εμπνευστής, αλλά και ο εμπράγματος εκτελεστής των σε βάρος της ίδιας Ελλάδας οδυνηρών και καταστροφικών καταστάσεων και εξελίξεων, οι οποίες τώρα, 27 χρόνια μετά, συνεχίζουν να ταλανίζουν βάναυσα το ελληνικό κράτος, την ελληνική διεθνή πολιτική γενικά και, στο σύνολό του, ολόκληρο το ελληνικό έθνος.
Απολύτως αντικειμενικά και με ένα μάτι/μυαλό πολιτικά/προσωπικά ανεπηρέαστο από όποια τεκταινόμενα/πρωταγωνιστές της ελληνικής πολιτικο/κυβερνητικής σκηνής, θα πρέπει να ομολογήσουμε πως ο κ. Κώστας Σημίτης κατέχει το ρεκόρ της δημιουργίας αρνητικών καταστάσεων για την Ελλάδα.
Μία σύντομη μνημόνευση εκείνων των «πύρινων χρόνων» νομίζουμε πως δεν είναι ανεπίκαιρη, έχοντας υπόψη όσα οδυνηρά από τότε ως σήμερα έχουν διαδραματιστεί και υποχρεούμαστε να υποστούμε.
Οι βασικές τουρκικές αμφισβητήσεις και ενέργειες σε όλο το αιγαιακό και, κατ’ επέκταση, δυτικό τμήμα της λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου, απορρέουν αυτομάτως και δίχως καμία δυνατότητα διάψευσης από το τί έκανε το καταδικαστικό και τί δεν έκανε το ελαφρυντικό για τη χώρα του αυτός ο άνθρωπος, Έλληνας πολιτικώς, ολετήρας εν τοις πράγμασι, με την ενσυνείδητη υπογραφή του σε κείμενα που διαθέτουν όλο τον χαρακτήρα μια απέραντης μειοδοτικής εμπάθειας.
Δεν θα είναι ποτέ αρκετό ή υπερβολικό το ενδιαφέρον, αλλά θα έλεγα πρωτίστως η υποχρέωση, των πολιτικο-ιστορικών μελετητών προς μια θεματολογία όπως είναι το συνολικό, αξιοσημείωτο, προπαντός αρνητικό και πειστικό σύμπλεγμα πράξεων και παραλείψεων που χαρακτήρισαν το «πέρασμα» του Κώστα Σημίτη των οποίων οι βλάβες που προξένησαν στην Ελλάδα όχι μόνο είναι ανεπανόρθωτες, αλλά και διαχρονικά με εμπρηστικές προεκτάσεις εις το διηνεκές, έτσι ώστε – όπως καθημερινά συμβαίνει και όλοι το αντιλαμβανόμαστε – η Ελλάδα να βρίσκεται υποχρεωτικά υπό πίεση και να τρέχει να προλάβει τα γεγονότα που δημιουργεί η Τουρκία βασιζόμενη ακριβώς στις απαράδεκτες «συναινέσεις» αυτού του ανεκδιήγητου πρώην πολιτικού.
Η πρωθυπουργική θητεία του Σημίτη άρχισε το 1996 με την οριστική πλέον αδυναμία του Ανδρέα Παπανδρέου να κυβερνήσει τη χώρα. Απ’ αυτή την άποψη ο Σημίτης υπήρξε τυχερός υπέρ του δεόντως.
Και άρχισε – το γοργόν και χάριν έχει – με την πρώτη πολιτική ενέργεια απαξίωσης της ελληνικής κυριαρχίας υπέρ της Τουρκίας.
Ήταν η «κρίση των Ιμίων», όπως συνηθίζεται να λέγεται αυτή η πρώτη σοβαρή αλλά και χρεοκοπική διαχείριση ελληνο-τουρκικών διαφορών, ή μάλλον έκνομων τουρκικών απαιτήσεων, εκ μέρους του Κώστα Σημίτη, άνοιξε διάπλατα τον δρόμο των τουρκικών όλο και πιο έντονων αμφισβητήσεων και μάλιστα αρνήσεων ελληνικής κυριαρχίας, αρχικά από εκείνο το μικρό σύνολο νησίδων (Ίμια) μέχρι τη συνέχεια μιας μεγάλης «ποικιλίας» νησιών, νησίδων και βραχονησίδων ων ουκ εστί τέλος!
Το 1996 ο Σημίτης υπέγραψε το τουρκικό «γκριζάρισμα» των Ιμίων, το πρώτο «γκριζάρισμα» όπου, με την εγκληματική συμβολή των Αμερικανών, οι βραχονησίδες είναι ελληνικές για την Ελλάδα, αλλά είναι και τουρκικές για τη Τουρκία, δηλαδή διεθνώς είναι κανενός(!), δυο γήινα φαντάσματα μέσα σε ένα ελληνο-τουρκικό πουθενά.
Οι Αμερικανοί ανοιχτά έπαιξαν το παιχνίδι της Τουρκίας, αν αληθεύει η πληροφορία ότι, στα πλαίσια εκείνης της αμερικανικής δήθεν διαιτησίας, ο πρέσβης στην Αθήνα Τομ Μίλλερ επίτηδες δεν εμφάνισε υπέρ της Ελλάδας ένα τηλεγράφημα των ιταλικών αρχών το οποίο, εν σχέση με την παράδοση των Δωδεκανήσων απ’ την Ιταλία στην Ελλάδα το 1947, ρητά ανέφερε, δίχως καμία αμφιβολία, ότι διεθνώς τα Ίμια, ως μέρος των Δωδεκανήσων, ανήκουν ξεκάθαρα στην Ελλάδα!!
Εάν οι Αμερικανοί είχαν χρησιμοποιήσει αυτό το επίσημο τηλεγράφημα που επίσημα αντανακλά διεθνή έγκυρα έγγραφα συμφωνίας, θα είχαν τη δυνατότητα να το επιβάλλουν στη Τουρκία η οποία δεν θα μπορούσε να έχει καμία απαίτηση αμφισβήτησης της νόμιμης ελληνικής κυριαρχίας επί των Ιμίων «επικυρωμένης» από τις ΗΠΑ.
Όχι μόνο, γιατί εξαλλου και σε όλους τους ιταλικούς χάρτες της εποχής και περιοχής τα Ίμια είναι πάντα και αποκλειστικά ελληνικά!
Οι Αμερικανοί λοιπόν, «φίλοι(!) και σύμμαχοι(!)» των Ελλήνων υπήρξαν εκείνοι που προξένησαν το πρώτο τουρκικό «γκριζάρισμα» νησιών αμιγώς ελληνικών στο Αιγαίο!
Και ο Σημίτης υπήρξε ο πρώτος που δέχτηκε αβασάνιστα την φιλοτουρκική αμερικανική «διαιτησία» και την συνεπακόλουθη τουρκική αμφισβήτηση – για να μη πούμε ακόμη πως εκείνο το ιταλικό τηλεγράφημα δεν μπορούσε να το έχει μόνο ο Αμερικανός Μίλλερ γιατί σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει (δε γίνεται: αφορά την Ελλάδα!) και στα αρχεία του ελληνικού κράτους, ίσως μάλιστα εκεί να βρίσκεται και το πρωτότυπο, κι ο Αμερικανός να είχε αντίγραφο!
Πάντως, μόνο γι’ αυτή τη βασική «συμμαχική προδοσία» η Ελλάδα θα έπρεπε να διακόψει τις διπλωματικές της σχέσεις με τις ΗΠΑ, έως την αποκατάσταση της αλήθειας!
Αλλά όχι, ο Σημίτης όχι μόνο δεν το έκανε, αλλά απεναντίας ευχαρίστησε δημόσια απ’ την ελληνική Βουλή τους Αμερικανούς που μόλις είχαν βλάψει και θάψει την Ελλάδα, δείχνοντας άμεσα πως ήθελαν συνειδητά να βλάψουν την Ελλάδα, και το έκαναν επιπλέον με έναν τρόπο ακραιφνώς δεσμευτικό γι’ αυτήν, αφού παρουσιάστηκαν δήθεν σαν εγγυητές, τελείως ψεύτικα και ανθελληνικά, γιατί πολύ απλά και πεζά δήθεν «εγγυήθηκαν» για να μη «τσακωθούν» οι δυό, ενώ στην πραγματικότητα έκαναν το απόλυτο χατίρι της Τουρκίας με τη «συμφωνία» ότι ναι μεν η Τουρκία δεν θα καταλάβει σαν δικά της τα Ίμια (που αποδεδειγμένα δεν είναι δικά της!), αλλά και η ίδια Ελλάδα δεν θα τα καταλάβει!!! – άκου άκου: δεν θα καταλάβει τα δικά της νησιά!!- στην ουσία δηλαδή δεν θα πρέπει να τα θεωρήσει δικά της – τρομερά πράγματα, δεν είναι δικά της μολονότι με διεθνή Σύμβαση είναι κατοχυρωμένα ελληνικά!!
Τί να πει κανείς;! Ένα ευγνώμων(!) «μπράβο» στον Σημίτη!
Αλλά ήταν μόνο η αρχή.
Ουκ ελάλησεν τρις αλέκτωρ και ο Σημίτης ξανακτυπά, καίρια πάλι, ακόμα πιο καταλυτικά, μόλις ένα χρόνο μετά, βάζοντας ακόμη μια βασική ψηφίδα στο παζλ των τουρκικών αξιώσεων εναντίον της Ελλάδας, ακόμη μια φορά, την δεύτερη μέσα στα πρώτα δυο χρόνια της πρωθυπουργίας του, ο αξιότιμος κύριος Σημίτης, ο λεγόμενος «Κινέζος», έριξε τη χώρα του, τη πατρίδα του Ελλάδα σε ένα άλλο πιο μεγάλο και βαθύ χαντάκι:
στις 8 Ιουλίου 1997 στη Μαδρίτη, στη νατοϊκή Σύνοδο Κορυφής, ο άνθρωπος αυτός συμφώνησε να αναγνωρίσει στη Τουρκία «νόμιμα και ΖΩΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ στο Αιγαίο!!!!,
δηλαδή αυτός ο έμπορας των ελληνικών δικαιωμάτων, έδωσε στη Τουρκία – εκεί που αυτή ούτε καν στο όνειρό της το περίμενε – το τεράστιο δικαίωμα να έχει λόγο ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ,
δηλαδή σε έναν χώρο που είναι ελληνικός κατά 73% μόνο και μόνο να επεκτείνει η Ελλάδα, όπως έχει το ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΊΟΥ, τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ.!!
Τώρα αυτό σημαίνει ουσιαστικά και εμπράκτως πολύ απλά – για εκείνους τους ανίδεους ή αμνήμονες ή επιλήσμονες Έλληνες που «δεν ξέρουν» ή που λένε το ηλίθιο «δε βαριέσαι» – ότι η Τουρκία, – μια Τουρκία η οποία: 1) εκ των φυσικών γεωγραφικών/γεωλογικών δεδομένων, 2) εκ της χιλιόχρονης ιστορικής, πολιτισμικο-πληθυσμιακής διαμόρφωσης και 3) εκ των συνεπειών των νόμιμων διεθνών Συμφωνιών και νομικών Πρωτόκολλων – δεν μπορεί και δεν πρέπει στο Αιγαίο παρά να αρκείται, θέλει ή δεν θέλει (την γεωγραφία δεν μπορούμε να την αλλάζουμε à la carte μόνο και μόνο γιατί έτσι μας συμφέρει!!!) μόνο στο ήμισυ των θαλάσσιων υδάτων της λωρίδας μεταξύ των τουρκικών δυτικών ακτών και των ανατολικών ακτών της νησιώτικης γραμμής από Λήμνο/Λέσβο έως Ρόδο και Καστελλόριζο, λωρίδα των δυτικών τουρκικών ακτών της Τουρκίας που σχηματίζει την αιγιαλίτιδα ζώνη της, όπως και μιας σχετικής 7% ΑΟΖ της στο Αιγαίο!!!
Ως μη όφειλε, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κώστας Σημίτης με την υπογραφή του στη Μαδρίτη δώρισε στη Τουρκία το δικαίωμα όχι μόνο να φέρεται σαν να μην υπάρχουν στον χάρτη εκ φύσεως, αλλά ούτε και ιστορικά και πληθυσμιακά, τα ελληνικά νησιά από Λήμνο/Λέσβο έως Ρόδο αλλά και να μπορεί να απαιτεί να έχει δικαιώματα ποικιλότροπης ύπαρξης(παρουσίας) σε ολόκληρο το Αιγαίο, εκεί όπου η Τουρκία, πριν απ’ τον Σημίτη, είχε απλά μόνο δικαιώματα ειρηνικής διέλευσης βάση των διεθνών κανόνων.
Έτσι, εκτός του «γκριζαρίσματος» του μικρού αλλά κρίσιμου χώρου των Ιμίων, ο Κώστας Σημίτης, κατόρθωσε με την, θα λέγαμε, τερατώδη υπογραφή του, να πουλήσει δωρεάν ολόκληρο το Αιγαίο στους Τούρκους, οι οποίοι βεβαίως δεν άργησαν να το «γκριζάρουν» πλήρως, προς δόξα και τιμή του Έλληνα αρχηγού κράτους!
Ποιος ξέρει πόσους τεμενάδες θα του΄ καναν ο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ και οι παρατρεχάμενοί του το 1997! Τέτοιο απίστευτο μπουναμά!!!!
Από κει και πέρα η Τουρκία απέκτησε νόμιμο λόγο στα δρώμενα του Αιγαίου, μια θάλασσα η οποία, από αμιγώς ελληνική που ήταν με τις εκατοντάδες ελληνικές νήσους, νησίδες και βραχονησίδες σε ένα αρχιπελαγικό σύμπλεγμα άρρηκτα συνδεδεμένο και συνυφασμένο με ολόκληρη την ελληνική ιστορία, πολιτική λαογραφία, οικονομία δημογραφία και κουλτούρα, μεταμορφώθηκε απ’ τη μια στιγμή στην άλλη – ίσα-ίσα τα δευτερόλεπτα που χρειάστηκαν για να βάλει μια ντροπιαστική υπογραφή(!!) – σε έναν χώρο ελληνο-τουρκικής διαχείρισης, τον οποίο οι Τούρκοι ωστόσο (που τα θέλουν όλα αυτοί και οι άλλοι τίποτα!) έδειξαν και δείχνουν πως θεωρούν δικό τους, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για τα διαχρονικά νόμιμα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και συμφέροντα (χωρικά, στρατιωτικά, οικονομικά, νομικά, πληθυσμιακά, κλπ.).
Ως εκ τούτου είναι σημαντικό να πούμε πως η Συμφωνία της Μαδρίτης του 1997 έχει αναχθεί σε κομβικό πυρήνα όλης της μετέπειτα ελληνικής και τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, ακόμα έως σήμερα, ακόμη περισσότερο σήμερα και με μεγαλύτερη δηκτικότητα σήμερα., αρνητικά για την Ελλάδα, θετικά για τη Τουρκία.
Με αυτόν τον τρόπο αρχίζουν και τελειοποιούνται οι ατέρμονες διεκδικήσεις αυτής της τελευταίας στο Αιγαίο, οι οποίες από «προκλητικές» που ήταν και είναι, στα χέρια του Σημίτη μεταμορφώθηκαν σε «νόμιμες», ως και «αποδεκτές»!
Για να πω όμως και τη πικρή αλήθεια, ένα γεγονός σαν, ας πούμε, αυτό το «πούλημα», στη χώρα μου έχει ένα όνομα: εσχάτη προδοσία. Και επεμβαίνουν τα αρμόδια όργανα για τα… περαιτέρω, είτε ο φταίχτης είναι πρωθυπουργός είτε είναι Πρόεδρος είτε ό, τι άλλο θέλει.
Στην Ελλάδα πώς λέγεται; Αλίμονο! Τίποτα! Γι’ αυτό και δυο χρόνια μετά η τελειοποίηση των τουρκικών διεκδικήσεων μπορεί να συμπληρωθεί επάξια με την υπογραφή, πάλι απ’ τον γνωστό και μη εξαιρετέο πρωθυπουργό κύριο Κώστα Σημίτη, των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στο Ελσίνκι στις 10 Δεκεμβρίου 1999.
Το 1997 για πρώτη αλλά καθοριστική και καταδικαστική φορά ο Σημίτης έγραψε με την υπογραφή του ότι η Ελλάδα, δηλαδή όλοι οι Έλληνες δεχόταν πως η Τουρκία είχε (εκ του μηδενός!!) «νόμιμα και ζωτικά» συμφέροντα στο Αιγαίο, δηλαδή όχι μόνο έως τη μεσαία γραμμή της θαλάσσιας λωρίδας μεταξύ των δυτικών τουρκικών ακτών και των ανατολικών ακτών των ελληνικών νησιών στο ανατολικό Αιγαίο, όπως γεωγραφικά και γεωλογικά είναι η πραγματικοτητα, αλλά ούτε λίγο ούτε πολύ προπαντός και ειδικά σε όλη τη θάλασσα του Αιγαίου απ’ τις δυτικές ακτές των ανατολικών ελληνικών νησιών ως τις ανατολικές χερσαίες ελληνικές ακτές, οι οποίες βεβαίως έχουν μόνο 6 ν.μ. αιγιαλίτιδας ζώνης!!
Να είχε τουλάχιστον θεσπίσει τα 12 ν.μ. χωρικών υδάτων σε όλο το Αιγαίο, ό, τι υπέγραψε στη Μαδρίτη δεν θα ήταν τόσο σημαντικό. Αλλά με 6 ν.μ. κανείς δεν θα μπορούσε να εμποδίσει τη Τουρκία να αλωνίζει σε όλο το Αιγαίο!!
Εκτός του ότι επίσης αυτός ο κ. Σημίτης υπογράφοντας ως «Ελλάδα όλων των Ελλήνων» – διότι ασφαλώς δεν υπέγραψε ως Κώστας Σημίτης σαν να ήταν ιδιοκτήτης όλης της Ελλάδας!! – έβαλε «από τη πόρτα» τη Τουρκία στο Αιγαίο εκεί που οι Τούρκοι «ούτε απ’ το παράθυρο» δεν θα μπορούσαν να μπουν!
Κι όχι μόνο, γιατί τους έβαλε χωρίς καν να ρωτήσει αυτούς τους Έλληνες που «έμπλεξε» υπό μορφή «Ελλάδα», αν αυτοί ήθελαν ή όχι το ελληνικό Αιγαίο να γίνει τουρκικό!!
Το 1999 λοιπόν ήρθε και «το κερασάκι πάνω στη τούρτα» όταν ο ίδιος πρωθυπουργός έδωσε πάλι με την υπογραφή του και τα «υπόλοιπα» στους Τούρκους, που τα περιμένανε πώς και πώς.
Πάλι για πρώτη φορά ένας Έλληνας κυβερνήτης αποδέχθηκε επίσημα την ύπαρξη συνοριακών διαφορών με την Τουρκία, δηλαδή αυτός ο άνθρωπος εκ του μηδενός εφεύρε συνοριακές διαφορές της Ελλάδας με τη Τουρκία, πολύ απλά γιατί στη φαντασία τους οι Τούρκοι του είπαν πως υπάρχουν!!!, με το ύπουλο σκεπτικό πως έτσι υπάρχει πιθανότητα να φάνε ελληνικά εδάφη και θάλασσες!!!
Και για δεύτερη φορά μέσα σε μόνο δύο χρόνια ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης επικυρώνει τις παράνομες προκλητικές διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο (New Port, Νίκος Παναγιωτόπουλος, 14.12.2019), σε μια θάλασσα δηλαδή όπου η Τουρκία το πολύ-πολύ έχει μόνο δικαίωμα διέλευσης όντας το Αιγαίο ένα ελληνικό αρχιπέλαγος από 3500 χρόνια κατοικημένο μόνο από Έλληνες, άσχετα κι αν πάλι λεγόμενοι Έλληνες πολιτικοί και μη είχαν το ξεδιάντροπο τουπέ να πουν ότι η θάλασσα του Αιγαίου «δεν έχει σύνορα» και άλλοι δήθεν Έλληνες πως δεν πρέπει οι Έλληνες, για κάτι που είναι ολότελα δικό τους, «να είναι μοναχοφάηδες», υπονοώντας πως και οι Τούρκοι «δικαιούται να φάνε» ό, τι είναι ελληνικό!
Τόσο εθνικό αίσχος πού αλλού το βρίσκεις;!
Οπότε και πάλι λέω πως στη χώρα μου (αλλά και αλλού παντού, πιστεύω) αυτό το «πούλημα» έχει αρκετά το «χρώμα» της «εσχάτης προδοσίας». Στην Ελλάδα; είναι μόνο ένα ανώδυνο Punctum dolens άνευ σημασίας.
Έτσι ο ανεκδιήγητος άνθρωπος μετά τα «ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο» εφεύρε και «συνοριακές ελληνο-τουρκικές διαφορές» στο Αιγαίο, δηλαδή μάλλον ότι οι Έλληνες κατέχουν στο Αιγαίο κάτι το ελληνικό που, κατά τον Έλληνα πολιτικό, δεν είναι ελληνικό και γι’ αυτό πρέπει να το διαπραγματευθούμε με αυτούς και να το μοιραστούμε μαζί τους!!
Κι όχι μόνο, γιατί, εκτός από την ύπαρξη «συνοριακών διαφορών», ο κύριος Σημίτης υπέγραψε στο Ελσίνκι ότι υπάρχουν και άλλα συναφή θέματα!!!, δηλαδή θέματα έχοντα σχέση με τα σύνορα, το είδος τους, τη θέση τους, την ακρίβεια τους.
Στην ουσία χωρίς κανένα λόγο, εμμέσως πλην σαφώς παραδέχτηκε εκ του μηδενός ότι η Ελλάδα κατέχει πάλι περισσότερα απ’ όσα έπρεπε και η Τουρκία δικαιούται να τα διεκδικήσει(!), και να τα πάρει, γιατί όχι; διότι είναι φως φανάρι πως ουδόλως υπάρχει η περίπτωση να είναι το αντίθετο, δηλαδή ο Σημίτης να υπέγραψε για συνοριακές εκκρεμότητες υπέρ της Ελλάδας και κατά της Τουρκίας.
Και το ό, τι αυτή είναι η σωστή ανάλυση προκύπτει από την παντελή απουσία στον χρόνο και στον χώρο οποιασδήποτε ελληνικής διεκδίκησης τουρκικών εδαφών και θαλασσών στο Αιγαίο!!
Άλλωστε οι ίδιοι οι Έλληνες δε λένε συνέχεια – και πολύ κακώς – το ρεφρέν (τελείως ηλίθιο, συγγνώμη): Εμείς δεν διεκδικούμε τίποτα, νομίζοντας πως έτσι είναι «κύριοι»;!
Ο Σημίτης με την υπογραφή του ήταν σαν να έλεγε στον Τούρκο: ξέρεις, και η Σύμβαση της Λοζάνης είναι πλαστή, χρειάζεται αναθεώρηση γιατί η καημένη η Τουρκία έχει ιερά δικαιώματα που αυτή η καταραμένη Σύμβαση δεν της τα αναγνωρίζει!
Τρελά πράγματα.
Τώρα, εάν με τις υπογραφές του το 1997 και το 1999 η Ελλάδα, με τη μορφή του Σημίτη, δεν εκχώρησε ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην Τουρκία – τότε τί ήταν;! Και μετά έρχονται οι «αφελείς» και μας λένε: μα πώς είναι δυνατόν η Τουρκία να βρίσκεται ανάμεσα σε χιλιόχρονα ελληνικά νησιά που γεμίζουν το Αιγαίο – όχι μόνο, αλλά και να έχει το θράσος να τα διεκδικεί σαν να ήταν δικά της;!
Και έρχονται οι «υπερ-αφελείς» και μας λένε: μα όλα αυτά έγιναν για να μη γίνει πόλεμος, για να μη μας κάνει πόλεμο η Τουρκία και «χαλάσει» την Ελλάδα;!,
κι ούτε που καταλαβαίνουν τί τεράστια ηλιθιότητα ξεστομίζουν! Απλώς ανοίγουν το στόμα… ενώ αυτή η περίφημη «αποφυγή του πολέμου» τίποτα άλλο ως τώρα δεν απέφερε στους Έλληνες παρά μια ακατάπαυστη αλληλουχία τουρκικών διεκδικήσεων, απαιτήσεων, παραβιάσεων, απειλών, παρανομιών, ουσιαστικά δυσμενών τετελεσμένων:
και μια καθεαυτού συνεχή και ατελείωτη εμπόλεμη κατάσταση γεμάτη από εχθρικές πράξεις που αντανακλώνται σε όλα τα επίπεδα των σχέσεων.
Αυτός δεν είναι πόλεμος; και μάλιστα φθοράς;
Εκείνο που έχει σημασία, και μάλιστα μεγάλη σημασία, είναι ότι με τις ενέργειες του Κώστα Σημίτη η Ελλάδα:
1) άνοιξε την κερκόπορτα στο Αιγαίο για να μπουν οι Τούρκοι
2) έδωσε στους Τούρκους την «δυνατότητα» να ζητούν απ’ την Ελλάδα να καθίσει να «διαπραγματευτεί» αποκλειστικά θέματα ελληνικής εθνικής κυριαρχίας
3) με τα Ίμια έθεσε η ίδια η Ελλάδα σε αμφισβήτηση οποιεσδήποτε άλλες καταστάσεις σε όλο το Αιγαίο, στη διακριτική ευχέρεια της Τουρκίας.
Και πρόκειται εδώ για τρεις καταστάσεις τις οποίες καμία χώρα στο κόσμο με λίγη αξιοπρέπεια δεν θα μπορούσε ποτέ να παραδεχθεί και να δεχθεί να θέσει σε εφαρμογή!!
Βεβαίως, ενδιάμεσα, μεταξύ 1997 και 1999, πάλι διαδραματίστηκε και η «υπόθεση» των S300 στη Κύπρο, πάλι με τον Κώστα Σημίτη ως πρωταγωνιστή και προπαντός ρυθμιστή ες βάρος της Κύπρου. Συνάμα, με την «ευκαιρία» ο ίδιος μερίμνησε για να μπει ταφόπλακα στο ΔΕΑ Χ, Δόγμα Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, που με μεγάλη διορατικότητα είχε προβλέψει και οργανώσει ο Ανδρέας Παπανδρέου, πολύ σωστά γνωρίζοντας πως μια στρατιωτική γραμμή Ελλάδας-Κρήτης-Κύπρου ήταν απαραίτητη ανταπόκριση/αντιστοιχία προς την τουρκική κατοχή που το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εκούσια δεν αντιμετώπισε προδίδοντας τις κυπριακές ελπίδες.
Εκείνο τον χρόνο (1998) είχαν αρχίσει και οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις Κύπρου-ΕΕ, ένα γεγονός πολύ χρήσιμο στο Σημίτη: κρύφτηκε πίσω από τις θριαμβολογίες γι’ αυτή την μελλούμενη ένταξη για να αλυσοδέσει την Ελλάδα σε δεσμεύσεις που δίνουν στη Τουρκία άπειρα οφέλη και ταυτόχρονα ξεπουλούν μεγάλα, σημαντικά ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Αλλά τα «έργα και ημέραι» του Κώστα Σημίτη δεν τελειώνουν ασφαλώς εδώ.
Πάλι μεταξύ Μαδρίτης (1977) και Ελσίνκι (1999), το 1998 ο δαιμόνιος Έλληνας πρωθυπουργός ακόμη επωφελείται απ’ τη θέση εξουσίας που κατέχει για να προβεί σε μια άλλη πράξη στην οποία σχεδίαζε να παίξε «κορώνα-γράμματα» πάλι όλα τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Φαίνεται λοιπόν πως ο κύριος αυτός ήταν επίσης έτοιμος (απ’ ό, τι διαβάζουμε: www.pronews.gr 17.8.2020) εκείνη τη χρονιά (και μάλλον μετά από την «επιτυχία» του στη Μαδρίτη) να συζητήσει όχι μόνο η ελληνική κυριαρχία στα Ίμια να κριθεί απ’ το Δικαστήριο της Χάγης, αλλά και να διαπραγματευτεί με τη Τουρκία και όλα τα άλλα θέματα πάλι ελληνικής κυριαρχίας, όπως η ελληνική υφαλοκρηπίδα, τα ελληνικά χωρικά ύδατα (12 ν.μ.) και εναέριο χώρο (10 ν.μ.), την αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών, ειδικά των Δωδεκανήσων, πρωτίστως για να «ευχαριστήσει» και τη Τουρκία μιας και, κατά τη γνώμη του, ο ελληνικός στρατός σε αυτά τα νησιά δεν συνιστούσε αξιόλογη απειλή για το… θύμα Τουρκία.
Όλα ετούτα εξάγονται από ένα τηλεγράφημα, που γίνεται τεκμήριο και το οποίο ο Νίκολας Μπερνς, πρώην αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, είχε στείλει στις 20 Ιανουαρίου 1998 στο State Department και δημοσιεύεται στο βιβλίο των Μ. Ιγνατίου και Ν. Μελέτη για την Συμφωνία της Μαδρίτης, ένα κείμενο επομένως το οποίο δύσκολα, αν όχι αδύνατο, να μπορεί να αμφισβητηθεί.
Και φτάνουμε αισίως στο 2001, το μοιραίο έτος της προσχώρησης της Ελλάδας στον ΟΝΕ, δηλαδή η αρχή της καταστροφής της ελληνικής οικονομίας.
Τι θρίαμβος κι αυτός του Κώστα Σημίτη να μας δείχνει περιχαρής και να κραδαίνει (απειλητικά;!) το χαρτονόμισμα του Ευρώ!
Μια άλλη χάρη του στη Γερμανία, η οποία από τότε, περισσότερο από ποτέ, έβαλε τις γερές βάσεις για να κυριαρχήσει στα ελληνικά δημοσιονομικά και οικονομικά.
Ο Κώστας Σημίτης, σίγουρα γερμανοθρεμμένος και πολύ πιθανόν γερμανοκατευθυνόμενος (το να είσαι φίλος των Τούρκων σημαίνει πως είσαι και φίλος των Γερμανών: τα «χνώτα» αυτών των δύο ταιριάζουν απόλυτα, όντας μεταξύ τους μια ιστορική αμοιβαία έλξη!) μετά που το 1996 είχε ευχαριστήσει κατασυγκινημένος τους Αμερικανούς, ευχαρίστησε το 2001 κατενθουσιασμένος και τους Γερμανούς για την «βοήθεια» που του δώσανε να ρίξει την Ελλάδα στο λάκκο-παγίδα-ευρώ.
Κιόλας η «ανισόρροπη ισορροπία» 340,750 δραχμές = 1 ευρώ υπήρξε μια αληθινή μαχαιριά η οποία σιγά-σιγά ανέβασε το κόστος των εμπορευμάτων ευνοούμενη και από μια κυβερνητική πολιτική ανοχής και αποσιώπησης τελείως απαράδεκτη.
Το να πέφτεις να κοιμηθείς ένα βράδυ με κόστος 50 δραχμές το ένα κουλούρι και να ξυπνάς το επόμενο πρωί με το κόστος του ίδιου κουλουριού σε 50 σέντς του ευρώ, δηλαδή μισό ευρώ, 170 δραχμές – δεν είναι και μικρό σοκ!
Και το κουλούρι είναι μόνο ένα ελάχιστο παράδειγμα που μπορεί να πολλαπλασιαστεί άνετα επί 100 και 1000 και 10000.
Και σίγουρα εάν το πέρασμα απ’ τη δραχμή στο ευρώ με την ως άνω ισοτιμία προξένησε μεγάλη απώλεια αξίας σε όλα τα προϊόντα και εμπορεύματα, μεγάλη ανισορροπία μεταξύ της προηγούμενης αξίας των πραγμάτων (σε δραχμές) και της επόμενης αξίας (σε ευρώ), είναι αναμφισβήτητο πως αυτό οφείλεται ως επί το πλείστον στη παντελή έλλειψη βούλησης της ελληνικής κυβερνητικής πολιτικής να ελέγξει και να τιθασεύσει όποιες τάσεις «εσωτερικού πληθωρισμού» και υποτίμησης εμφανιζόντουσαν στο εμπορικό γίγνεσθαι.
Έτσι οι πλούσιοι σε δραχμές το 2001 μέσα σε ένα χρόνο βρέθηκαν να είναι ακόμη περισσότερο πλούσιοι αλλά σε ευρώ, με προφανή την αριθμητική διαφορά σε μεγέθη πλουτισμού, κάτι κανονικά ανώμαλο που θα έπρεπε να ανοίξει σε πολλούς τα μάτια.
Το γεγονός είναι ότι οπωσδήποτε το ευρώ συνέλαβε τα μέγιστα στον υπερδανεισμό της ελληνικής οικονομίας στο σύνολό της, και όχι μόνο, γιατί ως αποτέλεσμα αυτής της δημοσιονομικής πολιτικής της κυβέρνησης του Σημίτη υπήρξε και η πρόκληση μεγάλων εξωτερικών ελλειμμάτων όπερ σημαίνει και μεγάλη υπερχρέωση της Ελλάδας στο εξωτερικό.
Έτσι η αλόγιστη αύξηση των ετησίων ελλειμμάτων τρεχουσών συναλλαγών που χρηματοδοτούνται από μεγάλες εισροές κεφαλαίων άλλο δεν έκανε παρά να διογκώσει το εξωτερικό χρέος εις βάρος προπαντός των εξαγωγών.
Το ευρώ κατέστρεψε τις ελληνικές εξαγωγές και αυγάτισε τις ελληνικές εισαγωγές, κάτι που δεν συνέβη στις άλλες χώρες, δημοσιονομικά ετοιμασμένες και «στο ύψος της κατάστασης».
Κάτι παρόμοιο συνέβη και με την Ιταλία, οι εξαγωγές της οποίας όλο και περισσότερο συρρικνώθηκαν με το ευρώ ώστε η Ιταλία, η οποία από τέταρτη μεγαλύτερη βιομηχανική χώρα παγκόσμια που ήταν πριν από το ευρώ, με το ευρώ σιγά-σιγά «κατακρημνίστηκε» κάτω από την 20ή παγκόσμια θέση! Ζήτω το ευρώ!
Το «δώρο» που ανέμιζε ο Σημίτης στους Έλληνες ήταν βαριά δηλητηριασμένο, και αυτός το ήξερε πολύ καλά, όπως ήξερε πως η Ελλάδα το 2001 δεν ήταν ακόμα έτοιμη και ούτε μπορούσε να είναι για το «μεγάλο βήμα» της ΟΝΕ.
Ωστόσο, για να κάνει το χατίρι της Γερμανίας – πάντα η Γερμανία στη μοίρα της νεότερης Ελλάδας, πάντα η Γερμανία ο χειρότερος εχθρός των Ελλήνων από το 1800 και μετά, και σήμερα ακόμη χειρότερος! – δεν δίστασε να ρίξει την Ελλάδα στα βράχια, να κάνει το οικονομικό ατόπημα (μη πούμε κάτι άλλο βαρύτερο) μιας ένταξης λανθασμένης, ανεύθυνης, ανεπαρκούς, δυσανάλογης, ανισόρροπης, και τελικά, σε βάθος χρόνου, διαβρωτικής ολόκληρου του ελληνικού οικονομικού χώρου.
Και κανείς δεν θα μας βγάλει απ’ το νου την ιδέα ότι, με τον ίδιο τρόπο που ο Κώστας Σημίτης πρωθυπουργός το 1997 και 1999 «απογύμνωσε» την Ελλάδα – την χώρα του, την πατρίδα του! – από βασικά κυριαρχικά δικαιώματα, γεωγραφικά και πολιτικά και γεωστρατηγικά, προς όφελος της Τουρκίας σε ένα τουρκο-αμερικανικό σχέδιο την δυσμενή εξέλιξη του οποίου ακόμα σήμερα την βλέπουμε και την υπομένουμε βαριά, με τον ίδιο τρόπο το 2001 σκαρφίστηκε και δέχθηκε – εγκληματικά «εύθυμα» ναι, θα λέγαμε εκ των υστέρων, άβουλα όμως όχι, γιατί ο ίδιος μάλλον είχε και σίγουρα εκτέλεσε αυτή τη βούληση – ένα γερμανικό σατανικό σχέδιο οικονομικής κατάρρευσης της Ελλάδας, όπερ και έγινε πράξη εννιά μήνες κύησης μετά, συγγνώμη εννιά χρόνια μετά, το 2010 από τον εξίσου φιλογερμανό αλλά και αμερικανόφιλο (abundantia non nocet) λεγόμενο ΓΑΠ στο Καστελλόριζο (όσο γίνεται πιο μακριά απ’ την Ελλάδα και κοντά στη Τουρκία!!), έπειτα από την καλά στημένη ελληνική «κατρακύλα» του ευρώ από το 2001 ως το 2009, σε ένα crescendo τρομερών εξελίξεων στα επόμενα χρόνια με τους διάφορους Καραμανλή, Σαμαρά, ΓΑΠ, Παπαδήμο, Τσίπρα, Μητσοτάκη τον νεώτερο και το σχεδόν ολικό ξεγύμνωμα της Ελλάδας από τις μεγαλύτερες (και όχι μόνο) βιομηχανίες της, μιας Ελλάδας εν είδει πειραματόζωου, μια πειραματική διαδικασία υφαρπαγής όλου του ελληνικού πλούτου μέσα στη γη και κάτω απ’ τη θάλασσα σε ένα διάχυτο κλίμα ψεύτικης αλληλεγγύης και αληθινής εξοντωτικής σκοπιμότητας, από το οποίο μόνο γενναίοι ηγέτες με ελληνικό όραμα και αποφασιστικότητα, κόντρα σε φίλους και εχθρούς θα μπορούσαν να δραπετεύσουν, κάτι που ασφαλώς, ως φαίνεται, δεν μπορούμε να πούμε πως υπήρχε τότε και υπάρχει σήμερα σε αυτή τη χώρα των πολύ, πολύ μικρών σε πολιτικό μπόι κυβερνητών.
Το «πέρασμα» όμως της «σημιτικής τροχιάς» (μια ολόκληρη συνεχής οκταετία για την οποία όμως δεν είναι άμοιρος και ο ελληνικός λαός, που την επέτρεψε!) δεν μπορεί να «συμπληρωθεί» δίχως τη φοβερή πολιτική εθνική ασχήμια της «υπόθεσης Οτσαλάν» πάλι υπέρ της Τουρκίας, με τους ανεκδιήγητους πάλι Σημίτη και Πάγκαλο και να τελειώσει με τη μνημόνευση της αισχρής παρέμβασης του ντουέτου Κώστα Σημίτη-Γιώργου Α. Παπανδρέου το 2003 στον Γλαύκο Κληρίδη, στο τέλος της θητείας του στη Κύπρο, ώστε στη διαδικασία οριοθέτησης ΑΟΖ Κύπρου-Αιγύπτου να μη γίνει η σωστή οριοθέτηση(!) για να μπορεί να φαίνεται ότι η Κύπρος δεν έχει θαλάσσια σύνορα με την Ελλάδα και επομένως ταυτόχρονα να φαίνεται πως η Αίγυπτος έχει θαλάσσια σύνορα με τη Τουρκία!!!!
Αν αυτό δεν είναι ενέργεια εις βάρος της Ελλάδας και προς όφελος της Τουρκίας!!! Και. παρακαλώ, τί όνομα έχει αυτή η συμπεριφορά;
Τελικά τί να πούμε; Το σπέρμα της εθνικής μειοδοσίας είναι τόσο μεταδοτικό και αξεπέραστο στην Ελλάδα; Απίστευτο!
Πάντως εκείνο που ήθελαν να κάνουν οι Έλληνες ηγέτες το 2003 όντως έγινε εν έτει Κυρίου 2020, όπου η Ελλάδα – δηλαδή οι κυβερνώντες της, σίγουρα όχι οι πολίτες της – δέχθηκαν ελαφρά τη καρδία:
1) μια ντροπιαστική κουτσουρεμένη ΑΟΖ με Αίγυπτο
2) μια αδικαιολόγητη δωρεά μεγάλου θαλάσσιου χώρου στην Αίγυπτο
3) μια τεράστια θαλάσσια έκταση στο τρίγωνο Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος και με μοναδικό χώρο ελληνοκυπριακής ΑΟΖ να μείνει τελείως γυμνή, δηλαδή θάλασσα κανενός, με τους Τούρκους να την θεωρούν δική τους, «αμφισβητούμενη» όπως με έναν ευφημισμό λένε οι «φίλοι» δυτικο-ευρωπαίοι
4) την απόλυτη εγκατάλειψη στη μοίρα της Κύπρου, δηλαδή της ελληνικής Κύπρου, απ’ την Ελλάδα, εσκεμμένα αποκομμένη από τη «θάλασσα κανενός»
5) την απαράδεκτη μη οριοθέτηση ΑΟΖ με Αίγυπτο δυτικά του 26ου μεσημβρινού, προς τη Λιβύη, κάτι που δημιουργεί βάσιμες υποψίες μελλοντικών, ενδεχόμενων αιγυπτο-λιβυκών συνεργειών, με μόνους ωφελημένους τους Αιγύπτιους
6) την κοροϊδία του ελληνικού λαού, των Ελλήνων πολιτών, πως δήθεν σε ένα προσεχές μέλλον θα γίνει διευθέτηση(;!) και της θαλάσσιας ζώνης ανατολικά του 28ου μεσημβρινού (για την ακρίβεια 27,59 μεσημβρινού) που (ποιος ξέρει γιατί;;;) δεν περιλήφθηκε στην ΑΟΖ Ελλάδας –Αιγύπτου
7) τις εξεπίτηδες μειωμένες επήρειες ελληνικών νησιών όχι μόνο προς όφελος της Αιγύπτου, αλλά προπαντός προς όφελος μελλοντικών, εξ αναλογίας, τουρκικών διεκδικήσεων σε όλο το Αιγαίο – μια σειρά πραγματικά εγκληματικών ελληνικών «παροχών» που συνεχώς βρίσκουμε και θα βρίσκουμε πάντα μπροστά μας.
Η κληρονομιά του Σημίτη θα κυνηγά την Ελλάδα ακόμα για πολλά χρόνια, εάν δεν βρεθούν εντωμεταξύ κυβερνήτες που θα σπάσουν τη παράδοση υποταγής σε Γερμανούς, Αμερικανούς και Κοινοτικούς γενικά, και, ανεξαρτητοποιημένοι, προχωρήσουν χωρίς φόβο και κατέβασμα παντελονιών, με τόλμη και αποφασιστικότητα, με τιμή και αρετή, σε νέες, θαρραλέες συμμαχίες και συμπράξεις, πραγματικά εθνικά ωφέλιμες για την Ελλάδα, οι οποίες κανείς δε λέει ότι πρέπει αναγκαστικά να είναι με χώρες πολέμιες των σημερινών «προδοτικών φίλων και συμμάχων» της Ελλάδας, διότι κάλλιστα μπορούν να δημιουργηθούν με χώρες οι οποίες εξίσου είναι φίλες και σύμμαχοι των «φίλων και συμμάχων» της Ελλάδας.
Η Ελλάδα κουβαλάει και προορίζεται να κουβαλήσει ακόμη για πολύ το τεράστιο κακό που της φορτώθηκε από τους ίδιους τους «δικούς» της.
Νοιαζόμαστε για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας, των πολιτών της, των παιδιών της και των παιδιών των παιδιών της, κάτι που θα έπρεπε όχι μόνο να το λένε μερικοί «αρμόδιοι», αλλά προπαντός να το φέρουν σε πέρας έμπρακτα, έστω και ενάντια ξένων επιβουλών και επεμβάσεων, έστω και με με κίνδυνο της εξουσίας τους και της ζωής τους.
Βεβαίως δεν υπάρχει και δεν θα έπρεπε να υπάρχει κανένας λογικός και νομικός λόγος να θεωρούνται ανεύθυνοι όλοι όσοι, με πράξεις και παραλήψεις μέσα στη κρατική και κυβερνητική εξουσία τους προκάλεσαν ή προκαλούν σε Πατρίδα και Λαό πολιτική εξουθένωση, ηθική βλάβη, οικονομική φθορά, στρατιωτικο-αμυντική ανασφάλεια, κοινωνική κατάπτωση και γεωγραφική/εδαφική απώλεια.
Και σίγουρα δεν χρειάζεται να συντρέχουν όλες αυτές οι καταστάσεις μαζί για να πρέπει να λογοδοτήσει ο φταίχτης: και μια μόνο να υπάρχει, και δύο μόνο, δεν μπορεί κανείς να απαλλάσσεται απ’ τις ευθύνες του με την ανόητη «νομική» δικαιολογία ότι κατά την άσκηση των κρατικών και κυβερνητικών καθηκόντων κανείς δεν φταίει(!) εάν έχει δημιουργήσει, γνωρίζοντας ενσυνείδητα το τί πράττει, ζημιογόνους πολιτικούς, στρατιωτικούς, οικονομικούς, εδαφικούς και κοινωνικούς παράγοντες οι οποίοι επιπλέον (πολύ) δύσκολα (ή και καθόλου δεν) μπορούν να αντιμετωπιστούν και να ακυρωθούν, θέτοντας έτσι ολόκληρο το Έθνος σε υπαγωγή, αναξιοπιστία, κίνδυνο και ομηρεία.
Θυμόμαστε την περίπτωση του εισαγγελέα Ντι Πιέτρο στην Ιταλία τα έτη 1992-93, όταν έσυρε στο ποινικό δικαστήριο τον αρχηγό του ιταλικού Σοσιαλιστικού κόμματος Κράξι, την «εικόνα» του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος Αντρεόττι και μια ατελείωτη σειρά άλλων υψηλών κρατικών αξιωματούχων και μεγάλων στελεχών επιχειρήσεων που καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης με την κατηγορία της διαφθοράς, και το ερώτημα τίθεται: κάτι ανάλογο θα μπορούσε να γίνει και στην Ελλάδα;
Αλλά τί να τα λέμε; Στην Ελλάδα περί άλλα τυρβάζουμε, για ποια διαφθορά μιλάμε; Η Τουρκία προέχει: και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, η αντιπολίτευση αρκούνται, ναρκισσιστικά θα ‘λεγε κανείς, υποκριτικά σίγουρα, στο να στέλνουν «σκληρά μηνύματα» (σιγά τη σκληράδα!) προς την Τουρκία, τα οποία συστηματικά αυτή όχι μόνο δεν τα ακούει, αλλά, απ’ τη μεριά της, απαντά με πράξεις βαρέως περιεχομένου (συνεχείς ψυχοφθόρες παραβιάσεις των ελληνικών εναερίων συνόρων, «περίπατοι» στα ελληνικά χωρικά ύδατα, εισβολές στην ελληνοκυπριακή ΑΟΖ, σύλληψη και μακρότατη, παράνομη κράτηση Ελλήνων στρατιωτών, κλπ.) στις οποίες η Ελλάδα αντιτίθεται μόνο με έναν τρόπο περιοριστικά αμυντικό και ποτέ επιθετικό (γιατί επιθετικά, κρίμα είναι, αφού επιθετικά ενεργούν πάντα οι Τούρκοι;).
Εδώ όμως ολόκληρο τουρκικό υποβρύχιο έφτασε ανάμεσα σε Εύβοια και Σκύρο, ούτε λίγο ούτε πολύ μέσα σε αμιγώς ελληνικά χωρικά ύδατα, και οι Έλληνες οι φοβικοί αντί να το θεωρήσουν εχθρικό και αναίτια επιθετικό και παραβατικό (όπως όντως ήταν) και να το βουλιάξουν χωρίς καν να ζητήσουν ποιος είναι, αρκέστηκαν να το «φοβίζουν», να το «καθηλώνουν»(!) στο βάθος της θάλασσας, και τελικά το άφησαν να φύγει «σώο και αβλαβές» μετά που αυτό όμως έκανε τη βρώμικη δουλειά, την τουρκική επιδρομή και παραβίαση των ελληνικών εθνικών υδάτων!!! Και ποιος μας λέει πως δεν καυχιέται κιόλας για το κατόρθωμά του: να παραβιάσει τα ελληνικά «νερά»!!
Οποιοδήποτε άλλο κράτος στη θέση της Ελλάδας θα το είχε βουλιάξει πριν ακόμη προλάβει να πει: ουχ!, γιατί χωρίς καμία άδεια παραβίασε τα ελληνικά σύνορα και κατασκόπευε!!
Αλλά οι Έλληνες ναύαρχοι είναι τόσο «φιλεύσπλαχνοι»! δεν θέλουν το κακό του εχθρού(!) .
Γιατί όμως δεν έκαναν κάτι που όλοι θα έκαναν στη θέση τους: γιατί. αφού μπορούσαν, δεν το ανάγκασαν, υπό την απειλή να το βυθίσουν, να ανέβει στην επιφάνεια, να το αιχμαλωτίσουν και να δικάσουν τον κυβερνήτη και το πλήρωμα για κατασκοπεία, ακριβώς όπως είχαν κάνει οι Τούρκοι με του δυο Έλληνες στρατιωτικούς που κρατούσαν για μήνες αιχμάλωτους στον Έβρο!!!!
Το υποβρύχιο ήταν λαθραίο, παράνομο, κανένας Τούρκος πολιτικός ή στρατιωτικός δεν θα ομολογούσε δημόσια ότι το τουρκικό πλοίο ήταν διεθνής παραβάτης μέσα σε ξένα ύδατα!!!
Και η Ελλάδα κάλλιστα θα μπορούσε να το βυθίσει σαν πραγματικά άγνωστο ξένο εχθρικό υποβρύχιο που μπήκε παράνομα, χωρίς άδεια, χωρίς να κοινοποιήσει τη θέση του, για κατασκοπεία, σαν απειλή, στα ελληνικά χωρικά ύδατα – και κανείς, κανείς δεν θα μπορούσε να αντιτείνει οτιδήποτε!!
Τα έχουμε ξεχάσει;
Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Ελληνιστής
ΥΓ. Αναμφίβολα εμβληματικός είναι, ως πρωθυπουργός, ο Κώστας Σημίτης με τα πεπραγμένα του και τις συνέπειες τους που σίγουρα δεν είναι ένα «άπαξ», ένα una tantum.
Η ατυχής πραγματικότητα είναι η διάχυτη (μόνο;) εντύπωση πως τα «τιμόνια» του ελληνικού κράτους πολύ εύκολα, υπερβολικά εύκολα και συχνά, θα τολμούσαμε να πούμε σχεδόν πάντα, ολισθαίνουν σε ανεπίτρεπτες και απαράδεκτες προσωπικές υποταγές σε αλλότριες επιταγές, τόσο που για όλους, φίλους και εχθρούς, να θεωρούνται και όντως να είναι απολύτως δεδομένοι έτσι ώστε το μόνο που οι ξένοι περιμένουν απ’ αυτά τα ελληνικά «τιμόνια» – και ξέρουν προκαταβολικά πως θα το λάβουν! – είναι οι συνεχείς παραχωρήσεις και υποχωρήσεις τους.
Αφάνταστα λυπηρό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου