Η επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών και η οφειλόμενη στάση του ελληνικού λαού

Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών

 

Το άρθρο αυτό δεν είναι τωρινό αλλά γράφτηκε πριν από τριάμισι χρόνια (τον Ιανουάριο του 2019). Σε αυτό αποτυπωνόταν η έμπονη αγωνία του γράφοντος σχετικά με την πορεία του εθνικού θέματος, δηλ. της αναγνώρισης από την Ελλάδα του γειτονικού κρατιδίου των Σκοπίων με την εκχώρηση του ελληνικού ονόματος της Μακεδονίας, αλλά η τότε επικρατούσα κοινωνική και χρονική συγκυρία δεν επέτρεψε την έγκαιρη δημοσίευσή του.

 

Αν αποκτά κάποια αξία η τωρινή δημοσίευσή του, οφείλεται στο γεγονός ότι η έλλειψη ισχυρής βούλησης και αποφασιστικότητας του ελληνικού λαού να υπερασπιστεί επιτυχώς την ελληνικότητα της Μακεδονίας οδήγησε στην σημερινή εθνική αποσύνθεση και τον κοινωνικό ραγιαδισμό, ενώ η επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών αποτελεί θλιβερό προανάκρουσμα για νέες εθνικές ταπεινώσεις και υποχωρήσεις, που ήδη συζητούνται και σχεδιάζονται στα παρασκήνια των πολιτικών διαβουλεύσεων σε Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες.

 

Η αναποτελεσματική και συγκρατημένη αντίδραση του ελληνικού λαού και η εκ μέρους του αποδοχή της αντισυνταγματικής επικύρωσης της συνθήκης των Πρεσπών που υπαγορεύτηκε από την ανάγκη εξυπηρέτησης των ευρύτερων γεωπολιτικών σχεδιασμών του ΝΑΤΟ με την σύμπραξη της εθελόδουλης και διεφθαρμένης πολιτικής ελίτ, προδικάζει με μαθηματική βεβαιότητα για την σημερινή τριπλοεμβολιασμένη Ελλάδα, μια εκ νέου τρισχειρότερη εθνική συνθηκολόγηση της πατρίδας μας στο πεδίο αντιπαράθεσής της με την Τουρκία, η οποία θα καταλήξει στην ανατροπή του υφισταμένου status quo στο Αιγαίο και θα οδηγήσει νομοτελειακά στην αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας καθώς και στην επαναχάραξη, τουλάχιστον, των θαλάσσιων συνόρων. 

 

Αν τότε είχαμε σπεύσει μαζικά να σώσουμε την Μακεδονία, αν είχαμε κηρύξει ένα «εθνικό ανένδοτο αγώνα», αν «είχαμε ακούσει» τον Ίωνα Δραγούμη που προέτρεπε τον Ελληνισμό να διαφυλάξει την ακεραιότητα της Μακεδονίας, εμείς οι ίδιοι θα είχαμε σωθεί σήμερα από την εμβολιαστική παράκρουση και την ψηφιακή μας υποδούλωση. 

 

Το «γκριζάρισμα» της Μακεδονίας οδηγεί στην καλύτερη των περιπτώσεων και σε «γκριζάρισμα» της ελληνικότητας του Αιγαίου, αν όχι και σε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας ή κυριαρχικών δικαιωμάτων. 

 

Κάθε αγώνας που δεν δίνεται με την εθνική πεποίθηση για την νικηφόρα έκβασή του, προλειαίνει το έδαφος για την επόμενη εθνική ήττα και ταπείνωση. Όσο οι πολίτες διστάζουν να αναλάβουν τον αγώνα για την υπεράσπιση των εθνικών δικαίων, όσο δεν αποτινάζουν την παρασιτική πολιτική ελίτ που ως βδέλλα στραγγίζει κάθε ικμάδα της αγνής φιλοπατρίας τους, η κάθε νέα «εθνική σφαλιάρα» θα διαδέχεται την προηγούμενη, μέχρι τον ολοκληρωτικό εθνικό μας αφανισμό. 

 

Ας έχουμε όμως τούτο υπόψιν μας, ότι η αδιαφορία είναι μια κατάσταση χειρότερη από την ήττα, γιατί η ήττα προϋποθέτει αγώνα που δόθηκε και χάθηκε, ενώ η αδιαφορία συνιστά παραίτηση από αγώνα που δεν δόθηκε ποτέ. 

 

Το Ελληνικό Έθνος όμως στο διάβα των αιώνων, στην διαχρονική του πορεία, ουδέποτε παραιτήθηκε του αγώνος για την υποστήριξη και την υπεράσπιση των μεγάλων εθνικών δικαίων αιτημάτων. Πώς εμείς θα αδιαφορήσουμε; Αν αδιαφορήσουμε, θα αποδειχθεί ότι είμαστε ο πιο αδύναμος κρίκος στην μακραίωνη ιστορία του Ελληνισμού. Αποδεχόμαστε να χαρακτηριστούμε από τις επόμενες γενεές ως ο πιο αδύναμος κρίκος του Ελληνισμού; Φοβάμαι ότι το όνειδος, θα είναι αιώνιο και ανεξίτηλο. 

 

Η υπεράσπιση του Δημοκρατίας, του Συντάγματος και των Εθνικών Υποθέσεων, επαφίεται πλέον στην εθνική και δημοκρατική εγρήγορση του λαού. Δεν βλέπω προσωπικά άλλο τρόπο. 

 

Σήμερα όμως μετά από τρία και πλέον έτη από την προδοτική επικύρωση της επαίσχυντης συμφωνίας των Πρεσπών, εγείρεται για την τριπλοεμβολιασμένη κοινωνία το εξής ερώτημα: 

 

Τι ενδιαφέρει σήμερα περισσότερο τον Έλληνα πολίτη: η διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας στο σύμπλεγμα της Μεγίστης ή η διασφάλιση της τέταρτης δόσης του εμβολίου που «σκοτώνει» την Όμικρον και ακολούθως η διασφάλιση τον Μάρτιο του 2023 της πέμπτης δόσης που «σκοτώνει» την … Ύψιλον; 

 

Το ίδιο ερώτημα μπορεί να υποβληθεί και με αρνητικό περιεχόμενο: Τι θα πονέσει περισσότερο τον Έλληνα πολίτη, η (απευκταία) απώλεια της εθνικής κυριαρχίας στο σύμπλεγμα της Μεγίστης ή η απώλεια της τέταρτης δόσης του εμβολίου; 

 

Και μόνο η ρητορική υποβολή των ερωτημάτων αντανακλά την βαθιά σήψη της ελληνικής κοινωνίας. 

 

Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών, έχοντας θεοποιήσει την επιστήμη, συμμορφώθηκαν πειθήνια με τις υποδείξεις των διαχειριστών της υγειονομικής κρίσης και αποδέχθηκαν την αποδυνάμωση και συρρίκνωση των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων χάριν της προστασίας της δημόσιας υγείας. Κατ’ ανάλογο τρόπο, και στο πλαίσιο μιας ελληνοτουρκικής κρίσης και υπό τον φόβο ενός θερμού πολεμικού επεισοδίου, θα συμμορφωθούν και πάλι με την ρητορική του κ. Μητσοτάκη και με σκυμμένο το μασκοφορεμένο πρόσωπό τους θα αποδεχθούν την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας ή κυριαρχικών δικαιωμάτων χάριν της (ψευδο)ειρήνης, της (ψευδο)ασφάλειας και της (ψευδο)οικονομικής σταθερότητας. 

 

Εξάλλου και τώρα που είναι τριπλοεμβολιασμένοι μια επίπλαστη και εύθραστη (ψευδο)υγεία απολαμβάνουν. 

 

Ακολουθεί το άρθρο: 

 

«Στο άρθρο ένα, παράγραφοι 2 και 3 του Συντάγματος ορίζονται επί λέξει τα εξής:  

 

«Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα».  

 

Με την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, έχουμε κραυγαλέα και βάναυση παραβίαση της συνταγματικής αρχής της λαϊκής κυριαρχίας, αφού μια κυβέρνηση κοινοβουλευτικής μειοψηφίας μαζί με 8 αποστάτες βουλευτές, επικύρωσε την συμφωνία των Πρεσπών, ενάντια στην εκπεφρασμένη βούληση και θέληση της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού, εντός και εκτός Ελλάδας, όπως αυτή αποτυπώθηκε: 

 

α) στα μεγαλειώδη και ογκώδη συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης (21-1-2018) και της Αθήνας (4-2-2018 και 20-1-2019). 

β) Στα ψηφίσματα των Δημοτικών Συμβουλίων της μεγάλης πλειονότητας των Δήμων της Μακεδονίας.
γ) Στα ψηφίσματα Ομοσπονδιών, Ενώσεων και Συλλόγων από όλη την Ελλάδα.
δ) Με την κοινή επιστολή 22 μητροπολιτών της Μακεδονίας, περί μη χρήσης του ονόματος «Μακεδονία» από την κρατική οντότητα των Σκοπίων. 

 

Η κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών υλοποιήθηκε κατά θεμελιώδη παραβίαση και καταστρατήγηση των ακόλουθων συνταγματικών διατάξεων:  

 

α) περί σεβασμού της συνταγματικής αρχής της λαϊκής κυριαρχίας (άρθρο 1 παρ. 2)
β) του άρθρου 28 παρ. 2 του Συντάγματος, το οποίο προνοεί ότι προκειμένου να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, για την ψήφιση του νόμου που κυρώνει την συμφωνία ή την συνθήκη, απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία των 3/5 του όλου αριθμού των βουλευτών
γ) του άρθρου 44 παρ. 2, σύμφωνα με το οποίο ο ΠτΔ προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών, που λαμβάνεται με πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου. 

 

Επομένως, δεν αποτελεί υπερβολή να ισχυριστούμε ότι η επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών από το ελληνικό κοινοβούλιο συνιστά συνταγματικό πραξικόπημα, οι δε βουλευτές που ψήφισαν υπέρ της συμφωνίας είναι υπόλογοι για την διάπραξη των εγκλημάτων της εσχάτης προδοσίας και της άμεσης συνέργειας σε επιβουλή της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, που προβλέπονται και τιμωρούνται από τα άρθρα 134 παρ. 2, εδαφ. α΄ και 138 Π.Κ., το μεν πρώτο, με την ποινή της ισοβίου καθείρξεως, το δε δεύτερο, με την ποινή του θανάτου (Σ.Σ.: όπως οι εν λόγω διατάξεις ίσχυαν πριν από την κύρωση του νέου Ποινικού Κώδικα με τον νόμο 4619/11-6-2019), αφού με μαθηματική ακρίβεια μπορεί να προβλεφθεί, ότι η παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, της «μακεδονικής ιθαγένειας» και της «μακεδονικής γλώσσας» εκ μέρους της Ελλάδας στο κράτος των Σκοπίων, συνεπάγεται την δυνητική εκχώρηση των ελληνικών εδαφών της Μακεδονίας. 

 

Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση καθ’ υπέρβαση της λαϊκής εντολής που έλαβε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, στην οποία ασφαλώς δεν χορηγήθηκε από τον κυρίαρχο ελληνικό λαό η εντολή και η εξουσιοδότηση να διαχειριστεί εν λευκώ το ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας, με εκχώρηση μάλιστα του ονόματος της Μακεδονίας, καθώς και με την προκλητική περιφρόνηση που επιδεικνύει προς τους πολίτες που διαδηλώνουν και εναντιώνονται, έχει παύσει πλέον να εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό, τα συμφέροντα του οποίου είναι υποχρεωμένη από το σύνταγμα και τους νόμους, να υπερασπίζεται και να προστατεύει. 

 

Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα παραβιάζει ενσυνείδητα το Σύνταγμα, περιφρονεί την συνταγματική αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, ως θεμέλιο του δημοκρατικού πολιτεύματος, υπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα και επιδιώξεις, και έτσι αντιμάχεται με σφοδρότητα τα συμφέροντα του λαού και του έθνους. 

 

Συνεπώς η κυβέρνηση κοινοβουλευτικής μειοψηφίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μαζί με τους 8 αποστάτες βουλευτές μετέβαλαν, κατά την συνεδρίαση της 25-1-2019 –ημέρα επικύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών–, το Ελληνικό Κοινοβούλιο, από κορυφαίο θεσμό της δημοκρατίας, σε όργανο ιδιότυπης και ιδιόμορφης κοινοβουλευτικής τυραννίας και νέας μορφής δικτατορίας. 

 

Η πραξικοπηματική κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών, με την ανοχή και υποστήριξη, άμεση και έμμεση, φανερή ή κρυφή όλων των κοινοβουλευτικών δυνάμεων και του Προέδρου της Δημοκρατίας, που συνοδεύτηκε με την έκδηλη περιφρόνηση του λαού για ένα μείζον εθνικό ζήτημα, το οποίο αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές κάθε Έλληνα πολίτη και ανάγεται στην εθνική και ιστορική του αυτοσυνειδησία, συνιστά εν τοις πράγμασιν κατάργηση της συνταγματικής αρχής της λαϊκής κυριαρχίας και βιασμό της εθνικής, ιστορικής και δημοκρατικής συνειδήσεως του Ελληνικού λαού. 

 

Σήμερα υφιστάμεθα (και τούτο πρέπει να το διακηρύξουμε με στεντόρεια φωνή) την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος, αφού ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως, το Υπουργικό Συμβούλιο, οι βουλευτές (ως πληρεξούσιοι και εντολοδόχοι του Ελληνικού λαού) συντρίβουν το θεμέλιο του δημοκρατικού πολιτεύματος, δηλαδή την συνταγματική αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. 

 

Επομένως, ενόψει αυτής της δυσμενέστατης και άκρως επικίνδυνης για τα εθνικά συμφέροντα και για την δημοκρατία εξέλιξης, σύσσωμος ο ελληνικός λαός, με ομοψυχία, ενότητα, αλληλεγγύη, με εθνικό και πατριωτικό φρόνημα, μακριά από κομματικές αγκυλώσεις και με ανόθευτη και ανιδιοτελή αγάπη προς την πατρίδα, την ελευθερία και την δημοκρατία, οφείλει να συναισθανθεί τον έσχατο κίνδυνο που διατρέχει το έθνος και την δημοκρατία και ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ ΜΑΖΙΚΑ, συμμορφούμενος πλήρως προς την συνταγματική επιταγή της ακροτελεύτιας διάταξης του Συντάγματος, δηλ. του άρθρου 120 παρ. 4, η οποία επί λέξει ορίζει και διακελεύει σε όλους τους δημοκρατικούς πολίτες τα εξής: 

 

«Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με την βία». 

 

Ως κατάλυση του Συντάγματος, νοείται η απώλεια της ισχύος του, η εκμηδένιση της αποτελεσματικής λειτουργίας του. Τούτο μπορεί να συμβεί, είτε με την κατάργηση ζωτικών λειτουργιών του πολιτεύματος (παύση της Βουλής, ποδηγέτηση της Δικαιοσύνης] είτε με την καταστρατήγηση συγκεκριμένων συνταγματικών διατάξεων που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα, όπως συνέβη με την άνοδο στην εξουσία των ολοκληρωτικών καθεστώτων του μεσοπολέμου που πήραν την εντολή διακυβέρνησης νόμιμα και μετά κατέλυσαν την δημοκρατία. 

 

Ως βίαιη κατάλυση νοείται η κατάλυση, όχι μόνο με την χρήση φυσικής και ένοπλης βίας αλλά και με χρήση θεσμικής βίας, ήτοι με την αναίρεση και την αδυναμία άσκησης των δικαιωμάτων των πολιτών, όπως τούτο συνέβη στο τελευταίο συλλαλητήριο της Αθήνας στις 20-1-2019, με την ρίψη επικίνδυνων και επιβλαβών χημικών ουσιών σε ειρηνικούς διαδηλωτές, που δυνητικά μπορούσαν να προκαλέσουν τον θάνατο σε ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού, (σε ηλικιωμένους, παιδιά, πολίτες με χρόνια καρδιοαναπνευστικά προβλήματα, κάποιοι εκ των οποίων πράγματι κινδύνευσαν), οπότε το κράτος, διά των αρμοδίων εντεταλμένων αστυνομικών του οργάνων χρησιμοποιώντας αστυνομική βία, αναίρεσε το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ελεύθερης ειρηνικής συνάθροισης των πολιτών ή δεν διασφάλισε ως όφειλε, την απρόσκοπτη άσκησή του, οπότε εκ του αποτελέσματος το αναίρεσε. 

 

Επίσης, η παρακώλυση των λειτουργιών του πολιτεύματος που πηγάζουν από την άσκηση της λαϊκής κυριαρχίας, όπως με την αδικαιολόγητη άρνηση διενέργειας δημοψηφίσματος (άρθρο 44 παρ. 2 του Συντάγματος) σύμφωνα με την καθολική απαίτηση του Ελληνικού λαού, αποτελεί μια επιπλέον ισχυρή ένδειξη σοβαρής δυσλειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών. 

 

Η κατάλυση του Συντάγματος μπορεί να συντελεστεί και με σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας από κρατικά ή υπερεθνικά όργανα, όπως είναι τα όργανα της Ε.Ε., δηλαδή, ο σφετερισμός με οποιονδήποτε τρόπο της λαϊκής κυριαρχίας συνιστά μια αυτοτελή περίπτωση κατάλυσης του Συντάγματος. Συνεπώς, όλες αυτές οι ενέργειες που κατατείνουν στην κατάλυση του Συντάγματος καλύπτονται από την έννοια του σφετερισμού της λαϊκής κυριαρχίας με οποιονδήποτε τρόπο. 

 

Ο κ. Τσίπρας, μπορεί να έβαλε την υπογραφή του, ο ελληνικός λαός όμως δεν έβαλε την δική του. Ως ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος αντίδρασης στην κατάλυση της Δημοκρατίας και του Συντάγματος, είναι η μαζική πολιτική ανυπακοή προς τους κρατούντες. 

 

Η πολιτική ανυπακοή, ως συνειδητή δημοκρατική πράξη, μπορεί να λάβει συγκεκριμένες μορφές έκφρασης όπως: 

 

1) Μαζική άρνηση υποβολής φορολογικών δηλώσεων
(Η υποβολή φορολογικών δηλώσεων ενέχει τον έμμεσο σεβασμό του πολίτη προς το κράτος, όταν όμως αυτό περιφρονεί και εξευτελίζει τον λαό, προσβάλλει το εθνικό και πατριωτικό του συναίσθημα, τότε η υποβολή της φορολογικής δήλωσης αποτελεί σαφή ένδειξη υποταγής και δουλοπρέπειας των πολιτών στην εκάστοτε αυταρχική και ολοκληρωτική εξουσία) 

2) Μαζική άρνηση αποπληρωμής φόρων και εισφορών
3) Αποκλεισμός δημοσίων κτηρίων
4) Περιοδικό κλείσιμο εθνικών και επαρχιακών οδών
5) Περιοδικό κλείσιμο συνοριακών σταθμών
6) Κλείσιμο σχολείων  

(Δεν συνιστώ καταλήψεις, οι μαθητές αρνούνται να προσέλθουν στα σχολεία και συμμετέχουν με τους γονείς και τους δασκάλους τους στις ειρηνικές λαϊκές κινητοποιήσεις για την Μακεδονία)
7) Μαζικές, ειρηνικές και καθημερινές λαϊκές κινητοποιήσεις, στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη και στις μεγάλες και μικρότερες ελληνικές πόλεις
8) Μαζική κινητοποίηση του εφημεριακού κλήρου και των Μοναστηριών, των ανθρώπων του Πνεύματος, των Γραμμάτων, των Τεχνών, του Πολιτισμού, του Αθλητισμού, συλλόγων και σωματείων, ανά την επικράτεια
9) Προοδευτικό πάγωμα κάθε οικονομικής συναλλαγής και δραστηριότητας με το Ελληνικό Δημόσιο 

 

Όλες οι προτεινόμενες παραπάνω δράσεις προϋποθέτουν όμως μια κοινή βάση, η οποία οφείλει να στηρίζεται σε πέντε σταθερούς και ασάλευτους πυλώνες: 

 

Α) Ομοψυχία-ενότητα
Β) Μαζικότητα
Γ) Συλλογικότητα
Δ) Συναντίληψη-Κοινή στόχευση 

Και κυρίως και προεχόντως:  

Ε) Κοινό Πρόταγμα, δηλ. Αγάπη για την Πατρίδα, για την Ελευθερία, για την Μακεδονία, για την Δημοκρατία, ώστε να βγούμε όλοι από τον μικρόκοσμο που μας περιβάλλει και να νοιαστούμε με έμπονη και αληθινή αγάπη για την πατρίδα μας, την Ελλάδα και αυτή που θα αφήσουμε στις επόμενες γενεές των Ελλήνων. 

 

Είμαστε πολλοί, μπορούμε και ΠΡΕΠΕΙ να τους υποχρεώσουμε να μας ακούσουν. Η συμφωνία των Πρεσπών δεσμεύει την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, δεν δεσμεύει τον ελληνικό λαό, αυτό πρέπει να γίνει γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο. 

 

Ίσως κάποιοι εκ των πολιτών να δυσανασχετήσουν και θεωρήσουν τον αγώνα μάταιο. Θα τους απαντήσω με τα λόγια του Εθνομάρτυρος και τελευταίου αυτοκράτορα της Ελληνικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ο οποίος την τελευταία νύχτα πριν από την άλωση της Βασιλεύουσας είπε τα εξής:  

 

«Όμως τα έθνη δεν σώζονται, με συμβιβασμούς, αλλά με αγώνες. Δεν φοβήθηκα ποτέ τον θάνατο, μόνο την ταπείνωση φοβάμαι. Όταν ένας λαός, πιστέψει, πως τα υλικά αγαθά αξίζουν περισσότερο από την ελευθερία, γρήγορα θα χάσει την ελευθερία του και επειδή υπάρχει θεία δίκη, μετά την ελευθερία, θα χάσει και τα υλικά του αγαθά» (από το βιβλίο του Χρήστου Ζαλοκώστα, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Βιβλιοπωλείο Εστία, 5η έκδοση, Ιούνιος 2001, σελ. 256). 

 

Ο αγώνας για την διάσωση της Ελληνικότητας της Μακεδονίας δεν είναι μόνο ένα κάλεσμα της Πατρίδος ή των Ηρώων Μακεδονομάχων, είναι κάτι ανώτερο, είναι κάτι υπερβατικό, είναι κάλεσμα που έρχεται από τα βάθη των αιώνων, είναι κάλεσμα της ίδιας της Ιστορίας, είναι κάλεσμα της Μακεδόνισσας Μάνας Γης που διψά για δικαίωση και αλήθεια. 

 

Και θα κλείσω το παρόν ευτελές πόνημά μου, με τα λόγια του μεγάλου στοχαστή και πολιτικού διανοητή, των δύο πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα, Ίωνος Δραγούμη, ο οποίος με αγνό εθνικό ιδεαλισμό έλεγε τα εξής: 

 

«Σε σας στρέφομαι παιδιά του Ελληνισμού, αγαπημένα Ελληνόπουλα και σας εξορκίζω, αν έχετε να ξοδέψετε ενέργεια, ας είναι και μέτρια, αν έχετε να κάψετε τίποτε περισσότερο από σπίθες απλού ενθουσιασμού –μην λησμονείτε ποτέ τον θάνατο του ΠΑΛΙΚΑΡΙΟΥ [Σ.Σ.: εννοεί τον Παύλο Μελά]–, αλλά προπάντων, μην λησμονείτε την ζωή του, τον ενθουσιασμό του, δηλαδή και την δύναμη και την τόλμη, μην λησμονείτε και την ιδέα που για κείνη δούλεψε και υπέφερε, ούτε την πανώρια χώρα όπου εσκοτώθη, γιατί και η ιδέα εκείνη και η χώρα θέλουν πολλούς ακόμη Ήρωες. 

 

Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει. Θα μας σώσει από την βρώμα που κυλιόμαστε, θα μας σώσει από την μετριότητα και την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό τον ύπνο, θα μας ελευθερώσει. Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς οι ίδιοι θα σωθούμε!» (από το βιβλίο «Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα», σελ. 15, που έγραψε ο Ίων Δραγούμης το 1907, με το ψευδώνυμο «Ίδας» και περιγράφει την σύντομη δράση και τον ηρωικό θάνατο του Παύλου Μελά στην Μακεδονία)».

πηγή

Share