Οι αυταρχικοί ηγέτες συνηθίζουν να υποτιμούν το σθένος των ηγεσιών και των λαών των δημοκρατιών με τον ίδιο τρόπο που οι αυταρχικοί γονείς (οι οποίοι δεν διστάζουν να κακοποιήσουν τα παιδιά επειδή πιστεύουν πως έτσι τα σκληραγωγούν…) περιφρονούν τα παιδιά που μεγαλώνουν σε φυσιολογικές, για το επίπεδο εξέλιξης του πολιτισμού, συνθήκες.
Ο Χίτλερ και η ηγεσία του αυταρχικού καθεστώτος της Ιαπωνίας εκτιμούσαν πως οι δημοκρατίες δεν θα τολμήσουν να ανακόψουν τις αρπακτικές τους διαθέσεις λόγω του κόστους σε ανθρώπινες ζωές και άρα και του πολιτικού κόστους ενός πολέμου. Επιπλέον θεωρούσαν τις δυτικές φιλελεύθερες καπιταλιστικές δημοκρατίες παρηκμασμένες και τους πολίτες τους τόσο διαβρωμένους και μαλθακούς που δεν θα προβάλλουν σημαντική αντίσταση στα πεδία των μαχών…
Όπως απέδειξε η ιστορία έσφαλαν…
Κάτι ανάλογο φαίνεται πως σκέφτεται τώρα και ο Πούτιν και αν του περάσει είναι πιθανό να τον μιμηθούν τα αυταρχικά καθεστώτα της Κίνας και του Ερντογάν.
Βέβαια η ηγεσία της Κίνας διαφέρει καθώς διαθέτει μακραίωνη παράδοση κυριαρχίας και σαν ανερχόμενη δύναμη γνωρίζει πως ο χρόνος δουλεύει υπέρ της και έτσι αποφεύγει σπασμωδικές κινήσεις. Όχι όμως και ο γείτονας…
Την περασμένη Παρασκευή η κυβέρνηση των ΗΠΑ προειδοποίησε πως μια ρωσική εισβολή είναι πιθανή ανά πάσα στιγμή με βάση τη συγκέντρωση και τη διάταξη των ρωσικών δυνάμεων στα Ρώσο-ουκρανικά σύνορα.
“Η Ρωσία θα μπορούσε να αποφασίσει να ξεκινήσει μεγάλη στρατιωτική δράση εναντίον της Ουκρανίας σε χρόνο μηδέν”, δήλωσε ο Τζέικ Σάλιβαν, σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του προέδρου Τζο Μπάιντεν, την Παρασκευή το βράδυ στον Λευκό Οίκο.
Ο Σάλιβαν προέτρεψε τους πολίτες των ΗΠΑ να εγκαταλείψουν την Ουκρανία εντός των επόμενων 48ώρων.
Οι ΗΠΑ δεν πιστεύουν πως η απόφαση έχει ήδη ληφθεί αλλά με την προειδοποίηση υποστηρίζουν πως αν ληφθεί μπορεί να αρχίσει να εφαρμόζεται σε χρόνο ενεστώτα.
Ο Πούτιν επιδιώκει να καταστήσει την Ουκρανία μια χώρα δορυφόρο εκδιώκοντας από την εξουσία τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση Ζελέντσκι και αντικαθιστώντας την με μια κυβέρνηση μαριονέτα.
Ο Πούτιν περιφρονεί τη βούληση του ουκρανικού λαού που επιθυμεί να έχει περισσότερες σχέσεις με την Ευρώπη και τη Δύση και λιγότερες με τη Ρωσία. Με χιτλερικό ύφος προειδοποιεί τους Ουκρανούς πως αφού ό,τι είναι να πάθουν θα το πάθουν, καλύτερα να μην προβάλουν αντίσταση για να υποφέρουν λιγότερο…
Οι δυτικές δημοκρατίες και η διεθνής κοινότητα οφείλουν να υποστηρίξουν την Ουκρανία και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των Ουκρανών. Οφείλουν να υποστηρίξουν το διεθνές δίκαιο με βάση το οποίο οι χώρες συνυπάρχουν με βάση κανόνες και όχι το δίκαιο του ισχυρότερου.
Αν δεν το κάνουν η Ευρώπη και ο πλανήτης θα εισέλθουν σε μια εποχή ζόφου και φόβου όπου οι ισχυρότεροι θα μπορούν να εκμεταλλεύονται, να ασελγούν και να βιάζουν τους λιγότερο ισχυρούς.
Αν ο Πούτιν καταφέρει να υλοποιήσει τα σχέδιά του στην Ουκρανία, κάθε ισχυρότερη χώρα θα σκεφτεί να κάνει το ίδιο προς κάποιες γειτονικές ασθενέστερες.
Αν περάσει του Πούτιν στην Ουκρανία ασθενέστερες και ισχυρότερες χώρες θα ξεκινήσουν ένα ράλι εξοπλισμών που αφενός μεν θα στερήσει τις κοινωνίες από πόρους και αφετέρου θα εξελιχθεί σε αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία...
"Η επιστροφή στο νόμο της "ζούγκλας" θα υπονομεύσει επίσης την παγκόσμια συνεργασία σε προβλήματα όπως η πρόληψη της καταστροφικής κλιματικής αλλαγής ή η ρύθμιση τεχνολογιών όπως η τεχνητή νοημοσύνη και η γενετική μηχανική.
Δεν είναι εύκολο να δουλεύεις μαζί με χώρες που ετοιμάζονται να σε εξοντώσουν. Και καθώς τόσο η κλιματική αλλαγή όσο και μια κούρσα εξοπλισμών τεχνητής νοημοσύνης επιταχύνονται, η απειλή ένοπλων συγκρούσεων θα αυξηθεί περαιτέρω, κλείνοντας έναν φαύλο κύκλο που μπορεί κάλλιστα να καταδικάσει το είδος μας..." έγραφε την Παρασκευή στον Εκονομιστ ο Γιουβάλ Χαράρι ιστορικός και συγγραφέας των βιβλίων - ταυτότητα της εποχής μας Homo Sapiens και Homo Deus.
Οι δημοκρατίες έχουν χρέος να υπερασπιστούν την Ουκρανία και τις χώρες που κινδυνεύουν από αυταρχικούς ισχυρότερους γείτονες. Πολύ περισσότερο αυτό ισχύει για την Ελλάδα...
Εκτόξευση Αλουμινίου...
Η διεθνής τιμή του αλουμινίου κινείται πάνω από τις 3.000 δολ. ο τόνος και αυτό πλήττει όσους χρησιμοποιούν το μέταλλο γιατί αυξάνει το κόστος. Από την άλλη πλευρά αν κρίνει κάποιος από την τιμή της μετοχής της Alcoa που είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός αλουμινίου στον κόσμο, ευνοεί τους παραγωγούς. Η μετοχή της εταιρείας παρά το διορθωτικό κλίμα στις διεθνείς αγορές κινείται στα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων ετών.
Σχόλιο του αναγνώστη Stirlitz στο Capital
Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να τερματίσει αμέσως με μία δήλωσή του την πολεμική ένταση στην Ουκρανία, αυτός είναι ο Μπάιντεν. Δεν έχει παρά να δηλώσει ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές ότι η Ουκρανία δεν πρόκειται ποτέ να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και όλος ο πολεμικός παροξυσμός θα λάβει αμέσως τέλος και οι Ουκρανοί θα μπορέσουν να ζήσουν ειρηνικά και χωρίς να τους απειλεί κανείς. Και έχει κάθε λόγο να το κάνει αυτό ο Μπάιντεν διότι:
1) το ΝΑΤΟ είναι εκείνο που αθέτησε την υπόσχεσή του να μην εκμεταλλευτεί τη διάλυση της ΕΣΣΔ και να μην επεκταθεί προς ανατολάς φθάνοντας στην εξώπορτα της Ρωσίας, και όχι το αντίστροφο, και
2) στην Ουκρανία δεν διακυβεύεται κανένα ζωτικό συμφέρον των ΗΠΑ που να δικαιολογεί έστω και κατ’ ελάχιστο μία πολεμική αναμέτρηση με τη Ρωσία. Στα 45 χρόνια του Ψυχρού Πολέμου οι ΗΠΑ ουδέποτε αμφισβήτησαν τον έλεγχο της Μόσχας επί της Ουκρανίας, ούτε θεώρησαν ποτέ πως αυτός ο έλεγχος αποτελούσε απειλή για τις ίδιες ή για την Ευρώπη.
Το ίδιο που επιδιώκει η Ρωσία σήμερα, δηλαδή να διατηρεί χώρες-αναχώματα ανάμεσα στην ίδια και σε εχθρικούς στρατιωτικούς συνασπισμούς, το έκαναν ανέκαθεν όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις και κανείς δεν τις κατηγόρησε ποτέ για αυτό. Ας θυμηθούμε πώς αντέδρασαν οι Κινέζοι όταν οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους είχαν καταλάβει σχεδόν ολόκληρη την Κορέα και είχαν φθάσει στα κινεζικά σύνορα στον ποταμό Γιαλού το 1950, και πώς αντέδρασαν οι ΗΠΑ όταν οι Σοβιετικοί επιχείρησαν να εγκαταστήσουν πυραύλους στην Κούβα το 1962.
Ο Πούτιν σήμερα δεν αμφισβητεί το δικαίωμα αυτοδιάθεσης της Ουκρανίας.
Αμφισβητεί το δικαίωμά της να ενταχθεί σε μία στρατιωτική συμμαχία τής οποίας ο λόγος ύπαρξης ήταν ανέκαθεν η αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Ακριβώς το ίδιο έκαναν οι Αμερικανοί με την Κούβα το 1962. Δεν αμφισβήτησαν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσής της αλλά αντέδρασαν άμεσα και δυναμικά όταν η Κούβα επιχείρησε να γίνει το προκεχωρημένο φυλάκιο ενός στρατιωτικού συνασπισμού ο οποίος απειλούσε ευθέως τις ΗΠΑ με πυρηνικό ολοκαύτωμα. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ τα οποία θεωρούνται δικαιωματικά ως Μεγάλες Δυνάμεις, έχουν το δικαίωμα να εμποδίσουν το να φθάσει μία δυνητική απειλή στην πόρτα τους και να δράσουν προληπτικά απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Ο Μπάιντεν έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σπεύσει η Αμερική να βοηθήσει στρατιωτικά την Ουκρανία αν η τελευταία δεχθεί ρωσική επίθεση. Ούτε και καμία άλλη χώρα του ΝΑΤΟ πρόκειται να το κάνει, διότι ούτε δεσμεύονται νομικά αλλά και διότι οι περισσότερες απ’ αυτές έχουν ούτως ή άλλως αφοπλιστεί ουσιαστικά τις τελευταίες δεκαετίες και δεν έχουν και καμία όρεξη να εμπλακούν σε πόλεμο με τη Ρωσία. Παρ’ όλα αυτά, ο Μπάιντεν αποφεύγει να δεσμευτεί για τη μη επέκταση του ΝΑΤΟ μελλοντικά στο κατώφλι της Ρωσίας. Το ότι δεν κάνει αυτό το απλούστατο βήμα που όλοι οι γεωπολιτικοί αναλυτές θεωρούν λογικό και επιβεβλημένο, που δεν θα του στοίχιζε τίποτα και που θα εκτόνωνε αμέσως την ένταση, αλλά αντιθέτως υποδαυλίζει τη στρατιωτική αντιπαράθεση στέλνοντας όπλα και στρατιωτικούς εκπαιδευτές στην Ουκρανία, σημαίνει ότι οι Αμερικανοί για δικούς τους λόγους επιθυμούν την κλιμάκωση και σπρώχνουν τους Ρώσους σε πόλεμο. Το ότι βγαίνει η CIA και ανακοινώνει ότι ένα ξένο κράτος πρόκειται να εισβάλει σε ένα άλλο και μάλιστα ποια μέρα θα γίνει αυτό, είναι πρωτοφανές και δείχνει ξεκάθαρα ότι εδώ υπάρχει ολόκληρη σκηνοθεσία για να στηθεί ένας πόλεμος με το ζόρι.
Το γεγονός ότι οι Αμερικανοί τραβάνε στα άκρα το σχοινί και δεν καταλήγουν σε συμφωνία με τη Ρωσία που να ικανοποιεί και τα δύο μέρη, σημαίνει ότι παίζουν σκόπιμα «βρώμικο παιγνίδι» σε βάρος της Ουκρανίας θυσιάζοντάς την για να επιτύχουν δικούς τους στρατηγικούς σκοπούς. Το ποιοι ακριβώς μπορεί να είναι αυτοί οι σκοποί δεν είναι ακόμη σαφές. Μπορεί να είναι η βίαιη ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία, το «μάντρωμα» των ευρωπαϊκών χωρών του ΝΑΤΟ –που τα τελευταία χρόνια είχαν χαλαρώσει και ερωτοτροπούσαν εμπορικά με τη Μόσχα– και ο εξαναγκασμός τους να αυξήσουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες, η πρόκληση παγκόσμιου χάους για κάποιον άδηλο ακόμη λόγο, ή το να κρατηθεί η Ρωσία απασχολημένη και καθηλωμένη ενώ θα λαμβάνουν χώρα σοβαρές εξελίξεις σε άλλες περιοχές (ίσως στο Ιράν, ίσως στην Ταϊβάν, ίσως κάπου αλλού). Πιθανώς να πρόκειται και για συνδυασμό των παραπάνω.
Ο Πούτιν αυτή τη στιγμή δεν ελέγχει 100% την πολεμική κλιμάκωση. Δεν είναι απολύτως στο χέρι του το να αποφύγει η Ουκρανία τα χειρότερα. Δεν μπορεί, χωρίς να πάρει κανένα αντάλλαγμα, να αποσύρει τα στρατεύματά του από τη μεθόριο με την Ουκρανία και να σημάνει λήξη του πολεμικού συναγερμού. Δεν έχει την πολυτέλεια να αφήσει σε εκκρεμότητα το πρόβλημα της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, διότι θα το βρει μπροστά της πάλι η Ρωσία σε μερικά χρόνια και τότε θα είναι πρακτικά άλυτο. Ο Πούτιν βλέπει αυτή τη στιγμή ότι η Αμερική του Μπάιντεν εκμεταλλεύεται τους Ουκρανούς ως «χρήσιμους ηλίθιους» για να εξωθήσει τη Ρωσία να προβεί σε αντιδημοφιλείς ενέργειες που θα βλάψουν καίρια τα συμφέροντά της μακροπρόθεσμα και θα την αποκόψουν βίαια από την υπόλοιπη Ευρώπη.
Φυσικά ο Ρώσος πρόεδρος δεν είναι ανόητος να παίξει το παιγνίδι των Αμερικανών και να εμπλέξει τη χώρα του σε μία πολεμική περιπέτεια από την οποία η Ρωσία έχει πάρα πολλά να χάσει και ελάχιστα να κερδίσει. Γνωρίζει ότι ο μόνος ωφελημένος από μία πολεμική ανάφλεξη στην Ουκρανία θα είναι η Κίνα, με την οποία διατηρεί προς το παρόν μία λυκοφιλία, αλλά μακροπρόθεσμα τα συμφέροντά της είναι άκρως ανταγωνιστικά με τα ρωσικά. Αν όμως ο Μπάιντεν συνεχίσει να εξωθεί τα πράγματα στα άκρα, ο Πούτιν δεν θα έχει άλλη λύση από το να αντιδράσει δυναμικά για να κατοχυρώσει τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι με ποιον τρόπο θα το κάνει αυτό ο Πούτιν. Θεωρώ πως είναι πάρα πολύ έξυπνος για να πέσει στην παγίδα να ορμήσει σαν «ταύρος σε υαλοπωλείο» όπως τον σπρώχνουν να κάνει οι Αμερικανοί. Δεν έχει άλλωστε και καμία λογική το να στείλει τα στρατεύματά του να μπουν στην Ουκρανία και να προελάσουν μέχρι τον ποταμό Δνείπερο προκαλώντας τεράστια αιματοχυσία και ανυπολόγιστες υλικές ζημιές. Στην περίπτωση αυτή η Ρωσία θα κέρδιζε άλλα 200-300 χιλιόμετρα στρατηγικού βάθους και θα αποκτούσε ένα μεγάλο φυσικό κώλυμα ως δυτικό σύνορό της, αλλά αντί να λύσει το πρόβλημα της δυνητικής επέκτασης του ΝΑΤΟ θα έδινε ισχυρά επιχειρήματα σε εκείνους που λένε ότι επιβάλλεται να ενταχθεί η Ουκρανία στην ατλαντική Συμμαχία, και θα καθιστούσε αγεφύρωτο πλέον το ψυχολογικό χάσμα που θα χώριζε Ρώσους και Ουκρανούς, δύο χριστιανικούς ορθόδοξους σλαβικούς λαούς που έζησαν μαζί για αιώνες. Επιπλέον, θα έδινε την αφορμή στους Δυτικούς να επιβάλουν στη Ρωσία εξοντωτικές οικονομικές κυρώσεις και να την απομονώσουν διπλωματικά, πολιτικά και πολιτισμικά επί δεκαετίες.
Στα 22 χρόνια που κυβερνάει τη Ρωσία, ο Πούτιν έχει δείξει ότι δεν υιοθετεί το σοβιετικό μοντέλο προβολής ισχύος που περιελάμβανε την κατάληψη ξένων χωρών. Στη Γεωργία το 2008 τα ρωσικά στρατεύματα είχαν την πρωτεύουσα Τιφλίδα κυριολεκτικά στο έλεός τους, αλλά απέφυγαν να την καταλάβουν και αποσύρθηκαν όταν επιτεύχθηκαν οι πολιτικοί στόχοι της επέμβασης στη Νότια Οσετία. Ομοίως το 2014 τα ρωσικά στρατεύματα θα μπορούσαν άνετα να μην περιοριστούν σε επιχειρήσεις μόνο στις επαρχίες του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ αλλά να κυριεύσουν ολόκληρη την Ανατολική Ουκρανία φθάνοντας μέχρι το Κίεβο και να εγκαταστήσουν κυβέρνηση αρεστή στη Μόσχα, αφού οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτες. Δεν το έκαναν όμως. Ο Πούτιν προτίμησε να έχει την Ουκρανία κάτω από την επιρροή του και όχι κάτω από τα άρβυλα των στρατιωτών του.
Από αυτό το προηγούμενο μοτίβο δράσης του Ρώσου προέδρου εκτιμώ ότι παρά το κλίμα πολεμικής υστερίας που εντέχνως καλλιεργείται από τα δυτικά ΜΜΕ, ο Πούτιν θα εξαντλήσει κάθε είδους έμμεση ενέργεια ώστε να πετύχει το αποτέλεσμα που θέλει χωρίς να καταφύγει σε στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία. Και σε καμία περίπτωση βέβαια δεν θα κάνει το χατήρι των Δυτικών να εισβάλει στην Ουκρανία την Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου όπως διατείνονται οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών.
το είδαμε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου