Αμερικανιές

Γράφει ο Χρήστος Μπολώσης

«…κι’ έτσι γίναμε Ευρώπη! Η Κατίνα έγινε Τίνα. Ο Βασίλης Μπίλλυ. 
Τα πατσατζίδικα πατσαδερί και τα @@@@πανα σερβιέτες. 
Τα πανηγύρια γίναν φεστιβάλ. Ο Καραγκιόζης σούπερμαν. 
Ο μπάρμπα Μυτούσης Μάπετ Σόου. 
Τα σουβλάκια χάμπουργκερ και τα σάμαλι ντόνατ» 
(Χάρι Κλιν: Δίσκος «Πατάτες» 1981) 

Αυτά τα έλεγε ο μεγάλος Χάρι Κλιν πριν από 38 χρόνια. 

Μετά από 38 ολόκληρα (λες και μπορούσαν να είναι και μισά…) χρόνια, αυτά θεωρούνται πλέον ξεπερασμένα, και όποιος πει ότι θα πάει στο πανηγύρι του Άϊ Λιά στη Τραχανοπλαγιά και όχι στα «Τραχανοπλάγεια 2019» διαπράττει έγκλημα καθοσιώσεως. Αυτά λοιπόν έχουν πλήρως… ενσωματωθεί στην Ελληνική καθημερινότητα, γι’ αυτό και δεν θα μας απασχολήσουν. Γίναμε Ευρώπη και εδώ και δέκα χρόνια (ολόκληρα…) τρώμε Ευρώπη κοκκινιστή, ψητή, νερόβραστη στη μάπα και ψηφίζουμε ό, τι ψηφίζουμε και καλά να πάθουμε.

Σήμερα θα αναλύσουμε ένα νέο κοινωνικό φαινόμενο. Το φαινόμενο της «Αμερικανιάς». Τι είναι αυτό; Είναι η μούρλια που μας έχει πιάσει να αντιγράφουμε και συνήθως λάθος, κάθε αμερικανόφερτη συνήθεια. 

Θεωρούμε ότι την ζημιά, μας την κάνουν μόνο οι λαθρομετανάστες. Λάθος και την Δευτέρα με τον κηδεμόνα σας (αθάνατε Τσιφόρε). 

Πολύ μεγάλη, ίσως την μεγαλύτερη, ζημιά την κάνουν οι… αμερικανιές που έχουν εισβάλει ειρηνικά και χωρίς… βάρκες στη ζωή μας. Το βλέπουμε κάθε μέρα στην καθημερινότητά μας. Από εκείνα τα άχαρα, 5 νούμερα μεγαλύτερα, ρούχα που φοράνε οι νεαροί, μέχρι αυτά που μασουλάνε και πίνουν. Αμερικανιές λοιπόν, τις οποίες εμείς, ως μαϊμούδες ράτσας, τις μιμούμαστε, τις αφομοιώνουμε και πάμε για φρέσκα.

Για να τις δούμε αναλυτικότερα. 

α . Γάμος

Μέχρι τώρα, δηλαδή πριν μερικά χρόνια, τι γινότανε; Συμφωνούσε το ζευγάρι να παντρευτεί, συμφωνούσαν οι γονείς (αυτό δεν ήταν απαραίτητο), συμφωνούσαν στην προίκα (επίσης ουχί απαραίτητο) και «Ους ο Θεός συνέζευξε…» και τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Και ακολουθούσε το γαμήλιο γλέντι σε κάποια χασαποταβέρνα ή «Κοσμικό Κέντρο» της περιοχής και γινόταν το έλα να δεις. Κάποια στιγμή, θα περιγράψουμε με περισσότερες λεπτομέρειες ένα τέτοιο γλέντι. 

Για να δούμε τώρα τι γίνεται με την αμερικανιά που εισέβαλε. Κατ’ αρχήν να διευκρινίσουμε ότι όλα τα προαναφερθέντα περί συμφωνιών, προίκας κ.λπ. ισχύουν εις το ακέραιον και επαναλαμβάνονται με θρησκευτική ευλάβεια, ακόμα και αν ο γάμος είναι πολιτικός. Τι διάολο, μη μας τα πάρουν και όλα. Γίνεται λοιπόν το μυστήριο σε κάποια εκκλησιά (αν δεν γίνει στο… Δημαρχείο), π.χ. στο Αιγάλεω. Όλα όμορφα και ωραία μέχρις εδώ. Ακολουθεί μετά το γαμήλιο γλέντι, που έχει μετονομασθεί σε «Δεξίωση». Και πού γίνεται η δεξίωση; Σε κάποιο «Κτήμα». Και πού είναι αυτό; Συνήθως και για κάποιο ανεξήγητο λόγο σε εκ διαμέτρου αντίθετο σημείο από αυτό της εκκλησίας. Στον Άγιο Σπυρίδωνα Πειραιώς το μυστήριο; Στην Βαρυμπόμπη η δεξίωση. Στο Αιγάλεω η τελετή; Στη Βάρη η δεξίωση. Και δεδομένου ότι οι γάμοι γίνονται Σάββατο ή Κυριακή ή διαδρομή Εκκλησιά – Κτήμα, είναι μια μικρή (μπορεί και μεγάλη) «Οδύσσεια», που απαιτεί ένα σκασμό βενζίνη και κάνει τα νεύρα σμπαράλια.

Τέλος πάντων, κάποτε φθάνεις, πίνεις το «Γουέλ Καμ» ένα τυποποιημένο άνοστο ποτό, σε οδηγούν στην προκαθορισμένη θέση σου («Κοίτα που μας ρίξανε. Δίπλα στις τουαλέτες» ή «Κοίτα που μας ρίξανε. Να θες μια ώρα να πας στις τουαλέτες») και ακολουθεί ένα «κόπι πάστε», που έλεγε και κάποιος, που αν έχεις δει μια τέτοια δεξίωση, τις έχεις δει όλες. Αρχίζει με την κοπή της γαμήλιας τούρτας, ενώ ένας μετρ, με μάλλον αστείες και εξαιρετικά προκαθορισμένες κινήσεις, σερβίρει την τούρτα στο ζευγάρι. Τότε, σου έρχεται στο νου μια αντίστοιχη εικόνα ενός επικού και μάλλον αστείου ζευγαριού της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας, την οποία όμως γρήγορα αποδιώχνεις για να μη σου χαλάσει την, ούτως ή αλλέως εύθραυστη, διάθεση. Η συνέχεια ανήκει στο ζευγάρι, που χορεύει έναν απόλυτα προσχεδιασμένο χορό, αποτέλεσμα απείρων προηγηθεισών δοκιμών και ο οποίος συνοδεύεται από σαχλά νάζια (φιλάκια, χαδάκια, χαιρετούρες στην παρέα κ.λπ).

Η συνέχεια είναι γνωστή. Ηρωική έφοδος στον μπουφέ και ακολουθεί χαλάρωμα γραβάτας και ζώνης (μετά το φαγητό) κ.λπ. Όλο αυτό το τελετουργικό που διαρκεί 4-5 ώρες κοστίζει όσο ένα καλό μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, αλλά ποιός να το σκεφτεί ή μάλλον ποιος να τολμήσει να μη το κάνει; 

Α και κάτι ακόμη. Μπορεί αυτό που μόλις περιγράψαμε να είναι καθαρή αμερικανιά όμως ο Έλληνας που κρύβουμε μέσα μας κάποια στιγμή επαναστατεί και το «Σήμερα γάμος γίνεται» αλλά και τα «Στου παιδιού μου τη χαρά έσφαξα ένα κοκορά» (ο κοκοράς, του κοκορά…) ή «Ελάτε συμπεθέρια να δώσουμε τα χέρια» κατισχύουν όλων των ξενόφερτων τραγουδιών. Κάτι είναι κι’ αυτό. Εδώ να σημειώσουμε ότι το τελευταίο τραγούδι, μάλλον γράφτηκε μετά από μαραθώνιες διαπραγματεύσεις μεταξύ αμφοτέρων των συμπεθεριών για διάφορα θέματα.

Θυμηθείτε τις συζητήσεις στο προξενειό – αλισβερίσι μεταξύ του Καπετάν Βροντάκη (Γιάννης Αργύρης) και του Κοντογιωργάκη (Νίκος Πασχαλίδης) για τα παιδιά τους Μανούσο Βροντάκη (Δημ. Παπαμιχαήλ) με την Λενιώ Κοντογιωργάκη (Ευαγγελία Σαμιωτάκη), στην «Νεράιδα και το παλικάρι». Πάνω στην κουβέντα ο Καπετάν Βροντάκης ζητάει άλλες 100 χιλιάδες από τις 500, που δίνει ο Κοντογιωργάκης. Οπότε επεμβαίνει η Λενιώ: «Πατέρα δώσε ακόμα 100. Ο νιός είναι λελεντης» με τον Μανούσο να μονολογεί: «Μίλησε και το βουνό»… Αυλαία. 

β. Χάλοουιν 

Άλλο και τούτο πάλι. Μια «γιορτή», που χάνεται στα βάθη των αιώνων και γιορτάζεται στις 31 Οκτωβρίου, αποτελεί εξέλιξη της κέλτικης γιορτής Samhaim. Τρέχα γύρευε δηλαδή. Για τους Κέλτες η μέρα αυτή σημάδευε το τέλος της συγκομιδής και την αρχή του χειμώνα, ενώ ταυτόχρονα η αλλαγή της εποχής, ήταν μια γέφυρα ανάμεσα στον πάνω κόσμο και στον κόσμο των νεκρών. Με την πάροδο των αιώνων η γιορτή πήρε αρχικά Χριστιανικό χρώμα και στη συνέχεια μετασχηματίστηκε από μιά παγανιστική τελετή, σε μέρα μεταμφιέσεων, με εύθυμες παρελάσεις και κεράσματα γλυκών σε παιδιά και ενήλικες. 

Τώρα τι σόι γιορτή είναι και μάλιστα διασκεδαστική όταν έχει να κάνει με φαντάσματα, βρικόλακας, νεκροταφεία, μάγισσες, γιγαντιαίες αράχνες και φωτισμένες κολοκύθες, αυτοί που την επινόησαν, αυτοί ξέρουν. 

Το έθιμο της κολοκύθας, αντλεί ρίζες από έναν παλιό Ιρλανδικό μύθο, του Τζακ, που ήταν τσιγκούνης και πειραχτήρι και έκανε ένα αλισβερίσι με τον διάολο, στο οποίο και τον έριξε. Με τα πολλά και όταν ο Τζακ πέθανε, ο διάολος του το φύλαγε και όταν πήγε στην κόλαση του έδωσε ένα αναμμένο κάρβουνο για να του φέγγει στον δρόμο κ.λπ. 

Τώρα πες τε μου, μοιάζουν με καμία Ελληνική γιορτή αυτά τα μακάβρια; 

Λένε ότι το Χ. μοιάζει με τις δικές μας τις Απόκριες. Τώρα πόσο μοιάζουν οι νεκροκεφαλές, τα φαντάσματα και οι σκελετοί με τις δικές μας εύθυμες αποκριάτικες φιγούρες, όποιος το ξέρει, ας το πει και σε μένα. 

Πάντως το Χάλοουιν, αρχίζει να μπαίνει σιγά αλλά σταθερά στη ζωή μας και όλο και περισσότερα παράθυρα με φάτσες Φρανκεστάϊν και Δράκουλα «στολίστηκαν» φέτος. Δεν γνωρίζω αν μοίρασαν και κόλλυβα. 

γ. BlackFriday 

Είναι και αυτή μια φρέσκια αμερικανιά και αφορά μάλλον μια ακόμη προσπάθεια εξαπατήσεως του αφελούς αγοραστικού κοινού. Και για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους, δεν πρόκειται για μια ημέρα, δηλαδή για την Παρασκευή, αλλά η ημέρα αυτή ξεχειλώνεται και φτάνει μέχρι και δεκαπενθήμερο. Δηλαδή δεν μας έφθαναν οι δικές μας εκπτώσεις (οι soldes ντε…), τώρα έχουμε και την… Friday, η οποία βέβαια συναγωνίζεται τις… soldes σε απάτη, αφού σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει με τις διάφορες αλχημείες των εμπόρων, φθάνουν πολλές φορές στο σημείο τα προϊόντα να πωλούνται ακόμη και πιο ακριβά από ό, τι πριν την μαύρη Παρασκευή και είναι μία ευκαιρία να ξεφορτωθούν οι μαγαζάτορες την σκαρταδούρα την σκαρταδούρα πλασάροντάς την ως ευκαιρία. 

Το γεγονός είναι αγαπητοί ότι μετά τους λαθρομετανάστες, που προσπαθούν αν μας εκπολιτίσουν, λιγάκι ανορθόδοξα είναι η αλήθεια, τώρα έχουμε και τους μεγάλους πέραν του Ατλαντικού φίλους μας, αυτούς που μας λένε ότι θα πρέπει μόνοι μας να τα βγάλουμε πέρα, αν και εφόσον οι άλλοι, οι περάν του Αιγαίου φίλοι μας, σκεφτούν λιγάκι πονηρά και επιχειρήσουν την δική τους εκπολιτιστική επιδρομή. Κι’ εμείς τι κάνουμε; Εμείς συναγωνιζόμαστε ό ένας τον άλλο, ποιος θα εφαρμόσει ταχύτερα και καλύτερα τις αμερικανιές, τις πακιστανιές και τις αφγανιστανιές. 

Ας προσέχαμε…

δημοκρατία

Share