Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
Λύση σημαίνει να χαλάσει η καθεστηκυία τάξη όλων και στη θέση της να συσταθεί μια άλλη τάξη πραγμάτων. Όμως, οι Κύπριοι είναι άνθρωποι συντηρητικοί. Δεν είναι επαναστάτες!
Θαυμάζουν τις επαναστάσεις στον κόσμο, αλλά οι ίδιοι δεν μπορούν να είναι έτσι. Δεν μπορούν να κάνουν αυτά που κάνουν οι επαναστάτες. Δεν μπορούν να χαλάσουν εύκολα τις καθεστηκυίες τάξεις. Δεν σκέφτονται ακόμα και να αλλάξουν τη θέση ενός αντικειμένου στο σπίτι τους για χρόνια. Στα μέρη που θα πάνε πηγαίνουν περνώντας πάντα από τους ίδιους δρόμους. Υποστηρίζουν μια ζωή την ομάδα τους έστω και αν πέσει κατηγορία. Κάθονται στην ίδια πολυθρόνα στο σπίτι και στην ίδια γωνιά στο καφενείο. Δεν αλλάζουν μέχρι να πεθάνουν τα τσιγάρα που καπνίζουν και τον καφέ που πίνουν. Κάνουν τα πάντα προγραμματίζοντάς τα εκ των προτέρων. Σε κάθε βήμα που θα κάνουν θέλουν εγγυήσεις. Αποφεύγουν την άμεση λήψη και εφαρμογή αποφάσεων.
Αυτή η έγνοια υπήρχε πάντα στους ανθρώπους με τους οποίους μιλούσα όταν πλησιάζαμε σε λύση στο νησί. Τι είδους αλλαγή θα υπάρξει στηνζωή τους; Πώς θα συσταθεί μια νέα τάξη πραγμάτων; Πώς θα είναι η οικογενειακή και η εργασιακή τους κατάσταση; Δηλαδή τι θα είναι το διαφορετικό από την τωρινή τάξη πραγμάτων στην οποία είναι συνηθισμένοι; Αυτό σκέφτονταν πιο πολύ. Αναφέρομαι σε συνηθισμένους απλούς ανθρώπους και όχι σε εκείνους που νέμονται τα αγαθά του στάτους κβο. Άλλωστε ξέρουμε εκείνους που νέμονται τα αγαθά.
Σε αντίθεση με όλους εμάς, έχουν εναρμονιστεί με αυτό το στάτους κβο, συντονίστηκαν σύμφωνα με τον μηχανισμό του και ρύθμισαν τα κέρδη τους αναλόγως. Αν γκρεμιστεί το στάτους κβο, θα χάσουν πάρα πολλοί. Θα χάσουν οι λαθρέμποροι. Θα χάσουν όσοι ξεπλένουν βρόμικο χρήμα. Και το σημαντικότερο, θα χάσουν εκείνοι που έχουν αποκτήσει αδίκως κλεμμένες περιουσίες. Υπάρχουν κάποιοι που θα χάσουν και στον βορρά και στον νότο.
Οι διαμένοντες στον βορρά είναι πολύ περισσότεροι από εκείνους στον νότο. Μήπως δεν θέλουν λύση εκείνοι που έχουν στα χέρια τους περιουσίες λάφυρα; Αντιθέτως, χαίρονται όσο πιο πολύ εδραιώνεται το στάτους κβο και νιώθουν πολύ πιο σίγουροι. Όσο πιο πολύ εγκαθίσταται η Τουρκία στο νησί. Όσο πιο πολλά όπλα μεταφέρονται εδώ. Όσο πιο πολύ λένε οι εκ Τουρκίας αξιωματούχοι ότι «εμείς δεν θα φύγουμε ποτέ από το νησί». Χαίρονται. Νιώθουν τον εαυτό τους πολύ πιο ήσυχο. Εκείνοι χάρηκαν πιο πολύ για την είδηση σε σχέση με τις αεροπορικές και ναυτικές βάσεις. Τους ικανοποιεί το γεγονός ότι η Τουρκία δεν κάνει βήμα πίσω και στη θάλασσα.
Ποιοι θέλουν λύση; Πρώτα και κύρια όσοι έχουν υποστεί μεγάλες απώλειες το 1974. Οι αδικημένοι. Όσοι έχασαν τα υπάρχοντά τους. Όσοι πραγματικά δεν αντέχουν τη διαίρεση της πατρίδας τους. Όσοι θεωρούν ντροπή και δεν αντέχει η αξιοπρέπειά τους να πηγαίνουν επιδεικνύοντας ταυτότητα και διαβατήριο από το ένα μισό στο άλλο σαν να πηγαίνουν σε μιαν άλλη χώρα. Όσοι ανησυχούν ότι μια μέρα θα μπορούσε να μετατραπεί ξανά σε αιματηρή σύγκρουση η υπάρχουσα κατάσταση κατάπαυσης του πυρός. Όσοι επιθυμούν να απαλλαχτούν από την κυριαρχία της Τουρκίας στον βορρά. Όσοι περιμένουν να ενταχθούν πλήρως στην ΕΕ όπως οι Ελληνοκύπριοι. Όσοι δεν επωφελούνται με κανέναν απολύτως τρόπο από το υφιστάμενο στάτους κβο. Όσοι βαρέθηκαν να είναι πολίτες ενός μη αναγνωρισμένου πειρατικού κράτους στον κόσμο και στερούνται τόσα χρόνια τη συμμετοχή σε διεθνείς εκδηλώσεις για τον λόγο αυτό.
Συμπερασματικά δεν είναι δυνατόν να πούμε κάτι απόλυτο και να δώσουμε έναν απόλυτο αριθμό. Δηλαδή, πόσοι είναι εκείνοι που θέλουν και εκείνοι που δεν θέλουν να γκρεμιστεί αυτό το στάτους κβο με μια νέα ρύθμιση. Πόσα άτομα; Επικρατούν εκείνοι που θέλουν ή εκείνοι που δεν θέλουν; Δεν μπορούμε να το διαπιστώσουμε αυτό ειδικά όταν υπάρχουν ανάμεσά μας κρυφοί οπαδοί του στάτους κβο. Νομίζω ότι δεν είναι χαμηλό και το ποσοστό εκείνων που μιλάνε για λύση και ουσιαστικά δεν την επιθυμούν καθόλου!
Αυτοί έχουν πιαστεί από κάπου τόσο από την πίτα της λύσης όσο και από αυτή του στάτους κβο. Όμως, νομίζω ότι διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη μη λύση και ο παράγοντας συντηρητισμός. Ειδικά από την άποψη των Ελληνοκυπρίων. Έχουν δεχθεί μια μεγάλη πληγή το 1974. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να επουλώσουν αυτή την πληγή και να αρχίσουν μια νέα ζωή.
Πέρασαν χρόνια με πολλά βάσανα. Ειδικά όσοι αναγκάστηκαν να εκτοπιστούν από τους τόπους και τα χώματά τους. Στο τέλος κατάφεραν να συστήσουν μιαν τάξη πραγμάτων στο μισό που τους αφέθηκε. Πέρασαν 45 χρόνια. Δεν είναι εύκολο να γκρεμιστεί ξανά αυτή η τάξη πραγμάτων. Δεν υπάρχει κάτι κατακριτέο, αν όσοι σκέφτονται ότι θα αναμειχθούν και τουλάχιστον 120 χιλιάδες εκ Τουρκίας ανάμεσά τους λένε «να μείνουμε έτσι και να μην έρθει κανείς ανάμεσά μας».
Φαίνεται ότι χρειάζεται πολύς καιρός ακόμα για να μπορέσουν να ξεπεραστούν όλα αυτά. Κυρίως ο ρατσισμός και ο εθνικισμός. Αν μπορέσουν να απαλλαχτούμε από αυτά, νομίζω ότι θα μπορέσουμε να εξαλείψουμε και τις άλλες έγνοιες. Προς το παρόν δεν υπάρχει τέτοιο φως ελπίδας, δυστυχώς. Αλλά δεν υπάρχει και κάτι που θα συνεχίσει έτσι εσαεί! Εγώ είμαι ένας από εκείνους που πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να ζήσουν όλοι αδελφικά σε μιαν ενιαία Κύπρο. Δεν είναι σημαντικό αν θα δούμε εκείνη την ημέρα. Υπάρχουν κάποιοι που θα τη δουν…
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου