Διδάκτορος Ιστορίας
Χριστούγεννα του 2019. Άλλοι καιροί πια. Καιροί χαλεποί, καιροί αποστασίας. Και καθώς τα μαύρα σύννεφα πυκνώνουν όλο και περισσότερο πάνω από την καταπληγωμένη και καταρρέουσα πατρίδα, ελάχιστους μπορεί ακόμη να ξεγελάσει το εορταστικό κλίμα των ημερών. Μπορεί και πάλι να φωταγωγήθηκαν οι πόλεις, πάλι να στολίστηκαν τα σπίτια και τα μαγαζιά στην αγορά, πάλι να ετοιμαζόμαστε κι εμείς να «εορτάσουμε», δίνοντας και παίρνοντας δώρα και ευχές. Στην πραγματικότητα όμως, τίποτε δεν είναι ίδιο σε σύγκριση με παλαιότερες εποχές. Άλλοι καιροί μάς κύκλωσαν πια - και άλλα ήθη…
Θέλεις να γράψεις κάτι για τα Χριστούγεννα, μα μόνο πικρές σκέψεις σού έρχονται πλέον. Πικρές σκέψεις για το πραγματικό (και τόσο τραγικά ξεχασμένο) νόημα της μεγάλης εορτής μας. Πικρές σκέψεις για μια εορτή που εδώ και πολλά χρόνια κατάντησε πλέον ανέορτη. Νεκρή και άλογη, χωρίς τον Λόγο. Απάνθρωπη, χωρίς τον Ενανθρωπήσαντα. Κενή, δίχως τον Κενωθέντα. Κι έτσι γέρνεις καταπτοημένος για μια ακόμη φορά από τον ακάματο ζόφο του τόπου της εξορίας. Από τον ζόφο όλης αυτής της εξωστρέφειας και της διασκόρπισης, των δώρων και των ευχών (εν ονόματι ποιας κρύας κι άχρωμης αγάπης άραγε;) κι όλων όσων ακόμη πράττουμε με μανική απόγνωση, καθώς περιφέρουμε τις ζωές μας απρόσωποι και διασπασμένοι, δεσμώτες σ’ έναν ατελεύτητο φαύλο κύκλο, ανακυκλώνοντας τα αδιέξοδα της ύπαρξής μας, γλεντώντας τον θρήνο της παρακμής και του πνευματικού θανάτου μας κι αναζητώντας εις μάτην αντίδοτα και υποκατάστατα. Διαλυμένοι και ανίδεοι, σωρηδόν σκύβαλα καταπίοντες και ειδωλόθυτα κατεσθίοντες. Λαός εδώ και πολύ καιρό της παραφροσύνης και της αποστασίας. Και πάνω απ’ όλα βέβαια, λαός της αμετανοησίας.
Χριστούγεννα του 2019. Η Παρθένος σήμερον εν σπηλαίω έρχεται αποτεκείν απορρήτως τον προαιώνιον Λόγον. Και την ίδια ώρα, ενώ το σκοτάδι πλανάται βαρύ πάνω από την ξεπουλημένη και καμμένη γη της καταρρέουσας πατρίδας, κάποιοι υιοί της Απωλείας εν αδύτοις συνευρίσκονται αποτεκείν (απορρήτως και αυτοί) τα ζοφοπνεμένα τους σχέδια για την πνευματική και υλική εξόντωση των λαών, για την ποδηγέτηση του πλανήτη, για την ολοκλήρωση της νεοταξικής ισοπέδωσης του παντός, για την επιβολή της Πανθρησκείας και της παγκόσμιας πολιτικής κυριαρχίας. Και τα όργανά τους είναι εδώ, ανάμεσά μας.
Δουλικοί υπηρέτες, τυφλά υποχείρια, που φορούν ράσα, τηβέννους, κοστούμια και κάθε λογής ακόμη συστημικούς μανδύες εικονικής νομιμότητας και στα χέρια τους κραδαίνουν πρωτόφαντα όπλα καταστροφής: φόρους και μνημόνια, έγγραφα που υποθηκεύουν και διαλύουν χώρες ολόκληρες, που καταλύουν το παρόν και το μέλλον ολόκληρων λαών, νεοταξίτικα νομοσχέδια που κυοφορούν πνευματικό θάνατο, δημογραφική εξόντωση, εθνική διάλυση, κοινωνική κατάρρευση. Και πάνω απ’ όλα, σχέδια «ενωτικά», εκστρατείες αγαπολογίας, κείμενα και δράσεις που ετοιμάζουν τη Νέα Εποχή. Όλα τους είναι όπλα εξουθένωσης, μέσα καταρράκωσης, όργανα καταισχύνης. Κι όλοι τους είναι εδώ ολόγυρα κι ακόμη μας παραπλανούν, ακόμη τους αποδεχόμαστε και τους ανεχόμαστε, ακόμη συνεχίζουμε να βουλιάζουμε στην απάθεια και την ατονία. Κι ούτε μπορεί κανείς να πει πότε θα ξημερώσει επιτέλους η πολυπόθητη εκείνη μέρα της ανάνηψης…
Χριστούγεννα του 2019. Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει. Κι εσύ ν’ ακροβατείς ανάμεσα στην άρρητη ωραιότητα του Γλυκασμού των Αγγέλων και στον αποτροπιασμό για τις καταιγιστικές εξελίξεις ολόγυρα. Ν’ ακροβατείς ανάμεσα στη ζήδωρη γαλήνη του σπηλαίου, εν ω ανεκλίθη ο Αχώρητος, και στην οργή για τους πνευματικούς και πολιτικούς Εφιάλτες που κατάστρεψαν μεθοδικά εδώ και δεκαετίες τον τόπο σου και που τώρα πλέον τον αποτελειώνουν, έχοντας αποβάλει ανερυθρίαστα όλα τα προσχήματα κι έχοντας πετάξει όλα τα προσωπεία. Με όλη φυσικά τη δική μας συνέργεια, ανοχή και συνενοχή. Όποια κι αν ήταν άλλωστε τα ζοφερά σχέδια, όσο μεθοδικά κι οργανωμένα βυσσοδομήθηκαν κι εφαρμόστηκαν, πάνω απ’ όλα δική μας δεν είναι τελικά η ευθύνη, που τ’ αφήσαμε (και τ’ αφήνουμε) να συμβούν;
Δική μας πράγματι η ευθύνη. Δικό μας το ότι επιλέξαμε να ζούμε μέσα στο βούρκο, να έχουμε ξεχάσει πλέον κάθε άλλο τρόπο ζωής, να αγνοούμε προκλητικά όλα τα σημεία των Oυρανών, να πετούμε στα σκουπίδια όλες τις ευκαιρίες (και ήταν πολλές) που μας έστειλε μέχρι τώρα ο Θεός για να συνέλθουμε. Δικό μας το αίμα των εκτρώσεων, δικό μας το εκτεταμένο σκοτάδι της σαρκικής διαστροφής, δικές μας η προδοσία της πίστης των πατέρων μας και η άνευ όρων παράδοση σε κάθε είδους ρηχότητα, κενότητα και ανοησία. Δική μας η πτώση, δική μας κι η επίμονη άρνηση να ξανασηκωθούμε, δική μας η νευρωσική εμμονή στον ζόφο και την αποδυσπέτηση. Δικά μας θα είναι μοιραία και τα επίχειρα. Από τους πνευματικούς νόμους που πάντα λειτουργούν - κι ας αγνοούμε μυωπικά την ύπαρξή τους.
Χριστούγεννα του 2019. Τελευταίες ημέρες της Πομπηίας. Έτσι φαίνεται τουλάχιστον, καθώς η πατρίδα βουλιάζει στη λαίλαπα του ανεξέλεγκτου λαθροεποικισμού, της θανάσιμης τουρκικής απειλής, της κατάφωρης προδοσίας από τις πολιτικές και πνευματικές «ελίτ» του τόπου. Να ’ναι ωστόσο άραγε, λες, απ’ την άλλη, η ευκαιρία γι’ αυτόν τον λαό τον αμνησιακό και εκμαυλισμένο; Η ευκαιρία για να ξανάβρει μέσα απ’ τη βαθιά κατάπτωση και παρακμή το ίσο του, εκείνο το συνάμφω υψιπετές και χοϊκό ισοκράτημα του προαιώνιού του Τρόπου, εκείνη την επί πτερύγων ανέμων άναρχη περπατηξιά του, που του την κολόβωσαν και την ευνούχισαν μερικές δεκαετίες εκσυγχρονιστικής χυδαιότητας και υλόφρονης εξηλιθίωσης; Να ’ναι θεόθεν δοκιμασία για τα χάλια μας, επιτίμιο άξιο και δίκαιο για τον εθελούσιο εκτροχιασμό μας προς τρόπους αλλότριους κι απατηλούς, κανόνας πνευματικός για τον εθελότρεπτο καλπασμό μας σε οδούς ειδωλολατρείας, σαρκολατρείας και πλάνης;
Χαραυγή του 2020. Ας το πιστέψουμε πως είναι πράγματι τέτοια δοκιμασία. Και αυτό βέβαια από μόνο του κρύβει μέσα του ελπίδα καταφανή, ελπίδα απτή και βάσιμη ότι θα έρθουμε πάλι κάποια στιγμή στα συγκαλά μας και θα ανανήψουμε. Ως λαός ανθρωπίνως δείχνουμε φυσικά να βαδίζουμε ολοταχώς προς το ιστορικό μας Τέλος. Ας μην τρέφουμε άλλες αυταπάτες: είναι τέτοιος πλέον ο κατήφορος που καμιά υλική, εγκόσμια δύναμη δεν μπορεί να τον αποτρέψει. Ανθρωπίνως όμως πάντα. Αν ωστόσο δεν είναι το Τέλος, αλλά μια άγρια μπόρα απλώς, τότε θα ξαναβγεί κάποια στιγμή κι ο ήλιος. Ναι, αυτή είναι η ελπίδα - η μόνη άλλωστε που μας απέμεινε. Ου πεποίθαμεν επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία. Καιρός δεν είναι πλέον άλλωστε;
Χαραυγή του 2020. Τελευταίες μέρες της Πομπηίας. Φαινομενικά τουλάχιστον. Ασφαλώς είναι δεδομένο ότι νέοι καιροί έχουν φτάσει, άγριοι και δύσβατοι. Είναι απολύτως σίγουρο ότι καιροί οργής και θλίψης και οδύνης ανοίγονται μπροστά μας. Αυτούς δεν πρόκειται να τους γλιτώσουμε. Μα υπάρχει και κάτι που φεγγίζει μες στο σκότος, κάτι παυσίλυπον. Δεν είναι άλλο από το φως του εκ Παρθένου τεχθέντος. Και δεν θα λάμψει μέσα μας καταναγκαστικά, αλλά μόνο αν το θελήσουμε ειλικρινά και το ζητήσουμε εμπράκτως. Είναι πάντως το μοναδικό που μπορεί να διασπάσει τα ερέβη και να καταυγάσει το ζοφερό τοπίο.
Καλά Χριστούγεννα λοιπόν! Χριστούγεννα πνευματικά, με ανάνηψη και μετάνοια! Και με αφετηρία τη Γέννησή Του, ας κρατήσουμε μόνιμα πια τα κουρασμένα και σκονισμένα μας βήματα σ’ αυτόν τον δρόμο της μετάνοιας. Αυτός είναι και ο μοναδικός δρόμος που μια μέρα θα μας ξαναβγάλει στο φως…
Δημοσιεύθηκε στο: katanixi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου