Τα αιματοβαμμένα Χριστούγεννα του 1963. Φωτογραφία philenews
Του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΣΙΜΙΛΛΗ
Συμπληρώνονται αυτές τις μέρες 56 χρόνια από την έναρξη των διακοινοτικών ταραχών του Δεκέμβρη του ’63. Ήταν Παρασκευή βράδυ, 21 του μήνα, εκεί στην οδό Ερμού.
Κι έτσι, απρόβλεπτα αλλά όχι ανεξήγητα (τουλάχιστον εκ των υστέρων), άρχισαν οι συγκρούσεις ανάμεσα σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Είχαν προηγηθεί (καλοκαίρι 1958) ο εμπρησμός του Ολυμπιακού, η σφαγή των Κοντεμενιωτών στο Κιόνελι και οι επιθέσεις στις κάτω γειτονιές, στη Χρυσαλινιώτισσα, τον Άγιο Κασσιανό, τον Άγιο Λουκά, τον Άγιο Ιάκωβο (και, νωρίτερα, άλλα γεγονότα σποραδικά).
Οι πρώτοι «εσωτερικοί πρόσφυγες» (τουρκόπληκτους τους είπαμε τότε) έχασαν από νωρίς το δικό τους μερίδιο στο (απρόσμενα) γενικευμένο, μετά από 16 χρόνια, όραμα «όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους». Όλα αυτά συνέβαιναν υπό την άμεση εποπτεία (και ενθάρρυνση) των αποικιοκρατών.
Το ’63 ήταν οι πρώτες συγκρούσεις από την εγκαθίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και, όπως εξελίχτηκαν, λειτούργησαν καταλυτικά στην προώθηση του διαχωρισμού. Οι Εγγλέζοι (και άλλοι) παρακολουθούσαν από κοντά, επιβλέποντας την προκαθορισμένη πορεία και «διορθώνοντάς την» όποτε το θεωρούσαν αναγκαίο, με σταθερό στόχο τον διαχωρισμό. Μέχρι που φτάσαμε στο πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή και την από τότε κατοχή που επιμένει πως πρέπει να τη συνηθίσουμε για να… είμαστε ασφαλείς! Τι έμεινε από αυτή τη διαδρομή των 62 χρόνων; Mένει μόνο το αίμα κι ο διαχωρισμός των ανθρώπων του νησιού κι οι απειλές για πλήρη υποταγή… Πώς αντιδρούμε;
Ήταν ενδιαφέρουσα η συζήτηση κατά την προχτεσινή μηνιαία συνάντηση στο Λήδρα Πάλας εκπροσώπων Κυπριακών κομμάτων –έτσι θα τα λέμε εμείς κι ας διαφωνούν διάφοροι, εκατέρωθεν του οδοφράγματος. Το θέμα που είχε καθοριστεί αφορούσε τον ρόλο των κομμάτων στην υποβοήθηση της λύσης. Αναμφισβήτητα, τα κόμματα έχουν σημαντικό ρόλο να διαδραματίσουν κι ευθύνες στην κατεύθυνση μιας βιώσιμης και λειτουργικής λύσης που, σαν τέτοια, να μην ξεχνάμε πως πρέπει να είναι συμβατή με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, τον Διεθνή Νόμο και τις Αρχές του ΟΗΕ.
Ο Γενικός Γραμματέας του Διεθνούς Οργανισμού στις πρόσφατες δηλώσεις του αναφέρθηκε σε έλλειμμα εμπιστοσύνης ανάμεσα στις κοινότητες. Είναι, όμως, ικανοποιητική μια τόσο συνοπτική αναφορά; Μπορεί οι πολίτες, σε μεγάλο ποσοστό, να μην εμπιστεύονται τα κόμματα (εκατέρωθεν του οδοφράγματος), αλλά οι πολίτες μεταξύ τους δεν έχουν ουσιαστικά τίποτε να χωρίσουν. Εκτός κι αν πρόκειται για νόμιμο ιδιοκτήτη που θα ήταν παρανοϊκό να έχει εμπιστοσύνη στον «χρήστη» του δικού του σπιτιού όταν ο τελευταίος θεωρεί δικαιωματική τη «χρήση», όχι με την αντίληψη μιας εξ ανάγκης προσωρινότητας, αλλά με την επιμονή μιας βολικής μονιμότητας που απορρέει από νομιμοποίηση της εθνοκάθαρσης. Από την άλλη, με τη μειωμένη (για πολλούς, ανύπαρκτη) επικοινωνία, δυσκολεύεσαι να διαχωρίσεις τους πολίτες που δεν ταυτίζονται με μια ηγεσία που σπάνια μπορεί ή τολμά να «φκει που τον λόον» της Άγκυρας κι αντίθετα αναπαράγει τις δικές της επεκτατικές διακηρύξεις. Τότε είναι που η σταδιακά (και με κόπο και πολλή προσπάθεια πολλών) οικοδομούμενη εμπιστοσύνη, πάει να καταρρεύσει…
Η Κύπρος περιγράφεται σαν ένας από τους πλέον στρατοκρατούμενους χώρους παγκοσμίως, μια τραγική πρωτιά με ανησυχητικές προεκτάσεις. Όσοι ανησυχούν για την άρση του αμερικανικού εμπάργκο πώλησης όπλων στην Κύπρο, θα πρέπει να απαιτήσουν, πριν απ΄όλα, την άμεση αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων (που στο μεταξύ αναβαθμίζουν την παρουσία τους στο νησί), ώστε να είναι δυνατή και η μείωση των εξοπλισμών σ΄ολόκληρη την Κύπρο. Σ΄αυτή τη διαδικασία δεν θα ξεχάσουμε τις αγγλικές βάσεις, πολύ περισσότερο που ο πάλαι ποτέ αποικιοκρατικός λέων δεν θα ΄ναι πια μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας και «δικαιολογημένα» ουδόλως θα ελέγχεται από τους κανόνες της.
Τι μπορούν να κάνουν τα κόμματα για να βοηθήσουν την προώθηση της λύσης, όχι οποιασδήποτε; Αν σε μια μαθηματική εξίσωση οι άγνωστοι είναι δύο ή περισσότεροι, δεν υπάρχει μοναδική λύση – το πρόβλημα είναι αόριστο. Πόσοι είναι οι άγνωστοι στην ταμπέλα «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία (ΔΔΟ)»; Αμέτρητοι! Όλα αυτά τα περίεργα (και χωριστικά) που πέφτουν στο τραπέζι του «διαλόγου» αυξάνουν τους αγνώστους, ειδικά γιατί δεν υπάρχει παράδειγμα λειτουργικό για να το αντιγράψουμε (ή, να το προσαρμόσουμε) χωρίς μάλιστα να ξεχάσουμε τον εκτοπισμό των ανθρώπων. Ας βρούμε λοιπόν, πέρα από το τεχνητό δίλημμα «ΔΔΟ ή διχοτόμηση», πώς θα αποφύγουμε την άμεση (ή έμμεση αλλά ουσιαστική) υποταγή στην Τουρκία.
Η λήθη δεν βοηθά τη λύση. Είναι η μνήμη που τη βοηθά για να είναι αυτή δίκαιη κι ειρηνική για να δεσμεύει όλους και να διαρκέσει!
Καλά Χριστούγεννα, λοιπόν, και του χρόνου Ελεύθερα!
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου