Πιθανότατα έχετε δει το «Δικτάτορα» του Σαρλώ. Όπου ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι συναγωνίζονται για το ποιος θα καθίσει σε ψηλότερο βάθρο.
Όπως συμβαίνει με τους δικτάτορες όλων των εποχών. Ακόμη και τους θρησκευτικούς. Οι οποίοι φιλονικούν, σαν τα μωρά παιδιά, για το ποιος θα’ χει τον υψηλότερο θρόνο και τα περισσότερα προνόμια. Κι όπως, δυστυχώς, συμβαίνει με όλους μας. Κι όταν ακόμη λέμε ότι πιστεύουμε στη δημοκρατία και την ισότητα.
Κι αυτό φαίνεται απ’ τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους άλλους. Απ’ τη δουλικότητα μπροστά στους ισχυρούς και την αναίδειά μας μπροστά στους αδύνατους….
Και η συμπεριφορά μας αυτή και η νοοτροπία δεν είναι παρωνυχίδα. Γιατί προσδιορίζει το πλέγμα όλων των κοινωνικών μας σχέσεων. Με τις προκαταλήψεις και κοινωνικές, οικονομικές, θρησκευτικές, φυλετικές, τις πνευματικές διακρίσεις. Που συνιστούν τον πολύμορφο ρατσισμό…
Την πραγματικότητα αυτή είχε επισημάνει και ο Χριστός. Ιδιαίτερα, όταν συνέβαινε να συναναστρέφεται με τους φαρισαίους. Οι οποίοι είχαν αναγάγει τις διακρίσεις σε δόγμα πίστεως: Αφού πίστευαν ήταν πολύ φυσικό να θεωρούν προνόμιό τους τις «πρωτοκαθεδρίες στις συναγωγές και τις τιμητικές θέσεις στα συμπόσια». Γεγονός, που ανάγκασε το Χριστό, όταν κάποτε ήταν προσκεκλημένος στο σπίτι κάποιου φαρισαίου, να τους πει:
«Όταν σας προσκαλούν σε συμπόσια μην πιάνετε τις πρώτες θέσεις, αλλά τις τελευταίες. Γιατί, αν ο οικοδεσπότης σας βάλει σε καλύτερη θέση, αυτό θα σας εξυψώσει. Αν όμως σας βάλει στις τελευταίες, αυτό θα σας μειώσει. Γιατί υπάρχει πνευματικός νόμος σύμφωνα με τον οποίο, όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του, εξυψώνεται, ενώ, όποιος τον εξυψώνει, ταπεινώνεται».
Αλλά και στον οικοδεσπότη είπε:
«Όταν κάνεις συμπόσιο, να μην καλείς τους φίλους και τους συγγενείς και τους πλουσίους, που μπορούν να σου ανταποδώσουν τη φιλοξενία. Να καλείς τους φτωχούς και τους ανάπηρους. Και να καλοτυχίζεις τον εαυτό σου, που δεν μπορούν να σου το ανταποδώσουν. Γιατί, όποιος φιλοξενεί αυτούς, που δεν μπορούν να τον φιλοξενήσουν, θα φιλοξενηθεί απ’ το Θεό»…
Και να που κάποιος απ’ τους συνδαιτυμόνες είπε:
«Καλότυχος αυτός, που θα πάρει μέρος στο τραπέζι της βασιλείας του Θεού»!
Κι έδωσε, έτσι, αφορμή στο Χριστό να πει την ωραία “παραβολή του δείπνου”. Για να δείξει πόσο οι άνθρωποι μπορεί να πέφτουν έξω στις εκτιμήσεις τους, αλλά και στις προσδοκίες τους σχετικά με τον τρόπο που ζούνε τα θρησκευτικά τους «πιστεύω»:
«Ένας άνθρωπος, είπε, έκαμε μεγάλο δείπνο και κάλεσε πολλούς. Κι, όταν όλα ήταν έτοιμα, έστειλε τον υπηρέτη του να φωνάξει τους προσκεκλημένους. Αλλά-περιέργως – δεν ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση. Άλλος, γιατί «αγρόν ή βόδια ηγόρασε» κι άλλος γι’ άλλους λόγους…».
Στάση και η συμπεριφορά που προκάλεσε, όπως ήταν επόμενο, την αγανάκτηση του οικοδεσπότη. Ο οποίος είπε στον υπηρέτη του:
«Πήγαινε στις πλατείες και στα σοκάκια και φέρε τους φτωχούς και τους ανάπηρους να πάρουν μέρος στο τραπέζι μου! Αφού κανένας απ’ τους προσκεκλημένους δεν είναι άξιος»!..
Τι λέει ο Χριστός με την παραβολή του αυτή στην ομήγυρη των συνδαιτυμόνων του φαρισαίων; Αλλά και στο χριστιανικό κατεστημένο, που έχει ανακυκλώσει τη φαρισαϊκή νοοτροπία και συμπεριφορά! Σε σημείο μάλιστα, ώστε να υπάρχουν και κόμματα-τα χριστιανοδημοκρατικά-που έχουν ταυτίσει το χριστιανισμό με τον καπιταλισμό!…
Λέει πως η βασιλεία του Θεού σημαίνει ολική ανατροπή. Στην οποία δεν έχουν θέση όλοι οι εγκάθειρκτοι στα κάτεργα των υλικών αγαθών.
Ούτε οι μασκαρεμένοι με δικαστικές ή ακαδημαϊκές τηβέννους ή χρυσοποίκιλτα άμφια. Που, συχνά, μέσα στο ναρκισσισμό τους, είναι πιο βόδια ακόμη κι απ’ τα βόδια, που είχε αγοράσει ο προσκεκλημένος της παραβολής.
Όπως και καθένας, που πιστεύει ότι δεν είναι «ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων». Και αντιμετωπίζει τους άλλους σαν κοπάδια άλογων ζώων…
Θέση στη βασιλεία του Θεού έχουν οι άνθρωποι του περιθωρίου και της ανάγκης: Οι απόκληροι και απόβλητοι της κοινωνίας. Οι ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι. Οι ξένοι και οι αμαρτωλοί. Κι όλοι εκείνοι, που αντιμετωπίζουν την απόρριψη και την αποστροφή της κοινωνίας. Και που-σε σύγκριση με τους φαρισαίους της κάθε εποχής- έχουν, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, το προβάδισμα για τη βασιλεία του Θεού…
Γιατί, αφού συναντούν ολόγυρά τους την άρνηση και την αποστροφή «αναγκάζονται» ν’ ανακαλύψουν μέσα τους τη βασιλεία του Θεού. Ή ακόμη και να παραβιάσουν τις πόρτες της πολιτείας του Θεού, αφού βρίσκουν κλειστές τις πόρτες της κοινωνίας.
Κι ενώ η κοινωνία του «καλού» υπόκοσμου τους πετάει στον Καιάδα της έσχατης ανυποληψίας, η ταπείνωσή τους μπορεί να τους εκτινάξει ακόμη και σε ύψη αγιότητας.…
Που σημαίνει ότι πέρα απ’ την κλίμακα των κοσμικών διακρίσεων, υπάρχει νομοτελειακά και η κλίμακα των πνευματικών διακρίσεων. Που ακολουθεί αντιστρόφως ανάλογη φορά και κατεύθυνση. Έτσι ώστε να ανέρχονται τις βαθμίδες της μιας κλίμακας αυτοί, που κατέρχονται τις βαθμίδες της άλλης…
Και νοοτροπίες, όπως του Χίτλερ και του Μουσολίνι, που χαρακτηρίζουν πολλούς δικτάτορες και δικτατορίσκους ακόμη και της καθημερινής μας ζωής, αποδεικνύονται, όχι μόνο εγκληματικές, αλλά, σε τελική ανάλυση, μάταιες και ανόητες.
Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν χαρακτηρίζουν αρχιερείς, πάπες και πατριάρχες. Που, με ύψιστη μωρία, συμπεριφέρονται ως τύραννοι και αντιμάχονται μεταξύ τους για τα πρωτεία και άλλα υπερβαλλόντως ανόητα…
Όλοι αυτοί δεν μπορούν να είναι φίλοι του Θεού και δεν έχουν δικαίωμα στη φιλοξενία του και στο τραπέζι της βασιλείας του.
Δικαίωμα στη φιλοξενία του Θεού έχουν αυτοί που φιλοξενούν τους «ελάχιστους αδελφούς» του Χριστού, τους ανθρώπους της ανάγκης. Και βέβαια οι άνθρωποι της ανάγκης.
ΥΠΕΡΒΑΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου