Διδάκτορος Βυζαντινής Ιστορίας
Πολύ συχνά αναφερόμαστε βεβαίως στο διαβόητο ενδοεκκλησιαστικό (;) ρεύμα της λεγόμενης «μεταπατερικότητας». Υπενθυμίζουμε ότι υπό τον βλάσφημο αυτό όρο ουσιαστικά εννοείται μία ολοένα και αυξανόμενη τάση που πρεσβεύει τον εκκλησιαστικό «εκσυγχρονισμό» σε βάρος των Ιερών Κανόνων και των Αγίων Πατέρων, οι οποίοι (παρότι φυσικά κάτι τέτοιο δεν ομολογείται πάντοτε ρητά) αντιμετωπίζονται εν πολλοίς ως ξεπερασμένοι, με αποτέλεσμα τη διαμόρφωση μιας νέας αναθεωρητικής «θεολογίας», δήθεν προσαρμοσμένης στις σύγχρονες ανάγκες και τα προβλήματα της σημερινής εποχής. Με κύριες πηγές εκπόρευσης το Φανάρι, την αυτοφερόμενη ως «Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών» του Βόλου, τον θεολογικό σύνδεσμο του «Καιρού», αρκετές ελλαδικές μητροπόλεις και πλείστα άλλα όργανα (έντυπα, ιστολόγια κλπ), η ομάδα αυτή ταυτίζεται πλήρως με τους Οικουμενιστές (καθώς βέβαια είτε για μεταπατερικότητα μιλήσει κανείς, είτε για θεολογία των κλάδων, είτε για Οικουμενισμό, όλα αυτά αποτελούν όψεις ακριβώς της ίδιας βαρύτατης πλάνης και παναίρεσης).
Αφορμή για το σημερινό κείμενο δόθηκε από σχετικά πρόσφατα σχόλια γνωστού για τις οικουμενιστικές του θέσεις ανώτερου κληρικού της Ελλαδικής Εκκλησίας, που υπεραμυνόμενος των «εκκλησιαστικών διαλόγων» με τον Παπισμό, αλλά και με τις άλλες θρησκείες, έκανε λόγο για σφάλματα στη διδασκαλία μεγάλων εκκλησιαστικών μας πατέρων, όπως ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, έφτασε δε στο σημείο να μιλήσει μέχρι και για διάλογο που είχε δήθεν αναπτύξει στα τέλη του 8ου αιώνα με εκπροσώπους του Ισλάμ ο επίσης μέγας θεολόγος μας Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.
Η απόρριψη μέρους των Ιερών Κανόνων και της διδασκαλίας των Πατέρων της Εκκλησίας μας, αλλά και η επιλεκτική αμφισβήτηση των Αγίων μας γενικότερα, είναι πράγματι βασικότατο γνώρισμα όλων των μεταπατερικών και οικουμενιστών. Αυτή η απόρριψη/αμφισβήτηση πραγματοποιείται βάσει της θέσης ότι και οι Άγιοι ήταν άνθρωποι που έκαναν λάθη, άρα δεν μπορούμε να τους εμπιστευόμαστε σε όλα όσα δίδασκαν ή έπρατταν (θέσης που πατά μεν στην ορθή άποψη ότι όντως κατά την Ορθοδοξία δεν υπάρχει ανθρωπίνως αλάθητο, περαιτέρω όμως τη χρησιμοποιεί διαστρεβλωτικά, με στόχο να συμπληρώσει και «δικαιώσει» την αναθεωρητική - και βασικά αποδομητική - ψευδοθεολογία της μεταπατερικότητας, εφόσον από τη διδασκαλία των Αγίων μας μπορούμε πλέον να…επιλέγουμε όσα θέλουμε και όσα συνάδουν με τον χαλασμένο λογισμό μας). Το αποτέλεσμα είναι η διαστρέβλωση των εκκλησιαστικών Πατέρων σε όσα έγραψαν εναντίον του Παπισμού και των άλλων αιρέσεων, αλλά και άλλων θρησκειών, καθώς και ως προς τη μη κοινωνία με σχισματικούς, ετεροδόξους και αλλοθρήσκους.
Χαρακτηριστική λοιπόν η προαναφερθείσα περίπτωση με τη διαστρέβλωση του Αγίου Ιωάννη Δαμασκηνού, του οποίου η γνώση γύρω από το Ισλάμ και η προσπάθειά του να πείσει τους μωαμεθανούς της εποχής του για την πλάνη τους και να τους μεταστρέψει στην αλήθεια, χαρακτηρίζεται σήμερα από κάποιους μεταπατερικούς ως…άνοιγμα και διαθρησκειακός διάλογος σύγχρονου τύπου (δηλαδή ως συγκρητιστική προσέγγιση). Χαρακτηριστικό επίσης το συχνά προβαλλόμενο ψέμα ότι υπάρχουν πολλοί Άγιοι που δέχθηκαν τον Παπισμό ως Εκκλησία (ενώ φυσικά αν ζητήσει κανείς από τους ανερυθρίαστα ψευδόμενους να κατονομάσουν έστω και έναν, αδυνατούν να δώσουν απάντηση). Η αδυναμία ακριβούς απάντησης σε οτιδήποτε είναι κάτι που γενικά χαρακτηρίζει τους «μεταπατερικούς», ενώ η διαλεκτική τακτική τους βρίθει από ψεύδη, επιλεκτικά αλλοιωμένες αλήθειες και σοφιστείες, με τις οποίες προσπαθούν (και φυσικά συχνά πετυχαίνουν) να παρασύρουν και να πείσουν άτομα μηδενικής ή ελλιπούς θεολογικής κατάρτισης.
Μέσα στο παραπάνω πλαίσιο, τη χειρότερη μεταχείριση αντιμετωπίζουν, όπως είναι φυσικό, Άγιοι της Εκκλησίας μας που πολέμησαν ιδιαίτερα τον Παπισμό και τις λοιπές αιρέσεις (τεράστιος πράγματι ο κατάλογος από τον Γρηγόριο Παλαμά και τον Μάρκο Ευγενικό ως τον Ιουστίνο Πόποβιτς, με πιο μισητούς πάντως όλων μάλλον τον Νικόδημο Αγιορείτη και τους Κολλυβάδες). Τη διαστρέβλωση όμως δεν τη «γλίτωσαν» φυσικά ούτε και σύγχρονοι Άγιοι, που δεν άφησαν συγγραφικό έργο πίσω τους και συνεπώς κάποια από τα λεγόμενά τους στάθηκε πολύ πιο εύκολο να παραχαραχθούν από τους επιτήδειους. Ο λόγος ασφαλώς για τον Άγιο Παΐσιο, τον Άγιο Ιάκωβο, κυρίως δε τον Άγιο Πορφύριο, του οποίου ο περίφημος πόθος για την ένωση του χριστιανικού κόσμου παρερμηνεύθηκε βάναυσα. Εκείνο όμως που φυσικά αποσιωπάται είναι ότι ο πόθος αυτός (που στην πραγματικότητα βέβαια διακρίνει όλους τους Αγίους μας) αφορούσε στην επιστροφή των αιρετικών στην Ορθοδοξία και όχι βεβαίως στην ψευδοένωση με αναγνώριση και δικαίωση της πλάνης.
Παρά τις εσκεμμένες όμως παρερμηνείες με τις οποίες βεβηλώνεται η σεπτή μνήμη των τριών νεοφανών Αγίων μας, υπάρχουν πολλές φράσεις και διδασκαλίες τους (αλλά και πολλά περιστατικά από τους βίους τους) που δείχνουν ξεκάθαρα πόσο και οι τρεις θεωρούσαν αίρεση και πλάνη τον Παπισμό και τις προτεσταντικές ψευδοεκκλησίες, ποια στάση είχαν απέναντι στους αιρετικούς ως πρόσωπα (στάση αγάπης, αλλά όχι δικαίωσης της πλάνης τους - στάση δηλαδή που είχε ως στόχο την επιστροφή και όχι την εμμονή τους στην αίρεση) και ποια στάση είχαν επίσης απέναντι στις άλλες θρησκείες (τις οποίες θεωρούσαν δαιμονικά αποκυήματα), καθώς και στο επί θύραις παγκόσμιο πανθρησκειακό νεοεποχίτικο τερατούργημα. Και αν δεν μίλησαν ακόμη περισσότερο για τον Οικουμενισμό, οφείλουμε να λάβουμε υπόψη ότι την εποχή που εκείνοι ζούσαν, όλα όσα συνέβαιναν στο οικουμενιστικό-νεοεποχίτικο πεδίο ήταν ελάχιστα σε σχέση με τις σημερινές εξελίξεις. Π.χ. σε μια εποχή που οι συμπροσευχές αποτελούσαν την εξαίρεση, γνωρίζουμε γι’αυτές και τη θέση του Αγίου Παϊσίου (όπως φυσικά και την ενεργή συμμετοχή του στην προ 50 ετών διακοπή μνημόνευσης του Αθηναγόρα), αλλά και εκείνη των Αγίων Ιακώβου και Πορφυρίου (και για το πώς αρνήθηκαν να συμπροσευχηθούν με προτεστάντες και παπικούς). Τι θα έλεγαν δηλαδή αυτοί οι Άγιοί μας σήμερα, που οι συμπροσευχές τείνουν να μεταβληθούν σε κανόνα και έχουν προχωρήσει σε τόσο πλάτος και βάθος τα πράγματα ως προς την δήθεν «πάντων ένωσιν»; Ακόμη και στα χρόνια που ζούσαν όμως, μάς άφησαν παρακαταθήκη αρκετά πράγματα, απολύτως καταδικαστικά για την Παναίρεση.
Τεράστιες είναι λοιπόν οι στρεβλώσεις των «θεολόγων» που εντρυφούν μέσα στα θολά και δυσώδη νερά της «μεταπατερικότητας» και εκκωφαντική η βέβηλη παραχάραξη της ζωής και των κειμένων των Αγίων της Εκκλησίας μας, με στόχο τη στήριξη της εμφανώς πλανεμένης ψευδοθεολογίας τους. Τεράστια βεβαίως και η ζημιά που κάνουν, καθώς οι περισσότεροι εξ αυτών είναι γνωστά εκκλησιαστικά πρόσωπα (επίσκοποι, προβεβλημένοι από το σύστημα «πνευματικοί», καθηγητές θεολογικών σχολών κλπ) και αυτό επηρρεάζει προφανώς ένα μεγάλο μέρος του χριστεπωνύμου πληρώματος που χαρακτηρίζεται από ελλειματική γνώση ή και πλήρη άγνοια γύρω από τα θέματα της πίστεως. Ακόμη μεγαλύτερο συνεπώς και το καθήκον όσων γνωρίζουν, να μην αφήνουν αναπάντητες τις αιρετικές απόψεις και ξεκάθαρες βλασφημίες τους…
Δημοσιεύθηκε στο: katanixi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου