Οι οπαδοί της καταστροφολογίας της κλιματικής αλλαγής απαιτούν από τον παγκόσμιο πληθυσμό να αλλάξει δραστικά τον τρόπο ζωής του για να καταπολεμήσει αυτό που πιστεύουν ότι θα φέρει τον θάνατο του πλανήτη και της ανθρωπότητας και μάλιστα με αυτή τη σειρά. Μεγάλο μέρος της απαίτησης αυτών των αλλαγών στον τρόπο ζωής προέρχεται από τη μεσαία τάξη και τις πλούσιες ελίτ της "σκεπτόμενης τάξης [1]"/"τάξης των φορητών υπολογιστών [2]" στον ανεπτυγμένο κόσμο. Αυτές οι ιδέες συχνά προκαλούν ζημιά στους φτωχούς και τους ανθρώπους της εργατικής τάξης τόσο σε αυτές τις ανεπτυγμένες χώρες όσο και στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Με άλλα λόγια, αυτή η ώθηση για δραστικές αλλαγές στην κατανάλωση ενέργειας και στον τρόπο ζωής για την καταπολέμηση της κλιματικής κρίσης αντανακλά μια μορφή "πεποιθήσεων πολυτελείας", έναν όρο που επινόησε ο συγγραφέας Rob Henderson ως "ιδέες και απόψεις που προσδίδουν κύρος στην ανώτερη τάξη με πολύ μικρό κόστος, ενώ συχνά προκαλούν κόστος στις κατώτερες τάξεις".
Τα άτομα και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής που υποστηρίζουν αυτές τις αλλαγές προέρχονται συχνά από πλουσιότερα, ανεπτυγμένα έθνη, όπου στην καλύτερη περίπτωση η οικονομική και κοινωνική υποδομή μπορεί να απορροφήσει ευκολότερα το κόστος που συνδέεται με τέτοιες μεταβάσεις και στη χειρότερη περίπτωση ο πρόσθετος πλούτος, οι σταθερές συχνά δημοκρατικές κυβερνήσεις και το κράτος δικαίου βοηθούν στην προστασία του πληθυσμού από την καταστροφή. Τις περισσότερες φορές αυτοί οι άνθρωποι που προωθούν αυτές τις απόψεις απασχολούνται σε μια καριέρα που είναι τυπικά ακαδημαϊκή, στο μη κερδοσκοπικό βιομηχανικό σύμπλεγμα, στον εταιρικό Τύπο ή σε μια κυβερνητική γραφειοκρατία. Αυτές οι πολυτελείς πεποιθήσεις, ενώ είναι ηθικά και δεοντολογικά επιτακτικές από τη δική τους οπτική γωνία, δεν λαμβάνουν υπόψη τους την πρακτική πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν η εργατική τάξη, οι φτωχοί και οι άνθρωποι στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Μεταξύ των αλλαγών για τη λεγόμενη ενεργειακή μετάβαση για την αντιμετώπιση ή τη διόρθωση της λεγόμενης κλιματικής κρίσης είναι η μετάβαση από τη χρήση ορυκτών καυσίμων στη θέρμανση, την ψύξη και τις μεταφορές σε αμιγώς ηλεκτρική θέρμανση, ψύξη και μεταφορές. Η μετάβαση σε αμιγώς ηλεκτρική, λένε οι υποστηρικτές της, θα απομακρύνει την κοινωνία από τη χρήση ορυκτών καυσίμων, τα οποία έχουν προσδιορίσει ως μία από τις μοναδικές απειλές για τον πλανήτη (η άλλη είναι συχνά ο καπιταλισμός) χωρίς να έχουν καμία επίγνωση της τεράστιας δυσκολίας εξάλειψης των ορυκτών καυσίμων ή των τεράστιων πλεονεκτημάτων τους σε κόστος και ενεργειακή πυκνότητα. (Δείτε το έργο του Alex Epstein)
Αλλά αυτά τα δραστικά απαιτούν σημαντικές προκαταρκτικές επενδύσεις σε υποδομές, συσκευές και οχήματα. Προκλήσεις πέρα από στοιχεία όπως η "αναβάθμιση" του ηλεκτρικού δικτύου για να συνοδεύει τις αναξιόπιστες καιρικά εξαρτώμενες ηλεκτρικές πηγές ενέργειας ή η κατασκευή ηλεκτρικών οχημάτων με μπαταρίες με εμβέλεια και (μη επιδοτούμενο) κόστος συγκρίσιμο με τα οχήματα εσωτερικής καύσης, αυτά τα κόστη μπορεί να είναι απαγορευτικά για τις οικογένειες της εργατικής τάξης και τις φτωχές οικογένειες που ήδη αγωνίζονται με τα καθημερινά έξοδα έναντι των διογκούμενων πληθωριστικά νομισμάτων. Υπάρχουν επίσης τα ζητήματα των αυξημένων τιμών της ενέργειας και της ενεργειακής αναξιοπιστίας, τα οποία επηρεάζουν δυσανάλογα όσους έχουν λιγότερους οικονομικούς πόρους τόσο στα ανεπτυγμένα όσο και στα αναπτυσσόμενα κράτη.
Η υποστήριξη αυτών των ριζοσπαστικών αλλαγών προέρχεται συχνά από εύπορα άτομα ή ομάδες που έχουν την πολυτέλεια να απορροφήσουν το αυξημένο κόστος των πράσινων τεχνολογιών και έχουν την πολυτέλεια να δίνουν προτεραιότητα σε αυτό που προβάλλεται ως μακροχρόνιος περιβαλλοντικός στόχος, αλλά στην πραγματικότητα είναι παρασπονδίες, έναντι των άμεσων οικονομικών αναγκών. Για τα άτομα αυτά, η υποστήριξη μιας "πράσινης μετάβασης" είναι ένας τρόπος να σηματοδοτήσουν την αρετή και το "ενδιαφέρον" τους για τον πλανήτη, χωρίς να αντιμετωπίσουν τις σοβαρές οικονομικές συνέπειες που μπορεί να υποστούν άλλοι. Αυτή η αποσύνδεση μεταξύ των κατόχων αυτών των πεποιθήσεων και της πραγματικότητας που αντιμετωπίζουν οι λιγότερο εύποροι αναδεικνύει την πτυχή των πεποιθήσεων πολυτελείας, όπου το κόστος και οι ενοχλήσεις της υιοθέτησης αυτών των πεποιθήσεων δεν γίνονται αισθητά από εκείνους που τις υποστηρίζουν.
Συχνά προτείνονται κυβερνητικές επιδοτήσεις για να αντισταθμίσουν ορισμένα από αυτά τα έξοδα που αναμένεται να υποστούν οι εργαζόμενοι και οι κατώτερες τάξεις μέσω υποτιμημένου ψεύτικου (fiat) χρήματος, ωστόσο συχνά δεν καταφέρνουν να καλύψουν όλα τα έξοδα, αφήνοντας αυτές τις οικογένειες να επιβαρυνθούν περαιτέρω οικονομικά.
Οι επιδοτήσεις από τις κυβερνήσεις οδηγούν επίσης σε ένα άλλο ζήτημα: ανεξέλεγκτο πληθωρισμό και ακόμη περισσότερο δημόσιο χρέος. Για όσους έχουν γαλουχηθεί με τον κρατισμό και τα κεϋνσιανά "οικονομικά", αυτό μπορεί να φαίνεται ευχάριστο.
Αλλά δεν είναι.
Πώς "χρηματοδοτούνται" αυτές οι επιδοτήσεις;
Μέσω της νόμιμης λεηλασίας, όπως το έθεσε ο μεγάλος Frédéric Bastiat στο βιβλίο του "Ο Νόμος".
Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι: η κλοπή μέσω των φόρων και η κλοπή μέσω του εκτυπωτή χρήματος της Κεντρικής Τράπεζας.
Υπάρχουν πολλά που πρέπει να ειπωθούν για το θέμα της φορολογίας, και πολλοί υποστηρικτές αυτής της ριζοσπαστικής ενεργειακής ατζέντας επιμένουν να εστιάζουν τις φορολογικές προσπάθειες στους πλούσιους με την ιδέα της αναδιανομής των χρημάτων αυτών στους φτωχούς. Ενώ αυτό είναι ύπουλο για τους δικούς του λόγους, ακόμη χειρότερη είναι η κρυφή φορολόγηση μέσω της εκτύπωσης χρήματος από την κεντρική τράπεζα.
Οι κεντρικές τράπεζες δημιουργούν χρήματα κυρίως μέσω μιας διαδικασίας που είναι γνωστή ως "δημιουργία ψεύτικου (fiat) χρήματος". Αυτή η διαδικασία περιλαμβάνει δανεισμό από χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (σκεφτείτε την τοπική σας τράπεζα) που υποστηρίζονται από την Κεντρική Τράπεζα, όπως η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ ή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Όταν ένα από αυτά τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα εκδίδει ένα νέο δάνειο σε έναν δανειολήπτη, δημιουργεί νέο χρήμα πιστώνοντας τον λογαριασμό του δανειολήπτη με μια κατάθεση. Αυτή η κατάθεση δ̲ε̲ν̲ ̲α̲ν̲τ̲λ̲ε̲ί̲τ̲α̲ι̲ ̲α̲π̲ό̲ ̲τ̲ο̲ ̲υ̲π̲ά̲ρ̲χ̲ο̲ν̲ ̲χ̲ρ̲ή̲μ̲α̲- αντίθετα, δημιουργείται "ex nihilo" (εκ του μηδενός).
Στο βιβλίο The Fiat Standard: The Debt Slavery Alternative to Human Civilization, ο Saifedean Ammous εξηγεί ότι η δημιουργία χρήματος μέσω δανεισμού είναι ανάλογη με την εξόρυξη σε συστήματα που βασίζονται σε εμπορεύματα, όπως η εξόρυξη χρυσού ή Bitcoin. Ωστόσο, σε αντίθεση με τον χρυσό ή το Bitcoin [3] , όπου η προσφορά περιορίζεται από φυσικές πραγματικότητες ή αλγόριθμους συναίνεσης, η δημιουργία ψεύτικου χρήματος μπορεί να επεκταθεί σχετικά εύκολα με την αύξηση του δανεισμού.
Οι επιπτώσεις αυτού του συστήματος ψεύτικου (fiat) χρήματος είναι σημαντικές. Αυτή η ευκολία της δημιουργίας χρήματος, συχνά προς όφελος των ελίτ που βρίσκονται πιο κοντά στον εκτυπωτή χρήματος σε βάρος όλων των άλλων, μπορεί να οδηγήσει σε πληθωρισμό, εάν η προσφορά χρήματος αυξάνεται ταχύτερα από την ικανότητα της οικονομίας να παράγει αγαθά και υπηρεσίες. Επιπλέον, η ικανότητα των Κεντρικών Τραπεζών να ενεργούν ως δανειστές τελευταίας ανάγκης δημιουργεί ηθικό κίνδυνο, καθώς ενθαρρύνει τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να αναλαμβάνουν μεγαλύτερο κίνδυνο, γνωρίζοντας ότι μπορούν να διασωθούν αν χρειαστεί. Αυτή η δυναμική μπορεί να οδηγήσει σε οικονομικούς κύκλους ανόδου και πτώσης, όπως επισημαίνεται από τα Αυστριακά (πραγματικά) Οικονομικά, καθώς οι περίοδοι υπερβολικής πιστωτικής επέκτασης συχνά ακολουθούνται από συρρίκνωση, όταν η μη βιώσιμη ανάπτυξη οδηγεί σε χρηματοπιστωτικές κρίσεις.
Ένας άλλος ηθικός κίνδυνος που προκύπτει από την εκτύπωση πλασματικού χρήματος μέσω των Κεντρικών Τραπεζών είναι το φαινόμενο Cantillon, η επίσημη ονομασία της ρήσης "οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι ενώ οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι". Το φαινόμενο Cantillon πήρε το όνομά του από τον Richard Cantillon, ο οποίος ήταν ένας Ιρλανδο-Γάλλος οικονομολόγος και τραπεζίτης του 18ου αιώνα, οι ιδέες του οποίου στην οικονομική θεωρία, ιδίως η έννοια της εσωτερικής αξίας και ο ρόλος του επιχειρηματία, επηρέασαν σημαντικά μεταγενέστερους οικονομολόγους όπως ο Adam Smith. Περιγράφει τις άνισες μεταβολές στην προσφορά χρήματος και το πώς αυτές μπορούν να ωφελήσουν δυσανάλογα ορισμένες ομάδες έναντι άλλων, ανάλογα με την εγγύτητά τους στο νέο χρήμα που τυπώνεται από τις Κεντρικές Τράπεζες.
Όπως εξηγεί ένα εξαιρετικό άρθρο στο River:
Όταν νέο χρήμα προστίθεται στην οικονομία, θα αυξήσει φυσικά τις τιμές των αγαθών και των περιουσιακών στοιχείων. Ωστόσο, δεν θα αυξηθούν όλες οι τιμές κατά το ίδιο ποσό ή τον ίδιο χρόνο. Το φαινόμενο Cantillon ισχυρίζεται ότι ο πρώτος αποδέκτης της νέας προσφοράς χρήματος έχει την ευκαιρία αρμπιτράζ, καθώς μπορεί να ξοδέψει χρήματα πριν οι τιμές αυξηθούν.
Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι το νέο πλασματικό χρήμα δημιουργείται με σχεδόν μηδενικό κόστος και δίνεται σε συγκεκριμένα μέρη, συνήθως τράπεζες. Αυτές οι τράπεζες έχουν την ευκαιρία να ξοδέψουν αυτά τα χρήματα σε αγαθά και περιουσιακά στοιχεία των οποίων η τιμή δεν έχει ακόμη απεικονίσει την αύξηση της προσφοράς χρήματος. Έτσι, οι τράπεζες μπορούν να αγοράζουν αγαθά με έκπτωση.
Η εκτύπωση περισσότερων χρημάτων για τη χρηματοδότηση επιδοτήσεων και πράσινων υποδομών θα οδηγήσει σε περισσότερο πληθωρισμό. Αυτοί που λαμβάνουν πρώτα τα νέα χρήματα -όπως οι "πράσινοι" εργολάβοι, οι εταιρείες και οι πλουσιότεροι ιδιώτες (συνήθως οι κύριοι αποδέκτες των μετατροπών χλοοτάπητα, της ενέργειας Pig Iron Power, των εκπτώσεων για ηλεκτρικά αυτοκίνητα, των εκπτώσεων για αντλίες θερμότητας κ.λπ.) - επωφελούνται δαπανώντας τα πριν από την αύξηση των τιμών. Μέχρι τη στιγμή που η αυξημένη προσφορά χρήματος διηθείται μέσω της οικονομίας στην εργατική και τη μεσαία τάξη, οι τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών έχουν ήδη αυξηθεί, μειώνοντας την αγοραστική δύναμη των μισθών τους, επηρεάζοντας περισσότερο την εργατική τάξη και τους φτωχούς.
1 Όπως ορίζεται από τον Christopher Lasch στο βιβλίο του The Revolt of the Elites (Η εξέγερση των ελίτ)
Οι σκεπτόμενες τάξεις είναι μοιραία απομακρυσμένες από τη φυσική πλευρά της ζωής... Η μόνη σχέση τους με την παραγωγική εργασία είναι αυτή των καταναλωτών. Δεν έχουν καμία εμπειρία από την παραγωγή οποιουδήποτε ουσιαστικού ή διαρκούς προϊόντος. Ζουν σε έναν κόσμο αφηρημένων εικόνων, έναν προσομοιωμένο κόσμο που αποτελείται από υπολογιστικά μοντέλα της πραγματικότητας - "υπερπραγματικότητα", όπως έχει ονομαστεί - και διαφέρει από την εύπεπτη, άμεση, φυσική πραγματικότητα στην οποία ζουν οι απλοί άνθρωποι. Η πίστη τους στην "κοινωνική κατασκευή της πραγματικότητας" -το κεντρικό δόγμα της μεταμοντέρνας σκέψης- αντανακλά την εμπειρία της διαβίωσης σε ένα τεχνητό περιβάλλον από το οποίο έχει αποκλειστεί αυστηρά οτιδήποτε αντιστέκεται στον ανθρώπινο έλεγχο (αναπόφευκτα και οτιδήποτε οικείο και καθησυχαστικό). Ο έλεγχος έχει γίνει η εμμονή τους. Στην προσπάθειά τους να απομονωθούν από τον κίνδυνο και το απρόβλεπτο -από τους απρόβλεπτους κινδύνους που πλήττουν την ανθρώπινη ζωή- οι σκεπτόμενες τάξεις έχουν αποστασιοποιηθεί όχι μόνο από τον κοινό κόσμο γύρω τους αλλά και από την ίδια την πραγματικότητα.
2 Ο όρος "τάξη των φορητών υπολογιστών" επινοήθηκε από τον Dr. Jay Bhattacharya.
Δικτυογραφία:
The Rich Get "Greener" and the Poor Get Poorer
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου