Κύπρος 1974 Αττίλας ΙΙ. Η θυσία των ηρώων.

Ερασιτεχνικός πίνακας του Α. Αντωνά. *Τα τρία της Κύπρου περιστέρια. 

Τιμητική επιμέλεια από βετεράνο 1974 ΕΑΕΔ, Αντώνη Αντωνά, συγγραφέα, αδελφό εθνομάρτυρα Χριστάκη Αντωνά. (14-15 Αυγούστου 1974. Β΄ εισβολή των βαρβάρων.)

 

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ. 

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·δίκαιοι κι ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις, αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία·γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι ότανείναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες, πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους. Και περισσότερη τιμή τους πρέπει όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος κι οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε. 

Καβάφης Κωνσταντίνος. 

 

Αποσπασματικό αφιέρωμα 

 

*Τα τρία της Κύπρου περιστέρια. Λυρικό αφήγημα.

Του Α. Αντωνά.

 

Πρωί πρωί, που το πουρνόν ξημέρωμα,/ τζιείν΄ την ημέραν, την ασβολερήν, την μαυροκαημένην,/ όταν οι Τούρτζιοι βάρβαροι, που απ΄ τ΄ανάθεμαν,/ ήρτασιν τζιαί σ’ άλωσαν, Κύπρος μας αγαπημένη/ τζιαί κατάσφαζαν γέρημα γυναωνικόπεδα,/ γριές μανάδες, γέροντες πατεράδες τζιαί αδέρφκια,/ τρία ασπροπούλια, καλά πουλιά,/ τρι΄ άσπρα της Κύπρου, ειρήνης περιστέρκα,/ που πισσομαυρισμένα εγίνασιν,/ που τους καπνούς και τα αχνίζοντα αίματα./ Ασβολωμένα ήταν, απού θρηνισμό καρκιάς/ τζι΄ οδύνης, απού την ματοχυσία…./ Τα ΄δασιν ούλλα τα κακά που τ΄άψη,/ της Κύπρου της πομπαρτοκαμένης,/ τζι΄ ακόμη εθωρούσασιν, μαραζωμένα,/ εδερνοπίσκασιν πετώντας γοερά,/ στους θλιμμένους κυπριακούς ουρανούς,/ που βροσιήν μαύρων πικρών δακρύων,/ με οδυρμούς, καταρράκτες ερίχνασιν…/Τζιαί νεκαλιούνταν τα περιστέρκα μας,/ μαζί με τ΄ απροστάτευτα ορφανά,/ τις μάνες τζιαί πατέρες τους χαροκαμένους,/ τους μαυροπικραμένους τζιαί πενθοκτυπημένους./ Γαλάζιοι τζιαί ξάστεροι οι ουρανοί μας ήταν…/, πριν έρτουν, να τους μολύνουσιν,/ που τα πέρατα της βάρβαρης ανατολής,/ ορδές μυριάδες γιουρούκηδες,/ που για γαίμαν Χριστιανικόν αδημονούσαν/ όπως οι πρόγονοι τους Οθωμανοί Σουλτάνοι,/ οι γαιματοβαμμένοι, που τζιαί αυτοί αιμοδιψούσαν… Μαυροπικραμμένα, εσμίασιν τα πυρωμένα γαίματα/ τα πύρρεια τα δάκρυα, πικρά την νήσον,/ εποτίζαν τζιαί μ΄ορμή εχύνουνταν./ στην θάλασσα της Τζιερύνειας,/ Ερυθρά η θάλασσα βάφτηκε, Νεκρά θάλασσα εγίνει,/ μαύρη τζιαί η γη η δακρυοποτισμένη γέρημη τζιαί στείρα πια./ Αλοί τζιαί τρισαλοίμονο ..οϊμέ…!/ στα τρία μοιραία άσπρα περιστέρκα,/ τα έρημα, που λαβωμένα επετούσαν,/ που πάνωθκιον, της αστραποκτυπημένης,/ στο βαρύν σκότος πισσούρι τυλιγμένης,/ θαλασσοφίλητης πανώρκας νήσου/. Ας όψονται τζι΄ ας ξέρουσιν,/ οι Τούρτζιοι βαρβάροι, ότι ακόμα τζιαί μετά,/ που μια νύχτα πισσοσκότεινη ο ήλιος/, ο φωτοστεφανώμενος,/ το πουρνόν τζιαί πάλαι, θ΄ ανατείλει,/ απ τα φωτόλαμπρα, της Κυπρου τα’ ‘πουράνια,/ με το κοντάρι του, το λαμπερόν, φωθκιάν τζι όλεθρον/, εις τους οχτρούς αλύπητα θα σπείρει/ τζιαι Ανάσταση τζιαι Λευτερκά, εννά φέρει…. Ενε πρόλαβαν το μήνυμα στην μάνα μας να πάνε,/τα τρία της Κύπρου, περιστέρκα../

 

Απεγνωσμένα μάχουνται,/ στης Κύπρου της ματοτζιηλισμένης/, στην αχάπαρη την μάνα για να πάσιν,/ να ικετεύσουν, ύστατη στιγμή,/ βοήθεια μητρική να κελεύσουν/. Εν είχαν απ΄αλλού βοήθεια,/ τα άμοιρα να εκλιπαρήσουν,/ για την έρμην κόρη, που αργοπέθαινε./ Εθέλασιν μόνο στην μάνα της,/ τα μαύρα μαντάτα να της λαλήσουν,/ για την βαρβαροκτυπημένη θυγατρί,/ απού τα σιέρκα τα ΄γκληματικά κατασφαγμένης,/ αυτόνων των βάρβαρων, τ΄ Αττίλα απογόνων./ Εν πρόλαβε το μαυροπικραμμένο μαντάτο/, το ΄να άσπρο περιστέρι για να πάει/, μες΄ τους καπνούς εχάθην./ Απού ψηλά την Κύπρο εθώρεντην,/ που εκαύκετου…, εν άντεξε, εποστάθηκεν,/η θλίψη το παράλυσε, τζιαί χάμου ππέφτει,/ οϊμένανε..στ’ Απόστολου Βαρναβα σκλαβωμένο μοναστήρι!/ Το άλλο στου Τζιύκκου το ψηλό βουνί,/ της Παναγιάς Τζιυκκώτισσας, στο άγιο το θρονί της,/ ψυχομασιεί τζιαί σέρνεται το πισσομαυρισμένο/το τρίτο απ τον ουρανό, την Κύπρο/ που τους καπνούς, θολά εθώρεντην / τζι΄ απ την πύρινη θωρκά του, αστραπόβροντα γενιούνται./ τζιαι επιθανάτιο Ύστατο ανακάλημα, μες την ανεμοζάλη του την μαυρογέρημη/, σαν Διγενή Ακρίτα μεταμόρφωση,/ στα θεία ουράνια με βροντερήν ανθρώπινην λαλιά/, ανακράζει το πικροποτισμένο/ τζιαί αναπέμπει ικεσία έσχατη,/ που σαν ιερή ψαλμουδκιά απόκοσμη,/ απαντοχή στα πέρατα ακούστην,/ « Την Κύπρο σώστε, Ω! Θεέ, Χριστέ μας,/ τζιαί συ Τζιυκκώτισσα Παναγιά μας/

 

Εσύ της Κύπρου η μάνα Παναγιά, που απ΄την Κύπρο,/ όταν πέρασε,ς τον Άη Λάζαρο να δείς,/ πάνου στου Τζιύκκου τα βουνά μαζί,/ τ΄ ανεβήκατε για να βλογήσετε,/ πιστούς Χριστιανού Κυπραίους,/ τα πεύκα ούλλα λύγισαν τζιαί υποκλιθήκαν./ Έλα πίσω Παναγιά μας, συγχώρεση να δώσεις,/ για τις αμαρτίες μας τζιαί τούτην μόνον την φοράν,/ τους βάρβαρους θε να λυγίσεις τζιαί γονατίσεις,/ στα τιμημένα χώματα της Κύπρου, να θεοκαρβουνιάσουν,/Αυτοί οι βάρβαροι που αμάχους κατάκαψαν,/ εκκλησιές λεηλάτησασιν, ιερά και όσια καταπατήσασιν…/Τζιαί επί τέλους οι Κυπραίοι τζιαί ούλλoς,/ ο Ελληνισμός αυτός ο μαρτυρικός λαός να πνάσουσιν…,/απ αύτην του κόσμου την μαυροσκότεινη/ μαυρογέρημη τραγωδία να ησυχάσουσιν…. , ειρήνη/ τζιαί αναπαμό νάχουν, διότι δεν έχουν ποτέ λυγίσει/ τζιαι αν τα ματωμένα τους γόνατα τους,/ καμιά φορά ακούμπαγαν το χώμα/ ήταν γιατί μόνο στους νεκρούς τους ήρωες,/ γονάτιζαν τζιαι για προσευχή….. ……Τζιαί άφησε τον τελευταίο στεναγμό,/ το τρίτο ματοβαμμένο περιστέρι….,/ στον τρούλλο του Αποστόλου Ανδρέα,/ στ΄Άγιο υπόδουλο μοναστήρι της Ουρανίας Καρπασίας…./ποτίζοντας τζιαι τούτο, το πικροχολωμένο/ το δακρύβρεχτο με το αίμα του το Άγιο Αθάνατο Δέντρο της Ελευθερίας…./.και προσδοκώμενης Ανάστασης της πικροβασανισμένης Κύπρου…,/ το μοναχικό χρυσοπράσινο φύλλο που κλυδωνίζετε,/ στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της Μεσογείου……

 

Προλογίζω. Σταγόνες μνήμης και γνώσης ιστορίας. 

 

Εσύ ανάδελφη χώρα, ουρανία, ωραιοτάτη Κύπρος μας,/ανέσπερο φως σε/φωτίζει, άσβεστη ιερή λαμπάδα είσαι…/Θειοτάτη και περικαλλής,/κόρη γενέτειρα κυοφόρος,/αέναο της γης στολίδι,/ της Μεσογείου ζωηφόρος,/του Μεγαλέξανδρου τ΄αθάνατο νερό σε ποτίζει,/ένδοξων Ελλήνων πατρίδα, άγιο φως αιώνια σε φωτίζει./Εσύ ΚΥΠΡΟΣ πολυπόθητη, σαν αειφόρος,/φοίνικας φτερωτός και μυθικός,/ που αιώνια αιωρείσαι,/στους Ελληνικούς αιθέρες, πνεύμα περήφανο διηνεκές./Ως πότε ΕΣΕΙΣ Πανάγαθε Θεέ, Χριστέ μας, Παναγιά μας,/ευχή θα δώσετε, το κακό πάλαι ποτέ να μην ξανάρθει;/Σ΄αυτή την ιμερτή, αγιοτάτη, ζωηγράφο, θειοτάτη ΚΥΠΡΟ,/που ανά τους αιώνες έζησε με βάσανα και στους αιώνες θε να ζήσει,/Νυν και αεί….. Και ….Εσύ Χριστέ Πανάγαθε, / που επί γής ειρήνη και εν ανθρώποις,/ευδοκία έφερες, / Εσύ που ματόβρεκτος ανέβηκες τον Γολγοθά/ Εσύ που του Σταυρού εβίωσες τα βάσανα και τον θάνατο,/μ΄αγκάθινο στεφάνι,/ δες και του Ελληνισμού τα βάσανα, που τον κόβουν σαν λεπίδα./ Τ΄αδικοχαμένα μας παιδιά, ανάπαυσε/ και στους πονεμένους τους γονείς,/δώσε απλόχερα κουράγιο παρηγοριά και ελπίδα… 

 

Θερμοπύλες

Συνέχεια …

 

Στις 15 Ιουλίου 1974 ένα προδοτικό πραξικόπημα λαμβάνει χώρα στο μικρό νησί της Ελληνικής Κύπρου. Στις 20 Ιουλίου 1974 μια χώρα 80 εκατομ. εισβάλλει στο ανοχύρωτο και άοπλο νησί 400 χιλ. κατοίκων και κατασφάζει χιλιάδες αμάχους και ισοπεδώνει ότι ιερό και όσιο Ελληνικό. Ένας στρατός σχεδόν άοπλων Ελλήνων Κυπρίων 9-10 χιλ. καλείται να υπερασπισθεί τα πάτρια του εδάφη, από μυρίους βαρβάρους, οι οποίοι και το 1453 τα ίδια ντροπιαστικά έπραξαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου με στρατό 300 χιλ. επιτέθηκαν στην βασιλεύουσα, που υπερασπίζοντο 9 χιλ. μαχητές.. 

 

Τα ίδια αίσχη και στην κατάληψη τότε της Κύπρου το 1571, όπου μύριοι τουρκομογγόλοι εισέβαλαν στην Κύπρο. Ωστόσο παρά την γενναία αντίσταση Ενετών και Ελλήνων η πρωτεύουσα του νησιού Λευκωσία έπεσε στις 9 Σεπτεμβρίου 1570. 

 

Να πως περιγράφει ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός τα της αλώσεως της Λευκωσίας στο χρονικό του: 

«Ως τόσον εις τας ενορίας εδιαυθεντεύοντο ανδρειωμένα οι της χώρας, και μάλιστα εις το μέρος του αποστόλου Πέτρου και Παύλου, έμπροσθεν της καθεδρικής εκκλησίας των Ρωμαίων (των Ελλήνων), και εις τα πέριξ, ένθα εθανατώθησαν πολλοί μοναχοί, και ιερείς του αυτού γένους, λέγουσι, πως και δύο επίσκοποι Ρωμαίοι. Ένα πλήθος μέγα δυστυχών έτρεχεν εις την πλατείαν, κλαίον και ολολύζον. Και ο εχθρός δεν άφηνε ζωντανόν μήτε άνδρα μήτε γυναίκα μήτε βρέφος, τέλος πάντων ότι ηπάντει ηφάνιζε με την μάχαιρα και ην ίδειν εις μια στιγμήν την ωραιοτάτη εκείνην πόλιν ένα άμορφον θέαμα, εις τους δρόμους να τρέχη το αίμα, και να κοκκινίζη το έδαφος και εις κάθε λίγο διάστημα βουνά από θανατωμένους. Ποίων αι κεφαλαί, ποίων τα χέρια, ποίων ποδάρια διαχωρισένα, ποίων ο εμυαλός έξω, ποίων τα εντόσθια χυμένα εις την γήν και μεμιγμένα μετά των χοίρων, εις τους οποίους ήτον η ίδια τύχη μετά των πολιτών. Παρελθούσης της ημέρας, όπου επάρθη η χώρα, έγινε παζάρι, και πρώτον επωλούντο τα ωραία παιδιά και αι ωραίαι παιδίσκαι. Άρχισαν να καταισχύνουν τα παιδία, τας παρθένους, τας τιμίους γυναίκας, και όσοι εναντιούντο έκοπταν τας κεφαλάς των»! 

 

Η άλωση όμως της Λευκωσίας δεν σήμανε και τo τέλος του πολέμου. Η Αμμόχωστος κρατούσε ακόμα. Την 1η Οκτωβρίου οι Τούρκοι άρχισαν τις επιθέσεις κατά της πολύπαθης Αμμοχώστου. Ο διοικητής της πόλη, Μάρκος Αντώνιος Μπραγκαντίνο, είχε στη διάθεση του 4.000 άνδρες, στρατιώτες και περίπου 5 χιλ. Κυπρίους πολίτες. Οι Τούρκοι, που στο μεταξύ είχαν ενισχυθεί διέθεταν, σύμφωνα με τον αρχιεπίσκοπο Κυπριανό περί τους +200 χιλ τακτικό στρατό, περί τις +100 χιλ. εφεδρειών και άνω των +50 χιλ. ιππέων. Εκατοντάδες κανόνια ήταν στραμμένα κατά των τειχών της ηρωικής πολιορκημένης Αμμοχώστου. Τότε χριστιανικός συμμαχικός στόλος έσπευσε προς βοήθεια όμως και πάλι δεν κινήθηκε παίρνοντας άνωθεν εντολή όπως μη μεταβεί στην Κύπρο αφήνοντας τους πολιορκημένους της Αμμοχώστου στην τύχη τους. 

 

Οι Τούρκοι πληροφορήθηκαν την άφιξη του χριστιανικού στόλου και προ στιγμής εγκατέλειψαν την πολιορκία και ετοιμάστηκαν να αποχωρήσουν. Όταν όμως έμαθαν ότι ο χριστιανικός στόλος τελικά είχε αποχωρήσει αποθρασύνθηκαν περισσότερο και πολιόρκησαν στενότερα την πόλη. Για καλό και για κακό όμως φόρτωσαν τα λάφυρα και τους αιχμαλώτους σε ένα μεγάλο γαλεόνι, με προορισμό την Κωνσταντινούπολη. Το γαλεόνι όμως τινάχθηκε έξαφνα στον αέρα και λάφυρα και αιχμάλωτοι εξαϋλώθηκαν. Λέγεται πως η κόρη του Κύπριου κόμη Ρουχιά, Αρνάλδα, Μαρία η Συγκλητική, κατόρθωσε να φτάσει στην πυριτιδαποθήκη του πλοίου και να βάλει φωτιά στην πυρίτιδα, προτιμώντας να γίνει ολοκαύτωμα, παρά να ατιμασθεί από τους Τούρκους. 

 

Στο μεταξύ όμως οι πολιορκημένοι της Αμμοχώστου άντεχαν. Παρά τις συνεχείς επιθέσεις των Τούρκων οι αμυνόμενοι, έχοντας φάει ακόμα και ποντίκια, ακόμα και τις σόλες των παπουτσιών τους εξακολουθούσαν να πολεμούν. Μη λαμβάνοντες όμως καμία ενίσχυση αποφάσισαν, την 1η Αυγούστου 1571, να συνθηκολογήσουν. Κατόπιν διαπραγματεύσεων οι Τούρκοι υποσχέθηκαν να μην πειράξουν πολιορκημένους και να τους διαθέσουν πλοία, για να μεταβούν στην ενετοκρατούμενη Κρήτη. 

 

Στις 6 Αυγούστου ο Τούρκος διοικητής Μουσταφά πασάς μπήκε στο φρούριο, με τους γενιτσάρους τους. Αμέσως όμως, κατά την προσφιλή τους συνήθεια, οι Τούρκοι άρχισαν τις παραβιάσεις των συμφωνηθέντων. Και ο Μουσταφά ισοπέδωσε την Αμμόχωστο κατέσφαξε όλους τους κατοίκους και υπερασπιστές και …εάλω η Κύπρος…. 

 

Αυτές λοιπόν τις ντροπιαστικές … νίκες εορτάζουν οι θρασύδειλοι Τούρκοι με νταούλια και ζορνέδες και δεν αισχύνονται …. Αν δεν διαθέτουν τουλάχιστον 30πλάσιο στρατό, ποτέ δεν τολμούν να επιτεθούν σε αδύναμα, άοπλα Χριστιανικά κράτη …. 

 

Εν συνεχεία επιστρέφω στα γεγονότα του 1974 και τιμής ένεκεν προς τον ήρωα αδελφό μου και συμπολεμιστές του, αναφέρω ένα από τα δεκάδες επικά γεγονότα αντίστασης των ολίγων Ελλήνων Κυπρίων κατά των μυρίων βαρβάρων…. 

 

Ενας προς 100 …!!!! 

 

Μετά τις 20 Ιουλίου και αφού ήδη εισέβαλαν στην Κύπρο, στις 14 – 15 Αυγούστου, οι μύριοι *βάρβαροι, αφού αθέτησαν όλες τις εκεχειρίες, που επέβαλε ο ΟΗΕ και κουβάλησαν χιλιάδες γουρούκηδες και εκατοντάδες άρματα, βομβαρδίζοντας με σμήνη αεροπλάνων και δεκάδες πολεμικά πλοία, όλη την Κύπρο, διενεργούν ύπουλα την Β’ εισβολή ΑΤΤΙΛΑΣ 2 και αλώνουν το ανυπεράσπιστο μικρό νησί.

 

*«Δεν υπάρχει στην ανθρώπινη ιστορία λαός, σαν τον τουρκικό, ο οποίος να επιδίδεται σε τόσο συστηματικές μαζικές εκκαθαρίσεις» Από βιβλίο του George Horton, του Αμερικανού προξένου στη Σμύρνη κατά το διάστημα 1911-17 και 1919-22, «Αναφορικά με την Τουρκία» (Report on Turkey) 

 

«Δεν υπάρχει περίπτωση στην Ευρώπη, στην Ασία ή στην Αφρική, η εγκαθίδρυση της τουρκικής κυριαρχίας να μην είχε σαν συνέπεια την υποβάθμιση του πολιτισμού. Η Τουρκία, όπου βγήκε νικήτρια έφερε την καταστροφή». Κλεμανσώ, πρωθυπουργός της Γαλλίας (Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος) 

 

Συνεχίζω. 

 

Οι ολίγοι Κύπριοι με την βοήθεια ελαχίστων Ελλήνων αδελφών ηρωικά αντιστέκονται στις 14-15 Αυγούστου, αναμένοντας βοήθεια από την μητέρα Ελλάδα. Φευ! Η Κύπρος *προδόθηκε και εγκαταλείφθηκε, αφού κατά δήλωση Καραμανλή τότε βρισκόταν μακράν και μεταξύ πολέμου και ντροπής επελέγη το δεύτερο…. Όπως και στη Α΄εισβολή 20η Ιουλίου, όταν ο προδότης χουντικός Μπονάνος δήλωνε … ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΒΟΜΒΑΡΔΙΖΟΥΝ. ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΑΣ….! 

 

*Η ελληνική κυβέρνηση ουδεμία στρατιωτική βοήθεια προσέφερε στην Κύπρο κατά τη διάρκεια της περιόδου της Διάσκεψης της Γενεύης, ούτε και μετά την κατάρρευσή της. Οπως ανέφερε ο Καραμανλής στον Κληρίδη κατά τη διάρκεια της σύντομης παραμονής του Κληρίδη, λίγες ώρες μετά, στην Αθήνα, μετά την κατάρρευση της Διάσκεψης της Γενεύης, η Ελλάδα ουδεμία βοήθεια μπορούσε να προσφέρει στη Κύπρο….. Η ΚΥΠΡΟΣ ΚΕΙΤΑΙ ΜΑΚΡΑΝ… 

 

Είχαν μιλήσει και τηλεφωνικώς μετά τις δηλώσεις Μαύρου και διαχώρισε και προηγουμένως την θέση του… άλλο τι λέει ο Μαύρος και άλλο τι λέω εγώ……….» Αυτή ήταν η «ευγνωμοσύνη» προς την Ελληνική Κύπρο, που χάριν της θυσίας της έπεσε η Χούντα και επήλθε η Δημοκρατία στην Ελλάδα. Αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος που ο Καραμανλής, αφού ορκίσθηκε ενώπιον του προδότη χουντικού Γκιζίκη ανέβηκε το ματωμένο βάθρο της προεδρίας και ποτέ το πόδι του δεν πάτησε στα ματωμένα Κυπριακά χώματα ένα στεφάνι να καταθέσει στους χιλιάδες νεκρούς μας. Φοβόταν μην βουλιάξει στα λασπωμένα από αίμα ιερά εδάφη. Ο Καραμανλής αντιμετώπισε το Κυπριακό με ψυχρή λογική, προσπαθώντας να τηρήσει αποστάσεις από τον Μαύρο, ο οποίος στην Γενεύη δήλωσε την συμπαράσταση της μητέρας πατρίδας προς την Κύπρο.

 

Μαύρος «Μεταξύ ντροπής και πολέμου, θα επέλεγα το δεύτερο.»

 

ΦΕΥ! Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΑΛΩ. 

Οι Κύπριοι το 1974 δεν ηττήθηκαν, αλλά προδόθηκαν (Δτης ΕΛΔΥΚ Σταυρουλόπουλος) και δίδαξαν στους εισβολείς, πως «Οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες». (Τσώρτσιλ) και όπως και ο Αυξεντίου φώναξε στους μυρίους Άγγλους κατακτητές που τον πολιορκούσαν … Γνωρίζατε πως πολεμούν οι ΕΛΛΗΝΕΣ. Τώρα θα μάθετε και πως πεθαίνουν ….!!! 

 

Τελειώνω εν συντομία, διότι δεκάδες τόμοι χρειάζονται για να καταγραφούν επικά γεγονότα, στα οποία οι ολίγοι γενναίοι προτίμησαν τον θάνατο αντί της παράδοσης…. 

 

Αποσπασματική αναδημοσίευση από παλαιότερα αφιερώματα (Koukfamily, Olympia. Efenpress, ethnegersis κλπ.) με πρόσθετα σχόλια και πληροφορίες.

 

Εθνοφρουρός Χριστάκης Αντωνάς, ο ήρωας που βασανίσθηκε και δολοφονήθηκε και τα οστά του βρέθηκαν μετά από 36 χρόνια!!!

 

(Η φώτο είναι η τελευταία του ήρωα και ελήφθη, μετά την επική νίκη, επί των τρομοκρατών τούρκων του «απόρθητου» θύλακα Λάρνακας, όπου και συμμετείχε.)

 

Στις 25 Αυγούστου 2019 είχαμε αναρτήσει (koukfamily) σε αναδημοσίευση από το olympia, ένα άρθρο του συγγραφέα Αντώνη Αντωνά, το οποίο περιείχε και ένα ποίημα προς τον ήρωα αδερφό του... (δείτε την ΕΔΩ)

 

(Στο άρθρο αυτό υπήρχε η ιστορία του Χριστάκη Αντωνά που δολοφονήθηκε από τους Τουρκομογγόλους του Αττίλα στην περιοχή Παλαίκυθρο όπου αγωνίστηκε μέχρις εσχάτων ως Ελληνας και αφού ημιθανής συνελήφθη εκτελέστηκε μετά από βασανιστήρια...)

 

Ας διαβάσουμε την ιστορία του καθώς και την μετέπειτα εξέλιξη της ανεύρεσης των ιερών οστών του που εκτός απο συγκίνηση θα μας γεμίσει και ντροπή, για τον τρόπο που σκέφτονται κάποιοι πουλημένοι.

 

Έγραψε τότε ο Αντώνης Αντωνάς

 

Επ΄ευκαιρία όσον αφορά ανείπωτα εγκλήματα των Τούρκων Βαρβάρων μετά από μεγάλο προβληματισμό θα παραθέσω εν συντομία ένα συνταρακτικό αλλά και επικό κείμενο. Όσοι συναισθηματικά αντέχετε.. διαβάστε το... 

 

Ο αδελφός μου Χριστάκης Αντωνάς είναι από τους ξεχωριστούς ήρωες και εθνομάρτυρες της Κυπριακής τραγωδίας, χωρίς να εξαιρώ τον ηρωισμό και αυτοθυσία όλων των ηρώων, που έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι...

 

Ήταν 18 ετών και υπηρετούσε στο ηρωικό τάγμα Λάρνακας 226, που αντιμετώπισε τους μυρίους βαρβάρους στο Παλαίκυθρο.... Η ομάδα του Χριστάκη περικυκλώθηκε από εκατοντάδες γιουρούκηδες, αλλά συνέχισε ηρωικά να αντιστέκεται... Δεν μπόρεσαν να τους εκπορθήσουν οι θρασύδειλοι και κάλεσαν 4 τανκς Μ48 τα οποία και βομβάρδισαν τους μαχητές... Τους κάλεσαν να παραδωθούν και ο Χριστάκης μιμούμενος τους Αγωνιστές της ΕΟΚΑ βροντοφώναξε ΕΓΩ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΜΑΙ...

Ήταν η 14η Αυγούστου 1974.. 

 

Συνεχίσθηκε ο βομβαρδισμός και ημιθανής και κατακαμμένος όταν συνελήφθη μετά από φρικτά βασανιστήρια, έφτυσε τους Τούρκους και εκτελέσθηκε εν ψυχρώ...ψ(Ένορκες μαρτυρίες από διαφυγόντες συμπολεμιστές του.) 

 

Έκτοτε τον ψάχναμε παντού... και η μάνα νυχθημερόν τον περίμενε στην έξω πόρτα.... 

Τον Ιούλιο του 2010 μας ειδοποίησαν από το Ινστιτούτο Γενετικής (DNA), ότι ανευρέθηκαν τα ιερά οστά του σε ομαδικό τάφο... Ήδη οι πονεμένοι γονείς είχαν πεθάνει...

 

Τον Αυγουστο 2010 πήγαμε με την αδελφή μου και τον αδελφικό μου φίλο Dr Βάκη Τζιούβα Ορθοπεδικό, να παραλάβουμε τα ιερά οστά... Πραγματικά ήταν κατανυκτική η ατμόσφαιρα... Φίλησα το κεφάλι του αδελφού μου και όταν δακρυσμένος σήκωσα το κεφάλι είδα τον φίλο Τζιούβα με ανοικτό στόμα και αυτόν δακρυσμένο.. να μου δείχνει τα σημεία βασανισμού... Σπασμένα κόκαλα, καψίματσ, δόντια σπασμένα, όλα τα άκρα του τσακισμένα και ένα διαμπερές τραύμα στο κεφαλι.... Άρχισα να βιντεοσκοπώ όταν οι αρμόδιες αρχές μου είπαν ότι με άνωθεν εντολές ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ... συνέχισα... οπότε πιεστικά μου είπαν να διαγράψω ή παραδώσω το βίντεο... Δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσω...

 

Σε ένα χάρτινο κιβώτιο βρήκα μικροαντικείμενα των πεσόντων .. τα βιντεοσκόπησα και ρώτησα τι θα κάνουν αυτά τα ιερά αντικείμενα ... 

 

- Ε... Κάπου θα τα θάψουμε απάντησαν και έγινε χαμός...

Να θάψουν την ιστορία μας.. τα ιερά κειμήλια των νεκρών μας...

 

Δεν μπορώ να συνεχίσω.. και το συμπέρασμα είνα ότι, ούτε το βίντεο ήθελαν να κυκλοφορήσει για να μην αποκαλυφθεί η βαρβαρότητα των Τούρκων, ούτε να αποκαλυφθεί ότι θα έθαβαν τα ιερά ενθύμια.... 

 

Συνεχίζω ... με πύρρεια δάκρυα... και θυμό.

 

Και ο Ελληνοκύπριος ιατροδικαστής.. άκουσον, άκουσον.. δεν ανέφερε καν τα σημεία των πολλαπλών βάρβαρων βασανισμών τα οποία ήταν εμαφανέστατα (ακρωτηριασμένα άκρα, καψίματα, σπασμένα δόντια, ράγισμα κρανίου κλπ)... Έγραψε μόνο ... Τραύμα στο κεφάλι, ως εάν επρόκειτο περί αυτοκινητιστικού δυστυχήματος... 

 

Αυτά τα ολίγα κύριοι, ΝΤΡΟΠΗ και μετά μου λένε να μην μιλώ..

Δεν θα σωπάσω μέχρι απρόσμενου τέλους!!!

Το βίντεο αυτονόητο είναι ότι δεν το παρέδωσα παρ΄'ολον οτι επίμονα μου ζητήθηκε να το παραδώσω.... 

 

Αντώνιος Αντωνάς 

Συγγραφέας 

 

*Η δεύτερη βάρβαρη εισβολή αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι οι Τούρκοι δεν σέβονται ούτε ιερές χριστιανικές εορτές, ούτε ιερά και όσια … Ο Δεκαπενταύγουστος είναι από τις ιερότερες εορτές μας… Θεωρείται ως μικρό Πάσχα και γιορτάζεται με μεγάλη λαμπρότητα σε όλο τον Χριστιανικό κόσμο. Το μάτωσαν οι τουρκομογγόλοι και τα δάκρυα της Παναγιάς, που έρρεαν σαν χείμαρροι δεν μπόρεσαν να απαλύνουν τον ανείπωτο πόνο μας. Μόνο παρηγοριά και κουράγιο μας έδωσαν. 550 εκκλησίες σύλησαν και κατά την πρώτη εισβολή και κατά την δεύτερη . … 5000 αμάχους δολοφόνησαν, 300000 Κυπρίους εκτόπισαν από τις πατρογονικές τους εστίες …. 850 ομήρους γυναίκες κακοποίησαν βάναυσα…, 550 εκκλησίες σύλησαν, 37% των εδαφών μας υπό κατοχή… …. Κ.ά.π. 

 

Στο νέο βιβλίο του τότε ΥΠΑΜ Γ. Ομήρου ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ,, αποκαλύπτεται όλο το παρασκήνιο της προδοσίας. Ο τότε ΥΠΑΜ προς τιμή του μετά την προδοτική στάση του Καραμανλή, παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας και ντροπής.

 

*Ο Καραμανλής τότε αντιμετώπισε το Κυπριακό με ψυχρή λογική, προσπαθώντας να τηρήσει αποστάσεις από τον Μαύρο, ο οποίος στην Γενεύη δήλωσε την συμπαράσταση της μητέρας πατρίδας προς την Κύπρο.

Μαύρος και είπε «Μεταξύ ντροπής και πολέμου, θα επέλεγα το δεύτερο.»

ΦΕΥ! Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΑΛΩ.

 

Κι ένα συμβολικό ποίημα του Γιώργου Σουρή 

 

Οι ήρωες. 

(Του Γιώργου Σουρή) 

 

Μέσα σε βόλια και οβίδων κρότους, 

έπεσαν τα νιάτα μες στον ανθό τους. Πάνε λεβέντες πάνε κορμιά, 

κι άγνωστα τα θάψαν στην ερημιά.

Κανείς δεν ξέρει που τα΄χουν θάψει,

κανείς δεν πήγε για να κλάψει

κανείς δεν έκαψε γι΄ αυτά λιβάνι,

κανείς δεν έμπλεξε γι΄ αυτά στεφάνι. 

 

Ανώνυμ΄ ήρωες άγνωστοι τάφοι,

κανένας όνομα σ αυτούς δε γράφει,

μήτε το χώμα τους φιλούνε χείλη,

σταυρό δεν έχουνε μήτε καντήλι.

Μόνο μιας κόρης μαργαριτάρια,

κυλούν σε τάφους που κάποια μέρα,

θα γίνουν κόσμου προσκυνητάρια, 

και φάροι Νίκης για μια μητέρα ….

 

Τέλος αν υπάρχει τέλος …. 

 

Καταθέτω τα ονόματα των πολεμιστών, που δεν παραδόθηκαν στους μυρίους βαρβάρους και περικυκλωμένοι επέλεξαν να πέσουν υπέρ Πίστεως και Πατρίδας….

 

Τα τιμημένα οστά τους ανευρέθηκαν σε πηγάδι, στην τουρκοκρατούμενη περιοχή στο τουρκικό χωριό Αγυιά, το οποίο ήταν άντρο εγκληματιών τούρκων εξτρεμιστών της ΤΜΤ, μετά από σχεδόν 33 χρόνια. «Δεν πεθάνατε, αδιάφορο αν τα χρόνια περνάνε, τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονάμε…» 

1. Αντωνάς Χριστάκης, 

2. Χρίστου Στέλιος του Ελευθερίου, 

3. Αβραάμ Λευτέρης του Γεωργίου, 

4. Αδάμου Αδάμος του Παναγή, 

5. Αντωνίου Στέλιος του Ανδρέα, 

6. Γιάννης Γιωρκής του Γεράσιμου, 

7. Γιαννίκου Ιωάννης του Μιχαήλ, 

8. Θεοδούλου Μιχαλάκης του Ανδρέα, 

9. Γεωργίου Ελευθέριος του Ανδρέα, 

10. Σαββόπουλος Ανδρέας του Γεώργιου, 

11. Φωτίου Παναγιώτης του Αντωνίου, 

12. Φωτίου Κώστας του Ανδρέα, 

13.Σιδερά Μιχαλάκης του Σταύρου.

 

Οι άνδρες του 226 ΤΠ μαζί με ολιγάριθμους άλλους εθνοφρουρούς, που αποδεκατισμένοι από τα τουρκικά τανκς, άλλων ταγμάτων, προέβησαν σε συγκλονιστικές πράξεις γενναιότητας και ανδρείας. Με ελάχιστα πυρομαχικά και οπλισμό με υλικά πεπαλαιωμένα, για τα δεδομένα της εποχής, με επικοινωνίες μηδαμινές κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τον πολύ ισχυρότερο σε μέσα και οπλισμό τουρκικό στρατό, που από ενάρξεως των επιχειρήσεων εισβολής είχε καθολική αεροπορική και ναυτική υποστήριξη, αλλά και το κυριότερο είχε ταυτόχρονα πράσινο φως από τους δόλιους Αγγλοαμερικανούς. Η Κύπρος μηδέν αεροπλάνα, πλοία και μόνο περί τα 20 σαράβαλα τανκς Β΄ΠΠ. …

 

Και εμείς ….

 

Καρτερούμεν μέραν νύχταν – Δημήτρης Λυπέρτης

 

Καρτερούμεν μέραν νύχταν/να φυσήσ’ ένας αέρας/στουν τον τόπον πόν’ καμένος τζι’εν θωρεί ποττέ δροσιάν,/για να φέξει καρτερούμεν το φως τζείνης της ημέρας/ποννά φέρει στον καθέναν τζαι χαράν τζαι ποσπασιάν./Την Μανούλλαν μας για πάντα μιτσιοί μιάλοι καρτερούμεν/ για να μας σφιχταγκαλιάσει τζαι να νεκραναστηθούμεν…..

 

Και κάποιοι δεν λένε τίποτα σήμερα, όμως μέσω κάποιου ποιήματος εγώ θα τους πω ….

 

Εσύ δεν λες τίποτα… – Μιχάλης Πασιαρδής

 

Εσύ δεν λες τίποτα/μα εγώ θα σου πω γι’ αυτό το νησί/που ήταν όνειρο χτες και θυμάρι κι αμίαντο/και σήμερα ποτάμι οδύνης/ποτάμι που δεν λέει να σιγήσει/κατρακυλώντας απ’ τους αιώνες όχι νερό/μα τις πέτρες μας, πέτρες αρχαίες που χτίσαν ναούς/και υψώσανε κάστρα και πολιτείες που χάραξαν/τ’ όνομά τους στο χρόνο/βαθιά, και για πάντα./ Εδώ, σ’ αυτό το νησί, υδρίες λαδιού με παραστάσεις του μόχθου/υδρίες κρασιού με παραστάσεις αγάπης/ο χαλκός στου ανθρώπου τη δούλεψη/ο χρυσός, η εικόνα, το κέντημα,/το ξύλο που ευωδιάζει το χέρι,/τάφοι προγόνων παλιών και χτεσινών πατεράδων./ 

Εσύ δεν λες τίποτα/μα εγώ θα σου πω για τα παιδιά/που σκύψανε άξαφνα με το χέρι στο στήθος/εκεί στις πλαγιές του βουνού Πενταδάχτυλος και φωνάζαν/τη μάνα τους ώσπου ξεψύχησαν./

Εσύ δεν λες τίποτα/μα εγώ θα σου πω για τα σπίτια, τα δέντρα/του κάμπου μας, τα πικρολέμονα του ίδρωτά μας/που τα διαγούμισαν άλλοι/και πέρα τα πήγανε./ 

Εσύ δεν λες τίποτα/μα εγώ θα σου πω γι’ αυτό το μαρτύριο/που δένει τη γη μας, τον τροχό* που στενάζει/η πατρίδα μας, την πληγή στο σώμα του Ιησού./

Εσύ δεν λες τίποτα/μα η πληγή στο σώμα του Ιησού/δεν στερεύει./Μένουμε μ’ ανοιχτές τις πληγές στο σταυρό του ορίζοντα./Δεσπόζει το αίμα. Η Κύπρος καλεί./ Στους δρόμους του κόσμου αντηχεί η φωνή μας. 

 

Ας μην αναπαύονται οι άνθρωποι, που … λησμονούν …

 

Και …

 

Είναι δύσκολο να πιστέψω

πως μας τους έφερε

η θάλασσα της Κερύνιας

είναι δύσκολο να πιστέψω

πως μας τους έφερε

η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας

 

Ανασήκωσε την πλάτη

κι απόσεισέ τους Πενταδάχτυλέ μου

ανασήκωσε την πλάτη

κι απόσχισέ τους …!

 

Εθνικός ποιητής της Κύπρου Κ. Μόντης.

 

ΑΙΩΝΙΑ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΜΑΣ.

ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΑΙΣΧΟΣ ΣΤΟΥΣ ΜΥΡΙΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ.

 

AENAH ΑΙΣΧΥΝΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ, ΠΟΥ ΠΡΟΔΩΣΑΝ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΚΡΙΤΙΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΝΗΣΙ, ΠΟΥ ΕΠΙ 34 ΑΙΩΝΕΣ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ.

 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΣ, ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΥΠΑΘΗ ΚΥΠΡΟ.

Share