Σήμερα πανηγυρίζει η Ελλάδα και οι Έλληνες απανταχού της Γης, γιατί εορτάζουμε και τιμούμε την Παναγία μητέρα μας, γιατί πραγματικά, σιμά στα θαυμάσια και άπειρα δώρα του Θεού στο Γένος μας, μας χάρισε ο Πανάγαθος και Μακρόθυμος Θεός, για Μάνα, τη δική του Μητέρα, παρηγοριά, βακτηρία και χαρά, χάδι μητρικό και στοργή αέναη, για κάθε καθαρή καρδιά που Τον πιστεύει και πονάει και καρτερεί να ‘ρθει η Βασιλεία Του.
Θα προσπαθήσουμε να καταδείξουμε με δυο γεγονότα τη σχέση του Γένους μας με την Παναγία. Το πρώτο είναι ένα μικρό απόσπασμα από ένα θεσπέσιο κείμενο που μας άφησε παρακαταθήκη η ουράνια γραφίδα του κυρ Φώτη Κόντογλου. Το δεύτερο είναι από το Περιβόλι της Παναγίας μας, από το Αγιώνυμο Όρος μας, που το ξεχώρισε και το επέλεξε η Παναγία μας για δικό της τόπο και από τότε αενάως αναπέμπει θυμίαμα ευωδιαστό στην Υπεραγία Θεοτόκο, με την αγάπη των Γερόντων και των μοναχών μας, που εύχονται και ζητούν τη μεσιτεία Της για όλο τον κόσμο.
Γράφει ο αείμνηστος κυρ Φώτης:
Ἡ Παναγία εἶναι ἡ ἐλπίδα τῶν ἀπελπισμένων, ἡ χαρὰ τῶν πικραμένων, τὸ ραβδὶ τῶν τυφλῶν, ἡ ἄγκυρα τῶν θαλασσοδαρμένων, ἡ μάνα τῶν ὀρφανεμένων.
Ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ εἶναι πονεμένη θρησκεία, ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καρφώθηκε ἀπάνω στὸ ξύλο: κ’ ἡ μητέρα του ἡ Παναγία πέρασε κάθε λύπη σὲ τοῦτον τὸν κόσμο. Γι’ αὐτὸ καταφεύγουμε σὲ Κεiνη ποὺ τὴν εἴπανε οἱ πατεράδες μας: «Καταφυγή», «Σκέπη τοῦ κόσμου», «Γοργοεπήκοο», «Γρηγοροῦσα», «Ὀξεία ἀντίληψη», «Ἐλεοῦσα», «Ὁδηγήτρια», «Παρηγορίτισσα» καὶ χίλια ἄλλα ὀνόματα, ποὺ δὲν βγήκανε ἔτσι ἁπλὰ ἀπὸ τὰ στόματα, ἀλλὰ ἀπὸ τὶς καρδιὲς ποὺ πιστεύανε καὶ ποὺ πονούσανε.
Μονάχα στὴν Ἑλλάδα προσκυνιέται ἡ Παναγία μὲ τὸν πρεπούμενο τρόπο ἤγουν μὲ δάκρυα μὲ πόνο καὶ μὲ ταπεινὴ ἀγάπη. Γιατί ἡ Ἑλλάδα εἶναι τόπος πονεμένος, χαροκαμένος, βασανισμένος ἀπὸ κάθε λογῆς βάσανο. Κι’ ἀπὸ τούτη τὴν αἰτία τὸ ἔθνος μας στὰ σκληρὰ τὰ χρόνια βρίσκει παρηγοριὰ καὶ στήριγμα στὰ ἁγιασμένα μυστήρια τῆς ὀρθόδοξης θρησκείας μας, καὶ παραπάνω ἀπὸ ὅλα στὸ Σταυρωμένο τὸ Χριστὸ καὶ στὴ χαροκαμένη μητέρα Του, ποὺ πέρασε τὴν καρδιὰ τῆς σπαθὶ δίκοπο.
Σὲ ἄλλες χῶρες τραγουδᾶνε τὴν Παναγία μὲ τραγούδια κοσμικά, σὰν νάναι καμιὰ φιληνάδα τους, μὰ ἐμεῖς τὴν ὑμνολογοῦμε μὲ κατάνυξη βαθειά, θαρρετὰ μὰ μὲ συστολή, μὲ ἀγάπη μὰ καὶ μὲ σέβας, σὰν μητέρα μας μὰ καὶ σὰν μητέρα τοῦ Θεοῦ μας. Ἀνοίγουμε τὴν καρδιά μας νὰ τὴ δεῖ τί ἔχει μέσα καὶ νὰ μᾶς συμπονέσει.
Ἡ Παναγία εἶναι ἡ πικραμένη χαρὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, «τὸ χαροποιὸν πένθος», «ἡ χαρμολύπη» μας, «ὁ ποταμὸς ὁ γλυκερός του ἐλέους», «ὁ χρυσοπλοκώτατος πύργος καὶ ἡ δωδεκάτειχος πόλις».
Ο κυρ Φώτης μιλάει μέσα στην καρδιά μας, γιατί ξεχειλίζει από αγάπη για τον Χριστό και την Παναγία, αλλά και καημό για τη σωτηρία των συμπατριωτών του και όλη του τη ζωή την αφιέρωσε σε έναν μοναχικό αγώνα, Ιεραπόστολος της Ορθοδοξίας μέσα στον μάταιο κόσμο. Όμως, το πονεμένο και κυνηγημένο Γένος μας, έχει στην καρδιά του εδώ και εκατοντάδες χρόνια τον τόπο που επέλεξε η ίδια η Παναγία μας για δικό Της, όπου οι Γεροντάδες, οι Πνευματικοί και οι μοναχοί μας, αφιερώνουν τη ζωή τους σε Εκείνη, που είναι το Ρόδο το Αμάραντο, αιτούμενοι την μεσιτεία Της στον Χριστό για τη δική τους, αλλά και για τη δική μας σωτηρία.
Το Άγιο Όρος αγαπητοί μου αδελφοί, είναι ένας πίδακας της Ορθοδοξίας ένας ορμητικός καταρράκτης, από τον οποίο αναβλύζουν και ρέουν αέναες ευλογίες, οι οποίες, ενώ μπορεί οι περισσότεροι άνθρωποι να μην τις αισθάνονται, έρχονται σαν δίχτυ προστασίας και σκεπάζουν την πατρίδα μας. Πόσα θαυμαστά και σωτήρια γεγονότα αλήθεια προέρχονται από εκεί; Χάριτι Θεού και προς δόξα της Θεοτόκου, ο Θεός να μας συγχωρέσει, θα καταθέσουμε στην αγάπη σας, ένα συγκλονιστικό γεγονός που έζησε ο μακαριστός Πατέρας Δαυίδ ο Καρεώτης, ο τυπικάρης του Αγίου Όρους, που κοιμήθηκε στις 2 Ιουλίου του 2016.
Ο πατέρας Δαυίδ φοίτησε στην Αθωνιάδα Σχολή και από μαθητής είχε την ευλογία να συνδεθεί με τον Άγιο Γέροντα Παΐσιο και πολύ συχνά κατηφόριζε από το λόφο των Καρεών στην Παναγούδα για να συναντήσει τον Άγιο Γέροντα, να λάβει την ευχή του και να ωφεληθεί πνευματικά. Ο Άγιος που έτρεφε αγνή αγάπη για όλα τα πλάσματα του Θεού, δεν θα μπορούσε να μην αγαπήσει και ξεχωρίσει τον πατέρα Δαυίδ, τον απλό, τον ταπεινό, τον χαμογελαστό, τον επιθυμητό και άοκνο τυπικάρη του Αγίου Όρους, που δεν έλειπε από καμία μεγάλη αγρυπνία του Αγίου Όρους.
Μια τέτοια μεγάλη μέρα, μέρα γιορτής όπου κάθε Μοναστήρι, Σκήτη και ταπεινό Κελάκι στο Άγιο Όρος, εορτάζει με πανηγυρικό τρόπο και τιμά την Θεοτόκο, ο πατέρας Δαυίδ συνόδευε τον Άγιο Γέροντα και περίμεναν υπομονετικά μαζί σε κάποιο σημείο όπου θα περνούσε η πομπή της λιτάνευσης της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας «Άξιον Εστίν».
Όταν πέρασε η εικόνα από μπροστά τους, είπε ο Άγιος Παΐσιος: Πατέρα Δαυίδ η Παναγία πολύ μας αγαπάει. Το ξέρω Γέροντα, απάντησε ο ταπεινός λευίτης. Μας προστατεύει η Παναγία μας, του είπε ο Άγιος. Το ξέρω απάντησε ο π. Δαυίδ. Να, δώς’ μου τα χέρια σου του είπε ο Άγιος Παΐσιος και πήρε με αγάπη τα δυο του χέρια και τα έκλεισε στα χέρια του. Τώρα κοίτα ψηλά. Σήκωσε ο πατέρας Δαυίδ τα μάτια του στον ουρανό και τότε είδε έκθαμβος σε μεγαλοπρέπεια την Παναγία με ανοιχτά τα χέρια της να σκεπάζει και να προστατεύει το Άγιο Όρος και την πατρίδα μας, γεγονός που διήρκεσε όσο χρόνο ο Μεγάλος Άγιος και Προστάτης της Γενιάς μας Παΐσιος ο Αγιορείτης κρατούσε τα χέρια του πατέρα Δαυίδ.
Χρόνια πολλά και ευλογημένα στις εορτάζουσες και στους εορτάζοντες, χρόνια πολλά στους Ορθοδόξους, χρόνια πολλά στην πατρίδα μας, σε κάθε βουνό, κάμπο, θάλασσα, πόλη, νησί και χωριό που τιμούν όπως αρμόζει την Θεοτόκο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου