Κατεβαίνω τη Βασιλίσσης Σοφίας, στρίβω αριστερά στην Ηρώδου Αττικού και λίγο πιο κάτω πέφτω πάνω σ’ ένα χαμό, λιμουζίνες, κόσμος, κουστούμια, ακριβές τουαλέτες, φωτογράφοι, φλας, πανηγύρι ολόκληρο. Εκεί που κοίταζα βλέπω ένα παλιό μου φιλαράκι, μπάτσο, στο πεζοδρόμιο, σταματάω, του λέω ρε Μπάμπη τι γίνεται εδώ πέρα, με κοιτάει, μου λέει ρε παλιόφιλε τι κάνεις, καλά του λέω, αλλά τι είναι όλος αυτός ο χαμός;
Μου λέει γιορτάζουνε τα 50 χρόνια αποκατάστασης της δημοκρατίας. Του λέω, τι έπαθε η δημοκρατία και κάνει αποκατάσταση; Εγκεφαλικό; Ατύχημα; Όχι μου λέει, ήταν γεροντοκόρη κι ήθελε να αποκατασταθεί. Είχε κάτι άκυρους γκόμενους που το παίζανε γαμπροί αλλά όλο και την κοροϊδεύανε: ένας κωνσταντίνος που δεν πολυμιλούσε γιατί είχε βαριά προφορά και δεν τον καταλάβαινες, ένας αντρέας, μπρούκλης, λιγάκι ανισόρροπος αλλά μαλαγάνας, ένας άλλος κωνσταντίνος που έτρωγε στα νιάτα του τρεις φασολάδες κι έβγαζε αναμνηστικές φωτο με τους SS, ένας βλογιοκομμένος κώστας που της άλλαξε τα φώτα και το νόμισμα, ένας κωστάκης που έτρωγε 45 πιτόγυρα για κολατσιό κι έπαιζε πλεϊστέσιο όλη μέρα, ένας γιωργάκης ξεφτέρι που έβαζε τη αλυσίδα του ποδηλάτου εν κινήσει κι έλεγε λεφτά υπάρχουν, ένας τραπεζίτης, αυτός την κακοποίησε κιόλας, επειδή είχε και την ευρωπαϊκή αβρότητα Φρανκφούρτης, μετά ένας αντωνάκης, αψηλός, άχρωμος άοσμος που δεν της έκανε κούκου της κοπέλας και μετά ένας Αλέξης τζόβενο με μια BMW F650 εντούρο, αλλά τώρα βρήκε ένα καλό παιδί τον κούλη που θα την αποκαταστήσει λέει και χάρηκε η κακομοίρα και κάνει πάρτι.
Εκεί που μου τα έλεγε αυτά, ακούω κορναρίσματα από πίσω, μου λέει ο Μπάμπης κάνε στην άκρη, έρχονται οι υπουργές μπολιτισμού, γυρνάω βλέπω μπροστά ένα φορτηγό με μια τύπισσα απάνω να τραγουδάει, η πρόσωψάλτη μου λέει, πιο πίσω μια μπετονιέρα, η τσιμεντώνει μου λέει, κάνε άκρη, πάρκαρε τη μηχανή κι έλα να σου πω. Παρκάρω κι εγώ γιατί το φορτηγό κι η μπετονιέρα μου κορνάρανε και με βρίζανε οι νταλικιέριδες στα νταλικιέρικα, τελοσπάντων, πάω στο φιλαράκι μου το Μπάμπη, Μπάμπη του λέω, πάρτι γίνεται, καμμιά παγωμένη μπύρα παίζει γιατί έχω λαλήσει από τη ζέστη; Παίζει μου λέει, θα σε βάλω μέσα χωρίς πρόσκληση, γουστάρεις; Γουστάρω του λέω. Πάω στην αυλόπορτα ήταν μία κάποια chef demmy, αυτή ήταν φέις κοντρόλ κρατούσε και μια μυγοσκοτώστρα, με αγριοκοίταζε, λέει του Μπάμπη, αυτός είναι ψέκας; Όχι λέει ο Μπάμπης, δικό μας παιδί είναι, γιατρός, σιγά μην είναι ψέκας, μπιστήμονας είναι. Εντάξει λέει η σεφ, μπέκα μέσα.
Μπαίνω, τι να δω! Στο βασιλικό ανάκτορο γινόταν το πάρτι! Ω ρε λέω, μεγαλεία θα ζήσω, για μπύρα ήρθα, σαμπάνια θα πιω, θα γνωρίσω επιτέλους και τη δεσποινίδα δημοκρατία που αποκαθίσταται η καημένη. Στο βάθος ήταν ένα μεγάλο βάθρο κι απάνω καθόταν η Βασίλισσα η Α.Μ. Αικατερίνη η Α’, πίσω της ένας χρυσός ήλιος που έγραφε Reine Soleil, L’ etat c’est moi, είχε κι ένα θυρεό με κάτι γάτες και μια σημαία με το ουράνιο τόξο, φορούσε και το στέμμα μαζί με κάτι γυαλιά πατομπούκαλα, πρωτοποριακό στάιλινγκ σκέφτομαι, πρώην Ρήγισσα η γκόμενα και νυν Ρήγας. Το βάθρο είχε κάτι σκαλιά και κατέβαινε μόλις παρασημοφορημένος ένας οβριός κτηνίατρος, λαμπρός άνθρωπος και μπιστήμονας, ο μουρλάς ο σαλονικιός, τον ανακήρυξαν κι επίτιμο διδάκτορα “βέλτιστων πρακτικών” σε κάτι εγχώρια πανεπιστήμια, φορώντας ένα τι σερτ που έγραφε “θάνατος στους σιωνιστές, λευτεριά στην Παλαιστίνη” και τον χειροκροτούσαν κάτι μορμολύκεια και καλά αριστεροί τάχα μου διανοούμενοι, Φαρισαίοι υποκριτές που κάνουν διάκριση ανάμεσα σε καλούς εβραίους και κακούς σιωνιστές.
Από κάτω από το βάθρο, δίπλα στα μορμολύκεια, ήταν δύο ασπρομάλληδες, ο ένας ο πάκης ο μύξας, έτσι τον εφωνάζανε στο σχολείο, του τρέχανε κάτι μύξες και σάλια, ο άλλος, κάρολο τον ελέγανε, συγκινημένος φαινόταν, έπινε και κάτι τσιπουράκια γιαννιώτικα και τον είχαν πάρει τα ζουμιά, υποκλίσεις κάνανε στην Βασίλισσα, ευχές της δίνανε, τι καλή Βασίλισσα είναι της λέγανε, που προσέχει τα δάση μην καούνε, που έχει τη γάτα της την καλυψώ σαν πριγκίπισσα και παίζει μ’ ένα βλάκα σκύλο του γείτονα, έναν πίνατ, πίνατ ο σκύλος όχι ο γείτονας. (Ο Λόκι, ο σκύλος του δικού μου γείτονα στο Cape Cod να φανταστείτε ότι είναι πιο έξυπνος από τον πίνατ, Μάκη μου μην παρεξηγηθείς, τον Λόκι τον λατρεύω κι ας φοβάται τη σκιά του).
Πιο δεξιά δεξιά αλλά φαινότανε σαν από τα αριστερά βλέπω το σύντροφο γ.γ. του κώματος, προγάστωρ ένεκα καθημερινής προλεταριακής βρώσης μιας ολόκληρης προβατίνας, να μιλάει και να χαριεντίζεται με την ιωάννα τουταγχαμών, ταξική του αντίπαλο και να της δείχνει ένα ρόλεξ χρυσαφί και να της λέει δεν είναι καπιταλιστικό, είναι σοσιαλιστικό κι εκείνη να δείχνει ότι χαμογελάει αλλά ήταν σαν σπαστικό το χαμόγελο, μπορεί να ήταν κι από 50 μπότοξ εφάπαξ, δεν ξέρω κιόλας, ψυχίατρος είμαι, όχι επιδερμολόγος-μποτοξολόγος. Κι εκείνη να του λέει μητσάρα μου η μπρατσάρα σου κι αυτός να καμαρώνει και να της λέει όσα μπότοξ έχεις βαρέσει εσύ μωρή άλλα τόσα μπόλια της Αγίας Ψοφάιζερ έχω βαρέσει εγώ που με βλέπεις σε τούτα εδώ τα μπράτσα! Μάλλον κυριολεκτικά το εννοούσε, είχε πάρει και το σοβαρό του ύφος. Η σκηνή μου θύμισε πολύ τον Giannini και την Mariangela Melato, “porca troia capitalista” στην ταινία “Η κυρία και ο ναύτης”, αφιέρωση για τους φίλους μου εδώ τους ιταλοτραφείς.
Στρίβω αριστερά αλλά ήταν σαν δεξιά δεξιά και βλέπω έναν νέο, Αλ6 τον έλεγαν, πολιτικός μηχανικός λέει ήταν, κι έκανε κωλοτούμπες για να δείξει σε κάτι βλάκες τι σημαίνει στροφή 360⁰, για να βγεις μπαίνοντας στα μνημόνια, είχε κάνει και λίγο κοιλίτσα, είχε κι ένα ηλίθιο χαμόγελο σαν να παίρνει πολλά τζεοντόν της Αγίας Ψοφάιζερ μου φάνηκε αλλά έμοιαζε καλό παιδί. Να ήταν ο πρώην γκόμενος της δημοκρατίας, το τζόβενο με την εντούρο; Που να ξέρω. Εκεί παραδίπλα ήταν κι ένας παίδαρος, αμερικανός φαινότανε, ωραίος, αψηλός, G.I. Stef τον λέγανε, είχε κάνει 15 μέρες στους παιζωνάφτες, μ’ ένα ροζ εφαρμοστό κουστούμι με κόκκινη γραβάτα, αυτός μπαλαμουτιαζότανε με μια χοντρή, κανέλα τη λέγανε που φορούσε ένα τι σερτ που έγραφε Lesbian Communist Party of Mitilini, άλλο πάλι και τούτο, είχα αρχίσει να χαζεύω, φορούσε κι ένα μεγάλο χρυσό σταυρό σαν αυτόν που φορούνε οι δεσποτάδες για να μας δείχνουν πόσο χριστιανοί είναι, αυτός προσπαθούσε να της δώσει γλωσσόφιλα, αυτή με ένα τσιγάρο στο στόμα, του έλεγε φύγε καλέ μη σε κολλήσω λονγκ κόβιντ, αυτός έλεγε, δε με νοιάζει μωρό μου, έχω τη νοσοκόμα μου μαζί, μια κάποια τάιλερ, bonny, horny or not, δεν μας νοιάζει κιόλας, εκεί δίπλα ήτανε, με τη στολή της νοσοκόμας, τον αγριοκοίταζε όμως σα να ζήλευε, με το δίκιο της όμως γιατί είναι σούπερ γκόμενο το G.I. Stef.
Έψαχνα να δω τη δημοκρατία, δεν την έβλεπα. Κοιτάω παραπέρα, βλέπω έναν εύσωμο, χοντρό δεν τον λες, μουσάτο, σαν αλάνι περαιώτικο, πήρε όμως και ντοκτορά τελευταία έμαθα, τζέντλεμαν να πούμε, μιλούσε μ’ έναν τύπο με κάτι σβάστικες τατουάζ, πικραμένος φαινόταν όμως, κι ας ήταν παλιά πρόεδρας σ’ ένα μαγαζί, δεν το κατάλαβα καλά το όνομα του μαγαζιού, άρειο συμβούλιο λεγότανε, πάγος της επικράτειας λεγότανε, κάπως έτσι τελοσπάντων λεγότανε το μαγαζί που είχε ο άνθρωπος ο πικραμένος, και του λεγε ο χοντρός, δεν τους έφαγα εγώ όλους τους μαρτύρους, ο ένας όντως αυτοκτόνησε με πιστόλι από τα 15 μέτρα και του λεγε ο πικραμένος, μη στεναχωριέσαι ρε φίλε, αυτά είναι συκοφαντίες εκεινού του καραβάζ, που κι αυτός αυτοκτόνησε με 50 σφαίρες από τα 10 μέτρα, συμβαίνουν αυτά, η δικαιοσύνη έχει κατανόηση, τι διάλογος ήταν αυτός ούτε που κατάλαβα, είχα αρχίσει να κατεβάζω και σαμπάνιες, σιγά τώρα, τι με νοιάζει εμένα με πόσες σφαίρες αυτοκτονεί ο καθένας κι από πόσα μέτρα τις ρίχνει κιόλας.
Γυρνάω παραπέρα βλέπω κάτι όντα, σα γιατροί φαινόσαντε, ο ένας ο Φον Ιεροτζάφεν έλεγε για τους ανεμβολίαστους να τους εξορίσουμε, να τους σουβλίσουμε, να τους τηγανίσουμε, ήταν κι ένας νευροχειρουργός που είχε κάνει λοβοτομή σε μια λωλή γκόμενα την ανταρcia και χειροκροτούσε τον προλαλήσαντα.
Ήταν κι ένα σκιάχτρο σαν παγόνι, θηλυκό έμοιαζε, αυτή με κοιτούσε λάγνα και γλειφόταν και μου έλεγε τον άντρα τον θέλω αλήτη με μηχανή, της λέω εγώ κυρία μου δεν είμαι αλήτης, αλλά έχεις μηχανή μου λέει, του κιμά της λέω και φεύγω τρέχοντας, ευτυχώς τη γλίτωσα από το παγόνι.
Για καλή μου τύχη πέφτω πάνω σε δυο ωραίους κυρίους, φαινόντουσαν, ψηλοί, αδύνατοι, κουστουμαρισμένοι, κολλεγιόπαιδα, μορφωμένοι από το χάρβαρντ, επιτέλους λέω δύο σοβαροί άνθρωποι. Κι όντως! Ο ένας ήταν ο κωστάκης, σπουδαίος αρχαιολόγος, είχε αναστηλώσει το μεγάλο περίπατο της περιπατητικής σχολής των Αθηνών, που τον έφαγαν όμως κάτι κάμπιες, αλλά είχε βρει και την υπόγεια πολιτεία ενός κάποιου Πλάτωνα! Ο άλλος ήταν ο νυν γαμπρός της δημοκρατίας, είχε κάνει και πολιτικός κρατούμενος όταν ήταν 6 μηνών μωρό ο δόλιος κι έχει κάποια τραύματα, καλό παιδί όμως μου φάνηκε, έντιμο, ειλικρινέστατο, έξυπνο, τζέτ κομπλέ ο τύπος. Αλλά ούτε εκεί η δημοκρατία.
Πάω να κάνω μια βόλτα στον κήπο του ανακτόρου μήπως τη βρω, είχε και παιδότοπο για τα παιδάκια. Ήταν εκεί και δυο κρητικόπουλα, ένα, το γιανάτσι, που είχε χάσει το ένα του νι και το ψαχνε κι ένα άλλο που φαινόταν ακόμη πιο έξυπνο, ανδρεάτσι, αδρουλουλουδάτσι, κάπως έτσι το λέγανε. Είχε κι άλλα παιδάκια εκεί, ήταν κι ο θαναθάκηθ, δημοκράτης πολύ , τα είχε βάλει με τους ανεμφολίαστους αλλά μάλλον του έφταιγε ο μπαμπάς του που τα έφτιαξε με μια μιλφάρα μπουκιά και συχώριο και δεν θα μείνει δεκάρα τσακιστή για το θαναθάκι, αλλά αυτό είναι πσυχαναλυτική ερμηνεία, έχω κι εγώ τα βίτσια μου. Ο ανιματέρ στον παιδότοπο ήταν ένας πολύ γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης, ο κύριος τυλιγάδης, είχε πέσει θύμα πλεκτάνης και καλά τάχα μου τάχα μου ήτανε λέει παιδόφιλος. Ούτε εκεί η δημοκρατία.
Κάπου στα σκοτεινά βλέπω τον άλλον πρώην γκόμενο της δημοκρατίας, το βλογιοκομμένο, δίπλα σε μια δάφνη, πικροδάφνη φαρμακερή, όχι απολλώνια, κάτι έλεγε αυτός με κάτι γερμανούς, γερμανικά δεν ξέρω, δεν κατάλαβα λέξη, κάτι για ράιχ έλεγαν, πάντσερ γιούρο και κάτι τέτοια, τρέχα γύρευε.
Γυρνάω πίσω, βλέπω ένα τσούρμο από κάτι σπασίκλες να προσκυνάνε ένα κάδρο με τον Ερντογάν, διπλομμάτες λέει ήσαντε αλλά σαν αόμματοι μοιάζανε, βρίζανε τον Πούτιν, τους Ρώσους, που είναι κακοί κι αμπολίτιστοι αλλά ήσαντε χαρούμενοι που θα βγει πρόεδρο το καμάλα το Νοέμβρη στις Ηνωμένες, αν είναι ακόμα ενωμένες, Πολιτείες. Ήταν και μια μπριγάδα κνιτόπουλα με τις μασκούλες τους και φωνάζανε ένας είναι ο εχθρός, ο ρωσιμπεριαλισμός.
Πουθενά η δεσποινίς δημοκρατία όμως, θα το παράκανε με την αποκατάσταση μάλλον, μπορεί να έχει ορθοπαιδικό το σισίλια, τον άντρα της τσαλαπετεινού της παρθένου που κάνανε και παιδάκι μαζί, γιατί το σισίλια είναι βαρβάτο σερνικό και τη διακόρευσε την παρθένο.
Τη δημοκρατία δεν την είδα τελικά αλλά φίλε μπάνισα ένα γκομενάκι, την αφροδιτούλα που χόρευε λάτιν κι έτσι και την έβλεπες ξεχνούσες τη φωνή της λογικής κι άκουγες μόνο τη φωνή της ηδονής (αυτό είναι αφιερωμένο σε μια φίλη μου χορεύτρια, ξέρει αυτή) αλλά η αφροδιτούλα μου έπεφτε πολύ ψηλή και δεν της την έπεσα ένεκα κοντύτερος, σχεδόν σαν το γδομπάνο.
Η όλη φάση ήταν σουρεάλ, κάτι σαν το La grande bellezza, κάτι σαν να ξύπνησε κεφάτος ο Φελίνι κι είπε να κάνει μια τελευταία ταινιάρα!
Τελοσπάντων, είχε πάει κι αργά, είχα πιει δεν ξέρω κι εγώ πόσες σαμπάνιες, λέω να φύγω, δουλεύω και νωρίς αύριο. Κι εκεί που ήμουν ήσυχος ήσυχος ακούω το κουδούνι, τι κουδούνι χτυπάει ρε φίλε, που βρίσκομαι; Είχα κι ένα πονοκέφαλο, μπόμπα θα ήταν οι σαμπάνιες, τι περιμένεις από βασίλισσα εκ Ξάνθης κιόλας, ζαλισμένος, προσπαθούσα να συνέλθω να καταλάβω που ήμουν, συνειδητοποιώ ότι είμαι σπίτι, ντριιιιιν το κουδούνι σαν τρυπάνι στο κρανίο μου, ποιός να είναι, δεν περιμένω και κάτι από το temu, πάω ανοίγω, βλέπω το φιλαράκι μου το μπάτσο το Μπάμπη, ρε Μπάμπη του λέω τι πάρτι περίεργο ήταν αυτό χτες το βράδυ, με κοιτάει, μου λέει ποιό πάρτι ρε βλαμμένε, έχουμε να ειδωθούμε 4 χρόνια, από την καραντίνα του κορονα, τότε που σε σταματήσαμε στο μπλόκο και μας έκανες τον κουφό, τι μου λες του λέω, αφού χτες σε είδα, ληγμένα πίνεις μου λέει, σκέφτομαι εγώ δίκιο θα έχει, θα μου ρίχνουν LSD στο νερό, όπως κάνουν και στην ουκρανία και νομίζουν ότι νικάνε, τελοσπάντων του λέω, τι με θέλεις; Ήρθα να σου δώσω χαρτί που σε επιτάσσουν. Τον κοιτάω σα χαζός, ποιόν επιτάσσουν; Εσένα μου λέει και μου μοστράρει το χαρτί που έγραφε: ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΔΗΜ Ε.Π.Ε. κλπ κλπ,
Εντέλλεσθε όπως προσέρχεσθε δύο φορές το μήνα στα επείγοντα του Ψ.Ν.Α. Δρομοκαΐτειο για να προσφέρετε τις υπηρεσίες σας.
Υπογραφή: Άδωνις!
Παίρνω το χαρτί, υπογράφω, πάω να δώσω 2€ μπουρμπουάρ στο Μπάμπη, τι κάνεις ρε βλαμμένε μου λέει, μπάτσος είμαι, όχι ντελίβερι, καλά του λέω, δεν με πέτυχες σε καλή φάση. Το βλέπω μου λέει, και μετά λες τους ποδηλάτες πα στα καταράχια ότι είναι χάλια και δε βλέπεις τα δικά σου τα χάλια, τι να πω κι εγώ, κάνω μόκο, ένα δίκιο το είχε.
Μπαίνω μέσα, φτιάχνω διπλό εσπρέσσο, στη σπιτική την καφετιέρα με το γκαζάκι, τον πίνω, αρχίζω να συνέρχομαι, μου φεύγει το χανγκόβερ, καταλαβαίνω ότι η αποκατάσταση της δημοκρατίας όνειρο ήταν, εφιάλτης ήταν, πάντως κάτι τέτοιο ήταν, πραγματικότητα δεν ήταν. Βλέπω όμως το χαρτί που με επιτάσσει να πηγαίνω δυο φορές το μήνα στο Δρομοκαΐτειο και αναφωνώ: Α ρε υπουργάρα μου, αγάπη μου, λεβέντη μου, μόνο εσύ με καταλαβαίνεις σ’ αυτή τη χώρα! Κλείσε μου κι ένα μονόκλινο στο Δρομοκαΐτειο και θα σε ψηφίζω όσο ζω!!
Disclaimer εξηγούμεθα για να μην παρεξηγούμεθα και πάμε μέσα με το νέο ποινικό κώδικα που σε βάζει μέσα για σάτυρα και σε αφήνει ελεύθερο άμα καθαρίζεις κόσμο, όπως όλοι οι γνωρίζοντες πσυχανάλυσιν, τα όνειρα δεν έχουν άμεση σχέση με την πραγματικότητα κι ό,τι είδα στον ύπνο μου και με χωρίς ερκοντίσιο ένεκα που χάλασε και μάστορα δε βρίσκω, ουδεμία σχέση έχει με πραγματικά πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις, περιστάσεις ή/και θεατρικές ή άλλες παραστάσεις, προϊόντα, εταιρείες, εταίρες κλπ κλπ. So help me God and God save the Queen και να περάσετε μια ευχάριστη μέρα όπως κι εγώ κι ας μην είδα τη δημοκρατία από κοντά να δω πως είναι, αρκεί που αποκαταστάθηκε γιατί το είχε μεγάλο μαράζι η δόλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου