Συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στο νησί της Αφροδίτης. 50 ολόκληρα χρόνια από την μεγαλύτερη προδοσία της χώρας μας σε ένα αμιγώς ελληνικό νησί, που θα έπρεπε να είναι ένα με την Ελλάδα μας, εφόσον μιλάμε για ένα έθνος, με ίδια γλώσσα, ήθη και έθιμα, ίδια ιστορία, ίδιες τραγωδίες, ίδια θρησκεία- εκκλησία και ίδιο εθνικό ύμνο.
Πολλά έχουν ειπωθεί και έχουν γραφτεί για την κυπριακή τραγωδία και τον Αττίλα 1 και 2, έρευνες επί ερευνών, ντοκιμαντέρ, και ένα πόρισμα του «φακέλου της Κύπρου»που αδυνατεί ή δεν θέλει να κατονομάσει τους πραγματικούς υπεύθυνους της τουρκικής εισβολής.
Ωστόσο μέσα στην ελληνική κοινωνία έχουν διαμορφωθεί δύο ρεύματα πάνω στην συγκεκριμένη προδοσία, το αποκαλούμενο δημοκρατικό τόξο, που πιστεύει πως για την κυπριακή τραγωδία είναι αποκλειστικά υπεύθυνο το καθεστώς της 21ης Απριλίου, η ΕΟΚΑ Β, η Εθνική φρουρά, το σύνολο των Ελλήνων αξιωματικών του νησιού, οι Αμερικανοί και ο Διγενής, και το ρεύμα όπου συντάσσονται οι οπαδοί του Απριλιανού καθεστώτος, που θεωρούν υπεύθυνους για την κυπριακή τραγωδία τον Αρχιεπίσκοπο και πρόεδρο της κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, τον Βασιλιά Κωνσταντίνο, τους Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ευάγγελο Αβέρωφ, καθώς και τους αρχηγούς των τριών όπλων του στρατού κατά την διάρκεια της δεύτερης δικτατορίας του Συνταγματάρχη Δημητρίου Ιωαννίδη και φυσικά τους Αμερικανούς. Συμπεράσματα αρκετά βολικά και για την μια μεριά και για την άλλη. Είναι έτσι όμως;;
Ο ρόλος του στρατηγού Γρίβα (Διγενής)
Ας ξεκινήσουμε από την επιχείρηση «Γρόνθος» στα χωριά Άγιοι Θεόδωροι και στον τουρκοκυπριακό θύλακα της Κοφινού, καθώς και στα γεγονότα που στάθηκαν η αφορμή για την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας. Ως εδώ είναι η μισή αλήθεια, η άλλη μισή αλήθεια είναι το τι είχε προηγηθεί αλλά και τι ακολούθησε για την απόσυρση της ελληνικής δύναμης και την στρατιωτική απογύμνωση της Κύπρου. Επίσης αξίζει να δούμε ποιος πήρε την απόφαση της απόσυρσης, που ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 1967 και ολοκληρώθηκε τον Ιανουάριο του 1968. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον εδώ παρουσιάζει η θέση του στρατηγού Γρίβα (που είχε πολύ σοβαρές ενστάσεις) για την επιχείρηση, στην οποία ηγήθηκε κατόπιν εντολών, ενώ το όλων θέμα θα μπορούσε να το είχε διευθετήσει η αστυνομία, δίχως καμία ανάμειξη του στρατού και όπως αποδεικνύεται και από έγγραφα του ΓΕΕΦ (Εθνική Φρουρά), το θέμα θα λύνονταν στα χωριά άγιοι Θεόδωροι και Κοφινού με την εγκατάσταση αστυνομικού σταθμού.
Χαρακτηριστική είναι η πρώτη αντίδραση του στρατηγού Γρίβα, όπου σε στρατιωτική σύσκεψη στο επιτελείο ανέπτυξε τις απόψεις και τους φόβους του για την συγκεκριμένη επιχείρηση. Όταν μετά τις επιχειρήσεις και την αποδοχή του τουρκικού τελεσιγράφου, ο Γρίβας ανακαλείται στην Αθήνα, στέλνει στις 24/11/1967 έκθεση των γεγονότων προς τον βασιλέα και την κυβέρνηση. Στα προηγηθέντα της σύγκρουσης, ομιλεί για τις συνεννοήσεις της 3/10/1967 (δηλ. ενάμιση μήνα πριν της επιχείρηση) και γράφει σχετικά:¹
«Το ΓΕΕΦ. Αναφέρει εις ΓΕΕΘΑ - ΓΕΣ και αιτείται την έγκριση υποστηρίξεως της κυπριακής αστυνομίας εις περίπτωσιν εμπλοκής ταύτης μετά τ/κ περιοχής. Ευρισκόμενος ενταύθα και λαβών γνώσιν του εγγράφου υπό της ηγεσίας του ΓΕΕΘΑ. Εισηγούνται εις τον Αρχηγό και Υπαρχηγό ΓΕΕΘΑ την μη εμπλοκή της Εθνοφρουράς εις καθαρώς αστυνομικά καθήκοντα, συγχρόνως δε να καθιερωθεί ως αρχή, ότι δεν πρέπει να εμπλέκεται η Εθνοφρουρά εις ζητήματα αστυνομεύσεως, διότι αφ' ενός μεν η εμπλοκή στρατού σημαίνει στρατιωτικάς επιχειρήσεις, αφ' ετέρου δε διότι η κυπριακή αστυνομία πολύ καλώς εξοπλισμένη είναι και υπεραρκετή δια να αναλάβει τοιαύτας αποστολάς...»²
Εδώ επιβεβαιώνετε η έντονη υποψία του Στρατηγού Γρίβα, ότι κάποιοι προσπαθούσαν να «μπλέξουν» και τον ίδιο και την Εθνική Φρουρά, αλλά και ολόκληρο το νησί σε περιπέτειες, μιας και η Τουρκία από το 1959 με την συμφωνία Ζυρίχης - Λονδίνου είχε αναγνωριστεί ως εγγυήτρια δύναμη στο νησί με δικαίωμα μονομερούς στρατιωτικής επέμβασης, και μόνο ένας ανόητος θα πίστευε πως δεν θα άρπαζε την ευκαιρίας δημιουργίας επεισοδίου.
Γιατί απέσυρε η Ελλάδα την ετοιμοπόλεμη μεραρχία της;
Αφορμή λοιπόν για την απόσυρση της μεραρχίας από την Κύπρο ήταν η επιχείρηση της Εθνικής Φρουράς κατά του αμιγώς τουρκοκυπριακού θύλακα της Κοφινού της επαρχίας Λάρνακας, το οποίο ήταν άριστα οχυρωμένο ως άντρο της τρομοκρατικής οργάνωσης ΤΜΤ και στρατιωτικό της προπύργιο (με την βοήθεια της Τουρκίας), ελέγχοντας το δρόμο Λευκωσίας - Λεμεσού και Λάρνακας - Λεμεσού. Οπότε αποτελούσε μια διαρκή απειλή για την ασφάλεια των Κυπρίων, μιας και οι Τούρκοι συνεχώς πυροβολούσαν τα διερχόμενα αυτοκίνητα και έκοβαν το δρόμο οπότε αυτοί ήθελαν.
Έτσι στις 15 Νοεμβρίου με διαταγή του Μακαρίου και με την Αθήνα απόλυτος ενήμερη, ο Διγενής ανέλαβε να αποκαταστήσει την τάξη με την επιχείρηση με κωδικό όνομα «Γρόνθος». Η επιχείρηση στέφθηκε με επιτυχία χάρη στον ηρωϊσμό της Εθνικής Φρουράς που κατέλαβε την Κοφινού και συνέλαβε 24 εξτρεμιστές τρομοκράτες της ΤΜΤ (είναι αυτοί που με εντολή Τουρκίας υπονόμευσαν την ειρηνική συνύπαρξη ελληνοκυπριών και τουρκοκυπριών), ανάμεσά τους βρίσκονταν και πολλοί αξιωματικοί του τουρκικού στρατού, ενώ η Εθνική Φρουρά είχε ελάχιστες απώλειες. Τέλος αξίζει να σημειωθεί ότι από τον Ιούνιο του 1967 οι Τουρκοκύπριοι στασιαστές προκαλούσαν με κάθε τρόπο.
Η σύρραξη αυτή λοιπόν έφερε πολύ κοντά μια ελληνοτουρκική πολεμική σύρραξη και οι πιέσεις των Άγγλων, Αμερικανών και Τούρκων, οδήγησαν την χούντα σε μια άτακτη και ντροπιαστική υποχώρηση.
Η τότε ελληνική χουντική κυβέρνηση του Κ. Κόλλια, υποχώρησε και δεν μπόρεσε με αξιοπρέπεια να διαχειριστεί το θέμα, αφού ο τότε υπουργός εξωτερικών Π. Πιπινέλης (πρώτο πολιτικό πρόσωπο στην πρώτη κυβέρνηση της χούντας, πρώην υπουργός της ΕΡΕ και έμπιστος του Κ. Καραμανλή) αποδέχτηκε όλους του όρους που επέβαλε η Τουρκία. Το χείριστο ήταν η τελική αποχώρηση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο, που είχε σταλεί το 1964 από τον τότε Έλληνα υπουργό Εθνικής Άμυνας Πέτρο Γαρουφαλλιά, της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου. Μαζί με τη Μεραρχία ανακλήθηκε όπως προείπαμε και ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας, ο οποίος τέθηκε υπό περιορισμό.³
Για την επιχείρηση στα χωριά Άγιοι Θεόδωροι και Κοφινού, ο πρωτεργάτης και ηγέτης του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, αλλά και υπουργός της προεδρίας της κυβερνήσεως Κόλλια, συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος, από ότι φαίνεται δεν είχε κάποια ανάμειξη στην συγκεκριμένη επιχείρηση, που έτσι όπως έγινε αποδεικνύεται ότι ήταν μια προβοκάτσια. Ερωτήματα όμως προκύπτουν για την μετέπειτα στάση του, όταν στα αλλεπάλληλα πολεμικά συμβούλια, όπου πέρα από τις απειλές προς στον Βασιλιά Κωνσταντίνο, ότι σε περίπτωση πολέμου θα τεθεί επικεφαλής (ο Βασιλιάς) του στρατεύματος, δεν έκανε κάτι πιο δραστικό, χειρίστηκε το θέμα περισσότερο ως πολιτικός, που του άρεσε άλλωστε, πάρα ως στρατιωτικός. Διότι ακόμα και αν δεχτούμε ότι δεν έλεγχε την πρώτη κυβέρνηση της οποίας ήταν υπουργός προεδρίας της, σίγουρα έλεγχε το στράτευμα και αν ήθελε μπορούσε να επιβάλλει την άποψη του, εκτός αν είχε εκδημοκρατιστεί μέσα σε λίγους μήνες. Το γιατί ο ηγέτης της 21ης Απριλίου περιορίστηκε απλά να εκφράσει την έντονη αντίδραση του στα συμβούλια που ακολούθησαν, όπου δέχτηκε παθητικά την μειοψηφία της άποψης του, δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν το έχουμε μάθει και θεωρώ πως δεν θα το μάθουμε και πότε.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι στις 26 Νοεμβρίου η βασιλική στρατιωτική ηγεσία δήλωσε αδυναμία και ανακάλεσε την ΕΛΔΥΚ/Μ, προκειμένου να αποφευχθεί μια ελληνοτουρκική σύρραξη όπως δήλωνε.
Σύμφωνα με ένα παλιό ρεπορτάζ του διαδικτυακού τόπου onalert πριν αρκετά χρόνια με τίτλο: «Γιατί απέσυρα τη Μεραρχία από την Κύπρο», διαβάζουμε μια φράση του δικτάτορα Παπαδόπουλου από την κατάθεση του για τον «φάκελο της Κύπρου», που ίσως μας δίνει μια απάντηση στο γιατί αποσύρθηκε η μεραρχία μετά την πίεση των Τούρκων και των Αμερικανών και μας τονίζει ότι και επί των ημερών τους, η χώρα μας δεν ήταν σε καμία περίπτωση εθνικά ανεξάρτητη. Η δήλωση είναι η εξής «…παρενέβη ο Βάνς και όλοι οι άλλοι εσταμάτησαν… εκπρόσωπος του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών… Τι να κάνουμε;…»!! ⁴ Αυτά βέβαια, να προσθέσω εγώ, είναι λόγια πολιτικού κλητήρα και όχι ενός στρατιωτικού, που υποτίθεται ότι έσκιζε τα ιμάτια του για την προστασία του Ελληνισμού.
Από πλευράς πάλι των υπερασπιστών της 21ης Απριλίου έχει ειπωθεί ότι ο Δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος μετά την επιστροφή της ελληνικής μεραρχίας, διέταξε και πέτυχε να παραμείνουν μυστικά στην Κύπρο και να ενταχθούν στην Εθνική Φρουρά, 675 Έλληνες αξιωματικοί, το βαρύ υλικό της ΕΛ.ΔΥ.Κ.Κ./Μ, που παρέμεινε στο νησί στο σύνολο του, με εξαίρεση τα 34 αμερικανικής προέλευσης άρματα μάχης τύπων Μ47 & Μ48, που λόγω της προελεύσεως τους ήταν αναγνωρίσιμα, καθώς και πυρομαχικά και εφόδια για πόλεμο 20 ημερών (αν και μπαρουτοκαπνισμένοι μαχητές της Κύπρου, μας μαρτυρούν ότι τα αποθέματα που άφησε η δικτατορία, έφταναν με το ζόρι για μάχη μιας εβδομάδος το πολύ).
Μακάριος και Παπαδόπουλος ήθελαν την ένωση;
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελαν την ένωση Ελλάδος και Κύπρου. Όσο και αν προσποιούνταν ότι ήταν οπαδοί της «ατόφιας Ένωσης». Ο πρώτος (Μακάριος) με τις πράξεις του το έκανε όλο και πιο σαφές, μιας και αντιστέκονταν, απέρριπτε και να συκοφαντούσε τον διαπραγματευτικό αγώνα τον οποίο έδινε ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, στην προσπάθειά του να λύση το κυπριακό και να επιφέρει την Ένωση Ελλάδος και Κύπρου. Επιβεβαίωση του παραπάνω είναι η τρίτη πρόταση του σχεδίου Άτσεσον (πρόταση λύσης του Κυπριακού από τον Αμερικανό διπλωμάτη Dean Acheson, η οποία προτάθηκε το 1964). Εδώ ο Γ. Παπανδρέου τα κατάφερε να αποσπάσει από τους Αμερικανούς την συναίνεση να κηρυχθεί πρώτα η Ένωση και μετά να συζητηθεί το θέμα τού λιγότερο από 5% έδαφος και μάλιστα όχι με κυρίαρχη βάση, αλλά με επί μισθώσει διάρκειας 50 ετών, πράγμα που όπως το ήξεραν πολύ καλά και οι ίδιοι οι Αμερικανοί, θα κατέληγε στην «ατόφια» Ένωση. Οι Τούρκοι έχοντας απορρίψει όλες τις ελληνικές προτάσεις, βρίσκονταν από την αρχή μέχρι το τέλος σε μειονεκτική θέση. Η Ελλάδα τώρα είχε κάθε δικαίωμα να μην συζητά τίποτε άλλο πέρα από την Ένωση, τότε ακριβώς ο Γ. Παπανδρέου βρέθηκε μπροστά στο ρίξιμο της «ενωτικής» μάσκας του Μακαρίου (που ζήτησε ως αντάλλαγμα να γίνει… Αντιβασιλεύς!!) και απάντησε με ένα τελεσίδικο «όχι» στην συγκεκριμένη πρόταση που θα ένωνε τα δύο ελληνικά κράτη. Παράλληλα είχε και το θράσος να κατηγορήσει τον Παπανδρέου ότι συνωμοτούσε με τους Αμερικανούς με σκοπό τη διχοτόμηση της Κύπρου!
Κατηγορούσε ο Μακάριος τον μόνο που μπορούσε να επιτύχει την Ένωση - με την εύνοια των Αμερικανών και την παρουσία της Μεραρχίας- ως προδότη της Ενώσεως!, ο ίδιος Εκείνος που έκανε τα πάντα για να την αποτρέψει. Εκτός από το παραπάνω ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος δημιούργησε και παρά πολλές τεχνητές κρίσεις, με κορυφαίες αυτή της αναθεώρησης των 13 άρθρων του Κυπριακού συντάγματος το 1963 και της Κοφινού το 1967 φτάνοντας στα πρόθυρα της ελληνοτουρκικής σύρραξης. Ενώ έβαλε την Σοβιετική Ένωση ως άλλο ένα εμπόδιο στην Ένωση Ελλάδος – Κύπρου.
Πάμε τώρα στον δεύτερο, όπου επιζητώντας μια θεαματική επιτυχία για το δικτατορικό του καθεστώς, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και τα άλλα στελέχη της χούντας σκέφτηκαν να λύσουν το Κυπριακό, επιτυγχάνοντας την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα! Μεθόδευσαν έτσι μια προσέγγιση προς την Τουρκία, που είχε ως αποτέλεσμα έναν μυστικό ελληνοτουρκικό διάλογο περί Κύπρου, κορύφωση του οποίου ήταν η περιβόητη «συνάντηση κορυφής» στα ελληνοτουρκικά σύνορα του Έβρου, στις 9 και 10 Σεπτεμβρίου του 1967. Εκεί ο δικτάτορας ζήτησε από τον πρωθυπουργό της Τουρκίας Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ να συγκατατεθεί σε ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ένα από τα σαθρά επιχειρήματα, που προβλήθηκε από τον στρατηγό Γρ. Σπαντιδάκη, ήταν πως η Τουρκία διέθετε ήδη μεγάλες κι αναξιοποίητες εκτάσεις γης, άρα δεν της χρειαζόταν και η Κύπρος! Όπως ήταν αναμενόμενο η συνάντηση στον Έβρο και με τέτοια ανόητα επιχειρήματα ήταν δεδομένη η παταγώδης αποτυχία, όπως και έγινε. Επρόκειτο περί μιας αφελούς προσέγγισης που καταδείκνυε την πολιτική ανεπάρκεια της Χούντας στο συγκεκριμένο εθνικό θέμα.⁶
Τον Μάιο του 1971 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος έδωσε συνέντευξη στη «Μιλλιέτ», στις παραμονές της κρίσιμης συνόδου των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ στη Λισσαβόνα. Στη συνέντευξη, που προκάλεσε γενική κατακραυγή στην Κύπρο (από το ΑΚΕΛ μέχρι την αντιμακαριακή αντιπολίτευση), ο Παπαδόπουλος έστειλε μήνυμα φιλίας στον νέο Τούρκο πρωθυπουργό, Νιχάτ Ερίμ. Σύμφωνα με τον ιδιόμορφο λόγο του Παπαδόπουλου, η κρίση στην Κύπρο «ήταν ψυχολογική» και εάν «οι κοινότητες στην Κύπρο» «εγνώριζαν εκ των προτέρων ότι ημείς οι μεγάλοι δεν είμεθα διατεθειμένοι να προστρέξωμεν εις τα όπλα και να πολεμήσωμεν διά χάριν των τότε και αυτοί θα προσεπάθουν να επιλύσουν ειρηνικά τας διαφοράς των». Δηλαδή, πρότεινε στην Τουρκία να ξεκαθαρίσουν από κοινού στις «δύο κοινότητες», ότι δεν θα έκαναν πόλεμο για χάρη τους και τότε θα λυνόταν το Κυπριακό… Είναι χαρακτηριστικό ότι τις δηλώσεις αυτές χαιρέτισε ο Ραούφ Ντενκτάς ζητώντας, όμως, επιπλέον, από τον Έλληνα δικτάτορα να αποκηρύξει την Ένωση… Στην ίδια συνέντευξη ο Παπαδόπουλος προχώρησε και σε μια μελλοντική πρόβλεψη: «Εγώ, προσωπικώς, πιστεύω ότι αι εξελίξεις οδηγούν προς μίαν Ομοσπονδίαν Τουρκίας και Ελλάδος. Τούτο ίσως πραγματοποιηθή μετά 20 ή έτη. Όμως θα πραγματοποιηθή»…⁷
Ακολουθεί αυτούσια η δήλωση του Γεωργίου Παπαδόπουλου από την εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» όπως αναδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα των συντακτών: «Ενώ είναι αναγκαία η λίαν στενή συνεργασία μας», λέει ο Παπαδόπουλος, «δεν δυνάμεθα να την πραγματοποιήσωμεν λόγω του Κυπριακού. Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων. Η πραγματική κρίσις, όμως, είναι μία ψυχολογική κρίσις, μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδος. Η αιτία της κρίσεως αυτής δεν είναι εις το Κυπριακόν. Είναι στις καρδιές μας. […] Πρέπει να εξαφανισθή η μεταξύ μας δυσπιστία. Η προσωπική μου πεποίθησις είναι ότι όλα μας ωθούν προς την Ομοσπονδίαν. Ισως τούτο πραγματοποιηθή μετά 20, μετά χρόνια. Αλλά ο δρόμος οδηγεί εκεί. Οτι είμεθα δύο μικρά κράτη και εάν ευρισκόμεθα ηνωμένοι ενώπιον των μετά των μεγάλων κρατών σχέσεών μας, η ισχύς μας δεν θα εδιπλασιάζετο μόνον αλλά θα επολλαπλασιάζετο» (εφ. «Ελεύθερος Κόσμος», 30/5/1971).
Επίσης πέρα από την παραπάνω δήλωση η εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» στις 30/5/1971 κυκλοφόρησε με εξώφυλλο που έγραφε:
«Συνέντευξις του κ. Γ. Παπαδόπουλου προς την Μιλλέτ»:
«Υπέρ ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας ο κ. Πρωθυπουργός».⁸
Εδώ αξίζει να κοιτάξουμε και ποια εφημερίδα το γράφει αυτό, μια και γίνεται σε όλους μας σαφές, ότι σε ένα δικτατορικό καθεστώς τα εξώφυλλα που δεν είναι αρεστά στο καθεστώς απλά δεν βγαίνουν και η εφημερίδα κλείνει, αλλά τα παραπάνω γραφτήκαν όχι σε μια τυχαία εφημερίδα αλλά στον «Ελεύθερο Κόσμο», του ιδρυτή Σάββα Κωνσταντόπουλου που αποκαλείται «ο θεωρητικός της χούντας», η δε εφημερίδα αποτελούσε το επίσημο όργανο του καθεστώτος της 21ης Απριλίου,⁸ οπότε γίνεται εύκολα αντιληπτό, ότι όχι μόνο δεν έκανε καμία προπαγάνδα κατά του καθεστώτος και του δικτάτορα, αλλά ακριβώς το αντίθετο, σέρβιρε την τότε πολιτική της δικτατορίας στον λαό.
Όπως είδαμε, το καθεστώς των Αθηνών ενώ είχε συμφωνήσει με την Τουρκία για τον αποκλεισμό της ενώσεως, ενθάρρυνε τους ενωτικούς στην Κύπρο προκειμένου να δημιουργήσει «σκληρή» αντιπολίτευση κατά του Αρχιεπισκόπου. Επίσης, δια του Κωνσταντίνου Παναγιωτάκου, πρέσβη του δικτατορικού καθεστώτος στην Κύπρο, κινητοποίησε τους επισκόπους (Κιτίου Άνθιμον, Πάφου Γεννάδιον και Κυρηνείας Κυπριανόν) σε εκκλησιαστικό πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Ακόμη η δικτατορία επέτρεψε στα τέλη του 1971 την «δραπέτευση» του στρατηγού Γρίβα από την Αθήνα και τη μυστική επιστροφή του στην Κύπρο, όπου ίδρυσε την οργάνωση ΕΟΚΑ Β΄ που την έστρεψε επίσης κατά του Μακαρίου.⁹
Ο Γρίβας βέβαια έχοντας υπόψη του τις μεθοδεύσεις της Χούντας μόλις επέστρεψε στην Κύπρο επιχείρησε να συνεννοηθεί με τον Μακάριο. Συναντήθηκε μαζί του μυστικά στη Λευκωσία στις 27 Μαρτίου 1972 και συμφωνήθηκε η από κοινού εξεύρεση ενός νέου Προέδρου, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει το Εθνικό Θέμα και να διαχειριστεί τις σχέσεις με τη Χούντα. Τελικά αυτή η συνεννόηση απέτυχε, διότι ο Πρόεδρος Μακάριος έκανε δεύτερες σκέψεις.¹⁰ Τα αποτελέσματα όλων αυτών των ενεργειών του καθεστώτος των Αθηνών, ήταν ιδιαίτερα τραγικά για τον λαό της Κύπρου. Ο Ελληνισμός του νησιού διχάστηκε και επεκράτησαν, κατά τα έτη 1972 – 1973 συνθήκες εμφυλίου πολέμου. Ωστόσο τον Νοέμβριο του 1973 ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος ανατράπηκε από τον ταξίαρχο Δημήτριο Ιωαννίδη. Έτσι ήταν άμοιρος των πάρα πέρα εξελίξεων, που οδήγησαν στη μεγάλη τραγωδία του καλοκαιριού του 1974, με το δίδυμο έγκλημα του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής.
Ήξερε ο Καραμανλής;
Πριν κλείσω θα ήθελα να αναφέρω ότι ο αυτοεξόριστος Κωνσταντίνος Καραμανλής που ένιωσε την «ευτυχέστερη μέρα της ζωής του» όταν υπογράφτηκε η συμφωνία Ζυρίχης – Λονδίνου, που έβαλε ταφόπλακα στην ένωση της Ελλάδας με την Κύπρο και αναγνώριζε την Τουρκία ως εγγυήτρια δύναμη, φαίνεται πως ή ήταν μέρος της προδοσίας της Κύπρου ή είχε μαντικές ικανότητες, αυτό θα το κρίνει ο αναγνώστης και η ιστορία, διότι σύμφωνα με αποκαλυπτικό δημοσίευμα (Ακρόπολις 13/1/1980), το φθινόπωρο του 1967 ο έμπιστος γραμματέας του Βασιλέως, ταγματάρχης Μιχ. Αρναούτης, πήγε στο Παρίσι και συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μεταφέροντας του την επιθυμία του Κωνσταντίνου να ανατρέψει τους Συνταγματάρχες. Του ζήτησε να βοηθήσει και ο Καραμανλής του είπε:
- Θα σου υποδείξω άλλον δρόμο, πιο ασφαλή, πιο ομαλό και πιο αποτελεσματικό. Εντός ολίγου θα διέλθει κάποια σοβαρή δοκιμασία το καθεστώς των Αθηνών, που θα οφείλεται, σε εθνική περιπέτεια. Εγώ δεν είμαι εις θέσιν να αποτρέψω αυτή την περιπέτεια. Αλλά τότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή για να ενεργήσει ο Βασιλεύς.
- Θα διευκολύνω εγώ την κατάστασιν από εδώ. Όταν θα έλξη η εθνική περιπέτεια, τότε θα υψώσω την φωνή μου. Θα κατηγορήσω ευθέως τους Συνταγματάρχες, θα καλέσω αυτούς να υποχωρήσουν και τους αξιωματικούς γενικά να τους ανατρέψουν αν δεν θελήσουν εκουσίως να παραχωρήσουν την εξουσία.¹¹
Ακόμα όσο αναφορά τον κ. Καραμανλή αξιοσημείωτη είναι η αναφορά από το ημερολόγιο του Σουλτσμπέργκερ - έμπιστου πάντα των Βασιλέων και ομοτράπεζου του κ. Καραμανλή. Που γράφει στο ημερολόγιο του μετά τις επιχειρήσεις της Κοφινού, ανήμερα του αποτυχημένου κίνημα του Βασιλιά: «Παρισιοι, 13 Δεκεμβρίου 1967: Νέον πραξικόπημα εις την Ελλάδα. Κατά τα φαινόμενα, ο Βασιλεύς ηθέλησε να ανατρέψει την Χούντα δυναμικός. Εκάλεσα αμέσως τον Καραμανλήν εις το τηλέφωνον. Μου εφάνη νευρικός και παραπονούμενος «Δεν ξέρω τι γίνεται! Προσπάθησα να επικοινωνήσω με των Βασιλέα, αλλά δεν είχα απάντησιν». Του παρατήρησα ότι από επικοινωνία είχαν διακοπή. «Έχω αλλά μέσα επικοινωνίας», μου απήντησε....»¹²
Και μιας και μιλάμε για το 1967 που η τεχνολογία δεν ήταν και τόσο προηγμένη όσο σήμερα προφανώς ο «εθνάρχης» αναφέρεται σε κάποια ασύρματο κάποιας πρεσβείας... Να σημειωθεί ότι πριν από τον πρώτο Αττίλα, ο Αβέρωφ επικοινωνούσε - όπως δήλωσε ύστερα - συχνά με τον Καραμανλή από την Αθήνα στο Παρίσι, μέσω φιλικής πρεσβείας. Ο Αβέρωφ ήταν βέβαιος πως «Μόνο μια εθνική συμφορά θα ρίξει τους Συνταγματάρχες»¹³. Όσον δε αφορά τον Βασιλιά αυτός λίγες μέρες μετά την αποτυχία του κινήματος του, έκανε δηλώσεις στην (Τάιμς Ν. Υόρκης, 14.1.1968 και στην Ελευθερία της Λευκωσίας, 20.1.1968), σύμφωνα με τις οποίες η κίνηση του στηρίχθηκε στην κρίση της Κοφινού.¹⁴
Τέλος ως συμπέρασμα θεωρώ ότι η προδοσία της Κύπρου έγινε από μια σειρά προσώπων και θεσμών, πολιτικών, στρατιωτικών, Βασιλικών, που ήταν υποτελείς στον ξένο παράγοντα, αλλά και θρησκευτικών, που ήταν υποτελείς στην μεγαλομανία τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ξεκίνησε και δεν ολοκληρώθηκε με το Απριλιανό καθεστώς, όπως πολύ βολικά μας σερβίρετε όλα αυτά τα χρόνια, το οποίο όμως είχε βασικό ρόλο στην υλοποίηση της προδοσίας, μιας και λειτούργησε ως χρήσιμος ηλίθιος. Αναφέρομαι και στις δύο χούντες, που λειτούργησαν ως μακρύ χέρι αυτών που δημιούργησαν τις συνθήκες της προδοσίας και ήρθαν στις 24 του Ιούλη το 74 να μας πουλήσουν δημοκρατία και εθνική ενότητα και συστράτευτηκαν μαζί τους, όλοι αυτοί που ενώ κοιμόντουσαν ως χουντικοί, όταν άλλαξαν τα πράγματα ξύπνησαν ως αντιστασιακοί και δημοκράτες, μαζί με αυτούς φυσικά που τους κάλεσαν πίσω, για να σώσουν την χώρα και να ολοκληρώσουν το έργο τους.
Αναφέρομαι στην επιστολή Γκιζίκη προς τον Καραμανλή, αλλά και τους αρχηγούς των όπλων του ελληνικού στρατού Γαλατσάνο, Αραπάκη και Μπονάνο, που πάγωσαν τα όπλα στον Αττίλα 1 και άφησαν την Κύπρο με την ΕΛΔΥΚ, την εθνική φρουρά, την ΕΟΚΑ Β’ και τους μάρτυρες της επιχείρησης «Νίκη» να παλεύουν μόνοι τους απέναντι στα τουρκικά σιδερόφρακτα στίφη, λέγοντας μας ότι «η Κύπρος κείται μακράν» και μετέτρεψαν το 4% κατοχής σε 38% στο Αττίλα 2 χωρίς να πέσει καμιά ντουφέκια.…
Βασίλης Βενετσάνος
Σύμβουλος Απόδημου Ελληνισμού Του Ινστιτούτου Γεωπολιτικής Εθνικής Συγκρότησης και Ανάπτυξης ΠΥΞΙΔΑ
Πηγές:
- «Εσταυρωμένη Περήφανη Κύπρος», του Αντώνη Αντωνά. 1967 τα γεγονότα της Κοφινού σελ. 208.³
- «Επιχείρηση Κοφινού», του Σπύρου Παπαγεωργίου. Γιατί ο Γρίβας δεν ήθελε σελ.12 ¹,², «να φύγει ο Μακάριος» σελ.64 ¹¹ , «Έχω και άλλα μέσα επικοινωνίας» σελ.67 ¹²,¹³,¹⁴
- Wikipedia ,⁸ εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος
«Γιατί απέσυρα τη Μεραρχία από την Κύπρο» Τι είχε πει ο Παπαδόπουλος για τη μοιραία απόφαση. ⁴
-polignosi.com, Παπαδόπουλος Γεώργιος οι σχέσεις του δικτάτορα με την Κύπρο. ⁵,⁶,⁹,¹⁰
- Εφημερίδα των συντακτών, Όταν ο Παπαδόπουλος νόμιζε ότι είναι Βενιζέλος.⁷
ze-oti-einai-benizelos
8 σχόλια:
ΤΑ ΘΕΡΜΟΤΕΡΑ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ ΜΟΥ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΑΠΗΤΟ ΒΑΣΙΛΗ, ΓΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΜΟΥ ΦΙΛΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΗ ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ. ΣΟΦΗ Η ΠΑΡΟΙΜΙΑ, ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΤΟ ΜΗΛΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΛΙΑ ΘΑ ΠΕΣΕΙ.
ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ Η ΕΜΠΟΤΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΓΝΗΣΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΠΡΟΖΥΜΗ, ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΔΙΝΕΙ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ.
ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΣΥΛΛΟΓΑΤΑΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΙ ΑΡΑ ΣΥΛΛΟΓΑΤΑΙ ΚΑΛΑ. (Ρήγα-παράφραση))
ΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΚΟΝΔΥΛΟΦΟΡΟ ΚΑΜΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΧΡΥΣΟΦΤΕΡΟ ΔΙΚΕΦΑΛΟΥ ΑΕΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΑΕΤΟΥ ΤΟΥ ΜΑΧΑΙΡΑ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΣΟΦΟΤΕΡΟΥΣ.
ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΠΟΥ ΕΡΑΝΙΣΘΗΚΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΚΥΠΡΟ. ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΙΜΑ.
ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΕ. ΕΥΓΕ!
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΣ
Ευγε στον αρθρογραφο.
Γραφει ωμες αληθειες που καποιοι Εφιαλτες θελουν να λησμονησουμε.
ΕΣΤΙΝ ΟΥΝ ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΚΥΠΡΟΣ.
Μ.Ρ. Απο κατεχομενη Ελληνικη Κερυνεια.
Ποια σκάρτη αποκατάσταση;;;..αυτή είναι και αυτή ήταν η "δημοκρατία"...
Αν ηταν σωστη και ευτολμη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ η Κυπρος θα σωζοταν.
Δημοκρατια ειναι αυτη που προασπιζετα καθε σπιθαμη εδαφους που κατοικειται απο ΕΛΛΗΝΕΣ. Αν οχι τοτε εινα σκαρτη αφου αφησε 6000 Ελληνες να δολοφονηθουν απο βαρβαρους και σχεδον η μιση Κυπρος να αλωθει. 300χιλ. προσφυγες, 550 εκκλησιες συλημενες, 850 ομηροι γυναικες βαναυσα κακοποιημενες. Και οταν συνεβαιναν αυτα εμεις πανηγυριζαμε για την.....δημοκρατια που ορκισε ο χουντικος Γκιζικης.
Η Κυπρος κειτα μακραν και εαλω η Κυπρος χαριν καποιων ριψασπιδων τους οποιους η πολυπαθη Κυπρος η Ελληνικη αναθεματιζει μεχρι σημερα......
Μινως
Αντί όποιου σχετικού σχολίου αναδημοσιεύω κάποια συμβολικά αποσπάσματα, που αφορούν όχι τα περί "δημοκρατίας", αλλά περί πολιτικών, που διαχειρίστηκαν το θέμα της Κύπρου το 1974, αλλά νομίζω ότι είναι επίκαιρα και για σήμερα, διότι οι δημοκρατικοί θεσμοί πόσον μάλλον απέχουν από την πραγματικότητα....
Σημ. Το 74 ο Γ. Μαύρος στην άκαρπη συνάντηση με τους Τούρκους στην Γενεύη δήλωσε... ΜΕΤΑΞΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΝΤΡΟΠΗΣ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ. Λίγη ώρα αργότερα η νέα δημοκρατική κυβέρνηση επέλεγε το δεύτερο. Αυτό πως ερμηνεύεται;
Κολοκοτρώνη Απομνημονεύματα», τόμος Γ’, «Απόλογα για τον Καποδίστρια», σελ. 241-2 Απόσπασμα.
Τότε αλλά επίκαιρα και για σήμερα ....
«Το Δημόσιο είναι πλακωμένο από δυο εκατομμύρια λίρες στερλίνες χρέος, άλλα τόσα ζητούν οι στρατιωτικοί, η γη είναι υποθηκευμένη εις τους Αγγλους δανειστάς, ανάγκη να την ελευθερώσομε με την ίδια απόφαση ως θα την ελευθερώσομε και από τα άρματα του Κιουτάγια και του Αιγυπτίου. – Δεν λυπούμαι, δεν απελπίζομαι, προτιμώ αυτό το σκήπτρο του πόνου και των δακρύων παρά άλλο. Ο Θεός μού το ‘δωσε, το παίρνω∙ θέλει να με δοκιμάση. Είμαι από τη φυλή σας, εις ένα μνήμα μαζί με σας θα θαφτώ, ό,τι έχω, ζωή, περιουσία, φιλίες εις την Ευρώπην, κεφάλαια γνώσεων αποκτημένα από τόσα θεάματα και ακροάματα συμβάντων του κόσμου εις τας ημέρας μου τα αφιερώνω εις την κοινήν πατρίδα, ας υψώσω το μεγαλείον της, ώστε όποιος θελήσει δυσκόλως να το ταπεινώσει, στερεωμένο εις ρίζες αρετής είναι ακαταμάχητο. Εκάματε έργα πολεμικά αθάνατα. Βασιλείς και έθνη σάς επαίνεσαν, αλλά, πίστευσέ μου, διά πολυετίαν ακόμη η ζώνη του προδρόμου πρέπει να είναι στολισμός μας, όχι χρυσοΰφαντη χλαμύδα. […] Κατεβαίνω πολεμιστής εις το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων που είναι φυτευμένος εις ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύη την καρδίαν μας, θεός ζηλότυπος μόνο το αίσθημα το ελληνικό∙ ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης».
Και ο Μέγας Παπαδιαμάντης. Απόσπασμα.
Τις ημύνθη περί πάτρης; Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων;
09/09/2023ΕΛΛΑΔΑNo Commenton Τις ημύνθη περί πάτρης; Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων;
Το εκήρυξεν ο θείος Όμηρος προ ετών τρισχιλίων:
ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ
(στο Μ 243) της Ιλιάδος)
…Τις ημύνθη περί πάτρης;
Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων;
Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος.
Άμυνα πετρί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των Δημοκρατικών θεσμών,
Η εθνική αγωγή,
Η χρηστή διοίκησις,
Η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείραντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεωκοπίας…” Δικό μου... Και η ταπείνωση του εθνικού φρονήματος....
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Εφημερίς «Ακρόπολις», 1 Ιαν. 1896
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Π.Β.
Το κείμενο με τίτλο «Οιωνός», σχετίζεται με την περίφημο ομηρικό στίχο –αποφθεγματική ρήσι/ομολογία φιλοπατρίας- (στο Μ 243) της Ιλιάδος: ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ
Σ’ αυτό το κομμάτι (που αναδεικνύει το όλο δημοσίευμα σε μαρτυρία μνημειώδους για τον μέγα Σκιαθίτη συγγραφέα πολιτικής τόλμης) με μια σειρά ρητορικών ερωτήσεων και κατάλληλων κριτικών τοποθετήσεων σε γλώσσα που σφύζει από το πάθος της φιλοπατρίας, αποδεικνύει πως «το αμύνεσθαι περι πάτρης» δεν συγκινεί την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας.
Αντίθετα, για την πνευματική και κοινωνική παρακμή, τον ηθικό εκφυλισμό, την πολιτική φαυλότητα ακόμα και αυτήν την οικονομική καταστροφή με την συντελεσθείσα (και ακόμα πρόσφατη) χρεοκοπία της ορφανεμένης από φιλοπάτριδες ηγέτες χώρας μας, καταδεικνύει ως υπεύθυνους τους άστοργους (σαν …τις μητριές! -όπως λέει) πολιτικούς.
«Οιωνός»
Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος
Tο εκήρυξεν ο θείος Όμηρος προ ετών τρισχιλίων: Εις οιωνός άριστος !…
Εύρεν ευκαιρίαν να βάλη εις το στόμα του Έκτορος όλην την αηδίαν, όσην του ενέπνεον κατά βάθος οιωνοί και οιωνοσκόποι, καίτοι, λόγω του επικού αξιώματος, ήτο ηναγκασμένος, ο θεσπέσιος, να περιγράφη μετά μεγάλης σοβαρότητος όλας τας τελετάς και τας ασκήσεις των *θυσιών, και των οιωνών, και των μαντευμάτων.
ΚΑΙ Η ΚΥΠΡΟΣ ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΩΣ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΕΛΘΕΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΑΝΑΔΕΙΧΘΕΙ ΩΣ ..¨ΕΘΝΑΡΧΗσ" Ο ΠΡΩΘΙΕΡΕΑΣ ΚΑΛΧΑΣ ΔΗΛ. Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ..... ΟΙ ΟΙΩΝΟΙ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΕΝΕΠΝΕΥΣΑΝ ... ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΠΕΔΕΙΧΘΗΣΑΝ ΨΕΥΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΙΚΟΙ ΚΑΤΑ ΤΟ ΗΜΙΣΥ. ΑΥΤΟΥ ΟΙ ΦΙΛΟΦΟΞΙΕΣ Τ ΕΚΠΛΗΡΩΘΗΚΑΝ, ΑΛΛΑ Η ΜΙΣΗ ΚΥΠΡΟΣ ΕΑΛΩ .....
Και ο Κάτων, ο άκαμπτος Ρωμαίος, είπε, χίλια έτη ύστερον: Si augur augurem…
Δηλαδή, εάν οιωνοσκόπος συναντήσει οιωνοσκόπον, δεν ημπορεί να κράτηση τα γέλια…
Οι μόνοι αληθείς οιωνοί είναι τα πράγματα. Πλην, αν υπάρχωσιν άλλοι συμβολικοί, εναέριοι η επίγειοι οιωνοί, έρχονται επικουρικώς μόνον, δια ν’ ανοίξουν τα όμματα των τυφλών, όσοι δεν βλέπουν τα πράγματα και τότε και σήμερα.
Και εμείς ....
Έγραψε και λάλησε και ο Μέγας Βάρναλης τότε, αλλά είναι επίκαιρος και για σήμερα.... Απόσπασμα.
Φταίει τὸ ζαβὸ τὸ ριζικό μας!
-Φταίει ὁ θεὸς ποὺ μᾶς μισεῖ!
-Φταίει τὸ κεφάλι τὸ κακό μας!
-Φταίει πρώτ᾿ ἀπ᾿ ὅλα τὸ κρασί!
«Ποιὸς φταίει; Ποιὸς φταίει;… κανένα στόμα
δὲν τὅβρε καὶ δὲν τὄπε ἀκόμα.
Ἔτσι, στὴν σκοτεινὴ ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σὰν τὰ σκουλήκια κάθε φτέρνα
ὅπου μᾶς εὕρει, μᾶς πατεῖ:
δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα!
προσμένουμε, ἴσως, κάποιο θάμα!
ΘΑΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑΡΘΕΙ ΔΙΟΤΙ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΛΛΟΝ ΜΑΣ ΒΑΡΕΘΗΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΜΑΣ.
ΚΑΙ Ο ΝΟΩΝ ΝΟΕΙΤΩ ΓΙΑΤΙ Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΟΡΘΑ ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΕ ΣΤΗ ΣΚΑΡΤΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΕΝΝΟΟΥΣΕ, ΔΙΚΉ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ, ΤΟΥΣ ΑΝΙΚΑΝΟΥΣ ΡΙΨΑΣΠΙΔΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΤΑΠΕΙΝΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΥΠΟΚΛΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ... ΔΙΟΤΙ ΗΔΗ ΧΘΕΣ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΕΓΙΝΕ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΠΛΟΙΟΥ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΡΕΥΝΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΟΖ, ΑΦΟΥ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΜΑΣ ΑΠΕΙΛΗΣΑΝ, ΠΑΡΑΥΤΑ ΤΟ ΑΠΟΣΥΡΑΜΕ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΑΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΤΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΑΠΕΣΥΡΕ ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ... ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΟΖ ... ΑΙΔΩΣ.
Π.Β. ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΣΣΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ ΑΠΟ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ ΠΟΥ ΘΡΗΝΗΣΕ ΣΤΕΝΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΥΣ.
Για όσους σωπαίνουν ένοχα και επιθυμούν να ξεχάσουμε την εθνική τραγωδία της πατρίδας μας αιτιολογώντας μάλιστα κάποιοι τα έργα και τις ημέρες, τόσο της χούντας όσο και της νέας δημοκρατικής Ελληνικής κυβέρνησης που πρόδωσαν την Ελληνική Κύπρο αφιερώνω.... ένα από τα γράμματα προς την μητέρα πατρίδα του Εθνικού ποιητή της Ελληνικής Κύπρου Κώστα Μόντη.
Προηγήθηκαν άλλα δυο γράμματα. Το Τρίτο γράμμα στη μητέρα» γράφεται το 1980. Η οδύνη του πολέμου, η απελπισία και οι φόβοι του για το μέλλον του νησιού είναι διάχυτα στο ποίημα. Περιγράφει τη ζωή στο έρεβος που απλώθηκε μετά την τουρκική εισβολή. Σημαντική και έντονη είναι η αναφορά του στην ηχηρή απουσία της Ελλάδας στις δύσκολες εκείνες στιγμές που ζούσε η Κύπρος.
[…]
Μητέρα, αν το βρεις βαρύ το γράμμα μου,
είναι που σκύβει απάνω του ο Πενταδάκτυλος φορτωμένος Τούρκο,
αν το βρεις ασήκωτο,
είναι που γονατίζει απάνω του ο Πενταδάκτυλος φορτωμένος Τούρκο.
Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα ο Πενταδάκτυλος, μητέρα.
Στο κάτω-κάτω το Μόρφου δεν το βλέπουμε,
στο κάτω-κάτω την Κερύνεια δεν τη βλέπουμε,
την Αμμόχωστο δεν τη βλέπουμε,
όμως αυτός είν’ εκεί απέναντί μας ,
όμως αυτός είναι διαρκώς εκεί απέναντί μας ,
και μας κοιτάζει , και μας κοιτάζει μ’ ένα τρόπο …
και κάθεται βραχνάς και μολύβι στο στήθος μας,
όμως αυτός είν’ εκεί απέναντί μας ,
και δεν μπορεί να κρυβεί σαν το Μόρφου,
και δε μπορεί να κρυβεί σαν την Κερύνεια
και σαν την Αμμόχωστο.
Και λέει: “Λοιπόν”;
και μας ρωτά: “Λοιπόν”;
[…]
Την περιμέναμε μέσʼ απʼ τους καπνούς και τις φλόγες της κοιλάδας των Κέδρων,
Την περιμέναμε απʼ το ξάγναντο του Τρίπυλου,
την περιμέναμε βουτηγμένοι ως το λαιμό
στη θάλασσα της Κερύνειας,
συγκρατούσαμε το ξεψύχισμά μας να μας προφτάξει.
Φυλλομετρούσαμε την Ιστορία της.
Φυλλομετρούσαμε σαν ευαγγέλιο την Ιστορία της
-«να εδώ κʼ εδώ κʼ εδώ»-
και την περιμέναμε,
κι «όχι, δεν μπορεί να μην έρθει», λέγαμε
κι «όχι, δεν γίνεται να μην έρθει», λέγαμε
κι όπου ναʼ ναι άκου την με τους Σπαρτιάτες της
και τα «Υπό σκιάν» και τα «Μολών λαβέ» και τον «Αέρα»,
κι όπου ναʼ ναι άκου την!
Και πραγματικά μια νύχτα έφτασε το μήνυμα πως η Ελλάδα ήρθε.
Τι νύχτα ήταν εκείνη, μητέρα,
τι αντίλαλος ήταν εκείνος,
τι βουητό ήταν εκείνο που σάρωσε το νησί!
Αγκαλιαστήκαμε κλαίγοντας και πηδούσαμε
και φιλιόμαστε και νοιώθαμε ρίγη να μας περιλούουν
και τα στήθια μας φούσκωναν να διαρραγούν
κʼ η καρδιά μας χτυπούσε να της ανοίξουμε να βγει.
οι χαροκαμένοι ξέχασαν τα παιδιά τους
και τους αδελφούς και τους πατέρες
κʼ έκλαιγαν για την Ελλάδα πια,
κʼ έχασκαν μʼ ένα γελόκλαμα.
Κʼ έλεγαν οι δάσκαλοι «Είδατε;»
Και λέγαμε όλοι «Είδατε;»
Ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε ως το βυθό
ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε πέρα απʼ το βυθό,
ώσπου την άλλη μέρα βούλιαξε το Τρίπυλο, ώσπου την άλλη μέρα πισωπάτησε
σιωπηλό το Τρόοδος να βρει βράχο να καθίσει,
ώσπου την άλλη μέρα γούρλωσε τα μάτια η Αίπεια,
ώσπου την άλλη μέρα γούρλωσαν τα μάτια οι Σόλοι και το Κούριο
κʼ οι αγχόνες της Λευκωσίας
γιατί η Ελλάδα δεν ήρθε,
γιατί ήταν ψεύτικο το μήνυμα,
ψέμα η Ελληνική μεραρχία στην Πάφο,
γιατί μας είπαν ψέμα οι ουρανοί και ψέμα οι θάλασσες
και ψέμα τα χελιδόνια και ψέμα η καρδιά
και ψέμα οι Ιστορίες μας,
ψέμα, όλα ψέμα.
Είχε λέει, άλλη δουλειά η Ελλάδα,
κάτι πανηγυρισμούς,
κ ήμαστε και μακριά και δεν μπορούσε, λέει,
λυπόταν, δεν το περίμενε,
ειλικρινά λυπόταν,
ειλικρινά λυπόταν πάρα πολύ.
Κʼ οι δάσκαλοί μας έσκυψαν ντροπιασμένοι,
και τα «Εγχειρίδια» έσκυψαν ντροπιασμένα
κʼ οι δάσκαλοί μας τρέμουν τώρα πια,
και τα «Εγχειρίδια» τρέμουν τώρα πια
όσο πλησιάζουν τα περί Θερμοπυλών και τα περί Σαλαμίνος…
Δεν κάνω ποίηση, μητέρα,
έχω αντίγραφα.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Τ.Α.
"Θάρσει. Λέγων τ' αληθές ου σφαλεί ποτε." - Σοφοκλής
Και για αυτούς που σήμερα ξέχασαν το δεν ξεχνώ και δεν μιλάνε, ο αείμνηστος Πασιαρδής γράφει.
Εσύ δεν λες τίποτα
μα εγώ θα σου πω γι’ αυτό το νησί
που ήταν όνειρο χτές και θυμάρι κι αμίαντο
και σήμερα ποτάμι οδύνης
ποτάμι που δεν λέει να σιγήσει
κατρακυλώντας απ’ τους αιώνες όχι νερό
μα τις πέτρες μας, πέτρες αρχαίες που χτίσαν ναούς
και υψώσανε κάστρα και πολιτείες που χάραξαν
τ’ όνομά τους στο χρόνο
βαθιά, και για πάντα.
Εδώ, σ’ αυτό το νησί, υδρίες λαδιού με παραστάσεις του μόχθου
υδρίες κρασιού με παραστάσεις αγάπης
ο χαλκός στου ανθρώπου τη δούλεψη
ο χρυσός, η εικόνα, το κέντημα,
το ξύλο που ευωδιάζει το χέρι,
τάφοι προγόνων παλιών και χτεσινών πατεράδων.
Εσύ δεν λες τίποτα
μα εγώ θα σου πω για τα παιδιά
που σκύψανε άξαφνα με το χέρι στο στήθος
εκεί στις πλαγιές του βουνού Πενταδάχτυλος και φωνάζαν
τη μάνα τους ώσπου ξεψύχησαν.
Εσύ δεν λες τίποτα
μα εγώ θα σου πω για τα σπίτια, τα δέντρα
του κάμπου μας, τα πικρολέμονα του ίδρωτά μας
που τα διαγούμισαν άλλοι
και πέρα τα πήγανε.
Εσύ δεν λες τίποτα
μα εγώ θα σου πω γι’ αυτό το μαρτύριο
που δένει τη γη μας, τον τροχό* που στενάζει
η πατρίδα μας, την πληγή στο σώμα του Ιησού.
Εσύ δεν λες τίποτα
μα η πληγή στο σώμα του Ιησού
δεν στερεύει.
Μένουμε μ’ ανοιχτές τις πληγές στο σταυρό του ορίζοντα.
Δεσπόζει το αίμα. Η Κύπρος καλεί. Στους
δρόμους του κόσμου αντηχεί η φωνή μας.
Ας μην αναπαύονται οι άνθρωποι. (Αυτοί που εσκεμμένα λησμονούν.)
Dr Κ.Κ.
Δημοσίευση σχολίου