- Πενήντα -50- χρόνια /μισός αιώνας δυστυχώς.
Μαθημένος σε τραγωδίες ο Ελληνισμός.
Παθός, αλλά και μαθός(!),
δεν εννοεί να αποφύγει τα λάθη … παραδοσιακώς.
- Είθισται (πάντα;) να φταίνε οι άλλοι, οι εχθροί,
οι ύπουλοι, οι επίβουλοι, οι μισητοί.
Η Ιστορία είναι βέβαια δεδομένη, γνωστή,
μόνο που κάποτε θα πρέπει να γίνουμε πιο συνετοί.
- Δεν θεωρώ πως θα προσφέρει κάτι ετούτη τη στιγμή,
ότι θα εξυπηρετούσε μια –αχρείαστη – ιστορική αναδρομή,
που θα θύμιζε τα λάθη (μας) τα μεγάλα δηλαδή,
εκείνα που επανειλημμένα έχουν επισημανθεί.
- Ας σταθούμε μόνον στα τωρινά που (εξακολουθούν) να μας πονάνε.
Πενήντα χρόνια αβεβαιότητας και κατοχής, πως άραγε περνάνε;
Χρόνια πόνου, θλίψης, αγνοούμενων, διχασμού του Νησιού που δεν ξεχνάμε.
Τι άραγε περιμένει ο Ελληνισμός από τους ηγετίσκους της Ε.Ε που κυβερνάνε;
- Είναι ανώφελο να συνεχίσουμε τους «φίλους» Τούρκους να καταριόμαστε.
Όσο το κάνουμε, τόσο σημαίνει πως ανόητα και ανιστόρητα συμπεριφερόμαστε.
Η Τουρκία ήταν, είναι και θα είναι εχθρική χώρα, να το θυμόμαστε.
Αυτά για να μην – αφελώς- παρασυρόμαστε.
- Το Τουρκικό γονιδίωμα δεν αλλάζει, όπως και το Ελληνικό.
Οι περιστασιακές υφέσεις /ειρηνικά διαστήματα δεν προοιωνίζονται κάτι θετικό.
Είναι μέγιστη /ασύγγνωστη πλάνη να το λησμονούμε αυτό,
αν δεν επιθυμούμε να βαδίζουμε σε έδαφος επικίνδυνο, σαθρό.
- Πενήντα χρόνια αβάσταχτα, δακρύων, πότε περάσανε;
Πως περάσανε, πόσο μας πονέσανε, πόσο μας γεράσανε;
Πόσο ανεύθυνα, ανάλγητα, παχυδερμικά οι «φίλοι» δυτικοί μας συμπεριφερθήκανε;
Τόσο που μισό αιώνα μετά οι Τούρκοι μας θυμήσανε:
- Πως τώρα πιά, μετά τόσες δεκαετίες, νομιμοποιούνται … δικαιωματικά
να επικαλεστούν τη …χρησικτησία του εισβολέα που κατακτά (!).
Ζητούν να γίνουν /αναγνωριστούν δύο κράτη ξεχωριστά,
ώστε να διευθετηθεί /επιλυθεί το Κυπριακό … «ειρηνικά»!!!.
- Αφόρητος κυνισμός –τουρκισμός που κανείς δεν μπορεί να ανεχτεί.
Αντί συγγνώμης και συναίνεσης ώστε το ψήφισμα του ΟΗΕ να εφαρμοστεί,
και διζωνική, δικοινοτική Ομοσπονδία στην Μεγαλόνησο να καθοριστεί.
Οι θλιβεροί μεμέτηδες δέχονται να συζητήσουν, μόνο κάτω από την προϋπόθεση, τη διαχωριστική!
- Αλήθεια υπάρχουν άραγε τόσο αφελείς ΈλληνοΚύπριοι και Ελλαδίτες πολιτικοί
που θα θελήσουν να συζητήσουν πάνω στην βάση αυτή;.
Το θεωρώ εξωπραγματικό, κάτι που και ως ιδέα απωθεί.
Η λύση συνεπώς είναι μία και μονοδρομική:
- Συνέχιση των προσπαθειών (Κύπρου και Ελλάδας) σε κατεύθυνση διαφορετική.
Τέρμα οι συνομιλίες και οι «αλληλοκατανοήσεις» καθώς και η «φιλία» η Ελληνοτουρκική.
Σε ότι αφορά στο Κυπριακό, δεν χωρούν ούτε συμβιβασμοί, ούτε εναγκαλισμοί.
Διεκδίκηση –με σύμμαχο και την Ε.Ε- μέχρις ότου ο στόχος επιτευχθεί!
- Πενήντα χρόνια ΕλληνοΚυπριακού δράματος συναπτά.
Πενήντα χρόνια τουρκικής εισβολής και κατοχής αποτροπιαστικά.
Πενήντα χρόνια αγνόησης των ψηφισμάτων του Σ.Α και ΟΗΕ, ντροπιαστικά.
Πενήντα χρόνια (αυτό) απαξίωσης της … «πολιτισμένης Δύσης» που συμπεριφέρεται υποκριτικά /αηδιαστικά!!!
- Δεν νοείται να στηρίζει η Ε.Ε την Ουκρανία και για την Κύπρο να αδιαφορεί.
Να μην νοιάζεται για την Κατοχή κράτους μέλους της δηλαδή.
Είναι ντροπή /όνειδος η συνέχιση του Κυπριακού η δραματική,
πολλώ μάλλον που υπάρχουν ψηφίσματα του Σ.Α και του ΟΗΕ σαφή.
- Αλήθεια ακούσατε κάποια διαμαρτυρία της Ε.Ε για την φιέστα την τουρκική;.
Πόση αναισθησία, πόση πώρωση, άραγε διακατέχει την Ένωση την Ευρωπαϊκή;.
Πάλι καλά που δεν έστειλε και εκπρόσωπο της να παραστεί(!).
Αρκέστηκε να παρακολουθεί, με τακτική … ποντιοπιλατική!
- Ελλάδα και Κύπρος, οφείλουν να εκμεταλλευτούν το Ουκρανικό ως ευκαιρία μοναδική.
Το έχω ξαναγράψει και επιμένω, πως αν η ευκαιρία αυτή χαθεί, θα ξανασυζητάμε –όσοι θα ζούμε – για άλλη μια ευκαιρία που έχει απολεσθεί, παρά τα όσα λάθη, παραλείψεις μας που έχουν προηγηθεί.
- Τι έφταιξε, ποιοι ευθύνονται, πόσοι υπήρξαν ατυχείς χειρισμοί. Το πώς οι Τούρκοι κατάλαβαν με ρεσάλτο το Νησί.
Πως αντιμετωπίστηκε η εισβολή,
πως το «σχέδιο Ανάν» είχε αντιμετωπιστεί.
- Τώρα, ό,τι έγινε έγινε και δεν υπάρχει επιστροφή.
Ούτε γίνεται η «υπερηφάνεια για την ειρηνευτική Τουρκική επέμβαση» να υιοθετηθεί.
Επιβάλλεται να αναδείξουμε στα ευρωπαϊκά και τα διεθνή φόρα την θρασύτητα την Τουρκική.
Στο κυπριακό –του λοιπού – μηδενική ανοχή!!!!
- Η Τουρκία θα πρέπει –επιτέλους- να κατανοήσει πως δεν είναι η εισβολή και διατήρηση στρατού κατοχής, αποδεκτή.
Ακόμη πως δεν νομιμοποιείται να γιορτάζει και να κομπορρημονεί,
επειδή εφαρμόζει –καθ’ έξιν – του Αττίλα την πρακτική,
αν φυσικά δεν θέλει τελικά να περιθωριοποιηθεί.
- Η Ελλάδα, η οποία στήριξε (και συνεχίζει) σε υπερβολικό βαθμό,
ως σύμμαχος και εταίρος της Δύσης, το Ουκρανικό,
θα πρέπει να είναι ανένδοτη και απαιτητική, στο Κυπριακό.
Αν δεν επιλυθεί τώρα το Κυπριακό, θα χαθεί ευκαιρία μοναδική,
που θα προεξοφλήσει /προδικάσει της Μεγαλονήσου τον διαχωρισμό.
- Σημειωτέον ότι αυτή η εθνική προσπάθεια θα πρέπει από όλους: φορείς, κόμματα, πολιτικούς να στηριχτεί.
Είναι ανεπίτρεπτη κάθε πολιτικάντικη διαφοροποίηση κομματική.
Εκτός και αν ευελπιστούμε το Κυπριακό (μετά από κάποιες δεκαετίες) να … ξανασυζητηθεί (!).
Πάντως «οι καιροί ου μενετοί».
*Ιατρού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου