Energiekrise: Reuter στο Βερολίνο
Και Κανείς Δεν Μπορεί Να Κάνει Τίποτα Γι' Αυτό - Σκέψεις σχετικά με την επιδεινούμενη καταστροφή της γερμανικής ενεργειακής πολιτικής κ' πώς τα πράγματα έφτασαν σε αυτή την κατάσταση.
Μετάφραση: Απολλόδωρος
12 Μαΐου 2023 | EUGYPPIUS | Διάβαστε το εδώ
Μια τεράστια κλιματική συμμορία που χρηματοδοτείται από το εξωτερικό και έχει επιβληθεί με θανάσιμο τρόπο στην πολιτική, παλεύει σήμερα σκληρά για να συντρίψει την Γερμανία χωρίς επιζώντες, και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι' αυτό.
Ο διεθνής Τύπος διατηρεί σχεδόν απόλυτη σιωπή για την κλιμακούμενη παραφροσύνη των όσων συμβαίνουν στη Γερμανία. Τα μέσα ενημέρωσης που γιορτάζουν συστηματικά τη γερμανική πρόοδο προς την ενεργειακή μετάβαση δεν θέλουν να γνωρίζετε ότι η κυρίαρχη βιομηχανική δύναμη της Ευρώπης έχει εισέλθει σε ένα βαθιά καταστροφικό πολιτικό και διοικητικό σπιράλ από το οποίο μπορεί να μην ανακάμψει ποτέ. Το σφάλμα έγκειται στις αυτοκαταστροφικές και ανεφάρμοστες ενεργειακές πολιτικές που έχουν μια θανατηφόρα λαβή όχι μόνο στην κυβέρνηση Scholz, αλλά σε ολόκληρο το διοικητικό κράτος. Αφού ολοκλήρωσαν τη σταδιακή κατάργηση των πυρηνικών εν μέσω μιας συνεχιζόμενης ενεργειακής κρίσης και απέφυγαν τη χειμερινή καταστροφή μόνο χάρη στο ατύχημα του ήπιου καιρού, οι κυβερνώντες μας επιβάλλουν τώρα καταστροφικές αλλαγές στον λεγόμενο Gebäudeenergiegesetz, ή τον νόμο για την ενέργεια των κτιρίων, ο οποίος ρυθμίζει την κατανάλωση ενέργειας σε οικιστικές και εμπορικές κατασκευές.
Αυτό ακούγεται άχαρο και βαρετό, αλλά δεν είναι. Αυτή η τελευταία στροφή των βιδών αποσκοπεί στη σταδιακή κατάργηση της παραδοσιακής θέρμανσης με φυσικό αέριο και πετρέλαιο, επιβάλλοντας ότι όλα τα νέα συστήματα θέρμανσης που θα εγκατασταθούν μετά το 2024 θα χρησιμοποιούν τουλάχιστον 65% ανανεώσιμη ενέργεια. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την εγκατάσταση ηλεκτροκίνητων αντλιών θερμότητας. Ιδιαίτερα στην περίπτωση πολλών παλαιών κτιρίων, το σχετικό κόστος ανακαίνισης θα αποδειχθεί καταστροφικό, και αν δεν αναθεωρηθούν δραστικά, οι κανόνες απλώς θα αναστατώσουν την αγορά κατοικίας και θα καταστρέψουν μεγάλο μέρος του προσωπικού πλούτου. Επίσης, το δίκτυο δεν έχει καμία ελπίδα να τροφοδοτήσει αυτές τις νέες πηγές θερμότητας, τώρα ή στο μέλλον.
Εν μέσω του αυξανόμενου συναγερμού και της φαινομενικής ματαιότητας κάθε αντίδρασης, ακόμη και ορισμένα γερμανικά καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης έχουν αρχίσει να εκφράζουν ανησυχία. Σήμερα, το Der Spiegel (από όλα τα περιοδικά) δημοσίευσε ένα εκτενές άρθρο σχετικά με την προέλευση, τη χρηματοδότηση και την άνοδο στην εξουσία του "Οικολογικού Δικτύου" που ελέγχει σήμερα τη γερμανική ενεργειακή πολιτική, και θέλω να το συζητήσω λεπτομερώς, επειδή είναι τόσο αποκαλυπτικό για τόσα πολλά πράγματα. Συγκεντρώνει πολλά ξεχωριστά νήματα, για να δείξει πώς τα μεγαθήρια της πολιτικής προέρχονται και τίθενται σε κίνηση στα σύγχρονα διαχειριστικά κράτη, και πώς μπορούν να παραμείνουν αδιαπέραστα και ακόμη και αντίθετα στη λαϊκή γνώμη ακόμη και σε δήθεν δημοκρατικά συστήματα.
Το ρεπορτάζ του Spiegel εξετάζει από κοντά τις καριέρες αρκετών βασικών προσώπων που βρίσκονται πίσω από την ενεργειακή μετάβαση, μεταξύ των οποίων ο πράσινος πολιτικός Rainer Baake και το σκανδαλώδες δεξί χέρι του Robert Habeck, ο Patrick Graichen, ο οποίος είναι ο εγκέφαλος της πολιτικής που κινεί το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής τρέλλας.
Η άνοδος των οικολόγων στο Υπουργείο Οικονομίας ξεκίνησε πριν από μια ολόκληρη δεκαετία. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η άποψη ήταν ότι το κράτος θα πρέπει να επιβάλλει όσο το δυνατόν λιγότερους κανόνες στον επιχειρηματικό τομέα... Σύμφωνα με αυτή τη λογική, ο περιβαλλοντισμός και η οικονομική πολιτική θεωρούνταν σχεδόν αμοιβαία αποκλειόμενες. Μόλις το 2013 άρχισε να καταρρέει η κυριαρχία των δημοσίων υπαλλήλων της ελεύθερης αγοράς.
Εκείνη την εποχή, ο Sigmar Gabriel του SPD έγινε υπουργός Οικονομίας και διόρισε έναν ασυνήθιστο υφυπουργό για την ενέργεια1: Rainer Baake ... Η κίνηση αυτή αποτέλεσε έκπληξη, διότι ο Baake δεν είναι σοσιαλδημοκράτης, αλλά Πράσινος. ... Ως υφυπουργός στο υπουργείο Περιβάλλοντος ... ο Baake βοήθησε στην ενορχήστρωση της πρώτης νομοθεσίας για τη σταδιακή κατάργηση των πυρηνικών της Γερμανίας. ...
Το 2012, ο Baake ίδρυσε την Agora Energiewende, ίσως την πιο επιδραστική δεξαμενή σκέψης που υποστηρίζει μια ουδέτερη από άνθρακα κοινωνία στη γερμανική πολιτική. Ο Patrick Graichen ήταν εκείνη την εποχή ήδη προστατευόμενος του Baake. ...
Καθώς οι φιλικοί προς τη βιομηχανία δημόσιοι υπάλληλοι της παλιάς φρουράς στη γερμανική γραφειοκρατία άρχισαν να συνταξιοδοτούνται, ο Baake γέμισε τις θέσεις τους με πράσινους τεχνοκράτες όπου ήταν δυνατόν, έτσι ώστε όταν ο έλεγχος του υπουργείου πέρασε στο κεντροδεξιό CDU το 2018, η ζημιά είχε γίνει. Το θεσμικό μομέντουμ είχε ήδη μετατοπιστεί προς την κατεύθυνση της κλιματικής αλλαγής και είχε αρχίσει να συγκεντρώνει δυνάμεις με τη δική του δύναμη. Το σύνθημα για το πολιτικό όραμα του Baake ήταν ο λεγόμενος "All Electric World", ένας κόσμος στον οποίο ένα δίκτυο που τροφοδοτείται αποκλειστικά από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας θα κινεί αυτοκίνητα (ηλεκτρικά οχήματα), θα θερμαίνει κτίρια (αντλίες θερμότητας) και θα τροφοδοτεί ακόμη και τη βιομηχανία (αν και εδώ οι λύσεις είναι πολύ πιο ασαφείς).
Κατά τη διάρκεια της πενταετούς θητείας του ως υφυπουργός, ο Baake διόρισε τον Graichen επικεφαλής της δεξαμενής σκέψης Agora, η οποία άρχισε να παράγει έγγραφα πολιτικής, να χρηματοδοτεί πράσινες επιστημονικές έρευνες και να συγκεντρώνει ένα συνεχώς αυξανόμενο πλήθος πιστών υποστηρικτών και τεχνοκρατών. Αυτό απέδωσε καρπούς:
Κάθε φορά που συζητούνταν στο Βερολίνο για την ενέργεια και το κλίμα [τα χρόνια μετά την παραίτηση του Baake από το Υπουργείο Οικονομίας το 2018], αναφερόταν το όνομα του Graichen, ο οποίος συχνά διακινούσε δυσνόητους όρους που μόνο οι ειδικοί κατανοούν. Η "αρχή της αξιολογικής τάξης", για παράδειγμα, ή το "φαινόμενο του κλειδώματος". Ο κοκκινομάλλης άνδρας με την ηχηρή φωνή γνώριζε τον κόσμο των ειδικών όσο κανένας άλλος. ...
Η ικανότητα αυτή φαίνεται να του είχε έρθει φυσικά. Η μητέρα του εργαζόταν στο Υπουργείο Ανάπτυξης, ο πατέρας του για ένα διάστημα στο Υπουργείο Μεταφορών. Ο ίδιος ασχολήθηκε με περιβαλλοντικά θέματα από μαθητής, αρχικά στην οργάνωση νεολαίας της BUND. Το 1993 άρχισε να σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Το 1996 προσχώρησε στο κόμμα των Πρασίνων. Το 2001, έγινε σύμβουλος για τη διεθνή προστασία του κλίματος ... και βοήθησε στη σύνταξη του Πρωτοκόλλου του Κιότο.
Ο Graichen προέρχεται κατευθείαν από το γερμανικό πολιτικό κατεστημένο, και η δική του ήταν η πρώτη γενιά που είδε σημαντική διείσδυση των Πρασίνων στα χρόνια γύρω από την αλλαγή της χιλιετίας. Γινόμαστε μάρτυρες της καρποφορίας ενός μακροχρόνιου περιβαλλοντικού ακτιβισμού, που ξεκινά από τη δεκαετία του 1970.
Το 2020, ο Baake ... ίδρυσε το Ίδρυμα Κλιματικής Ουδετερότητας (Stiftung Klimaneutralität) και άρχισε να παράγει μελέτες για την ενεργειακή μετάβαση. Στις εργασίες τους, ο Baake και ο Graichen θίγουν σχεδόν όλα τα κλιματικά ζητήματα. Μιλούν για την αναδιάρθρωση της βιομηχανίας, την επέκταση της αιολικής ενέργειας και τη μετάβαση στη θέρμανση.
Το έργο τους χρηματοδοτήθηκε στο παρασκήνιο από δύο άνδρες: Ο Bernhard Lorentz, ο οποίος ως επικεφαλής του Ιδρύματος Mercator βοήθησε να ζωντανέψει η δεξαμενή σκέψης Agora. Και ο Hal Harvey, ένας Αμερικανός λομπίστας που χρηματοδοτεί περιβαλλοντικές και κλιματικές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες, βοηθούμενος μεταξύ άλλων από τα φιλανθρωπικά δισεκατομμύρια οικογενειών όπως οι Hewletts.
Δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκουμε απίθανους Αμερικανούς ακτιβιστές και φιλάνθρωπους πίσω από τον ευρωπαϊκό -και συγκεκριμένα τον γερμανικό- ακτιβισμό για το κλίμα. Το Spiegel εξηγεί, δυσοίωνα, ότι: "ο Harvey βλέπει την Ευρώπη ως το κλειδί για την προετοιμασία ενός κλιματικά ουδέτερου μέλλοντος" και ότι αυτός είναι ο λόγος που "κατευθύνει εκατομμύρια ... για να υποστηρίξει ανθρώπους όπως ο Baake και ο Graichen". Αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος εμφανίζεται ελάχιστα στα αγγλόφωνα μέσα ενημέρωσης και δεν έχει καν σελίδα στην αγγλόφωνη Wikipedia, βαφτίστηκε από την Die Zeit ως "ο πιο ισχυρός πράσινος πολιτικός στον κόσμο".
Ο Harvey βασίζεται ιδιαίτερα στις δεξαμενές σκέψης για την ανάπτυξη πολιτικής και την αποθήκη πολιτικών υποψηφίων όταν είναι εκτός εξουσίας, και οι εξαιρετικά καλά χρηματοδοτούμενες προσπάθειες άσκησης πίεσης που καταβάλλει μπορούν εύκολα να κατακλύσουν τον πολιτικό διάλογο σε μικρότερες χώρες, και αυτός είναι πιθανώς ένας λόγος που ενδιαφέρεται τόσο πολύ για την Ευρώπη.
Οι γερμανικές δεξαμενές σκέψης όπως η Agora ... ή το Ίδρυμα για την Ουδετερότητα του Κλίματος ... προσλαμβάνουν ερευνητές με τα εκατομμύρια που δωρίζουν οι χορηγοί τους και χτίζουν σταθερά την επιρροή των εμπειρογνωμόνων. Διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο η πολιτική και η κοινωνία σκέφτονται για την προστασία του περιβάλλοντος και του κλίματος - και γεμίζουν τις μελέτες τους με νομικές προτάσεις που περιλαμβάνουν τις αγαπημένες τους λύσεις. ...
Η επιρροή των οργανώσεων υποστήριξης των Πρασίνων είναι αδιαμφισβήτητη. Έχουν δώσει στο κόμμα ένα μεγάλο πλεονέκτημα γνώσης σε θέματα προστασίας του κλίματος. Και με αυτή τη γνώση, η ελκυστικότητα του κόμματος ως λύτη προβλημάτων για μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της εποχής μας αυξήθηκε. ... Άλλα κόμματα έχουν παραμελήσει αυτόν τον τομέα για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η "γνώση" είναι φυσικά ο λάθος όρος που πρέπει να χρησιμοποιηθεί εδώ. Ο όρος "συνταγές πολιτικής" είναι πολύ καλύτερος, και αν το Der Spiegel δεν ήταν τόσο εθισμένο από τις δικές του ιδεολογικές προκαταλήψεις, θα μπορούσε να γράψει γι' αυτό με μεγαλύτερη σαφήνεια. Πρόκειται για μια διαδικασία τριών βημάτων. 1) Ακτιβιστές και εγκεκριμένοι από το καθεστώς επιστήμονες εντοπίζουν και κάνουν θόρυβο για τα διαφαινόμενα προβλήματα, και στη συνέχεια 2) δεξαμενές σκέψης γράφουν σελίδες και σελίδες νομοθετικών και ρυθμιστικών λύσεων γι' αυτά. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μεγάλο βαθμό στο απυρόβλητο, μέχρι 3) οι πολιτικοί να ανταποκριθούν στη ζήτηση που ξεσηκώνει ο ακτιβιστικός βραχίονας, και μη έχοντας οι ίδιοι καμία πραγματική εμπειρία ή κατανόηση για τίποτα, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να θέσουν σε ισχύ τις προτάσεις που τους τροφοδοτούν άνθρωποι σαν τον Graichen.
Να, λοιπόν, η εξήγηση για την πεισματική ηλιθιότητα του Robert Habeck από το περασμένο φθινόπωρο. Μόλις οι Πράσινοι μπήκαν στην κυβέρνηση, έκανε τον Graichen υφυπουργό Ενέργειας, και είναι ο Graichen και η στρατιά των τεχνοκρατών που διοικεί που βρίσκονται από τότε πίσω από κάθε πολιτική καταστροφή. Η φαρσοκωμωδική απάντηση στην ενεργειακή κρίση, όπου αυτοί οι άνθρωποι αναγκάστηκαν στην πραγματικότητα να δουλέψουν αντίθετα με τις αρχές τους και να αγοράσουν τεράστιες ποσότητες άνθρακα (από τη Ρωσία μάλιστα), η αποτυχημένη αλλά παρ' όλα αυτά ολοκληρωμένη κατάργηση των πυρηνικών, και, τέλος, οι καταστροφικές αλλαγές στον νόμο για την ενέργεια των κτιρίων, οι οποίες θα εξαθλιώσουν εκατομμύρια Γερμανούς και δεν θα κάνουν απολύτως τίποτα για να αλλάξουν τη θερμοκρασία της Γης.
Οι αποτυχίες του Graichen του έχουν δημιουργήσει πολλούς εχθρούς, και αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους είναι σήμερα βυθισμένος σε ένα σκάνδαλο νεποτισμού. Ωστόσο, όλα τα αρνητικά πρωτοσέλιδα είναι ανίσχυρα να αλλάξουν την παραφροσύνη που μας περιμένει, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχουν άλλες πολιτικές για να εφαρμοστούν και καμμία άλλη επιστημονική ή τεχνοκρατική λύση για να στραφούμε. Ο Graichen και οι πλούσιοι υποστηρικτές του έχουν περάσει δέκα χρόνια τροφοδοτώντας όλους τους πολιτικούς και πνευματικούς αγωγούς με τα προβλήματα που προτιμούν και τις λύσεις που προτιμούν.
Με αυτόν τον τρόπο υλοποιείτε μια ατζέντα από πάνω προς τα κάτω, και είναι ένα βασικό σημείο στο οποίο το Covid μπορεί να διαφοροποιηθεί από τη φάρσα της κλιματικής αλλαγής. Επί πολλά χρόνια, η ταξιαρχία του κλίματος εργάστηκε για να γεμίσει την ακαδημαϊκή κοινότητα και τη γραφειοκρατία με τις ιδέες τους και τους υποστηρικτές τους. Εκμεταλλεύτηκαν την αλλαγή γενεών και τις συνταξιοδοτήσεις για να τοποθετήσουν τους ανθρώπους τους και περίμεναν τις εκλογές για να φέρουν τους κατάλληλους πολιτικούς στην εξουσία και να ολοκληρώσουν το κύκλωμα. Οι πανδημιολόγοι ακολούθησαν βέβαια τον ίδιο δρόμο, αλλά οι ήπιες κυρίως ιδιοτελείς λύσεις τους εγκαταλείφθηκαν την τελευταία στιγμή υπέρ πολύ πιο σκληρών και πολύ πιο επικίνδυνων μέτρων μαζικού περιορισμού. Ο ζήλος για την καινοφανή αντιμετώπιση δεν προήλθε από φιλάνθρωπους τρελούς και δεξαμενές σκέψης επί δεκαετίες, αλλά μέσα από την ίδια τη γραφειοκρατία. Αυτό προσέδωσε στο πραξικόπημα της Κορόνα πολύ μεγαλύτερη δύναμη τη στιγμή που έγινε, αλλά χωρίς ευρύτερη θεσμική ή ιδεολογική υποστήριξη, οι χειρότερες πτυχές του καθεστώτος καταστολής του ιού κατέρρευσαν εξίσου γρήγορα και τώρα αποκηρύσσονται σιωπηλά παντού.
Οι φανατικοί των Πρασίνων δεν είχαν ποτέ αυτό το επίπεδο παρανοϊκού μεσσιανικού ενθουσιασμού, αλλά για τον ίδιο λόγο, θα αποδειχθεί πολύ, πολύ πιο δύσκολο να εκδιωχθούν.
***
Δικτυογραφία:
A vast foreign-funded climate cabal with a death grip on policy is currently fighting hard to crash the Federal Republic of Germany with no survivors, and there is nothing anybody can do about it
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου