Καθώς πλησιάζει ἡ 21η Μαΐου καί ἡ πλειοδοσία σέ πατριδεμπορία ἀλλά καί χριστοκαπηλεία κλιμακώνεται ἀπρόσμενα, ἐνῶ μαζί δυστυχῶς κλιμακώνεται καί ὁ φανατισμός κάποιων, πού ἀνακάλυψαν ἄφνω κάτι ἀνυπόστατες θεωρίες περί τῆς σημασίας τῶν ἐκλογῶν (ὡς δῆθεν παράγοντα πιθανῆς ἀνατροπῆς τοῦ γύρω μας ζόφου) καί ξεσποῦν μέ μένος ἐνάντια σέ ὅσους τολμοῦν νά τήν ἀμφισβητοῦν, ἄς ξεκαθαρίσουμε καί πάλι μερικά πράγματα.
Τά περισσότερα βεβαίως τά ξεκαθάρισα ἤδη μέ πλειάδα κειμένων μου κατά τήν τελευταία ἑξαετία, μέ ἀποκορύφωμα τό πρόσφατο ἄρθρο μέ τίτλο «Λίγες (προεκλογικές) σκέψεις γιά μιά ματωμένη πατρίδα»1.
Ἐπειδή ὅμως κάποιοι ἐπιμένουν καί μάλιστα μέ τρόπους ἐξαιρετικά ἄκομψους, ἐπανέρχομαι στό θέμα (ἐλπίζω γιά τελευταία φορά, γιατί τό θεωρῶ ἥσσονος σημασίας καί φρονῶ ὅτι ἔχουμε σημαντικότερα πράγματα νά ἀσχοληθοῦμε).
Ὡς πρός τό θέμα τῶν ἐκλογῶν λοιπόν. Θά ἐπαναλάβω ὅτι εἶναι τέτοια ἡ κατάσταση παγκοσμίως (μέ τή νεοταξική καί νεοεποχίτικη ἐπέλαση στήν κορύφωσή τους) καί τόσο ἀποτρόπαια ὁλοκληρωτική ἡ δική μας ὑποτέλεια στό παγκόσμιο ἀντίχριστο διευθυντήριο, πού εἶναι ἀσυγχώρητα ἀφελές νά πιστεύει κανείς ὅτι μπορεῖ μέσῳ τέτοιων διαδικασιῶν, ὅπως οἱ ἐκλογές, δηλαδή μετέχοντας στό ἴδιο στημένο παιχνίδι καί παίζοντας μέ τά ἴδια προκατασκευασμένα συστημικά ὅπλα, νά νικήσει ἤ ἔστω νά διεμβολίσει τό σύστημα.
Καί θά ἦταν ἀδύνατο, ἀκόμη καί ἄν ὑποθέταμε ὅτι θά μποροῦσε νά προκύψει κάποια στιγμή μία ὄντως σοβαρή, ἐνωτική καί κυρίως ἀγνή πολιτική κίνηση, πού θά ὁμολογοῦσε Χριστό καί Ὀρθοδοξία (χωρίς ἀστερίσκους), θά μαρτυροῦσε τήν ἀλήθεια σέ ὅλα τά ζητήματα (μέ παρρησία καί ἄνευ στρογγυλεμάτων καί ὑπεκφυγῶν) καί πού θά κατάφερνε νά ὑπερνικήσει ἐμπόδια, ὅπως ἡ ὑποχρηματοδότηση, ὁ πόλεμος ἀπό τό πολιτικό καί ἐκκλησιαστικό κατεστημένο, ἡ ἐξουθένωση ἀπό τά στημένα ΜΜΕ, ἡ ἐκλογική νοθεία κλπ., καί ἀκολούθως νά πάρει τήν ἐξουσία.
Μία ματιά στή μοῖρα τοῦ μεγάλου Ἰωάννη Καποδίστρια –καί μάλιστα σέ μία ἐποχή πού τό παγκόσμιο σύστημα ἦταν ἀπείρως ἀσθενέστερο σέ σύγκριση μέ τό σημερινό– θά ἔπρεπε νά εἶναι ἱκανή γιά νά μᾶς πείσει.
Ἀλλά ἀκόμη καί μία ματιά σέ πολύ πιό πρόσφατες ἐξελίξεις, ὅπως π.χ. τό τί συνέβη στή χώρα μετά τό 2005 ἐπί πρωθυπουργίας Καραμανλῆ, στήν περίπτωση δηλαδή μίας κυβέρνησης καθόλου ἁγνῆς, πού ἁπλῶς ἐπεχείρησε κάποιους ἑλιγμούς στό διεθνές πεδίο (προσέγγιση μέ Πούτιν) καί ὄχι κάτι περισσότερο, θά ἦταν ἐπίσης πολύ χρήσιμη. Εἶναι μᾶλλον εὔκολο νά φανταστεῖ κανείς τί θά συνέβαινε, ἄν ὑπῆρχε ἑλληνική κυβέρνηση σήμερα πού θά στρεφόταν ἀνοιχτά ἀπέναντι στίς ἐντολές τοῦ νεοταξικοῦ διευθυντηρίου καί θά ἐπιχειροῦσε νά ἀνατρέψει ὁλόκληρη τή νεοεποχίτικη ἀτζέντα.
Θά ἦταν λοιπόν καί σέ ἐκείνη τήν περίπτωση ἀδύνατο ἤ ἔστω (γιά νά μή φαίνομαι τελείως ἀφοριστικός) τρομακτικά δύσκολο. Πόσο δέ μᾶλλον τώρα πού τέτοια κίνηση δέν ὑπάρχει. Ὑπάρχει μόνο μία ὁμάδα κομμάτων ἤδη κοινοβουλευτικῶν πού μετέχουν ἀπολύτως συνειδητά στό στημένο παιχνίδι (μέ τίς μεταξύ τους διαφορές νά εἶναι πλέον, ἀκόμη καί εἰκονικά, ὁλοένα καί λιγότερες) καί ἀπό τήν ἄλλη μία πανσπερμία κομματιδίων, πού παριστάνουν ὑποκριτικά ἤ ἔχουν ἔστω τόν ἰδεασμό ὅτι εἶναι πατριωτικά.
Κάποια ἀπό τά κομματίδια αὐτά θά μποροῦσαν τό πολύ –καί ὑπό ἀκραῖες προϋποθέσεις– νά διεκδικήσουν τήν εἴσοδό τους στή Βουλή, ὅπου προφανῶς θά εἶναι ἐντελῶς ἀνίσχυρα γιά οὐσιώδεις παρεμβάσεις (ἀκόμη καί ἄν τίς ἐπιθυμοῦν), πέραν μίας ἁπλῆς ρητορικῆς, καί σύντομα θά ἐκφυλιστοῦν ὑπό τό βάρος εἴτε τῆς πολιτικῆς τους ἀνεπάρκειας, εἴτε τῶν πιέσεων, τῶν ἐκβιασμῶν, τοῦ προσωπικοῦ συμφέροντος κάποιων μελῶν τους κλπ. Τό φαινόμενο δηλαδή πού ἔχουμε παρατηρήσεις πάμπολλες φορές ἕως τώρα, εἴτε ὡς ἐξάχνωση, εἴτε ὡς ἀφομοίωση.
Ἡ βαθιά προσωπική γνώση (μετ’ ὀνομάτων καί διευθύνσεων) πού ἔχουν ἐδῶ καί πολλά χρόνια τινές ἐξ ἡμῶν γιά ὅλον αὐτόν τόν λεγόμενο πατριωτικό χῶρο, πού κατατρύχεται ἀπό πλεγματικές ψυχοσυνθέσεις, ἀρχηγικά σύνδρομα, καιροσκοπισμό, τυχοδιωκτισμό καί ματαιοδοξία, ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη διακρίνεται καί ἀπό βαθιά ἀφέλεια καί ἀναμφίβολες καλές προθέσεις πολλῶν (πού ὅμως, στά χέρια τῶν λίγων, ἁπλῶς στρώνουν τελικά τόν δρόμο πρός τήν κόλαση, γιά νά θυμηθῶ καί τό γνωστό ἀπόφθεγμα), δέν ἐπιτρέπει δυστυχῶς ἄλλο ἀπό τό παραπάνω συμπέρασμα.
Ὑπό τίς προαναφερθεῖσες συνθῆκες, εἶναι ἐντελῶς ἀπαράδεκτο αὐτό πού διεξάγεται ἐδῶ καί μερικές ἑβδομάδες σέ ἐπίπεδο προσωπικῶν ἐπιθέσεων ἐναντίον ὅσων ἀφ’ ἑνός ἐπιχειρηματολογοῦν ὑπέρ τῆς ἀποχῆς ἤ ἀφ' ἑτέρου δέν ἀπορρίπτουν μέν τίς κάλπες, ἀλλά τολμοῦν νά θέτουν ἁπλῶς προφανῆ ἐρωτήματα καί αὐτονόητες ἐνστάσεις γιά τή λειτουργία κάποιων κομμάτων. Παρατηρεῖται ἀνεπίτρεπτος φανατισμός σέ βαθμό ἕως καί κανιβαλισμοῦ, φανατισμός ἀπολύτως μέν ἀνάλογος τοῦ πρωτοφανοῦς μεγέθους τῆς ψευδολογίας, τῆς θολούρας καί τῆς ἀρρωστημένης καπηλείας πού παρατηροῦνται, καί συνάμα ἀντιστρόφως ἀνάλογος τῆς σημασίας τῶν ἐκλογῶν καί του τί πραγματικά αὐτές θά καθορίσουν.
Καί αὐτή εἶναι βασικά καί ἡ ἀπάντηση τήν ὁποία δίνω σέ πολλούς, πού ἐδῶ καί ἑβδομάδες μέ ρωτοῦν τί νά ψηφίσουν: εὐθεῖα ἀπόκριση ἀρνοῦμαι ἀσφαλῶς νά δώσω, γιατί τό θεωρῶ ὑποτιμητικό πρωτίστως γιά τούς ἴδιους, τό δέ ποτήριον τοῦ... πολιτικοῦ καθοδηγητή/ἰνστρούχτορα παρελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ (χωρίς αὐτό φυσικά νά σημαίνει πώς δέν θά πῶ τή γνώμη μου, ὅταν μοῦ τή ζητοῦν, ἐπί συγκεκριμένων δεδομένων πού ἀφοροῦν διάφορους πολιτικούς χώρους καί περί τῶν ὁποίων ἔχω προσωπική καί τεκμηριωμένη γνώση). Πέραν αὐτῶν, ἡ κύρια ἀπάντησή μου εἶναι πάντα ἡ ἴδια καί ἀπαράλλαχτη: αὐτό πού ὀφείλουμε νά κάνουμε εἶναι νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἐπειδή ἡ λύση μπορεῖ νά ἔλθει μόνο ἄνωθεν, ἄλλες εἶναι οἱ δράσεις πού βασικά ἀπαιτοῦνται. Καί ἄλλη ἡ στόχευση. Μπορεῖ κάποιοι νά δυσαρεστοῦνται, ὅταν το διαβάζουν αὐτό, ἐπειδή ἐπιθυμοῦν πιό... γήινες προτάσεις, ἀλλά ἡ ἀδιανόητη λαίλαπα πού ἔρχεται λίαν συντόμως, θά ἀποδείξει ποιά εἶναι ἡ σκληρή ἀλήθεια (ἐλπίζω ὄχι μέ τόν πλέον ἀδυσώπητο καί ὀδυνηρό τρόπο).
Ἀπό ἐκεῖ καί ἔπειτα, ὁ καθένας ἄς ψηφίσει ἤ ἄς μή ψηφίσει, κατά τήν κρίση του. Ἄς μή βαυκαλίζεται ὅμως ὅτι διά τῆς ψήφου μπορεῖ νά ἀλλάξει τό παραμικρό ἐπί τῆς οὐσίας. Καί ἄς μή βαυκαλίζεται ὅτι ἡ συμμετοχή στίς ἐκλογές μπορεῖ νά δυσχεράνει τά σχέδια τῶν ἀφεντικῶν: οἱ κυβερνήσεις-μαριονέτες θά συνεχίσουν νά ὑφίστανται, ὅσο μειωμένη καί ἄν εἶναι ἡ ἀποχή, ἁπλῶς τότε θά γίνει μέ ἐκτενέστερες συμπράξεις τῶν ἤδη γνωστῶν κομμάτων ἐξουσίας καί δεύτερης ταχύτητας, πού ἐπί τῆς οὐσίας καμία διαφορά –ὅπως προαναφέρθηκε– δέν ἔχουν καί ἀκριβῶς τά ἴδια ἀφεντικά ὑπηρετοῦν (αὐτό γιά νά τελειώνουμε καί μέ τό ψευτοδίλημμα ὅτι ἡ ἀποχή διογκώνει τά ποσοστά τῶν πρώτων κομμάτων, πρᾶγμα ἀπό μαθηματικῆς μέν πλευρᾶς ὀρθό, ἀλλά οὐσιαστικῶς κενό περιεχομένου). Ἐπειδή πάντως ἀκούγονται μέχρι καί σαλπίσματα συστημικῆς ἀνατροπῆς ἀπό κάποιους, εἰλικρινά τόση ἀφέλεια τήν ἀποκαλῶ εὐθέως ἀσύγγνωστα ἐγκληματική. Κάποιοι εἶναι προφανές ὅτι δέν βάζουν μυαλό καί ἐπιμένουν νά βασίζονται σέ χίμαιρες, ζῶντας ἕνα σταθερά ἀνά τετραετία ἐπαναλαμβανόμενο déjà vu ἀπογοήτευσης, προδομένων προσδοκιῶν καί θλιβερά διαψευσμένων ἐλπίδων.
Ἀπολύτως σεβαστό ἑπομένως τό δικαίωμα ὁποιουδήποτε νά ψηφίσει τόν ὁποιονδήποτε. Νά γίνει σεβαστό ὅμως καί τό δικαίωμα κάποιων ἄλλων στήν ἀποχή ἤ στό λευκό – καί ὄχι φυσικά ἐπειδή αὐτό τό θεωροῦν ἀντιστασιακή στάση (προφανῶς καί δέν εἶναι, ὅπως ὅμως ἀντιστασιακή δράση δέν εἶναι οὔτε καί ἡ συμμετοχή). Κάποιοι ἁπλῶς τό ἐκλαμβάνουν ὡς ἄρνηση νά συμμετάσχουν σέ μία ἀκόμη νομιμοποίηση μίας φρικώδους ψευτοδημοκρατίας – ἄρνηση πού ὀφείλει νά μή σημειώνεται βεβαίως μόνο διά τῆς (μή) ψήφου, ἀλλά καί διά της συνολικῆς συμπεριφορᾶς ἀπέναντι στό καθεστώς.
Εἶναι πάντως ἀδιανόητο, ἄνθρωποι πού ἀφιέρωσαν σχεδόν τή ζωή τους, φωνάζοντας ἐναντίον ὅσων ζήσαμε τά τελευταῖα χρόνια καί πληρώνοντας καί τό (ἐνίοτε πολύ βαρύ) τίμημα, νά ἐξουθενώνονται τώρα μέ ἀπίστευτους χαρακτηρισμούς ἀπό κάτι ἄλλους πού κρύβονταν σέ ὅλο αὐτό τό διάστημα στό καβούκι τους (ἤ ἁπλῶς γκρίνιαζαν σέ ἐπίπεδο καφενείου) καί αἴφνης ἀνακάλυψαν τό ἀστεῖο μύθευμα τῆς... διά τῆς ψήφου ἀντιστάσεως!
Ἀρκετά λοιπόν μέ τόν κανιβαλισμό. Καί ἄς ἔχουμε στό μυαλό μας ἐπίσης πώς μπορεῖ νά ὑπάρχουν καί κάποιοι πού ἴσως καί νά προσέρχονταν στίς κάλπες, ἄν θεωροῦσαν ὅτι ὑπάρχει κάτι πραγματικά καθαρό γιά νά ψηφίσουν. Μπορεῖ τώρα πολύ ἁπλά νά μή βρίσκουν τίποτε – καί ταυτόχρονα νά ἀρνοῦνται πλέον νά ἐναρμονιστοῦν μέ τή «λογική» τοῦ μή χείρονος. Μπορεῖ νά ἔχουν μπουκώσει καί ἀπογοητευτεῖ ἀπό ὅλους καί νά μήν τρέφουν σέ κανέναν οὔτε ἴχνος ἐμπιστοσύνης. Οὔτε σέ προεκλογικά ἀνεμομαζώματα (καί προφανῶς μετεκλογικά διαβολοσκορπίσματα), οὔτε σέ «ἀντιστασιακούς» τοῦ καιροῦ τῆς ψευτοπανδημίας (γνωστούς γιά τίς διπλές βᾶρκες πού πατοῦσαν καί τά θολά νερά στά ὁποῖα ψάρευαν), οὔτε σέ ὄντως τότε ἀντιδροῦντες, μέ τούς ὁποίους ὅμως δέν ὑπάρχει κανένα ἄλλο πεδίο ἐπαφῆς (τό ἀντιεμβολιαστικό ἀπό μόνο του δέν ἀρκεῖ), οὔτε καί σέ κάποιους πού ἐπί 2,5 χρόνια κρύβονταν ἐπιμελῶς μέσα σέ πλήρη ἀφωνία καί προσπαθοῦν τώρα μέ ἀνεκδιήγητα σοφίσματα νά καρπωθοῦν τούς ἀγῶνες ἄλλων (πέραν τῆς εὐρύτερης καπηλείας συμβόλων, ὁσίων και ἱερῶν, πού τήν ἔχουν ὑψώσει σέ πραγματικά ἀρρωστημένα ἐπίπεδα). Σέ τελική ἀνάλυση, μπορεῖ καί νά μήν ὑπάρχει πλέον οὔτε ἀντοχή, οὔτε καί ἀνοχή γιά ἄλλους Καρατζαφέρηδες καί ἄλλους Καμμένους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου