Το δικό μας αύριο το έχει προφητεύσει η Ιστορία…

Της Μάρως Σιδέρη, Θεολόγου- Ιστορικού 

 

Ένας λαός ακυβέρνητος, υπόδουλος σε μια πανίσχυρη Αυτοκρατορία ζει υπό το καθεστώς του φόβου για χρόνια… αν αντιδράσει, παύει να αναπνέει… αν δεν πληρώσει κεφαλικό φόρο, θα παραδώσει το κεφάλι του…

 

Τίποτα δεν του ανήκει: τα παιδιά του τα διώχνει για να τα σώσει, το σπίτι του το ορίζει ένας τύραννος με πολλά γρόσια, και το όνομά του εμπαίζεται στα χείλη της Ευρώπης: στα μεγάλα σαλόνια το παρατσούκλι του είναι κλέφτης… και το ακούει τόσο συχνά, που το πιστεύει κιόλας…η γη του είναι χρόνια τώρα η φυλακή του: την πατά, αλλά δεν την έχει… την αγαπά μα δεν την ορίζει… κι η φυλακή αυτή είναι πια η ασφάλειά του: αν υπακούσει, σώζεται φυλακισμένος, αν γονατίσει, επιβιώνει… το ξέρει… τόσα χρόνια το έχει εμπεδώσει: του το λένε και του το ξαναλένε οι δικοί του Άρχοντες (παλιά τζάκια οι περισσότεροι, ή γιουσουφάκια στο κονάκι κάποιου Πασά) που ανέλαβαν – με το αζημίωτο βέβαια- να τα’χουν καλά με την Υψηλή Πύλη, για να μην πέσει ο πέλεκυς βαρύς στα κεφάλια όλων: «όποιος αντέδρασε, έχασε το κεφάλι του… είναι μεγάλες Δυνάμεις αυτές- δε νικιούνται. Το συμφέρον μας είναι η υπακοή…».  

 

Η υπακοή… μα η υπακοή στο Άδικο είναι έξω από τη φύση του, ξένη προς την ιστορία που νιώθει ότι έχει… η υποταγή για τον Έλληνα είναι ύβρις: κανένας Άγιός του δεν αγίασε υπακούοντας σ’ένα Άδικο Άρχοντα! Ακόμα κι ο σταυρός που κάνει, δείγμα επανάστασης είναι: αν πήγαινε με τα νερά του Καΐάφα ο Χριστός, Ανάσταση δε θα γινόταν! »  

 

Τι άραγε περιγράφω; Την Ελληνική ζωή του 19ου αιώνα; Την Ελληνική ζωή του 21ου; Ποιος άραγε μπορεί να πει με σιγουριά; Κανένας… γιατί σε τούτη εδώ τη γωνιά του πλανήτη, σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος, όλα είναι ένα τεράστιο θλιβερό Déjà vu… θαρρείς και οι ίδιες ψυχές, των αρχόντων και των αρματολών μπαίνουν και ξαναμπαίνουν σε σύγχρονα σώματα και ξαναζούν την ίδια ιστορία ξανά και ξανά, σα θεατρικό έργο σε μεταμοντέρνα εκδοχή… σα να θέλουν κάτι να μας πουν…  

 

Δεν υπάρχει ευκολότερο επιχείρημα για την ιστορική συνέχεια του ελληνικού έθνους από μια επέτειο που εκτός από τιμή στη μνήμη γίνεται και καταγγελία για το παρόν: Τόση ομοιότητα δεν μπορεί να είναι σύμπτωση: λαός ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΟΣ και ΥΠΟΔΟΥΛΟΣ, παίχνιο μιας Αυτοκρατορίας… με Αρχόντους που έχουν συνθηκολογήσει και πουλούν το όνειρο της επιβίωσης έναν παρά: όσα ακούμε και ζούμε σε πρώτο χρόνο, τα διαβάζαμε με άλλους πρωταγωνιστές… τις υποσχέσεις και τις δολοπλοκίες τις είχαν πρωτοκάνει παντιέρα οι διάφοροι Κωλέτηδες και την έννοια της Άσπιλης και Αγίας πολιτικής οικογένειας είχαν πρωτοδιαφημίσει οι διάφοροι Μαυρομιχαλαίοι… αυτή είναι η τραγωδία της Ελληνικής ράτσας: ότι γιορτάζει επετείους ενώ τις ζει σε πρώτο χρόνο… ότι η ιστορία της είναι το παρόν της, ότι η ιστορική της πορεία είναι μια ατέρμονη διαδρομή μέσα από τα ίδια λάθη, την ίδια αφέλεια, τα ίδια και τα ίδια εγκλήματα… κι ότι το δρόμο για την υποταγή μας τον ανοίγει πάντα ο δικός μας βολεμένος! 

 

Ας μη ξεχνιόμαστε: τον Κολοκοτρώνη, και τον Πλαπούτα Έλληνες τους κατηγόρησαν για προδοσία (για να γλείψουν το Βαυαρικό στέμμα- ω, ποία σύμπτωσις, αδερφέ!) … τον Ανδρούτσο Έλληνας τον γκρέμισε από την Ακρόπολη … την καπετάνισσα τη Λασκαρίνα Μπούμπουλη Έλληνας τη σκότωσε… το ίδιο και τον Καποδίστρια, τον πρώτο που είχε τολμήσει να φέρει την υποψία ενός Ελληνικού κράτους στα ανακτοβούλια της Ευρώπης.Ως και το όνομα της πιο ουσιαστικά γενναιόδωρης γυναίκας του Αγώνα, χρησιμοποιείται πια απαξιωτικά: η Ψωροκώσταινα – εκείνη η χήρα που έδωσε τον οβολό της για τον Αγώνα- έγινε ύβρις στα χείλη ημών των κουβαρντάδων… έτσι είναι: η ιστορία αυτού του λαού είναι για κάποιο λόγο το μέλλον του… γι’ αυτό όταν δεις και χτυπούν το παρελθόν σου μη πεις «δε βαριέσαι»: δε φοβούνται τους νεκρούς σου ήρωες- φοβούνται μήπως αποφασίσεις να τους μιμηθείς… στόχος τους δεν είναι το χθες … στόχος τους είναι το αύριο… και το δικό μας αύριο το έχει προφητεύσει η Ιστορία… αν τη μάθουμε σωστά, ξεκάθαρα, ειλικρινά, θα ξέρουμε από ποιους να φυλαγόμαστε και ποιους να εμπιστευτούμε… αν τη σεβαστούμε, θα μάθουμε τι πρέπει στ’ αλήθεια να πράξουμε για να αναστηθούμε…  

 

Καλή λευτεριά, αδέρφια…  

 

Υ.Γ. όσο μαύρα κι αν φαίνονται τα πράγματα, να μην ξεχνιόμαστε: ο ποιητής του Αιγαίου που έχει κάνει τραγούδι το παρελθόν (και το παρόν) της Ελλάδας, αυτή την ελπίδα δίνει:»έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα, παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα…»  

 

Χρόνια πολλά!!  

 

πηγή: http://aktines.blogspot.gr/

Share