Πόσο αληθινός είναι ο κόσμος μας; Πόσο αυθεντικοί είναι άνθρωποι; Είμαστε άραγε αυτοί που νομίζουμε; Εάν, εγώ, γνωρίζω τον τρόπο να παρεισφρήσω στον ονειρικό σας κόσμο την στιγμή που ονειρεύεστε και σας αποκαλύψω πως ο κόσμος που αντιλαμβάνεστε αυτή τη στιγμή είναι ένα «ποίημα» του νου σας, ένα δικός σας «κατασκεύασμα», πως όλα αυτά που ζείτε έχουν αληθινή διάσταση μόνον για εσάς, πως, απλά ονειρεύεστε, τι πιθανότητα έχω να με πιστέψετε; Σας λέω εγώ, καμία! Απολύτως καμία! Διότι ο εγκέφαλος δεν μπορεί να ξεχωρίσει την «πραγματικότητα» της καθημερινότητας, από την «πραγματικότητα» του ονείρου!
Πρώτος ο Πλάτωνας μίλησε για την απόλυτη πλάνη των αισθήσεων, για μια απατηλή εικόνα της πραγματικότητας που ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται κάθε στιγμή. Στον έργο του Πολιτεία, με σκοπό να συγκριθούν οι επιπτώσεις της παιδείας και της έλλειψής της στη φύση του ανθρώπου, παρουσίασε την αλληγορία του Σπηλαίου, σε μορφή διαλόγου μεταξύ του Γλαύκωνα, αδελφού του Πλάτωνα, και του μέντορά του Σωκράτη.
Σε ένα σπήλαιο, κάτω από τη γη, υπάρχουν άνθρωποι αλυσοδεμένοι και ακινητοποιημένοι με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν να δουν μόνο τον απέναντί τους τοίχο, χωρίς να μπορούν να κοιτάξουν πίσω, δεξιά και αριστερά. Πίσω τους ωστόσο βρίσκεται μια αναμμένη φωτιά. Έτσι οτιδήποτε διαδραματίζεται πίσω από την πλάτη τους, αυτό αναπαριστάνεται ως σκιά στον απέναντι τους τοίχο. Καθώς οι άνθρωποι αυτοί σε ολόκληρη τη ζωή τους τα μόνα πράγματα που έχουν δει είναι οι σκιές των πραγμάτων, έχουν την εντύπωση ότι τα απεικάσματα που βλέπουν πάνω στον τοίχο είναι αληθινά.
Αν όμως κάποιος από τους αλυσοδεμένους του σπηλαίου κατορθώσει να ελευθερωθεί, να δραπετεύσει δηλαδή από τη σπηλιά και να ανέβει πάνω στη γη και, κάτω από το φως του ήλιου πλέον, αντικρίσει τα πράγματα, θα καταλάβει γρήγορα την πλάνη στην οποία ζούσε όσο ήταν μέσα στη σπηλιά. Θα αντιληφθεί ότι οι σύντροφοι του, που εξακολουθούν να βρίσκονται αλυσοδεμένοι στο σπήλαιο, ζουν βυθισμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις.
Εάν βεβαίως γυρίσει πίσω και προσπαθήσει να αποκαλύψει στους αλυσοδεμένους την πλάνη που βιώνουν, όχι μόνον δεν θα αποδεχτούν ότι ζουν σε πλάνη, αλλά ίσως δεχτούν το μίσος και την βίαιη αντίδρασή τους. Και σίγουρα θα χαρακτηριστούν «συνομωσιολόγοι» και «ψεκασμένοι»! Και αυτό, στην καλύτερη περίπτωση! Αλλά και σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ό,τι πιστεύουμε είναι προϊόν συλλογισμού ή επαγωγής [«ἅπαντα γὰρ πιστεύομεν ἢ διὰ συλλογισμοῦ ἢ ἐξ ἐπαγωγῆς» Αναλυτικά πρότερα ΙΙ, 23)].
Ας έρθουμε όμως στην εποχή μας . Ο Μάνος Δανέζης γεννήθηκε το 1949. Ήταν μέχρι πρότινος επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (συνταξιοδοτήθηκε) και τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα στρέφονται στις κατευθύνσεις: δορυφορική φασματοσκοπία στο υπεριώδες, αστρικές ατμόσφαιρες, διπλοί και μεταβλητοί αστέρες, Ιστορία και Φιλοσοφία των Επιστημών κ.ά. Είναι μέλος της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης (I.A.U), της Ελληνικής Αστρονομικής Εταιρείας (ΕΛ.ΑΣ.ΕΤ.), της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών (Ε.Ε.Φ.) και της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας (Ε.Μ.Ε.). Έχει δημοσιεύσει πάνω από 190 πρωτότυπες ερευνητικές εργασίες σε διεθνή αστρονομικά περιοδικά και πρακτικά διεθνών συνεδρίων, εκατοντάδες άρθρα στον ελληνικό ημερήσιο τύπο, καθώς και δεκαέξι βιβλία σχετικά με την Αστροφυσική και την Ιστορία και Φιλοσοφία των Επιστημών. Τέλος έχει παρουσιάσει περισσότερες από 130 εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση με σχετική θεματολογία.
Ας δούμε λοιπόν στη συνέχεια κάποια αποσπάσματα από τις ομιλίες του. «Σήμερα γνωρίζουμε ότι το Σύμπαν, μελετώμενο σαν μια ενότητα, δεν είναι Ευκλείδειο και τουλάχιστον τεσσάρων διαστάσεων. Ως εκ τούτου, οι μορφές και τα σχήματα, τα οποία δημιουργούνται μέσα του, είναι αδύνατον να γίνουν αντιληπτά από τις ανθρώπινες αισθήσεις.
Οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε μέσα στο Σύμπαν των παρατηρήσεών μας, δεν είναι η συμπαντική πραγματικότητα αλλά η προβολή (το καθρέφτισμα, όπως αναφέρω κάποιες φορές) όσων υπάρχουν στο πραγματικό τετραδιάστατο μη Ευκλείδειο και αθέατο Σύμπαν, πάνω σε έναν ψεύτικο τρισδιάστατο και Ευκλείδειο χώρο, που φτιάχνουν πλαστά οι αισθήσεις μας.
Αυτό σημαίνει ότι το Σύμπαν των παρατηρήσεών μας, είναι μια ψεύτικη εικόνα μιας άλλης φυσικής πραγματικότητας την οποία κατασκευάζει η φυσιολογία μας, ο εγκέφαλός μας. Tον ψεύτικο αυτό χώρο του σχηματισμού των εικόνων, τον οποίο ο εγκέφαλός μας κατασκευάζει, τα Μαθηματικά τον ονομάζουν Χώρο Minkowski και η μαθηματική πράξη του καθρεφτίσματος ονομάζεται Ισομορφισμός.
Τελικά, όλα τα γεγονότα τα οποία παρατηρούμε γύρω μας στο Σύμπαν είναι παραμορφωμένες και μερικές εικόνες της πραγματικότητας και όχι η πραγματικότητα. Η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, επιβεβαιωμένη προ πολλού και πειραματικά, αποδεικνύει ότι: «Το Σύμπαν της σύγχρονης Επιστήμης είναι ένα ενιαίο σύστημα το οποίο δεν μερίζεται, ούτε αποτελείται από μέρη. Τα πάντα μέσα στο Σύμπαν είναι «Ένα». Μια απέραντη, ενιαία, και αδιαίρετη ενότητα.
Η αίσθηση των εξατομικευμένων αντικειμένων και μορφών δεν αποτελεί παρά μια πλάνη, η οποία στηρίζεται σε μια ιδιομορφία, βασικά, της όρασής μας, αλλά γενικότερα της εγκεφαλικής μας συγκρότησης. Το μόνο πραγματικό μέσα στο Σύμπαν είναι ένα μη αισθητό γεγονός, το οποίο ονομάζουμε Χωροχρονικό Συνεχές, το οποίο είναι άτμητο και αδιαίρετο. Αν τμήσουμε το Χωροχρονικό Συνεχές, τα παραγόμενα μέρη δεν έχουν καμία από τις ιδιότητες του Χωροχρονικού Συνεχούς ούτε και το περιγράφουν».
Αυτό σημαίνει ότι τα τμήματα του Συμπαντικού Συνεχούς, τα οποία αντιλαμβανόμαστε, είναι απλά μια ανθρώπινη εγκεφαλική διαδικασία και όχι ένα υπαρκτό συμπαντικό γεγονός. Όπως γνωρίζουμε εκεί έξω, στο Σύμπαν, δεν υπάρχουν χρώματα, ήχοι και ακούσματα, μυρωδιές, γεύσεις, τα προϊόντα δηλαδή των αισθήσεων. Εκεί έξω, στο Σύμπαν, υπάρχει ένας κοχλάζων ωκεανός ενέργειας.
Κομμάτια της ενέργειας αυτής, υπό διαφορετική μορφή όταν προσλαμβάνονται από τα αισθητήρια όργανα, μεταφέρονται μέσω των εγκεφαλικών νευρώνων σε διαφορετικά εγκεφαλικά κέντρα, μέσα στα οποία σχηματίζονται οι εικόνες της όρασης, οι μουσικές νότες, οι γεύσεις, οι οσμές, η αίσθηση της αφής. Όλα τα γεγονότα, τα οποία συνιστούν αυτό το οποίο ονομάζουμε «υλική πραγματικότητα». Άρα, η λεγόμενη «υλική πραγματικότητα», οποιασδήποτε φύσης και μορφής, σχηματίζεται μέσα στον εγκέφαλο μας και δεν προϋπάρχει μέσα στο Σύμπαν. Είναι δηλαδή μια πλάνη των αισθήσεών μας, ένα matrix.
Υπάρχουν πολλοί ακόμα επιστήμονες που αναλύουν και περιγράφουν την ίδια ακριβώς θεώρηση της «πραγματικότητας» της ζωής μας. Και υπάρχουν και «εκείνοι» που εκμεταλλεύονται αυτή ακριβώς την «πλάνη των αισθήσεων» για να κυριαρχούν στην ανθρωπότητα. Είναι εύκολο να το γνωρίσετε. Διαβάστε το βιβλίο με τίτλο «Το Δόγμα του Σοκ». Το "Δόγμα του Σοκ" είναι ένα από τα ελάχιστα βιβλία που μας βοηθούν να καταλάβουμε το παρόν, καθώς αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη ανάλυση της συγκαλυμμένης ιστορίας της εποχής μας. Σε αυτή την πρωτοποριακή εναλλακτική ιστορία της πλέον κυρίαρχης ιδεολογίας της εποχής μας, της οικονομικής επανάστασης των ελεύθερων αγορών του Μίλτον Φρίντμαν, η Ναόμι Κλάιν αμφισβητεί το διαδεδομένο μύθο ότι η παγκόσμια νίκη του νεοφιλελεύθερου κινήματος υπήρξε ειρηνική. Καταδεικνύει ότι, από τη Χιλή του 1973 μέχρι το σημερινό Ιράκ, ο Φρίντμαν και οι υποστηρικτές του εκμεταλλεύτηκαν επανειλημμένα τη βία και μια σειρά από τρομακτικά σοκ για να επιβάλουν τις ακραίες πολιτικές τους.
Αποκαλύπτει την εντυπωσιακή ομοιότητα ανάμεσα στις ανακριτικές τεχνικές της CIA και στις εκβιαστικές τεχνικές της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ, στην προσπάθειά τους να επιβάλουν τον νεοφεουδαρχισμό σε ολόκληρο τον κόσμο.
Βεβαίως όλα αυτά δεν είναι κάτι καινούργιο, δεν «ξεφύτρωσε» ξαφνικά επειδή κάποιοι «ισχυροί της γης» δεν είχαν τι να κάνουν και σχεδίασαν την παγκόσμια κυριαρχία, έτσι, για να περάσει η ώρα τους! Αιώνες τώρα φανερές και κρυμμένες σέκτες, τάγματα, αδελφότητες, κολλέγια, σχολές, λέσχες και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε επιδίδονται συστηματικά και οργανωμένα στο «μεγάλο Σχέδιο».
Εκτός και εάν νομίζετε πως οι συλλογικές οντότητες όπως η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, η Τριμελής Επιτροπή, η Λέσχη της Ρώμης, οι Τεκτονικές Στοές, η Αδελφότητα του κρανίου και των Οστών (ιδρύθηκε το 1832 στο πανεπιστήμιο του YALE στις ΗΠΑ, από τον William Russel, ο οποίος είχε ταξιδέψει στη Γερμανία και μυήθηκε στους ILLUMINATI που είχε ιδρύσει ο Adam Weishaupt. Σύμβολο της οργάνωσης είναι μια νεκροκεφαλή με δύο κόκκαλα χιαστί, και από κάτω ο μυστικός αριθμός 322) και πάρα πολλές ακόμα γνωστές και άγνωστες «οργανώσεις» και παγκόσμιοι οργανισμοί, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να παίζουν τάβλι, σκάκι, καμιά ποκίτσα και άντε, να πίνουν και κανα ουζάκι!
Θα παραθέσω στη συνέχεια ένα απόσπασμα από το «Die Antiquiertheit des Menschen» («Η επαν-απαρχαίωση του ανθρώπου»), του Γερμανού φιλοσόφου Γκύντερ Άντερς ((1902-1992) γεννήθηκε στο Mπρεσλάου, υπήρξε μαθητής του Xούσσερλ και του Xάιντεγκερ και βοηθός του Mαξ Σέλλερ). Γραμμένο το 1956 περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια ένα μέλλον που ταυτίζεται με τις πιο ζοφερές στιγμές του δικού μας παρόντος:
“Για να καταπνιγεί κάθε εξέγερση πριν ακόμη προλάβει να εκδηλωθεί δεν απαιτούνται βίαια μέσα. Οι χιτλερικές μέθοδοι είναι ξεπερασμένες. Αρκεί να δημιουργηθούν εξαρτήσεις τόσο ισχυρές ώστε η ιδέα και μόνο της εξέγερσης να μην έρχεται στο μυαλό κανενός.
Θα ήταν ιδανικό η διαμόρφωση των ατόμων να ξεκινάει από την ώρα που γεννιούνται, με τη συρρίκνωση των έμφυτων ικανοτήτων τους. Κατόπιν, η εξάρτηση θα θωρακιστεί με τον δραστικό περιορισμό της παιδείας, προσανατολισμένης στην επαγγελματική εκπαίδευση. Ένα ακαλλιέργητο άτομο έχει στενό ορίζοντα σκέψης και όσο η σκέψη του περιορίζεται σε ασήμαντες ασχολίες τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να εξεγερθεί. Πρέπει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ώστε η πρόσβαση στην πραγματική γνώση να γίνει ολοένα δυσκολότερη για τους πολλούς. […]
Θα χρησιμοποιείται η πειθώ και όχι η ωμή βία. Θα προβάλλονται μαζικά, μέσω της τηλεόρασης, «ψυχαγωγικά» προγράμματα που θα κολακεύουν πρωτίστως το συναίσθημα και τα ένστικτα. Το πνεύμα θα απασχολείται με ό,τι ελαφρύ, ασήμαντο, παιδαριώδες. Σε ένα περιβάλλον ακατάσχετης φλυαρίας με αδιάκοπη μουσική υπόκρουση η ανάπτυξη της σκέψης θα παρεμποδίζεται. Το σεξ θα τεθεί στην πρώτη γραμμή των ανθρωπίνων ενδιαφερόντων — δεν υπάρχει καλύτερο κοινωνικό ηρεμιστικό!
Γενικά, θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποβάλουν τη σοβαρότητα από την ύπαρξη, να γελοιοποιήσουν τα υψηλά ιδανικά, να καλλιεργήσουν μια διαρκή απολογία της ελαφρότητας, έτσι ώστε η διαφημιστική ευφορία να γίνει το μοντέλο της ανθρώπινης ευτυχίας και υπόδειγμα της ελευθερίας. […]
Ό,τι αποκοιμίζει τη διαύγεια του μαζικού ανθρώπου είναι κοινωνικά ωφέλιμο, ό,τι απειλεί να τον αφυπνίσει πρέπει να διακωμωδηθεί, να καταπνιγεί, να καταπολεμηθεί. Κάθε θεωρία που θα αμφισβητεί το σύστημα πρέπει να καταδικάζεται ως ανατρεπτική και τρομοκρατική, το ίδιο κι εκείνοι που την υποστηρίζουν”.
Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για όλα αυτά, ο δολοφονηθείς πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι αποκάλυψε δημοσίως το ρόλο και τη δράση του Παγκόσμιου συστήματος διακυβέρνησης το οποίο διαμορφώνει και ελέγχει τις τύχες των λαών. Και ίσως και γι΄αυτό έχασε και τη ζωή του. Η ομιλία του προς τον αμερικανικό λαό, λίγο πριν δολοφονηθεί, είναι κάτι παραπάνω από ανατριχιαστική αφού βάζει τέλος σε όσους απορρίπτουν την ύπαρξη αυτής της μυστικής ελίτ εξουσίας και χαρακτηρίζουν σενάρια συνωμοσιολογίας τα όσα κατά καιρούς έχουν γραφτεί και έχουν ακουστεί για τη νέα τάξη πραγμάτων και για τους Illuminati.
Ο Κένεντι μιλάει για την ύπαρξη ενός παρακράτους το οποίο δρούσε από εκείνη την εποχή με «μυστικούς όρκους» και «μυστικές διεργασίες», όπως αναφέρει επί λέξη. «Βρισκόμαστε παγκοσμίως αντιμέτωποι με μια μονολιθική και αδίστακτη συνωμοσία η οποία χρησιμοποιεί μυστικά τεχνάσματα για να διευρύνει τη σφαίρα επιρροής της», αναφέρει χαρακτηριστικά ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ και συνεχίζει: «Εξαπλώνεται μέσω μυστικών συνεργατών μάλλον, παρά απροκάλυπτα, ανατρέπει καθεστώτα μάλλον, παρά προωθεί ψηφοφορίες, εκφοβίζει μάλλον, παρά τιμά το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής…».
Ο Κένεντι μιλά για ένα σύστημα εξουσίας που στρατολογεί ανθρώπους και συγκεντρώνει τον παγκόσμιο πλούτο καταστέλοντας κάθε αντίθετη φωνή και στην ομιλία του ζητά από τα Μέσα Ενημέρωσης να τον βοηθήσουν και να ενημερώσουν τον λαό για αυτό το σκοτεινό σύστημα διακυβέρνησης.
Ξέρω βεβαίως τι θα σκεφτείτε οι περισσότεροι: «μπάα, αυτά δε γίνονται»! Έλα όμως που γίνονται! Και μάλιστα μπροστά στα μάτια μας καθημερινά, απέναντι από τον καναπέ μας!
*Ο Αρης Παπαμιχαήλ είναι Οικονομολόγος – Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Πτυχιούχος Α.Σ.Ο.Ε.Ε. και του Πανεπιστημίου Dijon, αρθρογραφεί σε εφημερίδες των Ιωαννίνων και κάνει εκπομπές στην τοπική τηλεόραση. Κατάγεται από την Αθήνα και διαμένει στα Ιωάννινα τα τελευταία χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου