Ένα νέο μπλοκ αναδύεται στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, το οποίο αντιτίθεται στις ΗΠΑ και τους συμμάχους της Ουάσιγκτον.
Τα κορυφαία μέλη του νέου μπλοκ είναι η Τουρκία, το Ιράν και το Κατάρ, ενώ ακολουθούν Ιράκ, Συρία, Λίβανος και Ιορδανία.
Ρώσοι εμπειρογνώμονες αποκαλούν το νέο μπλοκ την «Τριπλή Αντάντ της Μέσης Ανατολής» (Triple Entente, από το γαλλικό entente «φιλία, συνεννόηση, συμφωνία», ήταν η συμμαχία, η οποία ένωνε την Ρωσική Αυτοκρατορία, την Γ΄ Γαλλική Δημοκρατία και το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας, έπειτα από την υπογραφή της Αγγλορωσικής Αντάντ στις 31 Αυγούστου 1907.
Το «κλειδί» για την επιτυχία αυτού του μπλοκ είναι η αναδυόμενη συσχέτιση της επιρροής των μεγάλων δυνάμεων μετά τους πολέμους στη Συρία και το Ιράκ.
Η Ρωσία και η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας είναι έτοιμες να συμβιβαστούν με τις περιφερειακές δυνάμεις προκειμένου να εξασφαλίσουν τα ζωτικά και παγκόσμια συμφέροντά τους, ενώ οι ΗΠΑ, η Σαουδική Αραβία και, σε μικρότερο βαθμό, το Ισραήλ, είναι οι αντίπαλοι του νέου αυτού μπλοκ.
Οι ρίζες της «Τριπλής Αντάντ της Μέσης Ανατολής» βρίσκονται στη Ντόχα.
Το Κατάρ το καλοκαίρι του 2017 ξεκίνησε διμερείς και τριμερείς συζητήσεις με το Ιράν και την Τουρκία, όταν η Σαουδική Αραβία και οι σύμμαχοί της στο Συμβούλιο Χωρών του Κόλπου (ΣΣΚ) επέβαλαν οικονομικό αποκλεισμό στο Κατάρ τον Ιούνιο εκείνου του έτους.
Ωστόσο, μέχρι το δεύτερο εξάμηνο του 2018, με τον αρχικό αντίκτυπο της πολιορκίας να έχει μειωθεί σε μεγάλο βαθμό, η μακρόχρονη μεταπολεμική στάση της μεγαλύτερης Μέσης Ανατολής αποτέλεσε σημαντική προτεραιότητα.
Τότε η Ντόχα, η Τεχεράνη και η Άγκυρα άρχισαν να μιλάνε για τη διαμόρφωση ενός συνεκτικού στρατηγικού μπλοκ.
Σύμφωνα με τον Iman Zayat, διευθυντή της Arab Weekly, στα τέλη Νοεμβρίου του 2018, οι τρεις χώρες συνήψαν συμφωνία στην Τεχεράνη για τη δημιουργία μιας «κοινής ομάδας εργασίας για τη διευκόλυνση της διαμετακόμισης αγαθών μεταξύ των τριών χωρών».
Αυτή ήταν η αρχή μιας βαθιάς ευθυγράμμισης των τριών περιφερειακών δυνάμεων.
«Το Κατάρ έχει αμετάκλητα ενώσει με την Άγκυρα και την Τεχεράνη εναντίον των πρώην αράβων συμμάχων του.
Έχει καταλήξει σίγουρα σε μια περιφερειακή συμμαχία που επιδιώκει γεωπολιτική κυριαρχία οδηγώντας σε αστάθεια», σημείωσε ο Zayat.
Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για τις τρεις δυνάμεις να συνειδητοποιήσουν ότι για να επιτύχει ένα τέτοιο μπλοκ, πρέπει να επικεντρωθεί σε ζητήματα ασφαλείας και όχι μόνο σε οικονομικά ζητήματα.
Ακολούθησαν οι εξελικτικές διαπραγματεύσεις. Στα μέσα Δεκεμβρίου του 2018, οι τρεις υπουργοί Εξωτερικών - ο Muhammad bin Ab-dulrahman al-Thani, ο Mohammad Javad Zarifκαι ο Mevlut Çavusoglu- υπέγραψαν τα πρωτόκολλα και τις συμφωνίες για το νέο μπλοκ στο περιθώριο του 18ου φόρουμ της Ντόχα.
Στο φόρουμ, το Κατάρ αποκάλεσε επισήμως «μια νέα συμμαχία που θα αντικαταστήσει το παλιό συμβούλιο συνεργασίας του Κόλπου με την τεσσαρακοστή δεκαετία».
Έκτοτε, πραγματοποιήθηκαν συγκεκριμένες και συγκεκριμένες διαπραγματεύσεις για την εδραίωση του μπλοκ.
Οι τελικές λεπτομέρειες για τις κοινές δράσεις και τις κοινές προτεραιότητες, ιδίως την ενσωμάτωση των αραβικών κρατών, διατυπώθηκαν στις αρχές Μαρτίου 2019.
Το Ιράν ήταν η κυρίαρχη δύναμη σε αυτή τη φάση
Η τελευταία αποφασιστική ώθηση για την αραβική ενσωμάτωση πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Bashar al-Assad στην Τεχεράνη στις 25 Φεβρουαρίου 2019. Σημαντικό, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Τεχεράνη, ο Assad συνοδευόταν συνεχώς από τους Qassem Soleimani, Mahmoud Alavi και Ali Akbar Velayati, ο οποίος παρακολούθησε όλες τις συναντήσεις του με ιρανούς ηγέτες.
Στην Τεχεράνη, ο Assad δεσμεύθηκε να στηρίξει το νέο μπλοκ και να στηρίξει τη μεγαλύτερη Μέση Ανατολή που προσπάθησαν να δημιουργήσουν τα μέλη του μπλοκ.
Οι γεωστρατηγικοί και γεωοικονομικοί στόχοι του μπλοκ είναι τεράστιοι και σε μεγάλο βαθμό εφικτοί.
Ο πρώτος στόχος της «Τριπλή Αντάντ της Μέσης Ανατολής» ήταν να εδραιωθεί γρήγορα η ισχυρή επιρροή, πάνω στο Ιράκ, τη Συρία, το Λίβανο και την Ιορδανία.
Ο μεγαλύτερος φόβος των μελών του μπλοκ, ωστόσο, ήταν η πιθανή ανάδυση των Κούρδων ως περιφερειακή.
Η γενική ευαισθησία των τεσσάρων αραβικών χωρών στη νέα περιφερειακή στάση ήταν εμφανής από την κατάφωρη παραβίαση των αμερικανικών κυρώσεων για το Ιράν.
Ως εκ τούτου, αυτή η περιοχή θα αποτελέσει σύντομα το κλειδί για μια νέα στρατηγική-οικονομική στάση για ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.
Η Τεχεράνη αναδείχθηκε ως η κυρίαρχη δύναμη στην στάση της ασφάλειας.
Στις 18 Μαρτίου 2019, οι στρατιωτικοί διοικητές του Ιράν, της Συρίας και του Ιράκ συγκλήθηκαν στη Δαμασκό προκειμένου να συζητήσουν μακροπρόθεσμη στρατηγική και επιχειρησιακή συνεργασία.
Οι αντιπροσωπείες διευθύνθηκαν από τον Mohammad Bagheri (αρχηγός του προσωπικού των ιρανικών ενόπλων δυνάμεων), Ali Abdullah Ayyoub (υπουργός Άμυνας της Συρίας) και τον Othman al-Ghanmi (αρχηγός του στρατού του Ιράκ). Επισήμως, η διάσκεψη κορυφής αφορούσε τον συντονισμό των αντιτρομοκρατικών επιχειρήσεων, την κοινή εξασφάλιση και το άνοιγμα των συνόρων και την αποκατάσταση του ελέγχου της Δαμασκού πάνω από το έδαφος της Συρίας.
Στην πραγματικότητα, η τριμερής σύνοδος κορυφής συζήτησε την αναδυόμενη περιφερειακή στάση τώρα που οι πόλεμοι στη Συρία και στο Ιράκ πλησιάζουν στο τέλος τους.
Ο Assad ανέλυσε τη σύνοδο κορυφής και τόνισε μακροπρόθεσμα ζητήματα ασφάλειας και πολιτικής.
Ο Bagheri εξήγησε ότι ο στόχος της «τριμερούς διάσκεψης κορυφής μεταξύ Ιράν, Συρίας και Ιράκ με τη συμμετοχή των ανώτερων διοικητών τους ήταν να συντονίσουν τις προσπάθειες για την καταπολέμηση των τρομοκρατικών ομάδων στην περιοχή.
Τα τελευταία χρόνια υπήρξε άριστος συντονισμός μεταξύ του Ιράν, της Συρίας, της Ρωσίας και του Ιράκ και υπήρξε αλληλεγγύη με τον Άξονα Αντίστασης που οδήγησε σε σημαντικές νίκες στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και σήμερα, με βάση αυτές οι νίκες, η εδραίωση της κυριαρχίας και η πρόοδος προς την απελευθέρωση της υπόλοιπης Συρίας.
Ταυτοχρόνως, οι αρχικές ενδείξεις για τα επόμενα σχέδια ήδη ξεδιπλώνονταν.
Στα μέσα Μαρτίου του 2019, ο αντιπρόεδρος της Τουρκίας Muhterem Ince και ο Ιρανός ομόλογός του Hussein Zulfiqari, κατέληξαν σε «συμφωνία για την έναρξη ταυτόχρονης επιχείρησης κατά των τρομοκρατικών ομάδων που απειλούν την ασφάλεια και των δύο χωρών» κατά τη διάρκεια συνάντησης στην Άγκυρα.
Εάν είναι επιτυχής, αυτή θα είναι η πρώτη από πολλές επιχειρήσεις.
Η πρώτη κοινή επιχείρηση πραγματοποιήθηκε στις 18-23 Μαρτίου 2019, κυρίως στο βόρειο Ιράκ.
Εκτός από τους εκτεταμένους βομβαρδισμούς και βομβαρδισμούς, περίπου 600 μέλη τουρκικών και ιρανικών ειδικών δυνάμεων διενήργησαν κοινές επιχειρήσεις εναντίον κουρδικών «τρομοκρατικών στρατοπέδων».
Τις τελευταίες ημέρες της επιχείρησης, εναέριες βομβιστικές επιθέσεις εξαπολύθηκαν ενάντια σε όλες τις κουρδικές περιοχές στη Συρία, το Ιράκ, την Τουρκία και το Ιράν.
Στις 24 Μαρτίου 2019, η Άγκυρα και η Τεχεράνη ανακοίνωσαν ότι «είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν να διεξάγουν τέτοιες κοινές αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις».
Εν τω μεταξύ, το Κατάρ έχει αναδειχθεί ως κυρίαρχη δύναμη σε όλα τα ζητήματα που αφορούν την περιφερειακή οικονομία.
Η πρώτη προτεραιότητα ήταν να κατασκευαστούν οι νέοι πετρελαϊκοί και αγωγοί φυσικού αερίου του Κατάρ στη Μεσόγειο μέσω του Ιράν-Ιράκ-Συρίας και επίσης να συνδεθούν με τους αγωγούς στην Τουρκία. Αυτοί οι αγωγοί θα υποκαθιστούσαν τους αρχικά σχεδιασμένους «σουνίτες αγωγούς» οι οποίοι είχαν διασχίσει την Κατάρ-Σαουδική Αραβία-Ιράκ-Συρία και είχαν αρχικά οδηγήσει στην υποστήριξη του Λατάρ στη συριακή τζιχάντ.
Οι νέοι αγωγοί θα φτάνουν στις ακτές της Μεσογείου - κυρίως στο λιμάνι της Λαττάκεια της Συρίας - από το Κατάρ και το Ιράν.
Οι αγωγοί θα ακολουθούνται από γραμμές ηλεκτρικής ενέργειας και ολοκληρωμένη υποδομή μεταφορών σε περιφερειακή βάση.
Η μακροπρόθεσμη στρατηγική υποδομή που οραματίστηκε από την «Τριπλή Αντάντ της Μέσης Ανατολής» αντανακλά τις μεγάλες στρατηγικές φιλοδοξίες του Ιράν και της Τουρκίας.
Οι βασικές αρτηρίες θα προέρχονταν από το Ιράν μέχρι τις ακτές της Μεσογείου και από τη δυτική Τουρκία έως την Ερυθρά Θάλασσα και το Hijaz.
Τελικά, αυτοί οι δρόμοι θα αντικατασταθούν από τους σιδηροδρόμους.
Το Ιράν και το Ιράκ έχουν ήδη αρχίσει να κατασκευάζουν τη σιδηροδρομική γραμμή από τη διέλευση των συνόρων Shalamcheh στη Βασόρα του Ιράκ.
Αυτό είναι το πρώτο τμήμα μιας γραμμής που θα φτάσει στη Λαττάκεια.
Η Τεχεράνη διαπραγματεύεται με τη Δαμασκό.
Ο ιρανός διαχειριστής του πολιτικού λιμένα στη Λατάκια (οι Ρώσοι ελέγχουν τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις) τους επόμενους μήνες ως σημαντική διέξοδο για το διεθνές εμπόριο του Ιράν.
Ο νέος «δρόμος του μεταξιού» Belt and Road (BRI)
Από κοινού, οι νέοι σιδηρόδρομοι θα παρέχουν πρόσβαση στον «Νέο Δρόμο Μεταξιού» στην Ανατολική Μεσόγειο και την Ερυθρά Θάλασσα. θα συνδέσει τη διαδρομή Βορρά-Νότου Ρωσίας-Ιράν με τη Μεσόγειο • και θα αποτελεί επέκταση της σιδηροδρομικής γραμμής Ευρώπης-Τουρκίας όπως και ο παλιός σιδηρόδρομος της Βαγδάτης και του Περσικού Κόλπου.
Το υπάρχον ιρανικό σιδηροδρομικό σύστημα συνδέει τη σιδηροδρομική γραμμή Βορρά-Νότου με τα πακιστανικά σύνορα και, επομένως, τελικά με τη Δυτική Κίνα.
Τόσο το Πεκίνο όσο και η Μόσχα ενδιαφέρονται περισσότερο για την ταχεία ολοκλήρωση αυτών των σιδηροδρομικών γραμμών στο πλαίσιο της εκτεταμένης πρωτοβουλίας Belt and Road (BRI).
Συνολικά, η συμφωνία συνεργασίας μεταξύ των τριών μελών του μπλοκ (Κατάρ, Ιράν και Τουρκία) και η συμφωνία μεταφορών μεταξύ Ιράν, Ιράκ και Συρίας προβλέπουν ένα οδικό και σιδηροδρομικό σύστημα που θα συνδέει όλα αυτά τα κράτη.
Αυτό καθιστά το Ιράν τον κύριο άξονα των περιφερειακών δικτύων μεταφοράς και, ως εκ τούτου, αποτελεί βασικό προμηθευτή πρόσβασης για την Κίνα.
Πράγματι, οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της Κίνας θεωρούν το Ιράν ως «βασικό άξονα για την πρωτοβουλία ΒΡΙ της Κίνας στην περιοχή».
Στις 19 Μαρτίου 2019, ο υπουργός Εμπορίου της Κίνας Zhong Shan τόνισε το ρόλο του Ιράν ως «στρατηγικού εταίρου» στη Μέση Ανατολή για την «περαιτέρω ανάπτυξη των οικονομικών και εμπορικών δεσμών» με ολόκληρη την περιοχή.
«Το Ιράν είναι στρατηγικός εταίρος της Κίνας στη Μέση Ανατολή και η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος και εισαγωγέας πετρελαίου από το Ιράν», δήλωσε ο Zhong.
Τελικά, αυτό θα εξασφάλιζε για το Ιράν κεντρική θέση στους συνολικούς στρατηγικούς και οικονομικούς υπολογισμούς της Κίνας.
Ο δεύτερος στόχος της «Τριπλής Αντάντ της Μέσης Ανατολής» ήταν να χρησιμοποιήσει το αραβικό μπλοκ, ιδίως τα σουνιτικά του στοιχεία, σε συνδυασμό με την κλιμάκωση του πολέμου στην Υεμένη και την αυξανόμενη εχθρότητα του (μη Σουνιτικό, αλλά Ibadi) Ομάν, προκειμένου να «πνίξει» και να υποτάξει Σαουδική Αραβία.
Με τη Σαουδική Αραβία ήδη κοντά στη… βύθιση λόγω της βασιλείας του πρίγκιπα Mohammed bin Salman, οι ηγέτες στη Ντόχα, την Τεχεράνη και την Άγκυρα φαίνεται πεπεισμένοι ότι θα πάρει μόνο λίγη πίεση προκειμένου να επιτευχθεί η διάσπαση και η αυτοδιάθεση της Σαουδικής Αραβίας.
Το «κλειδί» για την αναμενόμενη επιτυχία του μπλοκ ήταν η κεφαλαιοποίησή του στις τάσεις που βασίζονται στην κληρονομιά που ήδη αναπτύσσονται σε όλη τη Σαουδική Αραβία.
Ο συνολικός αντίκτυπος της ανατροπής της Τουρκίας-Ιορδανίας και του Ισλαμιστή-Τζιχάντ στο Hejaz, ο αυξανόμενος αντίκτυπος των φυλετικών και τζιχάντικων κινήσεων κατά της βασιλικής οικογένειας των Al-Saud και η ριζοσπαστικοποίηση και μαχητικότητα των Σιιτών οι κοινότητες στην ανατολική Σαουδική Αραβία θα επιταχύνουν την αυτοδιάθεση της Σαουδικής Αραβίας.
Ακόμα κι αν η βασιλική οικογένεια των Al-Saud δεν απολέσει σύντομα την εξουσία, οι μυριάδες εσωτερικών προβλημάτων θα εμποδίζουν τη Σαουδική Αραβία να διαδραματίσει σημαντικό περιφερειακό ρόλο ενάντια στο νέο μπλοκ και τους συμμάχους του.
Ένας μεγάλος αριθμός αξιωματούχων και εμπειρογνωμόνων πληροφοριών σε όλη τη Μέση Ανατολή συμφωνούν με αυτήν την αξιολόγηση.
Ρώσοι εμπειρογνώμονες εξήγησαν στα τέλη Δεκεμβρίου του 2018 ότι «η Τουρκία, το Ιράν και το Κατάρ κινούνται άμεσα προς τη δημιουργία μιας πλήρους συμμαχίας στη Μέση Ανατολή, απειλώντας να κάνουν σοβαρές προσαρμογές στο status quo στην περιοχή».
Η τριμερής διάσκεψη κορυφής στη Δαμασκό και άλλα περιφερειακά φόρα χαιρέτισαν τη φιλία τους με τη Ρωσία, την ώρα που το Κρεμλίνο ανησυχεί για την άνοδο του μπλοκ.
Οι πολυάριθμες τριμερείς διασκέψεις κορυφής και ομάδες εργασίας της Ρωσίας υπογράμμισαν επανειλημμένα την αρνητική εμπιστοσύνη τόσο απέναντι στο Ιράν όσο και στην Τουρκία.
Οι τεράστιες πωλήσεις ρωσικών όπλων και στις δύο χώρες δεν πρέπει να συγχέονται, δεδομένου ότι αποτελούν κυρίως μέσα διατήρησης της εμπιστοσύνης των δύο χωρών στη Ρωσία και σε μια πορεία σύγκρουσης με τις ΗΠΑ.
Επίσης, η Ρωσία έχει μια μακρόχρονη διαμάχη με το Κατάρ λόγω της υποστήριξής της στους τζιχαντιστές από τον Βόρειο Καύκασο (τόσο στο Κατάρ όσο και στη Συρία-Ιράκ).
Η Ρωσία γνωρίζει ότι τόσο το Ιράν όσο και η Τουρκία είναι αδιάκριτοι εχθροί των Κούρδων και δεν θα επέτρεπαν ποτέ στους Κούρδους να δημιουργήσουν μια βιώσιμη οντότητα στα σύνορά τους, παρά τη στήριξη της Ρωσίας.
Οι τουρκικές και ιρανικές κοινές επιχειρήσεις εναντίον των Κούρδων στο βόρειο Ιράκ αποτελούν προάγγελο της προσεχούς αντιτρομοκρατικής κλιμάκωσης, μια κλιμάκωση που η Ρωσία δεν μπορεί να αποτρέψει.
Ταυτόχρονα, η Ρωσία εξακολουθεί να είναι η κύρια μεγάλη δύναμη στην περιοχή και ο διευκόλυνσης των σχεδίων πρόσβασης και ανάπτυξης της Κίνας.
Για να διατηρήσει τα ζωτικά της συμφέροντα στο πλαίσιο της ανόδου του μπλοκ, η Ρωσία ίσως πρέπει να αντιμετωπίσει την επιτακτική ανάγκη για σημαντικούς συμβιβασμούς.
Ρώσοι εμπειρογνώμονες και αξιωματούχοι αναγνωρίζουν την ύπαρξη ενός χειρότερου σεναρίου που επικεντρώνεται στη ρωσική παρουσία κατά μήκος των ανατολικών ακτών της Μεσογείου (πέρα από τον αυτοκινητόδρομο Χαλέι-Δαμασκού).
Για να επιτευχθεί αυτό, η Ρωσία θα πρέπει να σφυρηλατήσει στενότερη συμμαχία με τους Αλαβίτες, τους Druze και τις αστικές ελίτ της Συρίας, καθώς και να προστατεύσει το Ισραήλ (και τον τεράστιο πληθυσμό του από τη Ρωσία) τόσο από το Ιράν όσο και από την Τουρκία.
Τούτου λεχθέντος, η κατοχή στη ζώνη κατά μήκος των ακτών της Μεσογείου θα σήμαινε επίσης την παρεμπόδιση των ζωτικών αρτηριών μεταφοράς, τις οποίες τόσο το Ιράν όσο και η Τουρκία είναι αποφασισμένες να δημιουργήσουν.
Ως εκ τούτου, το Κρεμλίνο παραδέχεται ότι η αντιπαράθεση μπορεί να είναι αναπόφευκτη.
Στις 19 Μαρτίου 2019, όπως συνέταξε η τριμερής στρατιωτική σύνοδος κορυφής στη Δαμασκό, ο ρώσος πρόεδρος V. Putin, έστειλε τον Υπουργό Άμυνας Sergei Shoigu στη Δαμασκό.
Ο πρωταρχικός στόχος της επίσκεψης του Shoigu ήταν να εγγυηθεί τα ρωσικά συμφέροντα στο πλαίσιο της νέας περιφερειακής στάσης.
Συναντήθηκε πρώτα με τον πρόεδρο Assad και του μεταβίβασε ένα ειδικό μήνυμα από τον Putin.
Ο Υπουργός Shoigu πραγματοποίησε συνομιλίες με τον Assad, ολόκληρη την ηγεσία της Αραβικής Αμύνης και ανώτερους Ρώσους στρατηγούς.
Ο Assad και οι στρατηγοί του παραδέχτηκαν ότι δεν υπήρχε υποκατάστατο στη ρωσική στρατιωτική βοήθεια και ότι χωρίς τη Ρωσία θα ήταν αδύνατο να ολοκληρωθεί η ήττα των τζιχαντιστών και να ελευθερωθεί η συριακή επικράτεια.
Ο Shoigu απάντησε ότι η Ρωσία «θα συνεχίσει να υποστηρίζει τις προσπάθειες για να επανακτήσει τον έλεγχο του συριακού καθεστώτος σε όλη τη χώρα» κάτω από συνθήκες μιας πραγματικής συμμαχίας.
«Η Συρία, με την υποστήριξη της Ρωσίας, σημείωσε αναμφισβήτητα σημαντική επιτυχία στον αγώνα κατά της διεθνούς τρομοκρατίας», υπενθύμισε ο συνομιλητής του ο Shoigu.
Εξήγησε ότι το Κρεμλίνο ενδιαφέρεται περισσότερο για "τα θέματα που σχετίζονται με την καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας, μαζί με διάφορες πτυχές της ασφάλειας των Βαλκανίων και της διευθέτησης μετά τις συγκρούσεις».
Ο Assad ήταν ενθουσιώδης στον έπαινο του για τον Putin και τη ρωσική βοήθεια, αλλά ο Shoigu δεν ήταν πεπεισμένος.
Εν τω μεταξύ, το Κατάρ και οι σύμμαχοί τους κατέστησαν σαφές ότι δεν φοβούνται την αντίδραση των ΗΠΑ απέναντι στην «Τριπλή Αντάντ της Μέσης Ανατολής».
Η ίδια λογική θα αναιρούσε την αντίσταση των ΗΠΑ στην ανάβαση του μπλοκ. Ομοίως, η αμερικανική προθυμία για μια σύνοδο κορυφής Trump-Rouhani (προσαρμοσμένη μετά τη Σύνοδο Κορυφής Trump-Kim), όπου οι Κατάρ και Ομάν ήταν οι κύριοι μέτοχοι, θα εμπόδιζε επίσης μια σκληρή αντίδραση στον αυξανόμενο περιφερειακό ρόλο του Ιράν.
Η διοίκηση Trump είναι ενήμερη για τους περιορισμούς των ΗΠΑ στη μεγαλύτερη Μέση Ανατολή.
Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ παραμένουν ακράδαντες στην πρόληψη κατά της Κίνας και της Ρωσίας από την εδραίωση της εμπλοκής τους στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και την ένταξη του Νέου Μεταξιού Δρόμου στην περιοχή.
Οι ανώτεροι αξιωματούχοι των ΗΠΑ, κυρίως ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας John Bolton και ο υπουργός Εξωτερικών Mike Pompeo, προειδοποίησαν επανειλημμένα ότι δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός με την Κίνα ούτε ανοχή στην άνοδο της επιρροής της Κίνας οπουδήποτε.
Ο ρόλος του Αζερμπαϊτζάν
«Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο ζήτημα, πώς να ασχοληθούμε με την Κίνα σε αυτόν τον αιώνα - ίσως το μεγαλύτερο διεθνές ζήτημα που αντιμετωπίζουμε», δήλωσε ο Bolton στις 21 Μαρτίου 2019.
Δεδομένου ότι η αμερικανική επιρροή στην Αραβική Μέση Ανατολή, μέχρι το 2019, είναι σχεδόν ανύπαρκτη, παρά την παρουσία των αμερικανικών δυνάμεων στη Συρία-Ιράκ-Ιορδανία και τις ιδιαίτερες σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία, η αμερικανική εστίαση ήταν στην άμβλυνση του σχέσεων μεταξύ Ρωσίας - Κίνας και μεγαλύτερης Μέσης Ανατολής, χτυπώντας τον πιο αδύναμο κρίκο: το Αζερμπαϊτζάν.
Η Ουάσιγκτον είναι πεπεισμένη ότι εάν εφαρμοστεί μεγάλη πίεση, τότε ο Μπακού θα διακόψει τις κρίσιμες αρτηρίες των μεταφορών που διέρχονται και θα διασυνδέονται στο Αζερμπαϊτζάν εις βάρος του Νέου Δρόμου του Μεταξιού και του μπλοκ που τον υποστηρίζει.
Αυτό, όμως, θα ενισχύσει μόνο την Τουρκία και το Ιράν σε περαιτέρω αντι-αμερικανικές ενέργειες μέσα και γύρω από τη Μέση Ανατολή, ενισχύοντας έτσι την «Ενωση της Μέσης Ανατολής».
Επιπλέον, η λογική της Ουάσιγκτον απορρίπτει την πραγματικότητα ότι, εάν συμμορφωθεί το Αζερμπαϊτζάν, θα είναι ουσιαστικά απομονωμένη και χωρίς τα μέσα για να φθάσουν οι εξαγωγές τους στις αγορές τους.
www.bankingnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου