Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ
Τέλος να υπενθυμίσουμε στους Τούρκους αναλυτές τα εξής σχετικά με την Συνθήκη της Λωζάννης:
Στο άρθρο 16 της Συνθήκης της Λωζάννης η Τουρκία δηλώνει ότι
«παραιτείται παντός τίτλου και δικαιώματος πάσης φύσεως επί των εδαφών ή εν σχέσει προς τα εδάφη τα οποία κείνται πέρα υπό των προβλεπομένων της παρούσης Συνθήκης ορίων, ως και επί των νήσων, εκτός εκείνων των οποίων η κυριαρχία έχει αναγνωριστεί σε αυτήν δια της παρούσας Συνθήκης». Συνεπώς κάθε τουρκική αξίωση επί ελληνικών νησιών(και νησίδων) είναι παράνομη και προκλητική.
Κατόπιν των ορών της Συνθήκης που αφορούν στα Δωδεκάνησα ο Μουσολίνι δηλώνει:
«Τα νησιά του Αιγαίου δεν μπορούν να αποτελέσουν θέμα διαμφισβητήσεων».
Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος επί των νήσων της Δωδεκανήσου και των εξ αυτών εξαρτωμένων νησίδων. Ορίζεται ότι το ζήτημα των Δωδεκανήσων θα κανονισθεί μεταξύ των ενδιαφερομένων (Ελλήνων-Ιταλών).
Υπενθυμίζοντας, με απλά λόγια, τα περί αποστρατικοποίησης των νησιών του Αιγαίου, θυμίζουμε πως το συγκεκριμένο θέμα, λοιπόν, διαιρείται σε 3 μέρη:
1) Αποστρατιωτικοποίηση της Λήμνου και της Σαμοθράκης.
Η ουδετεροποίηση τους οριζόταν από το άρθρο 4 παρ.3 της β΄ Σύμβασης της Λωζάννης.
Η αποστρατιωτικοποίηση τους ορίζεται σαφέστατα από τη Συνθήκη του Μωντρέ (20/7/1936) με την οποία αναθεωρήθηκε η β΄ Σύμβαση της Λωζάννης που αφορούσε το καθεστώς των Στενών.
Η Τουρκία απέκτησε πλήρη κυριαρχία στα Στενά, αλλά ήρθη και η ουδετεροποίηση της Λήμνου και της Σαμοθράκης
Το ομολογεί ο τότε Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Ρουστή Αράς που στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση την 31/7/1936 δήλωνε:
“Οι διατάξεις που αναφέρονται στα νησιά Λήμνος και Σαμοθράκη, τα οποία ανήκουν στην γείτονα και φίλη Ελλάδα και τα οποία ήσαν αποστρατιωτικοποιημένα, βάσει των διατάξεων της Συνθήκης της Λωζάννης, καταργούνται και αυτές από τη Σύμβαση του Μωντρέ.
Με την ευκαιρία αυτή φαίνεται ακόμα μία φορά ένα από τα χαρακτηριστικά της Νέας Τουρκίας:
να ευχόμαστε για τους φίλους μας αυτό που ευχόμαστε για εμάς και να μην ευχόμαστε στους φίλους μας αυτό που εμείς θεωρούμε ως άδικο.”
Η δυνατότητα επαναστρατικοποίησης των 2 νήσων αναγνωρίσθηκε και από τρίτους με πρώτη τη Μ. Βρετανία.
2) Αποστρατιωτικοποίηση των Δωδεκανήσων
Με το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάννης η Τουρκία παραιτήθηκε από κάθε δικαίωμα και τίτλο από τα 14 νησιά που κατείχε η Ιταλία και από τις νησίδες “τις εξαρτώμενες από αυτά”.
Όλα αυτά εκχωρήθηκαν από τη Ιταλία στην Ελλάδα με το άρθρο 14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων της 10/2/1947.
Η εκχώρηση προέβλεπε και αποστρατιωτικοποίηση τους.
Στη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων, η Τουρκία δεν είχε καμία συμμετοχή. Επομένως η διάταξη για την αποστρατιωτικοποίηση (παράρτημα ΧΙΙΙ Δ' της Συνθήκης ) ισχύει μόνο ως προς την Ιταλία σύμφωνα με 3 βασικές αρχές του Διεθνούς δικαίου:
α) Από τις διεθνείς συνθήκες δεν μπορούν να δημιουργηθούν δικαιώματα ή υποχρεώσεις υπέρ ή κατά τρίτου κράτους που δεν συνέπραξε σε αυτές.
β) Αν έπροκειτο να δημιουργηθεί δικαίωμα υπέρ ενός τρίτου μη συμμετέχοντος σε διεθνή συνθήκη κράτους θα έπρεπε να κατονομάζεται ρητώς, τόσο το κράτος, όσο και του δικαίωμα υπέρ αυτού.
γ) Κανένα δικαίωμα δεν μπορεί να γεννηθεί υπέρ ενός κράτους από διεθνή συνθήκη την οποία δεν επικύρωσε.
3) Αποστρατιωτικοποίηση των λοιπών νήσων του Αιγαίου και ειδικά της Λέσβου, Σάμου, Χίου και Ικαρίας για τις οποίες το άρθρο 13 της Συνθήκης της Λωζάννης απαγόρευε την οχύρωση και επέτρεπε την διατήρηση στρατιωτικών δυνάμεων “στον συνήθη αριθμό των διά την στρατιωτική υπηρεσία καλούμενων, οι οποίοι μπορούν να εκγυμνάζονται επί τόπου ως και δύναμη χωροφυλακής και αστυνομίας...”.
Η μη αποστρατιωτικοποίηση των νήσων αυτών στηρίζεται στις εξής διατάξεις:
α) Άρθρο 60 παρ.2 της Συνθήκης της Βιέννης (1969) περί του “δικαίου των συνθηκών”:
“Ουσιώδης παραβίαση ενός εκ των μερών, παρέχει το δικαίωμα... στο ειδικά θιγόμενο μέρος λόγω της παραβιάσεως, όπως επικαλεσθεί αυτή ως λόγο αναστολής εφαρμογής της συνθήκης, στο σύνολο της ή εν μέρει στις μεταξύ αυτού και του παραβιάσαντος την συνθήκη κράτους, σχέσεις”.Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε ΟΛΕΣ τις παραβιάσεις από τους Τούρκους:
Περίοδος 1923-1940
- Στις 2/10/1923 η τουρκική κυβέρνηση περιόρισε τα αστικά δικαιώματα των Ελλήνων αποκλείοντας τους από την πολιτική ζωή και τις δημόσιες υπηρεσίες και εξαναγκάζοντας ξένες εταιρείες να αντικαταστήσουν μεγάλο αριθμό Ελλήνων με Τούρκους (Παράβαση άρθρου 39 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Τον Οκτώβριο του 1923 συνελήφθησαν και απελάθησαν 64 Έλληνες πρόκριτοι της Τενέδου (Παράβαση άρθρου 38 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Οι κλάσεις 1923-25 της Ίμβρου μεταφέρθηκαν στην Μ. Ασία (Παράβαση άρθρου 14 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Το 1926 με τον Αστικό Κώδικα επιβλήθηκε υποχρεωτικά ο πολιτικός γάμος στην ελληνική
μειονότητα (Παράβαση άρθρου 42 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Με τον νόμο 2007/1932 απαγορεύτηκε η εξάσκηση 32 επαγγελμάτων στους Έλληνες (Παράβαση άρθρου 39 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Με τον νόμο 1934 υποχρεώθηκαν οι ομογενείς να τουρκοποιήσουν τα επώνυμά τους (Παράβαση άρθρου 42 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Με τον νόμο 2782/1936 απαγορεύθηκε στα μειονοτικά ιδρύματα να αποκτούν πρόσθετα ακίνητα με αγορές ή διαθήκες (Παράβαση άρθρου 42 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Από το σχολικό έτος 1936-37 υποχρεωτικά όλα τα μαθήματα στα ελληνικά σχολεία διδάσκονταν στα τουρκικά (Παράβαση άρθρου 41 Συνθήκης της Λωζάννης)
Κατά την διάρκεια του Β’Παγκοσμίου Πολέμου
-Τον Μάϊο του 1942 η Τουρκία επιστράτευσε 20 κλάσεις μή μουσουλμάνων με σκοπό την εξόντωση τους με την μέθοδο των ταγμάτων εργασίας. Η πτώση του Στάλινγκραντ και η γερμανική υποχώρηση τους έσωσε γιατί η Τουρκία αντελήφθη ότι άλλαξε η φορά του πολέμου και τους απέλυσε (Παράβαση άρθρου 39 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Επιβλήθηκε ειδική εξοντωτική φορολογία (Varlik Vergesi) με τον νόμο 11/11/1942 στους μή μουσουλμάνους,χωρίς να υπάρχει δικαίωμα εφέσεως (Παράβαση άρθρου 39 Συνθήκης της Λωζάννης)
Περίοδος 1949-1963
- Με τον νόμο 5404/1949 η διαχείρηση των μειονοτικών ιδρυμάτων υπάγεται στην Γενική Διεύθυνση Βακουφίων και έτσι έχασαν την αυτοτέλειά τους (Παράβαση άρθρου 40 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Ομάδα Τούρκων χωρίς αφορμή στις 28/8/1955 κατέστρεψε τους Ναούς Παναγίας Νεοχωρίου και Ταξιαρχών Στενής, μπροστά στα μάτια της Αστυνομίας που αδρανούσε (Παράβαση άρθρου 38 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Την νύκτα 6ης προς 7ης Σεπτεμβρίου 1955, ο τουρκικός όχλος με την ανοχή και καθοδήγηση των Αρχών προέβη σε πρωτοφανείς ωμότητες και εγκληματικές πράξεις κατά της ελληνικής μειονότητας με συνέπεια την δολοφονία 15 Ελλήνων, τον βασανισμό αλλων εκατοντάδων, την πυρπόληση 29 εκκλησιών και την λεηλασία άλλων 46, την λεηλασία 3.000 ελληνικών οικιών και 4.368 καταστημάτων, την βεβήλωση νεκροταφείων και οστεοφυλακίων, την καταστροφή τάφων πατριαρχών (Παραβίαση στοιχειώδους ανθρωπισμού και παράβαση άρθρων 38 και 42 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Την διάλυση τον Απρίλιο του 1958 της Ελληνικής Ένωσεως, κατάσχεση των περουσιακών της στοιχείων και κατάληψη της έδρας της (Παράβαση άρθρων 38 και 40 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Την αναίτια απέλαση 67 προκρίτων της ελληνικής μειονότητας απο το 1957 μέχρι το 1959 (Παράβαση άρθρου 38 Συνθήκης της Λωζάννης)
Κατά το έτος 1964
Με τον νόμο 8459/18.2.1964 τίθεται:
- Απαγόρευση στους ομογενείς μαθητές να χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα ακόμα και στα διαλείμματα (Παράβαση άρθρων 38,39,41 Συνθήκης της Λωζάννης)
- Απαγόρευση πρωινής προσευχής στα ελληνικά σχολεία (Παράβαση άρθρων 40,43)
- Από τον Μάρτιο του 1964 οι τουρκικές αρχές άρχισαν μαζικές απελάσεις Ελλήνων της Πόλης (περίπου 30.000). Η αστυνομία κατέσχεσε τα υπάρχοντά τους και τους απέλασε αυθημερόν (Παράβαση άρθρου 39)
- Με τον νόμο 5681/10.4.1964 τίθεται απαγόρευση λειτουργίας του Πατριαρχικού Τυπογραφείου που λειτουργούσε από το 1627 (Παράβαση άρθρου 40)
- Τον Μάιο του 1964 τίθεται απαλλοτρίωση 8.000 στρεμμάτων καλλιεργήσιμων εδαφών στην πεδιάδα Σχοινουδίου της Ίμβρου για να γίνουν ανοικτές αγροτικές φυλακές με αποζημίωση 1 τουρκικής λίρας ανά m2 και αυτά δεν καταβλήθησαν (Παράβαση άρθρου 14)
- Τον Ιούνιο του 1964 παύθηκαν 3 διευθυντές λυκείων και 41 διδάσκαλοι (Παράβαση άρθρου 41)
- Τον Σεπτέμβριο του 1964 απαγορεύθηκε η διακίνηση ελληνικών βιβλίων και εγκυκλοπαιδειών στα σχολεία της μειονότητας (Παράβαση άρθρου 38)
- Απαγόρευση λειτουργίας θεολογικών σχολών (Παράβαση άρθρου 38,41)
- Με τον νόμο 6980/15.10.1964 τίθεται απαγόρευση του διορισμού στα ελληνικά σχολεία ομογενών αποφοίτων ελληνικών παιδαγωγικών ακαδημιών και της Θεολογικής Σχολής Χάλκης (Παράβαση άρθρου 41)
- Υποχρέωση των μαθητών της μειονότητας να λένε το πρωί «Είμαι Τούρκος και ευτυχής που γεννήθηκα Τούρκος» (Παράβαση άρθρων 38,43)
- Δήμευση των ελληνικών μειονοτικών σχολείων στην Ίμβρο. Το ημιγυμνάσιο μετατράπηκε σε οικοτροφείο για σπουδαστές από την Τουρκία (Παράβαση άρθρων 14,40,41)
- Με την απόφαση 6/3801 της 2/11/1964 του τουρκικού Υπουργικού Συμβουλίου απαγορεύθηκαν στους ομογενείς οι δικαιοπραξίες και η αγορά ακινήτων (Παράβαση άρθρων 38, 39)
Μετά το έτος 1965
- Το 1966 άρχισαν νέες απαλλοτριώσεις στην Ίμβρο για την δημιουργία κρατικού αγροκτήματος. Μέχρι το 1968 είχαν απαλλοτριωθεί 27.354 στρέμματα αντί ευτελούς τιμήματος (Παράβαση άρθρων 14, 38, 39)
- Ενεργοποιήθηκε εποικισμός της Ίμβρου από 3.000 Τούρκους, ανεγέρθηκαν οικισμοί και παραχωρήθηκε καλλιεργήσιμη γη στους εποίκους.
β) Άρθρο 2 παρ.3 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ-Τελική πράξη Ελσίνκι της 1/8/1975:
“Απαγόρευση προσφυγής στη βία ή στην απειλή κατά της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας των κρατών”.
Η Τουρκία έχει κατ' επανάληψη χρησιμοποιήσει τη βία και κυρίως την απειλή κατά της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας. Επομένως η χώρα μας είχε και έχει κάθε δικαίωμα άμυνας με κάθε τρόπο -και με τον εξοπλισμό των νήσων για να αποφύγει απόβαση των Τούρκων.
γ) Άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ:
Καθιερώνει δικαίωμα ατομικής ή συλλογικής νόμιμης άμυνας σε περίπτωση ένοπλης επίθεσης και αν πρόκειται για ιεράρχηση αξιών που θεσπίζονται από το Διεθνές Δίκαιο.
Επομένως η Ελλάδα που απειλείται από την 4η Στρατιά του Αιγαίου, η οποία είναι ανεπτυγμένη στις ακτές του Αιγαίου και διαθέτει και μεγάλο αριθμό αποβατικών σκαφών, έχει κάθε δικαίωμα νόμιμης άμυνας.
Το δικαίωμα αυτό έχει αναγνωρισθεί από τη Νομική Υπηρεσία του ΝΑΤΟ και το αποδέχθηκε διϋπουργικό όργανο της Administration των ΗΠΑ.
Αλλά το θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών μας ξεκαθαρίστηκε απόλυτα με τη Συμφωνία για τη μείωση των συμβατικών δυνάμεων στην Ευρώπη (C.F.E) της 19/11/1990 με την οποία αναγνωρίσθηκε ότι η Ελλάδα έχει δικαίωμα να διατηρεί στρατό και να εξοπλίζει τα νησιά Σάμο, Χίο, Λέσβο, Ικαρία όπως επίσης να εξοπλίζει και τα Δωδεκάνησα.
Τώρα, αν η τουρκική πλευρά θέλει να μιλήσουμε για παραβιάσεις Συνθηκών, καλό θα ήταν να κοιτάξει τα πεπραγμένα της κι έπειτα ας έρθει… Όσο για τους έλληνες πολιτικούς, επειδή τα γραπτά μένουν για να τα διαβάζουμε, καλό θα ήταν να διαβάζουν για να είναι προετοιμασμένοι και να αποστομώνουν καταλλήλως και σε κάθε ευκαιρία την τουρκική θρασύτητα...
Και ένα μήνυμα στον τραγικό τούρκο υπουργό Άμυνας, Χ. Ακάρ,
Bakan Akar, mümkünse adaları getirin...
Υπουργέ Ακάρ, έλα να πάρεις τα νησιά, αν μπορείς...
Σημειώσεις
1) «Μύθος και πραγματικότητα», Ανάλυση της τουρκικής εξωτερική πολιτικής από 22 τούρκους ακαδημαϊκούς
2) «Διεθνείς πολιτικές και στρατιωτικές συνθήκες και συμβάσεις», Συγγραφέας:Χαραλ. Νικολάου
3) «Θράκη-Η Έπαλξη του Ελληνικού Βορρά», συγγραφέας: Γ. Μαγκριώτης
4) «Τι στοίχισε στην Ελλάδα η πολιτική των ίσων αποστάσεων», συγγραφέας: Ι. Χολέβας
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου