Οι Σλαβόφωνοι Μακεδόνες (όπως άλλωστε υποδηλώνει και το όνομα) είναι Μακεδόνες (Έλληνες δηλαδή) που όμως ομιλούν ένα σλαβικό ιδίωμα. Στην Δυτική Μακεδονία υπάρχουν αρκετοί Έλληνες που μιλούν ακόμα και σήμερα στις καθημερινές συναναστροφές τους ένα σλαβικό ιδίωμα, το οποίο έμαθαν επί Τουρκοκρατίας λόγω της σλαβικής διεισδύσεως και της βίαιης επιβολής τους στους ως τότε Ελληνόφωνους κατοίκους της Δυτικής και Άνω Μακεδονίας.
Το σλαβοβουλγαρικό αυτό ιδίωμα είναι το μόνο απομεινάρι της βουλγαρικής τρομοκρατίας που κορυφώθηκε τον 19ο αιώνα, ιδίως μετά την προκλητικά ευνοϊκή συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878), που ίδρυε απαράδεκτα μία «Μεγάλη Βουλγαρία» σε βάρος της Μακεδονίας, της Θράκης και της Σερβίας. Διότι οι Δυτικοί πληθυσμοί της Δυτικής και Άνω Μακεδονίας διατήρησαν με κάθε κίνδυνο την ελληνική συνείδηση τους και την προσήλωση τους στο Πατριαρχείο, παρά τις άγριες διώξεις, τις σφαγές, τις λεηλασίες και την τρομοκρατία. Με την οργάνωση του Μακεδονικού Αγώνα (1904-1908), που με την βοήθεια και των Ελλήνων αξιωματικών από την Νότια Ελλάδα, κατόρθωσαν να αποκρούσουν τους επιδρομείς, και λίγα χρόνια μετά, με τον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο του 1913, απελευθέρωσαν την Μακεδονία από την βουλγαρική κατοχή και τρομοκρατία.
Παρόλο που σαν ονομασία είναι παραπλήσια, οι Σλαβομακεδόνες δεν έχουν καμία σχέση με τους Σλαβόφωνους Μακεδόνες, καθώς οι πρώτοι είναι σλαβικής καταγωγής ενώ οι δεύτεροι είναι ελληνικής.
Σλαβομακεδόνες ονομάστηκαν τα βουλγαρικά πληθυσμιακά απομεινάρια στον γεωγραφικό χώρο της Ελληνικής Μακεδονίας μετά το 1913 και την Συνθήκη του Νεϊγύ. Από τους αρχικούς εκείνους Σλαβομακεδόνες, ελάχιστα ίχνη παρέμειναν στην Δυτική Μακεδονία και σήμερα αριθμούν 2.000 - 3.000 άτομα μόνο. Ένας τόσο μικρός αριθμός ατόμων δεν λέγεται καν μειονότητα.
Αυτοί οι Σλαβομακεδόνες δεν έχουν καμία σχέση με τους καθαρά ελληνικούς πληθυσμούς που εγκλωβίστηκαν στην Σερβία μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και εκσλαβίστηκαν ή απλώς ομιλούν την σλαβική και έχουν στην ψυχή τους ελληνική εθνική συνείδηση, αποτελώντας την ελληνική εθνική μειονότητα στο κρατίδιο των Σκοπίων και αριθμώντας τουλάχιστον 100.000 άτομα.
Το ίδιο ισχύει και για τους Σλαβόφωνους Έλληνες της ΒΔ. Μακεδονίας (Κιλκίς, Έδεσσας - Φλώρινας - Καστοριάς), που (250.000 το 1912 και 25-30.000 σήμερα) μιλούν βέβαια το σλαβικό ιδίωμα- που τους επιβλήθηκε διά της βίας επί Τουρκοκρατίας με τις επιδρομές και την τρομοκρατία των Βουλγάρων κομιτατζήδων – είναι όμως γνήσιοι Έλληνες, όχι μόνο στην καταγωγή αλλά και στο φρόνημα και το απέδειξαν αυτό με τους αγώνες τους κατά του σλαβισμού , ιδίως στον Μακεδονικό Αγώνα και τον Εμφύλιο. Είναι απλώς δίγλωσσοι Έλληνες, όπως κάποτε οι τουρκόφωνοι Έλληνες, οι Αλβανόφωνοι, κ.α.
Πρέπει να αναφερθεί ότι το σλαβικό ιδίωμα δεν επιβλήθηκε μόνο διά της βίας.
Το ιδίωμα αυτό περιέχει ελληνικές (κυρίως ομηρικές), τουρκικές, λατινικές, ιλλυρικές και σλαβικές ρίζες. Άρα κάθε άλλο παρά σλαβικό θα μπορούσε να ονομαστεί.
Ο Άγγλος γλωσσολόγος και γεωγράφος Stanford γράφει στο έργο του το 1877:
«Το Μακεδονικό ιδίωμα έχει στενότατη σχέση με την ελληνική γλώσσα, σχετίζεται με τα ήθη και τα έθιμα των ομιλούντων τούτου, με την δημώδη ποίηση τους, την ιδιοσυγκρασία τους και τα χαρακτηριστικά τους, αποδεικνύει ότι αυτοί είναι επί των πλείστον Ελληνικής καταγωγής». Την γλώσσα αυτή ανέλαβε το Πανσλαβικό Κομιτάτο μέσω των σχολείων, να την καλλιεργήσει και να την φέρει πλησιέστερα προς την Βουλγαρική , οπότε και αποφασίστηκε, ότι εφόσον ομιλείται το σλαβικό ιδίωμα, άρα οι κάτοικοι είναι όλοι Βούλγαροι. Αρχή τελείως εσφαλμένη διότι δεν είναι μόνο η γλώσσα ο δείκτης της Εθνικότητας, αλλά κυρίως η εθνική συνείδηση των ατόμων.
Στη περίπτωση αυτή την απάντηση την έδωσαν οι Σλαβόφωνοι Μακεδόνες. Όταν κατά τον Μακεδονικό Αγώνα το Βουλγαρικό μαχαίρι τους έπαιρνε την τελευταία πνοή με υπερηφάνεια δήλωναν:
«Είμαστε Έλληνες και Έλληνες θέλουμε να πεθάνουμε».
Το μεγαλύτερο μέρος των αγωνιστών της Ελληνικής ιδέας κατά των Σλαβικών Μακεδονικών Κομιτάτων την περίοδο 1904-1908 ομιλεί την διάλεκτο αυτή π. χ. Καπετάν Βαγγέλης εκ Στρεμπένου, Καπετάν Κώστας Νταλίπης εκ Γάβρου, Μητρούσης εκ Σερρών, Παύλος Κύρου εξ’ Ανταρτικού, κλπ.
Οι ίδιοι οι Βούλγαροι αποκαλούν τους Μακεδόνες «Γκραικομανείς» και απειλούσαν με βασανιστήρια και θάνατο αυτούς που θα έπεφταν στα χέρια τους.
Ο επιθεωρητής των Βουλγαρικών δημοτικών σχολείων στην Μακεδονία Κήτσεφ, στη διάλεξη του στη Σόφια το 1899 ενώ αφενός δηλώνει ότι το σλαβικό ιδίωμα ομιλείται από άκρη σε άκρη στη Μακεδονία (μέγα ψεύδος), αφετέρου ομολογεί ότι υπάρχουν 450. 000 Έλληνες στην Μακεδονία τους οποίους χαρακτηρίζει ως γραικομανούς.
Ιδού όμως τι έγραψε ο Γάλλος δημοσιογράφος Παγιάρες από τις εντυπώσεις του από την Μακεδονία το 1907:
«Αυτό που με ενδιαφέρει , είναι ότι πάντες οι Μακεδόνες ανεξαρτήτως γλώσσας που ομιλούν, προτιμούν να σταυρωθούν από τους Βούλγαρους παρά να απαρνηθούν τον Ελληνισμό τους.
Δεν χρειάζομαι άλλες αποδείξεις για να πεισθώ ότι οι ήρωες αυτοί είναι Έλληνες και υποκλίνομαι στο μεγαλείο του ηρωισμού τους». Κατά την εποχή της Ελληνικής Επαναστάσεως η πλειοψηφία των Μακεδόνων όντως ομιλούν το ιδίωμα αυτό.
Η Μακεδονική φάλαγγα, η οποία μετά την κατάπνιξη της Επαναστάσεως στην Μακεδονία, διέφυγε προς τον Νότο και συνέχισε τους αγώνες της μέχρι τέλους στο Πήλιο, Εύβοια, Στερεά Ελλάδα και Πελοπόννησο αποτελούταν κατά μεγάλο μέρος από ομιλούντες του σλαβικού ιδιώματος.
Ποιός όμως διανοήθηκε να αμφισβητήσει τον Ελληνισμό τους;
Όλοι οι Έλληνες της Κεντρικής Μ. Ασίας που εσφάγησαν από τους Τούρκους ή εκδιώχθηκαν στην Ελλάδα και οι οποίοι είχαν ξεχάσει την ελληνική γλώσσα λόγω έλλειψης ελληνικών σχολείων και μιλούσαν τουρκικά ήσαν Τούρκοι; Ασφαλώς όχι.
Μπορεί να αμφισβητηθεί ο Ελληνισμός των Αλβανοφώνων της Αττικής και του Αιγαίου;
Μπορεί να αμφισβητηθεί ο πατριωτισμός των κατοίκων των παραμεθορίων χωριών της Δυτικής Μακεδονίας (Κρατερό, Ανταρτικό, Ηρωικό, Εθνικό, κλπ) οι οποίοι εν τούτοις μιλούσαν το ιδίωμα αυτό;
Και επειδή βρέθηκαν και Ευρωπαίοι συνήγοροι της Σλαβικής θεωρίας, ας αναρωτηθούν τι θα έλεγαν αν οι Γερμανοί διεκδικούσαν την Ελβετία οπού κατά 80% ομιλείται η γερμανική γλώσσα;
Οι μαύροι της Αμερικής που ομιλούν την Αγγλική είναι Αγγλοσάξονες;
Οι Φιλιππίνοι που ομιλούν την ισπανική είναι Ισπανοί;
Ποιοί είναι όμως επιπλέον οι λόγοι εξάπλωσης του Σλαβικού ιδιώματος;
1) Βούλγαροι (ελεύθεροι και αιχμάλωτοι) οι οποίοι ζητούσαν εργασία εγκαταστάθηκαν υπό των Βυζαντινών κατά καιρούς στη ύπαιθρο της Μακεδονίας για την εξάσκηση χειρωνακτικών επαγγελμάτων.
Ομοίως κατά την διάρκεια βουλγαρικών επιδρομών κατά της Μακεδονίας μικρός αριθμός Βουλγάρων δεν συμμετέχει στους διωγμούς αλλά παρέμεινε στην ερημωμένη ύπαιθρο. Η συμβίωση των Ελλήνων της υπαίθρου με του τελευταίους υπήρξε φιλική με αποτέλεσμα ακόμα και τις επιμιξίες. Λόγω του χαμηλού πνευματικού επιπέδου αυτών των Βουλγάρων, οι εξελληνισμένοι από αυτούς όχι μόνο δεν έχασαν την επαφή με την γλώσσα τους, αλλά και οι συμβιούντες με αυτούς Έλληνες έμαθαν το ιδίωμα αυτό ώστε με τον χρόνο να καταστούν δίγλωσσοι.
Αυτό το ομολογεί ο Βούλγαρος διπλωμάτης με το ψευδώνυμο «Brankof» το 1905 στο σύγγραμμα του «La Macedoine et la population chretienne», όπου γράφει ότι οι πόλεις της Βουλγαρίας πριν τον 19 αιώνα κατοικούντο από Έλληνες οι οποίοι λόγω της εμπορικής προς τους αμόρφωτους χωρικούς επικοινωνίας τους αναγκάζονταν να μάθουν και να μιλούν το σλαβικό ιδίωμα.
Επίσης ο Ρώσος ιστορικός Goloubisky γράφει:
«Κατά το 1830 ακόμη ουδείς των κατοίκων των πόλεων της Βουλγαρίας και Ανατολικής Ρωμυλίας θεωρεί τον εαυτό του Βούλγαρο, ούτε ήθελε να μιλήσει την Βουλγαρική, απεναντίας μισούσαν ό,τι βουλγαρικό». 2) Η παντελής έλλειψη ελληνικών σχολείων στην ύπαιθρο μέχρι τέλους του 18ου αι., καθιστά ευκολότερα την εκμάθηση του σλαβικού ιδιώματος, το οποίο ως πρωτόγονη γλώσσα είναι φτωχή, απλούστατη και ευκολότερη της ελληνικής. Γι’ αυτό η εξάπλωση του ιδιώματος παρατηρείται μόνο στην ύπαιθρο.
Μέχρι το 1760 μόνο 40 ελληνικά σχολεία υπήρχαν στην Μακεδονία και στην Θράκη. Από το 1760 μέχρι το 1779 ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Σαμουήλ ιδρύει Νοτίως του Αίμου χώρας και την κυρίως Ελλάδα 40 κλασσικές σχολές και 300 Δημοτικά σχολεία. Έτσι δίνει την πρώτη ώθηση των ελληνικών σχολείων. Πολλοί όμως ομογενείς πλούσιοι τον μιμούνται και αυξάνει ο αριθμός των σχολείων.
3) Οι Τούρκοι μόνο μεταξύ των Ελλήνων διενεργούσαν το παιδομάζωμα λόγω των αρετών της φυλής μας. Οι Έλληνες για να αποφύγουν αυτή την γενοκτονία μεταχειρίστηκαν διάφορα τεχνάσματα, μεταξύ των οποίων να μαθαίνουν αυτοί και τα παιδιά τους το σλαβικό ιδίωμα, το οποίο ομιλούν κατά τις περιόδους του παιδομαζώματος για να προσποιηθούν ότι ήσαν Σλάβοι. Αυτό δεν κινούσε υποψίες καθώς υπήρχαν κατεσπαρμένοι βουλγαρικοί συνοικισμοί και η επαφή μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων ήταν εύκολη.
Το τέχνασμα αυτό επαναλαμβανόταν για να αποφύγει η φυλή μας τις σφαγές των Τούρκων. Όλη η μανία των Οθωμανών και το μίσος τους στρεφόταν κατά των Ελλήνων διότι αυτούς θεωρούσαν εκπροσώπους του Χριστιανισμού και εχθρούς του Ισλάμ. Τους Βούλγαρους, όχι μόνο δεν τους ενόχλησαν, αλλά συνεργάστηκαν μαζί τους για να καταδυναστεύουν ευκολότερα τον Ελληνισμό.
4) Η επί 75 χρόνια πολύμορφη δράση του Πανσλαβιστικού Κομιτάτου της Μακεδονίας, κατά την οποία εκατοντάδες ελληνικά σχολεία έκλεισαν δια της βίας ενώ αντιστρόφως εκατοντάδες βουλγαρικών ιδρύθηκαν, στα οποία πλουσιοπαρόχως και εντελώς δωρεάν εκπαιδεύτηκαν δια βίας μη Σλαβόφωνοι και Σλαβόφωνοι Έλληνες. Τα κύματα των δολοφονιών εναντίον εκείνων που αντιστέκονταν στον εκβουλγαρισμό των Ελλήνων και η μέχρι του 1904 αδράνεια του επίσημου ελληνικού κράτους συνετέλεσαν στο να επεκταθεί το ιδίωμα αυτό στην Μακεδονία.
Όταν το 1905 ο Μακεδονομάχος Αντιστράτηγος Κωνσταντίνος Μαζαράκης επισκέφθηκε ένα χωριό κοντά στα Γιαννιτσά, σε μία οικογένεια γνώρισε τον παππού να ομιλεί ελληνικά, τον γιο να μιλά και ελληνικά και το σλαβικό ιδίωμα και τον εγγονό να ομιλεί μόνο το σλαβικό ιδίωμα. Παρ’ όλα αυτά ήσαν ακραιφνείς Έλληνες. Η εξέλιξη αυτή αποδεικνύει την επίδραση της προπαγάνδας και των εκβιασμών του Σλαβικού κομιτάτου κατά των Ελληνοφώνων ακόμη κατοίκων της Μακεδονίας.
Ο Ρώσος συγγραφέας Δουρδόνωφ σε επιστημονικό του σύγγραμμα το 1905 με τίτλο
«Έχουν οι Βούλγαροι ιστορικά δικαιώματα σε Μακεδονία-Θράκη και Παλαιά Σερβία;» αναφέρει:
«Οι κτήσεις των Βουλγάρων σε Θράκη και Μακεδονία είχαν πάντα χαρακτήρα παροδικών αρπαγών». Και τέλος ο Βούλγαρος Αντιστράτηγος Ν. Ιβάνωφ διοικητής της βουλγαρικής Στρατιάς, η οποία έδρασε κατά των Ελλήνων το 1913 στο σύγγραμμά του «ο Βαλκανικός πόλεμος 1913» ομολόγησε προς τους Βουλγάρους ότι:
«Το γλωσσικό Μακεδονικό ιδίωμα δεν αποτελεί κριτήριο της εθνικής συνείδησης των Σλαβοφώνων πληθυσμών όπως νομίζαμε και γι αυτό απογοητευθήκαμε από την συμπεριφορά των Βουλγαροφώνων Μακεδόνων προς εμάς». Οι Έλληνες πρέπει να γνωρίζουν ότι οι περισσότεροι των καπεταναίων και των ανταρτών του Μακεδονικού Αγώνα ήσαν Έλληνες Σλαβόφωνοι, οι οποίοι για τους γνωστούς λόγους δεν γνώριζαν την Ελληνική. Γνώριζαν όμως πολύ καλά ότι ήσαν γνήσιοι Έλληνες Μακεδόνες, απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου ανεξαρτήτως αν οι Ρώσοι και οι Βούλγαροι διά της βίας είχαν υποχρεώσει τους παππούδες τους και τους πατέρες τους να μάθουν στα τέκνα τους βουλγαρικά. Οι ηρωικές πράξεις των σλαβοφώνων αυτών, η υβριστική εκ μέρους των Βουλγάρων ονομασία των Γραικομανών και το άφθονο αίμα το οποίοι έχυσαν για την Ελληνική ιδέα αποτελούν τις τρανότερες αποδείξεις για την αλήθεια των ανωτέρω.
Μεταναστεύσεις Σλαβοφώνων από την Ελλάδα στην Βουλγαρία
Βάσει της Συνθήκης Ειρήνης του Νεϊγύ (29/11/1919) μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας, οι Σλαβόφωνοι στην Ελλάδα που θεωρούσαν τους εαυτούς τους Βουλγάρους, μπορούσαν μέχρι το 1924 να μεταναστεύσουν στην Βουλγαρία με αποζημίωση από το Ελληνικό κράτος. Επειδή μέχρι το 1924 ο αριθμός των αρνηθέντων της Ελληνικής εθνικότητας ήταν μικρός, η Βουλγαρία ζήτησε παράταση μέχρι το 1932 και την πήρε.
Το σύνολο των μεταναστών σύμφωνα με στοιχεία της Κοινωνίας των Εθνών (πρόδρομος του ΟΗΕ) ήταν 66.126 άτομα από τους εξής νομούς και τις εξής επαρχίες:
Φλώρινας: 1.290
Καστοριάς: 4.090
Έδεσσας: 1.800
Καϊλαρίων: 600
Ενωτίας: 106
Γιαννιτσών 6.670
Βέρροιας: 30
Ηγουμενίτσας: 7.500
Κιλκίς: 5.000
Θεσ/νίκης: 2.590
Σιδ/κάστρου: 9.640
Σερρών: 10.400
Ζίχνης: 175
Πραβίου: 20
Δράμας: 16.050
Καβάλας: 165
Όλοι οι απομείναντες στην Ελλάδα δήλωσαν Ελληνική Εθνικότητα αποκρούοντας την Σλαβική. Επομένως από της εποχής εκείνης έπαυσε πλέον να υφίσταται θέμα Σλαβικής (σήμερα δήθεν «μακεδονικής») μειονότητας στην Μακεδονία.
Πηγές:
Η φυλετική συνέχεια των Ελλήνων, συγγραφέας: Αλέξανδρος Αγγέλης
«Η εναντίον της Μακεδονίας βουλγαροκομμουνιστική επιβουλή», συγγραφέας: Γ. Α. Λ
Γ.Μ.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου