Η Ελλάδα παραχώρησε πολύτιμη υπεραξία αναγνωρίζοντας «Μακεδόνες»

Γράφει ο Γιώργος Μιχαήλ 

Το κράτος των Σκοπίων αναγνωρίστηκε πλέον από την Ελλάδα ως “Βόρεια Μακεδονία”. Εάν κάποιος πολίτης εκτός Ελλάδας ερωτηθεί για το τι άλλαξε με τη νέα ονομασία των Σκοπίων η απάντηση θα είναι μία: τίποτα. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Τίποτα δεν άλλαξε. Ως “Δημοκρατία της Μακεδονίας” ήταν αναγνωρισμένο το γειτονικό κράτος από όλα σχεδόν τα κράτη του πλανήτη –δυτικά, ανατολικά, σλαβικά, μουσουλμανικά– μέχρι σήμερα.

Στο εσωτερικό της Ελλάδας θα συνεχίσει να αποκαλείται Σκόπια. Η ουσία της όλης υπόθεσης είναι πως η Ελλάδα ασχολήθηκε με το ζήτημα αυτό παραπάνω από όσο θα έπρεπε και με λανθασμένο τρόπο. Η χώρα μας εάν πράγματι ήταν εσωτερικά δυνατή και ψυχικά ανώτερη, δεν θα έπρεπε να ασχοληθεί διόλου με το πως επιλέγει να ονομαστεί ένα μικρό κράτος στα σύνορα του. Αντιθέτως, θα έπρεπε να ασχοληθεί με τα γεγονότα που οδήγησαν στην δημιουργία αυτού του κράτους, φροντίζοντας να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες τους. Τα γεγονότα αυτά ήταν δύο: Πρώτον, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και δεύτερον η διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας.

Η ρίζα του προβλήματος, ωστόσο, ανάγεται κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Υπαίτια ήταν η βουλγαρική προπαγάνδα εκείνης της εποχής, η οποία, επηρεασμένη και από σκοπιμότητες της τσαρικής Ρωσίας, βομβάρδισε τα θεμέλια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εμποτίζοντας τους συνήθως αγράμματους σλαβόφωνους αγρότες εκείνης της περιοχής με εθνικιστικά αισθήματα. Έτσι φτάσαμε στην εξέγερση του Ίλιντεν το 1903.

Ο βουλγαρικός εθνικισμός εμπόδισε τις σλαβόφωνες αγροτικές μάζες να ακολουθήσουν τη σχέση τους με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και ουσιαστικά να προσανατολιστούν όσον αφορά την εθνική τους συνείδηση προς την Ελλάδα. Το σχέδιο των μεγάλων δυνάμεων ήταν τότε, όπως και σήμερα, η υπονόμευση των αυτοκρατοριών, όπως η Οθωμανική, και η δημιουργία πολλών μικρών κρατών, αλλά όχι ισχυρών εθνικών κρατών.

“Σλαβομακεδονική” εθνότητα

Κάπως έτσι γεννήθηκε η λεγόμενη “σλαβομακεδονική” εθνότητα. Στους Βαλκανικούς Πολέμους, παρά τις αιματηρές προσπάθειες του ελληνικού στρατού, ένα τμήμα της Μακεδονίας έμεινε εκτός της ελληνικής επικράτειας. Η περιοχή που σήμερα καταλαμβάνει το κράτος των Σκοπίων παρέμεινε υπό από την κυριαρχία των Σέρβων και επί Τίτο των τοπικών Σλάβων, οι οποίοι βαφτίστηκαν “Μακεδόνες”. Έτσι, όταν διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία προέκυψε το ανεξάρτητο κράτος που με τη Συμφωνία των Πρεσπών η Ελλάδα αποδέχτηκε να ονομάζεται “Βόρεια Μακεδονία”.

Στο γειτονικό κράτος υπήρχαν ελληνικοί και ελληνίζοντες πληθυσμοί, οι οποίοι, όμως, έχουν πλέον σε μεγάλο βαθμό ή αφομοιωθεί από το πλειονοτικό σλαβικό στοιχείο ή αποφεύγουν να εκφράσουν την εθνική τους συνείδηση (Έλληνες του Μοναστηρίου και Ελληνοβλάχοι). Η αίγλη του ονόματος και της ιστορίας των αρχαίων Μακεδόνων, ωστόσο, ήταν ένα στοιχείο που χρησιμοποιήθηκε για να αποκτήσει ταυτότητα ένας κυρίως σλαβικής προέλευσης πληθυσμός, που δεν είχε καταφέρει να επιδείξει κάποια αξιόλογη δραστηριότητα στην οικονομία, στις επιστήμες ή στον πολιτισμό.

Σήμερα, η «μακεδονική» ταυτότητα χρησιμοποιείται ως μέσον για να μην διαλυθεί το πολυεθνικό αυτό μικρό κράτος (25% του πληθυσμού είναι Αλβανοί). Λόγω των δικών της συμφερόντων, που αφορούν τον ανταγωνισμό με τη Ρωσία στα Βαλκάνια, η Δύση πίεσε την Ελλάδα να έρθει σε συμφωνία με τα Σκόπια για το ζήτημα του ονόματος. Έτσι καταλήξαμε στη Συμφωνία των Πρεσπών και στο «Βόρεια Μακεδονία».

Στην πραγματικότητα το Μακεδονικό Ζήτημα είναι συνέπεια του απίστευτου επιτεύγματος των Μακεδόνων προγόνων μας. Είναι η κοσμοκρατορία που δημιούργησαν και το δέος που σαν πέπλο σκεπάζει οτιδήποτε συνδέεται με το όνομα αυτό. Ένας λαός που ονομάζεται “Μακεδόνες” αποκτά αυτόματα τεράστια αξία διεθνώς και εξασφαλίζει στο εσωτερικό μια ψυχική ανάταση.

Είναι ευεξήγητο

Είναι, λοιπόν, ευεξήγητο, γιατί οι σλαβικοί πληθυσμοί αυτής της περιοχής έσπευσαν να ενσωματώσουν και εσωτερικεύσουν τον σφετερισμό της αρχαίας μακεδονικής κληρονομιάς. Και επειδή, μάλιστα τους έλειπε ταυτότητα για τους νεότερους χρόνους σφετερίστηκαν να πρόσωπα και γεγονότα της μεσαιωνικής και νεότερης βουλγαρικής ιστορίας. Έτσι συγκρότησαν ταυτότητα. Το όνομα Μακεδονία-Μακεδόνας, που απέκτησε παγκόσμια σημασία ισοδύναμη, αν όχι μεγαλύτερη, με αυτήν του Βυζαντίου και της Ρώμης, συμπιέζεται και εμμέσως πλην σαφώς παραχωρείται στο ετερόκλητο πληθυσμιακό σύνολο Σλάβων, Αλβανών και άλλων μειονοτήτων που κατοικούν στο γειτονικό κράτος.

Η Ελλάδα δεν έπρεπε από την αρχή να αποδεχτεί αυτή τη μετατόπιση, την παραποίηση και τον σφετερισμό. Δεν είχε ανάγκη να αποδείξει πως είναι η μόνη χώρα κληρονόμος της αρχαίας μακεδονικής ιστορίας και πολιτισμού. Δεν έπρεπε, λοιπόν, να διαπραγματευτεί το ένδοξο ιστορικό όνομα με ένα από τα κρατίδια της διαλυμένης Γιουγκοσλαβίας. Η Ελλάδα δεν είχε το δικαίωμα να υποβαθμίσει ένα όνομα-κληρονομιά παγκόσμιας εμβέλειας, μετατρέποντάς το σε αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Κοντολογίς, η Ελλάδα δεν έπρεπε να πληγώσει για ακόμα μια φορά την υπερηφάνεια του λαού της.

Όσο η φιλοσοφία του κράτους στηρίζεται στην άντληση δανεικών χρημάτων για να εξασφαλίζουν ψηφοφόρους στα κόμματα, η τύχη της Ελλάδας είναι προκαθορισμένη και το μέλλον της δεν μπορεί παρά να προμηνύεται πίκρα μελαγχολικό. Ωστόσο, δεν μπορεί να είναι αυτό το μέλλον της πατρίδας μας.

Η κρίση που βιώνουμε δεν μπορεί να μην οδηγήσει κάποια στιγμή σε κάτι καλό. Δεν μπορεί κάποια στιγμή να μην οδηγήσει σε αυτό που ελπίζουν εκατομμύρια Έλληνες ανά τον κόσμο. Μια πατρίδα που θα σέβονται όλα ανεξαιρέτως τα έθνη του πλανήτη. Η ανάκαμψη πρέπει να αρχίσει τώρα. Η ιστορική στιγμή που ζούμε δεν είναι υποχρεωτικά το τέλος, όπως πολλοί πιστεύουν, μπορεί να γίνει η αρχή. 

SLPress

Share