Τις προάλλες έπεσε στην αντίληψή μου ένα βιβλίο ενός Πατρινού Γεωπόνου ονόματι Νίκος Σκληρός.
Ο τίτλος του βιβλίου ήταν Τα Γεωπονικά, γραμμένο το 1955. Αν και ο συγγραφεύς σκοτώθηκε σε ένα ύποπτο αυτοκινητιστικό ατύχημα, τα λόγια του πρέπει να συνοδεύουν όλους τον νου έχοντες. Το ακόλουθο απόσπασμα από το βιβλίο του προστέθηκε στον επίλογό του κατά την δεύτερη έκδοση το 1981, τότε που ο μηχανισμός του εκφυλισμού της Ελλάδος είχε πάρει μπροστά και λίγοι προειδοποιούσαν.
«Οι αγρότες είναι ζωντανές ρίζες της οικογενείας και του Έθνους, διότι ζουν φυσική ζωή. Χωρίς αυτούς κανένα Έθνος δεν ζει. Από τα χωριά τρέχουν χείμαρροι του ανθρωπίνου υλικού και των ειδών πρώτης ανάγκης (τροφίμων). Οι αγρότες έχουν δική τους κοινωνία και δικό τους αιώνιο, παραδοσιακό πολιτισμό, με γνήσιο Χριστιανισμό και όχι τύπους.
Ποτέ δεν παρακμάζουν τα ΧΩΡΙΑ, εκτός αν φύγουν όλοι οι αγρότες. Τότε όμως έρχονται και τα κατοικούν βάρβαροι ξένων εθνών. Αντιθέτως οι πόλεις έχουν διαφορετικό πολιτισμό(εκφυλισμό).
Πώς όμως προσβλήθηκαν σήμερα τόσοι πολλοί αγρότες ώστε να φεύγουν ή να διώχνονται από τα σπίτια τους και από τα χωριά τους, χωρίς αντίσταση;
Ποιος είναι ο μεγάλος εχθρός της ερημώσεως και διαλύσεως του Έθνους, αφού η αρρώστια της αστυφιλίας μπορούσε να σταματήσει όταν δεν θα χωράνε άλλους οι πόλεις; Δυστυχώς τώρα έχουμε ένα άλλο χειρότερο κακό. Οι εξευρωπαϊσμένοι.
Μας έφεραν ξένα συστήματα που δεν πιάνουν στον τόπο μας. Σχολεία που δεν βγάζουν παραγωγικά Ελληνόπουλα αλλά παράσιτα και διεφθαρμένα που να ντρέπονται όταν ακούνε Ελληνική ψυχή (δημοτικά τραγούδια), οι δε επιστήμονές μας αντιγράφουν και προσκυνούν τους Ευρωπαίους.
Πολλοί αγρότες μας παραπλανήθηκαν και έτρεξαν στον παράδεισο των πόλεων , χωρίς να ξέρουν πως έγινε αυτός ο παράδεισος, κι ότι αν έχει μέλλον θα γίνει σε λίγο κόλασις.
Τους είχε παραπλανήσει το ξενοφώτιστον Κράτος μας, ν'αυξήσουν την παραγωγήν τους χωρίς να έχουν κανένα κέρδος.
Και όταν πολλαπλασιάσθηκαν τα παρασιτικά στόματα, για να μη φθάσει στον πληθωρισμό, με αύξηση των τιμών, εφάρμοσε αμέσως τις διατιμήσεις. Και αντί τα δικά μας προϊόντα λόγω ξηρού κλίματος και κόστους να έχουν τριπλάσια σχεδόν τιμή από την Ευρώπη, έγινε το αντίθετο. Το Κράτος μας φωνάζει για εξαγωγές, δια το συνάλλαγμα. Έτσι εφθάσαμε στο γκρεμό. Η ΑΘΗΝΑ, που στην Κατοχή έβγαζαν τους νεκρούς με τα καροτσάκια(από την πείνα), προπολεμικώς είχε 700 χιλιάδες. Τώρα που έφθασε τα 3.700.000 πώς θα ζήσει τόσος κόσμος παρασιτικός;
Οι αγρότες μας προπολεμικώς ήταν 61%, τώρα έμειναν μόνο 25%.Ποιος λοιπόν θα θρέψει τον καρκίνο των Αθηνών και μέχρι πότε; Και πώς να γυρίσουν πίσω στο χωριό τους τα τόσα εκατομμύρια νέοι αγρότες των πόλεων και οι μετανάστες που καλόμαθαν ή ντρέπονται; Ασφαλώς θα φθάσουμε σε κάποια ΚΑΤΟΧΗ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΕΜΟ.
Εν το μεταξύ οι αστοί αυτοί προλετάριοι διαιρούνται από τα ξενοκίνητα κόμματα και μόλις λιγοστέψουν τα τρόφιμα θα σκοτωθούνε μεταξύ τους για ένα καρβέλι ψωμί. Ποιος θα προλάβει αυτή την μεγάλη καταστροφή;
Το Κράτος να ενισχύσει τους αγρότες, απαντούν μερικοί. Πολλοί δε αγρότες ζητούν αυτή την ενίσχυση χωρίς να ξέρουν από ποιους παίρνει τα χρήματα το Κράτος.
Δυστυχώς πολλοί επάλεψαν γι' αυτή την εκμετάλλευση των αγροτών. Εγώ ο ίδιος επί 50 χρόνια, ως γεωπόνος, μεταπολεμικώς δε με τα βιβλία μου, αναφορές, άρθρα και το περιοδικό. Αλλά κανένα αποτέλεσμα, διότι το Κράτος, με οποιαδήποτε ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, αποτελείται από Υπουργεία, με αστούς υπαλλήλους. Αυτοί δε όλοι οι μισθωτοί εργατοϋπάλληλοι ή εμποροβιομήχανοι αστοί είμαστε "μεροδούλι, μεροφάι και γλέντι", εκμεταλλευτές των αγροτών.
Δεν υπάρχει λοιπόν ελπίς από το Κράτος, ούτε ποτέ μπορεί να υπάρξει αγροτική Κυβέρνησις. Μόνη ελπίδα του Έθνους είναι όπως πάντοτε οι αγρότες μας, οι οποίοι σαν νοικοκυραίοι έχουν μεγαλύτερη ευθύνη και πρέπει να ξεσηκωθούν. Χωρίς κινήματα και επαναστάσεις , χωρίς κόμματα, Κυβερνήσεις και γραφειοκρατίες.
Δεν χρειάζεται καμμιά επιστράτευσις και καμμιά συνεννόησις για διαδηλώσεις. Μόνον Άμυνα. Κάθε αγρότης, που έχει ακόμα στα χέρια του τα μέσα της ζωής, να φροντίσει μόνον για τη δική του οικογένεια. Να ειδοποιήσει τα παιδιά, τα εγγόνια και τους συγγενείς του να επιστρέψουν στο χωριό για να μη σκοτωθούν και για να βοηθήσουν στην παραγωγή τροφίμων. Η άμυνα είναι εύκολη.
-Αποφεύγετε αγρότες μου την ΜΟΝΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΝ (σταφίδα, καπνός, μπαμπάκι, τομάτες κλπ) για να μην πέφτετε στα χέρια του εμπορίου και του Κράτους. Η μικτή παλαιά οικογενειακή γεωργία είναι μοναδική ΑΜΥΝΑ. Αποφεύγετε τα δάνεια και το χαρτονόμισμα, το οποίον είναι
Την δεκαετία του 80, ο Νίκος Σκληρός θα επαληθευόταν...., και το γνώρισα στο πρόσωπο του υιού ενός κτηνοτρόφου/αγρότη:
Παραπάνω από δεκαεννέα δεν πρέπει να ήτανε, αλλά σίγουρα αποτελούσε ένα από τα πιο οξύμωρα σχήματα που είχα αντικρίσει έως τότε. H λαλιά του και το όλο του παρουσιαστικό με ανήγαγαν στα ριζίτικα βουνά της Κρήτης. Άλλος αέρας. Παντελώς αταίριαστος με τα νεγρο-αμερικάνικα ακούσματα που ηχούσαν διαπασών στο ημιυπόγειο διαμέρισμα που είχε μόλις νοικιάσει στα Χανιά.
«Καλά βρε φίλε, τι σχέση μπορεί να έχει ένας Κρητίκαρος του λόγου σου με αυτά που θυμίζουν τα κατώγια της Νέας Υόρκης;» Αξέχαστη θα μου μείνει η ταραχή στο ύφος του με αυτό μου το σχόλιο αφού πρώτα τον είχα παρακαλέσει να χαμηλώσει τη μουσική εν ώρα κοινής ησυχίας.
Αυτός την έκλεισε, και με πληγωμένο το φιλότιμο είπε: «Συγγνώμη σύντεκνε, δίκιο έχεις. Δεν είμαι τούτοσές που δείχνω. Απλά ήθελα ν' ακούσω αυτά π' ούλοι ακούν έπαέ στη πόλη για να μοιάσω...»
Γίναμε φίλοι. Όταν τον γνώρισα καλύτερα, γνώρισα και τον πλούσιο κόσμο που ήθελε να αφήσει, αλλά αργότερα, κι αυτόν όπου του έμελλε να ενταχθεί.
Ήταν αρχές της δεκαετίας του '80, η αρχή του τέλους του Ελληνικού πολιτισμού της υπαίθρου - τότε που ο κάθε πολιτικάντης, εκμεταλλευόμενος την αυξανόμενη αστυφιλία, ψηφοθήριζε στα χωριά έναντι αδιάκριτων διορισμών στις δημόσιες υπηρεσίες.
Ίσως όχι και τόσο τυχαία είχαν υποβαθμισθεί γλώσσα και παιδεία για τα χωριατόπουλα που θα εισέρρεαν στις πόλεις, καθώς οι γονείς τους συνδικαλιζόταν κομματικά για να διορισθούν σε κάποια υπηρεσία. Και ενώ στα τότε ακόμα ζωντανά χωριά τους τα παιδιά αυτά θα δρούσαν σε έναν κόσμο αληθινό, όπου θα συναναστρεφόταν με όλες τις ηλικίες, μαθαίνοντας πως να παράγουν τροφή, πως να φτιάχνουν ένα σπίτι, ένα σκάφος κτλ, τώρα θα εντασσόταν ολομερής με συνομήλικούς τους σε ένα σύστημα που θα επιμήκυνε την ανωριμότητα και την εξάρτηση. Αυτό, βέβαια, μακρόχρονα θα ωφελούσε τις μεγάλες επιχειρήσεις και το δημόσιο: Ο ανώριμος άνθρωπος είναι καταναλωτικός. Ο εξαρτημένος ζει με τον φόβο, κι αυτός είναι ο ιδανικός εργαζόμενος.
Στα πέριξ των πόλεων φύτρωσαν τσιμεντοκούτια, ενώ νεοκλασικά κτήρια κατεδαφίσθηκαν για τις αντιπαροχές. Πολλά τότε τα Ελληνικά εργατικά χέρια. Πολλά και τα λεφτά από τις επιδοτήσεις. Αυτά όμως μετουσιώθηκαν σε τσιμεντένια παραπήγματα, όπου ο νεόφερτος στην πόλη χωρικός, με όλα τα συμπλέγματα που του επέφερε η προσπάθειά του να «μοιάσει», θα γινότανε... «αστυχωριάτης».
Ανυπόφορη η ατμόσφαιρα στις δημόσιες υπηρεσίες. Άνθρωποι συνηθισμένοι να δρουν υπαίθρια, τώρα ασφυκτιούσαν σε καπνόμιχλα γραφεία όπου με τεντωμένα νεύρα κολλούσαν ένσημα. Κι αν δεν οσφραινόταν κανείς τη «χωριατίλα» στο δημόσιο, σίγουρα την κουτούλαγε στους δρόμους, καθώς πολλοί που πλούτισαν ως εργολάβοι πρόχειρων κατασκευών, πλούτισαν και τις πολυτελείς αυτοκινητοβιομηχανίες. Το «αυτοκίνητο» έγινε «το ερ-γα-λείο»× αλλά όχι τόσο για χρήση, όσο για την επίδειξη της οικονομικής ισχύος του νεόπλουτου. Ωστόσο, τα αγροτικά που κάποτε μετέφεραν σοδειές, τώρα πια κόμιζαν τετρακίνητο εγωισμό...
«Μασκαρά - Γκρέκο Μασκαρά ... Τρόμπα, φιγούρα, σαχλαμάρα κι άρπα-κόλλα...» Εάν μη τι άλλο, η όλη κατάσταση ενέπνευσε και τραγούδια όπως αυτό του Γιάννη Μιλιώκα. Για τον «αστυχωριάτη» όμως, τα σκυλάδικα είχαν τον πρώτο λόγο. Εκεί θα έβρισκε την «καλλιτεχνική» εκδήλωση του νεοπλουτισμού του με σπονδές από σαμπάνια και γαρύφαλλα. Κι αν η ύπαιθρος κάποτε έδενε τα χέρια των χορευτών σε κύκλους, η τσιμεντούπολη τα έλυσε δια της επιδεικτικής ζεϊμπεκιάς ή του ξενόφερτου πιθηκισμού. Και πως αλλιώς, σε κοινωνίες όπου οι φιλίες είχαν γίνει χρησιμοθηρικές και όπου οι «πετυχημένοι» θα εισέπρατταν τον φθόνο αυτών που οι πόλεις είχαν απορρίψει ή, χειρότερα, τσακίσει;
Ο Αριστοτέλης είχε παρατηρήσει ότι χωρίς πλήρη συμμετοχή στον κοινωνικό βίο δεν υπήρχε ελπίδα για κάποιον να αναπτυχθεί ως υγιής άνθρωπος. Οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο υπήρχαν μόνον όσο στην ύπαιθρο υπήρχαν ζωντανά χωριά και στις πόλεις γειτονιές που τώρα πια είχαν πνιγεί από πολυώροφα «μαυσωλεία».
Το αντίκτυπο του «θέλω να μοιάσω» είχε τραγικές δημογραφικές και πολιτισμικές συνέπειες στον τόπο. Ο αστυχωριάτης, τραγελαφικά διχασμένος μεταξύ της χωρικής και αστικής του ταυτότητας, πολλά παιδιά δεν έκανε. Κι αυτά που έκανε, έκαναν ακόμη λιγότερα, επειδή δεν είχαν όραμα πέρα από το να μοιάσουν κι αυτά με τους τηλεοπτικούς ήρωες του «Λάιφ Στάιλ».
Ξεκομμένος από τις ρίζες του, ο Έλληνας ρίχθηκε στην κατανάλωση του ο' τι θα τον συνταίριαζε με την ξενόφερτη τηλεοπτική φαντασιοπληξία που θα ανέβαλε τον γάμο, θα αύξανε τις εφήμερες σχέσεις, τις εκτρώσεις, ή αλλιώς, θα κατέστρεφε το δομικό υλικό μίας υγιούς κοινωνίας - την οικογένεια.
συνέχεια στο Β μέρος
Πηγή: https://www.tideon.org/
ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου