Από τον Σαράντο Ι. Καργάκο
Συμπτώματα εἰδοποιά τῆς σχιζοφρένειας εἶναι ἡ διαταραχή τῆς σκέψης, ἡ ἀδυναμία τοῦ λογικοῦ εἱρμοῦ, ἡ στρέβλωση τῆς πραγματικότητας καί οἱ παραισθήσεις. Θαρρῶ ὅτι πολύ πρίν ἀπό τήν κρίση ἕνα σύννεφο σχιζοφρένειας εἶχε πλακώσει τή χώρα μας καί ὅτι ἡ κρίση ἦταν ἀναπόφευκτο ἀποτέλεσμα αὐτοῦ τοῦ σχιζοφρενικοῦ πνευματοπλακώματος. Μοιάζαμε μέ τήν Κοκκινοσκουφίτσα πού πῆρε τό δρόμο γιά τό δάσος, μά φύσηξε δυνατός ἀέρας καί μιά ριπή τοῦ ἀνέμου σκέπασε τό μονοπάτι μέ τά φύλλα κι ἔτσι χάσαμε τόν προσανατολισμό.
Ὁ λύκος ὅμως ὄχι. Καί δυστυχῶς εἶναι καί γκρίζος!
Ὅταν ἀνῆλθε στήν ἐξουσία ἡ νέα κυβέρνηση τῆς δῆθεν Νέας Ἀριστερᾶς κάποιοι ἀφελεῖς πίστεψαν πιό ἀφελῶς κι ἀπό φελλό ὅτι ἕνας θαυματοποιός γλομποκέφαλος ὑπουργός, σάν τόν θαυματοποιό τῶν λαϊκῶν πανηγυριῶν, θά μᾶς βγάλει ἀπό τήν κρίση ἀλλά αὐτός μᾶς πῆγε πιό βαθειά.
Ὁ πρωθυπουργός μετά ἀπό νέα ἐκλογική νίκη τόν ἄλλαξε μέ κάποιον πού ἐμφανισιακά θυμίζει τσαλακωμένο πουκάμισο. Ἄλλα ὅπως λέει ἡ παροιμία «τί νά κάνει ὁ κρύος τοῦ παγωμένου»; Ἁπλούστατα προσέθεσε κάποιες ρυτίδες στό πρόσωπό του καί περισσότερες στό δικό μας. Κάθε πρωί χαιρετίζουμε τήν αὐγή μέ τόν τίτλο τοῦ μυθιστορήματος τῆς Φρανσουάζ Σαγκάν: «Καλημέρα θλίψη»!
Τόν τελευταῖο καιρό ὁ πρωθυπουργός, ἐν ὄψει ἐκλογῶν, προσφέρει ὅπως στά συσσίτια μερίδες αἰσιοδοξίας. Ἔχω βαρεθεῖ νά τόν βλέπω στήν τηλοψία μέ ἕνα «εὐφρόσυνο» χαμόγελο πού λές καί εἶναι βγαλμένο ἀπό τήν κατάψυξη. Ὑπόσχεται ἐπενδύσεις. Καί δέν θά πῶ ὅτι σταμάτησαν ποτέ οἱ ἐπενδύσεις ἀλλά, ἄν ὄχι ὅλες, εἶναι στηριγμένες στή σπέκουλα.
Πρό πολλῶν μηνῶν δέχτηκα, παρόλο πού δέν εἶμαι καθόλου κοσμικός, νά παραβρεθῶ σέ μιά δεξίωση ἑνός τέτοιου ἐπενδυτῆ. Μπῆκα στό χῶρο κι ἔνιωσα σάν νά μέ εἶχαν ὁδηγήσει στόν τοῖχο τοῦ Τουταγχαμών. Τόσο ὁλόχρυσα ἀλλά καί ἀλλόκοσμα φαίνονταν ὅλα γύρω μου. Ὁ στολισμός μοῦ ἔφερνε στό νοῦ τή μεγαλομανία τοῦ Μουσσολίνι. Ἄν ἔμενα κι ἄλλο ἐκεῖ, θά ἔνιωθα ὅτι ἐργαζόμουν σέ μαυσωλεῖο. Πάντως πολυτελές μαυσωλεῖο! Ὅπως μοῦ ἔχουν πεῖ ὅσοι τόν ἔχουν ἐπισκεφθεῖ, ἀνάλογη αἰσθητική πολυτέλεια ἀποπνέει καί τό γραφεῖο κάποιου ὑπουργοῦ. Δέν ἐκπλήττομαι. Συχνά κάμποσοι πολιτικοί χάνουν τήν αἴσθηση τοῦ μέτρου. Τούς ζαλίζει ἡ δύναμη τῆς ἐξουσίας καί συμπεριφέρονται σάν ἄρχοντες ἑνός λιλιπούτειου ἐνυδρείου· ὄχι βέβαια τοῦ ὠκεανοῦ.
Ἕνα παράδειγμα: Τήν Κυριακή τῆς 1ης Ἀπριλίου τοῦ τρέχοντος ἔτους τό ἄλλοτε ἐργατικό Λαύριο δέχθηκε τήν ἐπίσκεψη τοῦ κ. πρωθυπουργοῦ, ὁ ὁποῖος θά μιλοῦσε σέ συνέδριο πού γινόταν στή Γαλλική Ἑταιρεία. Ἡ ἐν λόγω Γαλλική Ἑταιρεία ἦταν κάποτε μιά σφριγῶσα βιομηχανική μονάδα· τώρα ἔχει γίνει μουσειακός καί συνεδριακός χῶρος. Ὅσοι κατοικοῦμε μόνιμα ἤ ἡμιμόνιμα στό Λαύριο ταλαιπωρηθήκαμε αἰσχρά. Διότι ἡ Ἑταιρεία ἐλέγχει τήν εἴσοδο τῆς πόλης. Ἀπό τό πρωί μέχρι ἀργά τό βράδυ ὅπου -ἐπί τέλους!- ὁμίλησε ὁ πρωθυπουργός, τό Λαύριο -τουλάχιστον ὡς πρός τήν εἴσοδο- ἦταν ὑπό τόν ἔλεγχο 600 ἀστυνομικῶν καί τῶν διαδηλωτῶν τοῦ ΠΑΜΕ. Μοιραῖα μιά πολιτιστική τοπική ἐκδήλωση πού θά ἄρχιζε στίς 8 μετακινήθηκε πρός τίς 10.30΄ μέχρι νά τελειώσει τήν ὁμιλία του ὁ πρωθυπουργός. Τί χρειαζόταν ὅλη αὐτή ἡ ἀστυνομική κινητοποίηση σ’ ἕναν -ὑποτίθεται- λαϊκό ἡγέτη;
Εἶπε, καθώς μοῦ εἶπαν, πολλά γενικά καί νεφελώδη γιά τήν παραγωγική ἀνάπτυξη. Ἀλλά, γιά ὄνομα τοῦ Θεοῦ!, στό Λαύριο βρισκόταν, ἀκριβῶς στόν κάποτε οἰκονομικό πνεύμονα τῆς περιοχῆς. Δέν μποροῦσε νά πεῖ ὅτι ὁ τεράστιος αὐτός χῶρος μέ τίς καλά διατηρούμενες μηχανές, οἰκίες, συσκευές κ.λπ. πρέπει νά δοθεῖ σέ ἕνα ἰδιωτικό βιομηχανικό πανεπιστήμιο, πού νά γίνει ἡ θερμοκοιτίδα γιά τήν ἀτροφική τώρα βιομηχανία μας; Ὅλα εἶναι ἐκεῖ. Ἀκόμη καί τεράστιοι χῶροι προσφερόμενοι γιά διδασκαλία.
Ἕνας ἰδιωτικός πανεπιστημιακός φορέας θά δημιουργοῦσε μέσα σέ λίγα χρόνια τήν ἀναγκαία «κρίσιμη μᾶζα» γιά μία νέα πορεία ἀναδημιουργίας. Ἀντί λοιπόν νά φτιάχνουμε ἀνεργοποιητικές νομικές σχολές στή Δυτική Ἀττική εἶναι καλύτερο νά λειτουργήσει μιά ὄντως βιομηχανική σχολή στίς ἐγκαταστάσεις τῆς Γαλλικῆς Ἑταιρείας. Δέν μᾶς λείπουν οἱ νομικοί· τό καλά ἐκπαιδευμένο τεχνικό προσωπικό εἶναι αὐτό πού μᾶς λείπει. Ἀπό αὐτό ἐν πολλοῖς καί ἡ στασιμότητά μας σέ θέματα παραγωγῆς. Ἀπό καιρό ἔχει διαπιστωθεῖ ὅτι ἡ στασιμότητα ἔχει καταδικασθεῖ ἀπό τή «θρησκεία» τῆς εὐέλικτης καί μεταβαλλόμενης παραγωγῆς.
Πρέπει μέ σκληρή σπουδή καί μελέτη νά ξαναβροῦμε τίς παραγωγικές μας ἱκανότητες πού θαυματουργοῦν στό ἐξωτερικό, ὄχι ὅμως καί ἐδῶ ὅπου τό οἰκονομικό κλῖμα εἶναι πνιγηρό. Ὅπως λέει ὁ Ρίλκε, ὅταν χάνουμε κάτι αὐτό διαγράφει ἕναν κύκλο γύρω μας καί μᾶς ἐγκλωβίζει μέσα σ’ αὐτόν. Πρέπει νά σπάσουμε αὐτόν τόν κύκλο γιά νά ξαναδοῦμε φῶς, ἔτσι πού ἡ ζωή τῶν νέων νά μήν ξεκινᾶ κάθε πρωί μέ ἕνα χαιρετισμό πρός τή θλίψη!
Σαράντος Καργάκος
το είδαμε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου