Αναρωτιέμαι συχνά: Σαν τι μπορεί ακόμη να θέλει από τον αδικημένη και πολλαπλώς προδομένη πατρίδα μου ένας Τούρκος ηγέτης, όταν η χώρα του είναι κατά πολύ μεγαλύτερη σε έκταση και πληθυσμό της δικής μου; Νισάφι πια. Τα ξερονήσια και τις βραχονησίδες μας εποφθαλμιά; Με αυτά προτίθεται να αλλάξει προς το καλύτερο τη ζωή των υπηκόων του; Η μισή Τουρκία σας κύριε Πρόεδρε ανήκε στη Ελληνική Επικράτεια, ήταν Ελληνική. Και βέβαια, εξακολουθεί να είναι στην ψυχή, τις καρδιές, τις επιθυμίες και τα όνειρα όλων των Ελλήνων και των εύφρονων πολιτών του κόσμου. Και θα είναι εσαεί. Μέχρι συντελείας. Ούτε μία, ούτε δύο, ούτε τρείς... Σαράντα δύο (42) αρχαίες Ελληνικές πόλεις με 100% Ελληνικά ονόματα βρίσκονται μέχρι και σήμερα στην χώρα σας. Από την Ανδριανούπολη, την Βασιλίδα των πόλεων Κωνσταντινούπολη, μέχρι τη Σινώπη, Αλεξανδρέττα και Θεοδοσιούπολη ο τόπος είναι διάσπαρτος από το απτό και ανάγλυφο μεγαλείο ενός λαμπρού παρελθόντος, που φέρει την πολυπρόσωπη σφραγίδα των ιδιοφυών Ελλήνων αρχιτεκτόνων, κτιστών, γλυπτών, αγγειοπλαστών, λουτράρηδων κ.λπ.
Λέτε να τις εγκαταλείψαμε ή σας τις δώσαμε με υποσχετική προς εκμετάλλευση; Δεν σας αρκεί που τόσα χρόνια τις καταπατείτε de facto, συνθλίβοντας με το πέλμα της μπότας του κατακτητή κάθε ελληνικό μάτι που επιμένει να προβάλει μέσα από τα ιερά χαλάσματα, για να καταυγάσει και πάλιν το πνεύμα των ανθρώπων (δια των τουριστών κηρύκων του), που διέρχονται κατά εκατομμύρια από τις μνημειακές πόλεις; Και δεν έχετε ακούσει ακόμη, ότι η πλειονότης αυτών των επισκεπτών διαπιστώνει με έκπληξη ότι το πρόσωπο της ιστορικής αλήθειας είναι απολύτως διαφορετικό, από αυτό που τους επεβλήθη: «Θέλουν και το μισό Αιγαίο»; Ρώτησε Γερμανός πανεπιστημιακός, αυθεντία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας την οποία αναγιγνώσκει ευχερώς εκ του πρωτοτύπου της: «Αλήθεια, πως θα τους φαίνονταν, αν εσείς -δικαίως- τους ζητούσατε να σας επιστρέψουν τις υπέροχες πόλεις σας -εστίες πολιτισμού- στην Μικρά Ασία ριζωμένες και την Κωνσταντινούπολή σας;». Με την ευκαιρία σας παραθέτω ασμένως την εξαίσια φωτογραφία με τις Ελληνικές πόλεις μας στην Τουρκία, η οποία κάνει το γύρω του διαδυκτίου κι έχει (-διαβάζω)… πανικοβάλει τους γείτονες.
- Σουκρού Ελεκνταγκ, είναι βουλευτής της τουρκικής αντιπολίτευσης και κορυφαίος διπλωμάτης. Πρεσβεύει το δόγμα των δυόμισι (2 και 1/2) πολέμων ταυτόχρονα. Κατά της Συρίας, της Ελλάδας και του ΡΚΚ.
- Χουλουσί Ακάρ, έμπειρος αξιωματικός (Α/ΓΕΣ). Και αυτός είναι υποστηρικτής των 2 και 1/2 πολέμων, ως άνω.
- Ιμπραήμ Καραγκιούλ, αρθρογράφος της λαϊκής - φιλοκυβερνητικής εφημερίδας Yeni Safak, θιασώτης των δύο (2) πολέμων (κατά Συρίας και Ελλάδας), γνωστός μας από το Α΄ μέρος του άρθρου μας.
- Γιγίτ Μπουλούτ, προεδρικός σύμβουλος. Πρόσφάτως δήλωσε ότι μισεί θανάσιμα τους Έλληνες, γιατί σκότωσαν τον παππού του το 1822. Θεέ μου! Δεν έχει να πει τίποτε για τους χιλιάδες Έλληνες, παππούδες και γιαγιάδες, που βασανίσθηκαν και φονεύθηκαν φρικτά από τους συμπατριώτες του;
α) πράξεις εκδίκησης,
β) προς διαπίστωση της ισχύος και υπεροχής των τουρκικών ΕΔ,
γ) ενέργειες ταχείας και βεβιασμένης αντίδρασης, που αντί να αποζημιώνουν τον Τούρκο ηγέτη για τον σχεδιασμό και την ικανοποιητική υλοποίηση και επίλυση κατ' επέκταση του ζητούμενου του προβλήματος, τον ζημιώνουν, εξ αιτίας των άκαιρων και άκυρων αποφάσεων και του εκρηκτικού του ταμπεραμέντου, που τον καθιστούν "υποκείμενο" αυστηρής κριτικής.
Και τότε, ώ τότε, συνθήκες, συμφωνίες, ένθερμες συμμαχίες και διαπροσωπικές σχέσεις γλιστρούν απροσδόκητα στο στατικό ναδίρ των μηδενικών συναποφάσεων. Τότε προβάλλουν από τις γωνιές οι αρνητές της προσωπικότητάς του με χαρακτηρισμούς διόλου κολακευτικούς. Είναι και οι οιονεί... διαγνώσεις των αντιπάλων του, που αναζητούν την ευκαιρία να τις τεκμηριώσουν. Ο χαρακτηρισμός π.χ. του Προέδρου ως «φρικτού ψυχασθενούς» αποδίδεται στον Τούρκο παίκτη του ΝΒΑ Ενές Καντέρ, με αφορμή τα λόγια του προέδρου Ερντογάν προς ένα εξάχρονο κοριτσάκι βουτηγμένο στα κλάματα, πως «θα ήταν πολύ τιμητικό να γίνει μάρτυρας αν θυσίαζε την ζωή του στο πεδίο της μάχης». Η ατάκα του μπασκετμπολίστα αν και υπερβολική, είναι χαρακτηριστική του κλίματος και της μορφής της μομφής.
Πολλές φορές ο πρόεδρος Ερντογάν διασώζεται από τον πρωτογονισμό στη συμπεριφορά του κατά των ηγεσιών διαφόρων κρατών που επισκέπτεται, διότι φροντίζει να εκλαμβάνεται ως "αυθεντικός", διαχειριζόμενος τον χείμαρρο των προσβολών που ξεστόμισε at hoc αφελώς και αδιαφόρως, για να διαβεί τελικώς τα ορμητικά κύματα της παρεξήγησης "αβρόχοις ποσί". Κάποιοι διστάζουν να τον ακολουθήσουν σ' αυτόν τον αντιδεοντολογικό (αντιδιπλωματικό) κατήφορο, γιατί εκτιμούν ότι δεν οδηγεί πουθενά, ενώ μπορεί να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις. πριν συμφωνηθούν αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Άλλοι φοβούνται την οργή και την μνησικακία του και μια ημιομάδα ισχυρών κρατών φοβούνται μην απωλέσουν το δικαίωμα χρήσεως ως προγεφυρώματος την γη της Τουρκίας "της πλέον ιδανικής γεωστρατηγικής θέσης σ' αυτήν την περιοχή", σε ένα ενδεχόμενο ολοκληρωτικό πόλεμο Αμερικής-Ευρώπης-Ασίας. Είναι όμως και αυτοί που δεν δίστασαν να του αρνηθούν εμπορικές συμπράξεις, ανταλλαγές προϊόντων, συνεργασίες σε θέματα πολιτιστικών δρώμενων.
Την ίδια μέρα, άλλα μέλη της «Φαμίλιας Ερντογάν» έβαλαν στο στόχαστρο την Τσεχία, γιατί τόλμησε να μην τους παραδώσει "αμέσως" τον πρώην ηγέτη του Συριακού Κουρδικού Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης (PYD) Σάλεχ Μούσλιμ, τον οποίο κατηγορούν "για δολοφονίες".........
Και το ταξίδι μας στον ...ασύμμετρο κόσμο του "δολοπλόκου" (έτσι τον χαρακτήρισε αυστριακός πολιτικός) Τούρκου ηγέτη συνεχίζεται, σε μια περίοδο που η ύπαρξή του καταρρέει πυρέσσουσα από την ένταση και την αγωνία, για το αποτέλεσμα των εκλογών της 24ης Ιουνίου 2018. Προετοιμάζεται πυρετωδώς για τις προεδρικές εκλογές που ο ίδιος μεθόδευσε να πραγματοποιηθούν νωρίτερα από το κανονικό, γιατί αν κερδίσει θα διολισθήσει στον μεγαλειώδη θρόνο ενός σύγχρονου σουλτάνου αποκτώντας τεράστια και ανεξέλεγκτη ισχύ, ώστε απρόσκοπτα να προχωρήσει στην αλλαγή του συντάγματος που θα του επιτρέψει να προβεί στις μεταρρυθμίσεις που οραματίζεται......
Ήδη βρισκόμαστε στις αρχές του τρίτου 10ημέρου του Απριλίου τ.έ. και ιδού η πρώτη του επίδειξη... ειρηνοφίλου προσεγγίσεως της Ελλάδας της οποίας έχει καταστεί -μια 15ετία τώρα- ο... πρώιμος, αδιαμφισβήτητα, τύραννος.
Είναι απίστευτες οι οβιδιακές μεταμορφώσεις αυτού του ανθρώπου. Δεν ορρωδεί προ ουδενός προκειμένου να επιτύχει του σκοπού του: Είπε κατά τη διάρκεια εφ' όλης της ύλης συνέντευξης, που μεταδόθηκε απευθείας τηλεοπτικά σ' όλην την Τουρκία, ενόψει των πρόωρων εκλογών, απαντώντας σε ερώτηση για τα ελληνοτουρκικά και την πρόσφατη κρίση με τις σημαίες σε βραχονησίδες. «Εμείς δεν επιθυμούμε να ανέβει το θερμόμετρο στο Αιγαίο. Δεν προσπαθούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Βλέπουμε την Ελλάδα ως γείτονά μας. Ακόμα και αν υπάρχουν ορισμένα προβλήματα, θέλουμε να τα ξεπεράσουμε. Να καθίσουμε στο τραπέζι και να τα αφήσουμε πίσω. Πρόκειται για τη θάλασσα και τον αέρα. Τι ζητούμε; Αεροπλάνα και πλοία να περνάνε ελεύθερα. Γιατί να επισκιάζουμε και να κηλιδώνουμε την ειρήνη; Χρειαζόμαστε ειρήνη στον κόσμο. Πόσο μάλλον που η ειρήνη μας με την Ελλάδα δεν μοιάζει με καμία άλλη» (Π.Καρβουνόπουλος,22/4/'18). Ύστερα αναφέρθηκε σε "λάθη" που έδιωξαν την ελληνική μειονότητα από την Κωνσταντινούπολη:
«Για πολλά χρόνια, ο αριθμός των Ρωμιών πολιτών μας στην χώρα μας δεν ήταν μικρός. Υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες. Όμως δυστυχώς λόγω των λαθών που έγιναν και στην χώρα μας, οι Ρωμιοί πολίτες μας πήγαν στην Ελλάδα. Κι εμείς κάνουμε λάθη και πρέπει να τα βλέπουμε» (Λ.Κ., 24/4/'18).
Ο Ερντογάν αναφέρθηκε ακόμη στην πρόσφατη επίσκεψη του στην Ελλάδα: «Είναι καιρός να αφήσουμε τις διαμάχες για τη θάλασσα και τον αέρα. Πρέπει να περνάνε ελεύθερα τα πλοία και τα αεροσκάφη να πετούν ανενόχλητα... Εμείς θέλουμε να τελειώσουν αυτά, να βάλουμε μια τελεία. Η Τουρκία δεν επιθυμεί να αποτελεί απειλή για την Ελλάδα».
Η διπλωματική τακτική των Τούρκων στην προσέγγιση και επίλυση των θεμάτων που την ενδιαφέρουν και την αφορούν, είναι λίγο-πολύ γνωστή στην πλειονότητα των Ελλήνων και συνίσταται στην προσπάθεια της "υπνωτικής-μενταλιστικής" υπαγόρευσης, διέλευσης και εγκατάστασης των προτάσεων-λύσεών τους στο χώρο του συνειδητού του εχθρού ή με άλλα λόγια οργανώνεται το μεθοδικό πέρασμα των υπό επεξεργασία θεμάτων (με τις λύσεις και τις επ' αυτών παρατηρήσεις, σε διαλεκτική συνάρτηση με τα προκάτ επιχειρήματα-συνθήματά τους) στους απέναντι (τους συνομιλητές τους), τους μη φίλα προσκείμενους.
Το... λεκτικό προϊόν τους εξωραϊσμένο με εννοιολογικά στοιχεία φιλικά-συγγενικά, προωθείται με τρόπο εμπιστευτικό και ενίοτε μυστικοπαθή, με σκοπό να αποσπάσει κατ' αρχάς την εμπιστοσύνη του άλλου, προκειμένου να τον καταστήσει κοινωνό των ιδεών, των θέσεων και προθέσεών του. Η προγραμματισμένη αυτή επαφή με την τουρκική ομάδα συνομιλιών, γεννοβολά ιδεολογικά τερατουργήματα, όπως ακριβώς προεβλέφθη στις γωνιές των κέντρων αποφάσεων (και στα οποία και σκόπευε), της μορφής:
α) Αναγκαστική ανατροπή της αρχής της "δίκαιης μοιρασιάς",
β) Επαναφορά του κανόνα: Σας στηρίζουμε, χωρίς να παρουσιάζετε επαρκείς ανταποδοτικές δυνατότητες, οφείλουμε να διαχειρισθούμε εμείς τα αγαθά σας,
γ) Παραχωρείστε στην πατρίδα μας την Τουρκία, που ωστόσο μπορείτε να τη βλέπετε και σαν δική σας πατρίδα, μέρος των εκτάσεών σας, γιατί όπως καλά γνωρίζετε η μητέρα του κόσμου Τουρκία ασφυκτιά εξ αιτίας σας,
δ) Δημιουργούμε έναν καινούργιο κόσμο και σε σας έλαχε η τιμή να είστε μπροστάρηδες μαζί με μας. Δεν υπάρχει μομφή, ανατροπή, τετελεσμένα. Η παγκοσμιοποίηση πλησιάζει γοργά, ας την υποδεχθούμε αδελφωμένοι.
α) Πριν από το πογκρόμ εναντίον του Ελληνισμού της Πόλης το 1955: Ανταλλαγή επισκέψεων σε κορυφαίο επίπεδο μέσα σε ένα κλίμα ενθουσιασμού και φιλοφρονήσεων «αιώνιας φιλίας». Το προπέτασμα καπνού διαλύθηκε απότομα όταν το Τουρκικό κράτος οργάνωσε, ψυχρά και μεθοδικά, το φονικό πογκρόμ εναντίον του Ελληνισμού της Πόλης καταστρέφοντας μέσα σε λίγες ώρες χιλιάδες σπίτια, καταστήματα, εκκλησίες, σχολεία – ακόμα και νεκροταφεία!
β) Επί χούντας στην Ελλάδα. Πανηγυρική ατμόσφαιρα στην Γέφυρα των Κήπων (9 Σεπτεμβρίου 1967), διακηρύξεις περί «συσφίξεως των δεσμών φιλίας, καλής γειτονίας και συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών» και μάλιστα «εν τω πνεύματι της εγκαρδιότητος το οποίον εδημιούργησαν οι δύο μεγάλοι πολιτικοί άνδρες, Ατατούρκ και Βενιζέλος». Πάλι προπέτασμα καπνού που κατέληξε στην «αποψίλωση» της αμυντικής ισχύος της Κύπρου και στην εισβολή που ακολούθησε, υπό Βρετανική καθοδήγηση, η οποία αποτελεί ένα απροκάλυπτο εξευτελισμό της νομιμότητας.
γ) Φυσικά δεν ξεχνιέται η πισώπλατη μαχαιριά της Τουρκίας τον Δεκέμβριο του 1942: Όταν ολόκληρη η Ελλάδα στέναζε κάτω από την Γερμανική κατοχή, η Τουρκία από την «επιτήδεια ουδέτερη» θέση της σχεδίαζε και υλοποιούσε την φυσική και οικονομική εξόντωση του πολυπληθούς Ελληνισμού της Τουρκίας. Τα παραδείγματα από το παρελθόν είναι πάρα πολλά.
Στις μέρες μας, δεν υπάρχει καμιά απολύτως αμφιβολία ότι οι δηλώσεις του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για «Ελληνοτουρκική φιλία» γίνονται για λόγους τακτικών ελιγμών. Όταν στις 21/4/2018) διακηρύττει: «Γιατί να επισκιάζουμε και να κηλιδώνουμε την ειρήνη; Χρειαζόμαστε ειρήνη στον κόσμο. Πόσο μάλλον που η ειρήνη μας με την Ελλάδα δεν μοιάζει με καμία άλλη», τότε -αλίμονο- πρέπει να προετοιμαζόμαστε για πόλεμο!
Περί τα τέλη Μαρτίου ο Πρόεδρος Ερντογάν απάντησε ως εξής στο ερώτημα: πότε προτίθεται να απελευθερώσει τους δύο κρατούμενους - στις-φυλακές της Ανδριανουπόλεως- Έλληνες στρατιωτικούς, «αυτό είναι θέμα της ανεξάρτητης Τουρκικής δικαιοσύνης». Ένα μήνα αργότερα, σε κοινή συνέντευξη τύπου που δόθηκε μετά την συνάντηση ΕΕ – Τουρκίας στην Βάρνα, ο Τούρκος Πρόεδρος -για το ίδιο θέμα- υποστήριξε ότι «αν οι Έλληνες μας παραδώσουν τους 8 πραξικοπηματίες στρατιωτικούς, που φιλοξενούνται και προστατεύονται στη χώρα τους, τότε το συζητάμε». «Και η ανέξάρτητη δικαιοσύνη κύρε Πρόεδρε;».
Σχηματικά, στο ταραγμένο μυαλό του νεοσουλτάνου -ένας αχταρμάς πολυσήμαντων θεμάτων- παλινωδεί επικινδύνως τήδε κακείσε κι' ανάλογα με τη θέση που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο και βαρύτερο μέρος του, έχουμε και την ανάλογη απελευθέρωση της αρνητικής ενέργειας, που μόνον δεινά μπορεί να προσκομίσει (να αναδείξει, αν θέλετε) στην πατρίδα μας. Δεν κομίζω γλαύκα στην Αθήνα, αν επιμένω να θέλω να υπερτονίσω το πόσον αθεράπευτα αλαζόνας και προκλητικός είναι ο Τούρκος πρόεδρος. «Δεν χρειάζεται να τον αγγίξεις για να μολευθείς» έλεγαν οι σοφοί γέροντες στην
Αριδαία της Επαρχίας Αλμωπίας του Ν. Πέλλας, «αρκεί να τον δεις και να τον ακούσεις». Και ευτυχώς με τα ΜΜΕ υφίσταται (μας δίδεται) αυτή η δυνατότητα.
Θα επανέλθω όμως κα πάλι στο εξαίρετο άρθρο του Λ.Κ.: "Επίθεση φιλίας" από τον Ερντογάν για να σχολιάσω κάποιες προτάσεις από τα "Συμπεράσματά του". Έχω διαπιστώσει ότι αρύεται τις πληροφορίες του από αξιόπιστες πηγές και αυτό βοηθά στην τελική (δική μου εκτίμηση). «Αν στον αιφνιδιασμό της τουρκικής κοινωνίας από μια εσπευσμένη "εκλογική" διαδικασία υπό καθεστώς "έκτακτης ανάγκης" που διχάζει τον τουρκικό λαό, προστεθεί και η διεθνής απομόνωση της Τουρκίας με την συνεχιζόμενη, οξεία αντίθεση της με την Δύση γενικά (ήδη Γερμανία, Ολλανδία και Αυστρία απαγόρευσαν προεκλογικές συγκεντρώσεις Τούρκων στις χώρες τους), με ισχυρές αραβικές χώρες (Αίγυπτος, Σ. Αραβία κ.α.), αλλά ακόμα και με τους πρόσκαιρους "συμμάχους" της (Ρωσία και Περσία), αντιλαμβάνεται κανείς πως η χώρα αυτή έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδα».
Συμφωνώ με τον συντάκτη, αν και με κάποια μικρή επιφύλαξη. Η Τουρκία έχει μάθει να ζει έτσι. Ο λαός της δεν αιφνιδιάζεται, δεν εκπλήσσεται, δεν βαρυγκομά. Υπακούει στους νόμους και συντάσσεται με την κρατική εξουσία. Όταν φαινόμενα μαζοψυχής και διαβολεμένοι αγκιτάτορες τον μετατρέψουν σε όχλο υπό την ...συνηγορία των (βολικών) συγκυριών, τότε είναι έτοιμος να οδηγήσει τους ηγέτες του ακόμη και στην αγχόνη, χωρίς να γνοιαστεί για την ιστορική μομφή με την οποία θα περιβάλλουν την πράξη του και για την άγρια χαρά των όψιμης βαρβαρότητας με την οποία θα προσάψουν το (βίαιον) γεγονός. Όσο για την κοινή (δική μας) λογική, πόρρω απέχει από την κοινή λογική των Τούρκων. Πουθενά δεν συναντιώνται οι δύο αυτές λογικές. Σε τι συνεπώς και πώς να συμφωνήσουμε; Ή μάλλον, κάπου συμφωνούμε: Εκεί που λιώνει το ατσάλι, συνθλίβονται ο πολιτισμός και η αξιοπρέπεια, σαλπίζει ο όλεθρος τη επερχόμενη ολική καταστροφή και ανακηρύσσεται ο τροπαιούχος νικητής. Όλη η αλήθεια στο θέατρο των πολεμικών επιχειρήσεων.
«Η Ελλάδα...», συμπεραίνει ο Λ.Κ. «...πρέπει να αντιμετωπίσει σε μακροπρόθεσμη βάση τον επίσημο, Τουρκικό επεκτατισμό. Στο Τουρκικό κοινοβούλιο που διαλύεται, τρία στα τέσσερα πολιτικά κόμματα διακηρύσσουν "επίθεση στην Ελλάδα". Μετά τις εκλογές και ... "εξαφάνιση" του φιλοκουρδικού HDP, τέσσερα στα τέσσερα πολιτικά κόμματα του Τουρκικού κοινοβουλίου θα έχουν στο πρόγραμμα τους "πόλεμο με την Ελλάδα", αφού και το νέο κόμμα των Γκρίζων Λύκων μιλάει νεφελωδώς για "χαμένες πατρίδες" στην πλευρά της Ελλάδος!». Και η συνέχεια: «Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσει μακροπρόθεσμα η Ελλάδα τον Τουρκικό επεκτατισμό είναι η άμεση σύσταση και λειτουργία ενός διακομματικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας το οποίο θα καθοδηγεί συμβουλευτικά την εκάστοτε κυβέρνηση σε όλα τα Ελληνοτουρκικά θέματα. Όχι μόνο για την απόκρουση των εκάστοτε Τουρκικών ενεργειών, αλλά και για τον σχεδιασμό και την υλοποίηση δικών μας πρωτοβουλιών. Στην εποχή μας -πολύ περισσότερο στο μέλλον- δεν υπάρχει πλέον καμιά πιθανότητα να κάνουμε λάθη που ΔΕΝ θα έχουν συνέπειες. Και πρέπει να προετοιμαστούμε. Τώρα, πριν είναι πολύ αργά!».
Ας γεμίσουν οι πόροι μας με την ελληνική μας συνείδηση και ας γίνουμε άτρωτοι κατά τη σύγκρουσή μας με τον οιονδήποτε επελαύνοντα (φιλόδοξο και ανόητο δυνάστη). Το θαύμα γίνεται εκεί που το επίμονο θέλω δημιουργεί τον χώρο υποδοχής του. Δείτε στους χάρτες την έκταση που καταλαμβάνουν λιλιπούτια κρατίδια, που κατανίκησαν δυσανάλογους σε έκταση και όγκο εχθρούς. Επάνω σε μια τέτοια συλλογιστική πρέπει -επιτέλους- να πορευθούν οι Έλληνες, Εμείς. Ειρηνόφιλες δηλώσεις, μεθοδεύσεις αποχής από τη στράτευση, εξαγορά θητείας, εξορκισμός του κακού, υποσχέσεις για πολυπρόσωπη βοήθεια κ.λπ., κ.λπ., αποτελούν "έπεα πτερόεντα" ή ίσως ελιγμούς διπλωματικής αθέτησης... επιστροφής παρακρατηθέντων, εφαρμογή -με άλλα λόγια- της γνωστής κινηματογραφικής τακτικής του "στρίβειν δια του αρραβώνος", ευγενικές λεκτικές υπεκφυγές ή -καλύτερα- παραινέσεις που μεθερμηνεύονται με την γνωστή φράση: «άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε»... και άλλα πολλά που προσπαθούν να δικαιολογήσουν το ατελέσφορο της επιχειρηθείσης δικαιοπραξίας.
Για να επιβιώσουμε εμείς και η χώρα μας, οφείλουμε να μάθουμε να ζούμε σπαρτιατικά. Ιδού το τραγούδι και σύνθημά μας: "Αυτεξούσιοι, λιτοδίαιτοι, ισχυροί, αδελφοποιτοί (εμείς αυτοί) και φιλάλληλοι, φιλοπάτριδες, υγιείς. μελετηροί και φιλότεκνοι, έντιμοι και Χριστιανοί ορθόδοξοι".
Περισσότερα στο επόμενο. Μέχρι τότε όμως να προσεύχεσθε για την πατρίδα μας και να "μάχεσθε γι' αυτήν".
πηγή
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου