Θεωρητικά, αν η ενημέρωση και συναίνεση αποτελούσε κάτι περισσότερο από μια ευγενική φαντασίωση, τίποτα από όλα αυτά δε θα συνέβαινε. Αν η ενημέρωση-και-συναίνεση ειναι απαραίτητη για να καταστήσει τη συλλογή δεδομένων νόμιμη, τότε χωρίς αυτήν, η συλλογή είναι παράνομη.
Αλλά αυτό δεν είναι η πραγματική πολιτική διάσταση του πράγματος: η πραγματικότητα είναι ότι όταν κάθε αυτοκίνητο έχει περισσότερους αισθητήρες από ένα αυτοκίνητο της υπηρεσίας Google Streetview, όταν κάθε τηλεόραση πωλείται με μια κάμερα για να σας επιτρέπει να την ελέγχετε με χειρονομίες, όταν κάθε ιατρικό εμφύτευμα συλλέγει δεδομένα τηλεμετρίας που συγκεντρώνονται από κάποια εταιρεία παροχής “υπηρεσιών” και πωλούνται σε ασφαλιστές και φαρμακευτικές εταιρείες, το επιχείρημα που θα χρησιμοποιείται είναι πως: ” Όλα αυτά τα πράγματα είναι εξίσου καλά και απαραίτητα – δε μπορεί κανείς να συγκρατήσει την πρόοδο”.
Είναι αλήθεια ότι δε μπορούμε να έχουμε αυτο-οδηγούμενα αυτοκίνητα που δεν παρατηρούν σε βάθος το γύρω περιβάλλον όλη την ώρα και δε δίνουν ιδιαίτερα μεγάλη προσοχή στους ανθρώπους για να εξασφαλίσουν ότι δε θα τους σκοτώσουν. Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα που να επιβάλλει στα αυτο-οδηγούμενα αυτοκίνητα να διατηρούν και να επεξεργάζονται περαιτέρω τα δεδομένα που συλλέγουν. Θυμηθείτε ότι για πολλά χρόνια, τα αρχεία καταγραφής των διακομιστών που κατέγραψαν όλες τις συναλλαγές σας με το διαδίκτυο διαγράφονταν στην πορεία του χρόνου, γιατί κανείς δε μπορούσε να καταλάβει σε τι θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν, εκτός από το για να λύσουν προβλήματα όταν αυτά συνέβαιναν.
Οι αποδόσεις από την απόκτηση δεδομένων μειώνονται με τα χρόνια. Στα πρώτα χρόνια της διαφήμισης με χρήση δεδομένων, οι διαφημιστές πίστεψαν πως η καλύτερη στόχευση δικαιολογούσε και το μεγαλύτερο κόστος των διαφημίσεων. Με την πάροδο του χρόνου, ένα μέρος αυτής της αισιοδοξίας έχει ξεθωριάσει, υποβοηθούμενο από το γεγονός πως προσαρμοστήκαμε στον τρόπο διαφήμισης, έτσι ώστε η στόχευση τώρα πια να μην λειτουργεί τόσο καλά όσο παλιά. Θυμηθείτε εκείνες τις εταιρείες σαπουνιών που κάποτε διαφημίζονταν λέγοντας ”Θα είσαι καθαρότερος κατά 5 σεντς” και οι οποίες φαίνεται να είχαν πουλήσει απίστευτες ποσότητες σαπουνιού με αυτόν τον τρόπο.
Με τον καιρό, οι άνθρωποι σκληραγωγήθηκαν από αυτά τα μηνύματα, μπήκαν σε μια κούρσα ανταγωνισμού με τους διαφημιστές που μας έφτασε στις διαφημίσεις του Axe Body Spray όπου τα σωστά προϊόντα προσωπικής υγιεινής θα καλέσουν πραγματικά αγγελάκια στο πλευρό ενός μέτριου άντρα και, παρά τα φτερά τους, αυτά τα αγγελάκια θα αποπνέουν αναμφισβήτητα μη αγγελικό πόθο για τον πρωταγωνιστή μας. Οι διαφημίσεις είναι πάντα το πιο ενδιαφέρον πράγμα στα παλιά περιοδικά, επειδή προτείνουν μια εποχή που οι άνθρωποι ήταν πολύ πιο αφελείς ως προς τα μηνύματα που πίστευαν.
Αλλά η φθίνουσα απόδοση της επιρροής των διαφημίσεων μπορεί να καλυφθεί από μια πιο επιθετική συλλογή δεδομένων. Αν το Facebook δε μπορεί να καταλάβει πώς να δικαιολογήσει το τιμολόγιο των διαφημίσεων του με βάση τα στοιχεία που γνωρίζει για σας, μπορεί απλά να σχεδιάσει τρόπους για να μάθει πολλά περισσότερα για εσάς και έτσι να δικαιολογήσει την τιμή που έχει ορίσει.
Το σκηνικό θα επαναληφθεί με τις μικροσυσκευές (gadgets) που θα μας κατασκοπεύουν από κάθε γωνία, με κάθε τρόπο, όλη την ώρα. Τα δεδομένα που οι υπηρεσίες αυτές θα συλλέγουν θα είναι ακόμη πιο τοξικά ως προς την δυνατότητά τους να μας βλάψουν.
Σκεφτείτε ότι σήμερα, οι κλέφτες ταυτότητας συγχωνεύουν δεδομένα από διάφορες παραβιάσεις ασφαλείας, προκειμένου να συμπληρώσουν αρκετές πληροφορίες για να πάρουν ένα αντίγραφο ιδιοκτησίας για τα σπίτια των θυμάτων τους και να τα πουλήσουν κάτω από την μύτη τους. Ότι οι ηδονοβλεψίες κάνουν τυχαίες επιθέσεις για να αποκτήσουν τον έλεγχο φορητών υπολογιστών για να βρουν γυμνές φωτογραφίες και στη συνέχεια να τις χρησιμοποιούν για να εκβιάσουν τα θύματά τους ώστε να εκτελέσουν ζωντανά στην κάμερα σεξουαλικές πράξεις. Ότι κάθε άτομο που ζήτησε βίζα για τις ΗΠΑ είδε τα στοιχεία του να κλέβονται από Κινέζους κατασκόπους, οι οποίοι έκαναν επίθεση στους διακομιστές του Υπουργείου Εργασίας και υπέκλεψαν περισσότερα από 20 εκατομμύρια εγγραφών.
Ο καλύτερος τρόπος για να ασφαλίσεις τα δεδομένα είναι εξαρχής να μην τα συλλέξεις. Τα δεδομένα που συλλέγονται είναι πιθανό να διαρρεύσουν. Τα δεδομένα που συλλέγονται και διατηρούνται είναι βέβαιο ότι θα διαρρεύσουν. Ένα σπίτι που μπορεί να ελέγχεται με τη φωνή και την κίνηση, είναι ένα σπίτι με μια κάμερα και ένα μικρόφωνο που καλύπτουν κάθε σπιθαμή της επιφάνειάς του.
Το IoT θα καταρρίψει την πρακτική της ενημέρωσης και συναίνεσης, αλλά χωρίς κάποιο άλλο νομικό πλαίσιο να το αντικαταστήσει, θα καταλήξει σε καταστροφή.
Είμαι ειλικρινά πολύ φοβισμένος από αυτή την έκβαση και δυσκολεύομαι να φανταστώ πολλούς τρόπους με τους οποίους μπορούμε να την αποτρέψουμε, αλλά έχω ένα σενάριο που μπορεί να είναι εύλογο: συλλογικές μηνύσεις.
Αυτή τη στιγμή, οι εταιρείες που παραβιάζουν τα δεδομένα των χρηστών τους δεν αντιμετωπίζουν σχεδόν καμία ευθύνη. Όταν η Home Depot έχασε 53 εκατομμύρια αριθμούς πιστωτικών καρτών και 56 εκατομμύρια σχετιζόμενες διευθύνσεις e-mail, το δικαστήριο επιδίκασε σε κάθε πελάτη μόλις $0,34 για τον καθένα, μαζί με πιστοποιητικά δώρων για πιστωτικές υπηρεσίες και για δάνεια με εγγυημένο τόκο, των οποίων η φερεγγυότητα δεν επιβεβαιώνεται στη βιβλιογραφία. Αλλά οι παραβιάσεις θα συνεχίσουν να γίνονται και θα χειροτερέψουν και οι δικηγόροι που διαχειρίζονται τις συλλογικές μηνύσεις θα έχουν την πολυτέλεια να διαλέγουν τους πελάτες τους. Αυτοί οι δικηγόροι που πληρώνονται με ποσοστό επί των κερδών, αντιπροσωπεύουν ένα είδος παρατεταμένου, εξελισσόμενου αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό επιτήρησης, που με διάφορες τυχαίες προσεγγίσεις προσπαθούν να πείσουν τα δικαστήρια να αναγκάσουν τις εταιρείες που μηνύονται να απορροφήσουν το πλήρες κοινωνικό κόστος της απερίσκεπτης συλλογής και διαχείρισης δεδομένων.
Οτι, ας πούμε, το 1% των θυμάτων των παραβιάσεων μιας πλούσιας εταιρείας θα καταλήξει να χάσει το σπίτι του από κλέφτες ταυτότητας και αυτό θα οφείλεται στα δεδομένα που διέρρευσε η εταιρεία, και πως οι ζημίες τους θα πρέπει να είναι ίσες με το 1% του συνόλου της περιουσίας που ανήκει σε 53 εκατομμύρια (ή 500 εκατομμύρια!) πελάτες τους οποίους (η εταιρεία) έχει αδικήσει. Με αυτόν τον τρόπο θα κλείσουν εκατοντάδες εταιρείες και δισεκατομμύρια θα μεταφερθούν από τους επενδυτές και τους ασφαλιστές στους δικηγόρους και τους πελάτες τους.
Όταν έρθει εκείνη η μέρα, θα χυθεί αίμα στην αίθουσα συνεδριάσεων. Κάθε μεγάλος επενδυτής θα θέλει να γνωρίζει ότι η εταιρεία είναι ασφαλισμένη με το 500πλάσιο κεφάλαιο της καθαρής της αξίας. Κάθε αντασφαλιστής και αντισυμβαλλόμενος θα θέλει να γνωρίζει τι ακριβώς πρακτικές συλλογής δεδομένων ασφαλίζει. (Πράγματι, ακόμη και ένας καλός τρόμος, πιθανά θα φέρει και τις δύο περιπτώσεις ενώπιον της πραγματικότητας ακόμη και αν ασκηθεί με επιτυχία έφεση στην απόφαση)
Ο κίνδυνος, φυσικά, είναι οι ”όροι της υπηρεσίας”. Αν κάθε ”συμφωνία” που κάνατε κλικ στο παρελθόν ή απλά προσπεράσατε περιλαμβάνει αναγκαστική διαιτησία – αυτό σημαίνει πως παραιτηθήκατε του δικαιώματός σας να μηνύσετε ή να συμμετάσχετε σε μια ομαδική μήνυση. Και τότε δεν υπάρχει ομάδα για να κάνει μια ομαδική κίνηση. Υπάρχει ένας λόγος που οι συμφωνίες διαιτησίας έχουν πολλαπλασιαστεί σε κάθε πλευρά της ζωής μας, από το Airbnb και το Google Fiber μέχρι τις αίθουσες αναμονής διαφόρων γιατρών και οδοντιάτρων που επισκέφτηκα από τότε που μετακόμισα πίσω στις ΗΠΑ το περασμένο έτος. Έπρεπε μέχρι και να συμφωνήσω σε αναγκαστική διαιτησία όταν άφησα την κόρη μου σε ένα πάρτι γενεθλίων για παιδιά (δεν το επινόησα αυτό – ήταν σε μια πιτσαρία με ένα γυμναστήριο ζούγκλα).
Αυτό που έρχεται είναι η καταιγίδα του αιώνα, και οι ομπρέλες μας είναι όλοι αυτοί οι υδατοδιαλυτοί αριθμοί των $5 που εμφανίζονται στις γωνίες των δρόμων της Νέας Υόρκης κάθε φορά που τα σύννεφα εμφανίζονται στον ουρανό. Να φοβάστε.
medialibre.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου