Από το βιβλίο του «Από την εθνοκτονία στην Αφύπνιση – Αντίλογος στη Σοφιστική της Νέας Τάξης» - 2016, εκδόσεις Πελασγός.
συνέχεια από το 1ο μέρος
Ἀπό τήν πλευρά μίας πολιτικῆς ψυχολογίας, φιλελληνισμός εἶναι ὁ ἔρωτας πρός τόν ἰδανιστικό Ἑλληνισμό, ἐνῶ ἀνθελληνισμός εἶναι ἡ ἄλλη ὄψη τοῦ ἰδίου νομίσματος, δηλαδή ἡ ἀπαγοήτευση τοῦ ἐραστῆ ἀπό τήν ἐπαφή μέ τήν πραγματικότητα τῶν ζωντανῶν Ἑλλήνων, πού δέν εἶναι τελικά οἱ θεοί πού λάτρεψε, ἀλλά ἄνθρωποι ὅπως ἐσύ κι ἐγώ, μέ ὅλες τίς ἀδυναμίες μας. Τό παράλογο μίσος τοῦ ἀνθέλληνα ἔχει τήν ἴδια ἔνταση μέ τόν ἔρωτα τοῦ φιλέλληνα. Στρέφεται κατά τοῦ ὑπαρκτοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀνεξαρτήτως καλῶν προθέσεων ἤ πράξεων, φέρεται ὡς ὑπεύθυνος, στό φαντασιακό τοῦ ἀπογοητευμένου ἐραστῆ, γιά τήν ἀκύρωση τοῦ ἰδανικοῦ του.
Γιά νά γίνει πληρέστερη ἡ είκόνα τῆς κατάστασης, νά προσθέσουμε ὅτι μίσος φθάνουν νά αἰσθάνονται γιά τό πρωταρχικό ἀντικείμενο τοῦ πόθου τους οἱ μικρότερες ψυχές πού προσπάθησαν, ἀλλά ἀπέτυχαν νά ταυτισθοῦν μέ αὐτό. Ὅπως οἱ ἡμιμαθεῖς στήν ἀνάλυση τοῦ Adorno τελικά μισοῦν τήν μόρφωση, πού δέν μπόρεσαν νά κατακτήσουν, ἔτσι οἱ ἀνθέλληνες ἐμίσησαν τόν ἑλληνισμό ὡς καθρέφτη τῆς ιδίας βαρβαρότητος, τήν ὁποία ἀδυνατοῦν νά ὑπερβοῦν. Τό μίσος τους γιά τόν Ἑλληνισμό, δέν εἶναι τελικά παρά προβολή πρός τά ἔξω τοῦ ἀσυνειδήτου μίσους γιά τόν ἑαυτό τους. Οὔτως ἤ ἄλλως ἀκολουθεῖ ἡ ἐκδίκηση, ἡ ὁποία δέν θά ἰκανοποιηθεῖ μέ τίποτα λιγώτερο ἀπό τήν ἐξαφάνιση τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Ἀναρίθμητες ἐπιδρομές βαρβάρων σημάδεψαν τήν ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπό τήν ἀρχαιότητα ὡς τίς μέρες μας. Πῶς δέν ἀπέτρεψε αὐτές ὁ οίκουμενικός φιλελληνισμός; θα ἀναρωτηθεῖ ἴσως κανείς. Μά δέν καταλάβαμε ἀκόμα, οἱ ζῶντες Ἕλληνες, πῶς ὁ φιλελληνισμός ἐκτρέφει τόν ἀνθελληνισμό; Ἔχουμε ἀκόμα ἐμπιστοσύνη στήν εὐγνωμοσύνη τῶν εὐεργετηθέντων ἀπό ἐμᾶς; Ἄν δέν ἔχουμε ἀκόμα ἐξαφανισθεῖ ἀπό τό πρόσωπο τῆς Γῆς, αὐτό ὀφείλεται στήν τεράστια γεωγραφική ἐξάπλωση, τεχνολογική καί οίκονομική ἰσχύ καί πολεμική ἀρετή τοῦ ὑπαρκτοῦ Ἑλληνισμοῦ τήν ἐποχή τῆς ἀκμῆς του, πρίν δυό χιλιάδες χρόνια. Δέν ὀφείλεται, τό ἀντίθετο μάλιστα, στήν οίκουμενική ἀκτινοβολία τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Οἱ ἐπιδρομές ἐναντίον μας δημιούργησαν ἰσάριθμες τρύπες στόν ζωντανό ἱστό τοῦ ὑπαρκτοῦ Ἑλληνισμοῦ, π. χ. ἡ Μικρασία, κατά τόν μεγάλο ἱστορικό Σπύρο Βρυώνη, εἶχε δώδεκα ἑκατομμύρια Ἕλληνες πρίν ὀκτακόσια χρόνια. Πόσοι ἔχουν ἀπομείνει σήμερα; Ἕνα πολύ μικρό κομμάτι Ἑλληνισμοῦ ἐπιβιώνει ἀκόμα στήν Ἑλλάδα, χάρις στήν τεράστια δύναμη τοῦ πάλαι ποτέ Ἑλληνισμοῦ. Ὅμως σήμερα οἱ ἐφεδρεῖες μας ἐξαντλήθηκαν…
Νά παρατηρήσουμε ἐδῶ, ὅτι μέ κάθε καταστροφή τοῦ ὑπαρκτοῦ Ἑλληνισμοῦ ἡ ἰσχύς τοῦ ἰδανιστικοῦ Ἑλληνισμοῦ μεγάλωνε. Μέ τήν κατάκτηση τῆς Ἑλλάδος ἀπό τήν Ρώμη ὁ ἑλληνικός πολιτισμός πῆγε στήν Δύση. Μέ τήν κατάκτηση τῆς Συρίας καί τῆς Αἰγύπτου ἀπό τούς Ἄραβες πῆγε στούς Ἄραβες. Μέ τήν κατάκτηση τῶν Ὀθωμανῶν ὁ ἑλληνικός Λόγος μεταφέρθηκε στήν Εὐρώπη. Ὅμως οἱ ἐστίες χάθηκαν καί ἀναρίθμητοι Ἕλληνες ἐξοντώθηκαν, ἐκτοπίσθηκαν, ἤ ἀποστάτησαν.
Σήμερα ὁ ἰδανιστικός Ἑλληνισμός ὑπερβαίνει τόν ὑπαρκτό Ἑλληνισμό πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις, τά φροῦτα τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ἔχουν γίνει κτῆμα ὅλων τῶν ἐθνῶν. Ἀντιστρόφως ἀνάλογη εἶναι ἡ κατάσταση τοῦ ὑπαρκτοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀπειλεῖται κυριολεκτικά μέ ἐξαφάνιση, ὄχι τυχαῖα, ἀπό τόν σφικτό ἐναγκαλισμό μίας Εὐρώπης σέ καθεστώς διετοῦς ἀνθελληνικῆς ἐξάρσεως. Ὁ διασυρμός τοῦ ὑπαρκτοῦ Ἑλληνισμοῦ στήν Εὐρώπη μόνο μέ ἐκεῖνον τῶν Ἑβραίων ἀπό τούς Ναζί θά μποροῦσε νά συγκριθεῖ, χωρίς πιστέψτε με, καμμία ὑπερβολή. Ἄς μήν ξεχνᾶμε ὡστόσο, ὅτι ἐπί μία δεκαετία προηγήθηκε μέσα στήν Ἑλλάδα ἕνας ἐσωτερικός διασυρμός τοῦ Ἑλληνισμοῦ, σέ ὀφθαλμοφανή ἀντιστοιχία μέ αὐτόν τοῦ ἐξωτερικοῦ. Ὁ ἐν λόγῳ διασυρμός ἔγινε ἀπό Ἕλληνες τό γένος ἀποστάτες, μέ κυρίαρχη παρουσία στήν ἀκαδημαϊκή ζωή, στήν πολιτική ζωή, στά Μ.Μ.Ε., στά κόμματα, σέ μή κυβερνητικές ὀργανώσεις, στήν σχολική ἐκπαίδευση. Εὐρωπαϊκές ἐπιδοτήσεις, «προγράμματα», καί ἄδηλοι πόροι ἐξαγόρασαν ἕναν ἐντυπωσιακό στρατό ἀνθελλήνων ἑλληνικῆς κοπῆς, ἡ δράση τῶν ὁποίων ὑπονόμευσε τό ἠθικό τοῦ ἔθνους καί προετοίμασε τό ἔδαφος γιά τήν κατίσχυση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ἀνθελληνισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔμελε νά αἰφνιδιάσει καί τούς πιό ψύχραιμους, δύο χρόνια τώρα, μέ τήν πρωτοφανή ἔκταση καί ἔντασή του.
Ἄς σκεφθεῖ κανείς τί σημαίνει νά γράφονται καθημερινά σέ ὅλες τίς ἐφημερίδες ἄρθρα γιά τήν Ἑλλάδα (ἐκεῖ πού προηγουμένως ἡ Ἑλλάς ἦταν πιό ἄγνωστη στόν τῦπο κι ἀπό τήν κεντρική Ἀφρική), ἕως καί τέσσερα ἄρθρα τήν ἡμέρα στήν ἴδια μεγἀλη ἐφημερίδα, ὅλα ὑβριστικά, σαρκαστικά, ἀπαξιωτικά. Καί ὄχι μόνο, ὅπως θά περίμενε κανείς, στίς δεξιές λαϊκές φυλλάδες τοῦ κίτρινου τύπου, ἀλλά καί πολλαπλῶς σέ σοβαρές ἐφημερἰδες καί περιοδικά.
Ἀπό ὅλα αὐτά προκύπτει, ὅτι ὁ ὑπαρκτός Ἑλληνισμός πρωταρχικό καθῆκον σήμερα ἔχει τήν ἐπιβίωσή του. Μέ κανένα τρόπο δέν πρέπει νά ἐξακολουθεῖ νά ἐνδίδει στήν παρόρμηση τοῦ φωτοδότη τῆς ἀνθρωπότητας, ὡς ἐάν ἡ ὕπαρξή του νομιμοποιεῖται μόνο ἐφ’ ὅσον καί καθ’ ὅσον αὐτός παρέχει εὐεργεσίες εἰς τό διηνεκές. Ὄχι, ἡ ἀρχή τῆς αὐτοσυντήρησης εἶναι ἐπαρκής νομιμοποίηση τῆς ὕπαρξης, ἀτομικῆς ἤ συλλογικῆς. Οἱ ζῶντες Ἕλληνες θά πρέπει νά παύσουν ἐπιτέλους νά εἶναι θύματα τοῦ φιλελληνικοῦ πάθους, προσφέροντας οἰκειοθελῶς τόν ἑαυτό τους ὡς ἐνσάρκωση ξένων ἰδανικῶν καί ὡς ἀποδοχέα τοῦ μίσους πού ἀναπόφευκτα θά ἐνσκύψει.
Ἐξ ἄλλου καί μόνη ἡ αὐτοσυντήρηση τοῦ Ἕλληνος ἀνθρώπου εἶναι πλέον δύσκολος στόχος. Στό δημογραφικό ἐπίπεδο τό ἑλληνικό ἔθνος ἀπειλεῖται ἀπό μία ὑπογεννητικότητα ρεκόρ (γεννητικότητα 0,9 %!) καί ἀπό τήν εἴσοδο ἀσιατικῶν, ἀφρικανικῶν καί βαλκάνιων ἑκατομμυρίων ἐποίκων πού μέ τήν συνεργία ἐντοπίων ἐφιαλτῶν εἰσέρχονται στήν χώρα καί οίκειοποιοῦνται τόν χῶρο ἀναπαραγωγῆς τῶν Ἑλλήνων, γιά τήν δική τους ἀναπαραγωγή. Στό ἰδεολογικό ἐπίπεδο ἡ άναπαραγωγή τοῦ Ἕλληνος ἀνθρώπου προσκρούει στήν «πολυπολιτισμική» μετάλλαξη τῆς ἐθνικῆς παιδείας ἡ ὁποία μεθοδευμένα ἀποδομεῖ τίς ἑλληνικές ἀξίες, ὡς δῆθεν «στερεότυπα» ἐθνικῆς, ἱστορικῆς, παραδοσιακῆς ὑφῆς. Στό οἰκονομικό ἐπίπεδο ἡ μεθοδευμένη χρεωκοπία τοῦ παρόντος ἀποσυνθέτει παραιτέρω τόν κοινωνικό ἱστό στό ἐσωτερικό τοῦ ἔθνους. Στό ἐθνικό τελευταῖα ἐπίπεδο, ὁ ἐνδοτισμός τῶν δοτῶν κυβερνήσεων θά δώσει τούς καρπούς του σ’ ἕνα ἐπί τοῦ παρόντος ἀπροσδιόριστο μέλλον.
Ὁ Ὑπαρκτός Ἑλληνισμός, ἀνεξαρτήτως ἀδυναμιῶν του, δέν εἶναι ἀσήμαντος γιά τήν παγκόσμια ἑλληνική κληρονομιά, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἀνάχωμα κατά μίας ἐπερχομένης βαρβαρότητας. Ἡ δύναμη τῶν ὀλίγων ἑλλήνων τό γένος πού ὑπάρχουν σήμερα, ἔγκειται στό ὅτι εἶναι φύσει μάρτυρες τοῦ διαχρονικοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅτι τούς ἀναγνωρίζεται δικαιωματικά τό προνόμιο νά συνηγορήσουν ὑπέρ τῆς Ελευθερίας, τοῦ Λόγου καί τῆς Ανθρωπιᾶς ὡς δικῆς τους προγονικῆς κληρονομιᾶς, ὡς δικῆς τους παραδόσεως. Σέ ἀντιδιαστολή, ἡ σχέση τῶν ἄλλων λαῶν μέ τήν ἑλληνική κληρονομιά εἶναι ἔμμεση, εἶναι σχέση φιλελλήνων, ὄχι Ἑλλήνων. Ἔτσι εὔκολα ἀμφισβητεῖται ὁ ἑλληνισμός τῶν φιλελλήνων ὡς ἀποικιοκρατική ἰδεολογία τῆς Δύσης, ρατσισμός τῆς λευκῆς φυλῆς (οἱ ἕλληνες ἦσαν βλέπεις λευκοί), πολιτισμικός ἰμπεριαλισμός τοῦ δῆθεν ἑνός καί δῆθεν οἰκουμενικοῦ Λόγου, δικαίωση τῆς ἀρχαίας δουλοκτητικῆς κοινωνίας, κυριαρχία τοῦ ἄνδρα ἐπί τῆς γυναίκας καί ἄλλα παρόμοια.
Σέ ἀντιδιαστολή, ἡ κυρίαρχη πολιτική ὀρθότητα ἐπιτρέπει νά προσαφθοῦν τά προηγούμενα σ’ ὅλους (τούς φιλέλληνες) ἐκτός τοῦ Ἕλληνα, διότι ἄν κάποιος τά προςῆπτε σέ Ἕλληνα, θά ἐθεωρεῖτο ἔνοχος ρατσιστικῆς ἐπιθέσεως, πρᾶγμα πού ἡ πολιτική ὀρθότητα ἀπαγορεύει σέ κάθε περίπτωση. Ἐδῶ ἐντοπίζεται ὁ ρόλος κλειδί τοῦ ὑπαρκτοῦ Ἑλληνισμοῦ γιά τήν οἰκουμενική ἑλληνική κληρονομιά. Εἶναι ὁ ρόλος τοῦ ἀναγνωρισμένου, δικαιωματικά, μάρτυρα τοῦ ἰδανιστικοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Ἄν ἐξέλιπε ὑποθετικά ὁ τελευταῖος Ἕλληνας μάρτυρας, θά ἔσβηνε ἆραγε λόγῳ αὐτοῦ ἡ οἰκουμενική ἑλληνική κληρονομιά; Ὄχι, ἐάν ὁ τελευταῖος Ἕλληνας ἔφευγε ὑπερασπιζόμενος τήν πίστη του στόν Ἑλληνισμό. Τό φάντασμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ θά στοιχείωνε τότε τήν ἀνθρωπότητα. Μόνο ἕνας τρόπος ὑπάρχει πραγματικά γιά νά ἀφανισθεῖ ὁλοκληρωτικά ἕνας μάρτυρας καί μαζί ἡ μαρτυρία του: νά άπαρνηθεῖ ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό του, τήν ἀλήθειά του.
Ἡ Ἑλλάς πλήττεται πρώτη στήν παροῦσα οίκονομική κρίση, διότι ἡ τυχόν πτώση της θά προαγγείλει, στό συμβολικό ἐπίπεδο, τήν πτώση ὁλοκλήρου τοῦ οίκουμενικοῦ ἑλληνογενοῦς πολιτισμοῦ. Αὐτό τό διαισθάνονται οἱ ἄνθρωποι μέ ἀγαθές προθέσεις ἀνά τήν οἰκουμένη, παρά τόν ὀρυμαγδό τῆς ἀνθελληνικῆς προπαγάνδας. Πρῶτοι ἀπ’ ὅλους τό διαισθάνονται οἱ Ἕλληνες. Γι’ αὐτό θά ποῦμε καί ἐμεῖς ἐδῶ: «Ἡ Ἑλλάδα πέπρωται νά ζήσει καί θά ζήσει»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου