Γράφει ο Αντώνιος Αντωνάς – Συγγραφέας.
Όταν το 1957, 15 Ιουνίου ο Γ. Σεφέρης τοποθετείται Πρέσβης στο Λονδίνο, το Foreign Office σχολιάζει: «Η αλλαγή πρέσβη δεν δύναται να μας είναι ευάρεστη!» Και ακολουθεί η ιταμή δήλωση του μόνιμου υφυπουργού της Αγγλικής κυβέρνησης Sir Frederick Hoyer Milar «Ο κος Σεφεριάδης (το πραγματικό επίθετο το Σεφέρη) θα είναι μάλλον ενοχλητικός…»
Ο προφητικός Γεώργιος Σεφέρης, τον Δεκέμβριο του 1958, όταν του γνωστοποιήθηκε ότι ο Ζορλού, εν γνώσει και των Άγγλων, αλλά και της Ελληνικής κυβέρνησης έβαλε στο τραπέζι των συνομιλιών σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού, που ευνοούσε την Τουρκία, διαμήνυσε οργισμένος, ο Έλληνας, αντιζυριχικός, ενωτικός και φιλοκύπριος Σεφέρης στον προϊστάμενο του Ευάγγελο Αβέρωφ με κοινοποίηση στον Πρωθυπουργό Καραμανλή:
«Με αυτά που κάνετε θα φέρεται τους Τούρκους στη Κύπρο!» Μικρό απόσπασμα. Λακωνική φράση με αυτονόητο συμπέρασμα…
Μια από τις πολλές επισκέψεις του φιλοκύπριου Νομπελίστα Γιώργου Σεφέρη στη αδελφή Κύπρο ήταν το 1953… Έγραψε τότε ένα καταπληκτικό ποιητικό κείμενο, που μεταφορικά απευθυνόταν στος Άγγλους κατακτητές….. (Πως να τον ήθελαν οι άσπονδοι φίλοι Άγγλοι;)
Η γης (Κύπρος) δεν έχει κρικέλια,/ για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν….
Η γης δεν έχει κρικέλια για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν μήτε μπορούν, όσο κι αν είναι διψασμένοι να γλυκάνουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι. Και τούτα τα κορμιά πλασμένα από ένα χώμα που δεν ξέρουν, έχουν ψυχές. Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν, δε θα μπορέσουν, μόνο θα τις ξεκάμουν αν ξεγίνουνται οι ψυχές. Δεν αργεί να καρπίσει τ' αστάχυ, δε χρειάζεται μακρύ καιρό για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι, δε χρειάζεται μακρύ καιρό το κακό για να σηκώσει το κεφάλι, κι ο άρρωστος νους που αδειάζει δε χρειάζεται μακρύ καιρό για να γεμίσει με την τρέλα, νῆσός τις ἔστι ...».
Ποτέ δεν έλειψαν οι αναφορές του για την αγαπημένη του Κύπρο στην ποίησή του. Το 1955 δημοσιεύθηκε η συλλογή του «Κύπρον ου μ' εθέσπισεν» με την αφιέρωση «Στον κόσμο της Κύπρου - Μνήμη και Αγάπη». Στη συλλογή αυτή ανήκει και το περίφημο ποίημα του "Ελένη". Ξεχωριστή θέση στην ποίησή του έχει το ποίημα «Σαλαμίνα της Κύπρος» που έγραψε τον Νοέμβριο του 1953:
...Σαλαμῖνα τε
τᾶς νῦν ματρόπολις τῶν δ'
αἰτία στεναγμῶν.
ΠΕΡΣΑΙ
Ελένη απόσπασμα.
Τεύκρος:… ες γην εναλίαν Κύπρον, ου μ΄ εθέσπισεν οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν Σαλαμίναν θέμενον της εκεί χάριν πάτρας….
(Search: Γεώργιος Σεφέρης, περί Κύπρου ποιήματα. ..Κύπρον ου με θέσπισε – Ελένη. Είναι συνταρακτικά.)
Έγραφε και λαλούσε για τους Κυπρίους Έλληνες: Η Κύπρος πλάτυνε το αίσθημα μου που είχα για την Ελλάδα… Κάποτε λέω ότι με πήρε ψυχοπαίδι της. … Τον έχω αγαπήσει αυτό τον τόπο. Ίσως γιατί βρίσκω εκεί πράγματα παλιά, που ζουν ακόμα, ενώ έχουν χαθεί στην άλλη Ελλάδα….. Ίσως γιατί αισθάνομαι πως αυτός ο λαός έχει ανάγκη από όλη μας την αγάπη και όλη μας την συμπαράσταση…. Ένας πιστός λαός πεισματάρικα και ήπια σταθερός…. Υπάρχουν σε μια γωνιά 400 χιλιάδες ψυχές από την καλύτερη, την πιο ατόφια Ρωμιοσύνη που προσπαθούν να τις αποκόψουν από τις πραγματικές τους ρίζες…
Λόγια ανεπανάληπτης αλήθειας…, λόγια προφητικά για την Ελληνική Κύπρο…..
Μέμνησον το 1974…
Του οφείλουμε ευγνωμοσύνη του Μεγάλου Σεφέρη για ότι έγραψε και ότι έκανε για την Κύπρο. Ένας θερμός συμπαραστάτης και Έλληνας αδελφός πραγματικός, της πονεμένης μας αγαπημένης πατρίδας….
Ο Σεφέρης ποτέ δεν μιλούσε με διπλωματική γλώσσα, ή με διφορούμενα, ήταν ωμός και φιλαλήθης.
Το 1962 στις 20 Αυγούστου εγκαταλείπει, το Λονδίνο και τους Άγγλους αηδιασμένος για την ΠΡΟΔΟΤΙΚΉ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ πολιτική τους, για τους οποίους αρκετά καυστικά και αληθινα είπε και έγραψε…. όπως παρομοίως και ο Ελύτης… «Ήρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μου, το παμπάλαιο χώμα πατώντας και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με την φτέρνα τους…..»
«Ουκ εξάγουσι καρπόν οι ψευδείς λόγοι» «Θάρσει. Λέγων το αληθές ου σφαλεί ποτέ». Σοφοκλής.!
«Αδύνατον τ αληθές λαθείν».
«Αει κρατιστον εστίν τα αληθή λέγειν εν παντί καιρώ». Μένανδρος.
Ο αείμνηστος Γιώργος Σεφέρης γεννήθηκε στα Βουρλά – Σμύρνη στις 13 Μαρτίου 1900 και πέθανε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971 στην Αθήνα. Ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ, το 1963.
Σημειώνεται ότι ο Σεφέρης μετά την λήξη του ΒΠΠ παγκοσμίου πολέμου, στον οποίο συμμετείχε ανακινούσε προς τιμή του, συνεχώς το ζήτημα της Κύπρου για αυτοδιάθεση Ένωση. Το 1945 συνοδεύοντας τον αντιβασιλέα Δαμασκηνό στο Λονδίνο τον παρακινεί όπως τεθεί το θέμα της Κύπρου στην Αγγλική κυβέρνηση. Ο Δαμασκηνός φιλοκύπριος και αυτός σε αυστηρή γλώσσα μίλησε στους Άγγλους για την Κύπρο, οι οποίοι του υποσχέθηκαν ότι θα δουν θετικά το θέμα…, δηλαδή κατά την Αγγλοσαξωνική διπλωματική δίγλωσση πολιτική τους… στις καλένδες ή θετικά για τους ιδίους…
Μετά από αυτά όλα, αποκλείσθηκε από τις συζητήσεις Λονδίνου – Ζυρίχης κάτι που αποδέχθηκε και η Ελλάδα, ενώ αντίθετα ο Τούρκος πρέσβης στο Λονδίνο συμμετείχε ενεργά στις συνομιλίες. Ο Σεφέρης κατά την αναφορά των Άγγλων …ήταν πολύ Έλληνας, ήταν ολίγον βαρήκοος, πολύ ενωτικός…πολύ φιλοκύπριος και φιλόπατρης…. Ήταν φόβος και τρόμος ο Σεφέρης σε διπλωματικό επίπεδο. Οι γνώσεις του, το ανώτατο πνευματικό του επίπεδο, ο ποιητικός του και ρητορικός του λόγος, οι ωμές αλήθειες που έλεγε … επισκίαζαν τα πάντα και τους πάντες!
Είναι από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές μαζί με τον επίσης φιλοκύπριο Οδυσσέα Ελύτη, που και αυτός τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979.
Έλεγε για την Κύπρο: «Αλλά αυτό είναι ένα θαύμα (για την Κύπρο). Να δυναμώνεις και να αντρειεύσαι τότε ακριβώς που κινδυνεύεις να χάσεις αυτά που αγαπάς, όμως να ξέρεις πως είναι δικά σου, κατάδικά σου. Και να δίνεις την χροιά του ακατάλυτου και του αιώνιου… Διατηρήθηκαν (Οι Έλληνες Κύπριοι) μέσα από τους ύμνους της Ορθοδοξίας και στα Δημοτικά τραγούδια. Το παρατηρούμε αυτό εντελώς ιδιαίτερα στη Κύπρο….»
«Και να γιατί μου έδωσε τόση ικανοποίηση η συμβίωση μου με την πραγματικότητα της Κύπρου. Γιατί βρήκα τα «ανάλογα» της γλώσσας αυτής, έξω από κάθε ιστορική και πολιτική σκοπιμότητα, σ΄ αυτή την «μνήμη» που την κουβαλάτε και την εξωτερικεύεται όλοι σας και που είναι μαρτυρία ενός ανεπανάληπτου πολιτισμού.»
«Η Κύπρος με εντυπωσίασε και μου έδωσε μια βαθιά ικανοποίηση, θα έλεγα μιαν επαλήθευση της ταυτότητας μου σαν μέλους μιας κοινότητας που σαν Γένος επέτυχε πάντα!»
Τόσον ο Σεφέρης όσον και ο Ελύτης οι κορυφαίοι Έλληνες λογοτέχνες και ποιητές που έλαβα τιμητικά την υψηλότερη διάκριση του Νόμπελ Λογοτεχνία, ήταν η πραγματική φωνή της Ελλάδας… Η φωνή αυτή, πολλά ελάλησε για την Κύπρο και τον Ελληνισμό …. Και προφητικά και διδακτικά….. Ας αφυπνισθούμε από τα διδάγματα όχι μόνο ΑΥΤΩΝ αλλά και όλων των ένδοξων σοφών μας αρχαίων και σύγχρονων…. Ας προσπαθήσουμε οι σύγχρονοι Έλληνες να αφουγκραστούμε επί τέλους τα λόγια των ιερών σοφών τεράτων της πατρίδας μας και κλείσουμε τα ώτα στις σύγχρονες σειρήνες που σκοπό έχουν την Άλωση της πατρίδας μας….. Λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να υποστούν και πάλι Εθνικές καταστροφές….
Τέλος, μπροστά στους γίγαντες της Ελληνικής ιστορίας, φιλολογίας, ποίησης και υπέρτατου πνεύματος σοφίας, υποκλινόμενος και ερανιζόμενος των λόγων τους, προσθέτω και εγώ ο άσημος ερασιτέχνης ποιητής ένα μικρό αφιέρωμα στην αγαπημένη ιδιαίτερη πατρίδα μου Ελληνική Κύπρο….. Τιμής ένεκεν η απόδοση του λυρικού αφηγήματος είναι σε μικτή Κυπριακή διάλεκτο, μια καθ΄όλα γνήσια Ελληνική μουσική γλώσσα εμπλουτισμένη από πηγαίες αρχαιοελληνικές λέξεις, όπως των αδελφών Ποντίων, Αρκάδων, Κρητικών, Ροδίων - Δωδεκανησίων, Μικρασιατών, Μακεδόνων κ.ά.
Τονίζω ότι ιδιαίτερη εκτίμηση εκφράζω σε όλους τους διαπρεπείς Έλληνες, αλλά και ξένους φιλέλληνες ποιητές – συγγραφείς (Norman, Byron, Gridley, Kaning, Mayer, Bruno, Sadobrian, Hugo, Rembo, Gordon κ.ά.π.), που με όπλο την γραφίδα τους τίμησαν και τιμούν τον Ελληνισμό και για τους οποίους θα αναφερθώ σε επόμενα άρθρα μου.
Εσύ, Κύπρος αθάνατη φωτοστεφανωμένη,/ της Μεσογείου μοναχικό εύλαμπρο δκιαμάντι,/ της Λατζιάς του Τρόοδους, περίκαλλο,/ πρασινόχρυσο φύλλο, των κυμμάτων έρμαιον,/ αγίων και ηρώων γενέτειρα/, της Κύπριδας χρυσόμορφης Αφροδίτης νήσος,/ του Διγενή Ρωμιού Ακρίτα θετή κόρη,/ απόγονη, εγγονή Ελλήνων Ηρωικών Κυπραίων,/ δοξασμένων βασιλέων του Ευαγόρα, Πνυταγόρα/,
Ονήσιλλου, Γόργου, Τεύκρου,/ της Σαλαμίνιας Κωνσταντίας, του δοξασμένου Κιτίου χώρα,/ των ηρώων Παλληκαρίδη, Παρίδη, Αυξεντίου, Μάτση, Δράκου…,/ θειοτάτη, περίκαλλη αθάνατη,/ ωραιοτάτη, κόρη βασανισμένη,/ ευωδιασμένα δάφνης, ιερής ελιάς/ και αγριολούλουδων στέφανα, σε στεφανώνουνε./ Τα βάσανα εβίωσες τζιαί τον χαμό του γένους,/ της Πόλης, της Μικρασίας, του Πόντου, της Σμύρνης…./ του Ελληνισμού τζιαί συ βωμός τόλμης τζι΄ αυτοθυσίας./ Το τιμημένο χώμα σου το πάτριον,/ αειφόρος ζωηφόρος χώρα, σε ιερό,/ καθαγιασμένο γαίμαν θείας κοινωνίας,/ βουττημένον, αντίδωρο θυσίας./ Τούτον εστί το αίμα μου …/τούτον εστί το σώμα μου…/Δεύτε λάβετε…
Τον λογισμό σκοτίζει μας, ο χαλασμός της Κύπρου,/ θωρούμεν εις το άπειρον τζι΄ ένι ξέρουμε,/ που εν ο τελειωμός του, όπως ο κύκλος πο εν έσιει,/ ούτ΄ αρκήν τζιαι μήτε τέλος…./Σιηλιάες τα ερωτηματικά, μηδέν οι απαντήσεις…/ Το πνεύμα της Κύπρου τζιεί πανωθκιόν,/ στ΄άψη ανεβήκεν, ένε πέθανε, αιώνια αθάνατο θε να ζήσει./ Απ΄τους σταχτούς της, εις τους αιώνες,/ των αιώνων, σαν φοίνικας ζωή θ΄αναγεννήσει./ Γιατί όπως ο *Βασίλης, ο ποιητής μας,/ ο εθνικός, ελάλησεν τζι΄ έγραψεν με καλαμάρι, /από χρυσόφτερο του Μασιαιρά Σταυραετού,/ σε περγαμηνές τζιαί σε παπύρους…/ «Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου,/ κανένας εν βρέθηκε, για να την ιξιλείψει,/ κανένας γιατί σιέπει την, που τα΄ ψη ο θεός μας./ Η Ρωμιοσύνη εννά χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει…!»
Βασίλης Μιχαηλίδης ο Εθνικός ποιητής της Κύπρου.
*Το λυρικό και επικό του ποίημα 9η Ιουλίου 1821 άφησε ανεπανάληπτα διδάγματα, για την αυτοθυσία και τις εθνικές προσφορές των Κυπρίων στην Ελληνική Επανάσταση….
Εις τους αιώνας των αιώνων θε να ζήσει,/ γιατί αθάνατοι έν΄οι νεκροί μας ήρωες,…/ τζιαί οι θνητοί αθάνατοι, που ζιούν τον θάνατον αιώνια,/ τζιείνων, που επέθαναν, για την ζωή/ τζιαί την Ελευθερία, για τα παιδκιά μας τζιαί τ΄ αγγόνια..
Τζιαί να θυμούνται οι μύριοι Τούρτζιοι βάρβαροι,/ που την μικρή ανυπεράσπιστη
Θαρσίδα Αλάσια άλωσαν,/ ότι ανά τους αιώνες πολλοί
κατακτητές/ απού την Κύπρο πέρασαν, /αλλά αργά η γλήορα εφύαν
ηττημένοι./ Τζιαί όπως ο οπλαρχηγός Κολοκοτρώνης,/ έγραψε στον
Μωαμεθανό κατακτητή…Ιμπραήμ../Μόν΄ ένας Έλληνας να μείνει, πάντα
θα πολεμούμεν/ και μην ελπίζεις ότι την γη μας θα την κάνεις δική
σου…/Βγάλτο από το νου σου..Βκάρτο απ΄τον νου σου!/
Κανένας απού τους κατακτητές,/ στα χώματα, της Κύπρου, εν΄ επεβίωσε,/ ούλλοι εφύαν βουρηντοί τζιαί ντροπιαμένοι./ Τα φαντάσματα αυτών, που εσφάγιασa,/ …/των φτωχών αμάχων τζιαί των γυναικοπέδων, που τσαλαπάτησαν/ τζι΄οι Ερινύες αλύπητα εννα τους τζιηνιούσιν,/ στον Καιάδα τζιαι τον κάτω κόσμο,/ θα τους γκρεμίσουσιν τζιαί εξαφανίσουσιν,/ απ΄της Κύπρου τα ιερά χώματα./ Η μοίρα, αυτό επεφύλασσε τζι΄επιφυλάσσει,/ μοιραία σ΄ούλλους τους κατακτητές βαρβάρους,/ πο΄ εν΄ έχουν πολλή ζωή ακόμα για να ζήσουσιν,/ τζιαί ούλλα τα εγκλήματα τζιαί αμαρτήματα εδώ θα τα πληρώσουσιν./ στης Κύπρου τα ιερά χώματα π΄άδικα γαιματοτζιυλίσαν.…/Τζιαί ότι άλλο εννά λαλώ εγιώ δεν γνωρίζω,/ τζιαί ότι άλλο να γράψω ενι μπορώ,/συγχύστηκε το φτωχό μου το μυαλό, μαύρισε την ψυσιή μου,/ τούτος ο άδικος χαλασμός της Κύπρου, της Εσταυρωμένης / ζιαί περήφανης, εσαεί εις τους αιώνες… / Όμως ούλλατ΄αδέρφκια οι Κυπραίοι,/ να πιστεύκουμε τζιαί να αισοδοξούμεν,/ ότι η Κύπρος σύντομα την Λευτερκά θε νάσιη,/ φτάνει μονιασμένοι νάμαστε με πίστη στον Θεό μας.
Αρκητά ή γλήορα, εν΄ νάρτει Άνοιξη/, θε νάρτει Καλοτζιαίρι, που θεν΄ ανθίσουν/ τα κλαρκά στη λεμονιά, στη μυγδαλιά,/ οι ανθοί τους εννά μουσκομυρίσουν,/ τ΄αγιάσματα μυρόβλητα θα γένουν,/τζιαί ο ήλιος της Κύπρου Λευτερκάς,/ απ΄ του Πενταδάκτυλου την κορφή το γλυκοχάραμα θ΄ανατείλει,/οι δάφνες τζιαί τα κυκλάμινα του Κυπαρισσόβουνου,/ τζιαί της Καντάρας εννά μυροβολήσουν,/ απ΄του φάρου της Λευτεριάς Μασιαιρά, της Παναγιάς το ιερό μοναστήρι,/ τζιαί τ΄ Αυξέντίου ηρωϊκό ολοκαύτωμα, τζιεί πάνω πον τα Τζιόνια,/ όπως ανέτελλε πριν σιηλιάες χρόνια,/ που η Κύπρος, ιστορίαν έγραφε, που έννα μείνει αιώνια./ Χερουβείμ τζιαί Σεραφείμ, Αρχάγγελοι,/ ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ, Κουρήτες του Δία φύλακες,/ το πνεύμα της ξάγρυπνοι εσαεί φυλάνε/, που τον τζιαιρό της γένεσης της, των Αρκάδων,/Αχαιών, Μυκηναίων, Ελλήνων οπλαρχηγών του 21,/ Αιγαιοπελαγιτών, του Ευαγόρα, που το ελληνικό αλφάβητο,/ στην Κύπρο έφερεν το, του ‘Ελληνα Μακεδόνα Μεγαλέξανδρου,/ που την λευτέρωσεν, απού τους Πέρσες τον ζυγό,/ αλλά τζι΄επί Ρωμιών Βυζαντινών,/ το νησί αθάνατο εγίνει, τέλεια Ελληνικόν/ τζιαί Χριστιανικόν τζιαί αιώνια θε να μείνει!
ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΤΩΝΑΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ. WWW.LEDRASTORY.COM
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου