Ιουλία Μπίμπα. Μια κοπέλα λεπτή, με τα μαλλιά τραβηγμένα πίσω, μοναχική, λιγομίλητη. Γεννημένη στη Σάμο. Παντρεμένη. Δασκάλα στο κατηχητικό σχολείο του Αγίου Νικολάου στο Κουκάκι. Οργανωμένη στην αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ.
Αθήνα 1942
Μετά τον σκληρό χειμώνα του 1941-1942 η Αθήνα μοιάζει ετοιμοθάνατη και ο κατακτητής φαίνεται σαν να έχει νικήσει. Ο κατακτητής δεν είναι ο μόνος εχθρός. Οι ντόπιοι συνεργάτες του καταδυναστεύουν. Οι ελεεινοί μαυραγορίτες θησαυρίζουν άτιμα από την πείνα και τη ανάγκη των ανθρώπων πουλώντας νοθευμένα είδη πρώτης ανάγκης με αντάλλαγμα ολόκληρες περιουσίες. Η δυστυχία απλώνεται παντού. Η εξαθλίωση, η πείνα και ο θάνατος έχουν γίνει συνηθισμένα φαινόμενα. Καθημερινά άνθρωποι εξαντλημένοι από την πείνα πέφτουν νεκροί στα πεζοδρόμια.
Τι μπορεί ν’ αναπτερώσει το ηθικό ενός λαού που δοκιμάζεται τόσο σκληρά; Ένα δυνατό χτύπημα στον εχθρό. Ένα σαμποτάζ μέσα στην καρδιά της Αθήνας.
Στόχος το αρχηγείο της προδοτικής ΕΣΠΟ της πιο επικίνδυνης και βδελυρής από τις φιλοναζιστικές οργανώσεις. Βρίσκεται στην γωνία Πατησίων και Γλάδστωνος, δυο βήματα από την Ομόνοια. Τις Κυριακές το κτίριο έχει μεγάλη κίνηση λόγω των διαλέξεων και της διανομής ψωμιού και δελτίων τροφίμων που γίνονται εκεί. Το χτύπημα θα γίνει την Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου του 1942 και θα το εκτελέσει ο Ουλαμός Καταστροφών της ΠΕΑΝ.
Αθήνα, χειμώνας του 1941-1942. Ένας άνθρωπος πέθανε από την πείνα μπροστά σ’ ένα κατάστημα. Οι κοπέλες δεν βγαίνουν έξω. Στέκονται πίσω από τη βιτρίνα και κοιτάζουν τον φωτογράφο που τον φωτογραφίζει.
Το χτύπημα
Την παραμονή της μεγάλης μέρας στο σπίτι της Ιουλίας στο Κουκάκι φτιάχνεται η βόμβα. Δέκα οκάδες δυναμίτης. Την Κυριακή το πρωί η Ιουλία μεταφέρει τη βόμβα από το Κουκάκι στην πλατεία Κάνιγγος μέσα σε μια αθώα τσάντα με χόρτα και την παραδίνει στον άνθρωπο που την περιμένει.
Η βόμβα τοποθετείται και σε λίγο ολόκληρο το κτίριο ανατινάζεται. Το εσωτερικό του καταρρέει. Μόνον οι εξωτερικοί τοίχοι μένουν όρθιοι.
Απολογισμός: νεκροί 43 γερμανοί και 29 μέλη της ΕΣΠΟ. Ναυαγούν τα ανθελληνικά σχέδια που είναι να σταλούν Έλληνες εργάτες στη Γερμανία και να στρατολογηθούν νέοι για την ταξιαρχία που θα πολεμούσε στο πλευρό του Άξονα εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Κανένας Έλληνας δεν πολέμησε με ναζιστική στολή!
Το κτίριο της ΕΣΠΟ στη γωνία Πατησίων και Γλάδστωνος αμέσως μετά την ανατίναξη. Το πρώτο κτίριο δεξιά είναι το ξενοδοχείο Πατρίς, στη μέση ο κινηματογράφος Αλάσκα και στη γωνία είναι το κτίριο που ανατινάχτηκε. Η βόμβα τοποθετήθηκε σε τέτοιο σημείο που να καταρρεύσει το εσωτερικό του και να μην επεκταθεί η φωτιά στα διπλανά κτίρια
Για την ανατίναξη των γραφείων της ΕΣΠΟ, για τα όσα προηγήθηκαν και τα όσα ακολούθησαν, μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ ένα λεπτομερές άρθρο μου, που δημοσιεύτηκε στη Huffington Post στην επέτειο των 74 χρόνων από το θρυλικό σαμποτάζ.
Η προδοσία και η σύλληψη
Τη χαρά της επιτυχίας διαδέχεται η προδοσία και η αγωνία της σύλληψης. Ο προδότης πούλησε την ομάδα στους γερμανούς για τρεις λίρες το κεφάλι. Στις 11 Νοεμβρίου τα χαράματα οι γερμανοί περικυκλώνουν το σπίτι της οδού Θησέως και συλλαμβάνουν όσους κρύβονται μέσα.
Το κρησφύγετο της ΠΕΑΝ στην Καλλιθέα.
Η Ιουλία Μπίμπα οδηγείται στις φυλακές Αβέρωφ και από κει στο Εμπειρίκειο Άσυλο στην πλατεία Μαβίλη, που έχει μετατραπεί σε γυναικείες φυλακές. Ανακρίσεις, βασανιστήρια, απομόνωση. Η Ιουλία δεν θα μιλήσει. Δεν θα αποκαλύψει ονόματα. Έχει τεράστια δύναμη ψυχής.
Σαράντα χρόνια μετά οι σύντροφοί της θυμούνται
Ο Αντώνης Μυτιληναίος και ο Τάκης Μιχαηλίδης, δύο από τους οκτώ συντελεστές του σαμποτάζ, τη θυμούνται με αγάπη και μιλώντας γι’ αυτήν τη δεκαετία του ’80, τη σκιαγραφούν με τα παρακάτω λόγια:
«Ήταν μια γυναίκα που μπήκε στον αγώνα για να πεθάνει. Ήταν τόσο ενθουσιώδης και τόσο ψυχωμένη και ενεργούσε τόσο αυθόρμητα, που ομολογουμένως όταν τη θυμόμαστε, μας φέρνει δάκρια στα μάτια. Τη ζήσαμε τόσο λίγο –δεν θα ήταν πάνω από τρεις μήνες– και είναι ακόμα μέσα στην καρδιά μας μετά από σαράντα χρόνια».
Τα γράμματα από τη φυλακή
Η Ιουλία μέσα από τη φυλακή γράφει στην Άννα. Γράμματα γραμμένα με μολύβι, μερικά γραμμένα σε χαρτί τουαλέτας.
Δεκέμβριος 1942
Αγαπητή Άννα,
πολλές φορές με ρωτάνε εδώ στη φυλακή πώς βρήκα τη δύναμη εγώ, ένα άβγαλτο κορίτσι απ’ τη Σάμο ν’ ανακατευτώ στην Αντίσταση. Ούτε κι εγώ ξέρω να σου πω. Κάτι μέσα μου μ’ έτρωγε. Κάτι μου ’λεγε «Πρέπει να κάνεις κι εσύ κάτι. Το ζητάει η ώρα». Μπορεί να μ’ έβαλαν στα αίματα κι εκείνα τα παλικάρια που κατέβασαν τη γερμανική σημαία απ’ την Ακρόπολη τον Μάιο του ’41.[…]
[…] Φέρε μου μόνο καμιά κουβέρτα, γιατί κοιμάμαι πάνω στο τσιμέντο και καμιά φορά κρυώνω. Φέρε μου και λίγο μπληγούρι. Αν δεν υπάρχει μπληγούρι, φέρε μου ρεβίθια. Θυμάμαι συχνά το Κουκάκι και τα στενά του ανθισμένα δρομάκια. Θυμάμαι και τον Άι Νικόλα, εκείνο το πεζούλι που ακουμπούσα και κοίταζα το σπίτι με την πρασινάδα απέναντι. Έμοιαζε με το σπίτι μας στη Σάμο. Είναι παράξενο πόσα πράγματα θυμάται κανείς όταν κοιμάται πάνω στο τσιμέντο. Κουράγιο.
Η Ιουλία Μπίμπα δεν θα ξαναδεί το Κουκάκι που νοσταλγεί. Καταδικάζεται από το γερμανικό στρατοδικείο σε θάνατο δια πελέκεως. Οι γερμανοί δεν καταδίκαζαν τις γυναίκες σε θάνατο δια τυφεκισμού. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει δήμιος. Η ποινή της θα εκτελεστεί στη Γερμανία.
Η μαρμάρινη επιγραφή που βρίσκεται σήμερα στον εξωτερικό τοίχο του Παρνασσού είναι αφιερωμένη στη μνήμη των Ελλήνων που καταδικάστηκαν εκεί όταν οι ναζί είχαν μεταβάλλει το τέμενος των Μουσών σε στρατοδικείο.
Το τελευταίο γράμμα
Αγαπητή Άννα,
είμαι καλά. Στην απομόνωση οι τοίχοι στάζουνε νερά και κρυώνω. Φρόντισε να μου φέρεις καμιά ρόμπα, γιατί κοντεύω να πεθάνω απ’ το κρύο. Είμαι όμως καλά. Αντέχω. Έμαθα ότι ετοιμάζονται να μας στείλουν στη Γερμανία. Δεν πειράζει. Έχω μπροστά μου μια ανηφόρα και πρέπει να την ανέβω ως το τέλος, σκαλί-σκαλί. Ίσως όταν φτάσω στην κορυφή, ο κόσμος να φαίνεται από κει πιο όμορφος. Ίσως να μη χρειάζομαι εκεί πια ούτε τη ρόμπα. Κουράγιο.
Σε χαιρετώ
η φίλη σου
Ιουλία Μπίμπα
Το τέλος
Ο τελευταίος δικός της άνθρωπος που είδε την Ιουλία ήταν ο αδερφός του συζύγου της, στο ολιγόλεπτο επισκεπτήριο της φυλακής. Τη βρήκε δεμένη σ’ ένα δέντρο. Το σώμα της είχε καταβληθεί και ήταν σαν σκιά του εαυτού της, αλλά η ψυχή της ήταν ακατάβλητη. Κλαίγοντας του είπε: «Να είσαι περήφανος, γιατί δεν μαρτύρησα απολύτως τίποτα και ας μου κάνανε του κόσμου τα βασανιστήρια».
Τη μετέφεραν στη Γερμανία. Εκτελέστηκε τον Φεβρουάριο ή τον Μάρτιο του 1943. Δια πελέκεως!
Τέτη Σώλου
Καλοκαίρι 2016
Οφείλουμε να τιμάμε τη μνήμη των αγωνιστών της Ελευθερίας χωρίς κομματικές προκαταλήψεις. Η λήθη και η μισαλλοδοξία καλλιεργούνται επιμελώς από την εξουσία. Η ιστορική μνήμη δίνει ακαταμάχητη δύναμη.
Οι φωτογραφίες της Ιουλίας Μπίμπα, του νεκρού στο πεζοδρόμιο και της ανατίναξης των γραφείων της ΕΣΠΟ είναι εκθέματα του Τόπου Μνήμης της ΠΕΑΝ (Φιλαρέτου 108, Καλλιθέα). Ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία και για την παραχώρηση της άδειας χρήσης τους.
Πηγή: Hellas Special
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου