Από το Them Before Us
Πολλές είναι οι απάτες της βιομηχανίας γονιμότητας, πέρα από την απώλεια, το θάνατο των ανεπιθύμητων και εγκαταλειμμένων εμβρύων. Τέτοιες είναι η γονιμοποίηση ωαρίων χωρίς συγκατάθεση και η εξαπάτηση σχετικά με την γενετική προέλευση ενός παιδιού. Άλλες είναι η ανάθεση παιδιών σε άτομα με ποινικό μητρώο ή παιδόφιλους. Κάποιοι γιατροί χρησιμοποίησαν χωρίς να το δηλώσουν δικό τους σπέρμα λέγοντας στις γυναίκες ότι προέρχεται από άλλον, κλινικές λένε ψέματα για το ποιου το γενετικό υλικό έχει χρησιμοποιηθεί, εργαστήρια αναμειγνύουν έμβρυα και εμφυτεύουν λάθος παιδί στη μήτρα της γυναίκας και στη συνέχεια προσπαθούν να «τα μπαλώσουν» με χαρτιά και ωραία λόγια. Σε κάθε περίπτωση, το κύριο θύμα δεν είναι ο ενήλικας που χρησιμοποίησε την τεχνολογία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, αλλά το παιδί που δημιουργείται. Αυτό το πλάσμα του Θεού, που αποκόπτεται εξαρχής προγραμματισμένα από τη μητέρα ή τον πατέρα του και προορίζεται να ζήσει από το ξεκίνημά του μια περιπέτεια γεμάτη ψέματα.
Αν όλα αυτά ακούγονται αυστηρά, τα παραδείγματα τα κάνουν απλούστερα.
Στη Krystena Murray στη Georgia, εμφυτεύτηκε το έμβρυο ενός άλλου ζευγαριού. Η γυναίκα κυοφόρησε το μωρό μέχρι το τέλος της εγκυμοσύνης, το πήρε σπίτι της και επειδή η κλινική είχε ήδη ενημερώσει τους αληθινούς του γονείς, τους παρέδωσε το αγοράκι πέντε μήνες αργότερα, χωρίς να γνωρίζει ακόμα τι συνέβη στο δικό της μωρό. Δεν επρόκειτο για γραφειοκρατικό λάθος, αλλά για την καταστροφή μιας ανθρώπινης σχέσης που προκλήθηκε μέσα σε μια επιχείρηση που αυτοαποκαλείται φροντίδα (ABC News).
Στο Los Angeles, η Daphna και ο Alexander Cardinale γέννησαν ένα μωρό που δεν είχε γενετική συγγένεια με κανέναν από τους δύο, επειδή το έμβρυό τους είχε εμφυτευθεί στη μήτρα μιας γυναίκας που ακόμη δεν γνωρίζουν και το έμβρυο ενός άγνωστου ακόμη ζευγαριού τοποθετήθηκε σε αυτούς. Δύο βρέφη, που γεννήθηκαν με διαφορά εβδομάδων, επέστρεψαν σε λάθος σπίτια, τους έδωσαν ονόματα, συνδέθηκαν με τους λάθος γονείς και μόνο όταν οι οικογένειες πίεσαν για απαντήσεις, αποδείχθηκε η αλήθεια μετά από εξέταση DNA και τα μωρά ανταλλάχθηκαν μήνες αργότερα. Έπρεπε τώρα να τα βγάλουν πέρα με τις κατεστραμμένες σχέσεις και την απώλεια των μόνων οικογενειών που γνώριζαν. Κλοπή ταυτότητας κατά τη γέννηση, «ευγενική προσφορά» ενός εργαστηρίου (The Guardian).
Η πιο γνωστή περίπτωση γονιμοποίησης χωρίς συναίνεση είναι ο Donald Cline (της ταινίας του Netflix ‘Our Father’), ο γιατρός της Indiana του οποίου η απάτη δημιούργησε τουλάχιστον 94 – όσα γνωρίζουμε ως τώρα- παιδιά -, ένας αριθμός που αποκαλύφθηκε όταν αυτά τα παιδιά από δότες μετά την ενηλικίωσή τους, αγόρασαν τεστ DNA του εμπορίου και άρχισαν να ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλον. Και όμως αυτός ο άνθρωπος τιμωρήθηκε όχι για τις γονιμοποιήσεις (οι οποίες δεν ήταν έγκλημα στην πολιτεία του εκείνη την εποχή) αλλά μόνο για το ότι είπε ψέματα στους ανακριτές. (όπως δημοσίευσε το TIME).
Και το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο στις ψευδείς δηλώσεις. Στο Newport Beach, οι αγωγές ισχυρίζονται ότι το προσωπικό καθάρισε μία θερμοκοιτίδα εμβρύων με υπεροξείδιο του υδρογόνου. Τα έμβρυα που περιείχε σκοτώθηκαν, ωστόσο αυτά τα νεκρά έμβρυα στη συνέχεια εμφυτεύτηκαν κανονικά σαν να μη συνέβη τίποτα, και οι οικογένειες -που δεν γνώριζαν- είχαν μια ανούσια αναμονή δύο εβδομάδων, που δεν κατέληξε φυσικά ποτέ σε θετικό τεστ (ABC News).
Περίπου την ίδια εποχή, ο FDA δημοσίευσε ανάκληση για ορισμένες παρτίδες του υγρού θρεπτικού υλικού όπου αναπτύσσονται τα έμβρυα στο εργαστήριο, προειδοποιώντας ότι το ελαττωματικό υλικό «μπορεί να οδηγήσει σε μειωμένη ανάπτυξη των εμβρύων» – με απλά λόγια, τα έμβρυα μπορούν να υποστούν βλάβη πριν καν ακουμπήσουν τη μήτρα (σύμφωνα με την ανάκληση του FDA).
Τέσσερα Σημαντικά Νομικά Ζητήματα
Πόσο άσχημο είναι το νομικό τοπίο στο χώρο της εξωσωματικής και γιατί συμβαίνει αυτό; Το πρόβλημα είναι ότι για να διατηρηθεί η πρόσβαση στη μέθοδο όσο το δυνατόν μεγαλύτερη, η προσφορά ωαρίων και σπέρματος υψηλή και το κόστος της αρκετά χαμηλό ώστε να διευκολυνθεί η πρόσβαση και να διασφαλίσει υγιή κέρδη, η σύγχρονη αγορά γονιμότητας πρέπει να αντιμετωπίζει το σπέρμα, τα ωάρια και τα έμβρυα ως εμπορεύματα.
Αν, αντίθετα, αναγνωρίσουμε ότι τα έμβρυα είναι παιδιά, εάν ποινικοποιήσουμε την δόλια γονιμοποίηση, εάν απαγορεύσουμε την αναπαραγωγή από τρίτους και απαιτήσουμε έλεγχο της οικογένειας όπως γίνεται στην υιοθεσία, ώστε να μην μπορεί ο οποιοσδήποτε γενετικά άσχετος ενήλικας να αποκτήσει νόμιμη συγγένεια με ένα παιδί, τότε η πρόσβαση στην IVF περιορίζεται και τα κέρδη συρρικνώνονται. Συνεπώς οι βιομηχανίες γονιμότητας είναι απίθανο να αποδεχτούν την οριοθέτηση, και αποφασίζουν να εργάζονται ως εμπορικά δίκτυα που πουλούν ορμόνες, ωάρια, σπέρμα, μήτρες, αποθήκευση, έλεγχο και βαθμολόγηση εμβρύων.
Το αποτέλεσμα είναι εμφανές σε τέσσερα αλληλένδετα ζητήματα.
Πρώτον, σε μεγάλο μέρος των ΗΠΑ, η δόλια γονιμοποίηση παραμένει μή ποινικοποιημένη πράξη, και υποθέσεις όπως αυτή του γιατρού Cline θα μπορούσαν να συνεχιστούν για χρόνια και να καταλήξουν σε μια ένσταση για λάθος πληροφορίες αντί για τη κατηγορία που ταιριάζει με την ίδια την παράβαση. Συνεπώς στις περισσότερες πολιτείες δεν έχει ακόμη αντιμετωπιστεί το ζήτημα και τα θύματα έχουν ελάχιστες έως καθόλου δυνατότητες προσφυγής, εάν ανακαλύψουν την αλήθεια.
Δεύτερον, τα έμβρυα χαρακτηρίζονται με νομικά ουδέτερο τρόπο. Δεν προστατεύονται ως άτομα, ως άνθρωποι, και ενώ αντιμετωπίζονται ως περιουσία ή ως προϊόντα, δεν ορίζονται σαφώς ως τέτοια — επομένως δεν υπάρχει υπεύθυνη λογοδοσία όταν χάνονται, ανταλλάσσονται ή καταστρέφονται. Η Alabama έσπασε για λίγο τα καλούπια, όταν στις 16 Φεβρουαρίου 2024, το ανώτατο δικαστήριό της επέτρεψε να γίνουν αγωγές για το θάνατο, για τα κατεστραμμένα έμβρυα κλινικής IVF, αλλά μέχρι τις 6 Μαρτίου 2024 η νομοθετική εξουσία είχε εκβιαστεί για να περάσει έναν νόμο-ασπίδα που παρείχε ευρεία αστική και ποινική ασυλία στους παρόχους εξωσωματικής γονιμοποίησης. Μετά από αυτό, οι κλινικές που είχαν σταματήσει να λειτουργούν ξανάρχισαν αμέσως υπό το καθεστώς της νέας προστασίας.
Τρίτον, δεν υπάρχει ένα καθολικό, υποχρεωτικό σύστημα καταγραφής των ανεπιθύμητων «συμβάντων» της αναπαραγωγικής ιατρικής. Των καταστροφών δηλ. που συμβαίνουν στις αναπαραγωγικές κλινικές όπως γίνεται στα Νοσοκομεία όπου υπάρχει καταγραφή των λαθών, π.χ του ακρωτηριασμού λάθος άκρου ή της μετάγγισης λάθος αίματος. Επειδή δεν υπάρχει συνολικό σύστημα αναφοράς, όταν ένα έμβρυο μεταφέρεται σε λάθος μήτρα ή χρησιμοποιούνται λάθος γαμέτες, οι οικογένειες συνήθως ανακαλύπτουν την αλήθεια μόνο αφού το παιδί έχει εγκατασταθεί στις οικογένειές τους, όπως στις περιπτώσεις Murray και Cardinale, και οι κλινικές σπάνια θεωρούνται υπόλογες.
Τέταρτον, υπάρχουν μεγάλα κενά (ίσως και σκόπιμα) τα οποία επιτρέπουν σε επικίνδυνους ενήλικες να παρακάμπτουν τον έλεγχο που γίνεται τυπικά για να ασφαλίσει τα παιδιά που δίνονται για υιοθεσία: Στην Πενσυλβάνια για παράδειγμα, ένας αποδεδειγμένος σεξουαλικός καταχραστής, ο Brandon Keith Mitchell, απέκτησε γονεϊκά δικαιώματα μέσω παρένθετης μητρότητας – κάτι που η υιοθεσία θα είχε μπλοκάρει – επειδή οι εντολές γονεϊκής μέριμνας πριν από τη γέννηση μπορούν να εκδοθούν χωρίς έλεγχο ατομικού ιστορικού και μόνο μετά την αποκάλυψη κινήθηκαν οι νομοθέτες για να κλείσουν το νομικό κενό. Προσθέστε σε αυτό την μαρτυρία μιας γυναίκας, της Kat Quire, η οποία δήλωσε ότι αυτή και η αδερφή της συνελήφθησαν μέσω αγορασμένων γαμετών, και ένας καταδικασμένος εγκληματίας επρόκειτο να γίνει ο νόμιμος γονέας τους – καταστάσεις που δεν θα γινόταν ποτέ αποδεκτές μέσα από μια σωστή διαδικασία ελέγχου και υιοθεσίας. (μαρτυρία της Quire).
Ποιος ωφελείται όταν κρατιούνται ανοιχτές οι πόρτες στην παρατυπία και δεν γίνονται ερωτήσεις;
Μια βιομηχανία που επωφελείται από το καθεστώς και ισχυροί συνασπισμοί υπεράσπισης συμφερόντων θεωρούν κάθε προσπάθεια οριοθέτησης και προστασίας ως «αποκλεισμό», ακόμη και όταν το ζητούμενο είναι η προστασία των παιδιών. Οι ενήλικες που θα έπρεπε να αποκλείονται, ξεφεύγουν ακριβώς επειδή εφαρμόζεται η «συμπερίληψη», που εξουδετερώνει ακόμη και τις πιο βασικές δικλείδες ασφαλείας. Εν τω μεταξύ, οι πωλητές – γιατροί, κλινικές, πρακτορεία, εργαστήρια και φαρμακευτικές εταιρείες – επωφελούνται διακινώντας προϊόντα: φάρμακα, λήψεις γενετικού υλικού, ωάρια, σπέρμα, μήτρες, αποθήκευση, γενετικές εξετάσεις και βαθμολόγηση εμβρύων. Είναι μια αγορά που βασίζεται στη διακίνηση εμπορεύματος και σε αυτήν την αγορά, το κύριο «εμπόρευμα» είναι το ξεκίνημα μιας ανθρώπινης ζωής.
Ποιος πληρώνει το κόστος; Τα παιδιά.
Τα στοιχεία της έρευνας είναι αδυσώπητα: Εάν υπολογιστεί πόσα παιδιά δημιουργούνται σε κάθε συναλλαγή, λάβετε υπόψιν πως αυτά τα μικρά παιδιά αντιμετωπίζουν δραματικά υψηλότερους κινδύνους κακοποίησης ή θανατηφόρου τραυματισμού εφόσον ένας μη συγγενής ενήλικας άνδρας βρίσκεται στο σπίτι τους. Αντιθέτως, ο βιολογικός πατέρας που είναι παντρεμένος με τη μητέρα του παιδιού είναι, στατιστικά, ο ασφαλέστερος άνθρωπος στη ζωή ενός παιδιού – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κακοποίηση δεν συμβαίνει ποτέ με τους παντρεμένους βιολογικούς γονείς. Απλώς ότι οι μεγάλοι κίνδυνοι αποφεύγονται και ότι η πολιτική που ομαλοποιεί την απώλεια της μητέρας ή του πατέρα εκ προθέσεως, αυξάνει στα σίγουρα τον κίνδυνο για τα παιδιά (Case & Paxson, 2000, Schnitzer & Ewigman, 2005).
Τι πρέπει να γίνει;
Αυτό που η δικαιοσύνη απαιτεί για τα παιδιά: Να προστατευθεί η κάθε ανθρώπινη ζωή από τη γονιμοποίηση. Ο νόμος να αναγνωρίσει τα έμβρυα ως παιδιά και να απαγορεύσει την καταστροφή, την εμπορία, την ερευνητική χρήση ή την εμπορευματοποίηση τους.
Να απαγορευθεί η χρήση γαμετών τρίτων. Να μην επιτρέπεται η χρήση αγορασμένων ή «δωρισμένων» ωαρίων ή σπέρματος. Να μην κατασκευάζεται η απώλεια της μητέρας ή του πατέρα εκ προθέσεως.
Να απαγορευθεί η παρένθετη μητρότητα, είτε είναι εμπορική, είτε «αλτρουιστική». Η κυοφορία βάσει συμβολαίου προκαλεί τη στέρηση της μητέρας και καταστρατηγεί τις εγγυήσεις για την ασφάλεια των παιδιών τις οποίες παρέχει η υιοθεσία.
Να ποινικοποιηθεί η δόλια γονιμοποίηση. Η χρήση του σπέρματος κάποιου αγνώστου ή γαμετών με ψευδή ταυτότητα, αποτελεί έγκλημα κατά της μητέρας, του πατέρα και της ταυτότητας του παιδιού.
Διαπραγμάτευτες και καθολικές απαιτήσεις χωρίς καμία εξαίρεση. Να γίνεται πάντα έλεγχος και να ισχύουν οι ίδιοι όροι με την υιοθεσία για κάθε παιδί που δίνεται σε γονείς μέσω εξωσωματικής. Οποιοσδήποτε ενήλικας δεν σχετίζεται γενετικά και επιδιώκει νόμιμη πατρότητα/μητρότητα πρέπει να προχωρήσει στην υιοθεσία μετά από πλήρη εξέταση και ελέγχους του ιστορικού του χωρίς εξαιρέσεις. (Βίαια άτομα και σεξουαλικοί παραβάτες αποκλείονται).
Τα αρχεία των γενετικών γονέων πρέπει να είναι αληθή και μόνιμα. Τα πιστοποιητικά γέννησης να αναφέρουν τη βιολογική μητέρα και τον πατέρα, τα ιατρικά αρχεία και τα αρχεία ταυτότητας να διατηρούνται και να είναι προσβάσιμα.
Να μην υπάρχει κανένας και ποτέ ανώνυμος δωρητής ή δότης. Όπου δεν έχει ακόμη απαγορευτεί πλήρως, η άρση της ανωνυμίας εκ των υστέρων είναι το ελάχιστο απαραίτητο.
Η απάτες της γονιμότητας, παρά όσα σοκαριστικά ακούγονται δεν είναι κάτι τυχαίο και ανεξάρτητο. Είναι οι δηλητηριασμένοι καρποί ενός σάπιου δέντρου που υποστηρίζει την εμπορευματοποίηση των παιδιών, την υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής σε εργαστηριακό απόθεμα και τη κακή ερμηνεία του όρου «ένταξη» που μπορεί να καταστρέψει τις εγγυήσεις που παρέχει εξ ορισμού η φυσική τεκνοποίηση. Είναι φυσικό πως ένα τέτοιο σύστημα θα παράγει παιδεραστές που αποκτούν παιδιά, μητέρες που γεννούν το μωρό κάποιου άλλου και γιατρούς που εμποτίζουν ασθενείς με το δικό τους σπέρμα. Αυτά τα αποτελέσματα δεν είναι απλές παρεκκλίσεις αλλά τα φυσικά αποτελέσματα μιας βιομηχανίας δημιουργίας μωρών με βάση τις επιθυμίες των ενηλίκων.
Η δικαιοσύνη μπορεί να βάλει -αν θελήσει- ένα τέλος σε αυτά.
Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου: «Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά»
Πηγή: thembeforeus
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου