Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης
Το μέγα φιάσκο της ακυρωμένης συνάντησης Μητσοτάκης – Ερντογάν στη Νέα Υόρκη, ήρθε για να αποτυπώσει σε λίγες στιγμές το που έχει οδηγήσει τη χώρα μας η διπλωματία των… υποκλίσεων στον Σουλτάνο. Μικρή σημασία έχει αν τελικά πραγματοποιηθεί η συνάντηση, αφού το μήνυμα της απαξίωσης εστάλη.
Έξι χρόνια διπλωματικής σιωπής, υποχωρητικότητας και τουρκόφιλων πολιτικών, έχουν οδηγήσει την Ελλάδα σε ρόλο «δορυφόρου» της τουρκικής επεκτατικότητας, αλλά και στο περιθώριο των στρατηγικών σχέσεων διεθνώς.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης «κατάφερε» να γίνει ένα αμελητέο όνομα στην ατζέντα του Ερντογάν, όπως και του Τραμπ, του Μακρόν, της Μελόνι, ακόμα και των κυβερνήσεων της Λιβύης. Η Ελλάδα αξιολογείται ως ένα «δεδομένο» παράρτημα που η εξουσία της άγεται και φέρεται από ξένα κέντρα, ως ένας αδύναμος συνομιλητής που θεωρείται εντελώς προβλέψιμος, στρατηγικά δύσκαμπτος και πανεύκολος στο χειρισμό του.
Η καταστροφική εμμονή του Μητσοτάκη να ακολουθεί μια μονόπλευρη και – δουλική προς τα ξένα κέντρα – διπλωματία (με την Ουκρανία, με τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, με την αλόγιστη στήριξη των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, με την προώθηση της μετανάστευσης, με την παράβλεψη της γενοκτονίας στη Γάζα κ.ο.κ), έδωσε απεριόριστα πεδία δράσης στον Ερντογάν ώστε να ελιχθεί με την τακτική της ουδετερότητας και να γιγαντώσει τον διεθνή ρόλο του στην περιοχή.
Και έτσι η Τουρκία κατάφερε όχι μόνο να συντηρήσει τους συμμάχους της (σε αντίθεση με την Ελλάδα που πλέον τους χάνει όλους), αλλά να τους αυξήσει σημαντικά και μάλιστα εισχωρεί στο αμυντικό στάτους της Ευρώπης ως εγγυήτρια δύναμη, πετυχαίνοντας παράλληλα να μην υποχωρεί ούτε χιλιοστό από τις παράνομες διεκδικήσεις της εις βάρος της Ελλάδας.
Η ακύρωση της συνάντησης Μητσοτάκη – Ερντογάν που αποφασίστηκε «κατόπιν αιτήματος της τουρκικής πλευράς», επιβεβαίωσε αυτά που ήταν ήδη αυτονόητα. Σε έναν κόσμο ρευστό όπου ευτελίζεται το διεθνές δίκαιο και αντικαθίσταται από το «νόμο» της ισχύος, δεν υπάρχει χώρος για ηγέτες χωρίς «ραχοκοκαλιά». Η πολιτική των «ασπόνδυλων» ξεβράζεται στο περιθώριο από την ίδια την ιστορία, ακροβατεί στην αβεβαιότητα, γίνεται ουραγός των εξελίξεων και εγκλωβίζεται σε ατελείωτους αιφνιδιασμούς.
Κάπως έτσι καταφθάνει η μία διπλωματική «σφαλιάρα» πίσω από την άλλη, από τις ΗΠΑ, την Τουρκία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο, τα Σκόπια, την Αλβανία, την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την ΕΕ και κάθε συνομιλητή που μυρίζεται σαν όρνεο την εθνική αποσύνθεση της Ελλάδας.
Οι διαρκείς υποχωρήσεις σε κάνουν κομπάρσο της ιστορίας
Όταν όλη κι όλη η στρατηγική σου νοτίως της Κρήτης «κρεμιέται» από το αν θα δεηθεί μια ιδιωτική εταιρεία (η Chevron) να κατοχυρώσει εξ’ αντικειμένου την κυριαρχία σου, ποιος ηγέτης περιμένεις να σε σεβαστεί; Όταν έχεις μετατρέψει σε γόρδιο δεσμό ένα απλό καλώδιο (της ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας – Κύπρου) και δέχεσαι να συνομιλείς με τουρκικά κανόνια έξω από την Κάσο, ποιος περιμένεις να σου δώσει σημασία;
Όταν παίζεις τον… τουρκοφάγο ανακοινώνοντας θαλάσσια πάρκα σε όλο το εύρος του Αιγαίου και τελικά παρουσιάζεις έναν φοβικό χάρτη με στριμωγμένα πάρκα στις νότιες… Κυκλάδες, με εγκλωβισμό στα 6 μίλια και με «γκρίζα» ζώνη τα Δωδεκάνησα, ποιος περιμένεις να σε υπολογίσει;
Όταν καταδέχεσαι ως πρωθυπουργός να συναντήσεις τον Ερντογάν στη Νέα Υόρκη στο αιματοβαμμένο μαξιμαλιστικό μέγαρο που αποκαλείται «Σπίτι της Τουρκίας», εκεί όπου συστεγάζεται παράρτημα του ψευδοκράτους της Κύπρου, από που αντλείς την πεποίθηση ότι θα σε μεταχειριστούν ισότιμα;
Όταν οι Τούρκοι οργώνουν Αιγαίο και Μεσόγειο με ενεργό casus belli, και την ίδια ώρα εσύ λιβανίζεις τη Διακήρυξη των Αθηνών και τα «ήρεμα νερά», νομοτελειακά θα βρεθείς σαν το ψάρι έξω από το νερό, όσο… ήρεμο και αν το περιγράφεις.
Όταν παρατάς στη μοίρα της την Κύπρο, τους χριστιανούς της Συρίας και της Παλαιστίνης, τους ομογενείς στην ανατολική Ουκρανία και τη Βόρεια Ήπειρο, τους Αρμένιους, την Αγιά Σοφιά, τη Μονή Σινά και κάθε άλλη προέκταση της Ελλάδας στον πλανήτη, πώς να μην εξαφανιστείς διπλωματικά μέσα στη μικρότητά σου;
Και τέλος, όταν στα εθνικά θέματα εδώ και 6 χρόνια δεν έχεις να επιδείξεις ούτε μια αυτόβουλη και ανεξάρτητη απόφαση, όταν έχεις γίνει το «juke-box» ξένων κέντρων, όταν γνωρίζουν όλοι οι γεωπολιτικοί «παίκτες» τι θέση θα πάρεις πριν καν την εκφράσεις, πώς να μην κατρακυλήσει το όνομά σου στα τελευταία ραντεβού για διμερείς συναντήσεις;
Η Ελλάδα διεθνές παράδειγμα προς αποφυγή
Η χώρα μας πλέον πρωταγωνιστεί διεθνώς μόνο όταν προβάλλονται τα αυτοκαταστροφικά «επιτεύγματά» της από ξένους. Γίνεται παγκόσμιο παράδειγμα προς αποφυγή. Αυτό έκανε και τον Ντόναλντ Τραμπ στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ να αναφέρει την Ελλάδα ως το χειρότερο παράδειγμα ξέφραγου αμπελιού στο μεταναστευτικό. Το 54% των κρατουμένων είναι μετανάστες, είπε ο Αμερικανός πρόεδρος, γνωρίζοντας ότι η Ελλάδα είναι πρώτη στην Ευρώπη σε ποσοστό αλλοδαπών κρατουμένων. Μετά από σχεδόν 11 μήνες διπλωματικού μαραθωνίου για να προσεγγίσει η ελληνική κυβέρνηση τον πρόεδρο Τραμπ, η ανταμοιβή ήταν τελικά να μας προβάλλει παγκοσμίως γι΄ αυτό που όντως έχουμε καταντήσει, μια «αποθήκη» εισαγόμενου εγκλήματος. Ένα failed state με τα όλα του.
Οι περισσότεροι στρατηγικοί αναλυτές επιβεβαιώνουν το κοινό συμπέρασμα ότι ποτέ η χώρα μας δεν είχε γνωρίσει τόσες πολλές διπλωματικές ήττες σε τόσο συμπυκνωμένο χρονικό διάστημα. Το μέγεθος «Ελλάδα» βουλιάζει στον διεθνιστικό βούρκο που την καταδικάζει η ηγεσία της και πλέον αναγνωρίζεται με τα χειρότερα στοιχεία άλλων χωρών. Δυσφημιστικός ετεροπροσδιορισμός δηλαδή. Είμαστε η χώρα υπό φιλανδοποίηση, η Κολομβία των Βαλκανίων, η Ταϊλάνδη της Ευρώπης, η προέκταση της Αφρικής, η cheerleader της Ουκρανίας, η ουρά του Ισραήλ και πάει λέγοντας. Άγνωστο το πότε θα αναστηλωθεί το κύρος της Ελλάδας στο γεωπολιτικό στερέωμα και ακόμα πιο άγνωστο τι περιμένει τους Έλληνες ωσότου αυτό επιτευχθεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου