Κανείς δεν θα μπορούσε να υποψιαστεί μέχρι πριν λίγες μέρες, ότι παραγγέλνοντας Pizza Fan γινόταν υποψήφια σορός για τον πάτο της Πηγάδας του Μελιγαλά. Ούτε μπορούσε να υποψιαστεί ότι άθελα του στήριζε εκείνους που ταυτίζουν την ελληνική σημαία με βοθρολύματα. Ούτε μπορούσε να διανοηθεί ότι ερήμην του σατίριζε χαιρέκακα τη δολοφονία του Τσάρλι Κερκ. Ούτε μπορούσε να πάει στο μυαλό του ότι με κάθε πίτσα ενίσχυε κάποιον που καγχάζει τη διχοτόμηση της Κύπρου, που ειρωνεύεται το δράμα του Αττίλα, που αποθεώνει την Τουρκία και τον Κεμάλ Ατατούρκ, που ηδονίζεται με τη σφαγή της Σμύρνης.
Όλα αυτά και πολλά άλλα… βοθρολύματα παρήγαγε ο (έως χθες) άγνωστος stand – up «κωμικός», Πάρις Ρούπος, ο οποίος διατηρούσε επαγγελματική συνεργασία με την Pizza Fan. Όταν κυκλοφόρησαν ευρέως στο διαδίκτυο τα μισανθρωπικά και εξόχως ρατσιστικά «αστεία» του, αναπτύχθηκε ένα έξοχο αντανακλαστικό, από τα πιο υγιή που έχει να επιδείξει η κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια.
Σε απόλυτη αρμονία με το νόμο της αγοράς που ορίζει ότι η εταιρεία πρέπει να σέβεται τον πελάτη (και όχι να τον προορίζει για εκτελέσεις σε πηγάδια), πολλοί πολίτες που ένιωσαν θιγμένοι από τα κηρύγματα μίσους του Ρούπου, κάλεσαν την Pizza Fan να πάρει ξεκάθαρη θέση και προανήγγειλαν μποϊκοτάζ σε περίπτωση που τον καλύψει η εταιρεία. Η Pizza Fan από την πλευρά της αφού διαπίστωσε ότι το θέμα πήρε διαστάσεις, εξέδωσε ανακοίνωση όπου διαχώρισε τη θέση της από τα ρατσιστικά παραληρήματα του «κωμικού» και αποφάσισε τη λήξη της συνεργασίας με εκείνον.
Ειρηνικά και πολιτισμένα μια συνεργασία λύθηκε για τον ίδιο ακριβώς λόγο που και ο κάθε εργαζόμενος θα απολυόταν αν έβριζε και απειλούσε τους πελάτες της εταιρείας όπου εργαζόταν. Αυτή είναι μια αυτονόητη συνθήκη εργοδότη – εργαζομένου, και δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να εξαιρεθεί ο οποιοσδήποτε Ρούπος μόνο και μόνο επειδή μεταμφιέζει τη ρητορική μίσους του, με τον ψευτομανδύα της «τέχνης».
Σε αντίθεση με την ξιπασμένη κυβέρνηση που θεωρεί ότι μπορεί να βλασφημεί τα πιστεύω των Ελλήνων όπως της αρέσει, και να τους απαγορεύει ακόμα και να προσβληθούν (βλέπε Εθνική Πινακοθήκη), στο μηχανισμό της αγοράς λειτουργεί ακόμα η άμεση ανταπόδοση στην ασέβεια, η δύναμη του καταναλωτή. Και αφού ο «κωμικός» νόθευσε το προϊόν που προωθεί με τα εθνομηδενιστικά κόμπλεξ του περί πολιτικής, έδωσε όλο το δικαίωμα στον καταναλωτή να απαντήσει ΚΑΙ ως πολίτης.
Η περίπτωση της Pizza Fan δείχνει ότι η πλάστιγγα έχει αρχίσει να γυρίζει προς τη λογική, από εκεί που βρισκόταν κολλημένη στην παράνοια του «ορθοπολιτικού» μηδενισμού. Από εκεί που ακυρώνονταν παραστάσεις stand-up comedy εν μέσω κατακραυγής επειδή οι συντελεστές έκαναν το… «έγκλημα» να μη συμπεριλαμβάνουν γυναίκες, από εκεί που περνούσε από «ιερά εξέταση» ο Σεφερλής επειδή έκανε το «έγκλημα» να περιλαμβάνει στη σάτιρα του και ομοφυλόφιλους, από εκεί που απέκλειαν σκιτσογράφους από φεστιβάλ κόμικς επειδή πρόβαλλαν το 1821, το 1940 και τον αγώνα της ΕΟΚΑ, τώρα κάτι δείχνει να αλλάζει προς το υγιέστερο.
Και όχι, η υπόθεση της Pizza Fan δεν εντάσσεται στο παρανοϊκό κυνήγι μαγισσών που εξελίχθηκε μέσω της κουλτούρας «cancel». Εδώ μιλάμε για σοβαρότατο ζήτημα και όχι για ποινικοποίηση μέχρι και του αέρα που αναπνέουμε, όπως είχε καταντήσει το κίνημα «cancel».
Ο Ρούπος θα πρέπει να νιώθει εξαιρετικά ευνοημένος που η μόνη συνέπεια για όσα ξεστόμισε, είναι η διακοπή του συμβολαίου του με την Pizza Fan. Ενώ εδώ έχουμε προσβολή εθνικών συμβόλων, έχουμε ξεκάθαρη προτροπή σε εμφυλιοπολεμική βία, έχουμε επίκληση σε σφαγές σαν του Μελιγαλά (όπου δολοφονήθηκαν ακόμα και γυναικόπαιδα), έχουμε «συγχαρητήρια» για την πολιτική δολοφονία του Τσάρλι Κερκ. Δηλαδή τι λιγότερο θα περιείχε ένα τρομοκρατικό μανιφέστο, για να καταλάβω; Κι όμως ακόμα και τέτοιες ακρότητες τις ξεπλένουν σε δικαιολογίες περί «σάτιρας», ενώ το μόνο που έμενε να κάνει ο Ρούπος ήταν να δείξει με το δάχτυλο και να φωνάξει «φάτε τους».
Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του φασισμού είναι η υπεργενίκευση συνδυασμένη με την άγνοια. Έτσι και η αριστερόστροφη μορφή φασισμού βάζει τα πάντα στο ίδιο τσουβάλι: Ναζί, ελληνική σημαία, ταγματασφαλίτες, πατριωτισμό, ορθοδοξία, ακροδεξιά κ.ο.κ. Ζουν σε ένα ντελίριο συγχυσμένης βαρβαρότητας. Ομοϊδεάτες του Ρούπου πιάνουν θέσεις σε παραστάσεις για να ακούσουν «αστειάκια» για μακελειά και δολοφονίες. Πλήρης αποκτήνωση της σκέψης. Καφρίλα με «ηθικό πλεονέκτημα». Η ελευθερία του λόγου ταυτίζεται με την ελευθεριότητα της αποθηρίωσης.
Το τελευταίο που έχει ανάγκη ο ελληνικός λαός είναι να στηρίζει «καλλιτέχνες» που πληρώνονται για να τον μισούν, να τον διχάζουν και να τον υπονομεύουν. Ο Ρούπος δεχόταν μια χαρά να διαφημίζει την Pizza Fan, αλλά για την πατρίδα που τον γέννησε ελεύθερο, που τον μεγάλωσε, που τον μόρφωσε, που του έδωσε ευκαιρίες να ανελιχθεί, είχε να ανταποδώσει μόνο… βοθρολύματα. Έκανε την επιλογή του – το ίδιο έκαναν και οι Έλληνες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου