Οι πιο καυτές θέσεις στην κόλαση είναι κρατημένες γι' αυτούς που, σε καιρούς μεγάλης ηθικής κρίσης, διατηρούν ουδέτερη στάση.
Ντάντε Αλιγκέρι
Ντάντε Αλιγκέρι
Ελάχιστες ημέρες έπειτα απο την έναρξη των εν Παρισίοις διεξαγόμενων Ολυμπιακών Αγώνων και τις έντονες αντιδράσεις και προβληματισμούς τους οποίους επέφερε η τελετή της ενάρξεως, τόσο εις τον τόπον μας αλλά καθώς και το κυριότερον ίσως, διεθνώς. Η εσωτερική φωνή της συνειδήσεως, μου επιβάλλει όπως συντάξω τούτο το κείμενο ως άρθρον γνώμης επί των πεπραγμένων.
Ημπορεί δύστυχώς η εποχή όπου ο Δημήτριος Βικέλας και ο Πίερ ντε Κουμπερντέν, οι αρχικοί εμπνεσταί αναβιώσεως της Ολυμπιακής Ιδέας να επέρασε οριστικώς και ανεπιστρεπτί (Η εισηγητική ομιλία περί αναβιώσεως ανεγνώσθεί εις τον Φιλολογικόν Σύλλογον του Παρνασσού, γεγονός το οποίον με συνδέει έτι περαιτέρω μετά της ανάγκης του να τοποθετηθώ δημοσίως), όμως τα εν Παρισίοις γεγονότα, καταδυκνείουν σαφώς δια τον υποφαινόμενον μα και για πλήθος άλλων Ελλήνων μα και εκτός Ελλάδος πως το Ολυμπιακών Ιδεώδες, διαβιεί εν βαθυτάτη κρίσιν και παρερμηνείαν.
Κρίσιν διότι ως δείχνουν τα πράγματα, υφίσταται μίαν πρωτοφανή κατάφορον επίθεσιν διαμέσου του υπερμοντερνισμού (ασθένειαν τείνουσα ανίατος εις τους καιρούς μας), όπως και τόσες άλλες πτυχές του Ελληνικού Πολιτισμού (ας μην λησμονεί ποτέ ουδείς την “καθιερωμένη” ασέλγεια των “υπερμοντέρνως σκεπτόμενων” σκηνοθετών, ηθοποιών και συντελεστών επί του αρχαίου μας δραματολογίου κάτ’ έτος επί δεκαετίες εις δυστυχώς αγαστήν συνεργασίαν μετά όσων δίδουν βήμα έκφρασης εις τοιαύτες της “τέχνης” προσπάθειες ερμηνείας των κλασικών μας έργων, θαρρείς πως ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος, ο Μένανδρος ή ο Ευριπίδης χρειάζονται επικαιροποιήσεις).
Αξίαι αι οποίαι άνδρωσαν την ανθρωπότητα επί χιλιετίες, τίθενται πλέον ανοικτά εν αμφιβόλω και μετατρέπονται δυστυχώς ετούτοι οι αγώνες εις προπαγανδιστικήν πλατφόρμα διαφόρων νεοταξικών αντιλήψεων με σκοπούς εξαιρετικώς διάφορους απο του αρχικού πνεύματος του Ολυμπισμού.
Ο υπερδικαιωματισμός, δικαιωματισμός εκτός ορίων, αρχίζει πλέον και καθίσταται καθεστώς και αι αξίαι του παλαιού κόσμου τίθενται με την σειράν των υπό ανηλεή διωγμόν. Ο αθλητισμός χρησιμοποιείται ως αφορμή και το γεγονός της διεξαγωγής των αγώνων συμβαίνει σχεδόν μόνον προς την επίτευξην εξωαθλητικών σκοπιμοτήτων ή τέλος πάντων ώστε να μην είμεθα εντελώς αφοριστικοί εις μεγάλο μέρος.
Την σήμερον οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν σταματούν πολέμους. Τουναντίον ξεκινούν πολέμους κοινωνικοπολιτικούς, προωθώντας τις θελήσεις συγκεκριμένων ομάδων πληθυσμού χάριν ενός αναίτιου υπερδικαιωματισμού, τοιουτοτρόπως δε, χάνεται αίφνης και το αρχικόν νόημα του Ιδεώδους αυτού, το οποίον είχε ως γνώμονα την συμφιλίωσιν και την ευγενή άμιλλα αναμεταξύ των αθλητών και των πόλεων - κρατών όπου συμμετείχαν εις τους αγώνες κατά την αρχαιότητα.
Ως θεωρώ το αρχαίον μας δραματολόγιον, μέρος ελάχιστον του οποίου διεσώθει εκ της τρικυμίας του πανδαμάτωρως χρόνου ως εμάς, δεν διατηρεί ουδεμίαν ανάγκη “εκμοντερνισμού” εξ ουδενός, με τον ίδιον ακριβώς τρόπον και οι αγώνες προς τιμήν του Ολυμπιακού ιδεώδους ουδεμίαν χρείαν έχουν αλλαγών τόσο καίριων ώστε να διαστρεβλώνεται σφόδρα και ασεβώς το αρχικόν των νόημα ενδεχομένως και κατά το βιβλικόν “ου γάρ οίδασι τί ποιούσι””.
Εμείς, ως Έλληνες, ως απόγονοι των συνΕλλήνων του παρελθόντος κόσμου, διατηρούμε ακόμη και ως Ευρωπαίοι το ηθικόν “έννομον συμφέρον¨ του να προασπίσουμε ταις αξίες του ιδεώδους τούτου. Διότι ναι μεν ευαρέστως παραχωρούμε συμβολικώς κάθε φορά και όποτε μας ζητείται την Ολυμπιακή φλόγα, μα και όσοι την λαμβάνουν οφείλουν να σέβονται, να τιμούν και να μην παραποιούν χάριν εξωαθλητικών σκοπιμοτήτων την συμβολικήν παραχώρησην ταύτην.
Η Ολυμπιακή φλόγα παραχωρείται προκειμένου να φωτίσει τα άλλα έθνη και ουχί προκειμένου να εξυπηρετήσει σκοπούς εκτός της αρχικής καθιερώσεως τούτων των αγώνων.
Μάλιστα έχει ήδη εκκινήσει μία διαδικασία εντόνου αμφισβητήσεως του νοήματος της διεξαγωγής των επόμενων Ολυμπιάδων και απο το εξωτερικό όπου επίκρανε πολλούς οτι συνέβει προ ολίγων ημερών και τούτη η αμφισβήτησις μέλλει σημάνει πολλά δια το μέλλον των ίδιων των αγώνων εις το εγγύς και απώτερο μέλλον. Να εκφράσουμε την αντίθεσιν μας με κάθε νόμιμον και δημοκρατικόν τρόπον. Να εκθέσουμε τις διαφωνίες μας. Να μην επιτρέψουμε αδιαφορώντας την νοηματικήν αλλοίωσιν και την μετατροπή εις εμποροπανήγυριν υπεριδικαιωματισμού καθώς και έτερων μορφών προπαγάνδας, μίαν εκ των ελαχίστων παγκόσμιων εναπομεινάντων ιερών ιδεών, του Ολυμπιακού ιδεώδους.
Το οφείλομεν εις εμάς, εις τους προγόνους μα και εις τους θεμελιωτάς της αναβιώσεως, Δημήτριον Βικέλαν πρώτου προέδρου της Δ.Ο.Ε. (του οποίου το όνομα “ελησμονήθει” θαρρώ, εις το να αναφερθεί προς ολίγων ημερών διαγράφοντας το ήμισυ της πραγματικής ιστορίας), καθώς και του Πιέρ ντε Κουμπερντέν. Ανθρώπων με όραμα και το κυριότερο με αίσθηση σεβασμού προς τους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες τους αρχαίου κόσμου. Το οφείλομεν τέλος, εις την ανθρωπότητα.
Κτίζουμε το μέλλον μα μηδέποτε λησμόνει, το παρελθόν. Και μάλιστα το ένδοξο ΕΛΛΗΝΙΚΟ παρελθόν.
Με τιμή διατελώ
Π. Χατζηγεωργιάδης
Του Φιλολογικού Συλλόγου «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ»
Και της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών
Μουσικοσυνθέτης, Δημοσιογράφος
.jpg)
2 σχόλια:
Ναι! ΟΙ ΠΙΟ ΚΑΥΤΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ... ΚΡΑΤΗΜΕΝΕΣ!
Απόσπασμα.
Στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής των Απόκρεω περιγράφεται το πώς θα κριθεί ο κόσμος κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού. Στο τέλος της κρίσεως οι αμαρτωλοί «απελεύσονται εις κόλασιν αιώνιον και οι δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον».
Ο Θεός θα κρίνει όλους τους ανθρώπους. Όταν θα έλθει ο Χριστός «εν τη δόξη αυτού», συνοδευόμενος από τους αγίους αγγέλους, θα καθίσει «επί θρόνου δόξης αυτού» και θα συγκεντρωθούν «έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη», τα οποία θα διαχωρίσει μεταξύ τους, «ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των ερίφων». Και αφού στήσει τα μεν πρόβατα στα δεξιά, τα δε ερίφια αριστερά, θα εκφέρει την ετυμηγορία του: «Θα αποδώσει βασιλεία ουρανών στους δικαίους και κόλαση αιώνιον στους αδίκους και φαύλους». Ο προφητικός λόγος του Κυρίου με τον έντονο ανθρωπομορφισμό του, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας ως προς την πραγματικότητα της θείας Κρίσεως. Όμοια λένε και oι Απόστολοι: Ο μεν Πέτρος διακηρύσσει, ότι ο Χριστός είναι «ο ωρισμένος υπό του Θεού κριτής ζώντων και νεκρών», ο δε Παύλος βεβαιώνει, ότι ο Χριστός μέλλει «κρίνειν ζώντας και νεκρούς κατά την επιφάνειαν αυτού και την βασιλείαν αυτού» και θα αποδώσει «εκάστω κατά τα έργα αυτού». Συνοπτικά δε η Εκκλησία μας στο ιερό Σύμβολο της πίστεως ομολογεί: «Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς».
Η κόλαση είναι το τέρμα, η κατάληξη μιας φθαρμένης ελεύθερης επιλογής ζωής, και μας το δίδαξε σαφέστατα ο Κύριος σε μια σειρά από τις παραβολές του. Στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, στην παραβολή του άφρονος πλουσίου και στην περικοπή της μελλούσης κρίσεως, η ίδια αλήθεια τονίζεται από το αψευδές στόμα του Κυρίου μας. Αυτοί που βρίσκονται «εξ ευωνύμων» του Κριτή αντιπροσωπεύουν, τους ανθρώπους εκείνους που έζησαν σε μια λανθασμένη σχέση προς το Θεό και τον πλησίον. Τους εγωιστές, τους χλιαρούς και αδιάφορους και νεκρούς πνευματικά, τους πνιγμένους στη θάλασσα των παθών και των αισθήσεων. Αυτούς που δεν πιστεύουν αληθινά στο Θεό και δεν έχουν καμιά σχέση προς το λυτρωτικό έργο του Χριστού. Τους σκληροκάρδιους και φαύλους, που δεν γνώρισαν το Χριστό, στην αναφορά και τις επίγειες σχέσεις του με τους ταπεινούς και πονεμένους αδελφούς του. Τους τυφλούς στο υπερφυές θείο μυστήριο, τους νεκρωμένους πνευματικά από την αμαρτία ανθρώπους, τους ανάλγητους και αναίσθητους σε ό,τι ωραίο και ευγενικό, αυτούς που έζησαν χωρίς Θεό θα τους αρνηθεί ο δίκαιος Κριτής και θα τους πει: «Πορεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού», «και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον». Ο Απ. Παύλος αναφέρει μάλιστα και ορισμένα είδη αμαρτιών, τα οποία αποκλείουν τον άνθρωπο από τη βασιλεία των ουρανών: «μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται ούτε κλέπται ούτε πλεονέκται ούτε μέθυσοι ούτε λοίδοροι ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι».
Από τον παραβολικό λόγο του Κυρίου βγαίνει το συμπέρασμα ότι η κόλαση στην ουσία της είναι άρνηση, απόρριψη. Ο Θεός θα αρνηθεί ορισμένα πλάσματά του. Δεν θα τα αναγνωρίσει ως δικά του. Η κόλαση υπάρχει από μόνη της, από τη στιγμή που ο άνθρωπος απομακρύνεται από το Θεό, πεισματικά δε και αμετανόητα επιμένει στην αμαρτία του. Όπως δε η βασιλεία του Θεού, την οποία θα κληρονομήσουν οι δίκαιοι, «εντός ημών εστίν», δηλ. υπάρχει εσωτερικά στις ψυχές μας, όταν αυτές είναι μυστικά ενωμένες με το Θεό, έτσι και η κόλαση υπάρχει εσωτερικά στη ψυχή ως σπόρος καταστροφής και θανάτου, όταν ο άνθρωπος απομακρύνεται από το Θεό, αδιαφορεί για τα πνευματικά πράγματα και περιέρχεται κάτω από τη κυριαρχία του διαβόλου και της αμαρτίας.
Μ.
Ας τα διαβαζουν ολοι οι κολασμενοι.
Και στη γη θα πληρωσουν και τα χρωστουμεν στο ταμειο εισοδου της της κολασης.
Ντ.
Δημοσίευση σχολίου