Πηγές: Οι Εφημερίδες της τότε Εποχής, αρχείο μας, απομνημονεύματα Αρχηγού ΕΟΚΑ Γ. Γρίβα Διγενή, Ίδρυμα Διγενή, κλπ.
Αποσπάσματα με πρόσθετες πληροφορίες και σχόλια.
Ο Μιχαλάκης Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου υπήρξαν οι πρώτοι αγωνιστές του Κυπριακού Αγώνα, που τα μαύρα μεσάνυχτα της 9ης προς 10η Μαϊου 1956, καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν από τους Άγγλους δυνάστες δια απαγχονισμού.
Φυλακισμένα μνήματα.
ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΙΩΜΕΝΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΛΟΓΙΕΤΑΙ.
Ο Μιχαλάκης Καραολής γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1933 στο Παλαιοχώρι Πιτσιλιάς και ήταν το τέταρτο παιδί του Σάββα και της Παναγιώτας Καραολή. Αποφοίτησε από την Αγγλική Σχολή Λευκωσίας και διορίστηκε δημόσιος υπάλληλος. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τον στίβο ως αθλητής του ΑΠΟΕΛ. Εντάχθηκε από τους πρώτους στην ΕΟΚΑ και πήρε μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα με την ομάδα του Πολύκαρπου Γεωρκάτζη. Στις 28 Αυγούστου 1955, μαζί με τον συναγωνιστή του Ανδρέα Παναγιώτου σκότωσαν τον αστυνομικό Ηρόδοτο Πουλλή, την ώρα που παρακολουθούσε μια συγκέντρωση του ΑΚΕΛ. Ο Παναγιώτου διέφυγε, ενώ ο *Καραολής συνελήφθη σε ενέδρα από τις αγγλικές δυνάμεις και φυλακίστηκε στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας. Στις 28 Οκτωβρίου καταδικάσθηκε σε θάνατο, παρότι η σφαίρα που σκότωσε τον ελληνοκύπριο αστυνομικό προέρχοταν από το όπλο του Παναγιώτου. Οι Αγγλοι δεν του συγχώρησαν ότι κατά τη διάρκεια της ανάκρισης δεν είχε αποκαλύψει τους συναγωνιστές του.
*Σημειώνεται ότι πληροφορίες των ΜΜΕ της εποχής έγραφαν … Στις 28 Αυγούστου 1955, ο Καραολής μαζί με τον συναγωνιστή του Ανδρέα Παναγιώτου σκότωσαν τον αστυνόμο προδότη Ηρόδοτο Πουλλή, την ώρα, που παρακολουθούσε συγκέντρωση του ΑΚΕΛ κατά της ΕΟΚΑ. Σημειώνεται ότι οι οπαδοί του ΑΚΕΛ, ήταν αυτοί, που παρεμπόδισαν τον Καραολή να διαφύγει ρίχνοντας το ποδήλατο διαφυγής του στα πόδια του. Παρ΄ όλα αυτά ο Καραολής σαν πρωταθλητής στίβου του ΑΠΟΕΛ κατόρθωσε να διαφύγει και αυτός. Με βάση τον αριθμό εγγραφής του ποδηλάτου και τις περιγραφές των Ακελικών συνελήφθη αργότερα και τον οδήγησαν στην αγχόνη …
Ο Ανδρέας Δημητρίου γεννήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 1934 στον Άγιο Μάμα Λεμεσού και καταγόταν από πάμπτωχη πολυμελή οικογένεια. Φοίτησε για τρία χρόνια στο Νυχτερινό Γυμνάσιο Αμμοχώστου και στη συνέχεια έπιασε δουλειά σε κατάστημα εκρηκτικών και κυνηγετικών ειδών. Από μικρός αναμίχθηκε στον συνδικαλισμό και διατέλεσε γραμματέας της Συντεχνίας Αχθοφόρων. Νεαρός αγωνιστής της ΕΟΚΑ, πρωτοστάτησε στην αρπαγή οπλισμού από τις κατοχικές αρχές της Αμμοχώστου. Τα όπλα προωθήθηκαν σε διάφορες αντάρτικες ομάδες, οι οποίες μέχρι τότε ήταν εφοδιασμένες σχεδόν μόνο με κυνηγετικά. Στις 22 Νοεμβρίου 1955 κατηγορήθηκε ότι πυροβόλησε και τραυμάτισε στην Αμμόχωστο τον πράκτορα της «Ιντέλιτζενς Σέρβις», Σίντνεϊ Τέιλορ. Συνελήφθη και καταδικάσθηκε σε θάνατο.
Στις 10 Μαΐου 1956, ο Μιχαλάκης Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου απαγχονίστηκαν στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας. Η γενναία στάση τους μπροστά στους δημίους τους και το γεγονός της θανάτωσής τους προκάλεσαν παγκόσμια αντίδραση και κατακραυγή. Την προηγούμενη μέρα (9 Μαΐου 1956) στην Αθήνα, 4 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τις συγκρούσεις αστυνομικών και διαδηλωτών, που ζητούσαν την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Προς τιμήν των δύο ηρώων, πολλοί δρόμοι στην Ελλάδα και την Κύπρο φέρουν το όνομά τους.
Μέσω τιμητικών αφιερωμάτων, λυρικής και επικής ποίησης ο Ελληνισμός θρήνησε τον ηρωικό τους θάνατο.
Αύριο, που θα΄ρθουν οι φωτεινές μέρες
θα πρέπει ν’ αναρτήσουμε -οι ζωντανοί-
απ’ το λαιμό μας στολίδι
δίπλα από το χρυσό σταυρό μας
ένα μικρό ομοίωμα κρεμάλας
Θάναι χρυσό κι αυτό.
Και θα΄χει μια κλωστή θηλειά στην άκρη.
Θα το προσκυνάμε κι αυτό.
Κι όταν ξανακινδυνέψουν τα χώματά μας
θα προσκυνήσουμε το ομοίωμα
και δρασκελώντας την όχθη του φόβου
θα ρίξουμε γροθιά
στα μούτρα του Μήδου.
Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
Φιλολόγου, Β.Δ
(Σπ. Παπαγεωργίου κ.ά., αποσπάσματα)
«10 Μαίου 1956! Δυο λεβεντονιοί του νησιού μας κίνησαν για ν’ανταμώσουν την αθανασία. Ένα φως τους παρέσυρε τόσο γλυκά, με μιαν ακατάβλητη έλξη σ’ αυτό το ταξίδι τους που γυρισμό δεν έχει. Μπροστά τους μόνο η αγχόνη και το ολόδροσο δέντρο της λευτεριάς, που άνθιζε και θέριευε. Γι΄αυτούς είχε αξία ο θάνατος, γιατί πέθαιναν για την Ελλάδα.
Κι ο δυνάστης το’ ξερε καλά, γι΄αυτό έστησε τις αγχόνες, νομίζοντας πως θ’ αλυσοδέσει τον ήλιο, πως θα κλείσει το στόμα τους που τραγούδαγε για λευτεριά κι Ελλάδα. Κι όμως, ξέχασε πως τούτη η γη είναι Ελληνική, κι οι Έλληνες ακούνε την καρδιά πιότερο απ’ το μυαλό. Για τούτο και τ’ αμούστακα παιδιά γίνανε ήρωες και βάψανε με το αίμα τους αυτή τη γη.
Καραολής και Δημητρίου! Οι πρώτοι αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α., που τους χάραξαν το λαιμό με το σκοινί της αγχόνης. Στην πρώτη άνοιξη της νιότης τους, πάγωσε το χαμόγελό τους.
Γλυκιά η ζωή, κι όμως ενσυνείδητα, κάνοντας τη μελέτη του θανάτου, διάλεξαν το «ευ ζην», πιστεύοντας στην αφθαρσία και την αθανασία της ψυχής. Η αιωνιότητα τούς υποδέκτηκε, καθώς δρασκέλιζαν την όχτη της ζωής. Κείνη τη νύκτα την αξημέρωτη, που ζύγιζαν τα χρόνια τους με τις χαρές που ζήσανε, μας μακάριζαν, γιατί μας σκέφτονταν μπροστάρηδες κατάματα στο ήλιο στο μεγάλο πανηγύρι της λευτεριάς.
Κι ο ποιητής Κώστας Μόντης σιγοψιθυρίζει:
«Αδελφέ της αγχόνης
Τι μας έκανε αυτή η νύκτα
Τι μας πήρε και τι μας έδωσε!».
Ήταν Πέμπτη μετά το Πάσχα του 1956. Πάσχα των Ελλήνων αλησμόνητο, αφού αμαυρώθηκε από τη θηριωδία και κηλιδώθηκε από τον σαδισμό εκείνων που ήθελαν να επιδείξουν την πυγμή τους, για να επιβάλουν την τάξη.
Θρασύδειλοι νοσταλγοί της «Πάλαι ποτέ» κοσμοκράτειρας Βρετανικής Αυτοκρατορίας, πίστεψαν πως, οδηγώντας στην αγχόνη δυο λυγερόκορμους νιους, θα ανάγκαζαν τούτο τον υπέροχο λαό να ποδηγετηθεί. Δεν αντιλήφθηκαν ότι το άλυκο αίμα τούτων των Ελλήνων, θα πυροδοτούσε τόσες εκρήξεις λεβεντιάς, αυτοθυσίας, πατριδολατρίας και ιερής τρέλας.
Μιχαλάκης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου!
Δυο ονόματα τόσο δικά μας και τόσο αγαπημένα! Δυο βλαστάρια του νησιού μας, που μας καθοδηγούν στον δρόμο της τιμής και της λευτεριάς».
ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΡΑΟΛΗΣ
Κάθε φορά που μνημονεύω
«Μιχαήλ Καραολής»,
νιώθω να φτερουγίζουν περιστέρια
στο μουντό ουρανό της Κύπρου
Σκεπάζουν του Μαγιού τα ρόδα
τ’ αχνό χαμόγελο του νιού
που βάδισε
κρατώντας δάδα δικαιοσύνης.
Ο Χάροντας έσκυψε το κεφάλι
να διαβεί το παλληκάρι
που΄χε τον ήλιο στα μαλλιά,
τα μάτια αστραφτερά
και το τραγούδι της πατρίδας
στην καρδιά.
Ένας λαός κι η μάνα του
έκλαψαν περήφανοι
για το λεβεντονιό.
Όμως,
Μια βασίλισσα έχασε το θρόνο της τιμής.
Έτσι ύμνησε πριν από λίγα χρόνια, τον Μάιο του 2001, τη θυσία του Μιχαλάκη Καραολή, η αγωνίστρια της Ε.Ο.Κ.Α., ποιήτρια Κλαίρη Αγγελίδου.
Ο Μιχαλάκης Καραολής γεννήθηκε στο Παλαιχώρι το 1934. Απόφοιτος της Αγγλικής Σχολής Λευκωσίας, εργαζόταν στο Γραφείο Φόρου Εισοδήματος. Στη σύντομη ζωή του διακρινόταν για την ευαισθησία, τη φιλομάθεια, την ευσέβεια, το ήθος και τον πλούσιο ψυχισμό του. Καταδικάστηκε σε θάνατο στις 28 Οκτωβρίου 1955 για τον φόνο του αστυνομικού Πουλλή, ενός πράκτορα των Άγγλων, αν και δεν ήταν αυτός που διέπραξε τον φόνο, αλλά άλλος συναγωνιστής του. Μετά την καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου, που βασίστηκε σε αμοιβομένους ψευδομάρτυρες, το Ελληνικό Ραδιόφωνο στις 15 Νοεμβρίου χαρακτήρισε αυτούς τους μάρτυρες ως «ανθρωπόμορφα τέρατα θανάτου», που λόγω της φιλοχρηματίας και των πιστεύω τους κατηγόρησαν «αυτόν τον σεμνόν νέον».
Γι’ αυτό το παλληκάρι, ο ποιητής Κώστας Μόντης έγραψε το πιο κάτω ποίημα:
«Μην πάρετε οποιαδήποτε φωτογραφία του.
Υπάρχει μια όταν ήταν δεκαέξι χρονών
-στα χείλη το χαμόγελο των δεκαέξι χρονών-
Στα μάτια μια πρωινή πόρτα χωριού που άνοιγε.
Υπάρχει στο δωμάτιό του
μια φωτογραφία με την πρώτη του χρωματιστή γραβάτα.
Γύρω τριγύρω μεταξωτό πλαίσιο,
Κεντημένο από την αδελφή.
Αυτή ταιριάζει. Έτσι ήταν ξανά όταν πέθανε,
Αυτό το ίδιο τραγούδι τραγουδούσε
Χωρίς ίχνος ενδιάμεσης αλλαγής
Ούτε καν απ’ την αγχόνη».
Ο άλλος ήρωάς μας της 10ης Μαίου του 1956, ο Ανδρέας Δημητρίου, γεννήθηκε στον Άγιο Μάμα Λεμεσού και βρισκόταν σε στρατιωτική βάση στο Βαρώσι. Καταδικάστηκε σε θάνατο στις 30 Ιανουαρίου του 1956, γιατί πυροβόλησε και τραυμάτισε τον Άγγλο έμπορο Σίντνευ Τέιλορ στο Βαρώσι. Τα τελευταία λόγια του Δημητρίου στο δικαστήριο ήταν αυτά:
«Λυπάμαι που δε θα δω την Κύπρο μας ελεύθερη. Όμως, δε με φοβίζει ο θάνατος, γιατί η ζωή είναι περιττή μέσα στη σκλαβιά. Γεια σας».
Μετροφυλλώντας τις εφημερίδες της εποχής, την Ελευθερία, τον Φιλελεύθερο, το Έθνος, τη Χαραυγή, την Κύπρο, το Φως, τις Αγγλικές CYPRUS MAIL, TIMES OF CYPRUS και άλλες, συλλαμβάνουμε την αδημονία του Κυπριακού Ελληνισμού μα και της παγκόσμιας κοινής γνώμης, που ευαισθητοποιήθηκε για την τύχη των δυο μαχητών της λευτεριάς.
Μετά την απόφαση του κυβερνήτη της Κύπρου Σερ Τζων Χάρντιγκ να μη δώσει χάρη στους δυο θανατοποινίτες, οι αντιδράσεις του λαού κορυφώνονται, εκκλήσεις για χάρη και ψηφίσματα συμπαράστασης καταφθάνουν από όλο τον κόσμο.Στην ίδια την Αγγλία επικρίνουν την αποικιακή πολιτική. Η επίσημη θέση της Αγγλικής κυβέρνησης ήταν: «Η ενέργεια του Χάρντιγκ επιδοκιμάζεται, ενώ ταυτόχρονα η Αγγλική κυβέρνηση δηλώνει αδυναμία της να επέμβει στις αποφάσεις του κυβερνήτη της Κύπρου».
Οι αποικιοκράτες στο νησί τρέμουν, φοβούνται αντίποινα, κινητοποιούν ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις για προστασία, παίρνουν δρακόντεια μέτρα. Παρόλα αυτά ο κόσμος ελπίζει ότι θα μετατραπεί η ποινή. Ότι οι θύτες δε θα προχωρήσουν στο ανόσιο έργο τους. Ότι ο ανθρωπισμός θα επικρατήσει.
Μα αλίμονο. Ο ίδιος ο Καραολής δήλωσε στη μητέρα του: «Θα εκτελεστώ την Πέμπτη». Όπως είπαν οι συγγενείς του, ο Καραολής, όταν τον επισκέφτηκε η μητέρα του, ήταν ήρεμος και ψύχραιμος και προσπαθούσε να εμψυχώσει τη μητέρα και τις αδελφές του.
Μετά το οικτρό συμβάν ένα μαύρο πέπλο πένθους, οργής, πόνου, αγανάκτησης, αποφασιστικότητας και συγκίνησης κάλυψε τη μεγαλόνησο. Οι Καραολής και Δημητρίου έγιναν τα παιδιά όλου του Ελληνισμού κι όλες οι μάνες τούς θρήνησαν σαν δικά τους παιδιά.
Πώς άντεξαν οι ηρωομάνες το χαμό των παιδιών τους;
Η μάνα του Καραολή λιποθύμησε και η αδελφή του έμεινε σε αφασία μια μέρα, ενώ οι συγγενείς του Δημητρίου αναλύθηκαν σε «γοερούς θρήνους».
Κείνες τις μέρες τα μάτια της πολιτισμένης ανθρωπότητας ήταν στραμμένα στους δυο αγωνιστές μας. Ενώθηκε ο κόσμος όλος γύρω στο κελί τους. Ένιωθε τους κραδασμούς της ψυχής τους και προσευχόταν για τη σωτηρία τους.
Σ’ όλες τις εφημερίδες πουθενά δεν συναντούμε τη λέξη απαγχονισμός αλλά εκτέλεση. Πουθενά δεν αναφέρει ότι τούτα τα παλληκάρια ήταν μαχητές της Ε.Ο.Κ.Α., για ευνόητους λόγους. Τους ονομάζει νεαρούς Κυπρίους.
Την Τετάρτη, 9 Μαίου 1956, οι πηχυαίοι τίτλοι των εφημερίδων αναγγέλλουν το δυσάρεστο γεγονός:
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: «Ο Κυβερνήτης απέρριψε τας αιτήσεις χάριτος των Μ. Καραολή και Α. Δημητρίου».
Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: «Ο Κυβερνήτης αποφάσισεν όπως εκτελεσθεί η θανατική ποινή των Μιχαήλ Σάββα Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου».
ΧΑΡΑΥΓΗ: «Θα εκτελεστεί ο Καραολής».
ΕΘΝΟΣ: «Η Αίτησις Χάριτος των Καραολή και Δημητρίου απερρίφθη και ούτοι θα εκτελεσθούν αύριον Πέμπτην».
TIMES OF CYPRUS ” THE FIRST TWO HANGINGS”.
CYPRUS MAIL ” THE LAW MUST TAKE ITS COURSE”.
Η εφημερίδα «ΦΩΣ» της ίδιας μέρας, στην τελευταία ώρα αναφέρει ότι τριάντα εργατικοί βουλευτές, ανάμεσά τους και πρώην υπουργοί έστειλαν τηλεγράφημα από τη Βουλή των Κοινοτήτων προς τον Κυβερνήτη της Κύπρου Σερ Τζων Χάρντιγκ για απονομή χάριτος.
Να τι λέει το τηλεγράφημα:
«Προτρέπομεν όπως ανασταλεί εκτέλεσις Καραολή και Δημητρίου προς πρόληψη μεγαλυτέρας πικρίας…”.
Όμως, ο απαγχονισμός των δυο παλληκαριών δεν συγκίνησε μόνο τον Ελληνισμό της Μεγαλονήσου μας αλλά και όλους τους Έλληνες της Οικουμένης. Στην Αθήνα, το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε να στήσει ανδριάντες για τους δυο μάρτυρες της κυπριακής ελευθερίας και να μετονομάσει την οδό Λουκιανού, μπροστά από την Αγγλική Πρεσβεία σε οδό Καραολή -Δημητρίου. Επίσης, η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος αποφάσισε να παραχωρήσει συντάξεις εφ’ όρου ζωής στις μητέρες των δυο ηρώων.
Στο Μπάρι, τριάντα Έλληνες σπουδαστές έκαναν απεργία πείνας για μια μέρα, και έξω από το Πανεπιστήμιο έβαλαν πινακίδα με την επιγραφή: «Όταν οι Έλληνες έκτιζον τον Παρθενώνα, οι Άγγλοι έζων εντός σπηλαίων».
Όπως φάνηκε από τα δημοσιεύματα, ο τύπος , κυπριακός και ξένος, έδωσε μεγάλη κάλυψη στο γεγονός του απαγχονισμού των δυο πρώτων παλληκαριών της Ε.Ο.Κ.Α. από τους Άγγλους.Τα παλληκάρια αυτά με το χριστιανικό ήθος, γαλουχημένα με την ελληνική παράδοσή μας, έμειναν άκαμπτα και απροσκύνητα. Τα λόγια και οι επιστολές τους είναι μνημεία θάρρους, αλτρουισμού και απέραντης αγάπης για την Ελλάδα και την Κύπρο μας.
Με τον τίτλο «Τελευταία Νύκτα», ο Καραολής γράφει το «κύκνειο άσμα» του:
Έχε γεια γλυκειά πατρίδα
Δουλωμένο μου νησί
Τρανή που΄χεις και μεγάλη
Την αδούλωτη ψυχή
Έχετε γεια λαγκάδια
Κάμποι, βουνά, βρυσούλες
Έχετε γεια Κυπριόπουλα
και σεις Κυπριοπούλες.
Επίσης, την παραμονή της εκτέλεσής του έγραψε το τελευταίο του γράμμα στον θείο του Δαμιανό Καμένο, ένα ιδιαίτερα συγκινητικό κείμενο αποχαιρετισμού:
«Με απόλυτον ψυχικήν γαλήνην σας απευθύνω τον λόγον του υστάτου αποχαιρετισμού, χωρίς όμως να αποκρύπτω την πικρίαν που μου επροκάλεσεν η στέρησις μιας αποχαιρετιστηρίου επισκέψεως εκ μέρους των πλέον στενών τουλάχιστων συγγενών. Ελπίζω ότι όλοι θα κρατήσουν την ψυχραιμίαν των και ότι το κουράγιο δε θα λείψει.Αν είναι κάτι που με στεναχωρεί είναι ότι δεν τα κατάφερα να γίνω εκείνο που ήθελα διά τους γέρους γονείς μου και τ’ αδέλφια μου. Ας είναι όμως. Ο Θεός ας είναι γι’ αυτούς και για όλους σας βοηθός και υπερασπιστής, κραταιός προστάτης και πονετικός πατήρ».
Και καταλήγει η επιστολή:
«Ούτε το θάρρος, ούτε οι ελπίδες μας εγκαταλείπουν, η δε ψυχική μου γαλήνη είναι ακμαιοτάτη. Χαίρετε, λοιπόν, και είθε ο Πανάγαθος Θεός να χαρίσει εις όλους σας κάθε ευτυχίαν.
Σε φιλώ και πάλιν θερμά
Μιχαλάκης»
Ο Ανδρέας Δημητρίου, ως μελλοθάνατος έζησε μαρτυρικές στιγμές μαζί με τον Καραολή. Γι’αυτό έγραψε στον Άγγλο διοικητή των κεντρικών φυλακών, ανακοινώνοντάς του την απαράδεκτη στάση των στρατιωτών:
«Διά της παρούσης έρχομαι να σας πληροφορήσω ότι από δυο νύκτες τώρα δεν μπόρεσα να κοιμηθώ και δυο ημέρας δεν μπόρεσα να φέρω τον νουν μου από τους συνεχείς θορύβους τους οποίους προκαλούν οι στρατιώτες, οι οποίοι το κάνουν επίτηδες υπό την συνεχή υποστήριξιν του λοχία τους».
Τελικά, υποβάλλει τη δραματική έκκληση:
«Επιταχύνετε την εκτέλεσίν μου, για να απαλλαγώ από τις βάρβαρες ενοχλήσεις».
Οι Δημητρίου και Καραολής απαγχονίστηκαν μέσα σε μια κορύφωση διαμαρτυριών κι έναν πρωτοφανή ψυχικό συγκλονισμό, όχι μονάχα του Ελληνισμού αλλά και ολάκερης της φιλελεύθερης ανθρωπότητας για την επονείδιστη, τη βάρβαρη και βάναυση πράξη των Άγγλων αποικιοκρατών.
Γράφει ο μεγάλος Albert Camus για τον Μιχαήλ Καραολή:
«Εδώ και λίγες εβδομάδες η επαναστατημένη Κύπρος έχει αποκτήσει τον ήρωά της στο πρόσωπο του νεαρού Μιχάλη Καραολή, που καταδικάστηκε σε θάνατο με τη μέθοδο απαγχονισμού. Στο ευτυχισμένο αυτό νησί όπου γεννήθηκε η Αφροδίτη, οι άνθρωποι πεθαίνουν σήμερα- και μάλιστα με τρόπο φρικιαστικό. Για μια ακόμη φορά, η ταπεινή διεκδίκηση ενός λαού που παρέμεινε για χρόνια βουβή και αναχαιτίστηκε μόλις θέλησε να εκδηλωθεί, ξεσπά τώρα σε εξέγερση. Τώρα σήμανε η ώρα για τους μάρτυρες που, ακούραστοι όπως και οι κατακτητές, κατορθώνουν να κάνουν γνωστή σ’ έναν αδιάφορο κόσμο τη διεκδίκηση ενός λαού που τον ξέχασαν όλοι εκτός απ’ τον εαυτό του». Και τελειώνει το κείμενό του με τον τίτλο «Αποδώστε την Κύπρο στον Καραολή» με την πιο κάτω έκκληση:
«Η Βρετανική Κυβέρνηση έχει την ευκαιρία να εξοπλίσει με μια πιθανότητα επιτυχίας τις συζητήσεις που έχουν ήδη αρχίσει, με το να σεβαστεί τη ζωή του νέου καταδίκου».
Τα δυο παλληκάρια μας αντάμωσαν τη λευτεριά. Μέθυσαν τις καρδιές μας με το γλυκό νέκταρ της ψυχής τους. Στα βήματα τα ιερά των δυο αυτών Ελλήνων, π’ ανάψανε της λευτεριάς τη δάδα, περπάτησαν μια ατέλειωτη στρατιά αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α., μερικοί από τους οποίους άφησαν τη στερνή πνοή τους στο ίδιο σκοινί της αγχόνης και τάφηκαν στις φυλακές δίπλα στους τάφους των Καραολή και Δημητρίου. Μπροστά μας κάθε 10 του Μάη αιωρούνται οι αγχόνες των ηρωομαρτύρων μας Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου, και με σφιγμένη την καρδιά ακολουθούμε τον ποιητή που μας καλεί.
Ελάτε ν΄αναπνεύσουμε λευτεριά
εκεί που άφησαν την τελευταία τους πνοή.
Ελάτε ν’ ακουμπήσουμε τη ματιά μας
στο γαλάζιο κομμάτι τ’ ουρανού
που προβάλλει απ’ το σιδηρόφρακτο παράθυρο,
εκεί που ακουμπήσανε το τελευταίο τους βλέμμα
κι αφήσανε τόσο φως
να πλημμυρίζει τον ουρανό μας.
Και τέλος, αν υπάρχει τέλος ….
Προς αφύπνιση μνήμης ….
Του Αντώνη Αντωνά
Και εσύ αδελφέ Έλληνα, σαν ο δρόμος σου,
στη Κύπρο σ΄ οδηγήσει, μαζί σου φέρε,
τον «Κάλχα», που την Κύπρο, εθυσίασε
και ποτέ στα ματωμένα κυπριακά,
χώματα, το πόδι δεν επάτησε,
για να εξιλεωθεί, να τα προσκυνήσει,
φόρο τιμής ν΄ αποδώσει και να τα τιμήσει.
Και όταν ο θύτης Αρχιερέας, ρωτήθηκε,
στη πολύπαθη Κύπρο, αν θα πάει,
ρητά αρνήθηκε και από ντροπή, τύψεις,
αλλά κι΄ οδύνη, έσκυψε το κεφάλι…..
Λευτεριάς και αυτοθυσίας, θα βρεις,
μονοπάτια, μοναχικέ Έλληνα αδελφέ,
που από μακριά ήρθες, Ελληνικές σημαίες,
από σφαίρες, διάτρητες, φθαρμένες,
μισοσβησμένα συνθήματα της Ένωσης,
σ΄ ερειπωμένα μετερίζια, αντίστασης κι΄ ελευθερίας.
Τα μονοπάτια οδηγούν σε Θερμοπύλες,
στα «ελεύθερα φυλακισμένα μνήματα».
Και όταν διαβάτη Έλληνα θα φτάσεις,
στα μνήματα τα φυλακισμένα των ηρώων της ΕΟΚΑ,
σ΄ αυτόν της Κύπρου τον ιερό χώρο,
την αγχόνη κοίταξε και εσύ κατάματα,
τους σταυρούς, των ηρώων Κυπραίων άγγιξε.
Δεν θ΄ αντέξεις, θα λυγίσεις, ρίγη,
αναφιλητά, τα δάκρυα σου ποτάμια,
λάβας θα ρέουν, θα σε καίνε,
θ΄ αχνίζουν πέφτοντας στο
καθαγιασμένο χώμα των θαμμένων ηρώων.
Και νοερά θα ακούς, τα ποιήματα τους,
π΄ απάγγελλαν και τα εμβατήρια,
π΄ αλύγιστα περήφανα τραγουδούσαν..,
ακόμη και στο ικρίωμα, δεν λυγούσαν,
όταν την νεκρική θηλειά, τους περνούσαν.
Και τον εθνικό ύμνο θ΄ ακούς,
που τις τελευταίες τους στιγμές,
στα χείλια είχαν και υμνούσαν….
Και όταν αδελφέ Έλληνα,
στην Ελλάδα, επιστρέψεις, το μήνυμα δώσε,
«Ω Ξειν αγγέλλειν τοις Ελλήσι(ν)….,
ότι η Κύπρος εγκαταλείφθηκε αλλά,
ποτέ της δεν λιποψύχισε και δεν ηττήθηκε!
Ελληνικές Θερμοπύλες φύλαττε,
..τοις κείνων ρήμασι πειθόμενη…»,
πάντα με ηρωισμό και αυτοθυσία,
μόνη κ΄ έρμη, χρυσοπράσινο φύλλο,
των κυμάτων έρμαιον ριγμένο,
στο φουρτουνιασμένο μακρινό πέλαγος…..
Η Κύπρος, θ΄ αναστηθεί διαβάτη αδελφέ Έλληνα.
Σ΄ όλους τους χαλεπούς αιώνες,
ποτέ της δεν ελύγισε
βάρβαρους κατακτητές,
ποτέ της δεν προσκύνησε!
Μισοσβησμένα συνθήματα,
ύμνους Ελληνισμού και Ένωσης,
διαβάτη Έλληνα στη Κύπρο,
α συναντούσες.
Τώρα, συνθήματα δεν θα δεις,
θυσία απ΄ τον Κάλχα,
σε ελληνικούς βωμούς εγίναν,
μαζί με τα προδομένα όνειρα χαθήκαν….
Αλλά εμείς οι ΕΛΛΗΝΕΣ
της Μικρής Ελλάδας Κύπρου …
Ας καρτερούμεν μέραν νύχταν
να φυσήσει ένας αέρας
στουν τον τόπον πο `ν καμένος
τζι’ εν θωρεί ποτέ δροσιάν
Για να φέξει καρτερούμεν
το φως τζιήνης της μέρας
πο `ν να φέρει στον καθ’ έναν
τζιαι ΕΝΩΣΗ τζιαι ΛΕΥΤΕΡΙΑΝ…
ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ.
Ακόμη μια λησμονημένη θλιβερή επέτειος 10η Μαϊου 2001.
ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΠΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ
Ο φλογερός ρασοφόρος
Στις 10 Μαΐου 2001, πριν ακριβώς από 22 χρόνια πέθανε ο Παπασταύρος Παπαγαθαγγέλου ο φλογερός ρασοφόρος από την Αγία Βαρβάρα Λευκωσίας που συνέδεσε τη ζωή του με το έπος της ΕΟΚΑ 1955-1959. Μύησε στον αγώνα δεκάδες αγωνιστές, όρκισε στο ιερό ευαγγέλιο τον Φώτη Πίττα και αρκετούς άλλους, πάντρεψε μυστικά το Γρηγόρη Αυξεντίου τον Ιούνιο του 1955 στο μοναστήρι της Αχειροποιήτου στον Καραβά.
Δικαίως ο Παπασταύρος μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο σύγχρονος Παπαφλέσσας της Κύπρου.
Ο Παπασταύρος γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου το 1911. Έζησε 90 χρόνια γεμάτα Χριστό και Ελλάδα. Το εθνικό, πνευματικό και κοινωνικό του έργο σηματοδότησε τη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου.
Μιχαλάκης Καραολής, Ανδρέας Δημητρίου και Παπασταύρος Παπαγαθαγγέλου μνημονεύονται σήμερα με απόλυτο σεβασμό. Αποτελούν και οι τρεις τις σύγχρονες κολώνες πάνω στις οποίες στηρίζεται η Κυπριακή Δημοκρατία που απειλείται από χιλιάδες κινδύνους.
Αιωνία τους η μνήμη
Τιμητική Επιμέλεια από Ομάδα Εργασίας και Έρευνας του συγγραφέα Αντώνη Αντωνά.
13 σχόλια:
Απο τα πλεον συγκινητικα και επικα αφιερωματα τοσον για τους εθνομαρτυρες μας οσον και για τον Παπαφλεσσα της Κυπρου Παπασταυρο.
Δοξα και τιμη στους ηρωες και αιωνιο αναθεμα σε αυτους που τους προδωσαν.
Τιμη επισης στους νεκρους αδελφους διαδηλωτες της 9ης Μαιου στην Αθηνα.
Σ.Μ. κορη ηρωος ΕΟΚΑ.
Τιμητικό απόσπασμα αρχείου.
Προδοσία Καραολή.
Σχετικά με τις προδοσίες έναντι της ΕΟΚΑ και των αγωνιστών από το ΑΚΕΛ και τις δηλώσεις αξιωματούχων του ότι η Κύπρος δεν είναι Ελληνική το πιο κάτω….
*Π.χ. O γ.γ του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού καλεσμένος στην εκπομπή #ΡΙΚ την Πέμπτη το βράδυ (19/1/17) σε συζήτηση για το Κυπριακό δήλωσε ανάμεσα σε άλλα ότι «εμείς δεν θεωρούμε ότι η Κύπρος είναι Ελληνική».
Ναι, «η Κύπρος είναι ελληνική»
Παναγιώτης Π.
Αυτό το άρθρο έχει γραφτεί παλαιότερα με αφορμή την αντίδραση του ΑΚΕΛ στο σύνθημα «η Κύπρος είναι ελληνική» που ακούστηκε από εθνοφύλακες σε παρέλαση που πραγματοποιήθηκε στα Λατσιά στο πλαίσιο των εορτασμών για την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου. Το πιο κάτω κείμενο στοχεύει στο να θίξει την προσπάθεια κυρίως εκ μέρους της αριστεράς να καλλιεργήσει την κυπριακή συνείδηση παράλληλα με την άρνηση της εθνικής μας ταυτότητας και προέλευσης. Η προπαγάνδα της ηγεσίας του ΑΚΕΛ όσον αφορά την ελληνικότητα της Κύπρου δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, αλλά αποτελεί συνέχεια των διακηρύξεων των Άγγλων αποικιοκρατών που όταν αυτοί στην προσπάθειά τους να καταπνίξουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-59 δοκίμασαν να καλλιεργήσουν τον «νεοκυπρισμό» στις συνειδήσεις των Ελλήνων της Κύπρου, αμφισβητώντας παράλληλα την ελληνικότητα του νησιού.
Στα βιβλία της Ιστορίας του Δημοτικού μαθαίνουμε για την εγκατάσταση των Μυκηναίων στην Κύπρο πριν από τρεις και επιπλέον χιλιετίες. Παρά το γεγονός πως από τότε η Κύπρος γνώρισε πολλούς δυνάστες, η ελληνική ταυτότητα των κατοίκων της είχε διατηρηθεί.
Παρ' όλες τις πιέσεις, κρατήσαμε αλώβητη την ορθόδοξη χριστιανική πίστη μας και ανόθευτη τη γλώσσα μας με τις αρχαιότερες ομηρικές ρίζες της. Γι' αυτό και ο ποιητής λέει «πολλούς αφέντες άλλαξες δεν άλλαξες καρδιά». Η Σαλαμίνα και ο βασιλιάς Ευαγόρας Α', ο γιος του Μιλτιάδη Κίμωνας, η Ελληνιστική περίοδος, τα επαναστατικά κινήματα ανά τους αιώνες, η συμμετοχή Κυπρίων στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, στους Βαλκανικούς Πολέμους, τα Οκτωβριανά του 1931, η συμμετοχή Κυπρίων στον Α' και Β' Παγκόσμιο Πόλεμο για να γίνει η Ένωση με την Ελλάδα, τα πάνδημα συλλαλητήρια, οι αντιπροσωπείες στο Λονδίνο, τα δημοψηφίσματα, ο αγώνας της ΕΟΚΑ και άλλα τόσα παραδείγματα διαψεύδουν κατηγορηματικά την ηγεσία του ΑΚΕΛ.
Η ανάγκη της απαξίωσης προς τα εθνικά ιδεώδη και η προσπάθεια για δημιουργία μιας νέας κυπριακής εθνικής ταυτότητας, εκτός από έκφραση της διεθνιστικής και αντεθνικής ιδεολογίας του κομμουνισμού αποτελεί και έμμεση προσπάθεια για τη συντήρηση ενός κλίματος ευνοϊκού προς την επιδιωκόμενη ομοσπονδιακή λύση του Κυπριακού. Να σημειωθεί πως όσοι ενοχλούνται με το σύνθημα «η Κύπρος είναι ελληνική» και προωθούν μανιωδώς την αντίληψη περί σκέτης κυπριακής ταυτότητας, νομίζουν πως ακολουθούν μια αντι-εθνικιστική πολιτική, ωστόσο χρησιμοποιούν και ασπάζονται ένα εθνικιστικό ιδεολόγημα, τη φαντασία του φανατικού κυπριωτιστή. Επιπλέον, αστόχως αναφέρονται επανειλημμένα στον όλεθρο του 1974 και τον παρουσιάζουν ως λόγο για την απόκλιση από την εθνικοφροσύνη και την άρνηση χιλιάδων ετών ελληνικής ιστορίας, ωσάν να φταίει για την τραγωδία της Κύπρου το γεγονός ότι είμαστε Έλληνες.
Οι πανταχόθεν προσπάθειες για τη μετάβαση σε έναν νέο ανύπαρκτο πολιτισμό που θα συντηρεί μιαν ασπόνδυλη κοινωνία είναι καταδικασμένες να αποτύχουν και μας βρίσκουν πλήρως αντίθετους.
Σε αυτό το νησί έχουμε γλώσσα, ρίζες, ήθη, έθιμα και παραδόσεις που φωνάζουν ψεύτη όποιον τολμήσει να αψηφήσει τη μνήμη και την ιστορία.
Η ψυχή των ηρώων μας, αρχαίων και νεότερων, δεν θα γαληνέψει παρά μόνο όταν δει από ψηλά την ελληνική σημαία να κυματίζει στο Κάστρο της Κερύνειας, στο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα στην Καρπασία, στον Άγιο Ιλαρίωνα και την Καντάρα του Πενταδάχτυλου. Κι ας ισχυρίζονται οι απανταχού ανιστόρητοι πως «η Κύπρος δεν είναι ελληνική».
*Διευθύνων Τμήματος Ιστορικών Ερευνών του Ιδρύματος Στρατηγού Γ. Γρίβα - Διγενή, Αθήναι.
Κάθε χρόνο ο Κυπριακός Ελληνισμός τιμά την Επέτειο της Εποποιίας της 1ης Απριλίου, αποτίοντας φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης στους Ήρωες του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ 55-59, που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία της Κύπρου. Και εκ του πολιτικού κόσμου, πάντα συμμετέχουν όλοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο (ας μην το σχολιάσουμε περαιτέρω, δεν είναι επί του παρόντος) πλην του ΑΚΕΛ. Πάντα απών…
Οι κομμουνιστές με έγγραφο της Κεντρικής Γραμματείας του ΑΚΕΛ (Σεπτέμβρης 1955) εκάλεσαν τους Κυπρίους «να σαμποτάρουν τον έρανον υπέρ των πολιτικών κρατουμένων» και στη συνέχειαν κατεδίκασε: «την εισφοράν, διότι τα χρήματα, προωρίζοντο δια την αγοράν όπλων της εγκληματικής ΕΟΚΑ». Επιπλέον, οι κομμουνιστές σε Κύπρο και Ελλάδα κατηγόρησαν τον Μακάριο και την ΕΟΚΑ, ότι: «Έρριξαν τον Κυπριακό λαό στην περιπέτεια των ανατινάξεων και των βομβών» («Αυγή» 14-4-1955) «Από την προδοτική θέσι των κομμουνιστών πιάστηκε και κρεμάσθηκε ο Καραολής. Γιατί το ΑΚΕΛ έστειλε τον Καραολή στην Κρεμάλα. Αν οι κομμουνισταί δεν του πετούσαν στα πόδια ένα ποδήλατο καθώς πήγαινε να φύγη δεν θα τον έπιαναν» (από την κατάθεσιν των συναγωνιστών του).
Από την εποχήν των πρώτων αγώνων οι κομμουνιστές ήσαν εναντίον της Ενώσεως της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα. Αδιαντρόπως ισχυρίζοντο ότι:«Οι Κύπριοι πρέπει να αγωνισθούν κατά των ενωτικών, των ντόπιων Κυπρίων εκμεταλλευτών τους, που τους καταπιέζουν και τους ληστεύουν και που αγωνίζονται για την παράδοση τους ως υποχειρίων στον Ελληνικό ιμπεριαλιασμό. Αγώνας ενάντια στην Ένωση που είναι ιμπεριαλιστικός ζυγός». («Ριζοσπάστης» 18 Νοεμβρίου 1929). ΙΔΟΥ ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΑΛΛΟΠΡΟΣΑΛΛΟ ΑΚΕΛ Τον Μάρτιον του 1957 το ΑΚΕΛ συνεδρίασε εν Ολομελεία και κατεδίκασε τας προηγουμένας αποφάσεις του κατά της ΕΟΚΑ. Συγκεκριμένως απεφάσισε ότι: «Ταυτόχρονα η Κ.Ε. υπογραμμίζει ανοικτά ότι στη στάση μας έναντι της ΕΟΚΑ διεπράξαμε μια σειρά λάθη, μερικά από τα οποία αρκετά σοβαρά. Πρώτα – πρώτα από την αρχήν υποτιμήσαμε σοβαρά το κίνημα της ΕΟΚΑ, θεωρώντας το σαν κίνημα μερικών δεκάδων φανατικών της δεξιάς, προωρισμένο να σβήση σε μερικούς μήνες και δεν μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε τις προετοιμασίες που γίνουνταν πάνω από τρία χρόνια. Δεύτερο, η ανακοίνωση του Π.Γ. του Απρίλη του 1955 ήταν μια πολύ βιαστική και αψυχολόγητη ενέργεια που πρόδιδε σύγχισι και έλλειψι ψυχραιμίας και με τον τρόπο που έπιανε το ζήτημα θεωρητικολογώντας για ατομική τρομοκρατία με αποσπάσματα από τον Λένιν, δεν βοηθούσε καθόλου τες μάζες να δουν σωστά για ποιους λόγους το κόμμα μας διαφωνούσε με την τακτική του ένοπλου αγώνα. Τρίτο, οι χαρακτηρισμοί που σε ανακοινώσεις και σε άρθρα μας δώσαμε στην ΕΟΚΑ και τους αγωνιστές της, αποκαλώντας τους «ψευτοδιγενήδες», «τραμπούκους», «βαρελόττους», «τρακατρούκες» κ.λπ. ήσαν προκλητικοί και σεχταριστικοί και ενώ δεν εξυπηρετούσαν καθόλου την εθνικήν μας υπόθεση και την ενότητα του λαού, οπλίζαμε την ΕΟΚΑ και το μοναρχοφασισμό στην επίθεση τους ενάντια στο κόμμα και το Λαϊκό κίνημα και έρριχναν νερό στον μύλο της διάσπασης και του κινδύνου εμφυλίου σπαραγμού…». Φυσικά ας μην παρασυρόμαστε από την παραπάνω καθυστερημένη κατά δύο χρόνια δήθεν συγνώμη των υποκριτών κομμουνιστών. Ο αγώνας δόθηκε με τα όπλα και όταν οι Άγγλοι εκτελούσαν με κρεμάλα ή έκαιγαν ζωντανούς τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, οι… “επαναστάτες” που πάντα πρώτοι τρέχουν από ότι μας λένε για την πατρίδα και είναι με το όπλο παρά πόδας, ήταν απασχολημένοι με το να γράφουν ανακοινώσεις με αποσπάσματα του Λένιν! Ένας καλός ψυχίατρος στην ιδιάζουσα περίπτωσή τους σίγουρα θα βοηθούσε..
Μίνως ΕΟΚΑ - ΑΝΕ.
Ουδεν σχολιο. Το αφιερωμα τα λεει ολα.
Απ εκει στον Παραδεισο των ηρωων μας τα δακρυα των μαρτυρων μας για την σημερινη μας κσταντια ως δροσοσταλιδες να πιπτουν στο ξερο μας το κεφαλι ισως μας αφυπνισουν.
Ντινα
Όταν προσδοκούσε το ΑΚΕΛ ότι η αριστερά κατά τον *εμφύλιο θα καταλάμβανε την Ελλάδα τότε ήταν ΕΝΩΤΙΚΟΙ. ‘Όταν οι ελπίδες τους διαψεύσθηκαν ήταν κατά κατά της Ελλάδας και της ΕΝΩΣΗΣ….!!!
*Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος ήταν εμφύλιος πόλεμος που διεξήχθη στην Ελλάδα ανάμεσα στον κυβερνητικό Ελληνικό Στρατό και τις ανταρτικές δυνάμεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ). Διήρκεσε από τον Μάρτιο του 1946 έως τον Αύγουστο του 1949 και είχε ως αποτέλεσμα τη νίκη του Ελληνικού Στρατού και την ήττα του ΔΣΕ.
Όπως έλεγε το εμβατήριο των εθελοντών Ελλήνων Κυπρίων Β΄Π.Π. του ΑΚΕΛ σε στίχους του γνήσιου αριστερού και ελληνολάτρη *Τεύκρου Ανθία: «Εμείς όλοι της Κύπρου μας παιδιά, του ΑΚΕΛ πάντα πιστοί σημαιοφόροι, για της Ελλάδας μας τη Λευτεριά, ριχτήκαμε στη μάχη πρωτοπόροι. (…) Εμπρός η γαλανόλευκη θαρθεί στ’ ωραίο μας νησί να κυματίσει, και μπρος σε μια περίχαρην αυγή η Λευτεριά το κάστρο της θα χτίσει.» 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1945, στον εορτασμό της εθνικής επετείου στο χωριό Λευκόνοικο θυσιάστηκαν για την Ένωση της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα, οι πρώτοι μάρτυρες του ΑΚΕΛ, στην παρέλαση των Λαϊκών Οργανώσεων με επικεφαλής τη γαλανόλευκη ελληνική σημαία μας και τους φουστανελοφόρους Ακελιστές. Εκείνη την εποχή η μόνη σημαία που είχε το ιδρυθέν το 1941 ΑΚΕΛ ήταν η Γαλανόλευκη με τον μεγάλο σταυρό στη μέση και στο κέντρο της σε κύκλο το όνομα του κόμματος…
Δ Υ Ο ΝΕΚΡΟΙ: Ανδρέας Εξηντάρης 28 ετών και Μιχαήλ Ευθυμίου Κουρτέλλας 12 χρονών μαθητής.
Δ Ω Δ Ε Κ Α οι τραυματίες: Λοΐζος Γιαννή 23χρ., Ανδρόνικος Κυπριανού 35, Θεόδωρος Ανδρονίκου 29, Αντώνης Γιωργαλλίδης 33, Χριστόδουλος Μυλωνά 25, Σώζος Χριστοφή 18, Καλλίνικος Σιμιλλή 18, Γεώργιος Σιμιλλή 23, Χριστόδουλος Λαγού 27, Κυριάκος Χριστοφή 36, Ιάκωβος Αρτεμίου 21, Παναγής Καρακίνη 20 ετών.
Τους τιμούν αυτούς τους αριστερούς ενωτικούς αγωνιστές; Μάλλον όχι… Γιατί να τιμήσουν και τους ήρωες της ΕΟΚΑ;
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1947, λίγο πριν από την έναρξη των εργασιών της Συμβουλευτικής Συνέλευσης ή Διασκεπτικής (1.11.1947) συνερχόταν στη Λευκωσία το Πέμπτο συνέδριο του ΑΚΕΛ.
Το συνέδριο πραγματοποιήθηκε σε μια πανηγυρική ατμόσφαιρα με ζητωκραυγές και συνθήματα υπέρ της Ενωσης της Κύπρου με την Ελλάδα.
Η αίθουσα του συνεδρίου ήταν σημαιοστολισμένη με ελληνικές σημαίες και το βήμα του Συνεδρίου ήταν επίσης καλυμμένο με μια ελληνική σημαία.
Η παρουσία της σημαίας στο βήμα του συνεδρίου δεν ήταν τυχαία. Είχε τη σημασία της. Και όπως έγραψε η εφημερίδα “Δημοκράτης” εκφραστικό όργανο του ΑΚΕΛ:
“Η παρουσία της Ελληνικής σημαίας που σκεπάζει το βήμα του συνεδρίου συμβολίζει τον βασικό προσανατολισμό του Κόμματος μας και θυμίζει σε όλους το μεγάλο χρέος για τη ένταση του αγώνα μέχρι την πραγματοποίηση του εθνικού πόθου του λαού μας, για την εθνική του αποκατάσταση. Αυτή καθοδηγεί τη σκέψη των συνέδρων και τονώνει το κουράγιο για τη συνέχιση του εθνικού μας δρόμου με πιο ανοικτά και γοργά βήματα”.
Σε ένα πανώ αναγραφόταν το σύνθημα “Ζήτω η Ενωση, για ψωμί του λαού και την ανάπτυξη του τόπου μας
”. ο άρθρο 3 του αναθεωρημένου καταστατικού προέβλεπε:
” Στο σημερινό στάδιο κάτω από συνθήκες εθνικής υποδούλωσης του Κυπριακού λαού, το ΑΚΕΛ βάζει στην πρώτη γραμμή τον αγώνα για την εθνική αποκατάσταση του λαού, την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα”. ΦΕΥ
Που τα καταχωνιάσατε αυτά σημερινοί ανθέλληνες ΑΚΕΛΙΣΤΕΣ και γιατί τα κρύβεται από τους αφελείς οπαδούς σας;
Κ.Ρ. ΕΟΚΑ
Όσον εντός των τειχών μας υπάρχουν Εφιάλτες, Ιούδες και Νενέκοι, που πρόδωσαν τον Απελευθερωτικό αγώνα ΕΟΚΑ, να είστε βέβαιοι ότι και σήμερα τα ίδια αισχρά θα διαπράξουν, αφού θεωρούν του Τούρκους αδέλφια τους. Ο εχθρός αυτών δεν είναι ούτε οι ΤΚ εξτρεμιστές, ούτε ο στρατός κατοχής, αλλά οι πραγματικοί ΕΛΛΗΝΕΣ της Κύπρου που αντιστέκονται.
Δηλώνουν μετά παρρησίας χωρίς να αισχύνονται, ότι η Κύπρος δεν είναι Ελληνική ( Π.χ. ο τ. Γραμματέας ΑΚΕΛ κ. Α. Κυπριανού κ.ά.) και αφού δεν είναι Ελληνική στην αγκαλιά των Τούρκων επιζητούν να μας ρίξουν με την ΔΔΟ για να επέλθει και η πλήρης Τουρκοποίηση, όχι μόνο της κατεχόμενης, αλλά ολόκληρης της Κύπρου μας. Ξέρετε η προδοσία δεν έρχεται από τους εχθρούς σου, αλλά από άσπονδους φίλους και συμπατριώτες...
Ο μεν δειλός της πατρίδος, ο δε φιλόδοξος της πατρώας ουσίας εστί προδότης.
Σωκράτης
Και όποιος μας πρόδωσε και θα μας προδώσει, ποτέ δεν θα μας "συγχωρέσει" για την επαίσχυντη πράξη του αυτή... Ο Ελληνισμός και η ιστορία θα τον θυμούνται και θα τον αναθεματίζουν αιώνια.... Ήδη η αδέκαστος ιστορία άρχισε να καταγράφει ...
Έγραψε προφητικά ο Σεφέρης ... (απόσπασμα) ... το 1953....Δεν αργεί να καρπίσει τ' αστάχυ δε χρειάζεται μακρύ καιρό για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι, δε χρειάζεται μακρύ καιρό το κακό για να σηκώσει το κεφάλι, κι ο άρρωστος νους, που αδειάζει δε χρειάζεται μακρύ καιρό για να γεμίσει με την "ΤΡΕΛΑ", νῆσός τις ἔστι ...Ελληνική Κύπρος!».
Και το 55 αυτή η "τρέλα" ήταν ο νικηφόρος αγώνας της ΕΟΚΑ και ο νοών νοείτω ..., ειδικά για τους εντός τειχών μας ολετήρες, αλλά και για τους εκτός "οχτρούς" του Ελληνισμού ....
Δίχως προδότη, κάστρο δεν πατιέται.
Μ.Ρ.- Νομικός ... που όλη η οικογένεια της έλαβε μέρος στον Απελευθερωτικό Αγώνα ΕΟΚΑ.
Από κατεχόμενη Κερύνεια.
ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ, από Αρχείο μας με πρόσθετα σχόλια και πληροφορίες. Ίδρυμα Διγενή, αρχείο Ρ. Κυριακίδη, αποσπασματικά δημοσιευμένα τιμητικά άρθρα, ΜΜΕ της εποχής κλπ.
Παπασταύρος Παπαγαθαγγέλου ο Κληρικός, αγωνιστής και συγγραφέας. Γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου 1911 στο χωριό Αγία Βαρβάρα της επαρχίας Λευκωσίας. Αποφοίτησε από το Παγκύπριο Ιεροδιδασκαλείο το 1931 και αργότερα (1949-1950) φοίτησε στη Σχολή Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Έντονη δραστηριότητα ανέπτυξε ο Παπασταύρος Παπαγαθαγγέλου και ως ενωτικός αγωνιστής, τόσο κατά το προπαρασκευαστικό στάδιο όσο και μετά την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ. Ως ηγέτης της OXEN, μυήθηκε στον προετοιμαζόμενο αγώνα και ήλθε σε επαφή με τον στρατιωτικό αρχηγό του αγώνα Γεώργιο Γρίβα-Διγενή αρκετά πριν από την έναρξή του. Ο Γρίβας είχε χρησιμοποιήσει τις οργανώσεις νεολαίας OXEN και ΠΕΟΝ ως «βάσεις ἐκκινήσεως, διά μίαν μετέπειτα πληρεστέραν συγκρότησιν τῶν μαχητικῶν ὁμάδων», όπως αναφέρει ο ίδιος στα Απομνημονεύματά του, ερχόμενος έγκαιρα σε επαφή με τους ηγέτες των δυο οργανώσεων Παπαγαθαγγέλου και Ποσκώτη.
Ο Καραολής και ο Δημητρίου ήταν δυο από τα παιδιά του, έτσι τους έβλεπε όλους μέχρι το τέλος της ζωής του. «Να, εδώ έδιναν τον όρκο, κάτω από αυτή την εικόνα», έλεγε δείχνοντας τη μεγάλη εικόνα του Χριστού, που είχε πάντα στο σπίτι του στην Αγία Βαρβάρα. Ουδέποτε έλεγε για τον εαυτό του. Ήταν από την πάστα των ιδεολόγων. Και το πλήρωσε με απίστευτες επιθέσεις και ταλαιπωρίες, όπως πληρώνουν πάντα από την αχαριστία των επιγόνων οι αγνοί αγωνιστές του ελληνισμού. Γι’ αυτό γράφεται το το μκκρό αφιέρωμα αυτό σήμερα. Γιατί δικαίως θυμόμαστε πάντα αυτούς, που θυσίασαν τη ζωή τους αλλά αδίκως αγνοούμε τους υπόλοιπους κι ας πέρασαν τα πάνδεινα για την πατρίδα και τα πιστεύω τους.
Ο Παπασταύρος Παπαγαθαγγέλου έγινε έτσι στρατολόγος της ΕΟΚΑ. Επίσης, συχνά περιόδευε την Κύπρο, μιλώντας και ξεσηκώνοντας τη νεολαία. Η δραστηριότητά του καλύπτει αρκετούς τομείς και συνεχίζεται εντονότερη μετά την έναρξη του αγώνα. Μεταξύ άλλων, υπήρξε συνεργάτης του Γρηγόρη Αυξεντίου κι ο ιερέας που τέλεσε κρυφά τον γάμο του καταζητούμενου ήρωα της ΕΟΚΑ στον Καραβά.
Εξαιτίας της δραστηριότητάς του, ο Παπασταύρος Παπαγαθαγγέλου συνελήφθη από τους Άγγλους στις 9 Μαρτίου του 1956 κι εστάλη εξορία στις Σευχέλλες, μαζί με τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ', τον επίσκοπο Κυρηνείας Κυπριανό και τον Πολύκαρπο Ιωαννίδη γραμματέα της Μητρόπολης Κερύνειας γνωστό και ως Αλατζένο ή Αλατζια.. Όλοι τους κρατήθηκαν εξόριστοι στις Σεϋχέλλες για 13 μήνες. Μετά την απελευθέρωσή τους, κι αφού δεν τους επιτρεπόταν να επιστρέψουν στην Κύπρο, πήγαν στην Αθήνα όπου τους επιφυλάχθηκε υποδοχή ηρώων κι όπου ανακηρύχθηκαν επίτιμοι δημότες της πόλης.
Στις 7 Μαρτίου 1956, οι Αγγλοι δυνάστες εξορίζουν στις Σεϋχέλλες, τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο, τον Μητροπολιτη Κυρηνείας Κυπριανό, (αδελφό του τομεάρχη Ρένου Κυριακίδη) τον γραμματέα της μητροπόλεως Κυρηνείας , δημοσιογράφο -αρθρογράφο Πολύκαρπο Ιωαννίδη , γνωστό και ως “αλατζιένο” και τον πρωθιερέα του ιερού ναού Παναγίας Φανερωμένης , Παπασταύρο Παπαγαθαγγέλου, γνωστό στρατολόγο της ΕΟΚΑ.
Οι 4 εξόριστοι παρέμειναν στις Σεϋχέλλες επί 13 μήνες , μέχρι.28/3/1957 οπόταν αφέθησαν ελεύθεροι να μεταβούν σε οιανδήποτε χώρα εκτός; της Κύπρου. Οι εξόριστοι επέστρεψαν στην Αθήνα στις 17 Απριλίου 1957 . Στη Κύπρο επέστρεψαν την 1η Μαρτίου 1959
Στην Κύπρο επέστρεψαν αμέσως μετά το τέλος του αγώνα, το 1959. Παραμένοντας ανένδοτος υποστηρικτής της ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα, ο Παπασταύρος Παπαγαθαγγέλου ήλθε αργότερα σε διαφωνία και ρήξη με τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Στην Εκκλησιαστική Κρίση του 1972-1973 ο Παπασταύρος Παπαγαθαγγέλου τάχθηκε με τους τρεις Μητροπολίτες οι οποίοι καθαίρεσαν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.
Λόγω της Ενωτικής του δράσης υπέστη αμείλικτες διώξεις και ταπεινώσεις από τον Μακάριο, αλλά ποτέ δεν λύγισε. Έφυγε περήφανος διότι τήρησε τους όρκους του για την ΕΝΩΣΗ, σε αντίθεση με κάποιους άλλους που ήταν επίορκοι….
Συνέχεια ...
Ο π. Παπάσταυρος στην ηλικία των 90 χρονών, έφυγε από τον επίγειο αυτό κόσμο χωρίς να γευτεί την χαρά της πολυπόθητης Ένωσης, για την οποία αγωνίστηκε από τα νεανικά του χρόνια μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του. Έχουμε καθήκον να συνεχίσουμε τον αγώνα αυτό, ώστε έστω και τώρα, όσο και αν άργησε, να έρθει η Ένωση με την μητέρα Ελλάδα και στη Κύπρο μας.
«Κύπρο, Πατρίδα μου χρυσή,
τάμα σου κάνω και ευχή
η λευτεριά να ξαναρθεί
απ’ άκρη σ’ άκρη στο Νησί».
Γι’ αυτό, το περπάτημα του Παπασταύρου στην Κυπριακή ιστορία άφησε αχνάρια – δείκτες πορείας για τους συγχρόνους του και για τις μελλούμενες γενιές. Όλα του τα ίχνη, απ’ όποια πλευρά κι αν τα πάρεις, συγκλίνουν πάντα στην ίδια κατεύθυνση: στην Μάνα Ελλάδα. Σκιρτούσαμε μαζί του όσοι τον ακούγαμε να τρικυμίζει τον αέρα με την βροντώδη ωραία φωνή του…
Ο πατέρας Σταύρος Παπαγαθαγγέλου τάφηκε, όπως και η Πρεσβυτέρα του, στον περίβολο του Ιδρύματος Παπαγαθαγγέλου και του παρεκκλησίου του Αγίου Νεκταρίου.
Ήταν παντρεμένος με την Ιωάννα Κωσταντίνου Ευτυχίου και από το γάμο του έγινε πατέρας πέντε παιδιών, μικρότερο από τα οποία είναι η πανεπιστημιακός, διδάκτωρ του πανεπιστημίου Αθηνών στη Συγκριτική Λογοτεχνία, Βαρβάρα Παπασταύρου-Κορωνιωτάκη.
Ο Παπάσταυρος διαφώνησε με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο για τη Συμφωνία της Ζυρίχης, την οποία θεωρούσε ως την κερκόπορτα καταστροφής της Κύπρου. Η διαφωνία με τον Μακάριο είχε και το τίμημα της, αφού ο Αρχιεπίσκοπος τον έκαμε αργό, δηλαδή δεν του επέτρεπε να λειτουργεί και να ασκεί τα ιερατικά του καθήκοντα αλλά και του απέκοψε και τον μισθό. Εκείνη την εποχή ο Παπάσταυρος είχε στόματα να ταΐσει (σύζυγο και πέντε παιδιά) και ο Μητροπολίτης Κερύνειας (και αυτός *υπό διωγμό, όπως και ο αδελφός του Τομεάρχης της ΕΟΚΑ Ρ. Κυριακίδης) του διεμήνυσε να πάει στην Κερύνεια για να μοιραστούν το ψωμί…
*Ίδετε με βάση τον τίτλο.
ΦΙΜΩΣΗ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ
digenisidrima.gr
https://digenisidrima.gr › 2021/02
Στο διάστημα αυτό της εξορίας, κατασκευάστηκε από τους Άγγλους ο μελλοντικός ηγεμονίσκος της Κύπρου. Ο Μακάριος εγκατέλειψε τον στόχο της ΕΝΩΣΗΣ και προσηλώθηκε στο να αναδειχθεί ως ο μελλοντικός κυβερνήτης της νήσου … που αν οι ήρωες μας δεν έχυναν το αίμα δεν θα φορούσε αυτός στέμμα ….
Ένα μνημόσυνο για τον φλογερό Ιεράρχη Παπασταύρο και γι αυτούς που ένοιωσαν στο πετσί τους τις διώξεις του καθεστώτος Μακαρίου επειδή παρέμεινα πιστοί στον στόχο του αγώνα της ΕΟΚΑ και της ΕΝΩΣΗΣ.
Το εθνικό, πνευματικό και κοινωνικό του έργο σηματοδότησε τη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου. Μιχαλάκης Καραολής, Ανδρέας Δημητρίου και Παπάσταυρος Παπαγαθαγγέλου μνημονεύονται σήμερα με απόλυτο σεβασμό. Αποτελούν και οι τρεις τις σύγχρονες κολώνες πάνω στις οποίες έπρεπε να "στηρίζεται" (;) η Κυπριακή Δημοκρατία. που απειλείται από χιλιάδες κινδύνους.
Αιωνία τους η μνήμη
ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.
"Θάρσει. Λέγων τ' αληθές ου σφαλεί ποτέ." - Σοφοκλής
Πύρρεια τα δάκρυα μας για την πολύπαθη μας Κύπρο. Αιωνία η μνήμη όλων των ηρώων μας και του φλογερού ρασοφόρου της ΕΟΚΑ Παπασταύρου.
Δέσποινα
Αναφέρατε τον μεγάλο ΕΛΛΗΝΑ ενωτικό Τεύκρο Ανθία. Διαβάστε πιο κάτω ένα απόσπασμα του Λάζαρου Μαύρου του 2015, πως τον "τιμά" το κομουνιστικό ΑΚΕΛ σήμερα. Δεν σέβεται τους δικούς του Ενωτικούς. Θα σεβαστεί τους ήρωες της ΕΟΚΑ;
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Α.Κ. Δημοσιογράφος
Το ΑΚΕΛ «θάβει» τον Υμνουργό του
ΕΧ Ε Ι ΦΤΑΣΕΙ στα όρια του αυτοκατεδαφιστικού παροξυσμού ο ανθελληνικός οίστρος τής ηγεσίας τού ΑΚΕΛ. Όχι τόσο εναντίον του νυν ελλα-δικού μας κράτους, αλλά, κυρίως και ιδίως, εναντίον της ελληνικής εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων Κυπρίων ΑΚΕΛιστών. Και της ελληνικής τους ιστορίας. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε το καθημερινό όργανο τής ΝΥΝ ηγεσίας του ΑΚΕΛ, η εφημερίδα «Χαραυγή», να αποκρύπτει από τους αναγνώστες της τη διεξαγωγή, χθες στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, επιστημονικού συνεδρίου, αφιερωμένου αποκλειστικά στον 1ο διευθυντή της, στον άνθρωπο που της έδωσε το όνομα «Χαραυγή», τον κορυφαίο αριστερό ποιητή, λογοτέχνη και πολυγραφότατο δημοσιογράφο του ΚΚΚ και του ΑΚΕΛ ΤΕΥΚΡΟ ΑΝΘΙΑ (Ανδρέα Παύλου Χ ́ ́Μηνά εκ Κοντέας 1903-1968). Ούτε ένα μικρό μονόστηλο! Επειδή υπήρξε ελληνολάτρης. Και το έργο του ξεχειλίζει από αγάπη προς τη Μανούλα Ελλάδα...
Δ Υ Ο ΜΕΡΕΣ νωρίτερα, στη φωτογραφία της 1ης σελίδας της «Χ», ο Γ.Γρ. του ΑΚΕΛ, ο κύριος Άντρος, πόζαρε επιδίδοντας στη λογοτέχνιδα Έλλη Παιονίδου και στον σκηνοθέτη Πασχάλη Παπαπέτρου το βραβείο πολιτιστικής προσφοράς «Τεύκρου Ανθία - Θοδόση Πιερίδη». Έτσι είχε ονομάσει, πολύ παλαιότερα, το εν λόγω βραβείο η Κ.Ε. του ΑΚΕΛ. Αλλά, αμφότεροι οι αείμνηστοι κορυφαίοι αριστεροί ποιητές υπήρξαν... «ελληναράδες». Με τα διζωνικά μέτρα της ΝΥΝ ηγεσίας του ΑΚΕΛ, προφανώς, «εθνικιστές»! Με έργα του Θοδόση Πιερίδη που διαλαλούν ότι κι εδώ, στην Κύπρο, είναι [και είμαστε] Ελλάδα. Με τους στίχους τού Ύμνου των Εθελοντών Πολεμιστών του ΑΚΕΛ του 1943 στον Β' Παγκ. Πόλεμο, εναντίον του Ναζισμού και του Φασισμού που έγραψε ο Τεύκρος Ανθίας «για της Ελλάδας μας τη λευτεριά» και «εμπρός η γαλανόλευκη θα ́ρθει στο ωραίο μας νησί να κυματίσει και μπρος σε μια περίχαρη αυγή η λευτεριά το κάστρο της θα κτίσει»...
Δ Ε Ν ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ ούτε μονόστηλο η «Χαραυγή» (του κ. Άντρου και της κ. Ελένης Μαύρου) για το επιστημονικό συνέδριο για τον Τεύκρο Ανθία. Τον άνθρωπο που έγραψε ΚΑΙ τον Ύμνο του ΑΚΕΛ. Αγανάκτησε γι’ αυτό η μέχρι πρότινος κι εκδιωχθείσα διευθύντρια κι αρχισυντάκτρια τής «Χαραυγής» κ. Ανδρούλλα Γκιούρωφ, η οποία ανήρτησε στην ηλεκτρονική της εφημερίδα «e-shock news» την οργή της, γράφοντας ότι: «Αν σήμερα ζούσε ο ποιητής, σίγουρα κάποιοι ανεγκέφαλοι θα τον προπηλάκιζαν ως εθνικιστή». Όταν η ίδια ήταν επικεφαλής της «Χ», μοίρασε στους αναγνώστες της τρία βιβλία τού Τεύκρου Ανθία, απ’ τις εκδόσεις «Εν Τύποις», που επιμελήθηκε ο Ανδρέας Κλ. Σοφοκλέους...
ΕΡΩΤΗΣΗ.
Πώς και γιατί οργανώνετε κομματικές εκδηλώσεις «Καταδίκης του Ψευδοκράτους», αφού τόσα χρόνια φλέγεστε μανιωδώς για επαναπροσέγγιση με τους θεσμούς τού Ψευδοκράτους: τα μετέχοντα στις δομές της Εξουσίας του, Κόμματα του Ψευδοκράτους και τους «αριστερούς» και «προοδευτικούς» και «συντρόφους φίλους και αδελφούς σας» Αρχηγούς του Ψευδοκράτους κ.κ. Ταλάτ και ΑκιντζίΤ (και σημερινό Τατάρ) με τον Ερντογάν; Θα τους αποθαυμάσετε ξανά, πρώτους πρώτους, στην εξέδρα των στρατιωτικών παρελάσεων του Αττίλα στα σκλαβωμένα από τον Αττίλα ελληνικά εδάφη της Κύπρου; Κι η «Καταδίκη» σας, άραγε, τι «ποινές» συνεπάγεται, χαρώ σας;
Λάζ. Α. Μαύρος
Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΑΝΑΠΑΥΕΙ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΕΊ ΤΟΥΣ ΑΚΕΛΙΚΟΥΣ. ΑΦΕΣ ΑΥΤΟΙΣ ΟΥΚ ΟΙΔΑΣΙΝ ΤΙ ΠΟΙΟΥΣΙΝ...
Αιωνία τους η μνήμη! Αθάνατοι!
ΓΝΠ
........Οι Καραολής και Δημητρίου έγιναν τα παιδιά όλου του Ελληνισμού
ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ ΜΕΤΡΑΝΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΙΟ ΨΗΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΟΙ ............«Όταν οι Έλληνες έκτιζον τον Παρθενώνα, οι Άγγλοι έζων εντός σπηλαίων».
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΚΟΜΑ ΠΟΥ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΗΚΑΝ ...ΖΑΡΝΤΙΕΡΕΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΣΤΙΣ ΒΙΤΡΙΝΕΣ ΟΙ ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΣΚΟΙ.
Λησμονημένες επικές πτυχές της Κυπριακής Ιστορίας.
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ.
Σ.Ρ.
Δημοσίευση σχολίου