Σήμερα αυτή η επωδός εξακολουθεί να είναι μια πάγια και σταθερή αξία, κι ας άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, μπορεί σήμερα να υπάρχουν και ΛΟΑΤΚΙ (LGBTQ+) στο σκυλολόι . . .
Κάπως έτσι αποφάσισα να αναδημοσιεύσω αυτούσια αυτά που έγγραψα την 10η Ιαν. 2014 εν όψει των Ευροεκλογών του Μαΐου.
Ωραίο το ηλεκτρονικό φέιγ βολάν με το 14άρι της κυρίας, πιασάρικο, μιντιακό. Σε οδηγεί σε πολλούς συνειρμούς.
Όσο για τα μάτια μας 14, ας μάθει ότι και λίγα είναι, κατά το "δεν είμαστε δυο, δεν είμαστε τρεις είμαστε χίλιοι δεκατρείς".
Τι θέλει όμως να μας πει ο ποιητής, ποιόν να πιστέψουμε και πώς να τον πιστέψουμε; Θα μας αρχίσει πάλι στο παραμύθι-ψηστήρι των παρθενογενέσεων, της μη υποταγής στην κομματική πειθαρχία και άλλα παρόμοια χαζοχαρούμενα περί πατριωτισμού, τέχνης του εφικτού και όχι μόνο. Είδαμε και τον Πολύδωρα...
Αλήθεια, περιμένεις κάποιον απ’ το συνάφι τους να σε θυμάται; Κάποιον να σε σκέφτεται; Κάποιον να σε πονά; «Ω! αθάνατε Θάνατε, μόνο το όνειρο σε νικά!»
- Και τί περιμένεις να σου πουν; Αφού μια ζωή, «τυφλός τα τ' ώτα τον τε νουν τα τ' όμματ' ει;»
- Πόσες φορές είπαν - ξείπαν;
- Πόσες φορές σάλπισαν νομή;
- Πόσες φορές το «έφαγες» ότι δεν πρόκαναν;
- Πόσα Ζάππεια έγιναν, αλήθεια;
- Πόσες κολοτούμπες έκαναν;
- Πόσες φορές βίασαν «δημοκρατικά» το Σύνταγμα, το Σύνταγμά Σου Κυρίαρχε Λαέ;
- Πόσες φορές τα κουκούλωσαν μεταξύ τους (Εξεταστικές Επιτροπές . . . αυτό με τον Τοτό το ξέρεις!)
- Πόσες φορές καταψήφισαν «δημοκρατικά» προτάσεις για εξεταστικές για να κουκουλώσουν σκάνδαλα.... Ένοχος ένοχον ου ποιεί... Ναι, εεε!.
- Τι έκαναν οι της «ανεξάρτητης» Δικαιοσύνης με το φάκελο της υπόθεσης των υποβρυχίων και των εμπλεκομένων-παρελκομένων-συμπαρομαρτούντων-συνενόχων.
- Πόσες φορές τα «κανόνισαν» με την «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη;
- Πόσες φορές σου 'ριξαν το τυράκι κι εσύ τσίμπησες; θα είχες χέρια ή και πόδια ή ακόμη και κεφάλι, αν τα 'κοβες κάθε φορά; Δεν τα ‘κοψες όμως! Προτίμησες την πράσινη – μπλέ κάρτα για να βολευτείς και χώρισες φιλίες μιας ζωής και συγγενείς, αλλάζοντας ακόμη και καφενείο.
- Την τελευταία μεγάλη φάκα την είδες; Όχι; Γιατί; Σε θάμπωσε το ανάστημα του τραπεζικού υπαλλήλου; Σου άρεσε τόσο πολύ το δαχτυλίδι; Ή λυπήθηκες το “παιδί” που έπεσε απ’ το ποδήλατο; Ή αποκοιμήθηκες με το «λεφτά υπάρχουν» χωρίς ποτέ να αναρωτηθείς αν υπάρχουν και σε ποιες τσέπες βρίσκονται;
- Εσύ πατέρα κι εσύ μάνα αναρωτήθηκες ποτέ γιατί το παιδί σου έφυγε στα ξένα; Έλα τώρα! Αν μπορούσες να το βολέψεις εδώ, δεν θα το ‘κανες; Τίμια, λέμε...
- Εσύ παππού κι εσύ γιαγιά σας ρωτώ, πιστεύετε ότι οι ενοχές σας για «το γκοβέρνο που είναι μια μηχανή παλιά, σκουριασμένη, και πρέπει να ρίξεις λάδι και να σπρώξεις για να κουνηθεί», οι ενοχές σας λέω, απαλύνονται με το χαρτζιλίκι που δίνετε στα εγγόνια σας από όση σύνταξη σας απέμεινε;
Κυκλοφορείς με δικό σου ή του πατέρα σου το αυτοκίνητο, με ξένα λεφτά – ούτε καν δανεικά – το smartphone των 1.000 και βάλε ευρώ, με ρούχα και παπούτσια της τελευταίας μόδας και του πιο trendy Οίκου, με σκουλαρίκια και tattoo μέχρι και στον κόλο σου και μοστράρεις την απόλυτη ασημαντότητά σου προσπαθώντας να ξεπεράσεις την πραγματικότητα του μηδενικού, γιατί, καθώς κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, από κάποια γωνιά του, ξεπηδά η γύμνια σου.
Έχεις πρόχειρη τη δικαιολογία ότι σπουδάζεις αλλά προσκυνάς την κάθε τοπική για να σου δώσουν τα SOS και να σου υπαγορεύουν τις λύσεις στις εξετάσεις. Είναι πολύ πιο εύκολο ένα τέτοιο κολόχαρτο. Έτσι δεν είναι;
Το ότι σε βιάζουν με κάθε τρόπο οι ινστρούχτορές σου στο Πανεπιστήμιο το θεωρείς λογικό όχι για να μάθεις και να ξέρεις, αλλά για να καλοπεράσεις.
Το ότι μπορεί η μάνα σου και ο πατέρας σου, στην κυριολεξία, να κάνουν το σκατό τους παξιμάδι για να σε σπουδάσουν, σ’ αφήνει παγερά αδιάφορο ή σε κάνει ακόμα πιο φευγάτο στη σκέψη ότι αυτόν τον Κόσμο σου ετοίμασαν; Χαλαράάά λοιπόν. Και ετοιμάζεσαι, προετοιμάζεσαι και συνεχίζεις με την ίδια νοοτροπία τη ζωή σου μέχρι την πτώση και την συντριβή σου.
Στήνω αυτί και σ’ ακούω να συζητάς για χίλια δυο ανούσια πράγματα ποτέ όμως για τη ζωή σου. Μάλλον είσαι ευχαριστημένος ή το παλεύεις όπως μπορείς. Όπως και να ‘χει, θυσιάζεις την ψυχή σου νέε, σύγχρονε Dorian Gray. Αλλ’ αυτό δεν μπορείς να το δεις ούτε στο κάδρο της Ζωής, στο πορτραίτο σου.
Σε προλαβαίνω.... Ναι, εμείς φτιάξαμε τον Κόσμο σου κι’ εμείς στήσαμε τη ζωή σου, εμείς σε μάθαμε στην καλοπέραση και στην συναλλαγή, εμείς μιλήσαμε – όποτε το κάναμε – για ιδανικά στην αθώα σου ψυχή κι εμείς ήμασταν το παράδειγμα όχι στο άλμα εις ύψος αλλά εις βάθος, εκεί κάτω απ’ το τραπέζι. Και ξέρω, πολύ καλά, ότι αν ξεκινούσαμε πάλι απ’ την αρχή, τα ίδια σκατά θα κάναμε πάλι. Αποδεδειγμένο άλλωστε ότι αυτό που βάζεις αυτό βγάζεις και ξεχνάς και το καζανάκι.
Θέλω όμως να σε ρωτήσω. Για όλα αυτά που βλέπεις σε ‘μας,
- Θα τα επαναλάβεις κι εσύ;
- Θα συνεχίσεις κι εσύ μια λάθος επιλογή μας που αποδείχτηκε όχι απλά άρρωστη αλλά καταστροφική;
- Θα ετοιμάσεις έναν ίδιο Κόσμο για να οδηγήσεις εκεί και τα δικά σου παιδιά;
- Θα συνεχίσεις να συντάσσεσαι με τους όποιους περιθωριακούς πολεμώντας το κατεστημένο;
- Θα γίνεις δυο, τρείς, χίλιοι δεκατρείς, ...και βάλε, «...πολλώ κάρρονες»; ή θα μπείς κάποια στιγμή – θέλεις δε θέλεις – να παίξεις σ’ ένα παιχνίδι στημένο με τον διαιτητή να σφυρίζει ό,τι θέλει γιατί υπέγραψε (το ήξερε; το ήθελε;) λευκές επιταγές σε τρίτους;
Εγώ, έτσι όπως τα ‘κανα ούτε συγγνώμη δεν δικαιούμαι να σου ζητήσω, . . . μόνο να σου ευχηθώ μπορώ. Ν’ ανοίξεις τα μάτια σου, τα μάτια της ψυχής σου, και να τα ‘χεις πάντα δεκατέσσερα.
Εσύ λοιπόν που αυτάρεσκα, ουτοπικά και στα λόγια μόνον, αυτοπροσδιορίζεσαι σαν Κυρίαρχος Λαός, θα βάλεις επιτέλους μυαλό; ή θα ψηφίσεις ΝΔ, μια ζωή άλλωστε... ή ΠΑΣΟΚ.... καλά..., ή ΚΚΕ (τουλάχιστον αυτοί δεν έβαλαν την καλύβα στον αραμπά σαν τον Χότζα), ή, ή, ή...
Μπροστά στην κάλπη θα θυμηθείς πάλι τα κατοχικά σου σύνδρομα, το φασισμό, τον εμφύλιο, τον Γκοτζαμάνη, ή το τί σου έκαναν στην δικτατορία (έτσι για να υπερακοντίσεις το αγωνιστικό αίσθημα των άλλων), ή τον αγώνα σου στο Πολυτεχνείο και την τιμή στους νεκρούς του... ; Κι αν σε ρωτήσω ποιανού το κρανίο «κοσμεί» το προαύλιο και ποιοί ήταν αυτοί που γράφονται στο μάρμαρο, μάλλον θα δηλώσεις άγνοια. Κι από πάνω θα είσαι και σε διλήμματα για την Ευρώπη, το Ευρώ και για τη λευκή επιταγή που έδωσες για να βολευτεί το παιδί σου, η μάνα σου, η θεία, η ξαδέλφη, η γιαγιά, η γκόμενα και βάλε.
Θα ψηφίσεις πάλι αυτούς που σε οδήγησαν να κλείσεις την επιχείρησή σου και σου πήραν τις υποθήκες των δανείων σου, την ίδια στιγμή που οι παπαγάλοι τους παίρνουν παράταση στην καταβολή των υποχρεώσεών τους για να μείνουν χωρίς δουλειά οι εργαζόμενοί τους. Κι οι δικοί σου εργαζόμενοι; Η φαμίλια σου;
Θα ψηφίσεις πάλι αυτούς που επιτρέπουν στις τράπεζες να δίνουν δάνεια σε ήδη δανεισμένους και κακοπληρωτές χωρίς καμιά εξασφάλιση ενώ εσύ δεν μπορείς να δανειστείς αν δεν έχεις να υποθηκεύσεις. Και το καλύτερο, είναι δικά σου τα λεφτά που έδωσαν στις τράπεζες αυτοί που θα ξαναψηφίσεις.
Το κόμμα σου, χρωστάει αλλά κανείς δεν συγκινείται. Εσύ, θα πας φυλακή άμα χρωστάς. Ξέρεις για πόσα;
Θα μπορούσα να σου πω πολλά ακόμα, αλλά δεν σε βλέπω να ξεκολλάς. Τους έχεις εκεί για να διαχειρίζονται το μόχθο και τον ιδρώτα σου, αλλά σε έχουν τόσο εξαρτημένο που στο μεγάλο καθημερινό φαγοπότι τους, το πληρωμένο με τα δικά σου λεφτά, εσύ είσαι κάτω απ’ το τραπέζι περιμένοντας να πέσουν κάποια ψίχουλα.
Εκεί θέλεις να παραμείνεις; Κάτω απ’ το τραπέζι; Πιστεύεις ότι κάτω απ’ το τραπέζι τα πράγματα είναι-γίνονται πιο εύκολα, έτσι δεν είναι!
Και τα παιδιά σου; Για τέτοιο κόσμο τα μεγάλωσες; Για τέτοιο κόσμο τα σπούδασες κάνοντας το σκατό σου παξιμάδι σαν (ειρωνικό) «κάποιους βουλευτές»; Πώς μπορείς να τα κοιτάς στα μάτια; Πώς μπορείς να κοιτάς τη φάτσα σου στον καθρέφτη.
Μη μου πεις! Κάποιοι δικοί σου έδωσαν το αίμα τους γι’ αυτόν τον τόπο. Μπράβο σ’ αυτούς και δοξασμένο το όνομά τους στους αιώνες. Εσύ όμως δεν έδωσες ούτε μια φιάλη για τον συνάνθρωπο και το χειρότερο, φέρνεις τα παιδιά σου στο θυσιαστήριο, ανταλλάσσοντας το βόλεμά σου με το αίμα του αθώου αμνού.
Άσε! Μη μου πεις για αμαρτίες γονέων. Αν μέσα σου νοιώθεις ότι αμάρτησες ήρθε η ώρα να μετανοήσεις. Αλλιώς τράβα για διακοπές να βρεις τον όμοιό σου στην Κουάλα Λουμπούρ. Αυτό το σκουπίδι γύρισε και κάπου θα εμφανιστεί να δίνει τουλάχιστον διαλέξεις, εσύ μη γυρίσεις.
Τι δεν καταλαβαίνεις;
- Αν είναι κατάλληλοι να σε εκπροσωπήσουν αυτοί που βγαίνουν στα παράθυρα για να τσακωθούν μεταξύ τους και μετά πάνε για σάουνα ή για ούζα μαζί;
- Αν είναι ικανοί να εργαστούν με μοναδικό γνώμονα το συμφέρον του Λαού και όχι το δικό τους;
- Αν είναι σοβαροί; αν απαντούν τεκμηριωμένα; αν μαθαίνουν μπαρμπέρηδες στου κασίδα την κεφάλα; αν ειρωνεύονται; αν ανοίγουν πόλεμο κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής για να δοξαστούν ως «πολέμαρχοι» αδιαφορώντας για τις απώλειες στους αμάχους; αν, για να πατάξουν, δήθεν, το λαθρεμπόριο καυσίμων επιτρέπουν στο φτωχό να διαλέξει αν θα πεθάνει από το κρύο ή απ’ το μαγκάλι; αν σε προτρέπουν να μην ζεσταίνεσαι γιατί θα ξεπεραστεί το όριο αιθαλομίχλης και θα υποχρεωθεί η ΔΕΗ να μην εισπράττει την κατανάλωση για τις μέρες της υπέρβασης;
- Αν πιστεύουν ότι το επίδομα θέρμανσης πρέπει να δίνεται μόνο για θέρμανση με πετρέλαιο, μόνο για κεντρικές θερμάνσεις και με ένα σωρό αποτρεπτικές διαδικασίες και αν αγνοούν ή δεν θέλουν να συμπεριλάβουν την θέρμανση με το αέριο και τη μακράν οικονομικότερη όλων θέρμανση με κλιματισμό (αιρ κοντίσιον);
Θα μπορούσα να συνεχίσω με πολλά ακόμα (ρητορικά) ερωτήματα πάνω στο τί δεν καταλαβαίνεις. Ξέρω όμως ότι καταλαβαίνεις. Αν έχεις κουκούτσι μυαλό και χωρίς πτυχίο απ’ το Χάρβαρντ, καταλαβαίνεις! Και ‘κείνο που πρέπει να κάνεις είναι να ξεκολλήσεις, επιτέλους!
Ώπα!... Τι να ψηφίσεις; Χε! Χε! Την περίμενα αυτήν την ερώτηση!
Λοιπόν, κοίτα! Είπες ότι κάποιοι δικοί σου έδωσαν το αίμα τους γι’ αυτόν τον τόπο. Αυτοί, άραγε, ρώτησαν κανένα τι να κάνουν; Τι τους οδήγησε μέχρι το θάνατο; Για ποιο λόγο θυσιάστηκαν;
- Μήπως για τον λεχρίτη που αφήνει την πόλη να βρωμάει απ’ άκρου εις άκρη και όταν τον ρωτούν για τον Χριστουγεννιάτικο στολισμό δηλώνει σαν καρικατούρα του Louis XIV και σε στυλ «l'état, c'est moi» ότι δεν γουστάρει τα λαμπάκια;
- Μήπως για όλους αυτούς που δηλώνουν το «έσχες» αλλά συμφωνούν να μην δηλώνουν το «πόθεν»;
- Μήπως; Μήπως; Μήπως;....
Και για να τελειώνουμε.
Αν περιμένεις πάλι κάποιον να σου χαϊδέψει τα αυτιά μ’ ένα σωρό ντεμεκιές, να σε συμβουλέψει, να σε φοβίσει, να σε εξορκίσει,... έχασες!
Αρετή και τόλμη, αλλιώς, σκύψε να περάσουν από πάνω σου οι άλλοι, οι δυνατοί, αυτοί που ξέρουν για δικό σου καλό το δικό τους συμφέρον.
Αϊ... χάσου κατά τον ντεμέκ αριστερό
Αϊ στο διάολο...
Ένας απ’ τους παλιούς που τα παιδιά του αντί να φιλήσουν κόλους παλεύουν με την κοπριά του Αυγεία. Γιατί οι δυο, οι τρεις, οι χίλιοι δεκατρείς και βάλε, δεν βρεθήκαμε ποτέ να γίνουμε ποτάμι.
Ζητώ ΣΥΓΓΝΩΜΗ για την αμετροέπεια και τα «γαλλικά» μου.
22 Φεβ.2023
Κων-νος Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου