25.000 κεκοιμημένοι,
μάς κληροδότησε επίσης την ακόλουθη, θαυμάσια, φοβερή ιστορία, έτσι ώστε να μην ξεχνάμε πως, στην απόλυτη φρίκη, ακόμα και τότε, η ομορφιά μπορεί να ανατέλλει σαν το γιορτινό λουλούδι της παραπάνω, μνημειώδους ζωγραφιάς...
«Ο γιος μου!»
«Η κόρη μου!»
«Τελείωσε πια!»
«Έχουν σκοτωθεί!»
«Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα!»
«Πήγαινε στο σπίτι σου!»
«Έλα, αντιμετώπισε την αλήθεια, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια!»
«Απλώς θα χειροτερέψεις τα πράγματα!»
«Θα με βοηθήσετε τώρα;»
και συνέχιζε να σκάβει για να βρει το γιο του, σηκώνοντας μία μία τις πέτρες.
«Έχουν ξεσπάσει πυρκαγιές, από παντού ακούγονται εκρήξεις. Κινδυνεύεις. Θα το αναλάβουμε εμείς αυτό. Πήγαινε στο σπίτι σου».
Και πάλι ο στοργικός πατέρας είπε:
«Θα με βοηθήσετε τώρα;»
«Είσαι θυμωμένος, απελπισμένος. Αλλά βάζεις άλλους σε κίνδυνο. Πήγαινε στο σπίτι σου. Θα κάνουμε εμείς αυτό που πρέπει να γίνει».
Εκείνος αποκρίθηκε:
«Θα με βοηθήσετε τώρα;»
Κανένας δεν τον βοήθησε.
Έσκαβε οκτώ ώρες… δώδεκα ώρες… είκοσι τέσσερις ώρες… τριάντα έξι ώρες.
Στην τριακοστή όγδοη ώρα, σήκωσε μια μεγάλη πέτρα κι άκουσε τη φωνή του γιου του.
Φώναξε τ’ όνομα του παιδιού του: «Αρμάντ!»
Από κάτω ήρθε η απάντηση:
«Πατέρα! Εγώ είμαι πατέρα!
Είπα στα άλλα παιδιά να μην ανησυχούν.
Τους είπα ότι αν ήσουν ζωντανός, θα με έσωζες και μαζί μ’ εμένα θα έσωζες κι εκείνα.
Υποσχέθηκες: «Ό,τι και να συμβεί θα είμαι δίπλα σου!» Το τήρησες, πατέρα»!
«Τι γίνεται εκεί μέσα; Πώς είναι η κατάσταση;» ρώτησε ο πατέρας.
«Είμαστε 14 ζωντανοί από 33, πατέρα.
Είμαστε τρομαγμένοι, πεινάμε, διψάμε και χαιρόμαστε που βρίσκεσαι εδώ.
Όταν κατέρρευσε το κτίριο, σχηματίστηκε μια σφήνα, ένα τρίγωνο που μας προστάτεψε».
«Έλα βγες έξω αγόρι μου».
«Όχι, πατέρα!
Ας βγουν πρώτα τα άλλα παιδιά, εγώ ξέρω πως θα με βγάλεις!
Ό,τι και να συμβεί ξέρω πως θα είσαι δίπλα μου!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου