Η κρισιμότητα της κατάστασης με την Τουρκία, μέσα σε ένα σκηνικό γενικευμένης διεθνούς αναταραχής, επιβάλλει την κατάθεση απόψεων των νοημόνων Ελλήνων οι οποίοι, συνειδητοποιώντας την εθνική τους υποχρέωση, προσπαθούν, στον βαθμό των δυνατοτήτων τους και του βεληνεκούς των απόψεών τους, να αναλύσουν τα πραγματικά δεδομένα και να προτείνουν τρόπους αντιμετώπισής της. Στα πλαίσια αυτά δεν χωρούν συναισθηματισμοί, άναρθρες κραυγές αγανάκτησης, και εθελουσία τύφλωση μπροστά στο μέγεθος του προβλήματος και των συνακόλουθων συνεπειών που μπορεί να έχει.
Η προσπάθεια από μεριάς της κυβερνώσας πολιτικής ηγεσίας προς αποφυγή του πολέμου με την γείτονα, πέραν των όποιων διπλωματικών προσπαθειών οι οποίες καλώς γίνονται αλλά ακολουθούν τον νόμο της φθίνουσας απόδοσης (law of diminishing returns), της ολοένα δηλαδή μεγαλύτερης προσπάθειας με ολοένα μικρότερα αποτελέσματα, συνίσταται στην απόλυτη πρόσδεση της συμπεριφοράς της χώρας μας στις επιταγές των ΗΠΑ και των λοιπών συνοδοιπόρων τους. Θα κάνουμε ότι μας λένε να κάνουμε, χωρίς μεμψιμοιρίες, με την ελπίδα ότι, είτε θα αποθαρρύνουν την σχεδιαζόμενη τουρκική εισβολή, είτε θα προστρέξουν με δυναμικό τρόπο στην αντιμετώπισή της. Ρεαλισμός ή ραγιαδισμός; Η απάντηση δεν είναι απλή, απαιτεί συζήτηση.
Η πατρίδα μας εδώ και πολλά χρόνια (μεταπολιτευτικά) διοικείται από πολιτικούς που επιδεικνύουν για λόγους δικής τους κοντόφθαλμης επιβίωσης μια κοινωνική προσωπίδα αντιμετώπισης της καθημερινότητας, με παράλληλη παντελή αδιαφορία ή υποβάθμιση στα θέματα της καλλιέργειας εθνικού φρονήματος, τόσο στον λαό όσο και στο στρατό τον οποίο επί πολλά χρόνια είχαν εγκαταλείψει πλήρως, αναφορικά με τις εξοπλιστικές αλλά και τις οργανικές και οργανωτικές του ανάγκες (στρατός με εννεάμηνη κολεγιακή θητεία των κληρωτών δεν γίνεται). Όλοι οι φωστήρες της πολιτικής πίστευαν ότι ποτέ δεν θα αντιμετώπιζαν το φάσμα ενός επερχόμενου πολέμου, μία ψευδαίσθηση την οποία δεν κατόρθωσαν να αποβάλλουν παρά την πικρή γεύση της απώλειας της Κύπρου. Μία απώλεια η οποία ήρθε και τότε ως κεραυνός εν αιθρία, με ευθύνη και πολλών Ελλήνων πολιτικών, ανεξάρτητα αν για τον πολύ κόσμο προσπάθησαν να εξαλείψουν τα ίχνη των ευθυνών τους, κρυπτόμενοι κάτω από τις ευθύνες τού τότε στρατιωτικού καθεστώτος, στην γένεση του οποίου συνέβαλαν τα μέγιστα με την ακαταλληλότητά τους να οδηγήσουν την χώρα σε μια ομαλή πορεία. Γιατί μια Δημοκρατία ποτέ δεν καταλύεται από εξωτερικά αίτια, πεθαίνει διότι αυτοκτονεί (Ινιάτσιο Σιλόνε,1900-1978).
Rebus sic stantibus (ούτως εχόντων των πραγμάτων) βρισκόμαστε σήμερα με μια κοινωνία αποδομημένη ως προς την εγκύκλιο παιδεία της αναφορικά με το «δέον» της υπεράσπισης μιας πατρίδας με ιστορία από αρχαιοτάτων χρόνων, εθνικούς αγώνες, και ένδοξο παρελθόν, τα οποία συλλήβδην απαξιώνονται και λοιδορούνται εδώ και πολλά χρόνια από ποικίλους τηλεοπτικούς παλιάτσους, κρετίνους και ενδεχομένως και ξένους πράκτορες, και των οποίων η διδασκαλία στα σχολεία έχει πλήρως απαλειφθεί εις δόξαν του εθνομηδενισμού, του μεταμοντερνισμού, και των λοιπών ηλιθιοτήτων. Η κοινωνία μας πιεσμένη και από πολλά και συσσωρευτικά προβλήματα καθημερινής επιβίωσης έχει εδώ και χρόνια στραφεί σε αναζήτηση «άρτου και θεαμάτων» (panem et circenses).
Πέραν όλων αυτών, υπάρχει μια σημαντική μερίδα της ιθύνουσας πολιτικής τάξεως αλλά και του λαού μας, που πρεσβεύουν ότι δεν έχουν εξαντληθεί όλες οι οφειλόμενες προσπάθειες για την εξεύρεση μιας ειρηνικής λύσεως με την Τουρκία, η οποία είτε μας αρέσει είτε όχι αποτελεί μία περιφερειακή επιθετική δύναμη, πληθυσμιακά και στρατιωτικά, όπως έχουν καταδείξει πρόσφατα και οι επανειλημμένες εισβολές της σε ξένες επικράτειες.
Ένας εκ του λαού τούτου είμαι και εγώ. Αρνούμενος τον στρουθοκαμηλισμό περί ανυπαρξίας μεταξύ μας προβλημάτων πέραν των θαλασσίων ζωνών μας, εδώ και μία δεκαετία θέτω επί τάπητος το μείζον πρόβλημα της Κύπρου, την οποία οι πολιτικοί μας έχουν πρακτικά εγκαταλείψει στην τύχη της, επικαλούμενοι το κατάπτυστο επιχείρημα ότι πρόκειται περί άλλου κράτους, και ρίχνοντας το μπαλάκι στο ανύπαρκτο Διεθνές Δίκαιο βάσει του οποίου αναμένουν υποκριτικά, εδώ και πενήντα σχεδόν χρόνια, να επιλυθεί, ως δια μαγείας, το πρόβλημα!
Λαμβάνοντας υπόψη τα πραγματικά και πραγματιστικά δεδομένα της πατρίδας μας, που δεν είναι πια πατρίδα, αλλά χώρα με ολοένα αυξανόμενες και συνεχώς επιδεινούμενες πολυεθνικές διαστάσεις, προτείνω ξανά, έστω και την ύστατη αυτή στιγμή, την επαναπροσέγγιση της Τουρκίας, με στόχο την συνολική διευθέτηση των προβλημάτων μας, με την ελπίδα μιας μακροπρόθεσμης ειρηνικής, αν όχι φιλικής, συμβίωσης.
Την πρότασή μου, εν συντομία, την επαναλαμβάνω και τώρα που βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, ένα βήμα πριν από την είσοδό μας στο τρελοκομείο ενός πολέμου. Να προτείνουμε: «το 20% του κυπριακού εδάφους (κατ’ αναλογία με τον πληθυσμό των τουρκοκυπρίων κατά την περίοδο της τουρκικής εισβολής στο νησί) να ενσωματωθεί στην Τουρκία, και το 80% στην Ελλάδα. Όσοι μουσουλμάνοι της Θράκης θεωρούν τους εαυτούς τους τουρκογενείς να απορροφηθούν από την Τουρκία, και να λήξει εκεί οριστικά το θέμα της τουρκικής μειονότητας στην Θράκη. Εάν αυτά γίνουν αποδεκτά από την γείτονα χώρα, η συνεκμετάλλευση του θαλάσσιου πλούτου του Αιγαίου θα αποτελέσει την οφειλόμενη γέφυρα για οριστική μας συμφιλίωση και συνεργασία σε μία πολλαπλότητα επιπέδων, επωφελή και για τις δύο χώρες μας».
Θα προσθέσω μερικές επιπρόσθετες παρατηρήσεις και επεξηγήσεις, σε αντιρρήσεις που κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί επ’ αυτής της προτάσεως, από κάποιους καλοπροαίρετα και από άλλους κακοπροαίρετα. Τις συνοψίζω.
Πρώτον, τους ρώτησες τους Κύπριους αν το επιθυμούν; Τι να ρωτήσω δηλαδή, αν οι Κρητικοί, οι Πόντιοι ή οι Πελοποννήσιοι είναι Έλληνες κι αν θέλουν την Ελλάδα;
Δεύτερον, απλόχερα προτείνεις συνεκμετάλλευση για κάτι που μας ανήκει στον βυθό της θάλασσας. Εγώ ξέρω ότι αν βρεις στην αυλή του σπιτιού σου ένα τενεκέ λίρες το σώφρον είναι να τον μοιραστείς με τον γείτονα. Και επίσης ξέρω ότι οι Έλληνες δίνουν από αρχαιοτάτων χρόνων αγώνες «ου περί χρημάτων αλλά περί αρετής».
Τρίτον, αυτό θέλουν οι Τούρκοι; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Η πρόταση είναι ειλικρινής και επί της ουσίας. Επίσης απαντά στο «βρείτε τα» του διεθνούς παράγοντα. Ούτως ή αλλιώς, αν δεν τα βρούμε ο ραγιαδισμός (και αυτό απαντά στο αρχικό ερώτημα περί του ρεαλιστικού ή μη της τρέχουσας εξωτερικής μας πολιτικής) δεν θα μας ωφελήσει σε τίποτα. Κανείς εκ των «συμμάχων» μας δεν θα χύσει το αίμα του για την Ελλάδα. Σίγουρα πάντως είναι μια πρόταση που θα εκτονώσει την αμεσότητα ενός πολέμου και θα δώσει χρόνο στις διαπραγματεύσεις. Και τον χρόνο τον χρειαζόμαστε. Πέραν αυτών, υπάρχουν και εχέφρονες Τούρκοι, και μια λύση σε αυτές τις γραμμές θα μας επιτρέψει να βλεπόμαστε με άλλα μάτια.
Αν όμως παρόλα αυτά οι Τούρκοι την απορρίψουν; Τότε θα γίνει σε όλους τους Έλληνες κατανοητό, και κυρίως σε όλους αυτούς - και δεν είναι λίγοι - που πιστεύουν ότι δεν εξαντλήσαμε τα περιθώρια συνεννόησης, και ενσυνείδητα ή υποσυνείδητα υπονομεύουν μέχρι στιγμής το εθνικό φρόνημα για ολόψυχη υπεράσπιση της πατρίδας μας, ότι «έως εδώ και μη παρέκει». Τα όριά μας, της υπομονής, της αντοχής, και της ανοχής, για όλους μας (και το τονίζω αυτό το όλους μας) θα έχουν εξαντληθεί. Από εκεί και πέρα: «ο καλός Τούρκος θα είναι ο σκοτωμένος Τούρκος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου