ΜΙΚΡΟΙ KAI ΜΕΓΑΛΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΠΡΟΥ.

ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ 14/3/1956 

 

ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ 14/3/1957

 

Επιμέλεια από Αντώνη Αντωνά. 

 

Μια ακόμη ιστορία, που δεν σου δίδαξαν ΠΟΤΕ. 

 

Κατά μαρτυρία του δασκάλου από το ηρωϊκό Κιλκίς φίλου πατριώτης διαπρεπή αρθρογράφου Δ. ΝΑΤΣΙΟΥ, όσον αφορά αφιερώματα για Παλληκαρίδη, Δημητριάδη και τους άλλους ήρωες … «Κάποτε υπήρχαν ακόμη και σε βιβλία Δημοτικού … κάποτε … προ του 2006 – βιβλίο Γλώσσας της Στ΄ Δημοτικού, στο γ΄ τεύχος. Δεν άρεσε στα κνώδαλα του πολυπολιτισμού, στους προσκυνημένους νενέκους του τότε Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Το έκριναν προφανώς ως εθνικιστικό! Για ήρωες θα μιλάμε τώρα; Αυτά είναι παρωχημένα, στερεότυπα. Αίματα, κόκκαλα και θάνατοι για την Πατρίδα, τρομάζουν τα παιδιά – έτσι μου είπε κάποιος ανεπρόκοπος κάποτε, όταν αντίκρισε τα καμιά 15αριά κάδρα ηρώων που έχω αναρτημένα πάντοτε στην τάξη μου!. Και καταντήσαμε να διδάσκουμε στην Στ’ Δημοτικού τον ηρωισμό μέσω ενός κειμένου με τίτλο «η … Σόνια η γάτα»! Αχ, δυστυχισμένη πατρίδα!»  

 

«Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες», έγραφε κάποτε στους τοίχους των σπιτιών η αδάμαστη εκείνη γενιά των Ελλήνων της Κύπρου. Σήμερα «τρώγωμεν» την Ελλάδα… «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» (Κ. Βάρναλης)» 

 

Δημητράκης Δημητριάδης 14 Μαρτίου 1956: Πολεμούσε τους Άγγλους και Τούρκους επικουρικούς με κοτρώνες …Πολυβολήθηκε από Άγγλο στρατιώτη κατά τη διάρκεια μαθητικής διαδήλωσης για την ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την Ελλάδα. ΙΔΙΑ ΗΜΕΡΑ, ένα χρόνο μετά, ΑΠΑΓΧΟΝΙΖΟΥΝ τον μαθητή Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που έγραψε το ποίημα για τον μικρό Δημητράκη.. 

 

Πέτρα σε πέταγαν τα μικρά μου τα χέρια 

σ’ ένοιωθα λευτεριά να ματώνεις στ’ αστέρια… 

 

Κι έγινε ο Δημητράκης Δημητριάδης ο μικρότερος ήρωας του Αγώνα της ΕΟΚΑ. 

Εκείνες τις ώρες, ένας άλλος μαθητής, δέκα χρόνια μεγαλύτερος, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, από την Τσάδα της Πάφου έγραφε: 

«Τα παιδιά στον Αγώνα 

- Και συ σκλαβόπουλο, γιατί θλιμμένο στέκεις και θωρείς;/ Μήπως να πολεμήσεις δεν μπορείς;/ -Όπλο δεν έχω , Καπετάνιο./ -Να, τις κοτρώνες./ Αρκετές για σένα, τον μικρούλη./ Και αρπάζει ο ήρως ο μικρός,/ ο πιο μικρότερος απ΄όλους,/ κοτρώνες, για να φέρει Λευτεριά.“ 

 

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ TOY ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ, ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΓΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΕΚΕΣΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΖΩΝΤΑΝΕΥΕΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ ΚΑΙ ΦΩΝΑΖΕΙ ΛΕΥΤΕΡΙΑ – ΕΝΩΣΗ…. ΤΡΕΜΕΙΣ ΣΥΓΚΟΡΜΟΣ, ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΔΟΞΑΣΜΕΝΑ ΕΚΕΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΠΥΡΡΕΙΑ ΔΑΚΡΥΑ ΠΟΤΙΖΟΥΝ ΤΑ ΙΕΡΑ ΧΩΜΑΤΑ ΤΑ ΑΙΜΑΤΟΒΡΕΓΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΧΝΙΖΟΝ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΜΑΣ ….. ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΣ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΑΝΤΙΑ…. 

 

ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΗΡΩΑ ΠΟΥ ΘΡΗΝΗΣΕ ΚΑΙ ΥΜΝΗΣΕ Ο ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΟΤΑΝ ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΤΡΩΝΕΣ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΑΦΗΝΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ ΠΝΟΗ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΠΕΡΙΒΟΛΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΤΗΣ ΛΑΡΝΑΚΑΣ…. 

 

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ ΠΟΥ ΔΙΔΑΞΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΑΘΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ….!!!! 

 

ΤΡΑΓΙΚΗ ΕΙΡΩΝΕΙΑ, ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΗΜΑΔΙΑΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΜΠΤΩΣΗ…… 

14η Μαρτίου 1957, ίδια μέρα, ένα χρόνο μετά, ο ποιητής, αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α., μαθητής Ευαγόρας Παλληκαρίδης που ύμνησε τον μικρό ήρωα και όλους τους πεσόντες συναγωνιστές του, θυσιαζόταν για τον ίδιο λόγο…και συναντούσε στα επουράνια και τον μικρό του φίλο ήρωα και τους άλλους αδελφούς του…… Εγραψε ο μεγάλος μαθητής ποιητής και αγωνιστής τον ύστατο χαιρετισμό στους συμμαθητές του, όταν έφευγε για να ανέβεις τα σκαλοπάτια που παν στην Λευτεριά. Παλιοί συμμαθηταί, Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ. 

 

Θα πάρω μιαν ανηφοριά 

θα πάρω μονοπάτια 

να βρω τα σκαλοπάτια 

που παν στη Λευτεριά. 

 

Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, 

τη μάνα, τον πατέρα 

μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα 

και στις βουνοπλαγιές. 

 

Ψάχνοντας για τη Λευτεριά 

θα ΄χω παρέα μόνη 

κατάλευκο το χιόνι, 

βουνά και ρεματιές. 

 

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, 

θα ΄ρθει το καλοκαίρι 

Τη Λευτεριά να φέρει 

σε πόλεις και χωριά. 

 

Θα πάρω μιαν ανηφοριά 

θα πάρω μονοπάτια 

να βρω τα σκαλοπάτια 

που παν στη Λευτεριά. 

 

Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, 

θα μπω σ΄ ενα παλάτι,


το ξέρω θαν απάτη, 

δεν θαν αληθινό. 

 

Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ 

ώσπου να βρω τον θρόνο, 

βασίλισσα μια μόνο 

να κάθεται σ΄ αυτό. 

 

Κόρη πανώρια θα της πω, 

άνοιξε τα φτερά σου 

και πάρε με κοντά σου, 

μονάχα αυτό ζητώ. 

 

Γειά σας παλιοί συμμαθηταί. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί. 

 

Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 μαζί με άλλους 2 συναγωνιστές του μετέφεραν όπλα και τρόφιμα από την Λυσό. Μετά από προδοσία, έπεσαν σε ενέδρα αγγλικής περίπολου. Οι 2 συναγωνιστές του Ευαγόρα κατάφεραν να διαφύγουν, αλλά ο ίδιος συνελήφθη. Στην κατοχή του είχε ένα οπλοπολυβόλο Μπρεν. Επίσης κουβαλούσε 3 γεμιστήρες γεμάτες. Περικυκλωμένος και εγκλωβισμένος από δεκάδες Άγγλους και Τούρκους επικουρικούς, που έπεσαν επάνω του και τον ακινητοποίησαν δεν πρόλαβε να το χρησιμοποιήσει. Κατηγορήθηκε για κατοχή και διακίνηση οπλισμού και μεταφέρθηκε στη Λευκωσία και η δίκη ορίζεται για τις 25 Φεβρουαρίου. Στη δίκη του ο Παλληκαρίδης δεν άφησε περιθώρια στους δικηγόρους του να τον υπερασπιστούν, αφού παρά τις αντιρρήσεις τους παραδέχθηκε την ενοχή του: Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο.  

 

Ο Ευαγόρας στο τελευταίο γράμμα του έγραψε: Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί. Και «πήρε μιαν ανηφοριά, πήρ᾽ ένα μονοπάτι, σ᾽ ένα χρυσό παλάτι να βρει τη Λευτεριά». 

 

Να σημειώσω και την επική απάντηση της μάνας του Παλληκαρίδη, όταν Τούρκος αξιωματικός, πραιτωριανός των Άγγλων πήγε να «εξαγοράσει» την μάνα Αφροδίτη και τον πατέρα Μιλτιάδη Παλληκαρίδη, μ’ ένα τεράστιο ποσό, για να πείσουν το γυιό τους να προδώσει και να του δοθεί χάρι από τον άθλιο κυβερνήτη Χάρτιγκ …Απάντησε αγέρωχα η Ρωμιά, Ελληνίδα μάνα: «Εγώ δεν εγέννησα παιδί/να το λαλούν προδότη/χαλάλι της πατρίδας μου/το αίμα του παιδιού μου». Είχε προηγηθεί επική απάντηση και από τον γέρο Μιλτιάδη, όταν τον κάλεσαν στην Τουρκική Αστυνομία, όπου του άσκησαν συναισθηματική πίεση και εκβιασμό προκειμένου αυτός με τη σειρά του να αποσπάσει από το γιο του πληροφορίες με αντάλλαγμα τη ζωή του γιου του. Ανεπανάληπτη απάντηση του «Με τέτοιες προτάσεις προτιμώ να μη ξαναδώ το παιδί μου!». 

 

Αυτοί ήταν οι Έλληνες Κύπριοι γονείς. Αυτά ήταν τα παιδιά τους, που με αυτοθυσία ανέβαιναν τα σκαλοπάτια της τιμής. Πήρε μέρος σε πολλές επιθέσεις και δολιοφθορές εναντίον των Άγγλων στην περιοχή αυτή.…. (Η πρώτη αγωνιστική πράξη του Ευαγόρα Παλληκαρίδη ήταν η τολμηρή του ενέργεια να κατεβάσει την αγγλική σημαία από τα προπύλαια του Ιακωβείου σταδίου της Πάφου στις 2 Ιουνίου 1953, ημέρα της στέψης της βασίλισσας της Αγγλίας.) 

 

Κατά την τελευταία επίσκεψη των δικών του στη φυλακή, δυο μέρες πριν από τον απαγχονισμό του, ο Παλληκαρίδης προσπαθούσε να τους εμψυχώσει και τους αποχαιρέτησε δηλώνοντας ότι ορκίστηκε να πεθάνει για την πατρίδα του και τήρησε τον όρκο του. Ζήτησε δε να του φέρουν από την Πάφο τον σταυρό του που φορούσε στο βουνό και ο οποίος, μετά τη σύλληψή του, είχε δοθεί στους γονείς του. Καθ' όλη τη διάρκεια της κράτησής του στο κελί των μελλοθανάτων έδειξε καρτερία, ψυχραιμία και ευψυχία, διάβαζε την Αγία Γραφή και έγραφε επιστολές και ποιήματα. Τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957 οδηγείται στην αγχόνη. Τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο. Δύο λεπτά αργότερα (14 Μαρτίου) η καταπακτή ανοίγει και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης περνά στην αιωνιότητα. Ήταν ο τελευταίος ήρωας που ανέβηκε στο ικρίωμα της αγχόνης. Τον απαγχόνισε ο διαβόητος δήμιος της βρετανικής Αποικιοκρατίας Harry Allen με βοηθούς Τούρκους βασανιστές. 

 

Ο μολυβδοκονδυλοπελεκητής Ελληνοκύπριος ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης, με το όπλο και τη πένα αγκαλιασμένα στη σύντομη ζωή του, άφησε βαριά κληρονομιά τους σημερινούς νέους ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ στον μεγάλο Παλληκαρίδη, στον μικρότερο ήρωα Δημητράκη και σε όλους τους εθνομάρτυρες μας. ΑΘΑΝΑΤΟΙ. Αδελφοί ΕΛΛΗΝΕΣ της μητέρας πατρίδας Ελλάδας, στα φυλακισμένα μνήματα οδηγούν τα σκαλοπάτια, που παν΄ στην ΛΕΥΤΕΡΙΑ. 

 

Λυρικό- Επικό αφήγημα απόσπασμα. Του Αντώνη Αντωνά. 

 

Και εσύ διαβάτη Έλληνα σαν φτάσεις,/ στα μνήματα τα φυλακισμένα,/ σ΄ αυτόν της Κύπρου τον ιερό χώρο,/ την αγχόνη κοίταξε και εσύ κατάματα,/ τους σταυρούς, των ηρώων Κυπραίων άγγιξε./ Δεν θ΄ αντέξεις, θα λυγίσεις, ρίγη,/ αναφιλητά, τα δάκρυα σου ποτάμια,/ λάβας θα ρέουν, θα σε καίνε,/ θ΄ αχνίζουν πέφτοντας στο/ καθαγιασμένο χώμα των θαμμένων ηρώων./ Και νοερά θα ακούς, τα ποιήματα τους,/ π΄ απάγγελλαν και τα εμβατήρια,/ π΄ αλύγιστα περήφανα τραγουδούσαν..,/ ακόμη και στο ικρίωμα, δεν λυγούσαν,/ όταν την νεκρική θηλειά, τους περνούσαν./ Και τον εθνικό ύμνο θ΄ ακούς,/ που τις τελευταίες τους στιγμές, στα χείλια είχαν και υμνούσαν…./ Και όταν αδελφέ Έλληνα, στην μάνα Ελλάδα,/ επιστρέψεις, το μήνυμα δώσε,/ « Ω Ξειν αγγέλλειν….,/ ότι η Κύπρος η Ελληνική εγκαταλείφθηκε,/ αλλά ποτέ της δεν λιποψύχισε και δεν ηττήθηκε!/ Στην Κύπρο αδελφέ μου Έλληνα,/ δεν ηττηθήκαμε, αλλά προδοθήκαμε…/ Ελληνικές Θερμοπύλες φύλαττε,/ ..τοις κείνων ρήμασι πειθόμενη…»,/ πάντα με ηρωισμό και αυτοθυσία,/ μόνη κ΄ έρμη, χρυσοπράσινο φύλλο,/ των κυμάτων έρμαιον ριγμένο,/ στο φουρτουνιασμένο μακρινό πέλαγος…../Η Κύπρος, θ΄ αναστηθεί διαβάτη αδελφέ../σ΄ όλους τους χαλεπούς αιώνες,/ ποτέ της δεν ελύγισε/ βάρβαρους κατακτητές,/ ποτέ της δεν προσκύνησε!/ Μισοσβησμένα συνθήματα,/ ύμνους Ελληνισμού και Ένωσης,/ διαβάτη Έλληνα στη Κύπρο,/ θα συναντούσες./ Τώρα, συνθήματα δεν θα δεις,/ θυσία απ΄ τον Κάλχα,/ σε ελληνικούς βωμούς εγίναν,/μαζί με τα όνειρα για ΕΝΩΣΗ χαθήκαν… 

 

«Ω ΞΕΙΝ ΑΓΓΕΛΛΕΙΝ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙΝ, ΟΤΙ ΤΗΔΕ ΚΕΙΜΕΘΑ, ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ ….» 

 

Εν συνεχεία ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ, ο μικρότερος ήρωας της ΕΟΚΑ. Σημειώνεται ότι μετά από τις πιέσεις και περιορισμούς τότε, των Άγγλων αποικιοκρατών, το άψυχο ιερό σώμα του μικρού ήρωα θάφτηκε σε ομαδικό τάφο και μέχρι το 2021 τα οστά του δεν είχαν ανευρεθεί. Ο Σουρής … 

 

(Απόσπασμα)  

Ανώνυμ' ήρωες, άγνωστοι τάφοι,/ κανένας όνομα σ' αυτούς δε γράφει,/ μήτε το χώμα τους φιλούνε χείλη,/ σταυρό δεν έχουνε μήτε καντήλι Μόνο μιας κόρης μαργαριτάρια/ κυλούν σε τάφους που κάποια μέρα/ θα γίνουν κόσμου προσκυνητάρια/ και φάροι Νίκης για μια μητέρα. 

 

Πρόσφατα, οστά μικρού παιδιού βρέθηκαν σε ανασκαφή που πραγματοποιήθηκε στο κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου στη Λάρνακα. Τα οστά εστάλησαν προς ταυτοποίηση στο Ινστιτούτο Γενετικής DNA. Σε επίσκεψη του στο χώρο, ο φίλτατος μου επίτροπος προεδρίας Φώτης Φωτίου, έκανε λόγο για «ακόμα μια πονεμένη υπόθεση», σημειώνοντας πως «κάποιος πρέπει να νιώθει πολύ συγκινημένος βρισκόμενος εδώ σήμερα. Η όλη προσπάθεια και πρωτοβουλία για την εκταφή των οστών του μικρού Δημητράκη του πιο μικρού ήρωα του απελευθερωτικού αγώνα – και ξέρουμε πως σκοτώθηκε εκείνες τις τραγικές μέρες – ήταν αίτημα της οικογένειας για να γίνει εκταφή των οστών του Δημητράκη, ώστε να ταφεί σε έναν ξεχωριστό χώρο, να γίνει ένα μνημείο, ώστε και η πολιτεία αλλά και η οικογένεια, να τον τιμά όπως του αξίζει». Όπως ανέφερε: «Από εδώ και πέρα θα ακολουθηθούν όλες οι επιστημονικές εξετάσεις και διαδικασίες και αναμένω ότι σε δύο με τρεις εβδομάδες θα έχουμε τα αποτελέσματα για να δοθούν στην οικογένεια», ενώ συμπλήρωσε ότι ««η πολιτεία θα προχωρήσει μαζί με την οικογένεια για να κάνει και ένα μνημείο του Δημητράκη». Ο ίδιος ευχήθηκε «να τελειώσει αυτό το δράμα της οικογένειας και τις επόμενες λίγες βδομάδες να μπορούμε να τιμούμε σαν ήρωα αυτό το παιδί. 

 

Οφείλουμε όλοι να τον τιμήσουμε και να τον τιμούμε σαν μεγάλο ήρωα, ανεξάρτητα εάν ήταν ο πιο μικρός σε ηλικία». Ο Ξενοφών Καλλής, επικεφαλής της ανασκαφής, είπε ότι «δεν πρόκειται για ολοκληρωμένο σκελετό, τα οστά δεν είναι σε πάρα πολύ καλή κατάσταση λόγω της υγρασίας, ευελπιστούμε όμως ότι οι επιστήμονες στο Ινστιτούτο Γενετικής και Νευρολογίας, η ομάδα του καθηγητή Καριόλου θα καταφέρουν να προχωρήσουν με τις αναγκαίες εξετάσεις DNA. Πριν την αποστολή δειγμάτων για DNA στο Ινστιτούτο θα γίνει ανθρωπολογικές εξετάσεις». Ανέφερε ακόμα πως «εκ πρώτης όψεως – και αυτό αποτελεί καθαρά εκτίμηση, δεν αποτελεί επιστημονικό εύρημα – είμαστε σε καλό δρόμο, θα διαφανούν τα αποτελέσματα των προσπαθειών μας σε δύο περίπου εβδομάδες, ευελπιστώντας ότι και σε αυτή την περίπτωση θα δώσουμε την απάντηση που δικαιούται η οικογένεια». 

 

Οι δηλώσεις του αδερφού του μικρού ήρωα.

 

Από την πλευρά του ο Λάκης Γεωργίου Δημητριάδης, αδελφός του Δημητράκη Δημητριάδη, ανέφερε πως «είχαμε σχεδόν την ίδια ηλικία τότε που τον σκότωσαν οι Εγγλέζοι. Θέλω να ευχαριστήσω από την καρδιά μου τον κ. Φωτίου και όλους όσοι ενδιαφέρθηκαν γι’ αυτή την εκταφή, για να ανακαλύψουμε που ήταν τα οστά του μωρού γιατί τόσα χρόνια κανένας δεν γνώριζε που ήταν». Ανέφερε ακόμα πως «θα καλέσουμε τον κόσμο (για την κηδεία) και πρέπει να τιμήσουμε τον Δημητράκη γιατί σαν μωρό που ήταν και ο πιο μικρός ήρωας της Λάρνακας, κανένας δεν γνώριζε συγκεκριμένα γι’ αυτόν». Υπενθυμίζεται ότι ο Δημητράκης Δημητριάδης ήταν μόλις επτά χρονών, μαθητής στη Β΄ τάξη του Δημοτικού σχολείου, όταν στις 14 Μαρτίου του 1956, κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας μαθητών και μαθητριών κοντά στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου στη Λάρνακα, ένας Βρετανός στρατιώτης τον σημάδεψε και μια σφαίρα τον πέτυχε στο πρόσωπο, πάνω από το μάτι, με αποτέλεσμα να πέσει νεκρός. 

 

Τελικά με την ευλαβή φροντίδα του και ενδιαφέρον του Φώτη Φωτίου και άλλων φίλων της ηρωϊκής οικογένειας, έχουν ταυτοποιηθεί τα οστά του μικρού ήρωα της EOKA Δημητράκη Δημητριάδη, ανακοίνωσε πριν λίγες μέρες στην οικογένειά του ο Επίτροπος Προεδρίας. Ο Επίτροπος Προεδρίας κ. Φώτης Φωτίου πραγματοποίησε, επίσκεψη στην οικία του αδελφού του μικρού ήρωα της ΕΟΚΑ Δημητράκη Δημητριάδη στη Λάρνακα. Στη συνάντηση παρευρέθηκαν και άλλα μέλη της οικογένειας Δημητριάδη. Κατά την συνάντηση, ο Επίτροπος Προεδρίας ενημέρωσε την οικογένεια ότι έχουν ολοκληρωθεί οι επιστημονικές διαδικασίες και ως αποτέλεσμα, έχουν ταυτοποιηθεί τα οστά μικρού ήρωα Δημητράκη Δημητριάδη. Τα οστά που ανήκαν σε μικρό παιδί είχαν εντοπιστεί στις 30.10.21, σε πολλαπλό χώρο ταφής στο κοιμητήριο Αγίου Γεωργίου.  

 

Ο Επίτροπος ανέφερε στην οικογένεια ότι τα ταυτοποιημένα οστά του συγγενή τους βρίσκονται στο ανθρωπολογικό εργαστήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Έγκωμη, όπου η οικογένεια μπορεί να τύχει λεπτομερούς ενημέρωσης από τους επιστήμονες που έλαβαν μέρος στις διαδικασίες και θα έχει την ευκαιρία για πρώτη φορά, μετά από τόσες δεκαετίες να δει τα οστά του μικρού Δημητράκη. Ο Επίτροπος διαβεβαίωσε, για ακόμα μια φορά, την οικογένεια ότι η πολιτεία και ο ίδιος θα καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να αναγνωριστεί και τιμηθεί η θυσία του ήρωα και να δημιουργηθεί δικός του χώρος ταφής όπου θα τιμάται η μνήμη του όπως και το αίτημα της οικογένειας και όλων των Λαρνακέων-Κιτιέων. 

 

Ο μικρός ήρωας το μικρό γειτονόπουλο μου, που καθημερινά το έβλεπα να κρατά στα χεράκια μια μικρή Ελληνική σημαία, είχε προλάβει να διδαχθεί κάποια πράγματα για την Ελλάδα μας και να βάλει μέσα του τον πόθο για Λευτεριά και Ένωση με την μάνα πατρίδα. Πήγαινε στις διαδηλώσεις κατά των Βρετανών, γιατί το ένιωθε, γιατί ήθελε να δείξει, όπως όλα τα παιδιά ότι η Λευτεριά είναι πάνω και από το θάνατο…. ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΜΙΚΡΕ ΜΑΣ ΦΙΛΕ ΛΑΡΝΑΚΕΑ – ΚΙΤΙΕΑ. ΤΙΜΗΣΕΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΔΟΞΗ ΣΟΥ ΠΟΛΗ. ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΠΟΛΗ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΗΡΩΩΝ. 

 

Ο μικρός Ελληνολάτρης Δημητράκης Δημητριάδης, ο ζωηρός και όλο ζωή μαθητής του Δημοτικού Καλογερά δεν θα ξαναπήγαινε σχολείο. Αλλά ούτε και τα βράδια και απογεύματα θα ξαναπουλούσε λουλούδια για να κερδίζει το χαρτζιλίκι του, αφού καταγόταν από φτωχή οικογένεια. «Δεν θα τον συνέπαιρνε ξανά η δίψα για διαδήλωση κατά των Βρετανών, η αγάπη για την Ένωση και την Ελλάδα, που έκανε τα ατρόμητα Ελληνόπουλα να βγαίνουν στις διαδηλώσεις και να αναμετριούνται με τους Βρετανούς στρατιώτες», Θυμάται επίσης ο αδελφός του Λάκης (αποσπάσματα) ότι αργά το απόγευμα πήγε ο πατέρας του με το ποδήλατο εκεί στην αλάνα που ο ίδιος έπαιζε και του είπε να πάνε εκεί που έπεσε ο Δημητράκης. Μάζεψαν τη μαθητική του σάκα και την πήραν σπίτι. Αργά το βράδυ πήγαν στο φτωχικό τους Βρετανοί στρατιώτες και ζήτησαν από τον πατέρα του να πάει βράδυ να θάψει τον Δημητράκη, να μην μαθευτεί στον πολύ κόσμο τι έγινε και σκοτώθηκε. 

 

Ήταν η εποχή που πολλά παιδάκια στη Λάρνακα, που ήταν μια μικρή πόλη τότε, παρέλαυναν και φώναζαν συνθήματα της ΕΟΚΑ, της ΈΝΩΣΙΣ, της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ, που φώναζαν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μαθητές, όταν διαδήλωναν κατά των Βρετανών. Εποχές που τα νιάτα της Κύπρου, φώναζαν και έγραφαν στους τοίχους, συνθήματα υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου με τη μάνα Ελλάδα. Μέσα σε αυτές τις ταραχώδεις εποχές, μεγάλωνε στη Λάρνακα και ο επτάχρονος, Δημητράκης Δημητριάδης, ο οποίος έμελλε να είναι ο νεαρότερος πεσόντας στον Αγώνα του 1955- 59. 

 

Σύμφωνα με την μαρτυρία του Λάκη Δημητριάδη, που δημοσίευσε πρόσφατα ο Φιλελεύθερος, το 1956 φοιτούσαν αυτός στην Γ΄ τάξη και ο Δημητράκης στη Β΄ τάξη, του Δημοτικού Σχολείου Καλογερά. Εκείνη τη μέρα, στις 14 Μαρτίου 1956 σχόλασε πρώτος και πήγε στο σπίτι τους, καθώς ο μικρότερος αδελφός του θα σχόλανε μετά. Ωστόσο,ο Δημητράκης όταν σχόλασε δεν πήγε σπίτι αλλά επέλεξε να πάει στη διαδήλωση κατά των Άγγλων, που θα οργάνωναν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μαθητές των σχολείων της Λάρνακας, κατά των Βρετανών. 

 

Γύρω στις 3 το απόγευμα η παλλαϊκή μαθητική διαδήλωση των μαθητών της Λάρνακας βρισκόταν στην κορύφωση της με τους μαθητές να πετροβολούν τους Βρετανούς και αυτοί να απαντούν με κυνηγητό και ξυλοκόπημα στους δρόμους του κέντρου της πόλης. Σε ένα δρομάκι κοντά στον Άγιο Λάζαρο, ένας Βρετανός στρατιώτης, πρόσεξε τρεις μαθητές, που πετροβολούσαν τη βρετανική περίπολο. Σημάδεψε και έριξε στα παιδιά, αλλά εκείνα πρόλαβαν και έσκυψαν. Έριξε και δεύτερη φορά αλλά και πάλι οι μαθητές πρόλαβαν και καλύφθηκαν. Τότε, ο πιο μικρός από τους μαθητές ανασήκωσε το μικρό του ανάστημα και συνέχισε να ρίχνει πέτρες στους Άγγλους και Τούρκους επικουρικούς μαζί με τους φίλους συμμαθητές του μπόμπιρες και …έπεσε μαχόμενος υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, στο προαύλιο του ιερού ναού του Αγίου Λαζάρου … Το αίμα του χειμάρρους σχημάτισε και στην κηδεία του, παρά την απαγόρευση των Άγγλων, μια γαλάζια λαοθάλασσα τον συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία … Οι συμμαθητές του έψελναν τον Εθνικό Ύμνο και οι συμμαθήτριες του συμβολικά έσερναν τον χορό του Ζαλόγγου θλιμμένες – μαυροφορούσες μυροφόρες με καυτά δάκρυα, που πότιζαν το ιερό, ελαφρύ χώμα, που σκέπασε τον μικρό τους αγαπημένο ήρωα φίλο … 

 

Έχε γεια καημένε κόσμε/ έχε γεια γλυκιά ζωή/ Έχετε γεια βρυσούλες/ λόγγοι βουνά ραχούλες/ έχετε γεια βρυσούλες/ κι εσείς Κυπραιοπούλλες/ Στη στεριά δε ζει το ψάρι/ ούτε ανθός στην αμμουδιά/ Έχετε γεια βρυσούλες/ λόγγοι βουνά ραχούλες/ έχετε γεια βρυσούλες/ κι εσείς Ελληνοπούλλες/ Οι Κυπραιώτισσες και Κυπραιώτες δε ζούνε/ δίχως την ελευθεριά/ Έχετε γεια βρυσούλες/ λόγγοι βουνά ραχούλες/ έχετε γεια βρυσούλες/ κι εσείς Κυπραιοπούλες …και Κυπραιόπουλα μας.

 

ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΛΟΓΙΕΤΑΙ. 

 

ΤΟΤΕ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΗΡΩΕΣ, ΠΕΘΑΙΝΟΥΝΕ ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΛΗΣΜΟΝΑΝΕ.Επιμέλεια τιμητικού αφιερώματος από Αντώνιο Αντωνά – Συγγραφέα από Ελληνική Κύπρο, αδελφό του ήρωα Χριστάκη Αντωνά και όλων των πεσόντων εθνομαρτύρων μας. 

 

www.ledrastory.com

Share