Χρήμα και σεξ έγιναν υπέρτατες αξίες; Κρίμα!...

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

 

Φαίνεται ότι βρισκόμαστε εμείς οι Έλληνες και η Πατρίδα μας Ελλάδα, ως Έθνος, ως Λαός και ως κοινωνικό σύστημα στο μάτι ενός κυκλώνα.

 

Και διευρύνοντας την οπτική μας αντίληψη στο διεθνές στερέωμα, μέσα στη δίνη πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών εξελίξεων και προβληματισμών και την εμφανή κατάρρευση παραδοσιακών προτύπων συμπεριφοράς και πλαισίων αναφοράς, αναμφίβολα προβάλλει επιτακτική η ανάγκη για κάποια κοινωνικό-ψυχολογική αξιολόγηση των δεδομένων δίχως φόβο και πάθος. 

 

Άτομα, ομάδες και ολόκληροι Λαοί, αντιμετωπίζουμε μια χωρίς προηγούμενο πτώση συστημάτων αξιών, κατανόησης και ερμηνείας της πραγματικότητας, ορθής αξιολόγησης του χθες και έλλειψης επιθυμίας και ικανότητας για προγραμματισμό του αύριο...  

 

Μήπως θα έπρεπε να μιλάμε για το τέλος της ιδεολογίας, για βάναυση κατακρεούργηση της ουτοπίας; Η μήπως τα παραπάνω αποτελούν πικρόχολες διαπιστώσεις πίσω από τις οποίες κρύβονται κάποιες μικροπολιτικές σκοπιμότητες;  

Κατηγορηματικά, Όχι! 

 

Οι κλασικές Ελληνικές και ταυτόχρονα οι Ευρωπαϊκές και διεθνείς εμπειρίες πιστοποιούν ότι υπάρχει καταστροφικό χάσμα ανάμεσα στη σύλληψη και δόμηση μιας «ουτοπίας» και στην ειλικρινή και τίμια προσπάθεια εφαρμογής της στην πράξη ιδιαίτερα όταν πρόκειται για κοινωνικοπολιτικά, οικονομικά και πολιτικά-πολιτισμικά σχήματα.  

 

Αυτό το χάσμα γίνεται ακόμη πιο καταστροφικό και οδηγεί ακόμη πιο γοργά στη θανάτωση της «ουτοπίας» όταν η απόπειρα πραγμάτωσής της γίνεται χωρίς ειλικρίνεια, χωρίς εντιμότητα, χωρίς πίστη στην πιθανή επιτυχία της!... 

 

Με τον τρόπο αυτό πέρα από την πίκρα της καθολικής απογοήτευσης φαίνεται να δημιουργείται ένα πολύ πιο επικίνδυνο ψυχοκοινωνικό και πολιτικά συλλογικό συναίσθημα των Ελλήνων, των Ευρωπαίων και πολλών άλλων Λαών της γης που είναι ο ΚΥΝΙΣΜΟΣ... 

 

Στο γενικότερο πλαίσιο αναφοράς αυτού του διάχυτου πλέον κυνισμού που εκφράζεται μέσα από τις διαδικασίες της απώλειας ιδεολογίας, της απάθειας και της άρνησης πίστης και αφοσίωσης σε υψηλά ιδεώδη και συλλογική εθνική ανάταση, κρύβεται, κατά την ταπεινή προσωπική μου γνώμη, συγκεκριμένος φόβος.  

 

Αυτός ο φόβος επικεντρώνεται στην πικρή διαπίστωση ότι οι Ηγέτες και μαζί με αυτούς οι παρατρεχάμενοί τους σε Εθνικά και Διεθνή επίπεδα δεν φαίνεται να έχουν την πρόθεση και το απαιτούμενο σθένος, ούτε την έφεση, ούτε την δυναμική να προχωρήσουν στην πραγμάτωση του οράματος, στην υλοποίηση του μύθου της «διαφάνειας» και της κάθαρσης της διαφθοράς. 

 

Όπως είχε δηλώσει ο Albert Einstein «Ο κόσμος δεν θα καταστραφεί από εκείνους που κάνουν το κακό, αλλά από αυτούς που τους παρακολουθούν χωρίς να κάνουν τίποτα...» 

 

Επιτρέψτε μου φίλες αναγνώστριες και φίλοι αναγνώστες να σας υπενθυμίσω ότι στην ψυχοκοινωνική και πολιτική θεωρία είναι δεδομένο πως κάθε Ηγέτης, κάθε δημιουργός, κάθε άτομο που προσφέρει ένα νέο όραμα, μια καινοτομία, ένα νέο μύθο, μια πρωτότυπη ιδέα σίγουρα προσκρούει στις αντιστάσεις εκείνων που περιχαρακωμένοι στην αδράνεια της «αυτό-ικανοποίησής» τους θα του αντισταθούν καθώς τους τρομάζει η συλλογική κίνηση από το οικείο στο όραμα, από την γνωστή πραγματικότητα στην άγνωστη πραγμάτωση του μύθου. 

 

Στην ιστορία της ανθρωπότητας και στην κοινωνική ψυχολογία της γνώσης, όμως, τέτοιες αντιστάσεις ποτέ δεν σταμάτησαν τον αυθεντικό Ηγέτη να ηγηθεί, το δημιουργικό άτομο να δημιουργήσει, τον καινοτόμο να εισαγάγει τις νεωτεριστικές του αντιλήψεις. Συχνά, μάλιστα, τέτοια προικισμένα άτομα επιζητούν την κριτική και την αντίσταση και ως επιβεβαίωση της αντικειμενικής πραγματικότητας ότι οι άλλοι έτσι ομολογούν και την ύπαρξή τους και την κατανόηση των προθέσεών τους. 

 

Μύθους είχαμε όχι μόνο εμείς οι Έλληνες αλλά και άλλοι Λαοί πάντοτε και ανέκαθεν κάθε μύθος είχε την καλή και την κακή του πλευρά, τις θετικές και τις αρνητικές ιδιομορφίες και χαρακτηριστικά.  

 

Ίσως ο κυνισμός της εποχής μας, Τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα να προχώρησε σε τέτοιο εκφυλιστικά αρνητικό σημείο ώστε να αρνούμεθα πλέον κάθε μύθο, θετικό ή αρνητικό, σαν κάτι άχρηστο, ανεφάρμοστο και ολότελα παιδαριώδες!.. 

 

Ο Albert Camus είχε παρατηρήσει ότι κάθε πράξη επανάστασης προϋποθέτει και την σιωπηρή αποδοχή εκείνου στο όνομα του οποίου γίνεται η επανάσταση.  

 

Η αίσθηση ημών των Νεοελλήνων, και χωρίς υπερβολές των άλλων Λαών της Ευρώπης και όχι μόνο. ότι είμαστε πλέον αλλοτριωμένοι από την ΕΞΟΥΣΙΑ, ότι απομακρύνθηκαν από εμάς οι πολιτικοί μας Ηγέτες και τα Κόμματα επιβαρύνει με σημαντικό κόστος την προγενέστερη αίσθηση της ψυχοκοινωνικής και πολιτικής μας αλλοτρίωσης (τεράστια ποσοστά πολιτών στην Ελλάδα και διεθνώς θεωρούν διεφθαρμένου τους περισσότερους Βουλευτές!...)  

 

Η θανάτωση του «μύθου» καθώς διανύουμε πλέον την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα δημιουργεί την απελπισία η οποία αποδεικνύεται, δυστυχώς, ακόμη χειρότερη και από τον διαπιστωμένο κυνισμό καθώς οδηγεί στον καταστροφικό νιχιλισμό. 

 

Ως κοινωνία, ως Έθνος και Λαός και μαζί μας Ευρωπαίοι και άλλοι αυτό που τώρα χρειαζόμαστε, όπως νομίζω το χρειάζεται ολάκερη η ανθρωπότητα, έστω και εάν κατηγορηθώ για υπερβάλλοντα και ανεδαφικό ιδεαλισμό θα το καταθέσω με θάρρος:
 

Χρειαζόμαστε ένα νέο «μύθο»!... 

 

Φρονώ ότι εμείς οι Έλληνες, ως ένας από τους αρχαιότερους ιστορικά Λαός, διαθέτουμε στο ελληνικό συλλογικό και ατομικό μας υποσυνείδητο όλα τα στοιχεία που απαιτούνται για να δημιουργήσουμε το νέο «μύθο» για να πραγματώσουμε καινοτομικά, χρήσιμα οράματα. 

 

Χρειαζόμαστε εμείς ως Λαός και μαζί μας ολόκληρη η ανθρωπότητα νέα οράματα που θα μας καθοδηγήσουν όχι με εξορκισμούς του χθες, αλλά καθώς θα βιώνουμε το σήμερα, διδασκόμενοι από το χθες να είμαστε σε θέση να προγραμματίσουμε με ελπίδα για το αύριο ξεπερνώντας τα ρεκόρ που σημειώνουμε εμείς οι Έλληνες και η Ανθρωπότητα στην απαισιοδοξία και την απελπισία!... 

 

Χρειαζόμαστε στην Πατρίδα μας Ελλάδα διοικητική οργάνωση εμπλουτισμένη με ανθρωπιστικά συναισθήματα και απαιτείται να θυμηθούμε τις ατομικές και συλλογικές μας ευθύνες απέναντι στην ιστορία μας και συνειδητοποιώντας τες να τις γνωστοποιήσουμε στην Ευρώπη και σε ολάκερη την Υφήλιο.  

 

Χρειάζεται να ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας, να ενεργοποιήσουμε το ξεχασμένο μας φιλότιμο, την αγάπη για τον συνάνθρωπό μας, και το ρωμαίικο κυμπαριλίκι μας... 

 

Εάν επικεντρωθούμε σε αυτά και τα καταφέρουμε τότε ίσως κατορθώσουμε ως Λαός με τρισχιλιετή ιστορία πολιτισμού να προσφέρουμε στους λαούς της Δύσης και της Ανατολής οράματα και μύθους που και αυτοί, όπως και εμείς, τα χρειάζονται επιτακτικά καθώς η διαπιστωμένα διογκούμενη καθημερινά αλλοτρίωση έφερε την ανθρωπότητα στο έσχατο σημείο της υποβάθμισής της, με την κατάρρευση πατροπαράδοτων συστημάτων αξιών και τον εκμηδενισμό της ελπίδας... 

 

Διαπιστώνουμε ότι επιτρέψαμε σε αλλόκοτα Κέντρα Εξουσίας να μας επιβάλλουν ως υπέρτατες αξίες το ΧΡΗΜΑ και το ΣΕΞ... 

 

Όχι μόνο εμείς οι Έλληνες αλλά η ανθρωπότητα ολάκερη χρειαζόμαστε ως πυξίδα ένα νέο «μύθο-αντίδοτο» στον Κυνισμό καθώς εξελίσσεται η τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα.. 

Κατηγορηματικά όμως ΟΧΙ νέα… Παραμύθια!...
 

*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Δρ Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, συνταξιούχος καθηγητής Μάνατζμεντ, Επικοινωνίας & Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Share