Με την ευκαιρία της πρόσφατης, μόλις προ ολίγων ημερών, έκδοσης του έργου μου ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΕΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ (από τον εκδοτικό οίκο «Έκτωρ»), σας στέλνω ένα μικρό απόσπασμα του έργου, αναφερόμενο σε θέματα που ακόμη μας απασχολούν – και θα μας απασχολούν και στο μέλλον – για να διαμορφώσετε μια πρώτη άποψη για το περιεχόμενο του βιβλίου.
***
Παράλληλα με τα τεκταινόμενα στα χρόνια αμέσως μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία, στα ενδότερα της γειτονικής Τουρκίας άρχισε να αναδύεται το κεμαλικό κράτος και να επικρατούν, και εκεί, σταδιακά οι εξισλαμισθέντες εβραίοι, οι ντονμέδες. Η σχέση των μπολσεβίκων κομμουνιστών του εβραϊκής καταγωγής Λένιν και του εβραίου Τρότσκυ με τον εξισλαμισθέντα εβραίο (ντονμέ) Κεμάλ είναι γνωστές. Πικρή εμπειρία αυτής της σχέσεως ως προς τα καθ’ ημάς είναι και η Μικρασιατική Καταστροφή, δεδομένου ότι ένα από τα κύρια αίτια της κατάρρευσης του ελληνικού μετώπου στη Μικρασία το 1922 και της επικράτησης τελικά της Νέας Τουρκίας, ήταν η άφθονη βοήθεια που έδωσαν οι Ρώσοι μπολσεβίκοι κομμουνιστές των Λένιν-Τρότσκυ, υπό μορφή εξοπλισμού και εφοδίων, στον Κεμάλ, για να μην αναφερθεί κανείς και στο σκοτεινό ρόλο που διαδραμάτισε ο ελληνοεβραίος διεθνής έμπορος όπλων Μπαζίλ (Βασίλειος) Ζαχάρωφ (1849-1936), προμηθευτής όπλων ταυτόχρονα στους Έλληνες και στους Νεότουρκους, ο οποίος εξωθούσε τους Έλληνες ηγέτες να προελάσουν στα βάθη της Μικράς Ασίας εναντίον του Κεμάλ και, όταν εκείνοι το έπραξαν, διέκοψε απότομα την τροφοδοσία όπλων προς τον ελληνικό στρατό.
Ο κεμαλισμός είναι φυσικά τουρκικός εθνικισμός με την έννοια ότι αποτελεί στην ουσία άρνηση της πολυεθνικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το τι όμως σημαίνει Τούρκος πλέον, είναι πολύ συζητήσιμο όταν μέσα στην αναμορφούμενη κοινωνία του ενυπάρχει ως δυναμικός καταλύτης και ο ντονμές. Το τι σημαίνει Τούρκος είναι λίγο περίπλοκο. Αναμφισβήτητα οι Νεότουρκοι προσπαθούν να διαμορφώσουν τον δικό τους εθνικισμό: ανάγουν την καταγωγή τους στους «Γκρίζους Λύκους» (Bozkurtlar: Μποζκουρτλάρ) που ήρθαν από τις στέπες της Ασίας, μιλάνε για την τουρανική καταγωγή τους. Όμως, πολλοί σημαντικοί «Τούρκοι» διανοητές, σημαιοφόροι του «Παντουρκισμού», δεν είναι καθαρόαιμοι Τούρκοι, είναι ντονμέδες.
Κάποιοι από τους πατέρες του τουρκικού εθνικισμού, όπως για παράδειγμα ο Τεκίν Άλπ (1883-1961) – μέγεθος ανάλογο του δικού μας Ίωνα Δραγούμη – οι οποίοι διακηρύσσουν ότι «προερχόμαστε από το Τουράν, και όλοι οι τουρανικοί πληθυσμοί ανήκουν σε ένα ευρύτερο τουρκικό έθνος, την Μεγάλη Τουρκία» και τα συναφή, είναι εβραϊκής καταγωγής, κι αυτό έχει τη σημασία του. Το πραγματικό όνομα του Τεκίν Άλπ, που γεννήθηκε στις Σέρρες, ήταν Μωϋσής (Μοϊζ) Κοέν! Άλλωστε, ακόμη και ο πρώτος διδάξας την επιστροφή στις κεντροασιανές ρίζες, αυτός που εισήγαγε την ιδέα του «φαντασιακού» Τουράν και του Παντουρκισμού στα μυαλά των Τούρκων εθνικιστών, ήταν επίσης εβραϊκής καταγωγής: ο Ουγγροεβραίος ανατολιστής και λαογράφος Αρμίνιους (Χέρμαν) Βάμπερυ («Ταξίδια στην Κεντρική Ασία», 1865, και «Εικόνες της Κεντρικής Ασίας», 1868). Ακόμη και σήμερα, στη σύγχρονη ζωή της «ισλαμιστικής» Τουρκίας του Ερντογάν, οι εβραϊκές ρίζες πολλών παραγόντων της τουρκικής ελίτ αποτελούν πεδίο έρευνας για τους ιστορικούς της γείτονος χώρας. Σύμφωνα δε με έναν εξ αυτών, τον Γιαλτσίν Κιουτσούκ, τόσο ο τέως υπουργός των Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου, όσο και η σύζυγος του πρωθυπουργού, η Εμινέ Γκιουλμπαράν-Ερντογάν, έλκουν την καταγωγή τους από εβραίους καραΐτες, του Καυκάσου (χάζαρους) ο πρώτος, και της Συρίας η δεύτερη.
Στο σημείο αυτό ίσως θα πρέπει να αναφερθούν, πολύ επιγραμματικά, τα κυρίαρχα ιδεολογικά ρεύματα, κάποιες φορές αλληλοεφαπτόμενα και κάποιες άλλες αλληλοσυγκρουόμενα μεταξύ τους, τα οποία διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν την τουρκική πραγματικότητα και τις εκάστοτε τουρκικές επιδιώξεις. Κυρίαρχα υπήρξαν στο παρελθόν, και επανέρχονται κατά καιρούς κάτω από διάφορες μορφές, προσαρμοσμένα στην εξελισσόμενη κοινωνική πραγματικότητα, ο οθωμανισμός (αποδοχή της πολυεθνικότητας της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας), ο ισλαμισμός (ιδιαίτερα ως εργαλειακό προσωπείο για την ποδηγέτηση των αραβικών λαών της πάλαι ποτέ οθωμανικής αυτοκρατορίας), και τα δύο αλληλοσυγχεόμενα μεταξύ τους εθνικιστικά ρεύματα, ο τουρκισμός (Türklük: Τουρκλούκ) και ο παντουρκισμός (Türkçülük: Τουρκτσουλούκ) ή και παντουρανισμός. Αμφότερα ανάγουν την καταγωγή και προέλευση των Τούρκων στο μυθικό Εργκενεκόν, περιοχή του Τουράν της Κεντρικής Ασίας, όπως και στον ποταμό Ορχούν επίσης της Κεντρικής Ασίας, αλλά και στο «Όρος του Θεού» (Tanridağ: Τανριντάγ), ονομασία της οροσειράς Τιεν Σεν, όπου ο τουρανικός Θεός (Τανρί) δεν συμπίπτει με τον ισλαμικό Αλλάχ. Σημειωτέον ότι το «Εργκενεκόν» το έκανε ποίημα ένας από τους πατέρες του τουρκικού εθνικισμού, ο αυτοεκτουρκισμένος κούρδος (!) Ζίγια Γκιοκάλπ (1876-1924), ενώ ο ίδιος έκανε επίσης ποίημα και την «Κόκκινη Μηλιά» (Kizil Elma: Κιζίλ Ελμά), συμβολική ονομασία της τουρκικής «Γης της Επαγγελίας».
Σημειωτέον ότι, ο μεν τουρκισμός έχει το κέντρο βάρους του στην Τουρκία (ιδιαίτερα ο μαζικά υποστηριζόμενος κεμαλισμός ο οποίος περιστέλλει τον τουρκικό εθνικισμό στα όρια της Τουρκίας, εξού και η εναλλακτική του ονομασία ως «Μικρασιατισμός», επιδιώκοντας, παράλληλα με την καθαρότητα της γλώσσας της, και τον εκκοσμικευμένο εκσυγχρονισμό της κοινωνίας), ενώ ο παντουρκισμός, ή αλλιώς παντουρανισμός, αποτελεί αλυτρωτικό κίνημα όλων των απανταχού τουρκικής καταγωγής φυλών, των επιλεγόμενων και «Τούρκων της Διασποράς» ή «εξωτερικών Τούρκων» (Diş Türkler: Ντις Τουρκλέρ), από την Αδριατική μέχρι την Κεντρική Ασία βαθειά μέσα στην Κίνα, και από την Φινλανδία, την Ουγγαρία, τον Βόλγα, τα Ουράλια, και την Σιβηρία μέχρι το Ιράν, τη Μεσοποταμία και την Μέση Ανατολή.
Το κίνημα του παντουρκισμού, παρά την έλλειψη μαζικής υποστήριξης, μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948, θεωρεί τους στόχους του εφικτούς, προβάλλοντας εμφατικά το γεγονός ότι οι Εβραίοι περίμεναν 2.000 χρόνια για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους, και τελικά το κατάφεραν. Κάτω από αυτό το πνεύμα οφείλει κανείς να αναγνώσει το μήνυμα του ισχυρού ανδρός της Τουρκίας κατά την δεκαετία 1983-1993, Τουργκούτ Οζάλ: «Ο τουρκικός κόσμος τον 21ο αιώνα θα κυριαρχήσει στη ζώνη που εκτείνεται από την Αδριατική μέχρι το Σινικό Τείχος και θα καταστεί κυρίαρχη δύναμη στον κόσμο». Είδομεν…
Μετά το 1922, και πιο συγκεκριμένα την περίοδο 1923-1927, έχουμε την μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας-Βουλγαρίας μεγάλη μετακίνηση των πληθυσμών, συνάπτονται συμφωνίες και φεύγουν από την Μακεδονία και την Θράκη τόσο οι Σλαβομακεδόνες και οι Βούλγαροι, όσο και οι Τούρκοι, γίνεται η ανταλλαγή των πληθυσμών, με την άφιξη εδώ των δικών μας προσφύγων, κυρίως από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο. Στη Θεσσαλονίκη, όμως, και γύρω από αυτήν, παραμένει ισχυρός ο εβραϊκός παράγων, παρά το ότι οι περισσότεροι ντονμέδες, πολιτογραφημένοι ως μουσουλμάνοι, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη. Γράφει σχετικά ο Χρίστος Κ. Χριστοδούλου στο έργο του «Μουσταφά Κεμάλ, ο βίος και η πολιτεία του στη Θεσσαλονίκη», που εκδόθηκε το 2007: «Κανείς πια σήμερα δεν θυμάται ότι οι νεωτεριστές ντονμέδες της Θεσσαλονίκης – αυτή η εξαιρετική ράτσα των μουσουλμάνων Εβραίων που αναμόρφωσε την Τουρκία – έκαναν τότε ό,τι μπορούσαν για να παραμείνουν στην ελληνική πια Θεσσαλονίκη. Ακόμα και να επανέλθουν στην εβραϊκή πίστη ζήτησαν από τον μεγάλο ραβίνο της πόλης, αλλά δεν έγιναν δεκτοί. Έτσι, “ανταλλάχθηκαν” ως μουσουλμάνοι, παρότι επιβεβαιωμένα η ελληνική πολιτεία ήθελε να τους κρατήσει… Η αδελφή του Κεμάλ, Μακμπουλέ, σπάραζε στο κλάμα όταν οι δικοί της την απομάκρυναν από τον Ισλαχανέ… Ο τελευταίος Τούρκος δήμαρχος της Θεσσαλονίκης, ο ντονμές Οσμάν Σαΐτ Μπέης, όταν πήρε το τρένο της προσφυγιάς, είπε: «Χωρίς τη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει ζωή». Πέθανε βαθιά πικραμένος, ψιθυρίζοντας «Εχ Σελανίκ» (Αχ Θεσσαλονίκη)..
Ορατή και σημαντική είναι επίσης και η παρουσία εβραίων στα σλαβομακεδονικά κινήματα. Το λεγόμενο «Μακεδονικό ζήτημα» είναι ένα σύμπλοκο θέμα. Εκείνη την εποχή υπήρχαν στην Μακεδονία και οι σλαβανάκατοι (σύμφωνα με την ορολογία του Ίωνος Δραγούμη), αλλά και οι εβραίοι αυτονομιστές, που από κοινού ήθελαν μια ανεξάρτητη Μακεδονία, ενώ παράλληλα ελλόχευαν στις γειτονικές χώρες τόσο οι βουλγαρίζοντες που επεδίωκαν η Μακεδονία να απορροφηθεί από τη Βουλγαρία, όσο και οι Σέρβοι με τις δικές τους ανάλογες των βουλγαριζόντων επιδιώξεις, οι οποίες κατά την αμέσως προ της επαναστάσεως των Νεότουρκων περίοδο είχαν ακυρωθεί από τον επιτυχή ελληνικό Μακεδονικό Αγώνα του 1904-1908, όπως αναλυτικά περιγράφεται στο βιβλίο μου «Η Αλήθεια για τον Μακεδονικό Αγώνα 1904-1908» (Α΄ έκδοση: Εκδόσεις «Patria», 2010, Β΄ έκδοση: Εκδόσεις «Αδούλωτη Μάνη», 2012, Γ΄έκδοση: «Έκτωρ», 2021). Όμως, και παρά την αποφυγή του εκσλαβισμού της Μακεδονίας, η Ελλάδα τα επόμενα χρόνια εξακολουθεί να βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα σλαβομακεδονικό κίνημα και έναν εβραϊσμό ο οποίος και αυτός επιθυμεί να δει τη Μακεδονία ανεξάρτητη για να βολευτεί καλύτερα εκεί μέσα – η εβραϊκή κοινότητα την εποχή εκείνη παραμένει μεγάλη και ισχυρή στη Θεσσαλονίκη – ενώ παράλληλα η πατρίδα μας έχει να αντιμετωπίσει και την δημιουργία και πολιτική ανάδυση του δικού της Κομμουνιστικού Κόμματος, που έχει επίσης εβραϊκές ρίζες. Ο Αβραάμ Μπεναρόγια (Μπεν Ααρόν), ο οποίος υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές του, πέθανε στο τέλος της δεκαετίας του ’70, το έτος 1979 για την ακρίβεια, σε ένα κιμπούτς στο Ισραήλ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου