Αγαπητές συμπολίτισσες και αγαπητοί συμπολίτες, σας καλώ να αντιμετωπίσουμε ατομικά και συλλογικά με κριτική σκέψη ως Πολίτες και όχι ως οπαδοί σκοταδιστικών μύθων, εξουσιαστικών/κομματικών ιδεολογιών και ως άκριτοι καταναλωτές προπαγάνδας, ψευδών ειδήσεων και συνωμοσιολογιών όσα συστηματικά και σκόπιμα ανακριβή μας σερβίρουν ως ‘ενημέρωση’ κομματικά στρατευμένοι δημοσιογράφοι, κυβερνητικοί και αντικυβερνητικοί παράγοντες, ‘ειδικοί’ και άσχετοι επιστήμονες, ακόμα και καθηγητάδες, ‘ακαδημαϊκοί’ και λοιποί μαϊντανοί των συστημικών ΜΜΕ που με το αζημίωτο υπηρετούν συνειδητά το σύστημα που βάζει τα κέρδη του κεφαλαίου πάνω από τον άνθρωπο, από τα συμφέροντα της κοινωνίας/ανθρωπότητας και τον σεβασμό της Βιόσφαιρας.
Ας σταθούμε στοχαστικά, και σε συντομία στα δυό κορυφαία ζητήματα που λόγω των συνεπειών τους απασχολούν ολόκληρη την ανθρωπότητα τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες.
Το πρώτο έχει να κάνει με την λεγόμενη ‘κλιματική αλλαγή’, όπως σκόπιμα αποκαλούν την καταστροφή του περιβάλλοντος, γνωστή και ως οικολογική βόμβα, κορυφαίοι οργανισμοί, περιβαλλοντολογικές οργανώσεις ακαδημαϊκοί περιβαλλοντολόγοι και περιβαλλοντολογούντες επιδοτούμενοι από το σύστημα του κεφαλαίου, η οποία καταλήγει στην ανατροπή της κλιματικής ισορροπίας με συνέπεια τις φυσικές καταστροφές, οι οποίες κατά κανόνα πλήττουν φτωχούς ανθρώπους, φτωχές κοινωνικές τάξεις και φτωχές χώρες, μεγαλώνοντας παράλληλα τον πλούτο εκείνων που ελέγχουν και ρυθμίζουν την παγκόσμια οικονομία με μοναδικό κριτήριο τα ατομικά, ταξικά και εθνικά τους συμφέροντα.
Το εγκληματικό βρίσκεται στο γεγονός ότι οι ‘ειδικοί’ που γνωρίζουν την πραγματική αιτία αυτού του ‘φαινομένου’, που δεν είναι άλλη από την ασύδοτη έκλυση στην ατμόσφαιρα δισεκατομμυρίων τόνων διοξειδίου του άνθρακα (CO2), παρουσιάζουν αυτό το καπιταλιστικό οικονομικό έγκλημα ως ένα ‘ανθρωπογενές φαινόμενο’[1] που προσπαθεί να εμφανίσει τα αιτιατά ως αίτια και τα θύματα ως θύτες. Κορυφαίος εκφραστής αυτής της θεωρίας είναι ο ακαδημαϊκός κ. Ζερεφός, τον οποίο το σύστημα περιφέρει ως μαϊντανό στα δίκτυα ειδήσεων για να απαντήσει ως ειδικός όταν οι κοινωνίες διερωτώνται αν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας ευθύνονται, για την ζημιά που προκαλεί η ανατροπή της κλιματικής ισορροπίας, το ίδιο με την αμερικάνικη, την κινέζικη, την ινδική, την ρώσικη ή την γερμανική κ.λπ. βιομηχανία που πλουτίζουν μέσω της ασύδοτης καταστροφής του πλανήτη και της ατέρμονης φτώχειας, με στόχο την παγκόσμια ηγεμονία κατά μόνας ή συλλογικά. Το βασικό επιχείρημα αυτής της απολογητικής σχολής σκέψης περιστρέφεται γύρω από την έννοια του ‘φυσικού φαινομένου’, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να μας μιλήσουν για τις ευθύνες του χαοτικού, αχαλίνωτου και καταστροφικού καπιταλισμού που αποτελούν τις αιτίες του ‘φαινομένου, αλλά και για το ρόλο των οργανωμένων κοινωνιών να αντιμετωπίζουν αυτά τα φαινόμενα.
Όλοι γνωρίζουμε πως η διαδικασία ερημοποίησης του πλανήτη σχετίζεται κατά κύριο λόγο με την άναρχη και ληστρική δράση του κεφαλαίου για το, με κάθε θυσία, μέγιστο και άμεσο κέρδος. Όλοι γνωρίζουμε επίσης ότι το κεφάλαιο αποτελεί την πρωτογενή εξουσία με την οποία υπαγορεύει νόμους, συμπεριφορές και αντιλήψεις που για πολιτικούς θώκους, καθηγεσίες και τριάντα αργύρια οι ‘ειδικοί’ και οι ‘αρμόδιοι’ κάνουν στραβά μάτια μπροστά στις εγκληματικές παρανομίες του κεφαλαίου σε βάρος της ανθρωπότητας και της Φύσης. Φτάνει μια περιοδεία ανά την Ελλάδα, ακόμα και μια σύντομη επίσκεψη στα νησιά και ιδιαίτερα στην Εύβοια, λ. χ. μια διαδρομή Νέα Στύρα – Κάρυστος, όπου όλες οι κορυφογραμμές είναι κρανίου τόπος και γεμάτες από, σύμφωνα με εμπειρίες, αλλά και με αναλύσεις κόστους οφέλους, αμφιβόλου χρησιμότητας, θηριώδεις ανεμογεννήτριες, ενώ αλλού δεσπόζουν τα γερμανικής παραγωγής επίσης αντιοικονομικά για τους επενδυτές, κερδοφόρα για τους βιομήχανους και τους εμπόρους φωτοβολταϊκά συστήματα, για να διαπιστώσει, αυτό που οι περισσότεροι Ευβοιώτες βιώνουν ως καταστροφή του τόπου τους και γι’ αυτό σιγοψιθυρίζουν, δια του μελισσοκόμου της περιοχής, υποδείχνοντας την πραγματική αιτία της ολοκληρωτικής καταστροφής τους: «Καίνε τα δάση μας για να φυτέψουν κάποιοι γερμανικές ανεμογεννήτριες για να καταλήξουμε εμείς γκαρσόνια και τα παιδιά μας μετανάστες». Και ενώ όλοι γνωρίζουν ότι εκείνοι οι ‘επιχειρηματίες’ που ‘ως ανθρωπογενής τάχα παρέμβαση’ καίνε τα δάση για να αποκομίσουν κάποιο κέρδος το καλοκαίρι, το χειμώνα που τα νερά της βροχής θα πνίξουν ανθρώπους, χωριά και κάμπους θα αποκομίσουν καινούργια κέρδη με κάποια άλλη ‘επιχειρηματική μορφή’, αφού το καπιταλιστικό σύστημα, όπως όλοι γνωρίζουμε είναι ενιαίο μεν, και με πολλά πρόσωπα δε, που όμως ανήκει στους λίγους που κατέχουν τα μέσα παραγωγής υλικών και άυλων αγαθών για λίγες υπαρκτές ζωτικές και πολλές τεχνητές και άχρηστες ανάγκες που παίρνουν τη μορφή του απάνθρωπου και καταστροφικού εξουσιαστικού πλούτου.
Η επίκληση των εξαιρετικά αντίξοων συνθηκών, του υψηλού θερμικού φορτίου και του ιδιαίτερου ανάγλυφου του εδάφους της χώρας για τις πρωτόγνωρες καταστροφικές πυρκαγιές των τελευταίων ημερών, είναι η μισή αλήθεια με την οποία επιχειρείται να αποσιωπηθεί η έλλειψη προληπτικής πολιτικής δασοπροστασίας το κόστος της οποίας θα ήταν μικρό μόνο κλάσμα των τεράστιων ζημιών που υπέστη η κοινωνία, η οικονομία, το φυσικό περιβάλλον και η χώρα συνολικά. Αυτή η έλλειψη στρατηγικής πρόληψης από φυσικές καταστροφές, που κατά κανόνα πλήττουν την εργαζόμενη κοινωνία, σχετίζεται άμεσα με την αντίληψη και τα συμφέροντα του κεφαλαίου που χρειάζεται ένα κράτος νυχτοφύλακα των δικών του συμφερόντων και όχι ένα κράτος αμερόληπτο εκφραστή και προστάτη του συνόλου της κοινωνίας και των όρων ύπαρξής της.
Είναι αυτά τα συμφέροντα που παραβιάζουν συνειδητά την πάγια αρχή σύμφωνα με την οποία ‘η πρόληψη είναι προτιμότερη της καταστολής’, γιατί αυτά τα συμφέροντα με την καταστολή μεγαλώνουν και όχι με την πρόληψη. Βέβαια καμιά πρόληψη δεν μπορεί να αποτρέψει καταστροφές στην περίπτωση ακραίων περιπτώσεων. Μπορεί όμως να περιορίσει τις ζημιές στο ελάχιστο και να σώσει ανθρώπινες ζωές, οικονομικές και κοινωνικές υποδομές και φυσικό πλούτο, που θα κρατήσει όρθιες τις επιμέρους κοινωνίας να θεραπεύσουν τις πληγές τους και να συνεχίσουν την πρόοδό τους, χωρίς να χρειάζεται να καταφύγουν σε κοράκια τοκογλύφους δανειστές και στον έλεγχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που λειτουργεί, όπως όλοι οι διεθνείς τάχα οργανισμοί, ως μακρύ χέρι της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής.
Ο κ. Ζερεφός και όλοι οι ανά την υφήλιο συνοδοιπόροι του της θεωρίας ‘της ανθρωπογενούς παρέμβασης’ που συμβάλλουν συνειδητά, γιατί και μορφωμένοι και ευφυείς άνθρωποι είναι, στην παραπλάνηση των κοινωνιών δεν παραβιάζουν μόνο τον όρκο τους ως επιστήμονες, αλλά και το ηθικό χρέος τους απέναντι στην κοινωνία και στην ανθρωπότητα να λειτουργούν ως σύμβουλοι και υπερασπιστές της, επιστρέφοντάς της όσα αυτές τους έμαθαν και τους πρόσφεραν για να γίνουν ότι έγιναν. Το επιχείρημά τους ‘περί ουδετερότητας της επιστήμης’ με το οποίο δικαιολογούν την υποταγή τους στην εκάστοτε εξουσία είναι ως ‘φύλλο συκής’ έωλο, γιατί η επιστήμη ως διαχρονικό κοινωνικό δημιούργημα είναι από την φύση της επαναστατική και εμφορείται από κοινωνική ηθική, την οποία οι μαυραγορίτες ‘ειδικοί’ την εμπορεύονται υποτάσσοντάς την στα συμφέροντα ενός mafia economic system που καταδυναστεύει τον άνθρωπο, την κοινωνία, την ανθρωπότητα και την κοινή μας μάνα τη Βιόσφαιρα.
Όλοι οι φορείς αυτής της σχολής σκέψης, που εμπορεύονται την κοινωνικά αποκτημένη γνώση τους, γνωρίζουν πολύ καλά πως τα ορυκτά καύσιμα που γέννησαν και συντηρούν ζωντανό το καπιταλιστικό σύστημα, είναι αυτά που ρυπαίνουν και καταστρέφουν όλα τα αναγκαία για την ζωή και την πρόοδο γεωφυσικά και ανθρώπινα/κοινωνικά οικοσυστήματα, στοιβάζοντας, ως φτηνή εξαρτημένη εργασία και ανέργους ως εφεδρικό βιομηχανικό στρατό, τεράστιους ανθρώπινους πληθυσμούς σε ελάχιστες μεγάλες πόλεις χωρίς στοιχειώδεις υποδομές και ανέσεις για τους πολλούς. Κι’ αυτό συμβαίνει την στιγμή που οι επιστήμες και οι τεχνολογίες, και παρά το φίμωμά τους, έχουν δημιουργήσει τους όρους για άφθονη, φθηνή, καθαρή, αποκεντρωμένη και ασφαλή ενέργεια που δεν καταργεί μόνο τα ορυκτά καύσιμα, αλλά και τον καπιταλισμό. Έχουν δηλαδή δημιουργήσει όλες τις αντικειμενικές προϋποθέσεις για έναν καλύτερο ανθρώπινο κόσμο, τον οποίο οι ‘ειδικοί’ σύμβουλοι και υπηρέτες των εξουσιών και της οικονομικής ολιγαρχίας σκόπιμα αποσιωπούν στηρίζοντας, με το αζημίωτο βέβαια, τα συμφέροντα του κεφαλαίου που με τους καταστροφικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους επιδιώκουν να μην τον ξεπεράσει η ανθρωπότητα που παλεύει για έναν καλύτερο κόσμο.
Γνωρίζουν ακόμα πολύ καλά οι εξωνημένοι ‘επιστήμονες’ ότι όλα τα σχετικά με την υδρογονοενέργεια που εδώ και δεκαετίες κορυφαίοι συνάδερφοί τους στις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής και στον κόσμο ολόκληρο διακηρύσσουν, ότι ‘η μεγάλη οικονομική επανάσταση που οδηγεί στην ανακατανομή της εξουσίας στη Γη θα έχει την μορφή της Οικονομίας του Υδρογόνου’[2]. Επειδή όμως όσοι πουλάνε την σιωπή τους γνωρίζουν επίσης ότι η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής, στην γνώση και στην έρευνα διαμορφώνει μια οικονομία των ακραίων ενεργειακών και οικονομικοκοινωνικών ανισοτήτων των καταπιεστικών εξουσιών[3][3], των συγκρούσεων, των καταστροφικών πολέμων, της κλιματικής ανισορροπίας, των φυσικών καταστροφών της ανεργίας, της φτώχειας, της αλλοτρίωσης και της εξαθλίωσης του 99% του παγκόσμιου πληθυσμού για να διπλασιάζει κάθε τόσο τον πλούτο της μια ελίτ που δεν υπερβαίνει το 1%, είναι φανερό ότι γνωρίζουν και ‘ποιος φοβάται το υδρογόνο’[4][4]. Επειδή όμως επέλεξαν να θέσουν την επιστημονική τους γνώση στην υπηρεσία της ελίτ γι’ αυτό επιμένουν δογματικά στην ‘θεωρία περί της ανθρώπινης παρέμβασης’ για να κρύψουν τον συστημικό χαρακτήρα αυτού του εγκλήματος με πυρήνα την ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής η οποία μέσω της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργασίας και της ληστρικής αφαίμαξης των φυσικών πόρων μετατρέπεται σε κεφάλαιο και σε αυταρχική εξουσία του παράνομου και ανήθικου πλούτου σε βάρος της κοινωνίας, της Ανθρωπότητας και της Φύσης.
Και ενώ οι κοινωνίες γίνονται όλο και εντονότερα κριτικές και σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό αντισυστημικές τόσο εντονότερα γίνονται αντικείμενο εξαπάτησης, ενώ κάποιοι αρέσκονται ακόμα στο να αυταπατώνται ως οπαδοί των κομμάτων του κεφαλαίου και του αστικού κοινοβουλίου, έρχεται το κεφάλαιο, δια των λογής-λογής υπαλλήλων του να προτείνει μια τάχα παγκόσμια διακυβέρνηση υπό την ηγεμονίαν του, για να προλάβει ώστε η μαζική αμφισβήτηση της αστικής δημοκρατίας να μην εξελιχθεί, όπως δείχνουν τα πρώτα σκιρτήματά τους, σε μαζική αγωνιστική διεκδίκηση ενός καλύτερο κόσμου, του κόσμου της κοινωνικής ισότητας και της Άμεσης Δημοκρατίας[5] από το τοπικό μέχρι το οικουμενικό επίπεδο της ανθρωπότητας, την μόνη ρεαλιστική προοπτική να αποκατασταθούν φυσικές, κοινωνικές και παγκόσμιες ισορροπίες.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι εμείς, ως επιμέρους άτομα και ως κοινωνικά σύνολα, είμαστε άμοιρα ευθυνών για όσα συντελούνται από το κεφάλαιο σε βάρος μας και σε βάρος της Φύσης, αλλά οι ευθύνες μας δεν περιορίζονται στο να είμαστε εθελοντές ‘οργανωμένων κύκλων’ που μας πιπιλίζουν το μυαλό, ότι ‘φταίει ο άνθρωπος’, γενικά και αόριστα για την καταστροφή του πλανήτη και την υποβάθμιση της ζωής μας και όχι το κεφάλαιο. Αυτή η συνειδητή παραπλάνηση σκοπό έχει να μας πείσει ότι εκείνοι οι λίγοι ολιγάρχες του πλούτου και της εξουσίας που, δια των πολιτικών υπαλλήλων τους, νομοθετούν όπως τους συμφέρει και αποφασίζουν, με την βοήθεια των σκοταδιστικών μύθων, των εξουσιαστικών ιδεολογιών[6], την ταξική παιδεία, την τυφλή προπαγάνδα, το ψέμα και στην ανάγκη με την βία των μηχανισμών καταστολής, για εμάς, χωρίς εμάς και σε βάρος μας. Το συμπέρασμα είναι ότι στην ουσία οι μεγάλες φυσικές καταστροφές, όπως οι πυρκαγιές, οι πλημύρες, οι σεισμοί, το θανατηφόρο κυκλοφοριακό χάος, οι επιδημίες κ.λπ., δεν είναι αποτέλεσμα ούτε ‘ανθρώπινης παρέμβασης’, ούτε ‘θεϊκή δοκιμασία’, αλλά άμεση ή έμμεση συστημική επιλογή του κεφαλαίου, που το βοηθάει να αντιμετωπίζει τις αντιφάσεις, τις αντιθέσεις και τις κρίσεις του και να αναγεννιέται από τις κερδοφόρες στάχτες του, διαφορετικά, ως ιστορικά τυμπανιαίο πτώμα θα έπρεπε να έχει ήδη γίνει μια ιστορική παρένθεση για την ανθρωπότητα.
Το δεύτερο ζήτημα σχετίζεται με την παγκόσμια δοκιμασία των τοπικών, εθνικών και παγκόσμιων θεσμικών, οικονομικών, κοινωνικών, υγειονομικών και πολιτισμικών θεσμών δομών και λειτουργιών που αφορούν την προστασία της ατομικής και δημόσιας υγείας από την πανδημία που προκάλεσε ο κορωνοϊός covid 2. Βέβαια η ανθρωπότητα διερωτάται:
· Αν αυτός ο ιός αποτελεί μια έστω και κατ’ αντανάκλαση, από την κεφαλαιοκρατική ρύπανση, αντίδραση της Φύσης, ή προϊόν των εργαστηρίων του χημικού και βιολογικού πολέμου, που οργανώνουν οι επίδοξοι ηγεμόνες του πλανήτη.
· Αν οι ταχύτατες μεταλλάξεις αυτού του ιού αποτελούν την προσπάθειά του να επιβιώσει, οπότε η δυναμική του θα απέβαινε φθίνουσα με αποτέλεσμα να εξαφανίζεται στο βαθμό που η επιστήμη θα δημιουργούσε τα κατάλληλα εμβόλια και φάρμακα.
· Ή μήπως αποτελεί ένα στρατηγικό όπλο της ελίτ του 1% για να μειώσει τον ανθρώπινο πληθυσμό που τώρα πια δεν τον χρειάζεται, γιατί την υπεραξία δεν την παράγει πια τόσο η εξαρτημένη ζωντανή χειρωνακτική εργασία, όσο ο τζόγος των χρηματιστηρίων και η ιστορική μορφή εργασίας, οι ‘σκεπτόμενες μηχανές’, οι έξυπνες τεχνολογίες της ανεξέλεγκτης τεχνητής νοημοσύνης, που ξεκόπηκαν από τη ζωντανή εργασία, δηλαδή από την κοινωνία που τις δημιούργησε σε βαθμό που το κεφάλαιο να στρέψει τα δημιουργήματα εναντίον των δημιουργών τους, με σκοπό την διαιώνιση της κυριαρχίας του.
· Οι κοινωνίες διερωτώνται επίσης, αν σ’ αυτήν την περίπτωση ο ιός είναι προγραμματισμένος να μεταλλάσσεται συνεχώς και περιοδικά μέχρι να μην αντιμετωπίζεται από κοινά εμβόλια και φάρμακα παρά μόνο με πανάκριβα εμβόλια που θα είναι προσιτά μόνο στους ολιγάρχες της εξουσιαστικής ελίτ. Ακούγεται, είναι αλήθεια, υπερβολικό μέχρι εξωφρενικό αλλά και όμως φαίνεται λογικό αν λάβει κανείς υπόψη του την φονική διαπλοκή μεταξύ μεγιστάνων του πλούτου, τραπεζών, φαρμακοβιομηχανιών, Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και μεγάλων ιδιωτικών νοσοκομείων. Γιατί πώς αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε την πολιτική, όλων σχεδόν των κυβερνήσεων, της υπονόμευσης των Εθνικών Συστημάτων Υγείας που αποσκοπεί στην ιδιωτικοποίηση του τομέα δημόσιας υγείας, που σημαίνει, όπως μας πληροφορεί ο Νόαμ Τσόμσκι, ότι, όπως ο καθένας, σε συνθήκες καπιταλισμού, μπορεί να αγοράσει τόση ελευθερία όση του επιτρέπει το πορτοφόλι του, έτσι και στο μέλλον, υπό συνθήκες κυριαρχίας των φαρμακοβιομηχανιών και ιδιωτικοποίησης του συστήματος υγείας ο καθένας θα μπορεί να αγοράζει τόση υγεία, δηλαδή τόση ζωή όση θα του επιτρέπει το πορτοφόλι του. Αλλά το μοιραίο ερώτημα παραμένει: Πόσοι θα έχουν ή θα συνεχίσουν να έχουν πορτοφόλι σ’ αυτόν τον ζοφερό κόσμο;
Ο καπιταλισμός είτε ως σκοταδιστικός Trumpισμός, είτε ως ‘μετριοπαθής’ νεοαμερικανισμός, είτε ως νεογερμανικός μερκελισμός, είτε ως νεοοθωμανικός ερτνογανισμός, είτε ως εξαρτημένος κομπραδόρικος και στρεβλός περιφερειακός καπιταλισμός, είτε τελικά ως κρατικοκαπιταλιστικός νεοκινεζισμός και νεοτσαρισμός και πάντα ως νεοδεξιός εφιάλτης της ανθρωπότητας σε όλο τους το ‘μεγαλείο’. Ο καπιταλισμός με τα πολλά πρόσωπα είναι ένας και μοναδικός[7]. Να σταματήσουμε να τον δοξάζουμε ή να τον αφορίζουμε, αλλά να τον αναλύσουμε με κριτική σκέψη για να τον αφοπλίσουμε πριν μας καταστρέψει οριστικά ως άτομα, ως κοινωνίες, ως ανθρωπότητα και ως πολιτισμό καθιστώντας αβίωτη την μοναδική κοινή μας πατρίδα, τον πιο όμορφο γαλάζιο πλανήτη του μεγαλοπρεπούς Σύμπαντος.
Μπροστά σε αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα ο καθένας μας ξεχωριστά. αλλά και ως συλλογικότητες και ως κοινωνία/ανθρωπότητα δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να μένουμε απαθείς θεατές των εξελίξεων, γιατί όπως φαίνεται ‘το τέλος της ιστορίας’ και η ‘πολιτική ταυτότητας’ δεν ήταν απλές φαντασιώσεις ενός υπηρέτη της νεοαμερικάνικης εξουσιαστικής ελίτ, αλλά ένα σχέδιο ‘επανεκκίνησης του καπιταλισμού’ με όρους αυτοκρατορικής εξουσίας και όχι με όρους μιας έστω αστικής κοινωνίας. Το λογικό θα ήταν, λοιπόν, από αύριο το πρωί να είμαστε όλοι στους δρόμους και να αξιώνουμε από όσους ακόμα μας κυβερνούν, την άμεση κοινωνικοποίηση όλων των φαρμακοβιομηχανιών και την σύνθεση όλων των πατεντών των εμβολίων κατά του κορωνοϊού σε μία, η οποία θα διατεθεί για την δωρεάν παραγωγή ενός εμβολίου που θα αποκωδικοποιεί και θα διαλύει τον ίδιο τον ιό και θα καταστήσει δυνατό τον άμεσο εμβολιασμό του παγκόσμιου πληθυσμού για την επιβίωση της ανθρωπότητας. Έτσι η κοινωνία/ανθρωπότητα θα κερδίσει τον αναγκαίο χρόνο για να σκεφτεί και να αλλάξει συθέμελα την φιλοσοφία, την αρχιτεκτονική και την δομή της οικονομίας και να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο της ως υποκείμενο της ιστορίας, τερματίζοντας οριστικά και αμετάκλητα τον ρόλο της ως αντικείμενο εκμετάλλευσής της από το μανιακό κεφάλαιο.
Όλες οι παραπάνω σκέψεις μας οδηγούν στο τελικό συμπέρασμα: Επειδή δεν υπάρχουν άλλα χρονικά περιθώρια για παλιές, ξαναζεσταμένες και καινούργιες σκοταδιστικές και εξουσιαστικές ιδεολογικές φιλελεύθερες, νεοφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές, τριτοτεταρτοδιεθνιστικές, μηδενιστικές, περιούσιες και ηγεμονιστικές ψευδαισθήσεις, η ανθρωπότητα έχει μια μόνο επιλογή: Να θάψει ΤΩΡΑ τον ιστορικά νεκρό πια καπιταλισμό πριν την θάψει αυτός, καταργώντας άμεση την ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής[8] υπέρ της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης με την μορφή της άμεσης Δημοκρατίας από το τοπικό μέχρι το οικουμενικό επίπεδο, βάζοντας τα θεμέλια για τον πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας, για τον αταξικό ουμανιστικό πολιτισμό[9].
Ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός[10] και είναι ήδη εδώ. Ας αφήσουμε το μυαλό μας να τον φανταστεί απελεύθερο και ολοκληρωμένο Ας ανοίξουμε τα μάτια μας να τον δούμε. Ας ανοίξουμε τα χέρια μας να τον αγκαλιάσουμε ως άτομα κοινωνίες και ανθρωπότητα, γιατί εμείς ως διαχρονικότητες τον δημιουργήσαμε για να είναι δικός μας και όχι των σφετεριστών. ________________
Σημειώσεις
[1] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Η μεγάλη απάτη της θεωρίας περί ‘ανθρώπινης παρέμβασης’ στο περιβάλλον και στο κλίμα, https://www.blogger.com/blog/post/edit/5909381204985884097/7294349769167682859
[2] Βλέπε, Rifkin Jeremy, Οικονομία του Υδρογόνου, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2003.
[3] Βλέπε Λάμπος Κώστας, Ενέργεια και εξουσία, https://classlessdemocracy.blogspot.com/2021/08/v-behaviorurldefaultvmlo.html
[4] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το υδρογόνο; Η επανάσταση του Υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.
[5] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η Μεγάλη Πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2012.
[6] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, ΑΘΗΝΑ 2015 και 2016.
[7] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, ΑΘΗΝΑ 2009.
[8] Λάμπος Κώστας, H Γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, εξουσίας, ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου