Γράφει ο Κώστας Μαυροσκούφης
Η πρώτη επίθεση προς τα ανατολικά των Τούρκων ξεκίνησε στις 07.00 της 14/8/74.
Οι δυνάμεις τους εξόρμησαν από το Τ/Κ χωριό Χαμίτ Μάντρες. Προπορεύονταν άρματα μάχης Μ-47 και Μ-48, ενώ έπονταν τάγματα πεζικού.
Η πρώτη αυτή επίθεση αποκρούσθηκε, ακολούθησε όμως άλλη. Οι Τούρκοι διέθεσαν στον συγκεκριμένο τομέα 80 περίπου άρματα (2 ίλες Μ-47 της 39ης Μεραρχίας και μία επιλαρχία Μ-48 της 28ης Μεραρχίας).
Τα πρώτα από αυτά διαπέρασαν αλώβητα τα ναρκοπέδια της Εθνικής Φρουράς, γεγονός που κατέδειξε ότι οι Τούρκοι ήδη γνώριζαν τα σημεία ναρκοθέτησης (τα σχεδιαγράμματα των ναρκοπεδίων που έστησε το 70 ΤΜΧ τα είχε μόνο η Ε.Φ. και το Αρχηγείο της Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών… οπότε καταλάβατε ποιος τα εδωσε στους Τούρκους).
Στις 10.00 η πίεση των επιτιθέμενων κατέστη αφόρητη και μετά από λίγο το 399 Τάγμα υποχώρησε.
Στην ίδια περιοχή αμύνθηκε κυπριακή δύναμη 200 περίπου ανδρών, υπό τον Κύπριο Ταγματάρχη (εκ ΣΣΕ) Τάσο Μάρκου.
Ο λεβέντης αυτός αξιωματικός προσπάθησε να συγκρατήσει τη γραμμή άμυνας που είχε ήδη διασπαστεί, αρνούμενος να υποχωρήσει.
Ο τότε λοχαγός Αντρέας Στυλιανίδης, ο οποίος την περίοδο του Αυγούστου του 1974 συνεργάστηκε με τον ταγματάρχη Τάσο Μάρκου και τελούσε υπό τις διαταγές του, σε συνέντευξη του στον Βάσο Βασιλείου θυμάται:
«Οι Τούρκοι βρέθηκαν πίσω μας. Γύρω στις 6-7 π.μ., επειδή ήμουν σε ύψωμα, είδα τα άρματα και μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαμε επαφή με τον Τάσο μέσω τηλεφώνου. Του είπα “ρε Τάσο, έρχονται πίσω μας άρματα”. Ο Τάσος δεν τα είχε δει επειδή μπροστά του υπήρχε μικρό φράγμα με νερό και βρισκόταν χαμηλά. Ο Τάσος ρώτησε: “Πού βρέθηκαν ρε τα άρματα;”. Του είπα ότι ήταν πίσω μας. Ο Τάσος με ρώτησε αν μπορούσα να κάνω αντεπίθεση για να ανακαταλάβω το φυλάκιο που κατέλαβαν προηγουμένως οι Τούρκοι. Του εξήγησα την κατάσταση που επικρατούσε στην περιοχή μου και μου είπε “άσε, θα δω τι θα κάνω”.
Ήταν η τελευταία φορά που επικοινώνησα μαζί του… Εν πάση περιπτώσει, προέλαυναν τα άρματα. Παράλληλα, οι Τούρκοι διενήργησαν επίθεση με πεζικό και κατέλαβαν ένα ύψωμα όπου, αν δεν με απατά η μνήμη μου βρισκόταν το φυλάκιο “9”. Ενώ μιλούσα με τον Τάσο διακόπηκε η επικοινωνία. Από τους όλμους το πυροβολικό και την αεροπορία και τις εκρήξεις του καπνούς της μάχης δεν βλέπαμε πέραν των δέκα μέτρων. Φαίνεται ότι η γραμμή αχρηστεύτηκε από κάποιο βλήμα. Ο Τάσος βρισκόταν σε απόσταση περίπου 200 μέτρων»…
«Πιστεύω ότι εκεί έπεσε ο Τάσος. Με τον Τάσο βρίσκονταν περίπου δέκα άτομα που αποτελούσαν το επιτελείο του. Τα άρματα ακολουθούσε πεζικό το οποίο κατέλαβε και το ύψωμα στο οποίο αναφερθήκαμε. Ίσως ο Τάσος διενήργησε αντεπίθεση για να καταλάβει το ύψωμα και κάπου εκεί έπεσε».
Ομως οι νεώτερες πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Τάσος Μάρκου, αφού φρόντισε για την ομαλή αναδίπλωση των ανδρών του, πήρε μόνο δύο ανδρες και κινήθηκε με κατεύθυνση την Κυθραία ελπίζοντας να δημιουργήσει νέα γραμμή αμύνης.
Στο Κεφαλόβρυσο της Κυθραίας έδιωξε τους δύο άνδρες του και αυτός προχώρησε κρατώντας σφιχτά το “τσέχικο” στα χέρια του!
Ήταν η τελευταίοι που τον είδαν…
ΗΡΩΑΣ … ΙΔΙΟ ΑΙΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ!
Όταν ο γιος ενός ήρωα “πυροβολεί” τις καρδιές μας… Πάρις Μάρκου, τα λόγια σου σπόρος και βροχή να θρέψουν τις επόμενες γενιές.
Σε ευχαριστούμε που κατάφερες να μιλήσεις…
Πόλυς Κυριακού, ποιητής της Κύπρου
Σε ψάχνω πατέρα…
Πέρασαν χρόνοι 47…
Και ακόμη σε ψάχνω πατέρα… και ας πέρασα τον μισό αιώνα ζωής…
Από παιδί με βαρύ όνομα. Το δικό σου…
Το παιδί του ήρωα.
Μα εμένα ο πατέρας μου έλειπε. Ο πατέρας μου. Ο δικός μου. Έλειπε. Θρήνος πόνος ,αγωνία και θλίψη.
Μετά νιος… αποφάσισα να ακολουθήσω τα δικά σου βήματα.
Να βάλω και εγώ την στολή…
Και βρέθηκα να ψάχνω άλλους που χάθηκαν… χρόνους σαράντα και βάλε…
Βρήκα αρκετούς πατέρα.
Μα δεν Βρήκα Εσένα.
Μέσα στον καπνό, με δύο τρεις στρατιώτες στην φωτιά, της μάχης της άνισης…
Και μια τελευταία σου επικοινωνία που σου είπαν ότι είστε περικυκλωμενοι…
Από τότε γυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου τι έγινε.. εκείνη την μέρα 14 Αυγούστου…
Τι έγινε εκείνα τα λεπτά; τα τελευταία λεπτά;
Τι έκανες πατέρα;
Με μια τελευταία σφαίρα;
Αυτό μου είπανε πολλοί που σε ήξεραν και πως το είχες πει…
Μην πέσεις αιχμάλωτος στα σκυλιά,τους φονιάδες, τους μακελλαρηδες…
Καθήκον. Ύψιστο Καθήκον.
Πλέον… πατέρα μου… γραφικοί και ρομαντικοί και ονειροπόλοι και ονειροβαμωνες όσοι ακόμη πιστεύουν και δηλώνουν
Δεν ξεχνώ…
Ναι πατέρα… ναι….
Και πολλά άλλα.
Έχω ένα όνειρο πατέρα.
Να σε βρω.
Να ξέρω τι απέγινες πατέρα.
Ένα μνήμα να έρχομαι να σου μιλώ.
Να αναπαυθεί και η δική σου ψυχή…
Μα και η δική μου…η τόσο ταραγμένη και μπερδεμένη…
Αύριο… 14 Αυγούστου πατέρα.
Όλα πιο έντονα και πιο βασανιστικά μες το μυαλό και την καρδιά μου.
Πότε, πού, πώς, ποία ώρα;
Να ήξερα έστω αυτό πατέρα… Έστω αυτό…
Να πάω να γονατισω την ώρα του θανάτου σου μπροστά στην Παναγία…
Να της εξομολογηθώ, να της μιλήσω πατέρα.
Να της πω να σε έχει καλά… την ώρα εκείνη που εσύ έφυγες πατέρα…
Θα ψάξω και άλλο πατέρα.
Ξέρω πως το βαρύ σου όνομα… έκανε τα σκυλιά να μετακινήσουν τα κόκκαλα σου τα ελληνικά για να μην σε βρούμε…
Μην μάθουμε ότι τα σκυλιά δεν πήραν την χαρά να σε σκοτώσουν με σφαίρα και μπαλτά..
Μα την ψυχή σου δεν μπόρεσαν πατέρα.
Και η ιστορία σου θα εμπνέει γενιές και γενιές.
Όσο κάποιοι, πατέρα, δεν ξεχνούν.
Μα αυτό δεν μπορώ να στο υποσχεθώ πατέρα…
Μείναμε λίγοι…
Και άνθρωποι που δεν θα πίστευες… μια κοπέλα που γεννήθηκε μετά την εισβολή παρακάλεσε τον Θεό… να σε δει στο όνειρο της να της δώσει ο Θεός ένα σημάδι…τι έγινε… 14 Αυγούστου 1974. Ήταν αγέννητη πατέρα.
Μου είπε… πατέρα…
Σε είδε στην μάχη. Την αγωνία, τον καπνό…και άλλα που μόνο εγώ ήξερα πατέρα για εκείνα τα λεπτά…
Και μου είπε…πως σε είδε ξαφνικά να ανεβαίνεις ευθυτενής με την στολή σου…ψηλά στον Ουρανό.
Σε μια πύλη σε Νεφέλη σε περίμενε ο Χριστός πατέρα…
Σου συγχώρεσε την αμαρτία να πάρεις την δική σου ζωή γιατί ήσουν μάρτυρας…πατέρα…
Πλέον έχουμε χαρμολύπη πατέρα…
Χαρμολύπη…
Ήσουν σε κλοιό πολιορκίας, πατέρα με τους 2-3 στρατιώτες σου…
Και πέταξες ψηλά λεύτερος…στον Χριστό.
Ελεύθεροι Πολιορκημενοι ακόμη είμαστε πατέρα…
Θα σου πω συγνώμη για αυτό πατέρα…
Μονάχα αυτό έμαθα πατέρα…
Την κοπέλα αυτή την στοιχειώνει το όνειρο ακόμη.
Νιώθει βάρος ευθύνης.
Να σε βρούμε πατέρα.
Ναι και άλλοι έστω λίγοι…αγέννητοι στην βάρβαρη εισβολή.
Λίγοι… μα θέλουν να σε βρούμε πατέρα.
Ο καθένας από το μετερίζι του…και κατά πως μπορεί.
Δεν τις θέλω τις τιμές πατέρα. Τα λόγια.
Εγώ θέλω να βρω εσένα πατέρα. Τον δικό μου πατέρα. Τον δικό μου…
Χρόνοι 47 πατέρα και έκλεισα μισό αιώνα ζωής..
Θα σε βρω πατέρα..
Θα σε βρούμε πατέρα…
Όμως μείναμε λίγοι πατέρα…
Αλλά δυνατοί. Αυτό μπορώ να στο ξομολογηθω.
Θα σε βρω πατέρα και ας περάσαν χρόνοι 47…
Εγώ και η αδερφή μου τα εγγόνια σου και συναγωνιστές και άγνωστοι πατέρα…
14 Αυγούστου..
Θα πάω στην Παναγία … να της πω πατέρα…
Και στον Χριστό….
Και θα ξημερώνει 15 Αυγούστου πατέρα…
Και εγώ θα συνεχίσω να σε ψάχνω πατέρα…
Μαζεύονται και άλλοι πατέρα γύρω μου.
Μακριά από λόγια, επίσημες τελετές…
Ταπεινά προσεύχονται και προσπαθούν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου