Φίλος μου ιερέας μου αποκάλυψε ότι με τον Ηλία τους συνέδεε μεγάλη φιλία και ότι επρόκειτο για ένα αληθινό παιδί Του Θεού. Εναν εξαιρετικό άνθρωπο και οικογενειάρχη. Τελικά αποφάσισε να τον πάρει κοντά Του για λόγους που μόνο ο ίδιος ξέρει...
Σας παραθέτω δύο αναρτήσεις από το ΑΗΔΟΝΙ.
Εκ μέρους του αδελφού του Ηλία, π. Χρυσοστόμου:
Λίγη ώρα πριν επιστρέψουμε στο Άγιον Όρος, με ζωντανές τις εικόνες του προσωρινού αποχαιρετισμού του αγαπητού μας αδελφού, μοιράζομαι μαζί σας ένα κείμενο του Ηλία μας. Πριν 1 χρόνο περίπου, συμμετείχε σε έναν ορεινό υπερμαραθώνιο 80 χλμ, στην ορεινή Ροδόπη. Λίγες μέρες μετά έγραψε ένα κείμενο περιγράφοντας το πώς πέρασε. Το τελευταίο κομμάτι του κειμένου αυτού, το οποίο και μεταφέρω στην αγάπη σας, καθρεφτίζει πεντακάθαρα το μεγαλείο της ψυχής του και την λαμπρότητα της χρυσής του καρδιας. Μακάρι να του μοιάσουμε...
«...Όλο χαρά τότε, αρχίζω να τρέχω πάλι, παρά τους πόνους, χωρίς να ξέρω το πώς, αφού έτρεχα ήδη για 75 χιλιόμετρα, ώσπου βλέπω δεξιά έναν συναθλητή εξαντλημένο, και του λέω: «Πώς είσαι φίλε μου;»
«Είμαι χάλια, ζαλίζομαι. Δεν μπορώ άλλο!»
«...Ωχ, λέω, αφυδατώθηκε!»
Και αμέσως του δίνω νερό και λίγο μπάρα, για να πάρει τα πάνω του! Δεν ήξερα τι να κάνω, και ήμασταν μόνοι στο σκοτάδι...
Οπότε σκέφτηκα τι θα κάνω! Το καλύτερο! Θα τερματίσουμε μαζί τον αγώνα! Τέλος!
«Φίλε μου, πιάσε με από το χέρι και πάμε! Και μην φοβάσαι!»
Και ξαφνικά αρχίζουμε μαζί αγκαλιά να περπατάμε γοργά μέσα στην νύχτα! Όσο κούραση και αν είχα, η χαρά μου που βοηθούσα έναν άγνωστο συναθλητή μου να πηγαίνει στον τερματισμό, με γέμιζε από δύναμη και κουράγιο!
Σε κάθε στροφή, εν γνώση μου, του έλεγα και ένα ψέμα: «Σε δύο στροφές φτάνουμε φίλε μου!» Και δώστου πάλι κουράγιο! Τα τελευταία χιλιόμετρα του αγώνα ήταν για εμένα και τα πιο χαρούμενα και ουσιαστικά, πράγμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Λίγα μέτρα πριν το τέλος του δίνω τα μπατόν και του λέω: «Τρέξε να τερματίσεις εσύ πριν από μένα, γιατί το αξίζεις πραγματικά!»
Και ο φίλος μου, ακούγοντας αυτό και ξεχνώντας την κατάσταση που ήταν, ξεδιπλώνεται σαν γίγαντας και άρχισε να τρέχει! Και μόλις άκουσα τις κουδούνες του τερματισμού του, συγκινήθηκα τόσο πολύ, που ένοιωσα σαν να τερμάτισα Πρώτος στον πιο δύσκολο Αγώνα του Κόσμου!
Ο αγώνας τελείωσε με την βοήθεια του Θεού, χαρίζοντας και μαθαίνοντας μας πολλά για την αξία του ανθρώπου, την πρόσφορα, την ανιδιοτέλεια, την ομορφιά της ζωής!
Εις το επανιδείν!
Ηλίας Καλαϊτζής»
πηγή
Αγαπημένε μου αδελφέ δεν εχω τίποτα παραπάνω να πω απο τον παρακάτω λόγο που μας κατασυγκίνησε στην εξόδιο ακολουθία. Εκφράζει τα πάντα για αυτό που ήσουν. Να εχεις καλό παράδεισο!!! Ευχαριστώ θερμά όλους προσωπικά και εκ μέρους της οικογένειάς μου για τις ευχές σας!!!
Αγαπητέ συνάδελφε και φίλε Ηλία. ...Συγκλονισμένοι βαθύτατα από τον απρόσμενο και αιφνίδιο θάνατο σου, ήμαστε εδώ την τραγική και πένθιμη τούτη ώρα, για να σε από χαιρετίσουμε φίλε, απευθύνοντας εκ μέρους όλων μας,το στερνό Αντίο. ..Ανήμερα των γενεθλίων σου, μόλις στα 39 σου Χρόνια κι ενώ όλοι μας σε περιμέναμε, όπως κάθε μέρα, να είσαι κοντά μας, ο Θεός αποφάσισε να σε στερήσει από όλους εμάς και να σε πάρει κοντά του...
Όπου και να υπηρέτησες τίμησες την Ελληνική Αστυνομία και άφησες πίσω σου ανεξίτηλη την προσωπική σου σφραγίδα κι ανθρώπους που μόνο καλά λόγια μπορούν να πουν για σένα. ..Όταν κάθεσαι στη βεράντα του Ηλία και της Μαρίας, δεν μπορείς να μην αγναντέψεις το πέλαγος, που σιγά σιγά στον ορίζοντα χάνονται τα καράβια και οι βάρκες.
Έτσι όπως χάνονται οι βάρκες από τον ορίζοντα, έτσι χάθηκε και ο φίλος μας. Μπορεί να χάθηκαν από τον ορίζοντά μας, αλλά σίγουρα συνεχίζουν να υπάρχουν.
Για πολλούς από εμάς αλλά κυρίως για την Μαρία, την Ευθαλία, τον Βασίλη, την Ιωάννα και τον Χρυσόστομο ίσως ακόμα να νομίζουμε ότι τον βλέπουμε για λίγο καιρό εκεί κάπου στον ορίζοντα. Ίσως να βρίσκεται, ίσως να είναι παιχνίδια της φαντασίας μας.
Για κάθε όμως αναβαση, θα πρέπει να υπάρχουν δυο πράγματα. Τα απαραίτητα εφόδια και ο αναρριχητης να έχει αποβάλει τα βλαβερά φορτία.
Τα εφόδια του φίλου μας ήταν πολλά…. Πάρα πολλά…. Η Αγάπη του για τον καθένα μας ήταν παρομοιώδης. Θεωρείς ότι αυτός ο άνθρωπος τους Αγαπούσε όλους, για όλους είχε μόνο κάτι καλό να πει. Με τον καθένα χαιρόταν σαν παιδί κάθε φορά που αντάμωνε. Χωρις να το ζητήσεις ήταν πάντα εκεί. ..Είχε μια νουθεσια για τον καθένα μας, να μας την "πει" με αγάπη! Κι όπως τα δέντρα των ψηλών βουνών, απόβάλλουν τα φύλλα τους για να ξαναγεννηθουν, έτσι κι ο φίλος μας, είχε αποβάλλει τον εγωισμό λες και γεννήθηκε χωρίς αυτόν. Πάντα να ζητήσει πρώτος συγγνώμη, πάντα απλός και άρχοντας μαζί!
Τα έκανες όλα γρήγορα και καλά ακριβέ μας φίλε! Γρήγορα Αγάπησες, γρήγορα έφτιαξες την όμορφη οικογένεια, γρήγορα ωρίμασες πνευματικά, γρήγορα μας έφυγες… Πάντα βιαστικός ήσουν. ....
Καποτε θυμάμαι μου ανέφερες οτι σε εναν πνευματικο πατερα, είπες από το εξης: " Πάτερ, δεν μπορείς να φανταστείς πόση προσευχή κάνω όταν τρέχω! Πόσο κομποσκοίνι! Και μοναχός να γινόμουν τόση προσευχή δεν θα έκανα". Έκτοτε, σε κάθε φωτογραφία σου να τρέχεις, απλά διακρίνω ότι εσύ προσευχόσουν, όπως είμαι σίγουρος ότι θα το έκανες και εκεί στην κορυφή του Βουνού της Κονιτσας που τόσο Αγαπούσες, λίγο πριν συναντήσεις τον Άγιο που Αγάπησες και σε Αγάπησε τόσο! Τον Όσιο Παίσιο. Πήγαινες για να δεις τον δρόμο, για να έρθουμε και εμείς, μόνο που εσύ τον άνοιξες πιο πολύ! Τώρα ξέρουμε ότι έφυγες ψηλα στον ουρανο, πιο ψηλα κι απο τα αγαπημενα σου βουνα! κι οπως ελεγες, οταν κοιτας απο ψηλα, βλεποντας ψηλοτερα, ναι! ειναι ολα μια ζωντανη ζωγραφιά!
Ανέστη Χριστός, Ηλία και ξέρουμε ότι απλά είναι άλλο ένα πέρασμα!
Ανέστη Χριστός, Ηλία για να βεβαιωθούμε ότι θα σε ξανασυναντήσουμε!
Ανέστη Χριστός, Ηλία αλλά για εμάς είναι ακόμα σαρακοστή!
Χριστός Ανέστη Αγνέ πολύτιμέ μας φίλε! Δεν έχω αλλά να πω, γιατί έχω πάρα πολλά...
Αντίο Ηλία. ....
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου