Από τον Σαράντο Ι. Καργάκο
Η δύναμη δέν εἶναι πάντα δύναμη ἄν αὐτός πού τήν κατέχει κυριαρχεῖται ἀπό ματαιδοξία ἤ ἄν πρόκειται περί κράτους. Ἡ δύναμη ἀφήνεται ἀνεξέλεγκτη νά ὁδηγεῖ τό ἅρμα τῆς ἐξουσίας. Ἄς μήν ἀναφερθοῦμε στήν τραγωδία τῆς ἀθηναϊκῆς δημοκρατίας πού τό πάθος γιά ἐπέκταση τήν ὁδήγησε στήν ἀνεμώλια ἐκστρατεία τῆς Σικελίας (415-419 π.Χ.) οὔτε καί στή Ναπολεόντεια Ἐποποιία πού ἔκλεισε μέ δραματικό τρόπο στό Βατερλώ (18/6/1815).
Ἄς περιοριστοῦμε σέ πιό κοντινά περιστατικά. Ἡ δύναμη τῆς χιτλερικῆς Γερμανίας ὑπῆρξε ἡ καταστροφή της, ἐνῶ ἡ μετέπειτα ἀδυναμία της ὑπῆρξε ἡ δύναμή της. Ἡ ὑπεροψία, τέλος, ὁδήγησε τούς Ἀμερικανούς στό Βιετνάμ γιά νά γράψουν κι αὐτοί μιά δική τους τραγωδία αἶσχος, πού παρά λίγο νά μήν ἔχει τέλος. Σήμερα «οἱ ἄνθρωποι τῆς διπλανῆς πόρτας», ἡ γειτόνισσα Τουρκία μέ πληθυσμό πού ἀριθμεῖ πάνω ἀπό 80.000.000, μέ τό πρόσχημα ὅτι περιβάλλεται ἀπό λαούς ἱστορικά ἐχθρικούς (Ἕλληνες, Βούλγαρους, Ἀρμένιους, Σύριους, Ἰρανούς) καί στό ἐσωτερικό της τούς Κούρδους –καί ὄχι μόνον αὐτούς– ἐξοπλίζεται συνεχῶς καί διαθέτει σήμερα ἕναν στρατό πού ὑστερεῖ ἀριθμητικά μόνον ἔναντι τῆς Κίνας, πιθανῶς καί τῆς Ἰνδίας καί τοῦ Πακιστάν.
Ὁ στρατός αὐτός λόγω τῆς συνεχοῦς ἐμπλοκῆς του σέ πόλεμο μέ τούς Κούρδους εἶναι πάντα ἑτοιμοπόλεμος, εἰδικά γιά περιπτώσεις ἀνορθόδοξου πολέμου, γίνεται ὅμως ἐμπειροπόλεμος μέ τή νέα ἐμπλοκή σέ πόλεμο μέ τή Συρία.
Παράλληλα, μέ τίς συνεχεῖς παραβιάσεις τοῦ ἑλληνικοῦ ἐναέριου χώρου ἐκγυμνάζει τή συνεχῶς ἐμπλουτιζόμενη ἀεροπορία της, ἐνῶ τό ἴδιο πράττει καί μέ τό πολεμικό ναυτικό, πού ἔχει μετά τόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο γιά πρώτη φορά ὑπεροχή ἔναντι τοῦ ἑλληνικοῦ, κι ἄς λέει ἀτυχῶς ὁ ὑπουργός μας ἐπί τῶν ἐξωτερικῶν ὅτι τά ἕξι (στήν πραγματικότητα τέσσερα) ὑποβρύχιά μας εἶναι ὑπερόπλο. Ἄν τά ὑποβρύχια ἦσαν ὑπερόπλο, οἱ Γερμανοί θά εἶχαν νικήσει καί στόν Α΄ καί στόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παράλληλα ἡ Τουρκία δημιουργεῖ μιά δική της βιομηχανία ἀνταλλακτικῶν, πυρομαχικῶν κ.λπ. Ἀγοράζει καινούργια ὅπλα ἀπό τή μέχρι χθές μεγαλύτερη ἐχθρό της, τή Ρωσσία, καί μέ τή βοήθειά της ἑτοιμάζει ἀτομικό ἐργοστάσιο στό Ἀκούγιου. Βοήθειά μας!
Παράλληλα δημιουργεῖ ἕνα στεφάνι συμμαχιῶν ὁλόγυρά μας, ὅπως οἱ Ἀλβανοί, οἱ Σκοπιανοί καί οἱ Βούλγαροι, ἄν πρός αὐτούς δέν τούς προφθάσαμε ἐμεῖς. Ὅλα αὐτά σέ συνάφεια μέ ὅσα συμβαίνουν στή Συρία, δημιουργοῦν ἕναν ὑποχωρητικό σκεπτικισμό σέ πολλούς συμπατριῶτες μας, καί κυρίως σέ πολιτικούς. Πολλοί σπεύδουν –ἀκόμη καί κυβερνητικά στελέχη– νά ἀποδοκιμάσουν τόν κ. Καμμένο, ἄν πεῖ κατά τό ἄσμα καί μιά κουβέντα παραπάνω.
Οἱ Τοῦρκοι μποροῦν νά διεκδικοῦν καί νά λένε ὅτι θέλουν, ἐμεῖς ὅμως ὄχι. Ὡστόσο, ἡ ἀπειλητική δύναμη τῆς Τουρκίας δέν ἀντιμετωπίζεται μέ λεκτικά σκονάκια, ἀντιμετωπίζεται μέ μιά ἀναδιοργάνωση τοῦ στρατοῦ (θητεία 18 μηνῶν στά 20 χρόνια), μέ σκληρή καί ὄχι ψυχαγωγική ἐκγύμναση (ὅσο καλύτερα ἐκγυμνάζεται ἕνας στρατός τόσο μικρότερες οἱ ἀπώλειές του) καί, κυρίως, ὅπως ἔχω προτείνει συχνά, μέ μιά ἀμυντική συμμαχία ἀνάμεσα σέ μᾶς, στή Βουλγαρία καί στή Σερβία.
Τό ΝΑΤΟ δέν μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει οὔτε στήν ἀπελευθέρωση τῶν δύο στρατιωτικῶν. Μήπως βοήθησε στήν Κύπρο καί στά Ἴμια; Βέβαια ἐννοῶ συμμαχία σοβαρή καί ὄχι μουσικοχορευτική, ὅπως μᾶς ἔδειξε τό βράδυ τῆς 10ης Ἀπριλίου ὁ νέος «Μεγάλος Τραγουδιστής», ὁ κ. Κοτζιᾶς. Πρῶτος «Μεγάλος Τραγουδιστής» ἦταν ὁ κ. Πάγκαλος στήν ὑπόθεση Ὀτσαλάν. Ὡστόσο, ἡ Τουρκία θά τό βρεῖ ἀπό μᾶς. Ἡ διαρκῶς αὐξανόμενη δύναμη τοῦ Ἐρντογάν, πού ὅλο καί πιό πολύ προσεγγίζει διανοητικά καί λεκτικά πρός τόν Μουσσολίνι, τόν ἔχει φέρει σέ σύγκρουση μέ τούς παραδοσιακούς συμμάχους του, τούς Δυτικούς, καί σέ μιά πολύ στενή οἰκονομική σχέση μέ τόν παραδοσιακό ἐχθρό τους τή Ρωσσία. Ὅμως ὁ Τράμπ δέν ἦλθε σάν εἰρηνοποιός, ἦλθε τήν ἐπαύριο τῆς ἐκλογῆς του σάν Τζών Γουαίην. Ἦλθε «μάχαιρα βαλεῖν».
Ἀφοῦ ἔβαλε στήν «κάτσα» τούς Εὐρωπαίους συμμάχους του, τώρα μέ μπομποδέκτη τήν Ἀγγλία στρέφεται μαχητικά κατά τῆς Ρωσσίας, συμβιβάζεται μέ τόν πρῶτο του ἐχθρό, τόν Βορειοκορεάτη πρόεδρο γιά νά στραφεῖ κατά τῆς Κίνας, πρωτίστως στό οἰκονομικό πεδίο, καί τώρα μέ σύμμαχο τό Ἰσραήλ στρέφεται κατά τῆς Συρίας. Ὁ Ἐρντογάν βρίσκεται πλέον σέ ἀμηχανία. Θυμίζουμε τό παλαιό ἆσμα: «Μά θαρρῶ πώς θά τά μπλέξω, τήν Κική ἤ τήν Κοκώ, ποιά νά διαλέξω». Δέν ἔχει περιθώρια ἐκλογῆς. Τό Ἰσραήλ, ὅπως διέσπασε τόν ἀραβικό κόσμο, θά διασπάσει καί τήν Τουρκία. Ὁ Ἐρντογάν, ὅπως ἔδειξε ἡ περίπτωση τῆς Ἱερουσαλήμ, ἐπιχειρεῖ νά γίνει σωτήρας τῶν Μουσουλμάνων. Ἀλλά ποιῶν; Σιιτῶν ἤ Σουνιτῶν; Τρέχα γύρευε!
Μέσα στήν Τουρκία ἀναμοχλεύονται, πλήν τοῦ κουρδικοῦ, καί ἄλλα ἐθνικιστικά κινήματα, πέρα ἀπό τό θρησκευτικό τῶν Ἀλεβήδων. Οἱ ὀπαδοί τοῦ Μπουλέντ ἔχουν ἀρχίσει νά δραστηριοποιοῦνται. Οἱ ἐκλογές πλησιάζουν. Μιά ἀποτυχία τοῦ «Σουλτάνου χωρίς Καφτάνι» θά εἶναι σάν νά τοῦ πέσει στό κεφάλι τό ταβάνι. Θά σπάσει, μέ ἔξωθεν παρεμβολές, ὁ τεχνητός δεσμός μεταξύ τῶν Τούρκων, πού μόνο κατά ἐλάχιστο ποσοστό θά εἶναι Τοῦρκοι, καί ἴσως ἡ ἑπόμενη γενιά νά δεῖ στή Μικρά Ἀσία νά ξεφυτρώνουν, ὅπως μετά τήν κατάλυση τῆς περσικῆς αὐτοκρατορίας ἀπό τόν Ἀλέξανδρο, νέα ἐθνικά κράτη, ὅπως τῆς Καππαδοκίας καί τοῦ Πόντου. Δέν πρέπει τότε νά χάσουμε τήν εὐκαιρία ὄχι γιά νέα ἐκστρατεία ἀλλά γιά προστασία τῶν λειψάνων τοῦ Ἑλληνισμοῦ στήν Πόλη, στά Πριγκιποννήσια, στήν Ἴμβρο καί στήν Τένεδο.
Ἀλλά πρίν φθάσουμε –καί θά φθάσουμε– σ’ αὐτό ἀπαιτεῖται προσοχή. Ἡ κατάσταση εἶναι εὔρυθμα σοβαρή. Στήν Κύπρο καί μόνον ἐκεῖ ὑπάρχουν ἀγγλικές βάσεις. Τόσον ἡ κυπριακή ὅσο καί ἡ ἑλληνική κυβέρνηση δέν πρέπει νά μποῦν σέ αὐτό τό «τζιώτικο ραβαΐσι», γιατί τά πρῶτα πλήγματα ἀπό τίς ρωσσικές καί συριακές βάσεις θά τά δεχθοῦν οἱ ἀγγλικές, ἀλλά στήν οὐσία τά τραύματα θά διευρυνθοῦν καί θά μολύνουν (μέ κάθε ἔννοια) τή Μεγαλόνησο. Ἡ Κύπρος αὐτή τή στιγμή εἶναι στό κέντρο τοῦ κυκλῶνα τῆς συμφορᾶς.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου