Γράφει η Φανούλα Αργυρού
Τη δεκαετία του1960 παρακολουθούσαμε στη μικρή οθόνη την αμερικανική σειρά «Peyton Place» (ελληνικά «Πολίχνη Πέιτον»). Με την απλή καθημερινότητα των κατοίκων μιας γειτονιάς. Επανήλθε το 1972 ως «Return to Peyton Place», στη συνέχεια γυρίστηκαν δύο ταινίες, η μια το 1977 «Murder in Peyton Place» και η άλλη το 1985, «The Next Generation»…
Ε, λοιπόν, και το Κυπριακό κάπως έτσι εξελίχτηκε…
Μου έγραψε ένας αναγνώστης του εξωτερικού μεταξύ άλλων:
«Δεν μπόρεσα ακόμη να καταλάβω δύο πράγματα με τους Κύπριους κυβερνώντες:
»1) Γιατί συνεχίζουν, με όλα τα κακά που κουβαλάει, να έχουν υπόψη τη "διζωνική", ένα καμουφλάρισμένο σχέδιο Ανάν, και
»2) γιατί συνεχίζουν, με όλα τα αρνητικά που κουβαλούν, να δέχονται πενταμερείς, τριμερείς, τετραμερείς, και όλες τις δυνατές "-μερείς";
»Πώς γίνεται να μην έχουν καταλάβει τι επιδιώκει η Τουρκία με όλα αυτά; Και πέφτουν πάντα στη φάκα και κάθε φορά όλο και κάτι χάνουν!
»Τι γίνεται από κυβερνητικής μεριάς για τις περιουσίες των Ελληνοκυπρίων στα κατεχόμενα; Με τον εποικισμό… Κάτι δεν πάει καλά, αλλά απ' ό,τι φαίνεται, κανείς κυβερνήτης δεν νοιάζεται.
»Εξίσου όμως φαίνεται πως και οι Ελληνοκύπριοι πολίτες στην πλειοψηφία τους είναι συνεργοί των κυβερνώντων τους. Ή κάνω λάθος;
»Καλό βράδυ».
Πράγματι, κανένας από το 1974 μέχρι σήμερα δεν τόλμησε ν’ απαιτήσει την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ των κατεχομένων εδαφών της πατρίδας μας. Όλοι τους βρεγμένοι από αδυναμίες, λάθη, υποταγές στις βρετανικές κηδεμονεύσεις, υποδείξεις, καθοδηγήσεις και αλαζονείες, σαν πειθαρχημένοι μαθητές που δεν τολμούν ν’ αντιμιλήσουν στους δασκάλους τους (βλέπε Βρετανούς!), κατανάλωσαν την όποια ‘‘αγωνιστικότητά’’ τους στο πώς ν’ αναγνωρίσουν τα τετελεσμένα των δύο τουρκικών εισβολών αντί την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ.
Γενεύη 1: 25/7-30/7/74, James Callaghan, Γεώργιος Μαύρος και Turan Gunes (ΥΠΕΞ των «εγγυητριών δυνάμεων») υπέγραψαν διακήρυξη για την «ύπαρξη στη Δημοκρατία της Κύπρου δύο αυτόνομων διοικήσεων, μια της ελληνοκυπριακής διοίκησης και μια της τουρκοκυπριακής», και ότι στην επόμενή τους συνεδρία θα συζητούσαν τα προβλήματα που προέκυπταν από την ύπαρξη αυτών των αυτόνομων διοικήσεων! Και αυτά καθώς τα τουρκικά στρατεύματα έσπερναν τον θάνατο και τον ξεριζωμό επί του εδάφους…
27/7/74 – Γλ. Κληρίδης έτοιμος να διαπραγματευθεί ομοσπονδιακή λύση, συμφωνεί με Ρ. Ντενκτάς (συνάντηση με Βρετ. Υπ. Αρμοστή στη Λευκωσία).
29/7/74 – Παράλληλα ο Μακάριος στη δεύτερη συνάντησή του με τον Δρα Χ. Κίσινγκερ (η πρώτη 22/7 και μετά τα θαλασσώματά του με τους Βρετανούς στις 17/7/1974 στο Λονδίνο), του ζήτησε να αναμειχθεί λέγοντάς του «προτιμώ Αμερικάνο μάγειρα. Είσαι σε θέση να παίξεις πιο θετικό ρόλο. Οι Τούρκοι ζητούν Ομοσπονδία…». Ο Μακάριος δεχόταν καντόνια…
Γενεύη ΙΙ: Callaghan και Gunes πίεζαν για αποδοχή γεωγραφικής ομοσπονδίας, ο Κληρίδης φοβόταν δολοφονία αν δεχόταν... Η βρετανική κυβέρνηση είχε δεχθεί την τουρκική θέση ότι το Σύνταγμα της ΚΔ είχε καταρρεύσει το 1964 και έπρεπε ν’ αντικατασταθεί το στάτους κβο, βάσει και της συμφωνίας της Γενεύης Ι (από τις 22/7/74 το Φόρεϊν Όφις είχε αποφασίσει για τη… λύση).
Στις 16.8.1974 το Φόρεϊν Όφις τελικά αποφάσισε ότι η λύση θα είναι η δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία που υποστήριζε ο Ρ. Ντενκτάς (και οι ίδιοι) και επέλεξε τον Γλ. Κληρίδη ως τον άνθρωπό τους να την περνούσε στους Έλληνες της Κύπρου…
Έκτοτε, λοιπόν, η όλη αγωνιστικότητα των ‘‘ηγετών’’ της ΚΔ μέχρι σήμερα ήταν και παραμένει ευθυγραμμισμένη με τα σχέδια του βρετανικού Φόρεϊν Όφις (3.1.1964, 22.7.1974, 16.8.1974), όπως και των Τούρκων για ΔΔΟ.
Η οποία (ΔΔΟ) σύντομα απέκτησε την υποστήριξη των δύο μεγάλων κομμάτων στην Κύπρο, ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ… Και του Προέδρου Αρχ. Μακαρίου, ο οποίος από το 1975 ενημέρωσε αμφότερους Βρετανούς και Αμερικανούς ερήμην του λαού (τον Μάρτιο 1977 και το Εθνικό και Υπουργικό του Συμβούλιο) ότι δεχόταν τη ΔΔΟ αλλά δεν θα το έλεγε στον λαό μέχρι συμφωνίας, πίστευε ότι μπορούσε να τον πείσει… Εξ ου και τον Απρίλιο 1977 έδωσε διά χειρός Τ. Παπαδόπουλου και τον καταραμένο διζωνικό χάρτη στους Τούρκους στη Βιέννη και πήρε αέρα…
Ο Σπ. Κυπριανού δεν την δέχθηκε ποτέ και αυτό το επιβεβαίωσαν στο Φόρεϊν Όφις. Έτσι βοήθησαν στην εκλογή του Γ. Βασιλείου ως αντικαταστάτη του, ο οποίος έκανε ό,τι του ζητούσαν οι Βρετανοί, εξ ου και πέρασαν ως συγγραφείς των ψηφισμάτων το ψήφισμα 649/90 στο Συμβούλιο Ασφαλείας, το πρώτο που εισήγαγε τη ΔΔΟ και ξεκίνησαν να προωθούν τα σχέδιά τους…
Ο Γλ. Κληρίδης, που αντικατέστησε τον Γ. Βασιλείου και τους υποσχέθηκε να περάσει το «Σχέδιο Ανάν» (Χάνεϊ), απέτυχε στις 24.4.2004.
Και ο Τ. Παπαδόπουλος, που αντικατέστησε τον Γλ. Κληρίδη, απέτυχε παταγωδώς να σεβαστεί την απόφαση του λαού. Αρνιόταν ότι ο λαός είχε απορρίψει τη ΔΔΟ με το δημοψήφισμα στις 24.4.2004. Διαβεβαίωσε τον Κόφι Ανάν, ερήμην του λαού, με επιστολή του 7 Ιουνίου 2004 (με συνημμένο έγγραφο) με αριθμό S.2004/437 ως εξής:
«…Εν πάση περιπτώσει, δράττομαι της ευκαιρίας να επαναλάβω εμφαντικά γι' ακόμα μια φορά, εκ μέρους της ελληνοκυπριακής πλευράς, τη δέσμευση του λαού μου, καθώς και την έντονη προσωπική δική μου, για μια λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας».
Προτού πεθάνει δε (2008), ο Παπαδόπουλος «στερέωσε» τη δι-ζωνική με τη «Δέσμη Ιδεών», που διάβασε ο αξιωματούχος του ΟΗΕ κ. Ibrahim Gambari μετά τη συνάντηση που είχε με τον ίδιο (Τ. Παπαδόπουλο) και τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Μehmet Ali Talat στις 8 Ιουλίου 2006. Η πρώτη παράγραφος της οποίας λέγει: «Δέσμευση για την επανένωση της Κύπρου με βάση μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία και πολιτική ισότητα, όπως καθορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας…».
Σημειώνεται ότι, κατόπιν έρευνας της γράφουσας μέσω του Αρχείου του ΟΗΕ, εντοπίστηκε ότι η «Δέσμη Ιδεών» είναι η μόνη τέτοια που φέρει μονογραφή Τ. Παπαδόπουλου και Μ. Α. Ταλάτ για ΔΔΟ.
Ακολούθησαν οι ένθερμοι της ΔΔΟ με δικές τους συνεννοήσεις για ΔΔΟ, Δ. Χριστόφιας που είπε το ακατανόητο «Είπαμε όχι για να τσιμεντώσουμε το ναι» (για το «Σχέδιο Ανάν») και Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος πήγε μέχρι το Κραν Μοντανά με υποσχέσεις προς Βρετανούς ότι θα δεχόταν τη «λύση», αλλά δεν τόλμησε… (βλέπε και βιβλίο Κώστα Ν. Χατζηκωστή «7 Προεδρικά Πορτραίτα»).
Στο τελευταίο επεισόδιο στην «Πολίχνη Κύπρο» πρωταγωνιστεί ο μικρός Νίκος (Χριστοδουλίδης), ο οποίος προεκλογικά είχε ‘‘ξεγυμνωθεί’’ στις υποσχέσεις να τα δώσει όλα στην Τουρκία στην ΕΕ με την… στερνή ελπίδα ότι θα μάζευε κάποια ψίχουλα ελεημοσύνης από τους Τούρκους και Ευρωπαίους εταίρους του και έκτοτε εκλιπαρεί επιστροφή στο… Κραν Μοντανά προς ικανοποίηση του Σερ Ντέιβιντ Χάνεϊ…
Γνωρίζουν πολύ καλά, φίλε αναγνώστη, τις επιδιώξεις της Τουρκίας, αλλά κανένας δεν διαθέτει το ανάστημα της αντίστασης προς τους αποικιοκράτες/κηδεμόνες. Αυτή είναι η πικρή 50χρονη απλή αλήθεια.
Τελικά η όλη στάση των διαχρονικών ηγεσιών της ΚΔ χρειάζεται ψυχολόγους για ν’ αναλυθεί όπως και η ίδια η βρετανο-τουρκική ΔΔΟ. Αν βέβαια τα καταφέρουν και εκείνοι να συμφωνήσουν. Ίσως με AI;
(Για λεπτομέρειες, βιβλίο γράφουσας «Διζωνική vs Δημοκρατία»).
Για τη στάση του λαού παραθέτω «Την προσβολή του Καραγκιόζη», «Σημερινή», 9.11.25
*Ερευνήτρια-δημοσιογράφος
Ο «διζωνικός» χάρτης, 3.4.1977, στη «Σημερινή». Το κατεχόμενο αεροδρόμιο της Τύμπου και η Κερύνεια δίνονταν στους Τούρκους.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου