Καθώς οι ΗΠΑ αποσύρονται από το χάος που πυροδότησαν στην Ουκρανία, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προβάλλουν την ανάγκη για αυξημένες συλλογικές αμυντικές δαπάνες και στρατιωτική ετοιμότητα μέσα από αφηγήσεις που περισσότερο θυμίζουν παιδικό θέατρο παρά υπεύθυνη επικοινωνία με τους πολίτες της Ευρώπης. Αντί για σαφή παρουσίαση του αυτονόητου – δλδ. της άμεσης ανάγκης μιας συνεκτικής πανευρωπαϊκής άμυνας με ενιαία διοίκηση, διοικητική μέριμνα και σαφείς κανόνες εμπλοκής – επιλέγουν να δραματοποιούν, μιλώντας για «τα παιδιά που θα αναγκαστούμε να θυσιάσουμε», για την ανάγκη «να μαζέψουν οι πολίτες τρόφιμα και μετρητά» και άλλες τέτοιες φαιδρότητες, λες και οι πραγματικές στρατηγικές ισορροπίες είναι «ψιλά γράμματα», ακατάλληλα για «τους μέσους πολίτες».
Η αφήγηση της «αρκούδας που θα μας κατασπαράξει» είναι ένα προσβλητικό ψυχολογικό τέχνασμα και δεν έχει καμία σχέση με μία ρεαλιστική εκτίμηση κινδύνου: Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες υποτιμούν προκλητικά την ικανότητα των πολιτών της Ένωσης να κατανοήσουν την πραγματικότητα και να υποστηρίξουν τη ενιαία στρατηγική αναβάθμιση της Ευρώπης με βάση την λογική εκτίμηση, την γεωπολιτική ευκαιρία που βρίσκεται μπροστά μας και τον ιστορικό ρεαλισμό.
Ίσως το σχέδιο να είναι ακριβώς αυτό, η σκόπιμη υποβάθμιση της δημόσιας συζήτησης και η ωμή επίδειξη περιφρόνησης των «ελίτ» απέναντι στους λαούς της Ευρώπης που – δυστυχώς – εξακολουθούν να κυβερνούν. Ίσως πάλι να μην υπάρχει κανένα σχέδιο και ο κάθε τυχάρπαστος να εκστομίζει ό,τι του καπνίσει μόλις δει μπροστά του τηλεοπτικό συνεργείο, την ώρα που τα διαφημιστικά «λόμπυ» γεμίζουν τα ταμεία τους με τις σχετικές εκστρατείες «ενημέρωσης». Ποιος να ξέρει… Το μόνο βέβαιο είναι ότι αντί για σοβαρή ενημέρωση και ανάπτυξη της κοινωνικής ωριμότητας, επιχειρείται η μαζική τρομοκράτηση.
Σε κάθε περίπτωση, και αγνοώντας τα κίνητρα και την πνευματική διαύγεια των ευρωπαίων ηγετών, θα υποθέσω το ακραίο: Οι ΗΠΑ αποσύρονται de facto όχι μόνο από το χάος στην Ουκρανία αλλά συνολικά από τη ΝΑΤΟϊκή εγγύηση, με αποτέλεσμα το αμερικανικό συμβατικό και πυρηνικό οπλοστάσιο να μην υπολογίζεται πλέον στο γεωπολιτικό διατλαντικό «τραπέζι». Ένα τέτοιο γεγονός θα μεταμόρφωνε δραματικά το στρατηγικό τοπίο της Ευρώπης, προσφέροντας στη Ρωσσία σημαντικά μεγαλύτερο περιθώριο ελιγμών προς τα Δυτικά της. Το ερώτημα που αναδύεται, είναι οι πραγματικές της δυνατότητες και η πραγματική βάση του τρόμου που διασπείρουν αφειδώς τα «κανάλια πληροφόρησης» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα δεδομένα έχουν ως εξής:
Προς τα Δυτικά, η Ρωσσία έχει χερσαία σύνορα με την Νορβηγία, την Φινλανδία, την Εσθονία, την Λετονία, την Λευκορωσία (σταθερά ρωσσόφιλη) και την Ουκρανία. Δεν θα εξετάσω ξεχωριστά τον θύλακα του Καλίνινγκραντ μεταξύ Λιθουανίας και Πολωνίας καθώς αυτός υπόκειται στην επιχειρησιακή λογική της επίθεσης κατά των χωρών της Βαλτικής.
Η Νορβηγία έχει μικρής έκτασης σύνορα με την Ρωσσία και είναι εξαιρετικά απίθανο να εκδηλωθεί εκεί μία αρχική ρωσσική επίθεση, κυρίως για λόγους γεωγραφίας και της γεωπολιτικής δυναμικής της «Αρκτικής Αποτροπής» (σ.1).
Η Φινλανδία διαθέτει «σκληρή» γεωγραφία, υψηλή ετοιμότητα και βαθιά ιστορική μνήμη: Ο «Πόλεμος του Χειμώνα» ήταν η τελευταία εισβολή που δέχτηκε και την πραγματοποίησε η Σοβιετική Ένωση το 1939, καταβάλλοντας πολύ σημαντικό κόστος. Βέβαια τότε, η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν πυρηνική δύναμη, αλλά η πιθανότητα σήμερα μίας επιθετικής χρήσης πυρηνικών όπλων από πλευράς Ρωσσίας τόσο κοντά στην επικράτειά της θα ήταν επιχειρησιακά… αντιπαραγωγική (δλδ. εντελώς ηλίθια) – το ίδιο και πολιτικά. Άρα μία τέτοια υποθετική εισβολή θα παρέμενε, λογικά, «συμβατική», ακριβώς όπως και η πρόσφατη εισβολή στην Ουκρανία. Σε αυτό το επίπεδο, η Φινλανδία μπορεί να κινητοποιήσει γρήγορα μεγάλες εφεδρείες (ταχεία φάση ~280.000 άνδρες, με δυνατότητα κλιμάκωσης μέχρι τις ~800.000). Ο μικρός ρωσσόφωνος πληθυσμός της (1,5 – 2% του συνόλου), εκτός του ότι δεν δημιουργεί για την Ρωσσία πειστικό πρόσχημα «προστασίας», δεν της προσφέρει επιπλέον μία υπολογίσιμη φιλική δύναμη εντός της Φινλανδίας όπως συμβαίνει στην Ουκρανία. Σε αυτό λοιπόν το σενάριο, η Μόσχα θα αντιμετώπιζε έναν αντίπαλο με υψηλή ετοιμότητα, δυσμενές έδαφος και ελάχιστα εσωτερικά στηρίγματα – χωρίς να συνυπολογίζω καθόλου την πλήρη κάλυψη των χωρών του ΝΑΤΟ (πλην των ΗΠΑ), του οποίου η Φινλανδία είναι πλήρες μέλος. Μία τέτοια επιχείρηση θα είχε δυσανάλογο κόστος σε ανθρώπινο δυναμικό, υλικούς πόρους και διεθνή απομόνωση, καθιστώντας την στρατηγικά παράλογη και άρα μάλλον απίθανη, ένα πολύ «ακριβό» σφάλμα που η Μόσχα δεν πρόκειται να διαπράξει.
Οι χώρες της Βαλτικής είναι πιο σημαντικές γεωστρατηγικά για την Ρωσσία και πιό ευάλωτες γεωγραφικά και στρατιωτικά από τη Φινλανδία (μιλάμε πάντα για «συμβατικό» πόλεμο). Μία ρωσσική επίθεση εκεί θεωρείται το πλέον πιθανό σενάριο – εκτός της περίπτωσης κλιμάκωσης στην Ουκρανία που εξετάζω παρακάτω. Είτε εναντίον της Φινλανδίας όμως, είτε εναντίον των χωρών της Βαλτικής, μιά ρωσσική επίθεση θα προκαλούσε πολιτικά αναπόφευκτη γεωστρατηγική συσπείρωση της Βόρειας και της Κεντρικής Ευρώπης (ασχέτως του ΝΑΤΟ). Ειδικά μιά επίθεση εναντίον της Εσθονίας και της Λετονίας προβλέπει προώθηση από την Λευκορωσία προς τον θύλακα του Καλίνινγκραντ, μέσω του «Διαδρόμου του Σουβάλκι« (σ.2) και συμπεριλαμβάνει αναγκαστικά και την Λιθουανία. Μία τέτοια εξέλιξη θα δημιουργούσε ευθεία απειλή για την Πολωνία και βαρύτατο κόστος ασφαλείας για την Γερμανία, δημιουργώντας πολύ ευνοϊκές συνθήκες για άμεση στρατιωτική εμπλοκή αυτών των δύο χωρών και ειδικά της πρώτης. Οι σκανδιναβικές χώρες, μετατοπισμένες ήδη προς μια συνεκτική αμυντική αρχιτεκτονική με τις χώρες της Βαλτικής (συνεργασία Nordic–Baltic – NB8), θα εκτελούσαν σειρά κοινών στρατιωτικών επιχειρήσεων εναντίον του εισβολέα, αντιμετωπίζοντας άμεση απειλή στα Νότια θαλάσσια σύνορά τους. Επιπλέον, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ολλανδία και η Ισπανία, μαζί με τις άλλες, πιό αδύνατες χώρες της Ε.Ε. θα αντιμετώπιζαν υπαρξιακό ζήτημα της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής. Η δική τους εμπλοκή – μαζική στρατιωτική υποστήριξη και βιομηχανική κινητοποίηση αρχικά – θα ήταν εξαιρετικά πιθανή, ασχέτως της κόπωσης που προκάλεσε η εμπλοκή τους στην κρίση στην Ουκρανία. Αναμφίβολα, μια ρωσσική επίθεση στις χώρες της Βαλτικής θα άνοιγε τον «ασκό του Αιόλου» για ολόκληρη την Βόρειο Ευρώπη αλλά και για την Ρωσσία, μία επιλογή επίσης πολύ «ακριβή».
Ακόμη όμως και στην περίπτωση μιας αρχικής ρωσσικής επικράτησης στην Φινλανδία ή στις χώρες της Βαλτικής, η κατοχή εδαφών με εχθρικό πληθυσμό και μακρόχρονη αντίσταση θα είχε πολύ υψηλό στρατιωτικό και οικονομικό κόστος δεδομένης μάλιστα της στενής εγγύτητας με μία εχθρική Ευρώπη. Παράλληλα, η Ε.Ε. θα κλιμάκωνε διπλωματικά και οικονομικά προκειμένου να πιέσει τρίτες δυνάμεις (π.χ. Κίνα και Τουρκία) να τοποθετηθούν στην ρωσσική εισβολή με πράξεις, δλδ. τουλάχιστον οικονομικές κυρώσεις. Η άμεση συμμόρφωση δεν είναι δεδομένη, αλλά το δικό τους κόστος «ουδετερότητας» (εμπορικές σχέσεις με ΕΕ, διεθνής εικόνα κλπ.) θα ανέβαινε σημαντικά, γεγονός που προφανώς προσμετράται στους ρωσσικούς υπολογισμούς.
Μέχρις εδώ, η υπόθεσή μου δεν συμπεριλαμβάνει άμεση στρατιωτική εμπλοκή συνολικά του ΝΑΤΟ (πλήν ΗΠΑ). Δεν συμπεριλαμβάνει επίσης πυρηνική εμπλοκή από πλευράς Γαλλίας που αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε «πυρηνικό ολοκαύτωμα» την Ευρώπη, θα έκανε την Δυτική Ρωσσία επαρκώς «τοξική» ώστε να καταστεί μη – κατοικήσιμη, θα προκαλούσε βαρύτατες περιφερειακές περιβαλλοντικές καταστροφές και θα συγκλόνιζε τις παγκόσμιες αγορές ενέργειας και τροφίμων. Η πυρηνική εκδοχή (Γαλλία – Ρωσσία) είναι το αντικείμενο της σημείωσης 3.
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις συμβατικής επίθεσης από πλευράς Ρωσσίας, το πιθανότερο είναι πως η Ουκρανία θα επιχειρούσε να ανακαταλάβει εδάφη της, εκμεταλλευόμενη την διασπορά των ρωσσικών στρατιωτικών δυνάμεων και της στρατηγικής της επικέντρωσης και αυξάνοντας περαιτέρω το κόστος της υποθετικής επιλογής της Μόσχας.
Με αυτά σαν δεδομένα, η ολοκληρωτική ή η μερική κατάληψη της ελεύθερης Ουκρανίας, θα φαινόταν ίσως η πιο αναμενόμενη αρχική κίνηση της Ρωσσίας προς τα δυτικά. Ωστόσο, από την έναρξη της ρωσσικής εισβολής εώς σήμερα, η Ουκρανία έχει αναπτύξει ισχυρή εθνική αντίσταση και έχει αποκτήσει σημαντική στρατιωτική και τεχνολογική εμπειρία. Η πλήρης ή η ευρύτερη κατοχή μιας χώρας αυτού του μεγέθους και των δυνατοτήτων θα απαιτούσε εξοντωτικά μεγάλες δυνάμεις και θα οδηγούσε σε μακρόχρονο ανταρτοπόλεμο, με υψηλό κόστος σε ανθρώπινες ζωές και πόρους. Η Ρωσσία γνωρίζει πλέον καλά πως θα διακινδύνευε να βυθιστεί σε ένα «νέο Αφγανιστάν», σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, πολύ πιό κοντά στα σύνορά της και με την πολύ σημαντική στρατιωτικά Πολωνία ακριβώς δίπλα να απειλείται άμεσα και να πολλαπλασιάζει το ρωσσικό κόστος εκθετικά.
Ένα εναλλακτικό σενάριο που έχει συζητηθεί διεξοδικά, προβλέπει εισβολή της Ρωσσίας στην μη – ΝΑΤΟϊκή Μολδαβία με βάση την έντονα ρωσσόφιλη Υπερδνειστερία, αλλά αυτό, ρεαλιστικά, προβλέπει κατάληψη του συνόλου της Νοτίου Ουκρανίας για λόγους υποστήριξης και κάλυψης της επίθεσης. Εμπίπτει έτσι, στο ευρύτερο σενάριο της περαιτέρω προώθησης στην Ουκρανία, δηλαδή της κατάληψης περιοχών με εχθρικό πληθυσμό, ικανό για εξαιρετικά κοστοβόρο ανταρτοπόλεμο (οι περιοχές που ήδη κατέχει η Ρωσσία στην Ουκρανία είναι επί το πλείστον ρωσσόφωνες και πολύ περισσότερο «διαχειρίσιμες»). Εδώ τον ρόλο της Πολωνίας θα τον έπαιζε η Ρουμανία, της οποίας οι ένοπλες δυνάμεις βρίσκονται σε διαδικασία ταχείας ανανέωσης, με στόχο την καλύτερη διαλειτουργικότητα με τις ΗΠΑ και τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις.
Συμπερασματικά, ακόμη και με την de facto απουσία των ΗΠΑ από το ΝΑΤΟ, ακόμη και με το υπόλοιπο ΝΑΤΟ αμήχανο και αναποτελεσματικό σχετικά με τις συνολικές του δυνάμεις, οι πραγματικές δυνατότητες της Ρωσσίας για στρατιωτικές επιθέσεις προς τα Δυτικά της είναι πολύ περιορισμένες. Είναι πολύ πιό πιθανό η Μόσχα να προσανατολιστεί στην διατήρηση και στην κλιμάκωση της «χαμηλής έντασης» συγκρούσεως στην οποία ήδη συμμετέχει, δλδ. σε κυβερνοεπιθέσεις, προπαγάνδα, ενεργειακούς εκβιασμούς, επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης των ευρωπαϊκών χωρών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνολικά, χρήση φιλικών μειονοτήτων και κυβερνήσεων και πολιτική διείσδυση. Δεν αποκλείονται «θερμά επεισόδια», δλδ. συνοριακές εμπλοκές, ή ναυτικές/αεροπορικές παρενοχλήσεις σαν «τεστ» αποφασιστικότητας και σαν αντικείμενο προπαγάνδας εσωτερικής κατανάλωσης. Από εκεί όμως, εώς μία στρατιωτική εισβολή όπως αυτή στην Ουκρανία, το χάσμα παραμένει τεράστιο: η Ρωσσία στερείται των οικονομικών, των στρατιωτικών, των διπλωματικών και συνολικά των γεωστρατηγικών προϋποθέσεων για να την επιχειρήσει με υπολογίσιμες πιθανότητες επιτυχίας. Η επιθετικότητά της (ή η αμυντικότητά της ανάλογα με τις διάφορες πεποιθήσεις) είναι καταδικασμένη προς το παρόν να εκτονώνεται σε σενάρια φθοράς, ψυχολογικής πίεσης και επίδειξης ισχύος.
Η ειρωνεία (και η πραγματική ξεφτίλα των ευρωπαϊκών «ελίτ») είναι ότι οι φοβικές αφηγήσεις της «άγριας αρκούδας στην αυλή μας», επειδή ακριβώς είναι ανακριβείς και συναισθηματικά φορτισμένες, προσφέρουν στη Μόσχα ένα εύκολο αντικείμενο εκμετάλλευσης: Οι Ρώσσοι μπορούν να τις παρουσιάσουν ως χειραγωγικές και εκτός πραγματικότητας υστερίες, ενισχύοντας την δική τους εικόνα ως «λογικού» παγκόσμιου ηγέτη απέναντι σε μια Ευρώπη που έχει καταντήσει έρμαιο της τρομοκράτησης των πληθυσμών της μέσω της άτοπης προπαγάνδας της ηγεσίας της. Η μελοδραματική ρητορική όχι μόνο δεν ενισχύει την άκρως απαραίτητη ανάπτυξη της αυτόνομης ευρωπαϊκής στρατηγικής ισχύος, αλλά υπονομεύει την ίδια την αξιοπιστία της Ευρώπης, καθιστώντας δυσκολότερη και πιό επίπονη την οικοδόμηση των απαραίτητων για αυτό τον σκοπό μηχανισμών.
Με άλλα λόγια, αντί να επενδύσουν σε ψύχραιμες στρατηγικές επικοινωνίας που θα εξηγούσαν γιατί η δημιουργία ενιαίας και ισχυρής άμυνας είναι η αυτονόητη ανάγκη των καιρών – και μία μοναδική ευκαιρία γεωπολιτικής απεξάρτησης από τις ΗΠΑ – οι ευρωπαϊκές ηγεσίες επιλέγουν την μοναδική «γλώσσα» που οι ίδιες καταλαβαίνουν, την τρομοκρατία, την απλοϊκότητα και την υπερβολή.
Πετροβούβαλος/Αβέρωφ
Σημειώσεις
1. Ο όρος «Αρκτική Αποτροπή» αναφέρεται στην στρατηγική ισορροπία που αναπτύσσεται στην Αρκτική εξ αιτίας της τεράστιας γεωπολιτικής σημασίας της λόγω της γεωγραφικής της θέσης, των φυσικών της πόρων και των νέων θαλάσσιων επικοινωνιών που αναδύονται από την αύξηση της μέσης θερμοκρασίας της Γής. Πρακτικά, η Αρκτική λειτουργεί σαν σύνορο μεταξύ Ρωσσίας, Νορβηγίας, Φινλανδίας, Δανίας (μέσω Γροιλανδίας) και ΗΠΑ (μέσω Αλάσκας). Η στρατιωτική παρουσία στην περιοχή είναι έντονη, με συστήματα επιτήρησης και δυνάμεις ταχείας αντίδρασης που στοχεύουν στην αποτροπή αιφνιδιαστικών κινήσεων. Μια ρωσσική επιθετική ενέργεια θα προκαλούσε σχεδόν βέβαια την αντίδραση των ΗΠΑ, ασχέτως της συμμετοχής τους στο ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα στην περίπτωση εισβολής στη Νορβηγία όπου υπάρχουν κρίσιμες στρατιωτικές υποδομές και εκτεταμένα θαλάσσια σύνορα προς τα Βόρεια και Βορειο – Δυτικά. Στη Φινλανδία, η πιθανότητα εμπλοκής των ΗΠΑ παραμένει υψηλή, αλλά διαφοροποιείται λόγω της γεωγραφικής διάταξης και της σχετικά πρόσφατης ένταξής της στο ΝΑΤΟ, γεγονός που συνεπάγεται την έλλειψη (ακόμα) στρατιωτικών υποδομών αμερικανικού ενδιαφέροντος.
2. Ο «Διάδρομος του Σουβάλκι» (Suwałki Gap) είναι το χερσαίο πέρασμα μεταξύ της Βορειο – Ανατολικής Πολωνίας και της Νοτίου Λιθουανίας, μεταξύ του θύλακα του Καλίνινγκραντ και της Λευκορωσίας. Συνδέει τις χώρες της Βαλτικής με την υπόλοιπη Ευρώπη και, εάν δεν καταληφθεί, μια υποθετική ρωσσική επίθεση εναντίον της Εσθονίας και της Λετονίας θα ήταν στρατηγικά αναποτελεσματική επειδή συνδυαστικά: Οι γραμμές επικοινωνιών προς τις χώρες της Βαλτικής θα παρέμεναν προσβάσιμες από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, επιτρέποντας ταχεία μεταφορά δυνάμεων, πυρομαχικών και αντιαεροπορικών/αντιαρματικών συστημάτων που θα αύξαναν το κόστος της ρωσσικής προώθησης.
Η Ρωσσία θα εξαναγκαζόταν σε έναν αμφίβολης αποτελεσματικότητας θαλάσσιο και αεροπορικό αποκλεισμό της Λιθουανίας, ευπαθή σε πλήγματα αντιαεροπορικής άρνησης και προβολής ναυτικής ισχύος στην Θάλασσα της Βαλτικής. Συγχρόνως θα υφίστατο συστηματική παρεμπόδιση μέσω βομβαρδισμού μεγάλης αποστάσεως από μονάδες πυροβολικού εγκατεστημένες ή μετακινούμενες εντός της Λιθουανίας.
Ο βαριά εξοπλισμένος θύλακας του Καλίνινγκραντ θα παρέμενε εκτεθειμένος περιμετρικά.
Συνοπτικά η αρχική κατάληψη του «Διαδρόμου του Σουβάλκι» θα δημιουργούσε μια συνεκτική ρωσσική ζώνη επιχειρήσεων που θα επέτρεπε ασφαλέστερη επιχειρησιακή συγκέντρωση και θεωρείται καθοριστική προϋπόθεση για την βιωσιμότητα οποιασδήποτε ρωσσικής επίθεσης στις χώρες της Βαλτικής.
3. Αντίθετα με την βρετανική πυρηνική δύναμη που βασίζεται σε «νοικιασμένα» αμερικανικά όπλα και απροσπέλαστη τεχνολογία, η γαλλική είναι αυτόνομη και απολύτως ανεξάρτητη από την Ουάσιγκτων. Το πυρηνικό πρόγραμμα της Γαλλίας προέρχεται από την δυσπιστία που δημιούργησε ο αμερικανικός εκβιασμός κατά την διάρκεια της Κρίσης του Σουέζ το 1956, όταν η Ουάσιγκτον εξανάγκασε την Γαλλία και την Βρετανία να εγκαταλείψουν τις προσπάθειες ανάκτησης του ελέγχου της διώρυγας από την Αίγυπτο, ταπεινώνοντας διεθνώς τις δύο ευρωπαϊκές δυνάμεις. Η Γαλλία ενσωμάτωσε εξ αρχής στο στρατηγικό της δόγμα την πιθανότητα να αντιμετωπίσει μόνη της έναν ισχυρό αντίπαλο στο πλαίσιο μίας πυρηνικής σύγκρουσης. Σήμερα, η Γαλλία διαθέτει στρατηγικά υποβρύχια – φορείς πυρηνικών βαλλιστικών πυραύλων (SSBN) και αεροπορικά συστήματα πυρηνικής προσβολής που εξασφαλίζουν αξιόπιστη «Ικανότητα Δεύτερης Κρούσης» (Second Strike Capability – η εξασφαλισμένη δυνατότητα μίας πυρηνικής δύναμης να αντιδράσει σε ένα πυρηνικό χτύπημα με το δικό της πυρηνικό οπλοστάσιο. Βασικό μέσο εξασφάλισής της είναι τα στρατηγικά υποβρύχια και δευτερευόντως τα στρατηγικά αεροπορικά συστήματα). Η πρόθεση χρήσης των Γαλλικών πυρηνικών όπλων στην περίπτωση μίας ρωσσικής στρατιωτικής εισβολής στην Ευρώπη, χωρίς τις αμερικανικές εγγυήσεις ασφαλείας, είναι το μοναδικό – αλλά επαρκές – μέσο προστασίας της ευρωπαϊκής στρατηγικής σταθερότητας: Η απειλή είναι αρκετή για να αποτρέψει τη Μόσχα από μια τέτοιου επιπέδου κλιμάκωση, ακριβώς επειδή η χρήση πυρηνικών όπλων, παρά την ασυμμετρία των δύο οπλοστασίων, θα παρέμενε αμοιβαία αυτοκαταστροφική: Εκτός από τα πλήγματα στο δικό της έδαφος, η Ρωσσία θα μετρούσε τεράστιες ζημιές από την πυρηνική καταστροφή της Ευρώπης, και η Γαλλία γνωρίζει ότι η πραγματική ισχύς της αποτροπής έγκειται στην αξιοπιστία της απειλής. Ακόμη και στο ακραίο σενάριο αμερικανικής απουσίας, η πιθανότητα να διακινδυνεύσει η Ρωσσία πυρηνική εμπλοκή παραμένει εξαιρετικά χαμηλή, και η συζήτηση για ρωσσική στρατιωτική προέλαση προς τα Δυτικά της, με την Γαλλία πυρηνικά δεσμευμένη και εχθρική, στερείται στρατηγικής σοβαρότητας. Ωστόσο η ανάπτυξη μίας ευρύτερης ευρωπαϊκής πυρηνικής αποτροπής είναι ένα λογικό και απαραίτητο επόμενο στάδιο που περνάει προφανώς μέσα από την εξέλιξη και τον εμπλουτισμό αρχικά του γαλλικού πυρηνικού οπλοστασίου με την συμμετοχή ολόκληρης της Ένωσης.
Παραπομπές για περαιτέρω κατανόηση της κατάστασης:
FRS – Περί της Γαλλικής πυρηνικής αποτροπής
Robert Lansing Institute – Περί της πιθανότητας επίθεσης στις χώρες της Βαλτικής – ο ρωσσικός Θύλακας του Καλίνινγκραντ παίζει κεντρικό ρόλο σε αυτό το σενάριο.
Worldcrunch – Ως άνω, περί επίθεσης στις χώρες της Βαλτικής αλλά κάπως πιό διαφορετική οπτική
Geopolitics and Security Studies Center – Περί σεναρίων επίθεσης στην Μολδαβία
RAND Corporation – Αναφορά στο κόστος του πολέμου στην Ουκρανία – μεταξύ άλλων αναφέρονται τα κόστη κατοχής.
Η εικόνα δημιουργήθηκε για τον Αβέρωφ με την χρήση προγράμματος Τεχνητής Νοημοσύνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου