Γράφει ο Φώτης Κλαμπάτσας
Πριν 43 ολόκληρα χρόνια, πίσω στο μακρινό πλέον 1982, η θρυλική μπάντα από τη Γηραιά Αλβιόνα κυκλοφορεί τον τρίτο δίσκο της, το εμβληματικό “The Number Of The Beast”.
Οι αντιδράσεις που πυροδότησαν ο αμφιλεγόμενος τίτλος και το προκλητικό εξώφυλλο, δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν τη μεγάλη συνολικά επιτυχία που έφερε για το συγκρότημα. Ήταν ο δίσκος που τους έβαλε στην κορυφή του παγκόσμιου μουσικού στερεώματος. Επίσης, ήταν και η πρώτη εμφάνιση του μεγάλου Bruce Dickinson στα φωνητικά.
Τα τραγούδια είναι αριστουργήματα με αποκορύφωμα το “Hallowed Be Thy Name”, το οποίο θεωρείται από τους περισσότερους λάτρεις της σκληρής μουσικής, ως ο μεγαλύτερος ύμνος του heavy metal.
Ανάμεσα στα κομμάτια του δίσκου, όμως, υπάρχει και ένα που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, ειδικότερα σε σχέση με το σήμερα.
Το “The Prisoner” είναι το τρίτο κατά σειρά τραγούδι του album και ως πηγή έμπνευσης έχει την ομώνυμη αγγλική σειρά της δεκαετίας του ‘60.
Στην εισαγωγή του κομματιού ακούγεται μία φράση από τη σειρά που, αν μη τι άλλο, σε βάζει σε σκέψεις: “I’m not a number! I’m a free man!”
Ατομικισμός vs Κολεκτιβισμός
Η σειρά ακολουθεί το “Νούμερο 6”, έναν πρώην πράκτορα της Βρετανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, ο οποίος μετά την παραίτησή του, βρίσκει τον εαυτό του σε ένα σπίτι ίδιο με το δικό του, σε μια τοποθεσία δίπλα στη θάλασσα, “περιφρουρούμενη” από ψηλά βουνά.
Το πραγματικό του όνομα δεν αναφέρθηκε ποτέ. Του δίνεται το “Νούμερο 6”, όμως αυτός αρνείται να το δεχτεί και θα δηλώσει με θάρρος ότι δεν είναι ένας αριθμός, αλλά ένας ελεύθερος άνθρωπος.
“I’m not a number! I’m a free man!”
Κοντά του βρίσκονται κι άλλοι άνθρωποι· Μία μικρή φιλήσυχη κοινωνία, που ονομάζεται “Το Χωριό”, και όπου όλοι ζουν ειρηνικά και γαλήνια. Τα φαινόμενα, φυσικά, απατούν και πολύ γρήγορα συνειδητοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά.
Ανάμεσα στους κατοίκους, οι οποίοι έχουν όλοι έναν προσωπικό αριθμό, υπάρχουν και φύλακες, των οποίων η δουλειά είναι να εξασφαλίζεται η τάξη και να αναφέρονται τυχόν… επαναστατικές κινήσεις. Οπότε, ο πρωταγωνιστής καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν από τους “χωριανούς”.
Ο “Νούμερο 6” κάνει αλεπάλληλες προσπάθειες να δραπετεύσει, αλλά αποβαίνουν άκαρπες. Δεν ζητά συχνά τη βοήθεια κάποιου, ούτε προσπαθεί να πάρει κι άλλους μαζί του, κινείται συνήθως μόνος του.
Θα γίνει ο εφιάλτης του “Νούμερο 2”, ο οποίος είναι ο τοποτηρητής, κατά μία έννοια, και ο απευθείας εντεταλμένος του “Νούμερο 1”, δηλαδή του “Μεγάλου Αφεντικού”, ή “Αδελφού”. Όπως ταιριάζει στον καθένα…
Ο “Νούμερο 2” χρησιμοποιεί παραισθησιογόνα ναρκωτικά, πλύσιμο εγκεφάλου και πρακτικές χειραγώγησης της μάζας, για να αναγκάσει τον πρωταγωνιστή να υποκύψει και να αποκαλύψει το λόγο για τον οποίο παραιτήθηκε από τη δουλειά του, αλλά δεν τα καταφέρνει.
Τελικά, αφού ο “Νούμερο 6” χαλάει τα σχέδια του “Συστήματος” και παρασέρνει εναντίον αυτού, αλλά και των υπολοίπων κατοίκων, όλη τη διοίκηση του “Χωριού”, δεν θα καταφέρει ποτέ να ξεφύγει.
Η σειρά απέκτησε φανατικούς τηλεθεατές και τις δεκαετίες που ακολούθησαν πήρε θρυλικές διαστάσεις. Το υπερρεαλιστικό σκηνικό και η ανάδειξη των προβληματισμών που προέκυψαν από το κίνημα “αντικουλτούρας της δεκαετίας του ‘60”, θα μετατρέψουν τη σειρά σε ένα ορόσημο του είδους. Αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το εξαιρετικό “The Truman Show” με τον Τζιμ Κάρεϊ, τις σειρές “The X-files”, “Lost”, και άλλες.
Ένα από τα κυριότερα θέματα της σειράς είναι η σύγκρουση εναντίον του ατομικισμού και του κολεκτιβισμού, με το ζητούμενο να είναι η επίτευξη μιας ισορροπίας ανάμεσά τους.
Από τη μία μεριά, έχουμε την πολιτική φιλοσοφία-ιδεολογία του ατομικισμού (individualism). Πρόκειται για μία ηθική στάση, που έχει ως επίκεντρο το άτομο, τονίζοντας την ηθική αξία του και δίνοντας μεγάλο βάρος στην ανεξαρτησία και την αυτάρκεια. Το συμφέρον του ατόμου είναι πάνω από το συμφέρον του κράτους ή οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας. Ανάμεσα στα κινήματα που έχουν το άτομο ως κεντρικό πυλώνα είναι ο φιλελευθερισμός και ο αναρχισμός.
Από την άλλη μεριά, υπάρχει η πολιτική φιλοσοφία του κολεκτιβισμού (collectivism), κατά την οποία είμαστε όλοι κομμάτια ενός μεγαλύτερου παζλ και ανήκουμε σε κοινωνικές ομάδες. Τονίζονται οι διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και πολλές φορές προωθείται και μία έννοια κοινωνικής ταυτότητας. Δίνεται βάρος, επίσης, και στην κοινωνική ιεραρχία. Μία μορφή του, ο φυλετικός κολεκτιβισμός, γέννησε ιδέες και κινήματα όπως ο Ναζισμός, το Άπαρτχαϊντ στη Νότιο Αφρική και το σύστημα των καστών στην Ινδία.
Μπορεί, άραγε, να επιτευχθεί ένα είδος ισορροπίας ανάμεσά τους;
Κατ’ αρχάς, είναι καλύτερο να βλέπουμε τη ζωή πέρα από ιδεολογίες και πολιτικές φιλοσοφίες. Αναμφίβολα βοηθούν, καθώς οργανώνουν τη σκέψη και διάφορα πρακτικά ζητήματα, αλλά μάλλον οφείλουμε να έχουμε πιο ανοιχτούς ορίζοντες γενικότερα.
Το να τάσσεται κανείς φανατικά υπέρ κάποιας από τις δύο αυτές ηθικές τάσεις, ή οποιασδήποτε φιλοσοφίας, τον δεσμεύει στα στενότερα όρια αυτής. Απ’ ότι φαίνεται, οι αξίες είναι αυτές που ενώνουν τα άτομα μεταξύ τους και δημιουργούν τους κρίκους της κοινωνίας, σε οποιουδήποτε τύπου υγιές πολιτικό καθεστώς.
Η ζωή δεν είναι άσπρο ή μαύρο, ούτε η άψυχη εφαρμογή του συνόλου κανόνων που αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε. Είναι γεμάτη από αγάπη, σεβασμό, έλεος, κατανόηση, ελευθερία και τόσες άλλες αξίες και ιδανικά που θα έπρεπε να διέπουν την καθημερινότητά μας.
Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε δύο πράγματα. Δεν υφίσταται κοινωνία χωρίς το άτομο και το άτομο δεν σώζεται δίχως κοινωνία. Ο σεβασμός στις ατομικές επιλογές ενισχύει την κοινωνική συνοχή.
Προσωπικοί Αριθμοί – Τρέξτε να προλάβετε!
Ας έλθουμε στο σήμερα, στη ζοφερή μας πραγματικότητα, στο δικό μας “Χωριό”.
Με την πρόφαση της γενικότερης διευκόλυνσης της ζωής μας, εκδόθηκαν για όλους προσωπικοί αριθμοί, χωρίς προηγούμενη επίσημη ενημέρωση για κάθε λεπτομέρεια σχετική με αυτή την κίνηση και φυσικά χωρίς να ερωτηθεί κανείς.
Όπως τα ζωντανά όταν τους κρεμούν “σκουλαρήκι” με τον αριθμό τους. Φυσικά, μιλάμε για τα δηλωμένα ζώα…
Χρησιμοποιώντας όλα τα επικοινωνιακά όπλα, προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι για το καλό μας, χωρίς να απαντούν σε σημαντικά ερωτήματα που προκύπτουν.
Πόσο εύκολο είναι να αποκτήσει κάποιος πρόσβαση σε όλα τα προσωπικά δεδομένα;
Γιατί να ενσωματώνονται όλα σε έναν αριθμό; Γιατί ο έφορος να μπορεί να δει τα ιατρικά δεδομένα και το αντίστροφο;
Δεν αρκούν τα ήδη υπάρχοντα έγγραφα για να γίνεται η ταυτοποίηση;
Υπάρχει περίπτωση να γίνει χρήση των προσωπικών δεδομένων από την κυβέρνηση ή άλλους πολιτικούς, όπως έχει ήδη γίνει στο πρόσφατο παρελθόν;
Το μεγαλύτερο, όμως, πρόβλημα είναι η υποχρεωτική φύση της εφαρμογής αυτού του αριθμού.
Οι ομοιότητες με το “Χωριό” της σειράς είναι ανησυχητικές. Μια αρρωστημένη ευημερία που φορά την προβιά της αρτιότερης μορφής δημοκρατίας, αλλά από μέσα είναι μία αδηφάγα αγέλη λύκων που κατασπαράζει αχόρταγα τους κόπους των πολιτών.
Ο “Νούμερο 6” αντιστάθηκε για το δικαίωμά του, ως άτομο, να ορίζει αυτός τη ζωή του και τις επιλογές του.
Εσύ, έχεις το κουράγιο να αντισταθείς; Έχεις το θάρρος να δραπετεύσεις;
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου