Στο άρθρο που θα ακολουθήσει θα προσπαθήσουμε να πλαισιώσουμε τη σχέση μας με τους Ρώσους μέσα στο χρόνο, προσπαθώντας να αντλήσουμε συμπέρασμα για το πώς θα πρέπει να συσχετιζόμαστε με αυτούς στη σύγχρονη εποχή. Αυτή είναι η αιτία, αν και αφορμή στάθηκαν οι πρόσφατες και συνεχείς δηλώσεις της κας Μαρία Ζαχάροβα την οποία γνωρίζουμε ως εκπρόσωπο τύπου του ρωσικού ΥΠΕΞ και ιδίως από τον Φεβρουάριο 2022 οπότε και ξεκίνησε η ρωσο-ουκρανική σύρραξη. Ιδιαιτέρως δυναμική στις δηλώσεις της, αρκετές φορές εκφραζόμενη κατά τρόπο ωμό, εκφράζει πλήρως τον τρόπο σκέψης της ρωσικής γραφειοκρατίας. Φυσικά να υπογραμμίσουμε ότι θα προσπαθήσουμε να καταδείξουμε την διαχρονική πραγματικότητα και δεν διακατεχόμαστε ούτε από ρωσοφοβία ούτε από ρωσολαγνεία. Διότι αυτή η ταύτιση της κοινωνίας από πάντα και με φανατισμό προς κάποιον ξένο, ειλικρινά ξεπερνά τα όρια.
Επανερχόμαστε στην κα Ζαχάροβα, θα πούμε ότι προέβη σε προκλητικές δηλώσεις προ ολίγων εβδομάδων. Είπε ούτε λίγο ούτε πολύ πως η τουρκική επέμβαση στην Κύπρο το 1974 ήτανε δικαιολογημένη και προκλήθηκε λόγω ελλαδικής επέμβασης στη διακοινοτική σύγκρουση (!!!). Συμπλήρωσε πως η χώρα μας έχει μπλοκάρει την ευρωπαϊκή πορεία των Σκοπίων (πρωτεύουσα, διευκρινίζεται) και αποκάλεσε τη χώρα αυτή ως Δημοκρατία της Μακεδονίας. Αν αφήσουμε στην άκρη το προκλητικό περιεχόμενο που οπωσδήποτε δεν πρέπει να ξεπεραστεί, θα αποκαλύψουμε στη διπλή επίστρωση που υπάρχει τα εξής. Μιλάει για διακοινοτική σύγκρουση εξισώνοντας το 82 με το 18 %, άρα τους τοποθετεί ισότιμα στο χρόνο και στο σήμερα, οπότε υπονοεί λύση του Κυπριακού με δύο κράτη στην Μεγαλόνησο. Επίσης δεν κρατά αποστάσεις από το μακεδονικό ζήτημα που οι Ρώσοι δημιούργησαν περισσότερο από 150 χρόνια τώρα. Προ ολίγων ημερών και μετά την επίσκεψη Ζελένσκι προέβη και πάλι σε ανάλογες δηλώσεις. Κάτι που δεν έχει κάνει, ούτε για την Τουρκία που αποδεδειγμένα συναλλάσσεται με την Ουκρανία, ούτε με τόσες άλλες χώρες που πραγματικά στάζουν δηλητήριο για τη Ρωσία. Γιατί αυτή η σκληρή στάση απέναντι μας? Γιατί τόσο μένος κατά της Ελλάδας? Πάλι προσπαθώντας να δούμε σε βάθος τα πράγματα θα απαντήσουμε ότι έτσι αποτυπώνεται το ρωσικό ζήτημα και ο τρόπος που μας αντιμετωπίζει μια μεγάλη χώρα όπως η Ρωσία.
Οι Ρώσοι είναι απόγονοι των Βίκινγκς που κινήθηκαν ανατολικά από τη Σκανδιναβία. Εθνική τους κοιτίδα, εκεί που άρχισαν να παίρνουν εθνική υπόσταση είναι η περιοχή του Κιέβου, γι αυτό η ουκρανική πρωτεύουσα υπέχει θέση στην ιστορία τους ανάλογη προς την Κωνσταντινούπολη για εμάς. Ταυτίστηκαν με τους υπόλοιπους Σλάβους κι έτσι μορφοποιήθηκαν ως έθνος, ασπάστηκαν το Χριστιανισμό οπότε απέκτησαν σχέσεις με το Βυζάντιο. Είχανε κι αυτοί Καίσαρα (= Τσαρ, Τσάρος) κατά τα ρωμαϊκά πρότυπα, ως μια από τις πλέον ισχυρές χώρες της Ευρώπης. Ο Μεγάλος Πέτρος στις αρχές του 16ου θα ενώσει όλα τα ρωσικά πριγκιπάτα (μικρές Ρωσίες) και θα γίνει ο Τσάρος πασών των Ρωσιών, φτιάχνοντας μια τεράστια χώρα που από τότε βρίσκεται σε έντονο συσχετισμό και ανταγωνισμό ισχύος προς τις άλλες ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες (Μεγάλη Βρετανία & Γαλλία κυρίως, Γερμανία δευτερευόντως). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και ο τρόπος με τον οποίο διαχρονικά μας αντιμετωπίζει/χειρίζεται αυτή η μεγάλη χώρα. Από τότε ισχύει το απαράβατο στην ρωσική πολιτική ότι η Ρωσία έχει δύο συμμάχους μόνο. Το στρατό της και το ναυτικό της, αφού ακόμη δεν είχε ανακαλυφθεί η αεροπορία ούτε οι μυστικές υπηρεσίες είχανε μορφοποιηθεί. Με τον τρόπο αυτό έχει πορευτεί είτε ως τσαρική, είτε ως σοβιετική, είτε ως Ρωσία που προέκυψε μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Και να υπογραμμίσουμε πως διακατέχεται από άριστη ιστορική μνήμη και αυταπάρνηση στην ευόδωση των εθνικών της συμφερόντων. Το μόνο που μετέβαλλε δραστικά μετά το τέλος του Β΄ΠΠ ήτανε όπως η αυτοπροστασία της να μην χρειαστεί να ξαναλάβει χώρα μέσα στο εθνικό της έδαφος αλλά με κάθε τρόπο έξω από αυτό, αφού ναι μεν οι εισβολείς διαχρονικά συνετρίβησαν στην αχανή ρωσική ενδοχώρα, όμως και το ρωσικό τίμημα ήτανε πάντα βαρύ.
Ερχόμενοι στις τρέχουσες καταστάσεις θα επισημάνουμε ότι δυστυχώς οι ελληνο-ρωσικές σχέσεις έχουν σχεδόν διαρραγεί συνεπεία της άκρατης υποστήριξης προς την Ουκρανία, χωρίς κάποια σοβαρά ανταλλάγματα για εμάς, λαμβάνοντας υπόψη ότι η Ουκρανία και πριν τον πόλεμο είχε πολύ ισχυρούς δεσμούς με την Τουρκία. Για μια ακόμη φορά η ελληνική διπλωματία λειτούργησε παρορμητικά και με συναισθηματισμούς. Φυσικά ανήκουμε στο δυτικό κόσμο και μετέχουμε στις ευρω-ατλαντικές δομές αλλά έχουμε προβεί σε θέσεις κατά τρόπο καυστικό και δίχως να έχουμε πετύχει κάποιο αντάλλαγμα στο γεωπολιτικό χώρο που ανήκουμε (…). Η Ρωσία σε μεγάλο χρονικό διάστημα της διακυβέρνησης Ερντογάν έχει αναπτύξει ισχυρές σχέσεις με την Τουρκία. Είναι πάγια προσπάθεια οικειοποίησης μιας χώρας με την οποία έχει πολεμήσει 13 φορές ώστε να μπορέσει να φέρει διαταραχή στα εσωτερικά του ΝΑΤΟ και να εξυπηρετήσει καλύτερα το ρωσικό ζήτημα. Και πρέπει να καταλάβουμε κάποτε ως πολιτεία και κυρίως ως κοινωνία ιδίως ότι οι Ρώσοι πάντα μας έβλεπαν ως κατάλληλο μοχλό για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα κι επειδή ποτέ δεν είχανε την πρωτοκαθεδρία σε αυτό ένεκα Μεγάλης Βρετανίας και μετέπειτα ΗΠΑ, δεν είναι λίγες οι φορές που μας άφησαν ξεκρέμαστους και βορά στον ασιάτη γείτονα.
Στο σημείο αυτό πρέπει να καταγράψουμε και τους δεσμούς του Ορθόδοξου Δόγματος που μας συνδέουν ήδη από τον 8ο αι. οπότε οι Άγιοι Κύριλλος & Μεθόδιος προσηλύτισαν τους Ρως στο Χριστιανισμό. Το ομόδοξο λοιπόν είναι άλλη μια παγίδα στην οποία πέφτουμε από μόνη μας, αφού διαχρονικά πάντα περιμένουμε ότι κάποιος ξένος θα έλθει να μας σώσει και να κάνει αυτό που εμείς οφείλουμε για τους εαυτούς μας. Εδώ να διευκρινίσουμε πως πρόκειται για μια δοξασία βαθιά ριζωμένη στους αιώνες που έχει απαρχή το 1279 και μια προφητεία του μοναχού Ιερώνυμου Αγαθάγγελου σε μια εποχή που μόλις έχει επανακτηθεί η Κωνσταντινούπολη από τους Λατίνους και ξεκινά το ύστερο Βυζάντιο με το προδιαγεγραμμένο τέλος. Αν και οι Έλληνες στη νεότερη ιστορία τους έχουν αντλήσει τεράστια ψυχικά αποθέματα από τις θρησκευτικές δοξασίες και επέζησαν από το στυγνό και βάρβαρο οθωμανό κατακτητή, δεν πρέπει να αγκυρωνόμαστε πάντοτε σε αυτές. Άλλωστε ένας σπουδαίος Άγιος που είναι και σύγχρονος μας ο Παΐσιος Ο Αγιορείτης, έχοντας και επίγνωση του σύγχρονου κόσμου εκτός από το χάρισμα της προ-όρασης, αναφέρθηκε σε αυτό το «ξανθό γένος» που θα συμμετάσχει σε μεγάλα γεγονότα. Το οποίο και θα κατέβει προς τα κάτω για τα δικά του συμφέροντα (αποκλειστικά) ενώ δεν παρέλειψε να νουθετήσει όπως προσπαθήσουμε να μείνουμε μακριά από τα γεγονότα αυτά. Δεν κατηγορούμε τις δοξασίες μας ούτε στεκόμαστε σκωπτικά απέναντι σε θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ο Άγιος Παΐσιος όμως μας λέει καθαρά πως πρέπει να (αυτό) προστατεύουμε τα του οίκου μας και να μην προβαίνουμε σε συναισθηματικές παρορμήσεις.
Ας προσπαθήσουμε τώρα και με ψύχραιμη διάθεση να δούμε πως μας έχουνε αντιμετωπίσει οι Ρώσοι στο διάβα της ιστορίας. Από τη στιγμή που η Μεγάλη Αικατερίνη συλλαμβάνει την ιδέα πως το ρωσικό ζήτημα θα εξυπηρετηθεί καλύτερα μόνο εάν βρει πρόσβαση προς τη Μεσόγειο, οι Έλληνες μπαίνουμε στη ρωσική εξίσωση γεωπολιτικού σχεδιασμού. Εκμεταλλευόμενοι τη δουλεία θα μας παρασύρουν με υποσχέσεις στην έκρηξη της Επανάστασης του 1770, που λίγο έλειψε να καταστεί ολέθρια για την ύπαρξη μας. Ξεσήκωσαν το Μοριά, έταξαν βοήθεια δια του Ορλώφ η οποία περιορίστηκε σε ένα κασόνι όπλα (ελέγχεται κι αυτό) και παρείχαν στρατιωτικό ιματισμό. Αποχώρησαν ανερυθρίαστα και οι Τούρκοι κατά την προσφιλή τους μέθοδο ξέσκισαν το εντόπιο πληθυσμό της Πελοποννήσου και αύξησαν την καταπίεση σε άλλα μέρη, ως άλλη μια ιστορική καταβολή για το πόσο καλά περνούσαν οι ομοεθνείς στην τουρκική γη της Επαγγελίας…. Λίγο αργότερα η τσαρίνα πέτυχε την Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774) και παρουσιάστηκε πλέον ως η προστάτιδα των ορθοδόξων…. Μπορεί να εκμεταλλευτήκαμε ως ελληνισμός τις προβλέψεις της συνθήκης αυτής αλλά να μην αυταπατόμαστε ότι φτιάχτηκε για εμάς….. Μετά από λίγα χρόνια οι Ρώσοι από κοινού με τους Τούρκους θα καταλάβουνε τα Επτάνησα, όχι φυσικά για να τα απελευθερώσουν αλλά για να αντιμετωπίσουν τη Γαλλία του Ναπολέοντα που ετοιμαζότανε να σαρώσει τα πάντα. Και για να έχουνε μια προνομιακή σχέση με την πολύφερνη οθωμανική νύφη…..
Στην επανάσταση του 1821 η Ρωσία αποτελούσε ιδρυτικό μέλος της ανελεύθερης Ιεράς Συμμαχίας (1815) και μας απέδειξε πολλές φορές πως δεν κόπτεται για εμάς. Ο τσάρος αποκήρυξε τον Αλέξανδρο Υψηλάντη που είχε διατελέσει υπασπιστής του και η οικογένεια του υπήρξε από τις κορυφαίες της ρωσικής υψηλής κοινωνίας. Δεν κίνησε ούτε ένα λόχο στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες όπου κι εξερράγη η Επανάσταση, σε μια συμβολική κίνηση που θα κτυπούσε καίρια την παραπαίουσα οθωμανική αυτοκρατορία. Δεν νοιάστηκε δε, ούτε ανθρωπιστικά να ενδιαφερθεί για τον Υψηλάντη τον οποίο άφησε έρμαιο ¨φιλοξενίας¨ στις αυστριακές φυλακές… Δεν υποστήριξε στο ελάχιστο ούτε τον Δημήτριο Υψηλάντη όταν κατέβηκε στην Πελοπόννησο το 1821. Αντιθέτως κι ενώ σοβούσαν οι εμφύλιες διαμάχες μας άδραξε την ευκαιρία να τελειώσει το ενοχλητικό ζήτημα. Πρότεινε να δημιουργηθούν 3 αυτόνομες περιοχές (Πελοπόννησος, Στερεά & Νήσοι) υποτελείς πλήρως στο Σουλτάνο. Δεν είναι μόνο η πρόθεση να τελειώσει το ζήτημα, αλλά και η ραδιουργία όπως διασπαστούνε οι Έλληνες και να γιατί όχι να σβήσουν εντελώς μέσα στο τουρκικό χωνευτήρι. Στη ναυμαχία του Ναυαρίνου (1827) ο ρωσικός στόλος συμμετείχε ενεργά μεν, αλλά ούτε την προκάλεσε ούτε την επιδίωξε. Συμμετείχε στο τυχαίο γεγονός ώστε να μην απολεσθεί στρατηγικό κεφάλαιο προς όφελος των Βρετανών…. Σε όσους αντιδιαστείλουν ότι με τον ρωσο-τουρκικό πόλεμο 1828-29 και τη Συνθήκη της Αδριανούπολης μας έδωσαν την ελευθερία μας, θα απαντήσουμε πως πρόκειται για μεγάλη πλάνη. Διότι υπό τον Μέγιστο των Ελλήνων Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια η Επανάσταση αναζωπυρώθηκε κι απείλησε σθεναρά την οθωμανική αυτοκρατορία, οπότε άρπαξε την ευκαιρία η Ρωσία να κτυπήσει τον μεγάλο ασθενή για να επιτύχει τα συμφέροντα της. Διότι το ελληνικό ζήτημα είχε πάρει μια δυναμική ολοκλήρωσης κι η Ρωσία είχε μείνει πίσω στον αγώνα δρόμου για την επιρροή του μελλοντικού ελληνικού κράτους. Συμπεριέλαβε λοιπόν την ευόδωση της ελληνικής επανάστασης διότι έτσι ξαναέμπαινε δυναμικά στο παίγνιο συσχετισμού προς τη Μεγάλη Βρετανία. Οπότε δεν τους οφείλουμε την ανεξαρτησία μας όπως έχουνε προσπαθήσει να μας παρουσιάσουνε.
Ο Κριμαϊκός πόλεμος (1854-56) υπέχει σημαντική θέση στη νεώτερη ευρωπαϊκή ιστορία και στη διαμάχη Ρώσων προς Βρετανούς και Γάλλους. Στον πόλεμο αυτό ο Όθωνας με ειλικρινή ελατήρια και επιδιώκοντας τη λύτρωση υπόδουλων Ελλήνων τάχθηκε ανοικτά υπέρ των Ρώσων χωρίς συμφωνία για ανταλλάγματα και με ολέθριες συνέπειες για εμάς. Αρχικά με τον αποκλεισμό του λιμένος Πειραιώς οπότε επήλθε λιμός στη χώρα, κάτι για το οποίο οι Ρώσοι δεν έκαναν τίποτε για να ανακουφίσουν την Ελλάδα που τους υποστήριξε. Στη συνέχεια δε και μετά το 1870 θα εμπνευστούν το Μακεδονικό ζήτημα το οποίο και θα εγείρουν εκ του μηδενός. Είχανε πλέον καταλάβει ότι δεν μπορούνε λόγω βρετανικής εμπλοκής να διαδραματίσουν τον πρωτεύοντα ρόλο που επιθυμούσαν στην ελληνική χερσόνησο κι ότι κάπως αλλιώς έπρεπε να υποστηρίξουν την κάθοδο τους προς τη Μεσόγειο. Οπότε χρησιμοποίησαν τη Βουλγαρία ως πολιορκητικό κριό επαναφέροντας την προ χιλίων ετών σύγκρουση ισχύος μεταξύ Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και Βουλγαρικού μεσαιωνικού κράτους. Και με μεγαλύτερη ένταση εφόσον επεδίωξαν να αλλοιωθεί η ελληνική ταυτότητα των πληθυσμών της Μακεδονίας. Σε αυτή την πεπατημένη βρίσκεται η δήλωση της κας Ζαχάροβα περί Δημοκρατίας της Μακεδονίας, σε μια πιο σύγχρονη έκδοση της αρχικής κατεύθυνσης για αλλοίωση της Ελληνικής Μακεδονίας. Οι Ρώσοι σε μια ανάγνωση πως οι Αμερικανοί έχουνε τοποθετηθεί ισχυρά στα Βαλκάνια από το 1990 και μετά, προκειμένου να συντηρήσουν την επιρροή τους έσπευσαν να αναγωρίσουν τα Σκόπια ως Μακεδονία (1991) αλλά και να υπεραμυνθούν ότι το γειτονικό κρατίδιο είναι ριγμένο (!!!) από την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών.
Συνεχίζοντας το διάβα της ιστορίας κι ενώ ο κόσμος μετά τον Α΄ΠΠ έπαιρνε νέα μορφή με τη Σοβιετική Ένωση να δημιουργεί νέα και κοσμοϊστορικά δεδομένα προβήκαμε σε μια αψυχολόγητη ενέργεια. Με αστοχία για την οποία δεν έχει κατηγορηθεί όσο πρέπει ο Βενιζέλος εμπλακήκαμε ενεργά στη διελκυστίνδα συμφερόντων των Σοβιετικών προς τους Γάλλους (κυρίως) και Βρετανούς, χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Κι αν 100 και πλέον χρόνια μετά πιστεύουμε ότι με αυτό οι καλοί Αγγλο-γάλλοι μας άνοιξαν το δρόμο για τη Μικρά Ασία και την ευόδωση προαιώνιων πόθων, μάλλον δεν έχουμε μάθει γρι από τα ιστορικά διδάγματα. Δημιουργήσαμε μια άσκοπη/άστοχη αντιπαλότητα προς τη Σοβιετική Ρωσία την οποία πληρώσαμε πολύ ακριβά στο μικρασιατικό και ποντιακό πεδίο. Διότι δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι ο Κεμάλ εκκίνησε κατά την κομμουνιστική πολιτική σκέψη, άσχετα αν μετάβαλλε πολιτική αργότερα. Κι όσο για λόγους ιστορικής ουδετερότητας πρέπει να πούμε ότι πριν εκπνεύσει η τσαρική Ρωσία υποστήριξε ενεργά τον Ποντιακό Ελληνισμό, άλλο τόσο πρέπει να πούμε ότι οι Σοβιετικοί πρώτοι ενίσχυσαν τον ρακένδυτο στρατό του Κεμάλ με χρήματα, χρυσό και όπλα. Και πρέπει να αποτραβηχθούμε από την παγίδα ότι τότε οι Ρώσοι ήτανε καλοί και μετά κακοί. Οι Ρώσοι όπως όλοι οι ξένοι είναι καλοί μόνο για τον εαυτό τους. Και εμείς θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί για εμάς. Γι αυτό θεωρούμε ατόπημα ιστορικής επανάληψης την τοποθέτηση μας σθεναρά και φανατικά κατά των Ρώσων στη σύγκρουση τους με τους Ουκρανούς. Ελπίζουμε να μην έχει ολέθριες συνέπειες για τα εθνικά μας συμφέροντα και θα προτείναμε ότι πριν ακόμη οι υπόλοιποι ευρωπαίοι πράξουνε κάτι ανάλογο να σπεύσουμε από τώρα να επανεκιννήσουμε τις ελληνο-ρωσικές σχέσεις, κατά τα ανάλογα της αμερικανο-ρωσικής προσπάθειας επανεκκίνησης.
Στο μεσοπόλεμο η Σοβιετική Ρωσία θα «απογειώσει» τις ανθελληνικές της θέσεις και θα θέσει το Μακεδονικό ζήτημα σε νέα βάση με στόχο την απόσχιση από τον εθνικό ελληνικό κορμό ώστε να δημιουργηθεί ένα «μακεδονικό κρατικό προϊόν» που με τον προσεταιρισμό του θα καθιστούσε την Ελληνική (και μόνο) Μακεδονία ρωσικό λιμένα εξόδου προς τη Μεσόγειο παρακάμπτοντας τα Στενά που κατέχει η καιροσκοπική Τουρκία. Η Γ’ Διεθνής θα το συμπεριλάβει στα πρακτικά της κι αυτό θα διαποτίσει την κομμουνιστική αντίληψη στα Βαλκάνια. Θα αποτελέσει δε εκείνη τη μαγιά που θα εκμεταλλευτεί ο δόλιος Τίτο για να προκαλέσει την αιγιακή μακεδονική εθνογένεση της περιφέρειας που ήτανε γνωστή ως Βαρδαριά (Vardarska) …. Κατά την πρώτη φάση του Β΄ΠΠ η ΕΣΣΔ δεν θα βοηθήσει διόλου την Ελλάδα καθόσον μέχρι το 1941 δεσμευότανε με Σύμφωνο (Ρίμπεντροπ – Μολότωφ) προς τη ναζιστική Γερμανία. Και καλύτερα για να είμαστε δίκαιοι, διότι εάν επρόκειτο για καμιά βοήθεια ανάλογης της βρετανικής που μόνο σκοπό είχε να διεγείρει τους ναζί, καλύτερα που δεν υπήρξε… Οφείλουμε επίσης να παραδεχθούμε ότι κατά τη φάση της γερμανικής κατοχής δεν μπλέχθηκε στις εμφύλιες διαμάχες και σίγουρα δεν ενίσχυσε τις προσπάθειες του ΚΚΕ υπό το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ για υφαρπαγή της εξουσίας. Και τήρησε όσα για τη χώρα μας είχε συμφωνήσει με τη Βρετανία. Στα Δεκεμβριανά ακολούθησε ανάλογη πορεία. Όμως καθώς αυτά (αρχικά) και ο εμφύλιος 1946-49 αποτέλεσαν το πεδίο όπου μορφοποιήθηκε η ψυχροπολεμική αντιπαράθεση που επακολούθησε έως το 1989, παρακολούθησε τις εξελίξεις σχεδόν από κοντά. Το λέμε αυτό διότι ήθελε να βρίσκεται σε μπρα ντε φερ προς τους αγγλοσάξωνες, ενώ μπορούσε με μια ξεκάθαρη εντολή προς το ΚΚΕ και το ΔΣΕ να απαιτήσει κομμουνιστική πειθαρχία και να πάψει τη δράση τους. Δεν το έκανε, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι και τους ενίσχυσε ιδιαίτερα.
Μεταπολεμικά η Ρωσία προσπάθησε να διαδραματίσει ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο, αρχικά με προσεταιρισμό της Αιγύπτου και κυρίως με τη Συρία του πατρός Άσσαντ, όπου δημιούργησε αερο-ναυτικές βάσεις γι αυτό και η σθεναρή επί 14 ετών υποστήριξη της Συρίας του υιού Άσσαντ που πλέον μένει στη Μόσχα. Η Ρωσία δεν προκάλεσε το Κυπριακό ούτε μετήλθε τις δόλιες βρετανικές μεθοδεύσεις. Παρακολούθησε τις εξελίξεις στις αρχές της δεκαετίας του 60, με νωπές τις δάφνες οικειοποίησης της Κούβας. Οπότε και η αδικαιολόγητη (πέρα ως πέρα) κίνηση του Μακάριου με την είσοδο της Κύπρου στους Αδέσμευτους, ευνόησε τη διακριτική της εμπλοκή με παροχή οπλισμού προερχόμενου από το ανατολικό μπλοκ. Εκεί όμως που βρίσκεται η κακή ρωσική συνδρομή είναι στη συνεισφορά της για τη διχοτόμηση της Κύπρου. Διότι ο ΥΠΕΞ Γκρομίκο (εποχή Μπρέζνιεφ) πριν ακόμη την τουρκική εισβολή μίλησε περί ισόρροπης λύσης και πιθανής ομοσπονδίας δύο κοινοτήτων. Είναι ακριβώς όσα είχε προτείνει ο Ντενκτάς ήδη από τη δεκαετία 60 και τα οποία μετέτρεψε σε ΔΔΟ (Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία) που από το 1974 και μετά έχουμε κάνει παντιέρα στο εθνικό μας ζήτημα…. Δυστυχώς σε αυτή την διπλωματική βάση εδράζεται η δήλωση της ρωσίδας αξιωματούχου. Οπότε πρέπει πάντα να είμαστε προσεκτικοί ως χώρα, διότι οι μεγάλες δυνάμεις διαθέτουν ισχυρή ιστορική μνήμη κι όχι «έπεα πτερόεντα».
Ακόμα πιο σύγχρονα η Ρωσία καθώς ανέκαμπτε (δεκαετία 2000) τοποθετήθηκε με ένα νέο τρόπο για την εξυπηρέτηση του ρωσικού ζητήματος και την εδραίωση της στην παροχή ενέργειας προς τη δυτική Ευρώπη. Ο αγωγός Μπουργκάς (Πύργος) Βουλγαρίας – Αλεξανδρούπολης υπήρξε ένα φιλόδοξο σχέδιο που παρέκαμπτε (και) τα Στενά. Όμως όταν ο αγγλοσαξωνικός παράγοντας σθεναρά αντιτέθηκε στο επιχείρημα αυτό (South Stream) η Ρωσία του Βλαδίμηρου Πούτιν μετέβαλλε γραμμή. Κι έτσι κινήθηκε διαφορετικά με τον τουρκικό διάδρομο (Turkish Stream)…. Με αυτό αλλά και όλα τα προηγούμενα που καταγράψαμε, πρέπει να διερωτηθούμε τι είναι τέλος πάντων αυτή η Ρωσία απέναντι μας. Εκλαϊκευμένα θα πούμε ότι είναι μια μεγάλη χώρα με τα εθνικά της συμφέροντα. Ούτε να την δαιμονοποιήσουμε αλλά ούτε και την θεωρούμε άγγελο μας. Αυτή η παιδιάστικη ταύτιση ή αποστροφή προς κάποιους της Ρωσίας συμπεριλαμβανομένης θα πρέπει κάποτε να αναιρεθεί. Θα ήτανε μια καλή συνεισφορά της μεταπολίτευσης στο βιβλίο της ιστορίας αν και παίρνει σταθερά βαθμό κάτω από τη βάση στο θέμα αυτό. Και προς επίρρωση όσων υποστηρίζουμε, ποια άραγε είναι η θέση της Ρωσίας στο ζήτημα των θαλασσίων ζωνών και των τουρκικών απαιτήσεων? Δεν ενθυμούμαστε ποτέ να μίλησε περί της μέσης γραμμής στο Αιγαίο όπως κι αυτή έχει πράξει στον Εύξεινο Πόντο. Τα μειωμένα ελληνικά χωρικά ύδατα ήδη από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης την εξυπηρετούσαν λόγω ευκολίας διέλευσης και μόνιμων αγκυροβολίων στα διεθνή ύδατα όσο δεν καθορίζονται στις πραγματικές διαστάσεις τους και αποτελέσουν αιγαιλίτιδα ζώνη και υφαλοκρηπίδα της χώρας μας.
Κλείνοντας θα πούμε ότι οι δηλώσεις της κας Ζαχάροβα είναι απαράδεκτες. Έως και προσβλητικές διότι βάλλουν την ιστορική πραγματικότητα και τα πραγματικά δεδομένα. Είναι όμως ρεαλιστικές κι εκφράζουν με ωμό τρόπο πως μια μεγάλη χώρα τοποθετείται για τα συμφέροντα της. Ακόμη και στην επίκληση του ομόδοξου ορισμένων, θα απαντήσουμε ότι αιώνες τώρα δεν έχει υποστηριχθεί η ορθόδοξη νησίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου μέσα στην τουρκική θάλασσα. Τουναντίον, συμφέρει η υποβάθμιση του και η ανάδειξη του Πατριαρχείου Μόσχας στην πρωτοκαθεδρία της Ορθοδοξίας. Συνεπώς και συμπερασματικά, με τη Ρωσία θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να επιδιώκουμε καλές σχέσεις μαζί της διότι αποτελεί μια παγκόσμια παράμετρο που δεν πρέπει να αγνοήσουμε. Και σύντομα να το επιδιώξουμε αυτό, δεν μας προσφέρει τίποτε η δεδηλωμένη αποστροφή της. Μπορούμε να κρατήσουμε αποστάσεις αλλά να έχουμε σχέσεις. Το βέβαιο είναι πως δεν πρέπει να ¨πλανόμαστε πλάνην οικτρά¨ ότι η Ρωσία με την οποία ασχοληθήκαμε εκτενώς στο άρθρο μας (ή όποιος άλλος) θα προστρέξει να μας βοηθήσει αφού η ιστορική πορεία των γεγονότων 250 χρόνια (τουλάχιστον) δεν το επιβεβαιώνει. Η Ρωσία έχει (μόνο) τους συμμάχους που μνημονεύσαμε στην αρχή του άρθρου μας.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου